OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 41

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

...เสียงครางท้อวงดังในลำคอยามถูกริมฝีปากหนาประกบแน่น..ดวงตาสีเข้มเบิกกว้างอย่างตกตะลึงไม่น้อยมือเรียวกระตุกถี่เขาคงจะรีบผลักไอ้หมอบ้านี่ออกไปแล้ว ถ้าหากไม่ถูกมันแน่นแบบนี้ยิ่งร่างใหญ่โตกว่าคร่อมทับทั้งตัว..
ยิ่งชวนหายใจไม่ออกเข้าไปใหญ่..
   ความคิดยังปะติดปะต่อไม่ทันอาจเพราะสมองขาดออกซิเจนหรือเขาที่มึนงงเกินไป ไม่รู้ด้วยซ้ำว่านี่จริงหรือฝันแต่ยิ่งริมฝีปากหนากดทับมากเท่าไหร่ก็เหมือนจะทำให้สติที่ไม่ค่อยสมบูรณ์หลุดหายไปเรื่อยๆ..
  “..อึ๊..... ” แรงขบกัดตรงริมฝีปากที่เดิมที่ยังสดใหม่ทำเอาเจ็บจนแทบน้ำตาร่วง เผลอร้องครางออกมาด้วยความเจ็บ..
และคนด้านบนก็ใช้โอกาสนี้สอดลิ้นเข้าไป..และนั่น..ยิ่งทำให้คิดอะไรไม่ออกเข้าไปใหญ่..
...หัวสมองมึนเบลอ ทั้งจากการขาดอากาศและจูบที่รุกรานทำให้ไม่รู้ตัวเลย ทั้งตอนที่ถูกดึงกางเกงลงไปกองอยู่ปลาย
ข้อเท้า หรือกระทั่งตอนที่เสื้อถูกเลิกขึ้น และมือของอีกฝ่ายลูบผ่านแผ่นอกเบาๆ..
    “...อึ...จะ..ทำ...” ร้องถามเมื่อร่างสูงผละจาก สมองที่เบลอหนักเริ่มแล่นขึ้นมาอีกครั้ง วิทย์ผงกศรีษะมองตัวเองที่ตอนนี้ถูกลอกคราบออกไปเกือบหมดด้วยใบหน้าแดงก่ำ..สัญญาณเตือนภัยร้องลั่นในสมองทันควัน..ถึงเขาจะชอบไอ้หมอนี่
แต่ก็ไม่คิดจะอยากถวายตูดให้ ไม่ได้อยากจะถูกมันเอาทำเมีย แล้วนี่มัน..
    “..ปล่อย กู ! ” ร้องลั่นใส่หูไอ้หมอโรคจิตทันที ร่างสูงที่เหมือนจะหันไปสงบสติอารมณ์หันหน้ามามอง..แล้วยิ้ม...
    “...ไม่ครับ...” มือหนาบีบคางแน่น แล้วสอดลิ้นเข้าไปรุกรานอีกครั้ง แม้ว่าวิทย์จะพยายามกัดแต่แรงบีบที่มากขึ้นก็ทำเอาเจ็บจนทนไม่ไหว..
   ฝ่ามือลากไล้ไปทั่วร่าง ทั้งบีบเค้นทั้งจิกนิ้วครูดผ่าน ทำเอาร่างเพรียวดิ้นพล่าน จะดิ้นก็ถูกมัดไว้ แถมขาก็ยังถูกนั่งทับจนเจ็บแปลบ ไอ้หมอบ้านี่ดันรู้ว่าควรนั่งตรงไหนเขาถึงจะลุกไม่ขึ้น มันก็ทับซะตรงนั้นแถมยังแกล้งรังควาญท่อนล่าง
ของเขาไม่ห่าง..
    “...นี่ขนาดไม่ชอบน่ะ... ”ริมฝีปากหนาเหยียดยิ้ม คราวนี้ก้มลงงับใบหูและรอบคอ วิทย์ดิ้นพล่านด้วยความเจ็บปนเสียวซ่าน น้ำตาที่เคยไหลพราก ตอนนี้มันคลออยู่ในเบ้าตา รู้สึกดีพอๆกับรู้สึกเจ็บ..ไม่ปฏิเสธหรอกว่าสัมผัสจากคนที่รักทำให้รู้สึกดี ..แต่กับไอ้คนที่ไม่ได้รักเขาตอบ..มันทำแบบนี้ไปทำไม..
    “..ไอ้..`ตัวเงินตัวทอง`..มึงทำแบบนี้ทำไม.. ! ” ทันทีที่ปากเป็นอิสระเขาก็ร้องลั่นทันที ก่อนจะรู้สึกถึงความเจ็บแปลบและกลิ่นเลือด ความเจ็บบริเวณลำคอ ทำให้เขารู้ว่ากันย์กัดลงไปตรงไหน..
     “..หึ...ก็อยากได้นักไม่ใช่รึไง..อุตส่าห์สนองให้จะเรียกร้องอะไรอีก..ผมว่าผมออกจะใจดีน่ะ..” กันย์บอกเรียบๆ..
“..แล้วที่เคยเห็นผมกับเมฆ..อืม..คิดว่าคงอยากเจอกับตัวเองบ้าง..ในฐานะที่..อยากได้ผม ..นักไงล่ะ”
   ปลายคมมีดกดลงบนหลังหูเบาๆ..ทำให้ร่างเพรียวสั่นยะเยือก มือหน้าข้างหนึ่งกำลังตวัดปลายมีดกลงบนผิวของเขา ส่วนอีกข้างกลับบีบเค้น..ปรนเปรอส่วนกลางลำตัวที่ค่อยผงาดขึ้นมาอย่างช่ำชอง..
    วิทย์เกร็งตัว..ร่างสั่นระริก ทั้งความปรารถนาและความหวาดหวั่นถาโถมเข้ามาหาพร้อมกัน ชวนให้หวาดหวั่น
และกระอักกระอ่วนใจ สายตาของเขาจับจ้องชายตรงหน้าที่สายตาจับจ้องมายังลำคอเขา ด้วยใบหน้ายิ้มๆ..ทว่าดวงตากลับวาวโรจน์ ดูตั้งใจกับการกระทำครั้งนี้..กดปลายมีดลงบนผิวของเขาสร้างความเจ็บแปลบปนหนาวยะเยือก..
ยิ่งมองเห็นท่าทีตั้งอกตั้งใจ ราวกับทำงานจิตรกรรมชิ้นเอกแล้ว มันทำเอาเขาร้องไม่ออก...
    “..อือ....” ดวงหน้าที่แดงก่ำอยู่แล้วยิ่งแดงขึ้นเรื่อยๆ..ดวงตาพยายามเพ่งมองร่างสูงที่กดทับกายตนไว้ แต่ทำได้ยากยิ่งในยามที่ความปรารถนากำลังรุมเร้า ริมฝีปากที่สั่นระริกครางงึมงำออกมาเบาๆ..ด้วยอารมณ์พลุ่งพล่านเกินจะต้านทาน..
   “..อ่ะ....อือ....” รอยเผลบนเรียวปากแดงจุดขึ้นอีกยามที่ถูกฟันคมขบลงอีกครา ทั้งขบกัด และดุดันเรียวปากแดงเห่อด้วยอารมณ์สุนทรี ทั้งปลายมีดที่ยังลากไล้บนหลังหู..ปาดทำสัญลักษณ์บางอย่าง..ที่เขาก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร..และมือหนาซึ่งปรบเปรอเบื้องล่าง..หยอกล้อ..บางคราก็บีบเค้นหนักหน่วง บางครั้งก็แกล้งผละจาก วนเวียนอยู่แถบต้นขา..ทำเอาดิ้นพล่าน..
     “..หึ....” เสียงหัวเราะแผ่วเบาคล้ายจะหยอกเย้า วิทย์กดปลายมีกลงบนลำคอขาวอีกครั้ง..ฟังเสียงครางที่ไม่รู้ว่ามันสุขสมหรือเจ็บปวดด้วยความเปรมปรีดิ์..พร้อมกับค่อยๆหนักมือกับส่วนกลางลำตัวอีกครั้ง..
      “...อะ..อย่า....” เสียงร้องท้วงนั้นดังขึ้นยามผละมือจาก กันย์เผยรอยยิ้มเช่นผู้ชนะ มองร่างของหนึ่งใสสองคู่อริประจำแดนที่บัดนี้นอนอ่อนระทวยอยู่ใต้ร่างด้วยความพึงใจ ใบหน้าแดงจัด..นัยน์ตากลมมีน้ำใสคลอเอ่อ..ริมฝีปากบางแดงช้ำและมีรอยถูกขบกัดเปื้อนรอยเลือดจางๆที่สังเกตได้.. มองต่ำลงมายังผลงานที่เขาแสนภูมิใจ ทั้งลำคอที่มีรอยกัดจนเลือดไหลออกมาไม่น้อย..แต่คงน้อยกว่าบริเวณหลังหู..ที่เปื้อนหยาดเลือดจนผ้าปูสีขาวกลายเป็นสีแดงจัด..หยาดเลือดสีแดงๆ
ที่ไหลย้อยลงมาตามซอกคอนั้นตัดกับสีผิวจนกลายเป็นสีสันอันน่าหลงไหล..ยิ่งเมื่อเห็นร่างกายที่กำลังร้อนเห่อด้วยแรงปรารถนาแล้ว..นี่เป็นยิ่งกว่าศิลปะชิ้นเอก..
     ดวงตาสีนิลวาววับ..เอามีดออกจากลำคอขาว วางลงข้างกายอย่างไม่สนใจนัก..ก่อนจะเอื้อมมือเปื้อนเลือดกำขา
เรียวสองข้างแน่น..แล้วแยกมันออกช้าๆ..
   ดวงตาคลอน้ำใสที่เคยพร่ามัวด้วยแรงปรารถนาบัดนี้เริ่มเลิ่กลั่นเมื่อรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ริมฝีปากขยับจะเอ่ยคำพูดที่เขารู้ดีว่าคงไม่พ้นต่อว่า..ทำเหมือนไม่รู้ว่ามันไร้ประโยชน์..
...กันย์ก้มลงปิดปากคู่นั้นด้วยปากของเขา ลิ้นลามเลียริมฝีปากและปลายลิ้นของอีกฝ่ายจนครางอู้..ส่วนด้านล่างเขาก็แหวกขาเรียวจนอ้ากว้าง..และกดร่างตนเองลงไปในทันที !
  “ ฮื้อ...... “ ร่างเพรียวสั่นระริก ริมฝีปากแม้ถูกปิดก็ยังร้องออกมาในลำคออย่างอดรนทนไม่ไหว..น้ำตารินทันทีที่กันย์สอดกายเข้าไป กันย์สัมผัสได้ว่าร่างที่ตนทาบทับอยู่สั่นสะท้านด้วยความเจ็บปวด ใบหน้าที่เคยเคลิ้มฝันด้วยความปรารถนาบัดนี้บิดเบี้ยวรุนแรง จนเขาอดสงสารไม่ได้ แต่เมื่อมองเห็นสีแดงบนลำคอขาวนั้น ก็ละความสนใจจากปฏิกริยานั้นทันที..
    “..อ๊ะ...อ้าก.... ” ร้องลั่นยากที่ลำคอซึ่งเป็นรอยกรีดรูปร่างอะไรสักอย่างถูกดูดดุน..มันเจ็บ..เจ็บจนพูดไม่ออก ยิ่งบวกกับความเจ็บปวดเบื้องล่างที่ยังถาโถมทำให้ต้องร้องออกมาอย่างทนไม่ไหว..เจ็บใจที่ต้องเจอเรื่องแบบนี้จนพูดไม่ออก..จนเสียงสะอื้นเปลี่ยนเป็นเสียงกรีดร้องสั่นไหว..
    “..ฮ่ะๆ..ความจริงก็ชอบแบบนี้นี่นา...” ร่างที่ทาบทับอยู่ละริมฝีปากออกจากลำคอที่ทั้งดูดดุนและขบกัดจนประสาทสัมผัสชาด้าน แต่เบื้องล่างยังขยับกายอยู่..วิทย์ร้องเครือในลำคอ ความปรารถนาที่บดบังความคิดความชั่งใจทำให้เขาร้องออกมาอย่างไม่อาย.. จนอีกคนกลับมาหัวเราะแบบนี้..
    “...อื้อ....กะ..กันย์..มึง...” เสียงครางดังขึ้นอีกครั้งเมื่อถูกพลิกตัวให้นอนคว่ำ ทั้งที่ส่วนล่างยังคงถูกเชื่อมต่อกัน มือหนาลูบเส้นผมสีดำสนิท..ก่อนจะจิกให้มันเลยขึ้น..มองไปยังม่านสีขาวเบื้องหน้า..
   “..ตามหาลูกน้องอยู่ไม่ใช่เหรอ..ผมว่าวิทย์เก่งจังน่ะ...ที่รู้ว่า...”
ครืด...
    เสียงเปิดม่านสีขาวดังเบาๆ แต่ไม่ได้เข้าถึงโสตประสาทของวิทย์เลย ร่างเพรียวเอนกายรับแรงกระแทกอย่างเคลิบเคลิ้ม ยามที่ความต้องการบดบังทุกอย่าง กระทั่งรอยกัดบนลำคอและรอยแผลจากมีดกรีด ยามนี้..ที่ความปรารถนากำลังไต่ขึ้นสูง เขากลับไม่รู้สึกปวดแสบปวดร้อน..ตรงข้าม..มันเจ็บแปลบๆปนเสียวซ่านสร้างอารมณ์อย่างประหลาด ลมหายใจร้อนข้างหูทำเอาสติเตลิดไปไกล..
...ริมฝีปากครางออกมาไม่หยุดอย่างห้ามอารมณ์ไม่ไหว ดวงตาคลอด้วยหยาดน้ำเหม่อมองภาพกลุ่มผมดำและร่างอะไรบางอย่างขยับเบื้องหน้า แต่ก็ไม่ได้อยู่ในสายตา ยามที่สองมึนเบลอปรารถนาแต่ความสุขและการปลดปล่อย..
   ..เสียงลมหายใจแรง และเสียงหัวเราะดังอยู่ข้างหูยามความปรารถนาใกล้จะบรรลุกับความเจ็บแปลบปนซ่านเสียว
ที่ลำคอ..นั่นคือสิ่งสุดท้ายที่รับรู้..พร้อมๆกับความรู้สึกรุนแรงที่ปะทุออกมา!..
    ร่างสั่นระริก..ทั้งมึนงงทั้งสุขสันต์ยามได้ปลดปล่อยออกมา..สติที่เตลิดไปไกลเริ่มกลับมาหาตัวอีกครั้ง..กลับมาพร้อมกับเสียงหัวเราะเบาๆเช่นเดิม..และ......พร้อมกับภาพที่เขาไม่เคยเห็น..
   ดวงตาพร่ามันด้วยหยาดน้ำเบิกกว้าง เพ่งมองไปเบื้องหน้าอย่างตกตะลึงรู้สึกราวกับตกลงมาอยู่ในนรกชั่วพริบตาทั้งที่เมื่อครู่ยังอยู่บนสวรรค์ มองภาพของลูกน้องที่เขานึกว่าตายไปแล้ว..ลุกขึ้นมามองหน้าเขาอย่างตกตะลึง...และ...ผิดหวัง...
    “..ดีจังเลยน่ะครับ..ที่เขายังมีชิวิตอยู่...” น้ำเสียงเปรมปรีดิ์..และท่าทียิ้มแย้มนั่นทำให้หัวอกแปลบวูบ..เหมือนเห็นนรกมาเกยอยู่ตรงหน้า..
     “..อะ..ไอ้...นพ..มึง...” ยังพยายามจะแตะมันที่หัวปูดเลือดอาบ แต่มือยังถูกพันธนาการไว้ กันย์หยิบมีดมาปาดผ้าก๊อซที่พันธนาการข้อมือคนตรงหน้าออก และนั่งลงข้างๆร่างเพรียวที่ยังอึ้งจนพูดไม่ออก..
    “...ดีจังเลยน่ะ.. “ เอ่ยพลางทำหน้านิ่ว.. “ แต่วิทย์นี่ไม่ไหวเลยนา..เดี๋ยวลูกน้องก็ระ....”
ตุ๊บ !
    “ มึงหุบปากน่ะ ไอ้`ตัวเงินตัวทอง`! ” วิทย์ร้องลั่น คว้าหมอนเขวี้ยงใส่ไอ้คนตรงหน้าทันควัน ในอกทั้งปวดร้าวทั้งอดสู.. ร่องรอยบนลำคอและซอกคอที่เต็มไปด้วยรอยเลือด บัดนี้มันร้อนผ่าวปนเจ็บแสบ..เขาแทบยอยากจะฆ่าตัวตายซะให้ได้..เป็นแบบนี้..โดนไอ้ห่านี่เอาเป็นเมีย..แถมยัง.
      .แม้ในอกจะคลั่ง คลั่งด้วยความอัปยศอดสู แต่เรื่องตรงหน้าก็สำคัญกว่า เขารีบจัดการตัวเองแล้วหันไปหาลุกน้อง
ที่บัดนี้ยืนอึ้ง..พยายามยิ้ม และทำท่าทีเช่นที่เคย..
    “ มึงนี่ดวงแข็งนี่หว่า..ไหนไอ้ห่านี่บอกว่าตายไป..”
    “..พี่...” ไอ้นพ..มองร่างของหัวหน้าแกงค์ตนเองอย่างตกตะลึง..ความรู้สึกมันปนเประหว่างความขยะแขยง..และความผิดหวัง..
    “...ทำหน้าแบบนั้นทำไมว่ะ..นี่มัน...ไม่มีอะไรหรอก..ป่ะ..ไปเถ.....”
    “..อย่ามาจับ... “ น้ำเสียงห่างเหินและเหยียดหยามเด่นชัด ยิ่งกีดไปในใจของผู้ฟัง พร้อมกับร่างสูงๆที่เดินเข้ามา..
จับไหล่เขาหมับ..
   “..แบบนี้..คงไม่เอาไปบอกใครน่ะ..” น้ำเสียงนั่น..มันทำให้วิทย์แทบคลั่ง เขาหันไปมองหน้าคนทำด้วยแวววตาวาวโรจน์..โกรธเสียจนตัวสั่น..
     “..ขยะแขยง..กูจะไปฟ้องป๋า...กูไม่เป็นลูกน้องคนวิปริตอย่างมึง! ” ลุกน้องที่เคยภักดีพูดออกมาแบบนั้นด้วยน้ำเสียงขยะแขยง..ทำเอาคนฟังอึ้ง..เงียบกริบ..ด้วยความรู้สึกหลากหลาย..เหมือนฟ้าผ่า..ลูกน้องที่เคยจงรักภักดี..ตอนนี้..มันกลับมาพูดแบบนี้กับเขา..มัน..
   ผั่วะ !
    “..ไอ้`ตัวเงินตัวทอง` ! ไอ้สัด....ไอ้....มึง....ง......”เขาเหวี่ยงหมัด ชกหน้าไอ้กันย์อย่างไม่คิดชีวิต ดวงตาคั่งแค้นด้วยความโมโหโกรธา..ในสมองคิดแต่ว่าเป็นเพราะคนตรงหน้า เป็นเพราะมัน ที่ทำให้เขา..
    “...ชกไปสิ..ลูกน้องมึงจะได้เอาเรื่องนี้ไปบอกชาวบ้านไงล่ะ ! ” คนตรงหน้าตะคอกไส่เขาด้วยใบหน้าสะใจเหลือหลาย..ทำเอาสะอึก..วิทย์รีบผลุนผลันออกไปมองเห็นมีดผ่าตัดบนเตียงก็รีบคว้า หวังว่าจะเอามาจิ้มพุงไอ้`ตัวเงินตัวทอง`นี่ในอนาคต..
... วิทย์รีบผลุนผลันออกจากห้องพยาบาล แม้จะเจ็บช่วงล่างจนแทบเดินไม่ไหว แต่มันไม่ใช่เรื่องที่เขาจะสนใจ สายตารีบกวาดมองหาลุกน้องของตน ต้องหา..ต้องเจอ..ต้องคุยให้รู้เรื่อง..ไม่งั้น..ไม่อย่างนั้น...
  “..เห้ย..ไอ้วิทย์..” เสียงตะโกนลั่นทำให้หันไปมอง เห็นไอ้โตกำลังวิ่งมาหา เขารีบชี้ไปยังร่างของลูกน้องที่วิ่งเห็นหลังอยู่ไวๆ..ก้าวเท้าวิ่งให้เร็วที่สุดในชีวิต..แล้วถลาไปจับบ่ามันทันที..
     “ไอ้นพ ! มึง ! มาคุยกับกูก่อน.. ” กำแขนมันเขย่าแรงๆด้วยแววตาร้อนรน  แต่ไอ้ลูกน้องตรงหน้ายังสะบัดหนี
ไม่พอใจ..
     “ `ตัวเงินตัวทอง` อย่ามาจับตัวกู ทุเรศฉิบหาย ...เป็นลูกพี่แต่ไปนอนกับไอ้พวกศัตรู ไอ้วิปริต ! ” มันร้องลั่น แต่คำพูดนั้นทำเอาเขาอึ้งกิมกี่  มือที่ถือมีดมาด้วยสั่นระริก..
    “..ไม่ใช่น่ะ..มึงฟังกู..มึงฟังกู !! ” วิทย์ตะโกนลั่น พยายามดึงไหล่ลุกน้องตัวเองไว้ แต่ทำอย่างนั้นมันกลับยิ่งสะบัดหนี..
    “..ปล่อยกู..กูจะไปฟ้องป๋า กูจะบอกคนให้หมดเลย มึง..เสียแรงที่กูนับถือ..ไอ้วิปริต....ไอ้.......”
...น้ำเสียงโวยวายนั้นเงียบไป.. ทำให้วิทย์หันมามองหน้าคนพุด..ที่ฉายแววตกตะลึง..สายตามองมายังเขาอย่างคาดไม่ถึง..
....คาดไม่ถึง..กับปลายมีดที่ปักลงบนหน้าท้องตัวเอง...
          มือที่ถือมีดสั่นระริก..วิทย์ก้มมองมือตัวเอง..แล้วมองลูกน้องที่ค่อยทรุดกายลง..เขาพลาด...อีกแล้ว..
   พอได้ยินมันพูด..ได้ยินมันก่อนด่า..ได้ยินมันบอกว่าจะเอาเรื่องไปโพนทะนา..เขาก็โมโหจนขาดสติ..เฝ้าคิดแต่ว่า..ทำยังไงให้มันเงียบซะ...ให้มันหยุดพูด...   พอรู้ตัวอีกที..ปลายมีดก็เสือกไปยังหน้าท้องของคนตรงหน้าแล้ว..
   “..อะ...ไอ้...ไอ้นพกู...”
    “..วิทย์ ! มึงมี..... ” เสียงเพื่อนสนิททัก..ทำให้เขาชะงัก..วิทย์หันไปมอง..มองเห็นใบหน้าที่ฉายแววตกตะลึง..ยามเห็นร่างที่กองอยู่แทบเท้าเขา..
    “..นี่มึง...” เขาไอ้ยินมันครางอย่างสิ้นหวัง..

     “..ไอ้โต...กู...” ริมฝีปากของเขาสั่นระริก..พยายามจะพูด..จะอธิบายทั้งหมดเมื่อเห็นดวงตาที่ฉายแววผิดหวังของเพื่อน
..แต่เขาเห็นมันถอนใจเฮือก..บ่งบอกว่าพูดไปมันก็ไร้ความหมาย..
    ปรี๊ด!
        เสียงนกหวีดทำเอาสะดุ้งเฮือก..วิทย์หันขวับไปมองทันทีเขาใจกระตุกยามเห็นผู้คุมหลายนายวิ่งมาหาอย่างรวดเร็วพร้อมกระบองใบมือ..และ..เบื้องหลัง..
   คือร่างของนักโทษในชุดเสื้อกาวน์สีขาวแปลกตาที่ยืนยิ้มบางๆ..

pkclub2146

ขอบคุณมากคร้าบ

asd

ขอบคุณครับ

manza555

ขอบคุณครับ

wsdonin

ขอบคุณมากคับ

xiah01

แต้งกิ๊วคับผม

mario401

ขอบคุณมากมายครับผม

poomza

ขอบคุณมากนะครับผม

sparkmankung

ขอบคุณครับ

GunGuy

ขอบคุณมากคร้าบ

Klong

ขอบคุนครับ

snooperio

ขอบใจมากมากครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

wi2

ขอบคุณครับ

iamalegend

เกลียดไอ้หมอมากมาย

pt200

ขอบคุณครับ

4_NAY

โหดมากเลย ไอ้กันย์

pt200

ขอบคุณครับ

freezz

เชี้ยกัน

Ohmkungz123

ข่อมคับ