OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 69

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
  พี่แกสรุปง่ายๆว่าพี่โตก็แค่ “มีเมียสองคน ” คนนึงอยู่ในคุก กับอีกคนอยู่นอกคุกมันก็เท่านั้น...หรือก็พูดง่ายๆว่าผมมีความสำคัญ..ก็แค่ตอนอยู่ในคุก รู้กันแค่ในคุก ข้างนอกไม่เกี่ยว..
    แน่นอนว่าผมไม่ได้พอใจสักเท่าไหร่กับข้อสรุปแบบนั้นแต่จะทำไงได้ ไม่ว่ายังไงมันก็เป็นเรื่องจริงเพราะถ้าถามว่าถ้ามีแม่น้องหรือเพื่อนๆมาเยี่ยม ผมจะบอกเขาไหมว่าคนๆนี้เป็นแฟนน่ะหรืออะไรเทือกนั้น ผมก็ไม่กล้าบอกอยู่ดี..
    สรุปว่าตอนนี้ ที่ผมทำได้ ก็แค่นั่งเฉยๆแล้วรอ..ให้พี่โตกลับมาก็แค่นั้น..พูดตามตรงว่ามันน่าเบื่อ...เบื่อมากๆ แถมยังชวนแสลงใจ..
   ทำไมน่ะเหรอ?..จะให้ผมพูดมั้ยว่าที่เห็นตอนหน้านี่มันอะไรไอ้ภาพชวนแหวะของคนสองคนที่..เข้ามาโดยไม่ได้รับเชิญและกำลังสวีทกันจนชวนมดกัดอยู่แบบนี้เนี่ย
“..ป๊อกเก้า..” น้ำเสียงที่แสนภูมิใจของพี่วิทย์ดังขึ้นพร้อมกับมือที่วางไพ่ลงกลางวง ทำให้เหล่าขาไพ่ครางฮืออย่าง
ไม่พอใจ ท่ามกลางเสียงหัวเราะอันเต็มไปด้วยความพอใจของพี่วิทย์และคนที่นั่งตักอยู่..
...ไม่ต้องถามก็รู้ใช่ไหม ? ว่าคนๆนั้นเป็นใคร เพราะนับแต่อาทิตย์ที่แล้วที่ผ่านมา คนๆนั้นก็กลายมาเป็นเหมือนเงาตามตัวของพี่วิทย์ มีพี่วิทย์ที่ไหน มีเมฆที่นั่น แถมยังสวีทกันหวานแหววจนคนอื่นยังเอียนแทน..
  ผมเท้าคางพลางรับไพ่มาจากเจ้ามือที่กำลังเริ่มแจกไพ่ หลังจากตาที่แล้วพี่วิทย์ชนะไปแบบเฉียดฉิวนัยน์ตายังคงมองไปยังสองคนนั่นอย่างงวยงง กำลังพยายามนึกว่าไปปิ๊งรักกันตอนไหน แต่ยังไงก็คิดไม่ออก..
  ช่างเถอะ..ผมถอนใจแล้วละสายตามาจากคู่รักชวนหวาดนั่น หลังจากเมฆถลึงตาใส่ผมเป็นรอบที่สองโทษฐานไปจ้องหน้าเค้าจนเจ้าตัวจับได้..กำลังจะก้มมาดูไพ่ของตัวเอง แต่ก็ต้องสะดุ้งกับแขนหนาที่สอดรอบเอวพร้อมกับออกแรงยกจนผมสะดุ้ง..
  “..อ้าว?...” ผมครางงงๆเมื่อเห็นคนที่ผมกำลังบ่นหาปรากฏตัวขึ้นเร็วเกินคาด เหลียวมองนาฬิกาเรือนใหญ่ที่ประตูใหญ่ มันบอกเวลาบ่ายสองครึ่ง.. มาก่อนเวลาตั้งนาน..
   “..ยังไม่ถึงบ่ายสามเลย..” ผมออกปากท้วงเมื่อพี่โตเข้ามานั่งในวงไพ่แทนที่พร้อมกับยกตัวผมมานั่งตักเหมือนคู่รักที่ผมเพิ่งวิจารณ์ไปเมื่อครู่
  “ อยากให้อยู่ถึงบ่ายสามรึไง..” พูดจายังกะผมจะไปบังคับอะไรเขาได้ ผมเหลือกตาขึ้นขณะที่ฟังคำโวยวายของพี่โต
ที่บังคับให้ทั้งวงแจกไพ่ใหม่ เพราะตัวเองได้แต่ไพ่ห่วยๆ แถมยังมาพาลบ่นว่าผมมันซวยจับได้แต่ใบแย่ๆ ...ฟังแล้วชัดอยากให้ผู้คุมเดินมาตรวจจริงๆ จะได้ลากคอกันไปขังเดี่ยวทั้งแกงค์ให้รู้สำนึก..
    “...เฮีย..ว่าแต่รอบนี้เจ้กิ๊งไม่เอาไรมาให้เหรอ?..ไม่มีไรมาแบ่งกันบ้างรึไง..? ” พี่กิตหันมาถามหลังจากจับไพ่เสร็จเรียบร้อยแล้ว ก่อนจะเงียบไปเพราะโดนทั้งวงทำสายตาพิฆาตใส่ ผมถอนใจเฮือกขณะที่หันไปจ้องหน้าแล้วแบมืออกทันควัน..
   “..อะไร?..” พี่โตทำเสียงเข้มๆใส่..
   “..ของฝากไง มีไรก็มาแบ่งกันบ้างสิ อยากกิน..” ผมว่าพลางจ้องหน้าพี่โตเขม็ง..ไม่ได้ต้องการของฝาก และกำลัง
ไม่พอใจมากๆอยู่ ที่ทำนี่แค่อยากรู้ว่าเขาจะเอาอะไรมาให้ แค่อยากรู้ว่าคนของพี่โต..จะเอาอะไรมาฝากก็เท่านั้น
   นัยน์ตาคู่นั้นหรี่ลงก่อนจะเอามือมาขยี้หัวผมแรงๆแล้วจับบิดคอหันไปกลางวงต่อ
  “ ไม่มี..กินหมดแล้ว..”
  “..เหรอ? งั้นคราวนี้ผมกินให้หมดบ้างดีกว่า..” พูดถึงตอนแม่มาเยี่ยมอาทิตย์ก่อนหน้า เอากับข้าวมาเยอะจนผมเอามาแบ่งให้ทุกคนกินบ้าง ผลก็คือ..บางรายแทบจะแทะปิ่นโตกินให้หมดกันไปข้าง บอกแล้วไงว่าแม่ผมทำอร่อยจริง
   “..อย่ามางี่เง่า..” หา..? แค่พูดแบบนั้นดันโดนด่าว่างี่เง่าซะงั้น ผมทิ้งตัวเอนกับแผ่นอกหนาแรงๆให้เจ้าตัวรู้ว่าไม่พอใจ แต่ก็ทำได้แค่นั้นเพราะเขาดูจะไม่สะดุ้งสะเทือนอะไรสักนิด..
   ผมเหลือบมองปลายคางสากและเสี้ยวหน้าของพี่โตที่กำลังจดจ้องกับการเล่นไพ่อย่างหงุดหงิด หงุดหงิดที่ดูจะไม่สนใจอะไรผมเลยนอกจากเจ้ากระดาษสี่เหลี่ยมนั่น
เฮ้อ.. ไปดีกว่า..
   “..จะไปไหน..” ออกปากถามเมื่อผมลุกพรวดจากตักของตัวเอง ขณะที่ผมหันไปมองหน้าด้วยใบหน้าที่บูดบึ้งไม่หาย สนใจด้วยเรอะ อยากเล่นไพ่นักก็เล่นไปสิ.
   “..ไปขี้!..”  ว่าแล้วก็เดินออกมาจากห้องขัง ได้ยินเสียงหัวเราะลั่นอันเต็มไปด้วยความพึงพอใจ(ซึ่งผมก็ไม่รู้ว่าจะพอใจอะไรนัก) ของพี่ทินกับเสียงล้อเลียนของคนอื่นๆพาลให้ไม่อยากฟังจนต้องรีบเดินออกมาเร็วๆ.. รู้สึกว่าตังเองโคตรงี่เง่า แต่จะทำยังไงได้ ก็คนมันอารมณ์เสียนี่..ไม่ใช่พ่อพระน่ะโว้ย จะได้มานั่งยิ้มร่าไม่รู้สึกอะไรตอนโดนเมิน..
    ไอ้พี่โตก็หมือนกัน ถึงจะรู้ว่ายังไม่ได้เป็นอะไรกันจริงๆจังๆ แต่จะช่วยไว้หน้า รึพูดจารักษาน้ำใจกันมากกว่านี้น่ะเป็นมั้ย ไม่ใช่ว่าผมนั่งอยู่ตรงนั้น ยังจะไปพูดถึงแฟนตัวเองหน้าตาเฉย.. ทีตอนจะเอาล่ะพูดจาซะดิบดี มาตอนนี้ล่ะก็ทั้งด่าทั้งบึ้งใส่.. ชวนหงุดหงิดชะมัด อะไรก็ขวางหูขวางตาไปซะหมดจริงๆ..
   ผมถอนใจเฮือก ตั้งใจจะเดินฝ่าสายฝนไปนั่งซ้อมดนตรีที่อาคารโน้นซักหน่อย จะได้อารมณ์ดีขึ้น แต่เดินไปได้
ไม่เท่าไหร่ ก็เห็นหลังไวๆของคนที่ทำให้ผมต้องขมวดคิ้ว..
   ทำอะไร?..
   ผมเดินเข้าไปใกล้พี่กันย์ที่กำลังหยุดยืนอยู่หน้าเรือนนอนรวมของพวกผม ใบหน้าที่ขมวดคิ้วนิ่วหน้านั่นทำให้ผมนึกสงสัย..ยิ่งของบางอย่างในมือด้วยแล้ว..
   “พี่กันย์...” ผมออกปากเรียกคนตรงหน้าเบาๆ ได้ผม พี่กันย์หันมามองหน้าผม..ใบหน้าที่กำลังเฝ้ามองบางอย่างนั้น
เสี้ยวด้านข้างที่ผมเห็นเมื่อกี้ดูจริงจังและเคร่งเครียด แต่เมื่อหันมาสบตา ท่าทางนั้นก็เลือนหายไป..
   “..ครับ....” พี่กันย์ยิ้มรับ พร้อมกับซ่อนบางอย่างไว้ทางด้านหลัง ทำให้ผมขมวดคิ้ว ใบหน้าของพี่กันย์มีรอยฟกช้ำที่พอเห็นอยู่หลายจุด คิดว่าคงเพราะโดนเรียกตัวไปสอบถามนั่นแหละ นัยน์ตาคู่นั้นตวัดมามองฝ่ามือผมก่อน ขณะที่ผมยกมือขึ้น แล้วยิ้มออกมาช้าๆ
  “..ผมคิดว่ามือหายแล้วครับ ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง..” ชิงตอบไปก่อนเจ้าตัวจะได้ถามขึ้นมาเสียอีก “ แล้วพี่กันย์มีอะไรเหรอครับ?..หรือว่าจะมาหาเมฆ?..” ผมถามออกไป เพราะสายตาที่จับจ้องไปยังทางเข้าเรือนนอนนั้น มันเป็นทางเดินเข้าไปที่ห้องขังของพวกผม ที่วันนี้พี่วิทย์กับเมฆอยู่ในนั้น..
  “..เปล่าหรอก...” ออกปากปฏิเสธพร้อมกับทำท่าจะหันหลังกลับ..แต่ก่อนหน้านั้น พี่กันย์ก็คว้ามือผมขึ้นพร้อมกับยัดบางอย่างใส่มือ
   “..อะไร?..” ผมออกปากถามอย่างไม่ไว้ใจ พยายามยื้อมือพี่กันย์ไว้กันเวลาเอาของอันตรายมาให้แล้วชิ่งหนี
   “..ให้เมฆ...”  บอกแล้วสะบัดมือผมหนี แต่ดันเป็นการเดินเข้าไปในเรือนนอนของผมตามด้วยพรรคพวกอีกสามสี่ราย.. ทำให้ต้องขมวดคิ้วงงๆ ผมยกมือขึ้นมาดูของในมือ มันคือกระดาษใบหนึ่ง..ไม่สิ รูปถ่ายใบหนึ่ง รูปถ่ายสีซีดจางตามกาลเวลาในนั้นเป็นร่างของเด็กชายสองคนในวัยไล่เลี่ยยืนยิ้มให้กล้อง ด้วยสีหน้ายิ้มแย้มไร้เดียงสา..
..ใคร?...
  ผมพลิกไปด้านหลังรูป ไม่เห็นอะไรนอกจากวันที่ซึ่งเขียนไว้ด้านหลัง.....เอาให้เมฆ... ผมขมวดคิ้วแต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรมากนัก..คงเป็นรูปของเจ้าตัวล่ะมั้ง..
คิดไปก็เท่านั้นเลยตัดสินใจเอามันใส่ในกระเป๋ากางเกงก่อน  ผมจะก้าวเท้าออกไปแต่หูกลับได้ยินเสียงเอะอะข้างในเรือนนอน..ที่ๆพี่กันย์กำลังเดินเข้าไป..
  เกิดอะไรขึ้น..?
“..โอ๊ย ! ” ร้องออกมาเมื่อถูกชนที่ไหล่แรงๆ จากร่างของใครคนหนึ่ง แต่ก่อนจะได้คิดอะไร มือของใครบางคนก็คว้าแขนผมไว้แล้วกระชากตัวปลิวทันที..
  “..เฮ้ย !นี่มัน...เหวอ...” ผมอ้าปากท้วงเจ้าคนที่ลากแขนผมมา แต่พอเห็นว่าคนทำเป็นใครไม่ได้นอกจากพี่โตก็ทำท่าจะร้องถาม..ถ้าหากพี่แกจะไม่เอามือทั้งคู่ของตัวเองกดทั้งหัวทั้งตัวของผมให้ซุกลงกับแผ่นอกตัวเอง แล้วกดแน่นจนแทบหายใจไม่ออก !
มันอะไรกันเนี่ย..?
   ผมได้แต่งวยงง เพราะถามไปนอกจากจะไม่ได้คำตอบ ตอนนี้ยังจะโนด่าอีกด้วย เพราะสีหน้าเครียดๆของพี่โตบอกว่ามันน่าจะมีเรื่อง..
  เสียงตุ๊บตั๊บที่ได้ยินทำให้ผมขมวดคิ้ว ก่อนจะกระพริบตาปริบๆเมื่อเห็นว่าพวกพี่ทิน พี่แม้ก พี่กิต กับอีกสองสามคนกำลังโรมรันพันตูกับพวกของพี่กันย์ที่ผมเห็นเมื่อครู่เป็นพัลวัล..
   “...`ตัวเงินตัวทอง`นี่มันสติแตกรึไงว่ะ..มันจะทำอะไรของมัน?..” เสียงของพี่วิทย์ที่ดังขึ้นใกล้ๆทำให้ผมค่อยดันตัวออกมาจากอก
พี่โต มองเห็นพี่วิทย์ยืนหน้าเครียดอยู่ข้างๆ ตอนนี้พวกเรากำลังยืนอยู่ในซอกแคบๆของอาคาร ส่วนสามสี่คนนั่นกำลังตะลุมบอนกันหน้าเรือนนอนโดยมีนักโทษทั้งหลายยืนเชียร์อยู่..
    “..อย่าประมาท...” พี่โตพูดออกมาเบาๆพลางจับจ้องไปยังร่างของลูกน้องสามสี่คนที่กำลังวิวาทกันอยู่
    “ หรือมันตั้งใจจะเพิ่มคดีให้มึง..” พี่วิทย์พูดออกมา ผมเพิ่งสังเกตว่าเมฆกำลังเกาะแขนพี่วิทย์แน่น สายตามองออกไปด้านนอก..
    “..ไม่มึงก็กูนั่นแหละ โดนคดีเพิ่มไม่ได้อีกแล้วทั้งคู่ มึงห้ามออกไปน่ะ ปล่อยพวกนั้นมันลุยไป..” พี่โตสั่งเสียงเครียด สายตาจับจ้องไปยังพี่ๆทั้งหลายที่ยังคงออกลีลาหมัดมวยกันอย่างลืมตาย..
     “..ไอ้สัด! ” พี่วิทย์สบถดังลั่นเมื่อเห็นว่ามีนักโทษหลายรายกำลังเข้ามาร่วมวง และนักโทษที่ว่า มันเป็นพวกของพี่กันย์ทั้งนั้น เพราะผมเห็น ว่าพวกเขาเข้าไปรุมทำร้ายพวกของพี่โตทันที..
    “.................” ผมเงยหน้าไปมองเสี้ยวหน้าของพี่โต เมื่อเห็นว่าร่างสูงนั้นกำลังกัดฟันกรอดจนได้ยินเสียง พร้อมทั้งเพิ่มแรงกดตรงหัวไหล่ผมแน่น..
    “...เชี้ย ! มึงอย่า...” พี่โตร้องห้าม เมื่อพี่วิทย์ทำท่าจะโผเข้าไปร่วมวงนั้น เพราะเหมือนว่าพวกพี่ทินพี่แม้กและอีกสองสามคนจะโดนรุมมากขึ้นเรื่อยๆ เมฆดึงแขนพี่วิทย์ไว้แน่นพร้อมทั้งร้องห้ามทันควัน
    “..เดี๋ยวผู้คุมก็มา..” นั่นทำให้พี่วิทย์ชะงักไปได้บ้าง ทว่าก็ยังคนลุกลี้ลุกลนจนน่าเป็นห่วง ผมนิ่งอึ้ง มองเหตุการณ์
เบื้องนอก สายฝนยังคงสาดซัดหนักขึ้นเรื่อยๆ ใจร้อนรนรอคอยว่าเมื่อไหร่พวกผู้คุมจะมาซักที..
   “..ทำไมไม่มีใครมา..” พี่โตเอ่ยเสียง`ตัวเงินตัวทอง`ม..ผ่านริมฝีปากที่เม้มแน่นอย่างเครียดจัด เพราะการต้องยืนมองพรรคพวกถูกรุมมันไม่ใช่อะไรที่น่าอภิรมย์เลย..
   “..หรือไอ้กันย์มันปิดปากพวกนั้นไว้..” พี่วิทย์พูดถึงเหล่านักโทษที่มุงดูโดยรอบ
“ แต่คนของเราทำไมไม่ไปแจ้งว่ะ เชี้ยเอ๊ย..จะรอแม่งตายห่าหมดรึไง..”
   “..พวกไอ้เบิร์ดล่ะ..” พี่โตถามออกมาเรียบๆ แต่ดวงตากลับคุโชนด้วยความไม่พอใจ..
   “...กูไม่รู้...`ตัวเงินตัวทอง`เอ๊ย ! ” พี่วิทย์ทำท่าจะกระโจนเข้าหาเมื่อเห็นว่ามีคนของพี่กันย์มาสมทบอีก แต่โดนเมฆรั้งแขนไว้
ทั้งสองข้าง จึงได้แต่ดิ้นพร้อมกับสบถดังลั่น..
    “...มึงห้ามออกไป..! เนม...ไปกับกู...” ว่าพลางดึงแขนผมออกจากซกตึกโดยเร็ว..พี่โตไม่ได้กระโจนเข้าร่วมวงอย่างที่คิด แต่กลับพาผมวิ่งฝ่าฝนและแทรกตัวผ่านเหล่านักโทษที่เข้ามาเชียร์เหมือนดูมวยอยู่เวทีมวยราชดำเนิน เข้าไปในห้องขังที่พรรคพวกของเราอยู่กัน แต่ก็ต้องกัดฟันกรอก เมื่อพบว่ามีมือดีที่ไหนไม่รู้ล็อคกุญแจพร้อมกับขังพวกพี่ๆไว้ในเรือนนอนเรียบร้อยแล้ว..
   “..ไอ้โต ! เกิดอะไรขึ้นว่ะ?..” พี่แบงค์ออกปากถามดังลั่น พวกที่ถูกขังอยู่ในเรือนนอนต่างก็กระวนกระวายเพราะได้ยินเสียงเชียร์และข่าวที่บอกต่อกันมาจากนักโทษข้างนอก..
   “..พวกไอ้ทินโดนรุม ! `ตัวเงินตัวทอง`เอ๊ย...ใครมาล็อกประตูขังพวกมึง..” พี่โตถามเสียงเครียด สีหน้าทะมึงราวกับจะฆ่าคนได้ ขณะที่พวกคนที่โดนขังเริ่มโวยวายขึ้นมาทันควัน เพราะที่โดนขังไม่ใช่ห้องเดียว แต่เป็นทุกห้องเลยทีเดียว พวกที่เหลืออกมาเชียร์ก็พวกที่ไปทำธุระอย่างอื่นไม่ทันได้กลับเข้าห้องขัง
   “..ไม่รู้ ! พวกกูนึกว่าผู้คุมจะประชุมกันเลยส่งคนมาลอกกุญแจเหมือนทุกที `ตัวเงินตัวทอง`เอ๊ย ! ” คำพูดนั้นทำให้ผมนึกขึ้นได้
ทุกบ่ายวันศุกร์หลังจากหมดการเยี่ยมญาติ พวกผู้คุมจะประชุมประจำสัปดาห์กัน เลยจะมีการขังนักโทษทุกคนไว้จนกว่าจะถึงมื้อเย็น เป็นการกันการก่อเรื่อง
   งั้นแสดงว่า ถ้ามีการล็อกทุกห้อง พวกของพี่โตที่อยู่เรือนนอนอื่นก็ออกมาไม่ได้ด้วยงั้นสิ..?
   “...จะล่อกูออกไปสิน่ะ ! ”พี่โตสบถออกมาดังลั่นอย่างไม่พอใจ พี่กันย์รู้แน่ๆว่าพี่โตก่อเรื่องไม่ได้ และถ้าพี่โตเข้าไปตะลุมบอนช่วยพวกพี่ทินล่ะก็..ผู้คุมจะต้องจับได้และถูกทำโทษนี่ และพี่วิทย์ก็ไม่ต่างกัน แถมยังจะโดนหนักกว่าด้วยซ้ำ เพราะเจอทัณบนเรื่องทำร้ายพี่นพมาแล้ว !
   “...ไอ้โต ! ไอ้พี่โตโว๊ย พี่โต ! ”  เสียงของเมฆร้องดังลั่นพร้อมกับวิ่งถลาเข้ามาหาด้วยสีหน้าตระหนกนั้นทำให้ทุกคนหันไปมองทันควัน เมฆถลาเข้ามาพร้อมทั้งคว้าแขนพี่โตทันควัน
   “..มีอะไร? ”พี่โตถามเสียงห้วน ขณะที่ผมมองตาม คิ้วกระตุกวูบ แต่ก็รู้ว่าไม่ใช่เวลาจะมาไม่พอใจ
   “..วิทย์..ไอ้วิทย์ออกไปช่วยพวกไอ้ทินแล้ว มึงไปช่วยมันเร็ว ! ” เมฆร้องลั่นพลางออกแรงจะลากพี่โตไปให้ได้ ขณะที่
พี่โตมีสีหน้าเครียดจัด...
ถ้าออกไป...พี่กันย์ก็ต้องใช้โอกาสนี้ไปบอกพวกผู้คุมแน่..แต่ถ้าไม่ไป..พี่วิทย์ล่ะพวกพี่ทิน..พี่คนอื่นๆที่กำลังโดนรุมอยู่ตอนนี้ล่ะ !
   “...เร็วๆสิ...มึงจะรอให้เพื่อนมึงตายรึไง! ”เมฆตะโกนลั่นอย่างรีบร้อนนัยน์ตาแดงจัดด้วยความร้อนรนเป็นห่วงนั้นจ้องใส่พี่โตอย่างไม่ยอมแพ้ขณะที่ผมนิ่งอึ้ง..สมองกำลังครุ่นคิดอย่างเร่งด่วน..  พี่โตหันขวับมามองหน้าผมทันควัน..
   “..มึง...”

asd

ขอบคุณครับผม

pkclub2146

ขอบคุณมากครับผม

manza555

ขอบคุณครับ

wsdonin

ขอบคุณมากคับ

mario401

ขอบคุณมากมายครับผม

poomza

ขอบคุณมากคร้าฟฟ

GunGuy

ขอบคุณมากครับผม

Klong

ขอบคุนครับ

snooperio

OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 66

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

wi2

ขอบคุณครับ

iamalegend

ขอบคุณครับ

pt200

ขอบคุณครับ

4_NAY

อีกันย์หมาลอบกัด

freezz

ทำไมมันร้ายขนาดนี้ เชี้ยกัน

Ohmkungz123

ข่อมคับ

Ohmkungz123

ข่อมคับ