OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 75

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
   “..นิสัยไม่ดีน่ะมึง..”โตบ่น แต่น้ำเสียงก็ไม่ได้หงุดหงิดอะไรตรงกันข้ามยังฉายแววสุขสันต์เสียด้วยซ้ำเขาจับเอามือข้างที่ทุบไหล่ตัวเองมาโอบรอบลำคอไว้ ขณะที่นิ้วมือของตนก็ยังคงกดลึกหมุนคว้างในร่างกายของคนตรงหน้าราวกับจะกลั่นแกล้ง..
  “..พี่โต...อะ...” หลับตาลงอีกครั้งพร้อมกับส่งเสียงท้วงคนตัวโตกว่าเนมครางอู้เมื่อโตไล้ปลายลิ้นลงบนรอยแผลบนลำคอ..สัมผัสมันชวนสั่นสะท้านด้วยความวูบไหวเพราะมันทั้งเจ็บแสบ..และเสียวซ่านไปด้วยในตัว..
“..อืม..เป็นไง..” หัวเราะอย่างอารมณ์ดีในลำคอแล้วโน้มตัวไปดูดไล้ปลายติ่งหูกลมมน ขบกัดเบาๆให้เจ้าตัวสะดุ้ง
เป็นพักๆ..สายฝนที่สาดลงมาไม่ได้เป็นอุปสรรค์เท่าใด หากเทียบกับภาพของเรือนร่างขาวตรงหน้าที่ได้เห็นทุกซอก
ทุกมุมชัดเจน..ซึ่งเป็นจุดประสงค์ของเขามาแต่ต้น..
    “..บ้าเอ๊ย..แกล้งกันนี่..” น้ำเสียงท้วงอู้อี้ใกล้กับซอกคอของตน ทำให้โตหัวเราะเบาๆอย่างนึกเอ็นดู ดังนั้นปลายนิ้ว
ที่สอดเข้าไปในร่างกายของเจ้าตัวจึงยิ่งกดหนัก และคว้านควักไปทั่วพอๆกับฝ่ามือที่กอบกุมความปรารถนาของคนที่
อยู่ใต้ร่างไว้..
  “..อ่า...จะทำอะไรก็ทำสิ..เดี๋ยวก็ได้เป็นหวัดทั้งคู่หรอก..”  ทั้งที่ตัวเองก็ต้องการจนแทบไม่ไหวแท้ๆ แต่ปากก็ยังพูดแบบนี้ออกมา ..โตยิ้มล้อเลียนเจ้าคนพูดอย่างรู้ดี ประทับริมฝีปากลงกับปลายจมูกเล็กๆนั้น แล้วกัดเขาๆอย่างหมั่นเขี้ยว
เรียกเสียงครางประท้วงดังเหมือนแมวใกล้หู..
   “..ไม่เป็นไรๆ..ถ้าเป็นหวัด จะฉีดยาให้..”กระซิบล้อเลียนก่อนจะขบกัดตรงลำคอขาว ปลายลิ้นไล้รอยนูนของเส้นเลือดที่เห็นชัดเจนไปมา รู้สึกว่ามันช่างดูยั่วเย้าน่าเล่นเสียนี่กะไร
   “..อา..ไม่เอาหรอก..ให้พี่โตฉีดน่ะให้พี่กะ...อ๊า !.. ” เพราะปากดีแบบนั้น ปลายนิ้วที่ถูกถอนออกจึงแทนที่ด้วยส่วนที่ร้อนผ่าวอย่างแรง..จนเจ้าคนพูดต้องร้องลั่น เนื้อตัวสั่นระริกด้วยแรงปรารถนา..ทั้งจุกเสียดแต่ก็รู้สึกดีเสียจนพูดไม่ออก..
   “...ไม่รู้หรือไงว่าตอนนี้น่ะห้ามพูดชื่อคนอื่น...อยากตากฝนไปทั้งคืนหรือไงหา?..อย่าคิดนะว่าจะทำไม่ได้น่ะ..” เสียงกระซิบแฝงความขุ่นเคืองมาพร้อมกับฟันคมขบลงกับลำคอของเจ้าตัวแรงๆ จนคนปากดีตอนนี้ครางอู้เนื้อตัวสั่นสะท้าน..
    “...พี่โต...อือ...” เจ้าตัวครางออดอ้อนเมื่อร่างใหญ่โตไม่ได้ขยับกายโหมเร้าจังหวะเช่นที่ควรทำ กลับแช่นิ่ง แต่ปลายนิ้วที่กอบกุมส่วนกลางร่างกายกลับยิ่งขยับหยอกล้อจนแทบทนไม่ไหว..ชวนให้อึดอัดด้วยความกระสันต์อยากจะปลดปล่อย
    “..อะไร?..ทำไมเหรอ..หืม...” โตเอ่ยถามพร้อมกับขบกัดยอดอกสีสวยเอามันเข้าไปในโพรงปากแล้วตวัดลิ้นเลียเล่นอย่างหยอกเย้า แม้ร่างกายที่แทรกลึกเข้าไปในเรือนกายใต้ร่างจะเกร็งเขม็งด้วยความต้องการ ทว่า..เพราะคำพูดระคายหู..ทำให้เขานึกอยากจะกลั่นแกล้งเจ้าตัวให้มากกว่านี้..
   “..อา...พี่โต...อะ....” นัยน์ตาพร่ามัวไปหมดด้วยน้ำตาที่เอ่อคลอ หัวสมองมึนตื้อคิดอะไรไม่ออกอีกแล้ว นอกจากอยากจะให้ความปรารถนาอันใหญ่โตที่แทรกลึกอยู่ในตัวเขาได้ขยับเสียดสีโพรงเนื้อที่โอบล้อมอยู่..แต่ทว่ายิ่งต้องการกลับยิ่งถูกกลั่นแกล้ง ยั่วล้อ จนแทบทนไม่ไหว..
    “...พี่โต...” น้ำเสียงเว้าวอนอย่างต่อเนื่องเข้าหู ทำให้ความหงุดหงิดหายไปได้มาก แต่กระนั้น เมื่อเห็นแววตาสั่นไหว ออดอ้อนของคนตรงหน้ามันก็ยิ่งทำให้นึกอยากแกล้งเข้าไปใหญ่..แต่ยังก่อน เพราะหากยังไม่ขยับกายอยู่เช่นนี้ คนที่ลำบากก็คงกลายเป็นตัวเขาเองมากกว่า..
   ริมฝีปากบางอ้ากว้าง หอบหายใจสั่นไหวเมื่อรู้สึกถึงสิ่งที่ขยับไหวอยู่ในกายตน...เนื้อตัวสั่นระริกครางออกมาเสียงสั่นด้วยความซ่านสยิวที่แล่นวาบทั่วผิวกาย..ฝ่ามือเอื้อมไปหาไหล่หนาที่เคลื่อนไหวอยู่เบื้องหน้า..แล้วกอดรัด พัวพัน จิกเล็บลงไปเพื่อระบายความรู้สึกที่พลุ่งพล่านอย่างทนไม่ไหว..
   “...หึหึ..เป็นไง..ยังอยากให้คนอื่นฉีดยาให้อยู่อีกไหม?..” ถามออกไปพลางเร่งจังหวะกระแทกกระทั้นให้แรงขึ้น..
แรงขึ้น..จนเสียงครางหวานหูดังขึ้นไม่ยอมหยุด..ริมฝีปากที่ส่งเสียงครางของเจ้าตัวลัดเลาะเข้ามาขบกัดซอกคอเขาคืนบ้าง..ก่อนจะก้มลงกระซิบ..
  “..ไม่เอาแล้ว..ให้พี่โตคนเดียว..”
   “..อืม....ดี...” คำพูดถูกใจนั้น ไม่รู้ว่ามันมีน้ำเสียงยั่ว..หรือท้าทายตรงไหนรึเปล่า..หลังจากกระซิบเชยชมไปแล้วเขาถึงได้ขยับตัวกระแทกกระทั้นแรงขึ้น..แรงขึ้นเรื่อยๆจนได้เห็นใบหน้าแดงก่ำด้วยความปรารถนาที่เจียนล้น เจ้าตัวส่งสายตาหวานเยิ้มมาให้..ทั้งยั่วเย้าและออดอ้อนอยู่ในที..จนอดจะก้มตัวลงไปบดเบียดริมฝีปากและขยับมือที่สอดไล้เรือนกายเพรียวช้าๆ..
   “...อา...พี่โต..ผม..จะ...” แค่สีหน้าและท่าทางก็บอกได้แล้วว่าความปรารถนาที่เจียนล้นนั้นคงใกล้จะทะลักออกมา
โตโน้มกายแนบชิดขึ้น รั้งสะโพกขาวให้แนบชิดขึ้นแล้วกระหน่ำโถมตัวลงไปไม่ยั้ง จากนัยน์ตาของตนมองเห็นภาพร่างกายบอบบางบิดเร่า เนื้อตัวกลายเป็นสีชมพูจัด ใบหน้าที่สะบัดไปมาด้วยความซ่านสยิว และแผ่นหลังซึ่งตอนนี้ไถลออกจากเสื้อที่วางรองอยู่ ไปพาดลงกับพื้นดินปนแกลบสีดำหม่น อีกทั้งสายฝนที่ยังคงทิ้งตัวลงมาไม่ยอมหยุดบนร่าง
ของคนทั้งคู่..ยิ่งพร่างพรมลงบนผิวกายยิ่งดูน่ามอง..ยิ่งพาให้ความต้องการลุกโชน..
   “..อา..อ๊า..” เสียงร้องดังขึ้นพร้อมกับเรือนกายสะบัดไหวด้วยความปรารถนาที่ล้นทะลัก..ท่อนแขนเล็กโอบรอบ
แผ่นหลังแล้วประทับรอยเล็บลงไปไม่เบานัก แต่ยามนี้แทบไม่รู้สึกอะไรนอกจากความซ่านสยิวที่ยิ่งมากขึ้น..ทั้งริมฝีปากบางโผเข้าจุมพิตและควานหาปลายลิ้นอย่างเร่าร้อน..ชวนให้ความต้องการที่ลุกโชน..เผามอดจนไหม้เกรียม..
   “..อือ...อะ..” โตครางออกมาหนักๆส่งกายเข้าหาร่างบางแรงๆอีกสองสามครั้ง ก็ปลดปล่อยออกมาท่ามกลางเสียงลมหายใจหอบเร่าปะทะกับสายฝน..สบมองแววตาเลื่อนลอยของเจ้าคนที่นอนหอบนิ่ง..แดงจัดไปทั้งหน้าและลำตัว..
   โตยิ้ม โอบอุ้มเจ้าตัวทั้งร่างออกมาแนบกาย กายที่แม้จะปลดปล่อยความต้องการออกมาแล้วทว่าก็ยังไม่ได้ถอนออกทำให้เสียงครางเบาๆดังมากจากริมฝีปากของเนม นัยน์ตาที่หลับพริ้มลืมขึ้นมาสบมอง..ก่อนจะหลบวูบแล้วซัดกำปั้นลงบนแผ่นหลังคนตัวสูงเสียหลายตุบ..
   แต่มีเพียงเสียงหัวเราะอารมณ์ดีเท่านั้นเป็นคำตอบ..ทำให้นึกโมโห..แต่ก่อนจะได้คิดอะไรไปมากกว่านั้น ความรู้สึกคับยิบก็เริ่มเกิดขึ้นเมื่อขยับตัว เนมเอื้อมมือไปสัมผัสหลังของตัวเอง ก่อนจะเบิดตากว้างเมื่อรู้ว่าทั้งแกลบเม็ดเล็กและเศษดินนั้นกำลังติดอยู่บนแผ่นหลังของตัวเอง!
   เสียงหัวเราะลั่นดังปนกับเสียงโหวกเหวกโวยวายของผู้เสียหาย เมื่อพบว่านอกจากแผ่นหลังของตัวเองแล้ว ยังมีเสื้อ
และกางเกงที่เปื้อนไปเป็นแถบ อย่างไม่ต้องบอกเลยว่าไปออกกำลังกายนอกสถานที่กันที่ไหน..
   ใบหน้าบูดบึ้งปนอับอายนั้นทำให้คนมองนึกขำ ก่อนจะมองไปยังแผลที่ช่วงคอ โตเอื้อมมือโอบเอวเจ้าคนที่โวยวาย
ไม่หยุดแล้วตัดสินใจพาเจ้าตัวออกมาจากเรือนเพาะชำเพื่อจะได้ลากไปทำแผลอย่างที่ไอ้คนขี้โวยมันต้องการซักที..
Imprison 59: ยอมเข้าใจหรือยอมทำใจ
        ผมนั่งหน้าบูด ไม่หันไปมองหน้าไอ้พี่โตที่เหลือบมามองตรงนี้ทุกๆสามวิด้วยซ้ำ ขณะที่กำลังก้มมองขวดโลชั่นทาผื่นในมือที่ได้มาจากการไปจิ๊กของเขามา  ไม่สนใจว่าคนจะนั่งมองหรือว่าหันไปทางอื่น รู้อย่างหนึ่งว่าตัวผมตอนนี้ กำลังไม่พอใจมากๆอยู่ แค่นั้นพอ..
    ไม่ต้องเดาใช่ไหมว่าเพราะอะไร ก็ไอ้การอุตริไปล่อฟ้าผ่ากลางสายฝนเมื่อกี้เนี้ย ทำเอาหลังผมคันยิบ จนต้องร้องโวยวายให้ไอ้พี่โตแบกมาที่ห้องพยาบาล เจ้าตัวคนทำเลยหันไปหยิบโลชั่นทาผื่นจากกล่องปฐมพยาบาลของพี่กันย์
ซึ่งตอนนี้หายสาบสูญไปไหนก็ไม่ทราบได้..
   ในห้องตอนนี้มีนักโทษนอนแบ๊บอยู่สามราย หนึ่งในนั้นผมจำได้ว่าเป็นคนของพี่กันย์ที่ไปเปิดศึกกับพี่โตเมื่อครู่
ส่วนอีกสองราย...คือพี่ซันและพี่กิตที่นั่งมองหน้าผมกับพี่โตอยู่..
   สองคนนั้นไม่แม้กระทั้งอ้าปากถามพี่โตด้วยซ้ำว่าไปทำอะไรกันมา ได้แต่มองหน้าผมและหลังที่ตอนนี้ผมกำลังพยายามปัดเศษดินเศษแกลบออกให้หมดๆโดยไม่สนใจท่าทีจะเข้ามาช่วยของพี่โต สลับกับสีหน้าของเจ้าตัวแล้วบ่นพึมพำทำนองว่าทำไปได้ กันอยู่สองคน
  เออ...ผมก็อยากรู้เหมือนกัน ว่าพี่แม่งหน้าด้านทำไปได้ยังไง มีความอายเหลืออยู่บนเสี้ยวหนึ่งของจิตสำนึกบ้างมั้ยว่ะ !
     แล้วอย่ามาพูดจาทำนองว่าผมก็ร่วมมือด้วยเชียว ไอ้นั่นมันแค่เคลิ้ม...ไม่สิ..ก็แค่..เอ่อ...รู้สึกดี..นิดหน่อย แค่นั้นเอง
ก็ไอ้พี่โตมันทำแบบนั้น เป็นใครจะไม่เคลิ้ม..เอ๊ย..ไม่ยอมแพ้กับเขาล่ะครับ
  ผมหยิบโลชั่นมาและเริ่มจะเทครีมสีขาวลงบนต้นแขน ก็ได้ยินเสียงตุ๊บตับอะไรอยู่ข้างหลัง...พอหันไปมอง ก็พบว่า..เอ่อ บัดนี้ลูกน้องพี่กันย์กำลังถูกพี่โตเอาพระบาทฟาดเข้าที่พระโอษฐ์ของเจ้านั่น และ..พี่กิตกับพี่ซันก็ลากคอหมอนั่นออกจากห้องพยาบาลอย่างรู้งาน..
  ตุ๊บ....
  ใบหน้าผมสัมผัสเข้ากับหมอนใบโตอย่างกะทันหันทำเอาแสบๆจมูก ผมหันไปจะท้วง แต่ทว่าพี่โตก็ใช้มือกดผมให้นอนเอนลงไป พร้อมๆกับมือที่ล้วงลึกเข้ามาในเสื้อ พร้อมกับถลกสูงขึ้นทันที...อ้าก..
    “...พะ...พี่โต....” ผมชะงัก ร้องเรียกเสียงสั่นๆ อย่าบอกน่ะเฮ้ย..อย่าบอกน่ะว่าพี่แกจะเอาห้องพยาบาลมา..
    “..นอนนิ่งๆน่า...” อะไรเย็นๆหยดใส่แผ่นหลังทำเอาสะดุ้ง ก่อนปลายนิ้วของคนตัวโตจะทาบลงมาและลูบไล้แผ่นหลังที่เป็นผื่นแดงขึ้นเบาๆ...
    “...อือ...ทำเองก็ได้...” ผมบ่น พร้อมกับครางอู้อย่างไม่พอใจ..
    “...ทำอย่างกับจะเอื้อมถึง..” เสียงบนหัวผมบ่นลอยๆ ชวนให้ขัดใจ ผมหันไปมองหน้า ทำตาเขียวปั๊ดใส่..
    “  ก็เพราะใครล่ะ ! ”
    “...เออ...ขอโทษ..” คำขอโทษที่ได้ฟังทำเอาผมกระพริบตาปริบๆ และใบหูรู้สึกถึงลมหายใจที่ใกล้ชิด
“..พอดีว่า..งะ..”
    “...โว้ย ทายาไปเลยไป ไม่ต้องพูด!” ผมร้องว้ากใส่ไอ้คุณพี่โตอย่างหงุดหงิด แก้มแดงก่ำ แขนทั้งสองข้างยืดขึ้นมากอดหมอนใบโตไว้แล้วซบใบหน้าลงไปช้าๆ...ขณะที่ปลายนิ้วและมือหนาก็ลูบไล้เนื้อครีมบนแผ่นหลังต่อไปเรื่อยๆ..ช้าๆ ชวนให้รู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก..
    “...วันที่กูไปหาป๋าเรื่องของมึงไปอยู่กับไอ้วิทย์..” จู่ๆพอใกล้จะเคลิ้บหลับเสียงพี่โตกลับดังขึ้นเงียบๆ ผมขมวดคิ้วน้อยๆ...นึกไปถึงวันที่อยู่ในห้องน้ำ...วันนั้น..
    “....พวกมันพูดกับกูเรื่องจะรวมแกงค์กับไอ้ชาติ..ลูกพี่ไอ้กันย์...” น้ำเสียงเรียบเรื่อยนั้นมาพร้อมกับปลายนิ้วที่กดลง
บนแผ่นหลังเบาๆคล้ายจะนวดคลายความเมื่อยขบ..
    “...ไม่แน่ใจหรอกนะ..ว่าพวกมันจะรวมกันเพื่ออะไร..อาจจะเพราะพวกมันคิดว่าใกล้จะถึงวันนั้นแล้วก็ได้...” คำพูดของพี่โตทำให้ผมชะงัก...วันนั้น..วันนั้นอะไร?..วันนั้นของเดือนเหรอ? หรือวันอะไรกันแน่..
    “...บอกตามตรงว่ากูก็ไม่เข้าใจว่าพวกป๋ามันทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร..บางทีอาจจะแค่แก้เบื่อ..หรือไม่ก็เตรียมการอะไรซักอย่างไว้ แต่ที่แน่ๆ มันเริ่มไม่มั่นใจในตัวกู...และ ความสามรถของกูว่าจะทำตามที่พวกมันสั่งได้อีกรึเปล่า..ประกอบกับจะรวมแกงค์...เลยต้องหาหัวหน้า แดนนี้น่ะมันมีแต่ปัญหามาแต่ไหนแต่ไรแล้ว พวกกูมีสองคนแท้ๆยังกดไอ้กันย์ที่มีคนเดียวไม่ค่อยจะได้..”
   ผมขมวดคิ้วน้อยๆ..เมื่อฟังที่พี่โตพูด และพยายามคิดตามเงียบๆ...
    “...ทั้งเพราะอยากจะทดสอบว่ากูยังจะทำตามคำสั่งได้อีกมั้ย..ทำได้ดีแค่ไหน...แก้เบื่อไปก็คงใช่ด้วย..มันเลยให้กูกับ
ไอ้กันย์..ต้องแย่งกันเป็นหัวหน้า...เพราะอย่างนั้นเรื่องศพที่ไอ้กันย์มันเอามานั่นก็เพราะจะเล่นงานพวกเรา..และเรื่องที่มันทะเลาะกับไอ้วิทย์เรื่องไอ้เมฆ...และที่มันพยายามจะทำให้กูโดนลงโทษ...ด้วยการให้ออกมาต่อยกับลูกน้องของมัน..นั่นก็ใช่...”
   “..แล้ว....ตอนนี้....” ผมออกปากถามเบาๆ..
   “..ไอ้กันย์มันแพ้..เป็นได้แค่รอง..งานทุกอย่างที่ได้รับมา ขึ้นอยู่กับกู..เพราะงั้นเรื่องที่มึงเอาไม้กวาดไปทิ่มหน้ามัน
ก็ไม่ได้เปล่าประโยชน์หรอก..เพราะอย่างน้อยก็สะใจคนแถวนี้..”เหอะ..คำพูดนั้นทำให้ผมหลุดขำ...สะใจไอ้คนแถวนี้..ถ้าไอ้คนแถวนี้มันรู้ว่าตอนฟาดพี่กันย์ผมจินตนาการว่ากำลังหวดใครอยู่ ท่าจะยิ้มไม่ออกซะล่ะมั้ง..
     “..อยากรู้อะไรอีก..” เสียงทุ้มๆถามออกมาเบาๆ..ขณะที่ผมขมวดคิ้วน้อยๆ หันไปมองหน้าคนถาม..
    “..เรื่องที่พี่ควรจะบอกที่สุด...”
    “.อะไร..เรื่องแฟนกู หรือเรื่องไอ้วิทย์ ..หรือว่า....”
    “ไม่ใช่ ! ” ผมถอนใจแรง..กับคำถามที่งี่เง่านั่น แน่นอนว่าผมอยากรู้เรื่องที่พี่โตพูดมาเหมือนกัน แต่..ยังไงก็น้อยกว่าเรื่องที่กำลังพูดอยู่..ตอนนี้...
     “...ทำไมไม่บอกอะไรผมเลย..ไม่บอกพี่ๆทุกคนเลย..เห็นพวกเราเป็นอะไรเหรอ?...โดยเฉพาะผมที่อยู่ใกล้...พี่ขนาดนี้แท้ๆ..ก็ยังไม่รู้อะไรเลย...”
      “.............” คำถามนั้นทำให้คนฟังเงียบไป มือที่กำลังนวดแผ่นหลังผมบาๆชะงักและหยุดลง พร้อมกับพับชายเสื้อ
ที่ตลบขึ้นให้คลุมแผ่นหลังไว้เหมือนเดิม..
   มือหนากำแขนผมข้างนึงไว้ แล้วออกแรงดึงไม่เบานักก็พลิกตัวผมให้นอนหงายง่ายๆ..ก่อนที่เจ้าตัวจะโน้มตัวมาคร่อมทับ..จ้องมองผมด้วยแววตาสีเข้มคู่นั้น..
    “...ไม่พอใจเหรอ?..”
    “..เออสิ...” ผมถอนหายใจพรู..ยังจะมาถาม..
    “...งอน...?..หรือว่าหึง..?..”น้ำเสียงกะลิ้มกะเหลี่ยคล้ายจะล้อเลียนไม่ได้ทำให้ผมนึกขำ..ผมซัดกำปั้นลงบนอกหนาแรงๆแล้วถลึงตาใส่คนพูดมาทันที..
     “..อย่ามาเปลี่ยนเรื่อง..”

asd

ขอบคุณครับผม

manza555

ขอบคุณครับ

wsdonin

ขอบคุณมากคับ

mario401

ขอบคุณมากมายครับผม

poomza

ขอบคุณมากนะครับ

GunGuy

ขอบคุณมากครับผม

Klong

ขอบคุนครับ

snooperio

ขอบใจมากมากครับ

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

wi2

ขอบคุณมากครับ

iamalegend

ขอบคุณครับ

pt200

ขอบคุณครับ

4_NAY

เสร็จกันอีกละ

pt200

ขอบคุณครับ

Ohmkungz123

ข่อมคับ

Ohmkungz123

ข่อมคับ