OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 71

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

  “..โทษน่ะพี่..” ไอ้เนมบอกก่อนจะดึงมีดออกมาจากมือพี่กันย์แล้วพาดไม้กวาดใส่ตัวพี่เขาสุดแรง..ยอมรับว่าไม่อยากทำเลย...แต่จะทำไงได้..ถ้าผมไม่ทำ..เขาก็ต้องทำผม
  “.......”แต่ยังไงผมก็ใจอ่อนเกินไปอยู่ดีเพราะฟาดไปแค่สามสี่ที เห็นพี่เขากุมหน้าดิ้นกระแด่วไปไม่กี่ครั้งก็ใจอ่อน..
ผมไม่อยากทำ..และสงสารคนที่โดนทำเลยลดมือลงเขวี้ยงไม้กวาดไปอีกทางอย่างยอมละมือ..
“..ไม่ทำต่อล่ะ..” พี่กันย์ถามออกมาเบาๆ แต่มือยังไม่ละออกมาจากหน้า เหมือนว่าไม้กวาดทางมะพร้าวจะทิ่มตาเขาจริงๆ เลยไม่อาจจะลืมตามองมาได้อีก..ทำเอาผมใจแป้ว..กลัวทำคนอื่นเขาตาบอด..
  “...ไม่เอา..ผมไม่อยากทำคนไม่มีทางสู้..” ผมบอกเบาๆ นั่งยองๆมองหน้าพี่เขาที่กุมหน้าอยู่  รอยเลือดที่หยดไหลมาเป็นทางทำเอาผมกลัวมากกว่าเดิม..ถ้าผม..ทำพี่กันย์ตาบอดจริงๆ..มันจะเกิดอะไรขึ้น..
   “..หึ....” รายนั้นได้แต่แค่นหัวเราะแล้วไถลตัวขึ้นมาจากพื้น  ขยับไปทางที่ไม่มีฝน มองเห็นท่าทีพี่กันย์ตอนนี้แล้วเหลือแต่ความสงสาร นึกโกรธตัวเองที่ทำอะไรรุนแรงเกิน..ตาบอด..ถ้าทำคนอื่นตาบอด..
  โอ้ย..คิดแล้วผมยิ่งฟุ้งซ่าน.. อยากเข้าไปช่วยดูแต่ก็ไม่กล้า เพราะสถานการณ์ตอนนี้ยังไม่น่าไว้ใจ ถ้าพี่กันย์ลุกขึ้นมาบอกผู้คุมเมื่อไหร่ล่ะก็จบกัน แต่ก็กลัวว่าเขาจะเป็นอะไรไปมากกว่านี้..เพราะเลือดที่ไหลอาบหน้านั่นมัน..น่ากลัวสิ้นดี..
   “............” จู่ๆพี่กันย์ก็ลุกพรวด แล้วเดินเซๆซัดๆ เข้าไปในอาคารอีกรอบ แม้ว่าประสาทตาจะไม่ปกติ แต่เขาก็เดินไปอย่างเคยชิน เดินไปยังหน้าเรือนนอนของผมที่ตอนนี้มีพรรคพวกของทั้งสองฝ่ายกำลังตะลุมบอนกันอยู่...
   ผมได้แต่เดินตามไปช้าๆ คุมเชิงอีกฝ่ายอยู่ในที ไม่รู้ว่าคนที่อยู่ในสภาพแบบนี้ จะเดินไปอีกเพื่ออะไร?..ไปช่วยสู้?.หรือไปตกลงกับพี่โต..? หรือจะไปหาเมฆ..?
   ผมเบิกตากว้าง..มองที่ๆเคยเป็นลานต่อสู้ซึ่งตอนนี้มีนักโทษประมาณห้าหกรายถูกผู้คุมบังคับให้นอนหมอบอยู่กับพื้นเอามือพาดศรีษะ และอีกสามสี่รายที่นอนแผ่หลา เพราะถูกเล่นงาน..
   สายตาของผมกวาดมองทั่วบริเวณ มองฝ่าสายฝนตามหาร่างของพวกพี่ๆที่อาจจะอยู่แถมนี้ หรือมองหาพี่โต..ที่น่าจะช่วยคนอื่นๆอยู่..
  แต่เปล่า..ไม่มี..มองไปทางไหนก็ไม่มีพวกพี่โตอยู่ที่นี่..ผมมองเห็นพรรคพวกของตัวเองสองคนที่นอนหมดสติอยู่..เสี้ยวหน้าที่เห็นคือพี่กิตกับพี่แม้ก..แล้วพี่โตกับพรรคพวก หายไปไหน?...
   หมับ!
     แขนผมถูกคว้าโดยใครสักคนแล้วลากออกจากที่นั่น ผมมองเห็นพี่กันย์เดินดุ่มๆตามมาช้าๆ ยิ่งชวนให้งุนงงว่าเกิดอะไรขึ้น?..หันไปมองคนที่คว้าแขน..เป็นพี่ทิน..ที่ตาปูดตาบวมและปากมีรอยเลือดซึม
   พี่โตล่ะ?..
ยิ่งคิดไปก็ยิ่งงง ที่ผมน่าจะเห็น มันควรเป็นพวกพี่โตกำลังตะลุมบอนกันอย่างเอาเป็นเอาตาย ไม่ใช่นักโทษหลายรายถูกผู้คุมควบคุมตัวไว้ และพี่กันย์ควรจะรีบหนีไป ไม่ใช่เดินตามมาให้โดนตีนพวกผม..ไม่ใช่รึไง?..
   “...พี่โตล่ะ?..”ผมออกปากถามเมื่อเดินมาถึงหลังโรงอาหาร ที่มีพรรคพวกรออยู่ประมาณสี่ห้าคน เหมือนว่าหลายคนจะโดนปล่อยออกมาจากห้องขังแล้ว..ผมมองเห็นพี่วิทย์กำลังนั่งเช็ดเลือดที่ไหลอาบคิ้ว มีเมฆนั่งเช็ดข้อศอกตัวเองที่ถลอกเป็นแผลเหวอะอยู่ใกล้ๆ..พี่ทินที่พาผมมาแล้วหันไปนั่งอยู่ที่พื้นซีเมนต์เอามือกุมแก้มแล้วครางซี้ด มีพี่เบิร์ด กับพี่ๆในห้องขังอีกสองสามรายนั่งมองอยู่..
  “..โน่น..” พี่เบิร์ดเป็นคนบอก ชี้ไปทางด้านหลังที่มีผ้าตากไว้ ทำให้ผมนึกได้..ว่านี่มันเป็นที่เดียวกับที่พี่โตเคยพาผมมา..ไอ้ที่บอกว่าแถวนี้มีผีแขวนคอตายอะไรนั่น..
   ผมหันไปมองพี่โต ที่กำลังยืนคุยกับใครสักคนด้วยสีหน้าเอาเรื่อง  ผมเห็นพี่กันย์เดินเข้าไปใกล้อย่างไม่กลัวโดนกระทืบซ้ำ..ทุกคนที่อยู่ตรงนี้มองหน้าไอ้พี่กันย์ด้วยสีหน้าสะใจ มีเพียงเมฆที่อ้าปากหวอ สีหน้าวิตก ตาจ้องมองมือของพี่กันย์ที่ยังปิดตาไว้ตลอดและเลือดที่ไหลอาบหน้าก็ยิ่งมากขึ้นจนผมกลัวแทน..นี่ตกลงว่าไอ้เนมทำเขาตาบอดไปแล้วจริงๆใช่ไหม?
แรงสะกิดเบาๆตรงไหล่ทำให้ผมหันไปมอง พบว่าพี่ทินที่เอามือกุมแก้มอยู่กำลังส่งสายตาถาม บวกกับชี้ไปที่พี่กันย์ว่ามึงทำอะไรมัน..? ประมาณนั้น..
  “..เอ่อ...พอดีว่าเอาไม้กวาดทิ่มหน้า..” ตอบไปเบาๆแต่ไอ้พี่เบิร์ดเสือกหัวเราะเสียงดังลั่น โว้ย..จะหัวเราะเพื่อ..เข้าใจครับว่าพี่สะใจ แต่ไอ้ข้อหาทำคนอื่นตาบอดมันกำลังตกมาที่ผม..กลัวน่ะเว้ย..
   “..ตามันจะบอดรึเปล่า..เลือดอาบเลยว่ะ..” พี่เบิร์ดหัวเราะหึหึ กระซิบด้วยน้ำเสียงแสดงความสะใจ ขณะที่สายตาก็จับจ้องพี่กันย์ด้วยสีหน้าเยาะเย้ย..
  “..มึงนี่ก็ใช่เล่นน่ะ..ไม่เป็น..เห้ย...แผลที่คอมึงอ่ะ..เลือดไหลเยอะเชียวไอ้เนม..” พี่แบงค์..พี่ที่ถูกขังอยู่เมื่อกี้ทักผมเบาๆพร้อมกับชี้ไปที่คอ..อ่า ก็ว่าอยู่ทำไมรู้สึกเจ็บแปลบๆ..ผมเอื้อมมือแตะลงบนรอยแผลที่คอ..ก่อนจะครางซี้ดเพราะแผลที่ได้มันใหญ่เล่น แถมยังมีเลือดไหลเป็นทางยาว..
   “..แล้ว..มันเกิดอะไรขึ้น..?..” ผมออกปากถาม เช็ดเลือดไปด้วย สายตาก็จ้องพี่กันย์ที่ยืนคุยกับพี่โตและผู้ชายอีกคนไปด้วย..สีหน้าที่สามคนนั้นคุยกันดูเคร่งเครียด พี่โตตวัดสายตามามองผมพร้อมกับมองพี่กันย์สลับกันเป็นระยะด้วยสีหน้าเหมือนอยากจะหาเรื่องต่อ..
   “..พอดีคนของป๋ามาห้ามไว้..” พี่เบิร์ดเกริ่นเบาๆ..พร้อมกับมองไปทางสามคนนั้น
“..เห็นว่าผู้คุมที่เอากุญแจให้พวกไอ้กันย์เป็นคนของป๋า..เอาไปให้แล้วไปแจ้งกับพัศดี..`ตัวเงินตัวทอง`เอ๊ย...”
  ฟังพี่เบิร์ดสบถพึมพำแล้วผมได้แต่นิ่ง ช็อคค้างไปไม่มากก็น้อย.. ที่สงสัยว่าพี่กันย์เอากุญแจมากจากไหน พี่เขาก็ว่ามีคนของป๋าที่เป็นผู้คุมเอาให้พี่กันย์จัดการ เห็นว่าแดนอื่นๆก็ถูกล็อคอย่างเรียบร้อย มีแต่แดนสิบสองที่พี่กันย์มันรีบร้อนเกินไป เพราะจะหาทางเล่นงานพี่โตเลยไม่ได้ดูให้ดีๆ..ประกอบกับผู้คุมคนนั้นเอาเรื่องไปบอกพัศดี..เลยมีคนไปจัดการ..และเรื่องก็เป็นอย่างที่เห็น..
..แล้วสรุปว่า..ที่ผมเอาไม้กวาดทางมะพร้าวไปจิ้มตาคนอื่นนี่...มันไม่ได้มีผลอะไรเลยใช่ไหม?
  “..นี่แผนของป๋า?..” ผมถามออกมาเสียงเครียด อารมณ์คุกรุ่น ชัดอยากจะเอาไม้กวาดไปทิ่มลูกกะตาของพวกคนในคุกพิเศษนั่นซักทีสองที..ไม่ทราบว่าเล่นแบบนี้มีความสุขนักรึไง?
  “..อืม..แผนของป๋ากับไอ้ชาติ..ลูกพี่ไอ้กันย์น่ะ..มันจะรวมแกงค์ แต่หาหัวหน้าที่แดนเราไม่ได้ ก็เสือกมีไอ้ตัวเป้งๆมาอยู่ด้วยกัน..” พี่เบิ์รดหัวเราะหึ ราวกับจะเย้ยหยัน
“ เลยทำแบบนี้ไง..ใครแกร่งกว่าก็ชนะ ทั้งเรื่องศพที่ไอ้กันย์มันเอามาเล่น..ทั้งเรื่องนี้..หวังว่าจะชนะ..เชี้ยเอ๊ย..ควายไม่รู้เรื่อง ก็เสือกจะเล่นกับใครไม่เล่น มาเล่นกับป๋า..ไม่รู้รึไงว่ามันเป็นไง..”
  เสียงหัวเราะของพี่เบิร์ดทำเอาผมได้แต่ยิ้มเหย..สรุปว่าที่ทำไปนี่แค่อยากจะพิสูจน์ว่าใครจะเจ๋งกว่ากัน ส่วนพี่กันย์ก็พลาดนิดเดียวที่ไปเอาคนของป่ามาช่วย..ส่วนพวกป๋า..มันก็ไม่ต่างจากพวกงูเห่าพร้อมจะแว้งฉกใครก็ได้ ไม่ว่าจะเด็กตัวเอง หรือว่าเด็กคนอื่น..
  จะว่าไปแล้วที่ป๋าทำมันก็มีเหตุผล..นอกจากจะได้ทดสอบลูกน้องตัวเอง มันหัวปั่นเล่นๆแล้ว ยังจะได้เห็นประสิทธิภาพของหัวหน้าอย่างพี่โต ว่าจะจัดการเรื่องนี้ยังไง และสุดท้ายก็คงไม่อยากให้คนของแกงค์อื่นมาคุมแดนนี้ ถึงจะบอกว่ารวมกันแล้ว มันก็ยังมีสองแกงค์อยู่ดี..
หึหึหึ..สนุกมาก เลยสิน่ะ ไอ้คนพวกนี้น่ะ !
  ผมสบถคำหยาบคายอยู่ในลำคอ นึกเคืองพวกป๋าขึ้นมาอีกแล้ว ทั้งที่รู้ว่ามันก็ทำไปแค่เพื่อความสนุก อย่างเรื่องของผมที่เคยเกิดขึ้น แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ เล่นแบบนี้นี่..ไม่ทราบว่าว่างนักรึไงว่ะ !
แล้วดูแต่ละคนสิ.. พวกพี่ๆก็เจ็บตัว หัวเสียไปตามๆกัน แล้วยังจะเรื่องวุ่นวายที่เกิดขึ้นอีก และที่สำคัญที่สุด..ถ้าผมทำคนตาบอดเพราะเรื่องงี่เง่าแบบนี้ขึ้นมา..มันจะเป็นยังไงหา..?
   “..ไอ้สัด ! ” ในที่สุดก็ต้องด่าขึ้นมาอย่างอดรนทนไม่ไหว เข้าใจแล้ว..ผมเข้าใจอย่างดีเลย ว่าทำไมพวกลูกน้องของป๋าทุกคน กระทั่งพี่โตก็ยังทำท่าระแวงระวังพร้อมทรยศป๋าได้ทุกเวลา ก็ไอ้คนเป็นหัวหน้ามันทำตัวซะแบบนี้ ลูกน้องที่ไหนมันจะวางใจได้เนี่ย...
  “..เอาน่า..เดี๋ยวมึงก็ชิน..” พี่เบิร์ดเห็นท่าทีหัวเสียของผมแล้วก็ได้แต่ครางฮึ่มฮั่มปรามในลำคอ แต่ขอบอกว่าหน้าตาพี่แกก็อารมณ์สียไม่แพ้กัน เพราะใครรู้ว่าไอ้เรื่องดิ้นรนใหญ่โตของพวกเรา กลายเป็นแค่โจ๊กของพวกข้างบนแล้วเนี่ย..มันก็ควรจะเคืองด้วยกันทั้งนั้น..
  “..มันก็ดีเหมือนกัน..เพราะถ้ารวมแกงค์..ยังไงเรื่องแบบนี้ก็ต้องเกิดอยู่แล้ว..” พี่ทินสรุปขึ้นมาด้วยสีหน้าเหนื่อยหน่าย..
“ รวมกันเป็นแกงค์เดียวแต่มีลูกพี่สองคน ใครจะสั่งจะว่าอะไรก็ไม่เด็ดขาด ฟังคนโน้นก็เหลือคนนี้..แบบนี้ก็ดีแล้ว..”
  ฟังพี่ทินว่าแล้วผมก็ได้แต่ถอนใจ เหลือบไปมองพี่โตที่ยืนคุยกันไม่เลิก ผมมองหน้าพี่กันย์..มองหน้าเมฆที่มีสีหน้าซีดสลดลง และมองพี่วิทย์ที่ขมวดคิ้วเครียด..ก่อนจะเอื้อมมือสัมผัสรูปถ่ายในกระเป๋ากางเกง..แล้วก็ถอนใจพรืด.. ถึงจะบอกว่าการดิ้นรนของพี่กันย์เป็นเรื่องงี่เง่าในสายตาของใครหลายคน..แต่ว่า..ผมคิดว่าตัวเองรู้ดี ว่าลึกๆแล้วเขาทำไปทำไม..
...ก็แค่อยากได้คนๆนั้นคืนมา..มันก็เท่านั้นเอง..
Imprison 57: เท่าเทียม
       ผมนั่งนิ่งมองพี่โตและพี่กันย์ที่ยังคงคุยกันอยู่กับคนของป๋า..ไม่มีท่าทีว่าจะจบบทสนทนาลงโดยเร็วทำให้คนในแกงค์ได้แต่นั่งเงียบฟังเสียงฝนที่สาดกระทบหลังคามุงกระเบื้องอย่างเหนื่อยหน่ายและรอคอยอยู่ในที.
   ผมหันไปมองพี่ทินและพี่เบิร์ดซึ่งนั่งอยู่ใกล้ๆทั้งสองคนก็จ้องมองไปที่วงสนทนาเคร่งเครียดของสามคนนั้น  พี่ทินอ้าปากหาว..แต่ก็ต้องกลับมาร้องจ๊ากและเอามือกุมแก้มที่บวมฉึ่งเป็นสีเขียวไว้แทบไม่ทัน ส่วนพี่เบิร์ดก็เท้าแขนลงกับเข่าตัวเอง จ้องมองสามคนนั้นสลับกับกรอกตาไปมา..
  ผมหันไปมองคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม ก่อนจะสะดุ้งเล็กๆกับแววตาที่เมฆมองมา สายตาที่ดูโกรธเคืองและขุ่นขวางนั้นยังจับจ้องมาที่ผม แววตาคู่นั้นกระตุ้นให้ผมนึกถึงสิ่งที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงได้ มันคงถึงเวลาแล้วที่จะเอาให้เขา..ของที่พี่กันย์ฝากเอามาให้ผม..ทั้งที่ความจริงแล้วแทบไม่จำเป็นจะต้องฝาก..แค่เดินเอาไปให้ต่อหน้าก็ยังได้ เพราะเมฆก็ไม่ได้มีท่าทีขุ่นเคืองหรือรังเกียจ หนำซ้ำตอนนี้ยังโกรธเคืองผมที่ไปทำร้ายพี่กันย์ จนใช้สายตาแบบนั้นมองมาไม่ห่าง..
    แต่จะว่าไป ถ้ากลับกัน มีใครทำให้คนสำคัญของผมต้องบาดเจ็บบ้าง..ผมก็คงต้องโมโหโกรธเคืองไม่ต่างจากเขา..
ผมสอดมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง และขยับตัวจะลุกไปพลางๆ ขณะที่สายตายังจ้องสบตาเมฆ..ก่อนจะขมวดคิ้ว..
เมื่อมองเห็นสายตาของพี่วิทย์กำลังจ้องมองมา..ไม่ได้จ้องมาที่ผม แต่มองไปยังร่างของพี่กันย์ที่ยืนเจรจากับพี่โตและ
คนของป๋า ด้วยสีหน้าและแววตาที่หลากหลาย..  ก่อนที่นัยน์ตาคู่นั้นจะหรุบลงมองเสี้ยวใบหน้าด้านข้างของเมฆที่นั่งอยู่ใกล้ตัว แล้วถอนหายใจออกมา..
   ผมขมวดคิ้ว..ยอมรับว่าในสายตาของตัวเอง ความสัมพันธ์ของทั้งพี่กันย์ เมฆและพี่วิทย์ยังคลุมเครืออยู่มาก ยอมรับว่างวยงงในสิ่งที่เห็นไม่น้อย..ช่วงระยะเวลาที่ผมเข้ามาใหม่ๆ..เมฆกับพี่กันย์ยังสนิทสนมและใกล้ชิดกันจนน่าสงสัย..
และพี่วิทย์ก็ยังคงจงเกลียดชังเป็นไม้เบื่อไม้เมาของทั้งสองคน ..ทว่า...เหมือนแค่กระพริบตาเพียงสองสามครั้ง
ภาพความสัมพันธ์ของคนตรงหน้าก็เปลี่ยนไป..กลายเป็น...เรื่องที่ผมไม่อาจจะเข้าใจ..เมฆกลายมาเป็น..เอ่อ..คนรักของ
พี่วิทย์ ส่วนพี่กันย์..ก็คล้ายจะหลุดจากวงโคจร..ไปเป็นแค่..ตัวประกอบไร้ชื่อในเรื่องราวของพวกเขาทั้งสาม..
   คิดแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจ ยอมรับว่างวยงงและอยากรู้ที่มาที่ไป แต่ทว่า เรื่องความสัมพันธ์ของคนอื่นนั้นจะถามใครคงไม่มีใครอยากเล่า..และ ยอมรับว่าแค่เรื่องของตัวเอง ก็ยังเอาไม่รอดเลย...เหอะ..
  ผลั่วะ!
   เสียงกำปั้นกระทบเนื้อทำให้ผมสะดุ้ง หลุดออกจากภวังค์ หันขวับไปมองที่มาของเสียงก็ต้องเบิกตากว้าง เมื่อพี่โตเหวี่ยงกำปั้นใส่พี่กันย์อย่างแรง มือสองข้างที่ยกขึ้นปิดตาผละออกจากกันเผยให้เห็นใบหน้าที่อาบไปด้วยเลือด..จนทำให้ผมใจหายวาบ..
   ผมผวาลุกพรวดขึ้น จะเดินเข้าไปใกล้ เพราะเสี้ยวหน้าของพี่กันย์ที่เห็นนั้น..มันเต็มไปด้วยเลือด..และนั้น..หมายความว่า..ผมทำให้ใครคนหนึ่งตาบอดไปแล้ว..ใช่รึเปล่า?..
   “..หยุด...” เสียงพี่เบิร์ดดังใกล้หูพร้อมกับมือที่บีบแขนแรงๆทำให้ผมชะงักฝีเท้า หันไปจ้องมองเสี้ยวหน้าที่จับจ้องภาพการวิวาทของทั้งสองคนซึ่งฉายแววเคร่งเครียด
   “............. ” ผมเม้มปากแน่น ไม่กล้าขยับไปไหนตามที่ถูกห้ามไว้ ผมได้แต่ยืนจ้องมองการต่อสู้ของทั้งสองคน มองพี่โตที่ซัดกำปั้นใส่พี่กันย์และการโต้ตอบของอีกฝ่าย ที่มีเพียงคนยืนมองไม่ได้ไปช่วยห้ามหรือไปช่วยซ้ำเติมฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง..
   ผลั่ก...
   ใบหน้าอาบเลือดและร่างกายที่เปียกโชกด้วยน้ำฝนของพี่กันย์ทรุดลงกับพื้นเหมือนพยุงตัวเองไม่ไหวขณะที่พี่โตยืนตระหง่าน มือข้างหนึ่งเช็ดหยดเลือดที่ริมฝีปากหอบลึกๆอย่างสาแก่ใจเมื่อเห็นสภาพยับเยินของคู่ต่อสู้
    “..มึงจะเอายังไง..” พี่โตเอ่ยถามออกมาเรียบๆ..น้ำเสียงไม่ได้ตะคอกข่มขู่ แต่ชวนให้หนาวสันหลังมากกว่าเสียอีก..
    “.................” พี่กันย์ไม่ตอบ เพราะกำลังไอออกมาเบาๆพร้อมกับถ่มน้ำลายที่เปื้อนไปด้วยเลือดลงพื้นพร้อมกับเอามือลูบใบหน้า...และใช้ดวงตาแดงก่ำจ้องตอบดวงตาคู่นั้นของพี่โต..

   ..พอเห็นว่าตาคู่นั้นยังใช้การได้ผมก็ถอนหายใจพรูออกมาอย่างโล่งใจใบหน้าช่วงคิ้วถึงดั้งจมูกเป็นรอยแดงเป็นจุดๆด้วยก้านมะพร้าวที่ผมทิ่มใส่สุดแรงและดวงตาทั้งสองคู่ก็แดงก่ำ..แต่นอกจากนั้นแล้วก็ไม่มีส่วนใดเสียหายส่วนรอยเลือดที่ไหลอาบแก้มซึ่งผมเห็นนั้น เป็นเลือดที่ไหลออกมาจากมือของพี่เขา..คาดว่ามีดผ่าตัดที่จะใช้กำหราบผมตอนชุลมุนกันมันคงเฉี่ยวมือพี่แกเป็นแผลด้วยล่ะมั้ง.....เฮ่อ...ทำเอาซะใจเสียเลยเว้ย..

pkclub2146

ขอบคุณมากครับผม

manza555

ขอบคุณครับ เมฆเก่งจังเลยยย

wsdonin

ขอบคุณมากคับ

mario401

ขอบคุณมากมายครับผม

poomza

ขอบคุณมากนะครับ

GunGuy

ขอบคุณมากนะครับ

Klong

ขอบคุนครับ

snooperio

OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 66

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

wi2

ขอบคุณครับ

iamalegend

ขอบคุณครับ

kot1234

ขอบคุนนนนนนนน

pt200

ขอบคุณครับ

4_NAY

โล่งใจไปได้นะเนม

pt200

ขอบคุณครับ

freezz

ขอบคุณครับ

Ohmkungz123