OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 67

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

“ จะเป็นหัวหน้าแกงค์หัวหน้าพวกกู..แน่จริงก็ข้ามศพกูกับไอ้โตไปให้ได้สิ ! ” วิทย์เอ่ยกร้าวพลางจ้องหน้ากันย์เขม็ง
“ ไอ้แผนโง่ๆที่มึงกับไอ้`ตัวเงินตัวทอง`ชาติมันคิดขึ้นมา อย่านึกว่ากูไม่รู้น่ะคิดจะล้มพวกกูงั้นเหรอ?..มึงนึกว่าทำได้ง่ายๆรึไง?..”
   “...กับไอ้คนที่มีมือมีตีนแต่เหมือนไม่มีทำอะไรไม่ได้ซักอย่างแบบมึงน่ะ..ยังมีหน้าจะมาท้าอีกเหรอ?..” กันย์ตอกกลับทันทีด้วยความเคืองโกรธไม่ได้สนใจเมฆที่ยืนมองหน้าเขาอย่างตกใจเลยแม้แต่น้อย
   “ถุย ! ..ทำมาเป็นพูด ไอ้หมาลอบกัดอย่างมึงก็ไม่ได้ดีกว่ากูนักหรอก! ” วิทย์สวนกลับทันทีพลางเดินย่ำสามขุมเข้าไปหาร่างที่ยืนอยู่บนโต๊ะ
   หมับ!
“...ตำแหน่งหัวหน้า ถ้ามึงคิดว่าจะเอาไปได้ก็ลองดูสิ ไอ้กันย์...”เขย่าคอเสื้อร่างสูงแรงๆพลางจ้องหน้าเขม็ง
“ อย่ามาทำเป็นหมาลอบกัดเที่ยวเอาเรื่อง`ตัวเงินตัวทอง`ๆที่มึงทำมาป่าวประกาศ..ทำแบบนี้ซักวันมันจะวกเข้ามาหาตัวเอง..ไอ้ขี้ขลาด ! ”
  ผลักร่างของคนตรงหน้าออกแรงๆพร้อมกับเอื้อมแขนไปคว้าเอาข้อมือของเมฆที่ยืนนิ่งอยู่ให้หันมามองตน วิทย์มองหน้าหวานที่ตอนนี้ฉายแววลังเล ก่อนจะออกปากถาม..
   “ ว่าไง...มึงจะอยู่กับกู..หรือจะอยู่กับมัน เลือกมาซะ เมฆ...” เอ่ยพลางบีบแขนเจ้าตัวแน่น..ขณะที่เมฆชะงักกับคำถามนั้น..เม้มปากแน่น..
   “..พี่วิทย์.....”
   “..ตอบ” คราวนี้ชายหนุ่มไม่ยอมอ่อนข้อลง
“..จะโกรธเกลียดแค้นพี่ต่อไปก็ตามใจ ถ้าเป็นแบบนั้นก็ไปอยู่กับมันซะ พี่จะได้คิดได้ ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นในวันก่อนๆ มันเป็นแค่เรื่องโกหก..”
   “..อ่ะ...ผม.. ”เมฆนิ่งงันไปเมื่อถูกจี้จุด....ใช่แล้ว..หลายวันที่ผ่านมา..ที่พี่กันย์คอยแต่หายตัวไปไหนนานๆอยู่เรื่อย
เพราะแบบนั้น วิทย์จึงเข้ามาหา..เข้ามาใกล้เข้ามาทำให้หวั่นไหวอีกครั้ง..
   “...วันก่อนๆ...อะไร?.. ” กันย์เอ่ยถามเสียงเรียบแต่แววตาของชายหนุ่มเริ่มปั่นป่วน..หันมามองหน้าวิทย์ที่ยืนนิ่ง..
พร้อมกับมองสบตาเมฆที่กำลังมีท่าทีลำบากใจอย่างเห็นได้ชัด..
   “...พี่....ผม...ผมเอ่อ...” เมฆเอื้อมมือกุมแขนเสื้อของกันย์ไว้ นั่นทำให้วิทย์หน้าบึ้งและละมือออกจากข้อมือของเจ้าตัวทันควัน..
   “..พี่วิทย์ ! เดี๋ยว....” เมฆรีบคว้ามือวิทย์ไว้ทันควัน..สีหน้าของเจ้าตัวดูราวกับลำบากใจแสนสาหัส..ไม่ต่างกับกันย์ที่ยืนอึ้ง..แววตาสั่นไหว..
   “..ปล่อย...พอได้แล้ว..จะอยู่กับมันก็อยู่ไป..อย่ามายุ่งวุ่นวายกันอีก..”วิทย์เอ่ยเสียงห้วน พลางดึงมืออกอย่างรวดเร็ว..พร้อมกับเดินไปที่ประตู ไม่สนใจเสียงร้องท้วงของเมฆสักนิด..
แกรก...
   มือที่กำลังหมุนลูกบิดประตูของวิทย์ชะงัก..เมื่อรู้สึกถึงแรงกอดรัดที่เอวของตัวเอง..กอดแน่น พร้อมกับใบหน้าและร่างอันสั่นเทาที่เข้ามากอดซบ..
   “..พี่วิทย์..เดี๋ยวก่อน อย่าเพิ่งไป..คุยกับผมก่อน...” เมฆนั่นเองที่กอดเอวเขาไว้แน่น พึมพำถ้อยคำที่ทำให้ต้องชะงักฝีเท้า..
   “..เมฆ..นี่มันอะไร..ลืมที่เราคุยกันไปแล้วเหรอ?..” กันย์เดินเข้ามาหาด้วยสีหน้าหวั่นไหวอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน.. วิทย์มองหน้าเจ้าตัวมุมปากยิ้มแสยะอย่างเหนือกว่าตวัดผ่าน....ก่อนจะก้มไปหาเมฆที่ยังกอดเอวเขาไว้แน่น..
   “...เมฆ...ปล่อย...” เอ่ยออกมาเรียบๆ สายตาจ้องมองไปยังรอยแยกของบานประตูเบื้องหน้าที่กำลังเปิดอ้าออก..
   “..ไม่เอา...คุยกับผมก่อน อย่าเพิ่ง..อย่าไป...” เมฆไม่สนใจแรงยื้อทางด้านหลัง สองมือยังคงกอดเอววิทย์ไว้แน่น..
สองตาหลับปี๋ไม่ยอมลืมขึ้นด้วยซ้ำ..
..บางที มันก็อาจจะเป็นการดีแล้วที่เขาไม่ลืมตาขึ้นมา..เพราะภาพที่เห็นอาจจะทำให้ต้องนิ่งอึ้งอย่างไม่อาจกล่าวคำ
  ด้วยระยะห่างที่มีไม่มากระหว่างคนสามคน ยิ่งกันย์ที่พยายามดึงแขนเจ้าตัวออกจากร่างของวิทย์ ยิ่งออกแรงเท่าไหร่ ก็ยิ่งต้องเข้าไปใกล้ยิ่งขึ้น..
   และเมื่อวิทย์ตัดสินใจหันกลับมาเหมือนจะต่อบทสนทนาหรือทำให้มันจบๆลงไป..ใบหน้าที่เข้ามาประชิดของกันย์
ทำให้เจ้าตัวถึงกับแทบผงะ..
   ขณะที่กันย์กัดฟันกรอด มองแววตาอวดดีที่อยู่ห่างเพียงแค่เอื้อม..จึงคว้าหมับเข้าที่กกหู..ซึ่งปะพล่าสเตอร์สีขาวเอาไว้แน่นหนา..
   ปลายนิ้วกดลงบนรอยแผลแรงๆ คล้ายจะจิกลงให้เกิดรอยซ้ำและเจ็บปวด..ทำให้วิทย์อ้าปากค้างทำให้ริมฝีปากของกันย์ทาบปิดลงไปอย่างรวดเร็ว..  หัวสมองคล้ายจะมึนตื้อขึ้นชั่วขณะ....ทำไปด้วยความโกรธ..โกรธจนหน้ามืดและเกลียด เกลียดจนไม่รู้จะทำยังไง..
  มองไปยังคนที่รักนักหนา คนสำคัญคนนั้นกำลังกอดแล้วร้องร่ำไห้ไม่ให้มันไป..ให้ความสำคัญกับมันที่น่าเกลียดชัง
คนที่น่ารังเกียจ....คนที่เกลียดจนอยากจะฆ่าให้ตาย..
   เพราะอย่างนั้นจึงได้แต่เอื้อมมือไปกดย้ำซ้ำรอยแผลเดิมและปิดริมฝีปาดคู่นั้นด้วยปากของตัวเอง ขบกัด..ดูดดึงแรงๆ
ให้เจ้าตัวเจ็บ...ให้ปวดร้าว..จนได้กลิ่นเลือดคาวคลุ้ง..   ..เกลียด..เกลียด..นี่คือความเกลียดที่ไม่มีทางระบายออกไปได้ต่อหน้าคนสำคัญ คนนี้..
   ผลั่ก!
      “..เมฆ...ไปกันได้แล้ว! ” เอ่ยห้วนๆพลางดึงแขนเมฆที่กอดเอวตนเองไว้แน่ ถ้อยคำนั้นทำให้เมฆเงยหน้ามาสบตาด้วยอารามดีใจ ก่อนจะนิ่วหน้าเล็กน้อยเมื่อพบว่าวิทย์หันไปมองทางอื่น..
   “..พี่กันย์..ผม... ” เมฆหันไปมองหน้าอีกคนที่อยู่ด้านหลัง..สบมองแววตารวดร้าว..และ..มองเห็นริมฝีปากที่แดงและมีรอยเลือดติด..แต่เพราะชายหนุ่มตรงหน้ากำลังกัดฟันกรอด เขาจึงไม่คิดอะไรมากมายนัก..
    “...ไปกันได้แล้ว..” วิทย์เอื้อมมือมาลูบเส้นผมนิ่มเบาๆพร้อมกับกดใบหน้าหวานให้ซบลงกับแผ่นอก..ขณะที่มืออีกข้างเปิดประตูห้องพยาบาลออกกว้าง ไม่ยอมให้วิทย์ได้เงยหน้าขึ้นมาจากอกตัวเอง หรือมองมายังร่างของพี่ชาย ที่ยืนอยู่ในห้องเด็ดขาด..จะได้ไม่รู้..ว่าแววตาของเขามั่นสั่นไหว..จะได้ไม่เห็น ว่าริมฝีปากของเขาแดงจัดและมีเลือดไหลซิบๆ..
จะได้ไม่สนใจ..ว่าเขากำลังทำสายตาท้าทาย..ทั้งที่หัวใจกำลังปั่นป่วนสับสน..จะได้คิดต่อไป..ว่าเขารัก..รักมันคนเดียว...
   เมฆนึกดีใจปนหวั่นกลัวเล็กๆ..แม้จะยินดีที่ถูกหึงหวง ทว่าก็กลัวกับท่าทางเคืองโกรธของพี่ชายเหลือเกิน..
..สารภาพตามตรงก็ได้ ว่ายังไงเขาก็ต้องการพี่กันย์ไว้เป็นที่พึงสุดท้ายอยู่ดี..
   คิดขณะที่ซุกหน้าลงบนแผ่นอกของชายที่เขาหลงรักแน่นพร้อมกับเอื้อมกอด หักอกหักใจตนเองไม่ให้ใจอ่อนสงสารพี่ชายที่ต้องอยู่คนเดียว..
   ...โดยไม่รู้เลยว่า..สายตาของชายที่เขารักและผูกพันทั้งสองคนที่มองสบตากันอยู่เบื้องหลังนั้น..มันเป็นเช่นใด..
Imprison 54: คำโกหกหรือความจริง
      นัยน์ตาสีเข้มหรี่ลงเล็กน้อย เหมือนเจออะไรไม่พึงประสงค์..เมื่อมองเห็นตัวเขา...ที่เดินมาพร้อมกับวิทย์..
แววตาที่นึกเกลียดชังมาตลอดกวาดผ่านอย่างรวดเร็วราวกับไม่อยากเห็น ไม่อยากมองให้เสียเวลา..ก่อนจะหันไปมองสบตาคนข้างกาย..ด้วยแววตาที่หงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัด..
   “..นี่น่ะเหรอธุระที่มึงว่า?...” แววตากล่าวหาที่มาพร้อมกับอาการฮึดฮัดนั้น ไม่ได้ทำให้คนข้างตัวนึกโกรธ เจ้าตัวเพียงแค่ยักไหล่เล็กน้อย ทำราวกับท่าทีชวนโมโหนั้นไม่เคยเกิดขึ้น..
    “..ก็ประมาณนั้น..”
   “..หึ....” น้ำเสียงขึ้นจมูกไม่พอใจของขาใหญ่แห่งแดนสิบสอง ทำให้ชายหนุ่มอีกคนที่ติดสอยห้อยตามกันมาหน้านิ่ว ใบหน้าที่ฉายแววงุนงงน้อยๆเหลือบไปมองคนตัวโตที่ทำหน้าไม่พอใจ แล้วถอนหายใจเฮือก
   “..ลำพังตอนนี้ตัวเองก็หน้าตาไม่หล่ออยู่แล้ว จะมาบึ้งอะไรให้น่าเกลียดกว่าเดิมเนี่ย...” เจ้าของคำพูดนั้นทำให้บรรยากาศที่เริ่มจะตึงเครียดขึ้นมาพลันหายวับไปทันควัน โตส่ายหน้าช้าๆเป็นเชิงระอาก่อนจะวาดมือขึ้นเหนือศรีษะ
เจ้าตัวเล็ก กำปั้นทุบลงไปอย่างไม่เบาแรงนัก เรียกเสียงโวยวายจากคนข้างตัวได้ทันควัน..
   “..พูดยังกะมึงหล่อตาย..” วาจาเสียดแทงด้วยใบหน้านิ่งสนิทนั่น ทำให้คนฟังหน้ามุ่ย ก่อนจะแบะปากลงทันควัน..
   “..หล่อกว่าพี่ตอนนี้ก็แล้วกัน เหอะ ! ” เอามือลูบผมที่มีไม่เท่าไหร่ของตัวเอง แล้วก็ออกปากเถียงอย่างไม่ยอมแพ้..
   “...โถ อย่างมึงเนี่ยน่ะหล่อ..หัดดูความจริงก่อนจะมาหลงตัวเองดีกว่ามั้ง..ไอ้เนมเอ๊ย..” วิทย์หัวเราะก๊ากก่อนจะลงมือขยี้เส้นผมที่เหลือไม่มากบนศรีษะของเจ้าตัวอย่างเร็ว เรียกเสียงโวยวายจากเจ้าคนโดนรังแก กับรอยยิ้มสมใจของชายหนุ่มร่างใหญ่ที่ยืนอยู่ข้างๆ..
...ทว่ารอยยิ้มประดับบนริมฝีปากที่ยังคงเป็นรอยบวมช้ำได้ไม่นาน แววตาของโตก็หรี่ลงอย่างไม่พึงใจเมื่อมองเห็นดวงตาที่ลุกวาบ...ของเจ้าคนที่กำลังยืนอยู่ข้างเพื่อนของเขา..
  และเหมือนจะรู้ถึงกระแสของความไม่พอใจที่เริ่มก่อตัว..ดวงตาคู่นั้นจึงลุกวาบขึ้นและหันมาสบมองทันที..
   “...มีอะไรเหรอครับ..” น้ำเสียงถามเรียบสนิทและเฉยชาเช่นคนไม่รู้จัก แต่ดวงตาที่วาววับคู่นั้น..ทำให้ไม่อาจแปรเป็นความรู้สึกอื่นใดได้เลย นอกจากความแค้นเคือง..และ ไม่พอใจ...
   “..ก็เปล่า..แค่สงสัย..ว่าแผลที่หน้านั่น..หายดีรึยัง ก็แค่นั้นเอง..” รอยยิ้มแสยะตรงมุมปากทำให้คนมองสะดุ้งเฮือก
วิทย์หน้าซีด เผลอกุมแก้มตัวเองทันควัน..แตะลงไปบนรอยแผลสีเข้ม ที่ลากยาวนั้นอย่างระแวดระวังขณะที่ดวงตา
ลุกวาบ..สบมองอย่างคนไม่ยอมอ่อนข้อ..
..ชายหนุ่มเม้มปากแน่น จ้องหน้าคนพูดอย่างแค้นเคือง ไม่พอใจกระทั่งรอยแผลก็ยังรู้สึกว่ามันปวดแปลบขึ้นมาอีกครั้ง..
...ยังจำได้ดี รสชาติของคมมีดที่บาดลงบนผิวแก้ม..ชาหนึบ..ก่อนจะเจ็บแปลบ.....เลือดซีเข้มที่ไหลกระเซ็น..และน้ำหนักของฝ่าเท้าที่กดทับผิวเนื้อ กระทั่งถ้อยคำสาปส่งที่ติดหู.....งูเห่า...ทรยศ...กระทั่ง...ไม่รัก......คำพูดที่ไม่อยากฟัง..ว่าคนที่รักนักหนา ไม่ได้มีใจให้กับตนแล้ว..   คิดพลางตวัดสายตาไปมองคนข้างกายที่กำลังยิ้มเริงร่า และแววตาที่มองกลับมา..ยิ่งทำให้นึกหวั่นไหว..
ดวงตาคู่นั้น..ยังไม่สะท้อนเงาของตนเองเลยแม้แต่น้อย..
    “...ไม่เป็นไรแล้วล่ะพี่..แค่โดนหมากัด..”
คำพูดนั้นทำให้แววตาคนฟังเบิกขึ้นอย่างไม่พอใจ ก่อนที่โตจะยิ้มออกมาด้วยท่าทีเมินเฉย
   “..ถ้าคิดว่าแค่นั้นก็ไม่เป็นไร..เพราะหมาที่มึงคิดว่ามีไม่กี่ตัว..ความจริงแล้ว..มันมีมากกว่านั้นเยอะ..”แววตาที่มองมา
เย็นชาเสียจนเมฆขยับตัวห่างไปอย่างนึกหวาดหวั่นไม่น้อย..
   “..ขอให้งูเห่าอย่างมึงฉกให้ตายทุกตัวก็แล้วกัน..ไม่งั้น มึงนั่นแหละจะถูกกัดจนหัวขาดกระเด็น..”
   “....ก็ให้ระวังเหมือนกันเถอะ!....” สูดหายใจลึก มือจิกเข้ากับแขนซ้ายของตัวเองด้วยความหวาดหวั่น วิทย์เม้มปากแน่น พยายามสบมองแววตาที่มองมาอย่างไม่หวั่น แต่ทว่า ก็เป็นไปได้ยากยิ่ง..เมื่อดวงตาคู่นั้นราวกับจับจ้องเขาไปเสียทุกอิริยาบถ..ทุกการกระทำ เสียจนหายใจไม่ออก..
   “..หึ...ถ้าคิดว่าน้ำหน้าอย่างมึง..กับไอ้หมาตัวนั้นจะทำอะไรได้..ก็ลองดูสิ..” โตเอ่ยออกมายิ้มๆ แต่นั่นทำให้คนฟังชะงัก..เมฆหรี่ตาลงช้าๆ พยายามทำเป็นไม่สนใจ..ไม่ใส่ใจ แต่ก็เป็นไปได้ยากเหลือเกินเมื่อคิดว่าคนตรงหน้ารู้เรื่อง..และแผนการณ์ของพี่ชาย...ทั้งหมดแล้ว..
   “..มีอะไรกันเหรอ?..” วิทย์เอ่ยปากถาม พร้อมกับแตะไหล่เจ้าตัวเบาๆ นั่นทำให้แววตาที่สั่นสะท้านเมื่อครู่..เหมือนจะได้สติ..
   “..เปล่า...” เอ่ยตอบ..กลืนน้ำลายลงคอช้าๆ..รู้สึกกระทั่งว่าน้ำลายตนเองขมเฝื่อน..บาดคอเกินจะทน..
   “..ดีแล้ว...” แววตาที่ส่งมาคราวนี้ทำให้นัยน์ตาที่มองค้างกระพริบช้าๆก่อนจะหรุบตาลงและผุดรอยยิ้มขึ้นมา...
  ..แค่ตาฝาดไป..เพียงเท่านั้น..แค่ฝัน แค่มองพลาด แค่...ตาลาย..ว่านัยน์ตาคู่นั้นไม่สะท้อนความรักออกมา..
..ทุกสิ่งที่มองเห็น..ไม่ใช่ความจริง..
   “..แล้วนี่กินข้าวรึยัง..” วิทย์ออกปากบ่นงึมงำ พร้อมกับลูบท้องตัวเองไปมา
“สาดเอ๊ย...หิวจนปวดกระเพาะไปหมดแล้ว..”
   “..เหอะ..แล้วใครใช้มึงไปซะนาน..ไปถามพวกห้องครัวเองสิ..กูไปล่ะ..” เอ่ยพลางคว้าแขนคนข้างกายแล้วลากออกมาทันควัน..ไม่สนใจน้ำเสียงถามไถ่นั่นแม้แต่น้อย..นั่นทำให้วิทย์หัวเราะออกมาเบาๆ..มองไปยังเพื่อนรัก..กับ...เด็กอีกคนที่ทำให้มันยิ้ม..และมีความสุข..  มือลูบบนไหล่ผอมของคนข้างตัวเบาๆ..ทอดสายตามอง..ด้วยแววตาอ่อนโยน..
    “..ถ้า...มีความสุขแบบนั้นบ้าง..ก็คงดีสิน่ะ..”
   ถ้อยคำนั้น ทำให้คนได้ฟังชะงัก วิทย์หรุบตาลงต่ำ..หลังจากมองเห็นเสี้ยวหน้าเปื้อนยิ้มของชายหนุ่ม ยามหรุบตาลงเขามองเห็นฝ่ามือที่ว่างเปล่าคู่นั้น..จึงเอื้อมมือสอดประสานแอบอิงเข้าหาไออุ่นที่เขาต้องการด้วยหัวใจที่อ่อนล้าและสั่นไหว
   จานอาหารตรงหน้าถูกวางลงช้าๆ..พร้อมกับช้อนสแตนเลสสีเหล็ก สายตาหรุบต่ำจ้องมองจานข้าวที่คุ้นเคย  
   ..อาหารก็เป็นเช่นทุกวัน..จะห่วย..หรือจะน่ากิน ก็ไม่มีสิทธิเลือกอะไรได้..เพราะมันไม่ใช่..สิทธิของนักโทษในคุก ไม่ใช่หน้าที่ที่คนทำผิดจะมาร้องเรียน..ไม่พอใจ..หรือกล่าวถึงความไม่พึงใจของตนเอง..นั่นไม่สามารถทำได้
ทว่าแม้ร่างกายจะถูกพันธนาการ..จองจำด้วยลูกกรงหรือโซ่ตรวน หัวใจเท่านั้นที่มีอิสระ....แต่กระทั่งหัวใจ..ก็ยังต้องทนทุกข์..สับสนกับทางเลือกที่ไม่อาจจะรู้ผลของมัน..

“..ทำหน้าแบบนั้น..เป็นอะไรไป?..”ฝ่ามืออุ่นๆที่ทาบลงบนศรีษะราวกับจะแทรกซึมความอบอุ่นลงบนหัวใจที่หนาวเหน็บ..ทำให้เมฆขยับยิ้มออกมา..ทว่าก็เป็นรอยยิ้มที่เย็นชืด..เฉยชาอยู่ในที..ทั้งที่ได้ในสิ่งที่หัวใจต้องการแล้ว..แต่ทำไม..เพราะอะไร..ถึงรู้สีกว่างเปล่า..ใจหาย..

pkclub2146

ขอบคุณมากครับผม

manza555

ขอบคุณครับ

wsdonin

ขอบคุณมากคับ

mario401

ขอบคุณมากมายครับผม

poomza

ขอบคุณมากคร้าบ

GunGuy

ขอบคุณมากครับผม

Klong

ขอบคุนครับ

snooperio

ขอบคุณมากมายครับ

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊ษฟ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

wi2

ขอบคุณครับ

iamalegend

ขอบคุณครับ

tepleelaa

ขอบคุณมากครับ

pron

ขอบคุณมากครับ

pt200

ขอบคุณครับ

4_NAY

รักลวงๆหรือไง

pt200

ขอบคุณครับ

freezz

ขอบคุณคับ

Ohmkungz123

ข่อมคับ