OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 72

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
   ..พอเห็นว่าตาคู่นั้นยังใช้การได้ผมก็ถอนหายใจพรูออกมาอย่างโล่งใจใบหน้าช่วงคิ้วถึงดั้งจมูกเป็นรอยแดงเป็นจุดๆด้วยก้านมะพร้าวที่ผมทิ่มใส่สุดแรงและดวงตาทั้งสองคู่ก็แดงก่ำ..แต่นอกจากนั้นแล้วก็ไม่มีส่วนใดเสียหายส่วนรอยเลือดที่ไหลอาบแก้มซึ่งผมเห็นนั้น เป็นเลือดที่ไหลออกมาจากมือของพี่เขา..คาดว่ามีดผ่าตัดที่จะใช้กำหราบผมตอนชุลมุนกันมันคงเฉี่ยวมือพี่แกเป็นแผลด้วยล่ะมั้ง.....เฮ่อ...ทำเอาซะใจเสียเลยเว้ย..
“..กูถามว่ามึงจะเอายังไง!?” คราวนี้น้ำเสียงพี่โตห้วนกระชาก..ทำเอาพวกเราเงียบกริบ..และจ้องมองพี่กันย์ที่โซเซลุกขึ้นมาอีกครั้งอย่างใจจดใจจ่อ.
    “..เอาไง?...ก็มึงชนะแล้วนี่..มึงต่างหากที่ต้องคิดว่าจะเอายังไงกับกู..”พี่กันย์หัวเราะหึหึในลำคอ ก่อนจะยิ้มออกมาอย่างเย้ยเยาะก็ไม่ปาน  
“..รีบๆคิดเข้าล่ะ..กูต้องไปช่วยไอ้พวกโง่ที่โดนจับข้างนอก..”
    คำพูดนั้นทำให้ผมนึกขึ้นได้ เพรำวกที่ถูกจับไป นอกจากจะมีพวกพี่กันย์และ พวกของพี่โตก็มีด้วย..
   “...หึ...พวกป๋ากับไอ้ชาติมันบอกให้เอามึงไว้ว่ะ...แต่กูยังคิดไม่ออก ว่าจะเอาไว้ในสภาพไหนดี..” พี่โตแสยะยิ้ม นั่นทำให้ผมนึกได้ว่าคนของป๋าไม่อยู่แล้ว..
   “...ก็ตามใจมึงสิ...ในเมื่อยังไงมึงก็ได้เป็นหัวหน้าแล้วนี่..” พี่กันย์บอกเสียงเรียบ
“ ..แต่ถึงมึงจะไม่เอากูไว้ ก็ทำไม่ได้หรอกนะ เพราะยังไงกูก็เป็นรอง..แม้จะแค่มึงตัวเดียวก็เถอะ..”
   “...กูให้มึงคิด..ว่าจะเอายังไงกับพวกของมึง..” พี่โตกระชากเสียงอย่างเริ่มไม่พอใจที่พี่กันย์ยังเล่นลิ้นยอกย้อนไม่เลิก ” ..จะทำตัวเป็นจระเข้ขวางคลอง..ขัดแข้งขัดขากูต่อไป หรือจะยอมอยู่กับที่กับทางให้ลูกพี่กุกับลูกพี่มึงสั่งได้ตามสะดวก..
จะเอายังไงว่ามา! ”
     “..แค่รวมแกงค์  ไม่ได้หมายความว่ากูจะเป็นลุกน้องมึง..” พี่กันย์พูดเสียงเครียด สีหน้าไม่พอใจ..
     “กูก็ไม่ได้อยากจะเอามึงมาเป็นลูกน้องหรอก..” พี่โตแสยะยิ้ม ก่อนจะหันมามองหน้าพวกผมเพียงชั่วครู่..
“..ถ้ามึงยังอยากอยู่ที่นี่แบบสงบๆ..ก็หัดเจียมกะลาหัวแล้วรอรับคำสั่งกูเงียบๆก็พอ..เพราะตอนนี้คนที่ชนะ คนที่เป็นใหญ่คือกู...ไม่ใช่มึง ! ”
    ผลั่วะ..
   ฝ่าเท้าของพี่โตเหวี่ยงปะทะกลางลำตัวของพี่กันย์โดยแรงจนพี่กันย์ล้มตัวลงกระแทกพื้นซีเมนต์แข็งหยาบ..ผมหรี่ตาลงเล็กน้อย มองร่างที่สะบักสะบอมของพี่กันย์แล้วได้แต่ถอนหายใจเฮือก..สงสารก็นึกสงสารอยู่บ้าง   ..แต่ว่า..ถ้าเป็นฝ่ายพี่กันย์ที่ชนะ คนลำบากก็ต้องเป็นผมและพวกพี่ๆทุกคน..ถ้าหนทางที่จะไม่ทำร้ายใครมันเป็นไปไม่ได้ ยังไงก็ต้องเลือกมันสักทางอยู่แล้ว
   พี่โตเดินอาดๆมาทางผมกับพวกพี่เบิร์ดอยู่ รายนี้สะบัดเท้าเตะก้นพี่ทินเบาเป็นเชิงหยอกล้อคนที่นั่งหน้าเมื่อยอยู่ เหมือนว่าจะอารมณ์ดีขึ้นมาแล้วล่ะมั้ง ถึงได้ไม่มีท่าทีร่าเริงขึ้นได้....อาจจะเพราะได้อัดคน..เลยหายเครียด..
   ข้อสรุปในใจนั่นทำให้ผมได้แต่ยกริมฝีปากยิ้มเยาะกับตนเอง หรี่ตามองพี่กันย์ที่พยุงตัวขึ้นมานั่งได้แล้วด้วยสภาพสะบักสะบอมเกินบรรยาย..  ...สรุปว่า..พี่กันย์แพ้.พี่โตชนะ และ..ได้คุมที่นี่..ใช่ไหม?..
   ผมเงยหน้าขึ้น มองพี่โตที่เดินมาคุยกับพี่เบิร์ด โดยมีพี่วิทย์เดินมาสมทบ..อยากจะถามทุกอย่างให้กระจ่าง แต่ท่าทีลับลมคมในของทั้งสามคนนั้นมัน..ทำเอาหงุดหงิดขึ้นมาอีกรอบ..
   ผมยังจำคำพูดของพี่กันย์ได้ดี ที่ว่า..ไม่ยอมบอกอะไรเลยทั้งที่อยู่ข้างๆ อยู่ใกล้กันขนาดนี้แท้ๆกลับเมินเฉยไม่ยอมเล่าเรื่องราวอะไรให้ ไม่ยอมให้รับรู้อะไร ปิดหูปิดตาเราเหมือนเป็นคนตาบอด..เหมือนพวกง่อยที่ทำอะไรไม่ได้ใช้อะไรไม่เป็น ได้แต่รอให้คนอื่นทำให้..จัดการให้เท่านั้น..
    “..พี่ทิน...” ผมนั่งยองๆลงตรงหน้าพี่ทินที่กำลังบีบนวดเอวตัวเองไปพลางๆ
    “..อะไร?..” รับคำ..ขณะที่สายตาจับจ้องไปยังพี่โต พี่เบิร์ด และพี่วิทย์ที่ยืนคุยกันอยู่..
   “..พี่รู้เรื่องพวกนี้มั้ย?..เรื่องรวมแกงค์..เรื่องพี่โตกับพี่กันย์..เรื่องทั้งหมด...” ผมถามออกไปช้าๆ พี่โตที่คุยเรื่องนี้แค่กับ
พี่วิทย์สองคน..ไม่บอกคนอื่นกับพี่โตที่บอกเรื่องนี้กับ ทุกคน..ยกเว้นผมอันไหนมันจะน่าหงุดหงิดมากกว่ากัน..
    “..รู้....แต่ไม่มาก...” พี่ทินตอบเรียบๆ
“..รู้แค่ที่เฮียแกบอกให้รู้..ส่วนเรื่องที่ไม่รู้..ก็...ไม่...”
   “...แล้วรับได้เหรอ?.. ” ผมขมวดคิ้ว..
    “..ก็เป็นแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้วนี่..” พี่ทินว่าพลางยักไหล่
“ มันก็เหมือน..อะไรดีว่ะ...ก็พวกประชุมนั่นนู่นนี่ในสภาอะไรเงี๊ยะ..คนในหรือพวกระดับสูงๆเค้าก็จะตัดสินใจ ตกลงกันก่อน แล้ว..ก็สั่งพวกล่างๆอย่างเราทำ พองานเสร็จก็ออกมาบอกรอบเดียวเลย..”
   “........เหรอครับ..” ผมเลิกคิ้วกับการเปรียบเทียบของพี่ทิน..ก่อนจะหันไปมองพี่กันย์ที่นั่งพิงกำแพงบล็อกซีเมนต์อยู่..เนื้อตัวเปียกชุ่มเปื้อนด้วยเลือดและร่องรอยของการถูกทำร้าย ทั้งจากไม้กวาดของผม และจากหมัด..จากฝ่าเท้าของพี่โต..
   “..ไม่มีใครช่วยพี่กันย์เลยรึไง?..” ผมถามออกไป มองบริเวณรอบๆที่มีพรรคพวกของพี่โตยืนอยู่ แต่ละคนมีสีหน้าเมินเฉยกับอาการของพี่กันย์โดยสิ้นเชิง..มีเพียงเมฆที่มีท่าทีร้อนรน แต่จนใจด้วยไม่กล้าออกไปช่วยต่อหน้าพี่โต..
    “..ช่วยทำไม..สมน้ำหน้ามันแล้ว..เชี้ย..” พี่ทินสบถในลำคอเบาๆ..ส่งสายตาเกลียดชังไปยังพี่กันย์ที่นั่งพักเงียบๆไม่มีท่าทีจะลุกไปไหน..หรือหวาดระแวงว่าจะโดนรุมทำร้ายเลยสักนิด..
    “..ทั้งที่ตอนนี้เขาก็อยู่แกงค์เดียวกับเรานะ..” ผมท้วงเบาๆ..
    “..แล้วไง..ก็กูเกลียดมัน..” อืม..ก็ดูเป็นเหตุผลที่ธรรมดาสามัญและเป็นจริงของโลกดี..
        ผมหรี่ตามองพี่กันย์ที่นั่งเงียบ กับมองเมฆที่มีสีหน้ากึ่งร้อนรนกึ่งหวาดกลัว..จะไปดูแลพี่กันย์ก็กลัวพี่โต กับพี่วิทย์โกรธ..แต่ถ้าไม่ไปดุพี่กันย์ก็ดูน่าสงสารเกินไป..
   ผมเอื้อมมือไปหารูปในกระเป๋ากางเกง ขณะที่มองทั้งสองคนสลับไปมา..ไม่รู้ว่าควรจะเอารูปนี้ไปให้ใครดี..
    ฝ่ามือหนาเอื้อมมือมาจับแขนผมเบาๆ ทำให้ผมเงยหน้าไปมอง พี่โตที่ก้มลงมาหาใบหน้าที่บวมช้ำไปบ้างเล็กน้อยก้มลงมาใกล้และออกแรงแกให้ผมลุกขึ้น ผมกวาดตามองรอบๆ พี่ๆหลายคนก็กำลังลุกขึ้นเหมือนจะแยกย้ายกันออกไป..แต่..ผมกำลังคาใจ..และอยากรู้เรื่องราวทั้งหมด..
   “...ไป...ไปทำแผล..” พี่โตว่า..ส่วนผมก็เหล่ดูคนที่ปกติจะรอทำแผลชาวบ้านอยู่ที่ห้องพยาบาล..ซึ่งตอนนี้ก็ยับเยินไม่แพ้ใคร..
   “..จะไม่เล่าให้ผมฟังหน่อยรึไง?..” ผมเลิกคิ้ว..มองหน้าพี่โต..
   “..เออ..ไว้ก่อน..” พี่โตบิดขี้เกียจไปมาแล้วตอบผมอย่างไม่สนใจ..ท่าทีแบบนั้นชวนขัดลูกกะตาชะมัด..
   “..ผมอยากรู้ตอนนี้..” ผมยืนยัน จ้องหน้าพี่โตเขม็ง..
   “..............” รายนั้นฟังแล้วยืนนิ่ง หรี่ตามองหน้าผมครู่หนึ่ง..
   “..เรื่องมันจบแล้ว จะรู้ไปทำไม..”
   “..ก็รู้ไว้..ว่าสาเหตุที่ผมต้องเอาไม้กวาดไปจิ้มตาชาวบ้านเขาจนเกือบบอดน่ะ..มันเพราะอะไร..”ผมยังไม่ยอมแพ้
จ้องหน้าพี่โตเขม็ง..จนพี่ๆที่ทำท่าจะลุกออกไปชะงักและยืนรอเหมือนจะฟังผล..
   “..ทำไม..?..ไม่พอใจ..?..ห่วงมันเหรอ?..” พี่โตออกปากถามด้วยสีหน้าไม่พอใจ..เสียแต่นัยน์ตาขุ่นเคืองคู่นั้นไม่ได้ทำให้ผมกลัวเขาเหมือนปกติ..เพราะตอนนี้ผมคิดว่าตัวเองมีสิทธิ์รู้ และตัวผมไม่ผิด..
    “..ใช่..ผมไม่พอใจ..ไม่เข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้น..” ผมหรี่ตาลงแล้วถอนหายใจเฮือก
“ ทำไมจู่ๆผมต้องวิ่งพรวดไปสู้กันคนอื่น..ทำไม..ถึงมีเรื่องทะเลาะกัน..ห้องขังก็โดนล็อค..ทำไม?..เพราะอะไร?....นั่นเป็นเรื่องที่ผมมีสิทธิ์รู้ไม่ใช่รึไง ? ”
   “..รู้แล้วได้อะไร?..บอกแล้วไงว่าเรื่องมันจบไปแล้ว..ก็แค่ใช้ชีวิตเหมือนเดิม..ไม่มีอะไรเปลี่ยน..ก็แค่นั้น แล้วอยากจะถามหาต้นเหตุไปทำไม..มึงจะเอาไปหาเรื่องใครรึไง?..” ไอ้คำพูดวกไปวนมาแบบนี้ยิ่งทำให้ผมหงุดหงิด แค่ไม่อยากบอก ไม่อยากเล่าให้ผมรู้ ก็ไม่จำเป็นต้องหาถ้อยคำสวยหรูมาหว่านล้อมเลยสักนิด พูดออกมาว่าจะรู้ไปทำไม เรื่องมันจบแล้ว ไม่มีอะไรแล้ว ..แค่นั้น คิดว่ามันจะจบง่ายๆเหรอ? ไม่หัดคิดถึงความรู้สึกคนอื่นที่ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้บ้างรึไง..หรือเพราะเป็นลุกพี่..จะทำอะไรจะคิดอะไร..ให้ใครเสียหายแค่ไหน..ขอแค่เรื่องมันจบไปแล้วไม่มีใครรู้ก็ได้งั้นเหรอ?..
   “..แค่ไม่บอก..เพราะเห็นว่าบอกไปแล้วก็ไม่ได้อะไร..พวกโง่ที่อยู่ในแกงค์เดียวกันก็แค่คนที่ต้องอยู่รวมกันเป็นกลุ่ม..
มีหน้าที่แค่ทำตาม.. สาเหตุแค่นั้น บอกมาตรงๆก็ได้นี่ ไม่จำเป็นต้องอ้อมค้อมอะไรเลย..” ผมกระชากเสียง ใบหน้าบูดบึ้ง “..ไม่รู้ว่าพี่จะคิดว่าผมเป็นอะไรน่ะ..แต่ว่า....ก็แค่ออกปากบอกซักนิด มันมีอะไรยากมากนักเลยเหรอ ถึงผมจะช่วยคิดอะไรไม่ได้เป็นแค่ไอ้โง่คนนึงในสายตาคนอื่นก็เถอะ..แค่พูดว่าเกิดอะไรขึ้น มันก็ไม่ยากหรอกมั้ง..”
   “............”
   “..บอกตามตรงน่ะ..ไอ้การมารู้ทีหลังนี่มันทำให้รู้สึกว่าตัวเองโง่เป็นบ้าเลยว่ะ...ทั้งที่อยู่กันแค่นี้..แต่ก็ยังต้องมารู้เรื่องจากปากคนอื่น..”..ผมหรี่ตาลงแล้วยิ้มเยาะตัวเองเสียทีสองที
“..ทำให้คิดได้อย่างเดียว ว่าพี่เห็นผมเป็นแค่ควายที่ถูกขังไว้ในคอกเดียวกันเท่านั้น..”
   “..เหอะ...” เสียงร้องเยาะในลำคอของพี่กันย์ทำให้ผมหันขวับไปมอง..ก่อนจะหรี่ตาลงเมื่อเห็นรอยยิ้มแบบนั้น..
   “..ไม่ต้องดีใจไปหรอก..ที่ผมพูดขึ้นมาไม่ใช่เพราะความคิดพี่..แค่เห็นแล้วก็รูสึกอยู่เต็มตาแค่นั้นเอง..” ผมจ้องหน้า
พี่กันย์..ก่อนจะสาวเท้าไปหาพี่วิทย์...เพราะรู้แล้วว่า..รูปในมือ..สมควรจะเอาให้ใคร..
   “..ของฝากน่ะครับ..” ผมพูดเบาๆ พลางยื่นไปให้พี่วิทย์ที่นั่งเงียบอยู่..นัยน์ตาของพี่วิทย์หันมาจ้องหน้าผม ซึ่งผมก็ได้แต่ยิ้ม..และหันไปทางพี่กันย์..
   “...พอดี...พี่กันย์เขาฝากมาให้...” ว่าแล้วผมก็พยักเพยิดไปทางเมฆที่นั่งมองรูปในมือด้วยสีหน้าอึ้งๆ
“..แต่ผมคิดว่า..น่าจะให้เจ้าของเขารู้ก่อน จะได้ไม่เกิดเรื่อง..”
   “..ถูกไหมครับ..พี่กันย์..” ผมหันไปมองหน้าพี่กันย์ที่กำลังจ้องมองมายังตัวผมเอง หน้าตาท่าทางตกตะลึงจนพูดไม่ออกนั้นไม่ได้ทำให้ผมสนใจไปมากกว่ารอยยิ้มแสยะเมื่อกี้..คิดว่าจะหลอกใช้ผม..ให้ผมเอาไปให้เมฆ..แล้วทำให้สองคนนี้แตกกัน..เพื่อที่เมฆจะได้กลับมาหาตัวเองงั้นเหรอ?..
...ผมไม่ใช่คนใจดีขนาดนั้นซักหน่อย..
เรื่องอะไรจะไปช่วยคนอื่น..แล้วทำให้เกิดเรื่องที่แกงค์ของตัวเองอีกล่ะ..
“...มานี่....” มือหนากำแขนผมแน่น แล้วออกแรงลากทำให้ต้องผละจากสามคนนั้นไป ทั้งที่ผมยังอยากรู้อีกซักหน่อย
ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่.. แต่เพราะคนที่ลากนั่นแหละเป็นเรื่องที่ผมต้องจัดการก่อนคนแรก..ทำให้ต้องละจากทางนี้ไปอย่างน่าเสียดาย..
   “..ทำไมไม่คุยกันต่อหน้าทุกคน..? “” ผมออกปากถามด้วยสีหน้าไม่รู้สึกรู้สา ถึงความโกรธเคืองของคนที่ลากตัวเองออกมาอยู่..
   “............” พี่โตไม่พูดอะไรนอกจากเดินจ้ำพาผมมายังด้านหลังของเรือนนอน..ที่เป็นเรือนเพาะชำ..สำหรับเพาะกล้าผักหรือกล้าไม้ก่อนลงปลูก..เสาปูนห้าหกเสามีเพียงโครงเหล็กที่วางไว้ และหลังคาที่ควรมีก็ถูกแทนที่ด้วยตาข่ายสีเขียวเข้มที่วางทับหลายๆชั้นเพื่อกันไม่ให้ฝนที่ตกลงมาเม็ดใหญ่ๆทำให้พืชผักที่เพาะไว้เสียหาย ส่วนด้านข้างก็ถูกตาข่ายสีเขียวล้อมไว้โดยรอบเช่นกัน
   “..นี่...พามาทำไมที่นี่..” ผมออกปากถามห้วนๆ แม้จะรู้ว่ายังคงไร้คำตอบพี่โตเปิดประตูเรือนเพาะชำที่ทำด้วยสังกะสีแล้วปิดเสียโครมใหญ่..ขณะที่ผมสอดส่ายสายตามองไปรอบๆผ่านสายฝนที่ยังคงลงเม็ดไม่เลิก ไม่เห็นมีอุปกรณ์อันตรายอย่างมีดพร้าหรือจอบสำหรับสับกบาลคนเล่น ทำให้วางใจได้ระดับหนึ่งว่าคงไม่ถูกพามาฆ่าหั่นศพ..
   “...อูย....” ผมครางอู้เพราะน้ำฝนที่ตกลงมาไม่ขาดสายหยดใส่ไหล่ที่เป็นแผล จนเจ็บจี๊ด..ผมหันไปมองคนที่กำลังยืน
ทำอะไรไม่ทราบอยู่ตรงหน้านึกเคืองที่ลากมาที่แบบนี้ แทนที่จะพาไปที่ดีๆไม่ต้องมาเปียกฝน
  “...ร้ายนักนะมึงน่ะ...” หือ?..เสียงพูดของพี่โตทำให้ผมชะงัก หันไปมองพี่โตที่นั่งอยู่บนตั่งเล็กๆที่แต่เดิมคงเอาไว้สำหรับเพาะต้นกล้าผัก แต่ตอนนี้มันเหลือเพียงแกลบสีดำผสมดินจนร่วนซุยเท่านั้น..
   “..อะไร?..” ผมเลิกคิ้วถาม ไม่ได้เดินไปหาพี่โตที่นั่งอยู่ค่อนข้างไกล..
   “...มานี่ซิ.....โดนไอ้กันย์มันเป่าหูมาว่าไงน่ะ..” ว่าพลางกวักมือถี่ๆให้เดินเข้าไปหา ผมสืบเท้าเข้าไปแต่ไม่ใกล้มาก
ยังเว้นระยะห่างพอให้หลบฉากออกมาทัน..
   “..บอกว่าไม่ใช่..” ผมค้าน ยกมือลูบแผลตัวเองอย่างหงุดหงิด..เพราะมันแสบขึ้นมาเรื่อยๆเมื่อโดนน้ำฝนหยดใส่ไม่ขาดสาย..
   “...ไม่เชื่อ...” อ้อ...หมายความว่าคิดว่าตัวเองเลี้ยงผมเชื่องจนไม่คิดจะออกมาแย้งตัวเองได้เลยว่างั้น..
   “..ก็ตามใจ..” ผมบอกห้วนๆ..ตอนเช้าที่เล่นไพ่แล้วไม่เห็นหัวกันก็ยังเคืองอยุ่..กินข้าวกับแฟนแล้วกลับมาคุยหน้าระรื่นนั่นก็เคืองอยู่..แล้วใช้ผมให้เอาไม้กวาดทางมะพร้าวไปจิ้มตาคนโดยที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลยก็เคือง พอถามก็ไม่ตอบอะไรเลยก็ยิ่งเคือง..สรุปคือตอนนี้ผมไม่พอใจ..มากๆ..
     “..นี่...” ผมหันไปจ้องหน้าพี่โต..แล้วเลิกคิ้วขึ้นช้าๆ
“..ว่าจะถามหลายครั้งแล้ว..จำได้ไหมที่บอกผม..ไอ้ที่บอกว่าขอให้อยู่ข้างๆในความหมายของพี่มันคืออะไร?..”
    “....หือ?...” หน้าตาคนฟังมันคงออกแนว..มึงจะมาฟื้นฝอยหาตะเข็บอะไรตอนนี้..ล่ะมั้ง..
    “..บอกตามตรงน่ะ..จากการกระทำของพี่ที่ผ่านมา..”ผมหรี่ตาลงช้าๆ..อย่างครุ่นคิด.. “ ทำให้ผมคิดว่าไอ้การอยู่ข้างๆ..ที่พี่ทำ..มันก็แค่อยากได้ใครสักคนมานอนกก..ไม่ได้มีความสำคัญอะไรมากกว่านั้น...”
   “..........”

pkclub2146

ขอบคุณมากครับผม

manza555

ขอบคุณครับ

wsdonin

ขอบคุณมากคับ

mario401

ขอบคุณมากมายครับผม

poomza

ขอบคุณมากนะครับ

GunGuy

ขอบคุณมากครับผม

Klong

ขอบคุนครับ

snooperio

ขอบใจมากมากครับ

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

Forgetmenot12

อ่านน๊าา

wi2

ขอบคุณมากครับ

iamalegend

ขอบคุณครับ

pt200

ขอบคุณครับ

4_NAY

เนม ก็น้อยใจเป็นนะ

freezz

ไอ่เนมขี้งอนเอ้ยย

Ohmkungz123

ข่อมคับ

Ohmkungz123

ข่อมคับ