ก็คนมันรักทำไงได้ @@@@@ 48

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“คริคริ ร้อนตัวนะมึง กลัวไม่รู้ไง หืมนังดอกกกฝิ่น”มันคิกคักก่อนจะลากเสียงใส่
“อีเลว”ด่าแม่งเลย แต่คงไม่เจ็บเพราะมันอมยิ้มก่อนจะยกน้ำกีวีดื่ม”แต่กูว่ามึงต้องสงสัยวะเรื่องเพื่อนพี่ไผ่”มันพูดต่อ
“แสนรู้คงธรรมดาไปสำหรับมึง จะใช้คำว่าสอดรู้ก็ดูจะเกินไป”ผมทำเป็นส่ายหน้าพูดชมมันแบบทึ่งมาก
“มึงว่ากูเสือกเลยก็ได้ หมดเรื่อง อีสำเพ็ง”มันเลยเท้าเอวจิกตาด่ากลับทำเอาผมหัวเราะ
“กูยอมรับก็ได้ ไม่รู้กูคิดไปเองหรือเปล่า วันที่พี่พายบอกมันดูแกทำหน้าแปลกๆ เหลือบมองกูเป็นระยะๆ”ผมเล่าให้มันฟัง
“ผัวมึงไม่ออกอาการเลยเหรอ”มันถามกลับ
“อืม” ผมพยักหน้าพูดกับมัน อย่างที่บอกมันนิ่งมาก
“แล้วมึงคิดว่าไง กูอยากฟังมึงก่อนว่าคิดตรงกับกูมั้ย”มันถามผมกลับ
“กูบอกตามตรง ต้องไม่ใช่เพื่อนธรรมดาแน่นอน”ผมตัดสินใจพูดกับมัน มันเลิกคิ้ว”กูว่าแฟนเก่าหรือไม่ก็แบบเซ็กส์เฟรนด์ อะไรประมาณนี้”ผมพูดต่อตามลางสังหรณ์ตัวเอง
“แล้วถ้าเป็นตามที่มึงคิดล่ะ”มันถามอีก ผมยกยิ้ม
“กูไม่ทำไม แต่ถ้ามาทำตัวของหายอยากได้คืนกับกูเมื่อไร เห็นดีกันแน่”ผมบอกมันอย่างไม่พูดเล่น เพราะอย่างที่บอกเราไม่สนอดีต อะไรที่ดีเก็บไว้เป็นความทรงจำ ไม่ดีก็จำไว้เป็นบทเรียนเอามาแก้ไขปัจจุบันที่เป็นอยู่ ว่าจะไม่ทำมันอีก
“เอ้อ แค่คิดยังไม่ได้เกิด มึงปรี๊ดมากไปป่ะ”มันท้วงผมขำๆ”คิดตรงกับกู  แล้วมึงจะถามแกมั้ย”มันบอกก่อนจะถามอีก
“อาจจะ แต่ต้องเลือกเวลาและสถานการณ์ อย่างเวลาแบบนั้นดีมั้ย คริคริ”ผมบอกยิ้มๆ ไปปรี๊ดใส่มันไม่ได้คำตอบอาจจะได้อย่างอื่นแทน
“อีมารยา ปลาไหล”มันเบะปาก
“อีเชี้ย เขาเรียก สาไถ”ผมบอกก่อนจะตีแขนมันที่หยิกแขนผม ก่อนมันจะหุบยิ้ม
“สี่นาฬิกา”พูดกระซิบกระซาบ
“อืม จะครึ่งแล้ว”ผมยกนาฬิกาดูบอกมัน
“ดอก มุกเอาไว้ที่ผัวอย่าเพิ่งเล่นตอนนี้ กูหมายถึงให้มึงหันไปตามที่กูพูด”มันเน้นเสียงว่ากลับ ผมเลยหันไป ชะงักนิดหน่อยก่อนจะหันกลับ เมื่อเห็นว่าเป็นบุคคลที่ควรเลี่ยงไม่ใช่กลัวแต่รำคาญ
“โห ทำหน้าเหมือนไม่อยากเจอเลยอ่ะ”มันพูดเสียงตัดพ้อ แต่ปากยิ้มกริ่ม
“มึงตัดคำว่าเหมือนออกไปเลย”ผมบอกมันเฉยๆ อย่างนั้นแหละ อีออยเอาตีนเหยียบให้ผมใจเย็น ผมไม่ได้เกลียดมันหรอก แต่รำคาญ พักหลังมันตอแยผมมากขึ้น นี่ยังไม่ได้ถามไม่รู้ไปเอาเบอร์ผมมาจากไหนส่งข้อความแถมโทรมาอีก ผมลบหมดแหละ ว่าจะเคลียร์กับมันให้จบไม่อยากให้เป็นปัญหา แต่ยังหาโอกาสไม่ได้ มาก็ดีแล้ว
“โธ่ ใจร้ายอีกแหละ”มันพูดอีก ถ้าใครเห็นต้องอดขำและใจอ่อนกับมันแน่
“แล้วนี่บังเอิญหรือจงใจ”อีออยถามมันยิ้มๆ มันหันไปทันที
“บังเอิญจริงๆ พอดีมาส่งเพื่อน ก็เลยแวะซื้อพิชซ่าไปฝากน้องน่ะ”มันรีบพูดกลัวว่าจะโดนอีก
“จริงดิ”อีออยทำเป็นตาโตใส่ มันก็พยักหน้า ก่อนอีออยจะขอตัวรับโทรศัพท์ คงเป็นพี่มันโทรมา เลยเหลือผมกับมัน
“ฝิ่นอิ่มแล้วเหรอ”มันถามผมเสียงเพราะมาก ถ้าเอาหน้าผัวมาใส่คงจะดี
“อิ่มตอนเห็นหน้ามึงนี่แหละ ว่าจะแดกต่อเลยกระเดือกไม่ลง”ผมใส่มันอีก ดูสิกูสันดานเสียขนาดนี้มึงยังอยากเป็นเพื่อนกูมั้ย มันอึ้งพอสมควร ก่อนจะยิ้มขำๆ
“ฝิ่นตลกอ่ะ ดูพูดจาไม่เข้ากับหน้าตาเลย เดี๋ยวๆๆ ไม่ได้ด่าหมายถึงหน้าตาสวยแต่ไม่นึกว่าจะเป็นคนพูดจาตลก”มันพูดเหมือนจะชม พอผมขยับปากมันรีบแก้ทันที
“ไม่ได้พูดตลกพูดจริงๆ เลิกโทรเลิกส่งข้อความมาได้แล้ว”ผมพูดจริงจัง
“เพื่อนกันโทรหาไม่ได้เหรอ”มันพูดอ้อนๆ
“กูเป็นเพื่อนกับมึงตอนไหน”ผมย้อนมันอีก
“ก็ตอบรับหน่อยสิ”มันบอกยิ้มๆ ผมจ้องมัน
“อยากเป็นเพื่อนหรืออยากเป็นแฟน”ผมถามมันตรงๆ
“เฮ้ย หลงตัวเองไปเปล่า”มันยิ้มล้อๆ ผมแสยะยิ้มก่อนจะพูดออกมา
“ใช่ กูเป็นคนหลงตัวเอง แล้วไง”ผมกอดอกมองหน้ามันที่เงียบไป
“ไม่แล้วไง ไม่สนเหรอ”มันพูดยิ้มๆใส่ผม แต่แววตามันเจ้าเล่ห์มาก
“ไม่”ผมตอบทันที
“ทำไมล่ะ มีอะไรที่ด้อยเหรอ”มันถามต่ออีก ลูกอีช่างถาม ๆ แม่งอยู่ได้
“ทุกอย่าง และถึงเหนือกว่าก็ไม่สน ไม่ชอบคือไม่ชอบ”ผมพูดตรงๆ
“เป็นเพื่อนก็ไม่ได้”มันย้ำอีก
“เป็นได้ ถ้าอยากเป็นด้วยความจริงใจก็จะเป็น แต่ถ้ามากกว่านั้นกูตอบรับไม่ได้ ซึ่งมึงน่าจะรู้ว่าทำไม”ผมก็ย้ำมันเหมือนกัน มันเงียบไปก่อนจะยิ้มออกมา
“ไม่เหมือนที่คิดไว้”มันส่ายหน้าบอกผมยิ้มๆ
“มึงคิดเหมือนที่คนอื่นเขาพูดถึงกูล่ะสิ ว่าง่าย ขอแค่มีเงินก็เอาได้แล้ว”ผมแสยะยิ้มพูดใส่หน้ามัน
“ใช่ แต่พอได้คุยด้วย มันไม่ใช่และยิ่งเข้าใกล้บอกตรงๆว่าตกหลุมรักเข้าให้ อิจฉา อยากจะแย่งมาเป็นของตัวเอง และก็มั่นใจด้วยว่าต้องได้ แต่ผิดคลาด ขอโทษนะที่มองผิดไป”มันยอมรับก่อนจะพูดความรู้สึกของมันออกมา ผมไม่อยากจะพูดอะไรเลยตอนนี้
“กูอยากถีบหน้ามึงจริงๆ ที่ดูถูกกู”ผมบอกมันอย่างที่คิด นึกว่ามันจะโกรธ มันกลับหัวเราะเสียงดัง
“ฮ่าๆๆ”มันเอามือกุมท้อง
“ญาติมึงเผาไม่ไหม้ไงหัวเราะอยู่ได้”ผมด่ามัน สัด ไม่อายไงวะ
“ก็ขำอ่ะ พูดมาได้อยากถีบหน้า ขาถึงเปล่า คริคริ”มันยังไม่หยุด
“ถึงสิ ถ้ากูถีบตอนนี้”ผมยกตีนขึ้นมาเลย มันรีบจับทันที ผมสะบัดออก
“เฮ้ย ใจเย็น ๆ”มันเลยยกมือแบบยอมแพ้ อีออยกลับมาพอดี
“มึงไม่มาพรุ่งนี้เลยล่ะ”ผมประชดมัน
“พี่กูน่ะสิ ไม่รู้จะคุยเชี่ยะอะไรนักหนา ถามอยู่นั่นแหละ แล้วคุยอะไรกันวะเสียงดังเชียว”มันบ่นเซ็งๆก่อนจะถามเมื่อเห็นไอ้นิวยังนั่งทำหน้ากลั้นหัวเราะอยู่
“ไม่มีไรหรอก เคลียร์กันนิดหน่อย แล้วเป็นเพื่อนได้ยัง จริงใจนะ”มันรีบบอกอีออยทันที ก่อนจะขออีก
“นี่ พูดมาได้ความจริงใจเขาแสดงออกทางการกระทำไม่ใช่คำพูด ยกตัวอย่าง จ่ายมื้อนี้เพื่อฉลองการเป็นเพื่อนกัน เข้าใจ๊”อีออยนำเสนอได้ดีมาก
“เรื่องเล็ก สั่งไปกินที่บ้านด้วยมั้ยล่ะ”มันโบกมือก่อนจะถามต่อ
“งั้นไม่เกรงใจนะ”อีออยรีบรับทันที นี่มึงไม่คิดจะถามอะไรให้มากกว่านี้เหรอ สรุปมื้อนี้มันจ่ายหมด ก่อนกลับมันขอไปส่งเพราะไปทางเดียวกัน มันยังย้ำอีกว่ารับมันเป็นเพื่อนแล้วนะห้ามคืนคำ และพรรณาปนแพร่มไปเรื่อย
“ถ้ามึงยังไม่หยุดพูด กูจะ”ผมชักรำคาญมันอีก
“ครับๆๆ หยุดแล้ว ดุจังวะ พี่ไผ่แม่งทนได้ไงวะ”มันรีบพูดขัดก่อนจะอุบอิบตอนท้าย ผมหยิบกล่องทิชชู่เขวี้ยงใส่หัวมันดังโป๊ก มันร้องทำหน้าแหยๆ
“นินทากูนะมึง”ผมว่ามัน อีออยเหล่มองสบตากับผมอย่างรู้กัน ถามว่าทำไมง่ายนักแค่มันพูดขอโทษก็จบแล้ว ผมวัดใจกับมัน ถ้ามันคิดจะตีสองหน้าใส่ผม ๆ ก็ไม่ปล่อยมันเหมือนกัน   ผมลงก่อนที่คอนโดไอ้ไผ่ ปล่อยให้มันฟังอีออยพูดไปให้หูชาตลอดทาง
“อืม กลับมาแล้วเหรอ”ผมงัวเงียตื่นขึ้นมาเมื่อรู้สึกว่าเตียงยวบ เพราะแรงคนที่ขึ้นมานอนข้างๆ
“ยัง”มันตอบกวนๆ ผมเลยกระทุ้งมันด้วยเข่า”เฮ้ย เดี๋ยวน้องกูจุก”มันงอขาสกัดทันที
“กลับดึกจังอ่ะ”ผมถามมัน มือก็กอดเอว เอาหัวไปซุกอก
“มึงนอนไวมากกว่า”มันเอามือลูบผม ว่าผมอีก ผมลุกนั่งทับพุงมัน
“มึงแหละไปไหนมา”ผมถามมัน ยื่นหน้าไปใกล้ๆ พิสูจน์กลิ่น
“ดมเสร็จก็หอนด้วยล่ะ”มันยักคิ้วใส่
“มึงก็เห่ารับด้วยแล้วกัน”ผมก็เอามั่ง”กินที่กูซื้อมายัง”ผมพูดต่อ อันนี้ผมจ่ายเอง อะไรที่เป็นของผัวและส่วนตัว ไม่ต้องมาจ่ายให้
“อืม ขี้ออกไปแล้วด้วย”มันตอบรับได้กวนตีนมาก
“เยอะแหละ”อีกสักที ก่อนมันจะไถลตัวขึ้นไปพิงหัวเตียง ผมเกือบหงายหลังแต่มันดึงเข้าไปหาซะก่อน จนปากประกบกัน ผมกอดคอมันบดจูบใส่ ส่งลิ้นเข้าไปเกี่ยวลิ้นมันที่ทำเป็นหนี เพื่อล่อให้ผมเข้าไปอีก ผมก็ไล่เข้าไปสนองตอบซะ
“อืม อื๊อ”เสียงผมลอดออกมา เมื่อมันโต้กลับมั่ง เล่นซะหอบเลยหลังจากผละออก เราจ้องตากัน
“มีไรจะบอก”ผมพูดใกล้ปากมัน ๆ มองหน้าไม่ถามกลับว่าเรื่องอะไร แต่ตามันสื่อให้รู้ว่าเล่ามาเลย ผมเล่าให้มันฟังถึงเรื่องไอ้นิวตั้งแต่ที่ผ่านมาจนถึงวันนี้ มันเงียบเหมือนเคย
“กูไม่ได้ตั้งใจจะปิดนะ คิดว่าจะเคลียร์เอง”ผมพูดต่อเมื่อเห็นมันเงียบ ก่อนมันจะดึงผมเข้าไปกอด
“นานนะกว่าจะพูดออกมา”มันกระซิบข้างหู ผมตกใจจะผละออก แต่มันกอดแน่นกว่าเดิม”รู้ไหมกูเกือบจะกระทืบคนตายข้อหาแอบซ้อนท้ายหัวใจกู”มันพูดต่ออีก ฟังเหมือนจะพูดเล่นแต่น้ำเสียงแข็งมาก”กูไม่ชอบให้ใครมาซ้อนเกิน รู้ใช่มั้ย”
“ขอโทษ จะไม่มีแล้ว เชื่อกูนะ”ผมกอดมันตอบ เกือบจะร้องไห้ออกมา ไม่รู้ว่าด้วยความรู้สึกยังไงกันแน่ แต่ที่แน่ๆตอนนี้ไม่อยากให้มันโกรธมันเกลียด มันเอามือลูบหัวผม
“กูเชื่อใจมึง และถ้ามึงเคลียร์ไม่ได้กูจะเคลียร์เอง”มันกระซิบข้างหูได้สยอง ถ้าไอ้นั่นมันได้ยินและเจอด้วยตัวเอง ไอ้ไผ่มันไม่ใช่คนทะนงตัวว่าเก่ง แต่ผมรู้ว่ามันทำจริงๆ
“ขอโทษ ขอโทษ อื๊อ”ผมอยากบอกมันอีก แต่โดนปิดปากซะก่อนเหมือนเป็นการยกโทษให้ พอผละออกมันเช็ดน้ำตาที่ไม่รู้ว่าไหลตั้งแต่เมื่อไร ผมยกมือขึ้นมาเช็ดแต่คงแรงไป
“มึงไม่ควักออกมาเช็ดเลยล่ะ”มันว่าก่อนจะจับมือผมไว้และเช็ดให้ โครตซึ้งเลย เอาชายเสื้อกูเช็ดให้ ทิชชู่หัวเตียงมีไม่ใช้ดีแต่เอาไว้เช็ดอย่างอื่น แต่แค่นี้ก็ดีใจแล้วที่มันไม่โกรธ
“นอนแล้วเหรอ”ผมถามมันทั้งมือทั้งขากอดมันแน่น
“อืม”มันบอกผม
“มึงไม่โวยวายหน่อยเหรอ มันง่ายไปอ่ะ แบบ มึงทำอย่างนี้ได้ยังไง ปิดบังกูทำไม หรือลงโทษแบบตบจูบๆ ไม่มีเหรอ”ผมโวยใส่มันนิดหน่อย อะไรวะ แค่นี้ไม่มันส์อ่ะ
“มึงเลิกดูซะมั่งก็ได้ละครน่ะ”มันผลักหน้าผมออก ผมทุบอกมัน ๆ ก็หลับตาทำเงียบ ผมสะกิดมันยิกๆๆ จนมันลืมตา ผมชี้ให้มันดูปฏิทินว่าวันนี้วันอะไร
“กูเหนื่อย ง่วงด้วย”มันไม่สนใจ ทำท่าจะหันหลังหนี ผมเลยดึงโน้มตัวไปกระซิบข้างหูมัน
“แต่กูอยาก”ผมบอกมัน ปากก็เม้มหูจนมันดันหน้าผมออก
“อีกแล้วเหรอ”มันถามเสียงเบื่อๆ
“นะ นะ”ผมอ้อนมันอีก จูบแก้มมันด้วย
“เสร็จแล้วนอนเลยนะไม่ต่อ กูมีเรียนเช้า”มันพูดจบ ผมเกี่ยวเอวมันแน่นเลย
“ขอบคุณครับ”หอมแก้มสี่ฟอดเลย
“อ๊ะ”
“อื้อ”
“ออกมาแล้ว”
“ถ้ากลัวแล้วมึงจะดูทำไม”มันถามมือก็กอดรวบผมที่นั่งตักมันอยู่
“ก็กูชอบอ่ะ”ผมแว็ดใส่มัน ตอนนี้เรื่องดราม่าจบไปแล้ว เลยกล้า หุหุ
“ชอบเชี่ยะไร เห็นกลัวแม่งทุกที ลำบากกูอีก เมื่อไรจะจบวะ และทำไมมึงไม่ไปดูในยูทูป”มันบ่นผมยาวเหยียดเลย แค่ให้ดูรายการ คนอวดผี เป็นเพื่อนทุกพุธ บ่นแม่งอยู่นั่นแหละ
“มันไม่ได้อารมณ์โว้ย”ผมแว๊ดอีก ก่อนจะเบียดมันเอามือมากอดผมให้แน่นอีก เป็นช่วงล่าท้าผีที่เขาบรรยายเสียงได้เยือกเย็นมาก และพิธีกรสาวตาทิพย์ก็พูดอยู่ตรงนั้น อยู่ตรงนี้ ลุ้นสุดๆ
“เดี๋ยวมึงจะได้อารมณ์กูแทน จบยัง”มันว่าอีก เป็นอย่างนี้ทุกครั้งที่ดู มันบ่นๆๆๆๆ ผมก็แว็ดๆๆๆๆๆ แต่ก็นั่งดูด้วยกันทุกที เอ หรือว่าผมจะสมัครไปโดยใส่ชื่อมันไปด้วยแต่ไม่ให้มันรู้ดีหว่า ฮ่าๆ
ตอนที่ 33
“ไอ้ไผ่ ว่าไงมึงอ่ะ”ไอ้พายถามผมที่ตอนนี้นั่งอยู่หน้าคณะไอ้ฝิ่นปกติผมไม่ค่อยมารอที่นี่หรอก แต่วันนี้มันเลิกเรียนช้า ผมก็เลยเดินมารอมันที่นี่โดยมีไอ้พวกนี้ตามมาด้วย
“อะไร”ผมถามมัน ที่ทำหน้ากระวนกระวายชอบกล

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

peemakung

ขอบคุณครับ

tonmai12345

กลิ่นมาม่าเริ่มออกมาละ

hottha

ขอบคุนมากมายคัฟ

Klong

ขอบคุนครับ

llMAGz

ขอบคุณครับ

1712

ขอบคุณครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

ton521

ขอบคุนครับ

kiwwy

ขอบคุณมากๆค่ะ อิอิ น่ารัก ถามเลยสิคะ{:sm-52:}

dung

ขอบคุณมากๆครับ

GBOMK

{:7_214:} ขอบคุรคับผม

cawee

ขอบคุนนะคราฟ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

4_NAY

ตัวปัญหาอีกละ

OoPoomoO

ขอบคุณครับ

krittamm

ขอบคุณครับ

Golfgg

ขอบคุณครับ