OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 44

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
   “..สักวันกูจะบอก.. “ วิทย์พึมพำ..สายตาเลื่อนลอยกลับมาก้มมองผ้าห่มสีน้ำตาลตราของเรือนจำ..
   “..ไม่จำเป็นหรอก..” โตตอบรับเสมองไปรอบๆห้อง..
“..จะยังไง...มันก็เรื่องของมึง....”
วิทย์ฟังแล้วเหยียดยิ้มเครียด..
   “..สมกับเป็นมึงดีนี่..ไอ้แล้งน้ำใจเอ้ย..” เจ้าตัวสบถเบาๆ..แต่ก็ยังขยับยิ้มมุมปาก..ส่วนคนฟังก็เหยียดรอยยิ้มขบขัน..
ขันในความแล้งน้ำใจของตัวเอง..
“...วันนี้มึงจะไปหาป๋า..ใช่มั้ย?..เรื่องกู คงทำให้รอไม่ได้อีกล่ะสิ..” วิทย์หัวเราะหึ..เหยียดรอยยิ้มหยันตัวเอง
“..ยิ่งเกิดเรื่อง...`ตัวเงินตัวทอง`ๆ...แบบนี้ด้วยแล้ว..”
    “..หึ..ไม่มีใครสนใจหรอก ไม่ว่ามันจะเป็นเรื่อง`ตัวเงินตัวทอง`แค่ไหน..ถ้าไม่ทำให้พวกมันเสียประโยชน์..ไม่มีใครสนใจมึงหรอก ไม่ว่ามึงจะเป็นจะตาย..ถ้ามึงไม่ได้ทำ..ให้พวกมันขายหน้า..” โตพูด มองหน้าคนที่อยู่บนเตียง..
    “...แล้วตอนนี้...”..วิทย์แสยะยิ้ม  สบตาคนพูด..ที่มองมาที่เขาเช่นกัน..
    “..ถ้ากูจัดการไม่ได้..กูก็ไป..เหมือนกับที่มึงจัดการไม่ได้..และ..อาจจะต้อง..ไป..” โตว่า พลางถอนหายใจเฮือก..
“ เดี๋ยวกูจะไปหาป๋า..มึงมีอะไรจะฝากบอกมั้ยล่ะ.. ”
   “..ถามมันสิ...ว่าก่อนตาย กูจะขออะไรได้บ้าง?.. “ วิทย์หัวเราะ เอ่ยออกไป..และนั่น ทำให้ผู้ฟังชะงัก...
   “...ถึงกูจะแล้งน้ำใจ แต่กูก็ไม่ชอบให้ใครตายหรอก..” ร่างสูงลุกขึ้นจากเตียง..มองหน้าคนพูดที่ยังนิ่ง..
“ โดยเฉพาะมึง..”
    “..แต่ถ้ามึงจะช่วยกู..มึงก็ต้องทำให้ใครบางคนตายทั้งเป็น..
“ วิทย์เลิกผ้าห่มขึ้น บิดตัวคลายเมื่อยขบ ก่อนจะถอนหายใจ หรุบสายตาลงต่ำก้มมองฝ่ามือตัวเอง  
“..กูก็ไม่รู้หรอกน่ะ ว่าไอ้เด็กนั่น..มันสำคัญหรือ..มีอะไรกับมึงยังไง..แค่ไหน..”
  “..แต่กูอยากเตือนมึง..ถ้า....มึงตัดสินใจพลาด..มึง..อาจจะต้องเสียใจทีหลัง..เหมือนกู...กูไม่อยากเห็นมึงถูกไอ้เด็กนั่น มองด้วยสายตา..แบบที่กูเจอ...”
  “...ไอ้เนม..ไม่เหมือนไอ้เมฆ..” โตนิ่งไปหลังจากฟังคำพูดของเพื่อน..มองเห็นแววตาไหวระริกซ่อนอยู่ภายใต้ดวงตา
ที่หรุบต่ำของคู่สนทนา
“..ถึงมันจะโง่..จะอ่อนแอ..แต่...มันเกลียดกูไม่ได้หรอก..รวมทั้ง...ทรยศกูไม่เป็นด้วย..”
   มือหนาของคนพูดแตะลงบนไหล่ของเพื่อน..บีบมันเบาๆ...
   แม้จะไม่รู้ว่ามันรู้สึกยังไงกันแน่ กับไอ้เมฆ..ที่มันเคยดูแลเคยรักใคร่เอ็นดู..แต่ก็พอจะรู้..และเข้าใจความสับสนของมันไม่น้อย..
   “..ส่วนมึง...ไม่ใช่ว่าจะไร้หวัง..”
อยากบอกว่าไอ้เมฆมันรัก..แต่...บอกไปก็เท่านั้น..มันจะมีอะไรเปลี่ยนไป..?แค่คำว่ารักคำเดียว ไม่สามารถทำให้อะไรเปลี่ยนไปได้หรอก..คำว่ารัก..ลบเรื่องที่ไอ้เมฆเคยหักหลังไอ้วิทย์ไม่ได้ พอๆกับลบเรื่องที่ไอ้วิทย์หักหลังไอ้เมฆไม่ได้เหมือนกัน เพราะอย่างนั้น..ไม่บอกเสียยังจะดีกว่า..
   “...กูไปล่ะ... “โตบอกพร้อมกับลุกขึ้น ก้าวเท้าออกห่างจากเตียงผู้ป่วย..แต่พอแตะมือลงกับลูกบิดประตูกลับมีเสียงร้องทักดังขึ้น..
   “..เดี๋ยว..”
   “....มีอะไร?... ” ร่างสูงหันหลังกลับ..จ้องหน้าคนพูด..
   “...กู...” วิทย์เม้มปากแน่น มือบิดผ้าห่มสีน้ำตาลอ่อนแน่น..เหมือนตัดสินใจอะไรบางอย่าง..ในที่สุด..ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นช้าๆ..
   “...กู...ไม่ต้องการให้ไอ้นพ..มีชีวิตอยู่ในโลกนี้อีก..”
  โตสบตาคนพูด...ก่อนจะพยักหน้ารับเบาๆ...
     “..เข้าใจแล้ว..”
ก่อนที่ประตูบานนั้นจะงับปิดลงเบาๆ..แววตาเครียดขึ้งของคนที่เดินออกไปยังติดตาจนวิทย์อดใจหายวาบไม่ได้..
...ให้ไปฆ่า ใครสักคน ไม่ใช่เรื่องง่าย..
..แต่ไปฆ่า ใครสักคนที่..รู้จัก เคยกินข้าว เคยอยู่เป็นพรรคพวกเดียวกัน..มันยากยิ่งกว่า..แต่...จะปล่อยให้มันหายป่วย..
แล้วเอาเรื่องอัปยศของเขาไปป่าวประกาศหรือบอกใครน่ะหรือ....ไม่ได้หรอก..   วิทย์ถอนหายใจเบาๆ..ก้มมองฝ่ามือตัวเองอีกครั้ง..ก่อนจะหลับตาลงช้าๆ....ไอ้นพ...กูไม่อยากทำร้ายมึง.....แต่ถ้าไม่ทำให้มึงหายไปจากโลกนี้..คนต่อไป
ที่ต้องตาย..อาจจะเป็นกู และพรรคพวกของมึง..กูจะไม่บอกว่าชีวิตมึงเป็นการเสียสละหรอกน่ะ..เพราะกูรู้..ว่ากูทำไปเพราะความเห็นแก่ตัว....มึงตาย..เพราะกูเห็นแก่ตัว.......ถ้าโกรธนัก...ไม่ต้องอโหสิให้กูก็ได้..
    ผมนั่งเงียบๆอยู่หน้าห้องพยาบาล หลังจากถามมาแล้วได้ข่าวว่าพี่โตแกอยู่ที่นี่..แต่ที่มารอตรงนี้ ก็เพราะทันเห็นพี่กันย์และเมฆเดินออกมาจากห้องพยาบาล..และบอกผมว่าพี่โตกำลังคุยกับพี่วิทย์อยู่..
   ผมพยักหน้าและเดินมานั่งหน้าห้อง สายตาจ้องมองพี่กันย์กับเมฆที่เดินเคียงกันไปทางอื่นด้วยท่าทีสนิทสนม..นั่นทำให้นึกสงสัย..ว่า..ความสัมพันธ์ของสองคนนี้ คืออะไร?..
  ...พี่น้อง..?
....ญาติสนิท..?
....คนรัก..?..
  ผู้ชายกับ..ผู้ชาย?...จะเป็นไปได้เหรอ..
     แต่ก็เอาเถอะ..ผมละสายตาจากสองคนนั้น..เรื่องของพวกเขาอาจจะน่าสนใจ แต่ตอนนี้มันไม่มีอะไรที่ผมต้องสนใจมากกว่าชะตากรรม ของตัวเองหรอก
    ผมเดินวนหาที่นั่งเหมาะ..สายตาเหลือบไปมองเห็นม้านั่งสีแดงอยู่ใกล้กับหน้าต่าง..จึงทรุดตัวลงนั่ง..และ...ได้ยินประโยคบางประโยคที่คนสองคนกำลังคุยกัน...ผ่านหูเข้ามา..
   คำพูดบางคำของสองคนนั้น..ทำให้ผมต้องหรุบสายตาลงต่ำ..และทบทวนความคิดของตัวเองเมื่อรู้ว่า..อาจจะมีเวลา
ไม่มากอย่างที่คิด..   ...ผมไม่เคยคิดเรื่องจะฆ่าใคร..หรือ..ทำร้ายใครสักคน..
   แน่นอนว่าผมเคยเกลียดใครมากมาย ทั้งคนที่ผมลงมือสังหารไป ผมก็เกลียดเขา..แต่...ก็ไม่ได้เกลียดชังจนขนาดจะฆ่าให้ตาย..
แล้วตอนนี้ ผมต้องมาฆ่าใครสักคนที่ผมไม่รู้จัก ไม่ได้โกรธเคืองกัน ไม่ได้เจอกัน ไม่ได้..มีอะไรเกี่ยวข้องกัน..
แต่ต้องฆ่าเขา..เพราะ...คำสั่ง?.....ไม่ยุติธรรมจังน่ะ...ผมว่า..แล้วไอ้คนที่สั่งผม..เป็นใคร?..ผมก็ยังไม่รู้จัก เป็นคนยิ่งใหญ่แค่ไหน ผมก็ยังไม่รู้....แล้วจู่ๆมาสั่งแบบนี้...เหมือนจะสนุกกันมากเลยสิน่ะ คนพวกนั้นน่ะ..
    ไอ้ผมไม่ยิ่งใหญ่พอจะไปทำอะไรใครเขา ที่ผ่านมาผมก็รู้ว่าเป็นบทเรียนที่ดีพอจะให้จำแล้ว และยิ่งผมที่อยู่ในฐานะหมากตัวหนึ่งแล้วด้วย..แต่ แค่อยากพบหน้า อยากพูดอะไรด้วยสักนิดก็คงไม่เป็นไร ล่ะมั้ง
แอ๊ด....
    เสียงเปิดประตูพร้อมกับร่างของคนที่ผมรออยู่ก้าวออกมา ทำให้ผมลุกพรวดเดินเข้าไปหา ดูท่าพี่โตคงกำลังเหม่อ หรือไม่ก็กำลังคิดอะไรอยู่จนไม่ได้สังเกตผมที่เดินเข้ามาหาเลย แถวสีหน้าก็ยังเครียดขึ้นจนผมชักนึกเครียดแทน..
  ฉึบ...
   ผมเอื้อมมือดึงเสื้อสีน้ำตาลของคนตัวโตเบาๆ..นั้นทำให้พี่โตชะงัก และหันมามองหน้าผม..นิ่งไปนิดเหมือนนึกไม่ถึงว่าผมอยู่ตรงนี้..
   “...มีอะไร..? “ พอตั้งหลักได้ก็หันมาถาม ผมมองหน้าพี่เขา..แล้วละมือที่ดึงเสื้อออก แต่ขยับตัวเข้าไปใกล้พลางจ้องหน้าอย่างจริงจัง..
   “...วันนี้จะไปไหนรึเปล่า?.. ” ผมถามออกไป นั่นทำให้คนฟังชะงัก..เลิกคิ้ว..
   “..ถามทำไม.?”
   “..ผมอยากเจอพวกป๋า ของพี่น่ะ..ได้รึเปล่า..” ผมถาม พี่โตขมวดคิ้ว สีหน้าเครียด..
   “..จะเจอทำไม ! ” คราวนี้ตะคอกใส่ซะดั่งลั่น..
   “..แล้วทำไมจะเจอไม่ได้.. ”ผมถามกลับ อย่างไม่พอใจ
   “..ท่านมาใช้คนที่ใครอยากเจอก็จะได้เจอ มึงมีอะไรนักหนา..” พี่โตว่า เดินก้าวออกจากหน้าห้องพยาบาล ทำให้ผมต้องเดินตามทันที..
    “...ในฐานะที่เป็นหมากตัวต่อไป..เจอไม่ได้เหรอ?.. ”
   “...หึ... ” ร่างสูงๆชะงักกึก..หันขวับมาสบตาด้วยสีหน้าเย้ยเยาะ ดูน่าหมั่นไส้จนผมมองแล้วต้องหน้านิ่ว..
“..ก็เพราะมึงเป็นหมากไงถึงไม่มีสิทธิ์ แล้วมึงที่เป็นแค่หมากตัวต่อไป คิดว่าตัวเองสำคัญแค่ไหน?..ถึงจะไปขอพบคนเดินหมาก..”
   “..เพราะผมคิดว่าพี่น่ะ...รอไม่ได้แล้วล่ะมั้ง..” ผมพูดเรียบๆพลางจ้องหน้า จากการได้ยินสารพัดสารพันข่าวลือที่ออกมาเมื่อเช้านี้ ทันทีที่ผมลุกออกไปจากที่นอน ก็มีข่าวส่งมาถึงกันปากต่อปาก และข่าวนั้น ต่างก็เป็นเรื่องของ พี่วิทย์แทบทั้งสิ้น..
   ..ทั้งข่าวที่บอกว่า พี่วิทย์ไปมีเรื่องกับพี่กันย์ เสียท่าจนโดนเล่นงาน แต่ไอ้นพ มาเจอเข้าเลยถูกทำร้ายไปด้วยและพี่กันย์
ก็ป้ายความผิดให้พี่วิทย์..
  หรือข่าวที่ว่าพี่วิทย์ไปมีเรื่องกับไอ้นพเรื่องไร้สาระ แต่ทะเลาะกันจนถึงขั้นโดนแทงเกือบตายและตอนนี้พี่วิทย์ก็ถูกทำทัณฑ์บนไว้
  และข่าวลือสารพัดสารเพ เกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่ไม่ว่าจะมีมากี่ข่าว สิ่งที่ผมจับใจความได้ ก็คือ พี่วิทย์ ที่กำลังตกที่นั่งลำบากจากการโดนกล่าวหาว่าทำร้ายไอ้นพนักโทษในเรือนจำ จนถูกทำโทษและเป็นผลให้พี่โตและพรรคพวกอาจจะลำบาก..เพราะทำให้เกิดเรื่อง...
ประกอบกับ..คำพูดของพี่วิทย์.กับพี่โต ในห้องพยาบาลที่ผมได้ยินมา.....นั่นทำให้ผมคิดว่า..บางที ผมคนนี้ อาจจะต้องทำสิ่งที่ฝืนใจก่อนสามอาทิตย์ ที่ว่า...นั่นทำให้ผมตัดสินใจ.....ต้องการพบกับป๋าผู้ยิ่งใหญ่ที่สั่งการมาแบบนั้น..
ก่อนที่จะ..เลือกว่าจะทำยังไงกับชีวิต..
  “...เหมือนจะฉลาดขึ้นสิน่ะ...” พี่โตฟังคำพูดของผมแล้วพูดออกมาแบบนั้น..ผมไม่ได้พยักหน้าหรือปฏิเสธอะไรไป
แต่ยืนเงียบ จ้องหน้าคนพูด..ที่เริ่มมีสีหน้าเครียดกว่าเดิม..
   “..กูไม่ใช่คนดี... ”พี่โตบ่นออกมาลอยๆ..
  ...รู้อยู่แล้วล่ะ..เรื่องนั้นน่ะ..
  “...ในแดนสิบสอง..กูอาจจะควบคุมมึง..เป็นลูกพี่เป็นขาใหญ่..หรืออะไรก็ได้ที่หมายถึงคนมีอำนาจ คอยกดขี่มึงจนมึงเหม็นขี้หน้า..แต่ถ้าออกจากแดนนี้ไป หรือไปที่...แดนพิเศษ...กูกับมึง..ก็เป็นแค่นักโทษธรรมดาเหมือนกัน..”พี่โตบอกก่อนจะเดินก้าวยาวๆให้ผมวิ่งตามแทบไม่ทัน
“ เพราะอย่างนั้น ไม่ว่ามึงจะเลือกทางไหน..หรือทำอะไร...กูก็ไม่มีสิทธิ์จะช่วย..หรือซ้ำเติมมึงหรอกน่ะ...”
   “.......................”
    “..เพราะอย่างนั้น...ถึงมึงจะเลือกไม่อยู่กับพวกกู..และ...ไปหาพวกอื่น..ก็ไม่รอดหรอก..”พี่โตเดินมาถึงทางแยกสองทาง..ด้านซ้ายคือทางไปโรงอาหาร ส่วนด้านขวา คือทางแคบๆที่ใช้เดินออกไปยังแดนอื่น..ซึ่ง..ผมไม่เคยไป..
“..ไม่ว่ามึงจะทำยังไง..”
  “....................”
  “....ไม่ว่ามึงจะเลือกทางไหน...”
  “.......................”
  “...ก็หนีจากเรื่องนี้ไม่พ้น...”
....ผมรู้...
     พี่โตหันมามองหน้าผม ก่อนจะเดินไปที่ทางแคบๆนั้น..โดยที่มือซ้าย ขวาแขนผมให้เดินตามมาด้วย..
   ...ผมเงยหน้ามองแผ่นหลังกว้างที่กำลังทอแสงตะวันก้มมองมือที่กำลังกุมแขนผมเดินนำ แรงลากไม่ได้หนักหน่วงหรือบีบแรงจนเจ็บเหมือนเคย..มันแค่เป็นการจับจูงธรรมดา..ธรรมดาจนผมอดแปลกใจไม่ได้..ก่อนจะหรุบสายตาลงช้าๆ...และพูดบางคำออกมาเบาๆ...   “...ใช่ว่าผมจะเป็นคนดี..ขนาดไม่เคยทรยศใครหรอกน่ะ...”
...ไม่ว่าใคร..ก็สามารถทำทุกอย่าง เพื่อตัวเองได้ทั้งนั้น....กระทั่งทรยศหรือหักหลังคนที่รักและไว้ใจที่สุดก็เถอะ..
...แล้วนับประสาอะไร...กับ..
    ผมเหลือบมองแผ่นหลังของชาย ที่อยู่ตรงหน้าเขาใจร้ายและทำร้ายผมมามากมาย มาก..พอที่จะให้ผมเกลียดชังแล้ว..ถ้าหาก...ผม....จะหักหลัง เขา..จะทำร้ายเขาตอบเเทนเหมือนที่เขาทำกับผมบ้าง..จะเป็นยังไง...
    พี่โตไม่พูดอะไรเหมือนกับเห็นมันเป็นเรื่องธรรมดาจนจนชาชินนัยน์ตาสีเข้มหันมามอง..ก่อนจะหันกลับโดยไม่พูดอะไร..

asd

ขอบคุณครับผม

manza555

ขอบคุณครับ

wsdonin

ขอบคุณมากคับ

mario401

ขอบคุณมากมายครับผม

poomza

ขอบคุณมากนะครับผม

sparkmankung

ขอบคุณครับ

GunGuy

ขอบคุณครับ

Klong

ขอบคุนครับ

snooperio

ขอบใจมากมากคับ

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

wi2

ขอบคุณครับ

iamalegend

ขอบคุณครับ

pt200

ขอบคุณครับ

4_NAY

ขอให้มีทางออกที่ดีนะ

pt200

ขอบคุณครับ

freezz

สู้ต่อไป เนมน้อย

Ohmkungz123

ข่อมคับ

Ohmkungz123

ข่อมคับ