OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 38

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
   “...เอ่อ...ผู้พัน...”
   “..ใครล่ะ?..ชื่อผู้พัน..หรือเป็น...ผู้พัน..”ประโยคหลังผมก็ถามประชดประชันไปแบบนั้น เพราะมันเป็นไปไม่ได้..
   “..ผู้พันเป็น...” พี่เบิร์ดยังมีสีหน้าอิหลักอิเหลื่อเหลือจะกล่าว“..เป็นมือขวาของเจ้านายไอ้โต..ก็เจ้านายกูและมึงด้วยนั่นล่ะ..เป็นนักโทษในเรือนจำพิเศษ..”
   “..คิดว่าถ้าผมไปอยู่กับคนๆนั้น...อยู่กับผู้พัน..จะดีมั้ยล่ะ?..”ผมถามออกไป
   “...ไม่รู้สิ...บางทีมึงอาจจะชอบก็ได้...”
อาจจะชอบ...งั้นเหรอ?..
แต่พอเห็นสีหน้าพี่เบิร์ดที่อาจจะเคยเจอมาแล้ว..คงบอกได้ว่า...ที่ผ่านมาไม่มีใครชอบเลยงั้นสิ...
..แล้วผมจะชอบ...งั้นเหรอ?..
เป็นไปได้รึเปล่า?...
ผมอาจจะมีอิสระ ไม่ต้องฟังคำสั่งใคร ไม่ต้องถูกทารุณ ไม่ต้องถูกดุด่า.....แต่จะเป็นไปได้เหรอ?..เขาจะดีกับผมจริงๆงั้นเหรอ?..แต่ถ้าอยากอยู่ตรงนี้ต่อไป...ก็ต้องแลกกับการทำลายชีวิตคนอีก..ใช่ไหม?.....ต้องเสียอะไรไป..เพื่อแลกกับสิ่งที่อยากได้อีกเหรอ?..ผมเม้มปากแน่น..ในอกปวดหนึบจนทรมาร ในสมองก็ปั่นป่วนจนคิดอะไรไม่ออก..
การหนีจากเรื่องที่เจอไปตายเอาดาบหน้า กับการยอมทำในสิ่งที่ตัวเองไม่ต้องการเพื่อรักษาสิ่งที่มีอยู่..ผมไม่รู้เลย ว่าจะเลือกอย่างไหน....ผมไม่อยากฆ่าคน....ผมไม่อยากทำร้ายใคร....แต่ผมก็ไม่อยากไปจากที่นี่..ไปจากคนที่คุ้นเคย อีกเหมือนกัน..
แล้วจะทำยังไง?
   “..บอกมาได้แล้ว...เขาเรียกอาบน้ำ..”
น้ำเสียงเร่งเร้ายิ่งทำให้ผมปวดหัว..เม้มปากแน่น..อย่างอับจนหนทาง..
....ที่สุดแล้ว......ผมลุกขึ้นช้าๆแล้วเดินออกไปจากห้องขัง...
   “...ไม่มีคำตอบ...”
Imprison 32: ใกล้..แต่เอื้อมไม่ถึง
    ผมเดินออกมาจากห้องขังที่ตัวเองอยู่ มือถือขันน้ำสบู่และของที่ใช้ในการทำความสะอาดร่างกาย เดินไปตามทางเดินที่เคยไปประจำ ตามหลังนักโทษรายอื่นที่เดินนำอยู่ก่อนหน้า..พยายาม..เดินไปเหมือนทุกๆวัน ทำทุกอย่างเหมือนที่เคยทำ และพยายามทำให้เป็นปกติ...
...แต่ภาพตรงหน้ากลับพร่ามัวขึ้นทุกที...ทุกที...
สมองมึนงง..หัวใจปวดร้าวเจ็บและอึดอัดจนคิดอะไรไม่ออก..
...ทางที่ต้องเลือกทั้งสองทาง ไม่มีทางไหนดีกับผม”จริงๆ"เลยซักทาง
   ไม่ว่าจะทำเพื่อตัวเองอยู่รอด หรือหนีไปตายเอาดาบหน้าก็ไม่ใช่ความคิดที่ผมต้องการทั้งนั้น มันอาจจะเป็นความคิดที่ฉลาด..หากจะเลือกทางแรกหรือทางที่สอง..สำหรับบางคน สำหรับคนฉลาดๆแต่กับผม..แต่กับคนโง่อย่างผม ผมเลือกไม่ได้สักทาง..
...ไม่อยากให้คำตอบ แต่ผมรู้..รู้..ว่าจะต้องตอบออกไป...แต่ก็ไม่รู้ว่าจะเลือกทางไหน..ไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี...
แล้วจะทำยังไง..ผมจะทำยังไง..
....ผมเม้มปากแน่น คิดถึงคนที่บอกเล่าเรื่องราวเหล่านี้ให้ฟัง..คิดถึงคนที่ทำเหมือนชีวิตผมเป็นของเล่น..มีความสุขมากไหมกับการที่เห็นผมทรมาร มีความสุขใช่ไหม ที่เห็นผมต้องทุรนทุรายเจียนตาย..
ทำไม..ทำไมต้องบีบคั้นกันขนาดนี้...
ปึก !
คงเพราะใจลอยเกินไปเลยเดินไปชนคนอื่น ผมงอตัว รู้สึกเจ็บแปลบตรงใบหน้าโดยเฉาะดั้งจมูก แถมคนตรงหน้าก็ตัวใหญ่เป็นตึกจนผมแทบก้นจ้ำเบ้า..
หมับ..
   “ เดินไม่ดูตาม้าตาเรือ...” ผมเงยหน้ามองคนพูด..เมื่อได้ยินน้ำเสียงคุ้นหู..สายตาเลือนพร่าจับจ้องไปเบื้องหน้ามองเห็นร่างของคนที่ผมคุ้นตาด้วยสายตารางเลือนด้วยหยดน้ำตา..ใบหน้านั้นชะงักเล็กน้อย..ก่อนจะดึงแขนผมไปทางอื่นไม่ให้หลีกทางนักโทษคนอื่นๆที่เดินตามหลัง..
   “.............”
         ก็เหมือนเดิม ไม่มีคำถาม ไม่มีเสียงปลอบ ไม่มีอะไรสักอย่างสำหรับคนตรงหน้า พี่โตก็คงรู้ดีว่าผมเป็นแบบนี้เพราะเรื่องไหน เขาก็คงรู้ดีว่าเพราะอะไร ดังนั้นไอ้คำปลอบอะไรนั่นก็ไม่จำเป็น..
..เขาก็น่าจะรู้ดี..ว่าที่ผมเป็นแบบนี้..ส่วนหนึ่งมันเพราะใคร..แต่ถึงจะรู้แบบนั้น..
     “.......... “..บางครั้ง..บางที...ผมก็อยากได้ยินเสสียงปลอบโยนของผู้ชายคนนี้บ้าง..
   “..แล้วจะเอาไง...” น้ำเสียงถามเรียบเรื่อย..และสายตาที่มองไปทางอื่น..ไม่ยอมสบตา....ผมมองท่าทีนั้น...แล้วยิ้มออกมา..เป็นรอยยิ้มที่ฝืดและบิดเบี้ยวเกินจะทน....
   “..ผมมีสิทธิ์เลือกด้วยเหรอ?..” ถามไปก็ยิ่งเจ็บใจตัวเอง..
   “...ก็ให้มึงเลือกไง...” เลิกคิ้ว...ถามออกมาด้วยสีหน้าเรียบเฉยจนน่าโมโห..ใบหน้าเย็นชาไม่ใส่ใจนั่นทำให้ผมนึกโมโหนัก นึกแค้นเคืองคนตรงหน้าที่มาทำกับผมแบบนี้..เพราะเขาไม่ใช่เหรอ? ส่วนหนึ่งก็เพราะเขานี่..ไอ้พี่โตบ้าที่ทำให้ผมต้องเจอเรื่องแบบนี้...
   “..ให้เลือกว่าจะไปอยู่ในนรกแบบไหนงั้นเหรอ ! ” ผมตะโกนลั่น น้ำตาไหลพร่างพรูอย่างอัดอั้น มองใบหน้าของคนตัวสูงใหญ่ที่ชาเฉยอย่างเจ็บปวด
“..ทำไม...ทำไมต้องทำแบบนี้..ทำกับผมแบบนี้ทำไม..มีความสุขมากใช่ไหม..สนุกมากใช่ไหมที่เห็นคนอื่นเขาทุกข์ใจ..ชอบใช่ไหมที่เห็นผมต้องตกนรกทั้งเป็น ! ”
    “..ตั้งสติหน่อย..” น้ำเสียงนั่นจะตกใจหรือเป็นห่วงผมไม่รู้..ไม่ได้สนใจ แค่คำพูดที่ออกมาจากปากคนๆนี้..คนที่ไม่ได้เจอเหมือนผม ไม่ได้อยู่สถานะเดียวกับผม..ก็ทำให้ผมโมโหหงุดหงิดแทบคลั่ง..
..ก็ใช่สิ ไม่ได้มาเจออย่างผม ไม่ต้องมาฆ่าใคร ไม่ต้องมาทำร้ายใครนี่..
..ตัวเองมีอำนาจ ยืนสั่งชาวบ้านเขาก็พอ นี่คงยืนรอดูผมทุรนทุรายอย่างมีความสุขใช่ไหม?
     “..ไม่ต้องมาพูด ไม่ได้เจอแบบเดียวกับผมก็ดีสิ..ได้แต่ยืนสั่งคนอื่นจะเข้าใจความรู้สึกของผมเหรอ?..” น้ำตาท่วมไปหมดแล้ว ไหลพรากๆน่าอายเป็นบ้า แต่ผมไม่คิดจะสนใจอีกแล้ว ยิ่งเห็นหน้า ยิ่งมองเห็นหน้าไอ้พี่โตก็ยิ่งเกลียด..ยิ่งโกรธจนอยากจะหายไปจากโลกนี้ซะ
“...นี่คงจะรอดูเต็มที่เลยละสิ..ก็เกลียดผมมานานแล้วนี่..ผมมันโง่..มันงี่เง่า.. เออ!..มันโง่มาตั้งแต่ยอมเดินตามชาวบ้านเขาต้อยๆตั้งแต่วันแรกที่เข้ามาแล้ว โง่ที่เชื่อคนอย่างคุณ..ทั้งๆที่ไม่น่าจะเกี่ยวข้องกันเลยแท้ๆ ! ”
   “..นี่! ”
   “..เกลียด..ผมเกลียดพี่..เกลียดคนอย่างคุณที่สุดในโลก..ทำไมต้องเป็นผม..ทำไมต้องทำร้ายผม...ไม่สงสารผมบ้างเหรอ?...ไม่คิดจะสงสารผมซักนิดรึไง?...” ผมร้องไห้โวยวายออกมาอย่างสุดจะกลั้น ในหัวมันร้องบอกซ้ำๆว่าไม่มีทางเลือก ไม่มีทางออก..
..น้ำตาไหลพราก..สะอึกสะอื้นจนตัวโยน..ได้แต่มองหน้าคนตรงหน้าอย่างเจ็บปวด..
..ทำไม...ทำไมไม่สงสารผมบ้าง..
    “............” ไม่มีเสียงพูดออกมาจากปากคนๆนั้น..มีแต่นัยน์ตาที่หรี่เล็กลง..และใบหน้านิ่ว..แสดงสีหน้าแหลกประหลาดที่ผมไม่เคยเห็น...เหมือน..เจ็บ..จากอะไรสักอย่าง..
...มองแล้วอยากจะหัวเราะตัวเอง..คิดไปได้ยังไงว่าเจ็บ..คิดไปได้ยังไงว่าไอ้พี่โตคนนั้นจะเจ็บ..แล้วอีกเสี้ยวหนึ่งของความคิด..ก็ยังสงสัย..ว่าเพราะใคร..เพราะอะไรอีก..
..แต่ผมแน่ใจ..ว่าเขาไม่ได้เจ็บ..ไม่ได้ปวดร้าวเพราะผม..เพราะผมที่ร้องไห้ทรมาร..ไม่ใช่แน่ๆ..
...มีแต่สมเพช คนอ่อนแออย่างผมล่ะไม่ว่า...
    “....”.ผมหลับตาลงอย่างปวดร้าว..ขอบตาร้อนผ่าวกลั้นเสียงสะอื้นที่หลุดจากลำคออย่างยากลำบาก..เพราะถึงจะโกรธจนขาดสติ..เสียใจจนคลุ้มคลั่งแค่ไหน..ก็ไม่อยากเป็นแบบนั้น..ไม่อยากทำร้าย..
...และทันทีที่นึกถึงช่วงเวลานั้น..ภาพร่างของผู้ชายที่ได้ชื่อว่าเป็นพ่อ..ในสภาพเลือดท่วมกายก็ผุดขึ้นมาทันควัน...
..กลิ่นคาวเลือดที่เหมือนอวลอยู่ในจมูก..เหมือนมันยังอยู่ตรงนี้..เลือดที่เคยเปื้อนมือ..มันยังไม่หายไป..และล้างไม่ออก..ล้างไม่หมดซักที..
...เลือดที่ไหลนองจากร่างที่แน่นิ่ง..กับเศษไม้..เศษซากของสิ่งที่รัก..ทำให้ผมเพิ่งรู้..ว่าได้ทำลายความฝันและชีวิตตนเองให้พังลงไปกับตา..และทำมันลงไป...ด้วยมือ..ของตัวเอง..
...นัยน์ตาปิดลงช้าๆขณะที่หยดน้ำร้อนๆไหลอาบแก้ม..ผมหลับตา ไม่อยากมองเห็นมือของตัวเอง..ที่มันเปื้อนเลือด..เปื้อน..จนล้างไม่ออก...เปื้อนไปด้วยสีแดงฉานที่น่ารังเกียจ..
..เพียงแค่นึกถึงช่วงเวลานั้น..    ไม่เอา...ไม่อยากเป็นอีกแล้ว...
หมับ...
  แรงดึงที่แขนแรงๆพอให้เจ็บ..ทำให้ผมสะดุ้งออกมาจากภวังค์ความคิดของตัวเอง แต่หัวใจที่สั่นไหวด้วยความหวาดกลัวไม่ได้หยุดลงเลย..
  นัยน์ตาผมมองไปยังคงที่อยู่ตรงหน้า ไม่ว่าใคร...ไม่สนแล้วว่าจะเป็นใคร เพราะตอนนี้ในอกมันทวีความเจ็บปวดจนทนไม่ไหว เจ็บจนแทบบ้าตาย..
   “..ฮึก....ฮือ....” ผมร้องไห้ออกมาดังลั่น..ร้องออกมาสุดเสียงกอดคนตรงหน้าไว้แล้วซบหน้าลงกับอกหนาๆนั่น
ร้องระบายความอัดอั้นออกมาให้พอใจ..ทั้งที่ผมบอกตัวเองว่าจะไม่เสียใจแม้ว่าอะไรจะเกิดขึ้น บอกตัวเองว่าจะไม่ร้องไห้ แต่..มันทนไม่ไหว.....ไม่ไหวแล้ว..ในหัวมันเอาแต่คิด..เอาแต่ถาม..มันเฝ้าย้ำถามว่าทำไม..ทำไมต้องเป็นผม..
ทำไมต้องเกิดขึ้นกับผม ทำไมต้องเลือก ทำไมต้องถูกบังคับ ทำไมต้องเจ็บปวด..ทรมาร.....แต่คำพูดของแม่ที่เคยพร่ำสอนก็ดังขึ้นมาตอบคำถามนั้นทันที.....มันเป็นเวรกรรม...ผมหลับตาลงอีกครั้ง ขอบตาร้อนผ่าวยังมีน้ำตาหลั่งไหลออกมาไม่หยุด..ในหัวเฝ้าถามตัวเองอีกครั้ง..ถามกับคำตอบของแม่ในความคิด.....เวรกรรม...แล้วผมล่ะ.......แล้วผมที่ต้องพบเจอกับมัน...จะทำยังไง...   มองเห็นไอ้โง่คนหนึ่งกำลังร้องไห้..เขาเห็นแบบนั้น...โตยืนนิ่ง..ปล่อยให้เจ้าเด็กน้อยที่ยังประสาในสายตาเขาโอบกอดเอาไว้แน่น..
     สายตามองทอดต่ำลง มองเห็นเด็กคนนี้สั่นไปทั้งตัว  พร้อมกับปล่อยเสียงโฮดังลั่นร้องไห้สะอึกสะอื้นกับอกของเขา หลังจากที่เขาไปดึงแขนเจ้าคนนี้ให้ลุกขึ้น เมื่อเห็นท่าทีผิดสังเกต สีหน้าซีดเผือกและร่างที่สั่นระริกไปทั้งตัว..
...และดวงตาว่างเปล่า..ไม่ได้สะท้อนสิ่งใด เหมือนจมอยู่กับบางสิ่งบางอย่าง..มันดูน่าห่วง..เกินกว่าจะปล่อยผ่าน..
..และยังมือที่กำเข้าหากันแน่น..จนเส้นเลือดปูดโปน..มันหมายความว่าอย่างไร?..
    นั่นทำให้เขาตัดสินใจคว้าแขนของมันไว้ บีบแน่นๆเหมือนจะเรียกสติ หวังให้มันหันมาโวยวายใส่แบบคนบ้าเมื่อกี้..เพราะคิดว่ามันคงดีกว่า..ดีกว่าจะ...ทำท่าทางที่เขาไม่รู้จัก..และไม่รู้จะทำยังไง..แบบนั้น..
    โตถอนหายใจเบาๆ..เมื่อเห็นว่าเจ้าเด็กคนนี้คงยังไม่เลิกงอแงง่ายๆ..เวลาแบบนี้..เขาควรทำอะไรล่ะ..ปลอบ..?
     ก้มมองท่าทางสะอึกสะอื้นน่าสงสาร เหมือนกับเด็กน้อยไร้ที่พึ่งและกำลังเจ็บปวดแสนสาหัส..มองแล้วหัวใจมันปวดหนึบแปลกๆ..แต่เขาก็ถอนใจ..แล้วมองผ่านมันไปเสีย ครุ่นคิดถึงสิ่งที่เจ้าคนนี้ต้องทำ และคิดถึงสิ่งที่ตัวเองต้องจัดการไปพร้อมๆกัน..
...โตถอนใจเงียบๆ..และหยุดมือที่จะยกขึ้นลูบหัวลูบหลังร่างที่สั่นไปทั้งตัวไว้แค่นั้น.. มองเจ้าเด็กน้อยที่กำลังเจ็บปวดแสนสาหัส..และก้มมองมือตัวเอง.....เพราะความจริง ก็คือเขาลงมือทำร้ายเด็กคนนี้ไปด้วยส่วนหนึ่ง......แล้วจะมีสิทธิ์ไปปลอบมันไหม?..
    ในเมื่อเป็นความจริงส่วนหนึ่งที่ปฎิเสธไม่ได้ และเขาก็ไม่คิดปัดทิ้ง คือเขาเป็นคนที่ทำร้ายเด็กคนนี้..ด้วยมือของตัวเอง..
..ด้วยมือนี้เหมือนกัน ด้วยการกระทำที่ผ่านมา..และบางที..อาจจะมากกว่าคนอื่นด้วยซ้ำ..ในเมื่อเป็นแบบนั้น...ถ้าอยากให้มันเข้มแข็งและเติบโตขึ้น.....ถ้าอยากให้มันเป็น และทำตามที่หวัง......ก็ไม่ควรจะสนใจ..
    สมองบอกให้แกะมือมันออกแล้วเดินหนี..แต่ร่างกายมันไม่ยอมทำตาม..โตยกมือซ้ายที่กำลังจะลูบหัวคนตรงหน้าขึ้นพาดลงบนหน้าผากตัวเอง มือขวากำแน่น..แนบอยู่ข้างกาย....เขาขมวดคิ้วมุ่น..เม้มปากอย่างครุ่นคิด..
     เคยมีคนเจออะไรที่หนักหนากว่านี้ ด้วยน้ำมือของเขามาแล้ว มีคนมาร้องไห้เสียใจต่อหน้ามากมายหลายคน..แต่เขาก็ไม่เคยสนใจ..ไม่คิดจะลังเลที่จะทำตามคำสั่งที่ได้รับ..
..ไม่เคยมีครั้งไหน..ที่ต้องมานึกเสียใจลึกๆ..และลังเล..กับ..เหยื่อ..แค่คนเดียวในเกมส์ของเจ้านาย..
ไม่ใช่เรื่องที่เขาต้องสนใจ ไม่ใช่เรื่องที่ต้องใส่ใจ เพราะพวกมันอ่อนแอ เพราะพวกมันโง่..เลยตกเป็นเหยื่อ..
พวกมันไม่ฉลาด ไม่กล้าได้กล้าเสียพอที่จะยืนหยัดขึ้นมายืนด้วยตนเอง ก็เลยต้องตกอยู่ในฐานะ เหยื่อ..
....แล้วทำไม..?...
“..เกลียด..ผมเกลียดพี่..เกลียดคนอย่างคุณที่สุดในโลก..ทำไมต้องเป็นผม..ทำไมต้องทำร้ายผม...ไม่สงสารผมบ้างเหรอ?...ไม่คิดจะสงสารผมซักนิดรึไง?...”
น้ำเสียงที่เจ็บปวด..และแววตารวดร้าวที่มองมายังชัดเจน..

pkclub2146

ขอบคุณมากคร้าบ

asd

ขอบคุณครับผม

poomza

ขอบคุณมากนะ

sparkmankung

ขอบคุณครับ

GunGuy

ขอบคุณมากคร้าบ

Klong

ขอบคุนครับ

snooperio

ขอบใจมากมากครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

iamalegend

น่าสงสาร

pt200

ขอบคุณครับ

4_NAY

ทำอย่างไรจะรอด

pt200

ขอบคุณครับ

freezz

สงสารเนมจัง สงสารโตด้วย

Ohmkungz123

ข่อมคับ