วันภาษาไทย

guygoldy

ID:guygoldy
เวลา:0.๓๓
วันที่:๓๑ กรกฎาคม ๒๕๕๕
ความรู้:ระดับการใช้ภาษา
     ภาษาระดับแบ่งการใช้เป็น๕ระดับ ดังนี้
๑.ภาษาระดับพิธีการ
     ใช้สื่อสารในที่ประชุม ที่จัดเป็นพิธีการ ผู้ส่งสารมักเป็นบุคคลสำคัญ เช่น พระบรมวงศานุวงศ์ ข้าราชการชั้นสูง ส่วนผู้รับสารเป็นชนกลุ่มใหญ่ เช่น ผู้ฟังบรรยายการประชุม หรือประชาชน คำพวกนี้มักใช้ในพระราชพิธีต่างๆอีกด้วย
๒.ภาษาระดับมาตรฐานราชการ(ทางการ)
     ใช้บรรยายหรืออภิปรายอย่างเป็นทางการในที่ประชุมซึ่งต่อจากช่วงพิธีการ มักใช้ในการคุยทางราชการหรือวงการธุรกิจ ภาษาระดับนี้มุ่งให้ได้จุดประสงค์โดยเร็ว   
๓.ภาษาระดับกึ่งทางการ
     คล้ายกับภาษาระดับที่๒ แต่ลดความเป็นการเป็นงานลงบ้าง มักใช้ในการประชุมที่เล็กกว่าการประชุมที่ใช้ภาษาระดับทางการ เช่น การประชุมย่อย การบรรยายในห้องเรียน ใช้ภาษาที่คุ้นเคยกว่าภาษาระดับที่2
๔.ภาษาระดับสนทนา(ไม่เป็นทางการ)
     ใช้สนทนาระหว่างบุคคลไม่เกิน๔-๕คน ในสถานที่และโอกาสที่ไม่ใช่เป็นการส่วนตัว เช่น การเขียนจดหมายระหว่างเพืท่อน การรายงานข่าว ภาษาที่ใช้อาจมีถ้อยคำที่ใช้ในเฉพาะกลุ่ม
๕.ภาษาระดับกันเอง(ภาษาปาก)
     ใช้ในวงจำกัดที่เป็นการส่วนตัว เช่น ภายในเพื่อนหรือครอบครัว ไม่นิยมบันทึกเป็นลายลักษณ์อักษร
  ข้อควรคำนึงในการใช้    
   ๑.ฐานะทางสังคม
   ๒.กาลเทศะ หมายถึง เวลา โอกาส สถานที่
   ๓.เนื้อเรื่อง หมายถึง สารที่ต้องการพูดหรือเขียน
   ๔.วิธีการสื่อสาร ในกรณีการเขียนจะมีลักษณะปกปิด และเปิดเผย ลักษณะการปกปิดจะขึ้นอยู่กับฐานะทางสังคม กาลเทศะ และเนื้อหาของผู้ส่งสารกับผู้รับสาร

thefriday

ชื่อผู้ใช้ : Thefriday
เวลา : ๐๑.๔๐ น.  
วันที่ : ๓๑ กรกฎาคม ๒๕๕๕
ความรู้ : เรื่อง พยัญชนะท้ายในภาษาไทย
             อักษรไทยมีทั้งหมด ๔๔ ตัว แต่มีเพียง ๓๕ ตัว เท่านั้นที่สามารถนำมาใช้เป็นพยัญชนะท้าย (ตัวสะกด) ได้
             ไม่นับ ข.ขวด กับ ค.คน (หาตัวอักษรบนแป้นพิมพ์ไม่เจออะครับ TT) เพราะปัจจุบันเลิกใช้ไปแล้ว
             และมีพยัญชนะอีก ๗ ตัว ที่ไม่สามารถใช้เป็นตัวสะกดได้ หากเรียงตามลำดับอักษร ได้แก่ ฉ  ฌ  ผ  ฝ  ห  อ  และ ฮ
             ซึ่งพยัญชนะทั้ง ๗ ตัวนี้ หากจะให้จดจำกันได้ง่ายๆ มีสูตรในการท่องอยู่ว่า
            
             ผี  ฝาก  เฌอ  เอม  ให้  ฉัน  ฮ่ะ

             เพียงเท่านี้ก็ง่ายแก่การจดจำแล้วครับ
             ในฐานะเจ้าของภาษา เวลาใครถามเราก็จะได้ตอบได้ถูก ว่าตัวอักษรใดบ้างที่ไม่สามารถนำมาเป็นตัวสะกดได้
             ถึงแม้จะเป็นเพียงเกร็ดเล็กๆน้อยๆ แต่หากเรารู้ไว้ก็ไม่เสียหายนะครับ
             เพราะถึงอย่างไร เราก็เป็นคนไทย ที่มีภาษาไทยเป็นภาษาแม่ และภาษาประจำชาติจริงไหมครับ : ))

thefriday

ชื่อผู้ใช้ : Thefriday
เวลา : ๐๒.๓๐ น.  
วันที่ : ๓๑ กรกฎาคม ๒๕๕๕
ความรู้ : เรื่อง ควบกล้ำอย่างไรเป็นไทยแท้
             เคยสังเกตกันไหมครับว่า คำควบกล้ำที่เราใช้กันในภาษาไทยทุกวันนี้ มีทั้งที่เป็นคำควบกล้ำไทยแท้
             และคำควบกล้ำที่มาจากภาษาอื่น  เราจะแยกแยะได้อย่างไรครับว่า คำควบควบกล้ำใดบ้างที่เป็นคำไทยแท้
             มีวิธีสังเกตง่ายๆครับ คือ มักเป็นคำที่ขึ้นต้นด้วยพยัญชนะต่อไปนี้ คือ   ก  ค  ต  ป  และ  พ
             โดยสูตรในการจำ คือ นำอักษรทั้ง ๕ ตัวมาเรียงใหม่ จะได้เป็น ต  พ  ป  ก  ค (ท่องจำว่า ตะพาบไปกินคน)

             คำที่เป็นคำควบกล้ำไทยแท้นั้น จะเกิดจาก ต  พ  ป  ก  ค  x (คูณด้วย)  ร ล ว
             ๕ ตัวอักษร x ๓ ตัวควบ  ก็น่าจะได้เป็น ๑๕ ใช่ไหมครับ แต่ที่จริงแล้วจะได้ เพียง ๑๑ ตัว โดยจำแนกได้ดังนี้

                     ต       พ        ป        ก        ค      
               ร    ตร      พร       ปร       กร       คร
               ล     -       พล      ปล       กล      คล
               ว     -        -          -         กว      คว

             พอจะเข้าใจกันหรือเปล่าครับ  ส่วนนอกเหนือจากตัวควบกล้ำ ๑๑ ตัวข้างต้นนั้น ก็จะเป็นคำควบกล้ำที่มาจากภาษาอื่นครับ

             ลองมาทดสอบกันดูนะครับ
             ตรอก  พระ  ปรุง  กรุง  ใคร  พลาด  แปลก  เกลื่อน  คลอง  แกว่ง  ควาย ... คำเหล่านี้ ล้วนอยู่ในสูตรตัวควบทั้ง ๑๑ ตัว
             จึงถือเป็นคำควบกล้ำไทยแท้  

             ขวาน  ขลาดเขลา  ขรุย  เผลอไผล  ผลีผลาม   ฟลุ๊ค ... เหล่านี้ ไม่ได้อยู่ใน สูตรตัวควบ ๑๑ ตัว จึงไม่ใช่คำควบกล้ำไทยแท้

             ** ปล.ถึงแม้บางคำจะอยู่ใน ๑๑ ตัวควบ แต่ก็อาจเป็นข้อยกเว้น ที่ไม่ใช่คำควบกล้ำไทยแท้ก็ได้
                 โดยมากมักเป็นคำทับศัพท์ ซึ่งเราก็น่าจะรู้กันอยู่แล้วครับ เช่น คลินิก  ควีน  ปริ๊นท์  เป็นต้น


            

            

tistkung09

ชื่อผู้ใช้ : tistkung09
เวลา : ๐๗ใ๑๓ น.  
วันที่ : ๓๑ กรกฎาคม ๒๕๕๕
ความรู้ : ไม้ม้วน

ไม้ม้วนมีปรากฏในภาษาเขียนของไทย มาตั้งแต่สมัยสุโขทัย ในศิลาจารึกหลักที่หนึ่ง ของพ่อขุนรามคำแหง ในคำว่า ใคร ใคร่ ใด ใส ใหญ่ ใน ให้ ใช้ ใต้ ใศ่ ใว้ เป็นต้น เสียงสระของไม้ม้วนเดิมเป็นเสียงสระผสม อะ+อึ [1] ซึ่งหายไปจากภาษามาตรฐาน แต่ก็ยังมีร่องรอยให้เห็นในภาษาไทยถิ่นและภาษาไทกลุ่มต่าง ๆ นอกประเทศไทย ภาษาไทยปัจจุบันออกเสียง อะ+ย เหมือนไม้มลาย (ไ) นอกจากภาษาไทยมาตรฐานแล้วยังมีภาษาไทกลุ่มอื่นเช่น ภาษาลาว และภาษาไทใหญ่ ที่ปรากฏไม้ม้วนในภาษาเขียน

บทกลอน (กาพย์ยานี) ที่สอนการใช้ไม้ม้วน ที่รู้จักกันดีจนปัจจุบัน ดังนี้
ผู้ใหญ่หาผ้าใหม่        ให้สะใภ้ใช้คล้องคอ
ใฝ่ใจเอาใส่ห่อ        มิหลงใหลใครขอดู
จักใคร่ลงเรือใบ        ดูน้ำใสและปลาปู
สิ่งใดอยู่ในตู้        มิใช่อยู่ใต้ตั่งเตียง
บ้าใบ้ถือใยบัว        หูตามัวมาใกล้เคียง
เล่าท่องอย่าละเลี่ยง        ยี่สิบม้วนจำจงดี