OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 51

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“..อีกสองอาทิตย์.. ” พี่วิทย์ตอบพลางหันมามองหน้าผม
“ กูรู้ว่ามึงไม่อยากทำหลังงานนี้ถ้าไม่มีคำสั่งมา..มึง..ก็คงไม่ได้ทำ..อีกแล้ว..มั้ง...”
   “..เลี่ยงได้ด้วยเหรอ?.. ” ผมถามหน้าบูดบึ้งกับคนที่ตอนนี้คงกลายเป็นสมาชิกแกงค์นี้เต็มตัวแล้ว จะเลี่ยงงานแบบนี้ได้ยังไง..
   “..ได้สิ.. ” พี่วิทย์ว่าพลางยักไหล่
“ คนอยากทำแทนมึงมีเยอะแยะ ทำแล้วก็ใช่จะเสียเปล่า ได้อะไรตอบแทนตั้งเยอะ..มีแต่มึงล่ะมั้ง ที่ทำท่าจะตายเอา.. ”
   “..ไม่ได้อยากได้ของที่ต้องทำอย่างนั้นแลกหรอกน่า... ”ผมหน้ามุ่ย แค่มีข้าวกินก็พอแล้ว ผมไม่ได้ต้องการอะไรนอกจาก..เสียงไวโอลิน...
เสียงกังวานของเครื่องสายที่ผมหลงใหลดังแว่วออกมาทำให้ผมชะงักกึก เรื่องวุ่นวายที่เข้ามามันทำให้ผมเกือบลืมเรื่องไวโอลินที่ผมอยากเล่นไปซะสนิท ตอนนี้ที่ไม่มีอะไรแล้ว..ผมจะขอเล่นมันได้ไหมนี่..
    “...ทำหน้าอย่างกับหมาหงอย..” พี่วิทย์บ่น พลางลุกพรวดออกจากเตียง ผมหันไปมอง ตั้งท่าจะประคองถ้าพี่ท่านจะเซล้มไป แต่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น พร้อมกับแรงปัดที่แขนผมเบาๆและเสียงบ่นของเจ้าตัว..
   “..กูเจ็บแค่ไหล่ คอ แล้วก็หลังหู ได้เกี่ยวเชี้ยไรกับพุง..ไปดูไอ้โตนู่น..” ว่าพลางเดินตัวปลิวไปค้นหาพลาสเตอร์ยาในกล่องปฐมพยาบาลบนโต๊ะหมอหน้าตาเฉย ผมหันไปมองพร้อมกับกระพริบตาปริบๆอย่างพูดไม่ออก..
แอ๊ด....
  เสียงเปิดประตูดังขึ้นอีกครั้งทำให้ผมชะงัก พร้อมกับพี่วิทย์ที่กำลังแกะพลาสเตอร์ปะเข้าที่คอสะดุ้งเฮือก หันวับมามองร่างสูงในชุดเสื้อกาวน์สีขาวที่ยืนอยู่ตรงประตูพร้อมรอยยิ้มพิมพ์ใจประดับบนใบหน้า..
... พี่กันย์ยิ้มให้ผมแค่แว้บเดียวแล้วหันไปมองพี่วิทย์ที่กำลังเก้ๆกังๆปิดพลาสเตอร์ที่แผลอยู่ รอยยิ้มบนใบหน้ากว้างขึ้น ทว่ากลับแลดูเย็นยะเยือกพิกล..
   “..เวลาจะเอายาหรือของใช้อะไร..อย่าหยิบเองโดยพละการสิครับ..” ว่าพลางเดินเข้าไปปิดกล่องที่ถูกค้น พี่วิทย์ขยับห่างพี่กันย์อย่างรวดเร็ว พร้อมกับรอยยิ้มกระตุกตรงมุมปากแบบสั่นๆ
   “..ช่วยไม่ได้..ใครบอกให้ไม่อยู่..” วาจาไร้ความรู้ผิดชอบทำให้ผมยิ้มเหย มองเห็นมุมปากพี่กันย์กระตุกยิกคล้ายจะยิ้มไม่ออก จนผมอยากวิ่งหนีไปให้พ้นมวยคู่นี้เสียเหลือเกิน..
   “..งั้นก็เชิญนั่งให้ผมเปลี่ยนผ้าพันแผลได้แล้วครับ..” เอ่ยพลางคว้าหมับเข้าที่ไหล่ของคนจะหนี  บีบพร้อมลากให้นั่งลงบนเก้าอี้บุนวมหน้าโต๊ะ ผมมองเห็นพิ่วิทย์ส่งสายตาจ้องเขม็งประมาณว่าเอ็งต้องนั่งเป็นตอไม้อยู่ที่นี่ แต่ว่ารอยยิ้มเย็นๆ
ที่พี่กันย์ส่งมานี่สิ..ทำผมชักไม่แน่ใจ..
   “..เนมครับ...พี่ว่าจะบอก..ลองคุยกับอาจารย์ธีระดูแล้ว..คิดว่าน่าจะเข้าไปลองได้ถ้าฝีมือถึงขอทำเรื่องกับทางเรือนจำได้ไม่เป็นไร..”คนพูดนั้นทำให้ผมชะงัก ตาเบิกกว้าง..
   “..จริงเหรอครับ!..”
   “ ครับ..” สิ้นเสียงรับคำพร้อมกับรอยยิ้มผมก็ถลาออกจากห้องพยาบาลทันควัน โดยทิ้งเสียงร้องเรียกของพี่วิทย์ที่ดังออกมาจากห้องพยาบาลไว้เบื้องหลัง..โทษทีน่ะครับ ยังไงโอกาสในการเล่นไวโอลินอีกครั้งของผมก็สำคัญกว่า..
..กว่าสงครามของสองคนนั่นล่ะน่ะ
   เขาเกลียดมัน..
แน่นอนว่าวิทย์คิดแบบนี้นับแต่ต้องพบเจอเรื่องบัดซบทั้งหลายจากคน`ตัวเงินตัวทอง`ๆอย่างไอ้กันย์ คนอย่างเขามันรักแรงเกลียดแรง โดยเฉพาะกับคนอย่างไอ้กันย์..ไอ้คน`ตัวเงินตัวทอง`ๆที่ทำเรื่องเลวๆไว้กับเขามากมาย..  แน่นอนว่าตัวเขาใช่จะเป็นคนดีอะไรนัก..แต่ทว่า..เก็ไม่เคยทำร้ายใคร..ด้วยเรื่องแบบที่มันทำ..
    ริมฝีปากเม้มแน่นอย่างขัดเคือง วิทย์จ้องหน้าเจ้าคนที่กำลังจัดหาหยูกยามารักษาแผลของเขาเขม็ง รอยเลือดและรอยแผลยังไหลพราก หลังจากที่เขาเผลอ”แทง”ไอ้นพลงไปด้วยความขาดสติและโมโหจากคำยั่วยุของมัน..และ..ทำให้ต้องถูกผู้คุมพาตัวมาสอบสวน ลดชั้นนักโทษและตัดวันหยุดรวมทั้งวันลดโทษไปด้วย.....นั่นเพราะมันคนเดียว..
  ยิ่งคิด ใบหน้าก็ยิ่งง้ำตาเขียวปั๊ด แม้จะยังดีที่แผลซึ่งเขาเขาได้รับ พอจะเฉไฉพวกผู้คุมได้ว่าเป็นการป้องกันตัวและแผลไอ้นพก็ไม่ได้หนักขนาดตาย มันยังพักอยู่ในห้องพยาบาล..อีกแห่ง..   แต่ทว่า..ที่เรื่องทุกอย่างกลายมาเป็นแบบนี้..มันเพราะใคร..ถ้าไม่ใช่เพราะไอ้หมอ`ตัวเงินตัวทอง`นี่ !
   “..เอามือออกจากแผลด้วยครับ..” น้ำเสียงเรียบๆเอ่ยพร้อมกับมือที่ปัดมือเขาออก กวาดลำลีชุบแอลกอล์ฮอล์ลงไปในแผลจนเจ็บแปลบ..
   “..มึงทำเชี้ยแบบนี้กับกูทำไม..กูไปทำอะไรให้มึง..” วิทย์กัดฟันกรอด ถามออกไปเสียงต่ำ แม้จะถือว่าเป็นศัตรู อยู่คนละฝั่งกัน แต่ทว่าเขากับมันก็ไม่เคยมีเรื่องบาดหมางอะไรกันเลยสักครั้งไอ้กันย์ยังคงเป็นนักโทษชั้นดีและเขาก็ยังเป็นตัวก่อเรื่องของแดนอยู่เสมอ..ทว่า ก็ไม่เคยมีเรื่องอะไรกัน....มันคอยดูแลสารพัดแผลของเขา..จนตัวเขาเผลอใจไป..รัก..มันเสียด้วยซ้ำ..
  “โอ๊ย...” วิทย์สะดุ้งเฮือก  ยามถูกสำลีกดตรงแผล รสชาติของแอลกอล์ฮอล์ฆ่าเชื้อนั้นเจ็บแสบจนต้องสะดุ้ง ขณะที่หูแว่วเสียงหัวเราะในลำคอแผ่วเบา..นั่นทำให้ฟังแล้วต้องเม้มปากแน่น..
    “..กูเกลียดมึง..” วิทย์สบถออกมาอย่างสุดกลั้น..
  เสียงหัวเราะแผ่วต่ำเบาลง ทว่ามือยังไม่สะดุดด้วยซ้ำ ยังคงลากไปตามรอยแผลเป็นทางยาวอย่างต่อเนื่อง
   “..ก็ตามใจสิครับ..ไม่ได้ห้าม..”
   “..ไอ้`ตัวเงินตัวทอง`..”
   “..เหรอ..” ฝ่ามือชุบแอลกอล์ฮอล์ละจากบาดแผลตรงหลังหู..ก่อนที่มือหนาจะบีบคางแน่น จับเชิดสูงพลางกดแอลกอล์ฮอล์ลงไปอย่างแรงจนสะดุ้งเฮือกทั้งร่าง วิทย์กัดฟันกรอด  มือขวาพุ่งไปหาใบหน้าของคนทำ แต่มืออีกข้างกำไว้แน่น   ตาสบตาท่ามกลางความเงียบ แววตากร้าวแข็งสบกับแววตาวาววับด้วยแรงโทสะ..
  “..อยากถูกขังลืมรึไง?..” กันย์เอ่ยเสียงห้วน บีบแขนคนตรงหน้าแน่น มืออีกข้างจับใบหน้านั้นเชิดสูง..
“ถามว่าทำทำไม..แล้วไม่ถามตัวเองบ้างล่ะ ว่าทำอะไรไว้กับคนอื่นบ้าง..”
   “..อะไรของมึง..? ” วิทย์ยอมละกำปั้นลงมาพูดคุยด้วยสีหน้าบูดบึ้ง แม้อยากจะแก้แค้นแค่ไหน แต่เขาก็รู้ ว่าการทำร้ายร่างกาย เพิ่มคดีให้ตัวเองอีกไม่ใช่เรื่องฉลาด
    “ ..หึ... ” กันย์บิดริมฝีปากอย่างไม่พอใจ
“..ความจำสั้นจังน่ะ..เคยทำอะไรกับใครไว้ไม่เคยสำนึก ผลกรรมมันเลยตามสนอง เรื่องแค่นี้คิดเองไม่เป็นเหรอครับ..?..”
   “..แต่กูไม่เคยทำอะไรให้มึง..” วิทย์ตะคอกใส่อย่างไม่พอใจ..จะเอาสาเหตุงี่เง่าแบบนี้มาเป็นคำตอบงั้นเหรอ?..
   “..แล้วไม่เคยทำไว้กับคนอื่นหรือไง !” น้ำเสียงตะโกนดังใส่หน้าพร้อมใบหน้าเคียดขึ้งนั้นทำให้วิทย์สะดุ้งเฮือก กันย์ละมือจากปลายคางมน สะบัดหน้าไปทางอื่นเพื่อลดความโกรธแค้นที่พุ่งขึ้นมา
   “..เคยมองเห็นแก้วใบสวยๆที่เราทะนุถนอมมาอย่างดีมันร้าวแตกเพราะมือคนอื่นรึเปล่า..มองแล้วรู้สึกยังไง?..มีความสุขใช่มั้ยกับการทำลายของที่คนอื่นเขารักนักหนา ! ”     ..กันย์เขวี้ยงเศษสำลีในมือทิ้งลงบนพื้นด้วยความไม่พอใจ ตวัดสายตามองคนที่นั่งอึ้งอยู่บนเตียง
“..มองเห็นมั้ย..แววตาที่เขามองมาน่ะ ว่ามันทุกข์ทรมารแค่ไหน มีความสุขมากใช่ไหมกับการเหยียบย่ำความรู้สึกของคนอื่นเล่น ..ผมก็ทำอยู่นี่แล้วไง...กูก็ทำให้มึงเห็นแล้วนี่ ว่ามันเป็นยังไง !”
   ใบหน้าโกรธแค้นดวงตาวาววับนั่นยังติดตาเสียจนเมื่อมือหนาคว้าผ้าก๊อซมาปะลงบนแผลแล้วปิดทับแผลอย่างแรงจนตัวสั่นหัวคลอนไม่ได้อยู่ในความสนใจ  ชัดเจนเสียจนมองเห็นแต่ใบหน้าและฝ่ามือที่สั่นระริกเพราะความโกรธยากจะระงับ..
....ความโกรธของคนที่ของสำคัญถูกทำลาย..คนสำคัญของมัน..คนที่เขาเหยียบย่ำ..ทำร้าย..
   “..ไอ้เมฆ....” วิทย์ก้มหน้านิ่ง พึมพำเสียงเบาแทบกระซิบ...
    “..หยุด...หยุดพูดได้แล้ว..” กันย์เม้มปากแน่น..เหมือนจะใช้ความพยายามอย่างมากในการระงับสติอารมณ์ไม่ให้เข้ามาทำร้าย..หรือทำอะไรเขาไปมากกว่านี้..  หลับตาลง..เอนตัวลงกับพนักพิง..ได้ยินเสียงฝีเท้าที่ย่ำห่างออกจากเตียงพยาบาล..และแว่วเสียงประตูเปิดออก..
  วิทย์มองหน้าเพื่อนสนิทที่เดินเข้ามาหาด้วยแววตาครุ่นคิด..หากไอ้โตมันทำพลาด..ก็คงต้องเจออะไรไม่ต่างจากเขา..
  มองแววตาปวดร้าวของไอ้เมฆที่เขาเห็นเพียงชั่วครู่.. มองเห็นเด็กน้อยในวันวานที่เขาเป็นผู้ดูแล..และชักนำสู่ขุมนรกที่มันไม่ต้องการ....มันเป็นคนสำคัญ..เป็นหัวใจ..และโลกทั้งใบของคนอีกคนหนึ่ง..และคนๆนั้น.ก็เป็นหัวใจของเขา..
...ส่วนหัวใจมันล่ะ...?..
  วิทย์ไม่ได้โง่พอจะไม่รู้ว่าไอ้เมฆคิดยังไงกับตัวเอง..ทว่านั่นก็เป็นอดีต กับปัจจุบันแล้วเขาไม่กล้า..กระทั่งจะคิด....จนกลัวว่าเด็กคนนี้ของไอ้โต จะเป็นแบบนั้นไหม..
   การพนันขันต่อของคนพวกนั้น..ไม่จำเป็นต้องใช้อะไรมากกว่าคน แต่การพนันของพวกเขาต่อรองกันด้วยชีวิตต่อชีวิต..
กลัวว่าไอ้โตต้องเจอแบบเดียวกัน..กลัวว่าไอ้หมาโง่ของมันจะไม่ต่างไปจากไอ้เมฆของเขา..
   แต่เพราะมันกับเด็กคนนั้นเข้มแข็ง...เข้มแข็งเกินกว่าจะถูกทำลายด้วยน้ำมือของคนอื่น..พวกมันจึงมายืนอยู่ตรงหน้าเขาได้อีกครั้ง ด้วยสภาพเละเทะ..แต่ดีกว่าที่คิด..  อย่าน้อยก็ดีกว่าคำท้าทายที่เขาพูดกับไอ้กันย์ตอนพวกมันยังไม่มา..
....แม้ว่าไอ้เด็กน้อยของไอ้โตจะยังหวาดกลัวและไม่กล้าจะไว้ใจ..แต่อย่างไรก็ยังดีกว่าเขา..ดีกว่าตัวเขาที่ทำลายทุกอย่างลงไปด้วยตัวเอง....เพราะเชื่อว่าต่างก็เข้มแข็ง ทั้งที่จริงไม่ใช่..และปัจจุบัน..กับสถานการณ์ไม่น่าไว้ใจที่เขาเจอ..กับการอยู่กับไอ้ตัวอันตรายสองต่อสอง หลังจากหมาน้อยของไอ้โตวิ่งตามเสียงสีซอนั่นไปเรียบร้อยแล้ว..
  วิทย์ค้อนใส่เจ้าคนที่หายไปเสียจนตาคว่ำ..พลางนิ่วหน้ากับแรงกดแผลไม่เบานักนั่น..
     “..มึงนี่ถนัดใช้ของหลอกล่อจริงน่ะ..`ตัวเงินตัวทอง`..” บ่นใส่ แต่คนฟังเพียงหัวเราะหึ..เพียงแต่ไม่ขำ..
   วิทย์หรี่ตาลงช้าๆ..รู้ว่าคนอย่างไอ้กันย์..ตราบใดที่เขาหรือมันไม่หายจากโลกนี้กันไปข้าง มันก็จะไม่เลิกราวีคนที่ทำร้ายคนที่มันรักนักหนาแน่ๆ..อยากจะรู้นัก..ว่าคนอย่างมันจะใช้อะไรมาทำร้าย เอาอะไรมาจ้องล้างผลาญกันอีก..
หรือมันคิดว่ามันเหนือกว่าตรงที่เขารัก....แล้วมันคิดว่าตัวมันดีกว่า..ตรงฐานะที่จะทำอะไรได้ไม่ลำบากก็ลองดู..เขาก็อยากจะลองฟาดกับมันดูซักตั้ง.....เพราะเกมส์นี้ยังไม่จบ..และมันยังไม่ยอมเผยไพ่ใบต่อไปซักที..
วิทย์หรุบตาลงต่ำ...ก่อนจะเปิดขึ้นอีกครั้งยามที่มองสบแววตาของคนที่กำลังเปลี่ยนแผลให้..
   “...ถ้ากูรักไอ้เมฆ...มึงจะยอมให้กูอยู่กับมันได้รึเปล่า...”
..ถ้าหากจะลองเสี่ยงพนัน..ก็ไม่มีอะไรจะเสีย.
Imprison 42: Canon In D
   เสียงตัวโน๊ตระดับเสียงต่างๆที่ดังคลอออกมาจากพื้นอาคารหลังหนึ่งทำให้ผมเบิกตากว้าง หัวใจเต้นกระหน่ำด้วยความตื่นเต้นระคนยินดี ส่วนฝีเท้าก็ก้าวยาวขึ้นเรื่อยๆ..ก้าวเร็วขึ้น เร็วขึ้นจนกลายเป็นวิ่ง.....วิ่งไปหาความฝัน และความหวัง...
   น้ำเสียงของพี่กันย์ยังดังก้องในหัว ไม่สำคัญว่ามันจะมาจากใคร แต่ข้อความนั้นทำให้ผมดีใจ..อาจจะดีใจที่สุด นับแต่มาอยู่ที่นี่..ดีใจที่สุด..
ความคิดนั้นทำให้ร่างของผมชะงัก..ฝีเท้าชะลอลงอย่างรวดเร็ว..กับคำว่าดีใจที่สุด..ซึ่งมันอาจจะไม่ใช่..ที่สุด...อีกต่อไป..
..เมื่อไหร่กันที่ผมเลิกคิดถึงไวโอลิน..เลิกคร่ำครวญหามันที่เป็นเหมือนชีวิตของผม..
เมื่อไหร่ที่ผู้คนและสถานที่แห่งนี้มีอิทธิพลต่อผม..มากกว่าเสียงดนตรีที่คอยขับกล่อมประโลมใจผมตลอดมา..
และเมื่อไหร่กัน..ที่ใครสักคน..เริ่มก้าวเข้ามามีความสำคัญ..มากขึ้น...มากขึ้นเรื่อยๆ...ใคร..คนที่ผม...
   ผมเงยหน้าขึ้นจากพื้นดินเมื่อมองเห็นพื้นซีเมนต์สีหม่น ความคิดทุกอย่างหลันหยุดชะงักเมื่อแว่วเสียงหวานกังวานใสของไวโอลินสีไม้มะฮอกกานีที่อยู่ในมือของนักโทษคนอื่น..และ...มองสบสายตาของชายที่หันมามองหน้า..
   ผมว่าผมจำได้ ว่าเขาคือ อาจารย์ธีระ ครูสอนดนตรีคนนั้น..
แววตาคู่นั้นสบมองผมพลางตวัดลงไปมองฝ่ามือ..นั่นทำให้ผมเกร็งมือแน่นขึ้น กำมือซ้ายของตัวเองแน่น..
   “..สวัสดีครับ..”  ชายคนนั้นทักผมเรียบๆพลางหันมายิ้มให้..นั่นทำให้ผมสูดลมหายใจลึก..เพื่อเรียกกำลังใจให้กับตัวเอง
   “..ผมอยากเล่นไวโอลิน..”
   “..ครับ..ก็พอทราบมาบ้าง..” เขารับคำ พลางกวาดตามองผมนับแต่หัวจรดเท้า ราวกับจะประเมินค่าสินค้าชิ้นหนึ่ง
ก่อนจะหันไปพยักหน้าให้กับลูกศิษย์คนหนึ่งที่เล่นเสร็จแล้ว และนำไวโอลินมาคืน..
   “..คิดว่าคงมีประสบการณ์..งั้นลองเล่นให้ฟังสักเพลงสิครับ...” อาจารย์ธีระว่า พลางยื่นไวโอลินให้ผม..ผมเดินเข้ามาในห้องสายตาจับจ้องกล่องไม้สีสวยนั้นอย่างเหม่อลอย..รู้สึกถึงหัวใจตัวเองที่เต้นโครมคราม..
..มือไม้สั้นระริกยามได้แตะต้องคันชักและตัวเครื่องสี..ผมได้แต่เบิกตากว้าง อื้อใจลอย รู้สึกอยากตบหน้าตัวเองแรงๆ
ให้ผมรู้ว่าไม่ได้ฝัน..รู้ว่าน้ำหนักของเครื่องสีในมือไม่ใช่แค่จินตนาการ.....ในที่สุด...โอกาสก็กลับมาหาผมอีกครั้ง..
    มือของผมลูบไล้กล่องไม้สีสวยในมืออย่างเหม่อลอย.. รอยยิ้มกว้างจนรู้สึกว่าปากแทบจะฉีก วินาทีนี้สารพัดสารพันความคิด ความสับสนต่างก็หายไปจากสมอง..มีเพียงความสงบนิ่งและอื้ออึงด้วยความเปรมปรีดิ์เหลือล้น..
   “...ผม...”
“...เพลง Canon In D ครับ..” อาจารยธีระบอกสั้นด้วยรอยยิ้ม..แต่พอผมฟังแล้วกลับชะงัก..รอยยิ้มเหมือนจะหยุดกึกไป “..เป็นเพลงที่ไม่ยากเท่าไหร่ สำหรับคนที่เรียนมา..คิดว่าคงได้..”
   ..แต่ไม่มีโน้ต !
ผมเม้มปากแน่น แม้จะแยกเขี้ยวขึ้นกัดลำคอของอาจารย์สอนดนตรีคนนี้ให้ขาดแหว่งเพลงที่ให้ผมเล่นไม่ใช่เพลงที่ยากเกินไปก็จริง แต่ไม่มีโน้ตดนตรีให้ดูแถมไม่ให้เวลาทำความคุ้นเคยกับเครื่องคนตรีในมือเนี่ย..มันหมายความว่ายังไง?
..จะแกล้งกันใช่มั้ยว่ะ !

pkclub2146

ขอบคุณครับ

manza555

ขอบคุณครับ ปัญหาเริ่มคลี่คลายแล้วสินะ

wsdonin

ขอบคุณมากคับ

mario401

ขอบคุณมากมายครับผม

poomza

ขอบคุณมากนะครับ

sparkmankung

ขอบคุณครับ

GunGuy

ขอบคุณมากคร้าบ

Klong

ขอบคุนครับ

snooperio

ขอบใจมากมากครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

wi2

ขอบคุณครับ

iamalegend

ขอบคุณครับ

pt200

ขอบคุณครับ

4_NAY

สู้ๆนะเนม เพื่อคนที่เนมรัก

pt200

ขอบคุณครับ

freezz

เนม นี่ก็นะ ใครพูดอะไรคล้อยตามหมด

Ohmkungz123

ข่อมคับ

Ohmkungz123

ข่อมคับ