OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 78

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
    “...ก็ชอบทำอะไรโจ่งแจ้งนี่นา..สมควรแล้ว..เนอะ...”
ผู้พันหัวเราะเบาๆขณะที่ไล้ปลายนิ้วลงด้านหลังใบหูของชายผู้ทอดตัวลงบนตักของตน
    “...ก็ตามกติกา...ต้องนั่งให้หนุนทั้งวันละ...”
น้ำเสียงสั่งการนั้นเรียกเสียงหัวเราะเบาๆจากลำคอคนฟัง ป๋าขยับศรีษะที่หนุนตักอีกฝ่ายจัดที่จัดทางให้สบายตัว
“..อย่าใจร้อน...” ผู้พันไล้ปลายนิ้วนั้นขึ้นมาบนริมฝีปากบาง ยกมือมันเบาๆให้เผยออกอย่างง่ายดาย..
    “ อืม....” รอยิ้มจากมุมปากที่มองลงมานั้นแปลกตาแต่ชวนให้รู้สึกดี ริมฝีปากทีเผยออกจึงเผยปลายลิ้นเรียว ไล้เลียปลายนิ้วที่ไล้ปลายฟันพร้อมทั้งขบกัดจนเลือดสีเข้มไหลออกมาจากปลายนิ้ว ด้วยนัยน์ตาพราวระยับ..
    “ มีเวลาอีกตั้งนาน...”
          ทั้งสองประสานเสียงหัวเราะ..ก่อนจะโน้มศรีษะเข้าหากันแบ่งปันลิ้มชิมรสเลือดจากริมฝีปากของกันและกัน ภายในห้องขังของแดนพิเศษที่เงียบงันและหนาวเย็น..
   กระดานหมากที่หมดความสำคัญแล้วถูกปัดให้ตกลงจากเตียงอย่างไม่มีใครสนใจมันอีก ตัวหมากตกกระจัดกระจายลงบนพื้นซีเมนต์สีเข้ม แต่เสียงกระทบพ้นของมันกลับดังน้อยกว่าเสียงหัวเราะปนเสียงหอบครางของสองร่างบนเตียงนัก..
    ริมฝีปากที่ทาบทับกันยังคงเปื้อนรอยยิ้ม เมื่อแผนการณ์ต่างๆเป็นไปดังหวัง..   ท่วงท่าการเคลื่อนไหวเชื่องช้าทว่าแฝงด้วยความเร่าร้อนนั้น..สอดคล้องกันคำกล่าวสุดท้าย..เพราะ...มีเวลาอีกตั้งนาน..
To be con......Special: 1 [vit mode]
           กูนั่งมองพวกลูกน้องในแกงค์เล่นไพ่นกกระจอกกันเป็นรอบที่ร้อยแล้วนึกเบื่อแทนพวกมัน แต่ก็เอาเถอะ มันไม่เบื่อนี่ ไม่เหมือนกุที่ออกมานั่งทอดหุ่ยมองฟ้าสบายอุราอยู่สองคน..
   แน่นอนว่าไม่ใช่คนเดียว กูมองหน้าไอ้คนข้างๆ มันกำลังเอาตีนเขี่ยๆพื้นที่มีหญ้าสีเขียวงอกขึ้นมาอย่างสบายอารมณ์ กูก็หวังว่ามันจะเป็นแบบนี้ จะอารมณ์ดี จะมีความสุขเมื่ออยู่กับกู..มีความสุขจริงๆอย่างที่บางคน...คนที่รักมันนักหนาหวังไว้..
  คิดไปก็ชวนเหนื่อยใจมากกว่าจะเป็นอย่างอื่น กุก็ไม่อยากจะคิดอะไรอีกแล้วเรื่องของเราสองสามคน..มันมาไกลเกินไป ไกลเกินจะถอยหลังกลับ และไกลเกินจะกลับหลังไปโดยไม่คิดอะไร
  ตอนนี้เรื่องของเรื่องมันแทบจะไม่ได้อยู่ที่ใคร จะรัก จะชอบใครอีกแล้ว มันกลายเป็นว่าใคร..จะสามารถรัก..และอยู่กับใครได้ต่างหาก..
     ไม่ว่าจะรักหรือไม่รัก ไม่ว่าจะชอบหรือเกลียด ก็ไม่ได้สำคัญอีกต่อไปแล้ว..
   มองหน้ามันแล้วนึกถึงตอนที่เจอกันครั้งแรก ตอนที่กูรับงานนี้มาจากป๋า ตอนที่กูได้เจอมัน...มันยังเป็นเด็กผู้ชายตัวเล็กๆ ผอมๆ ท่าทางซึมเซา จมจ่ออยู่กับเรื่องราวในอดีตของตัวเอง มันทั้งเศร้าและน่าเวทนา และควรจะน่าสงสาร แต่ก็เปล่า..เปล่าเลย กูทำเหมือนตัวเองจะคิดสงสาร จะคิดเอ็นดูมัน แต่ก็เปล่า..ตอนนั้นกูก็เหมือนคนโง่..ยังคะนอง ยังหลงระเริงกับอำนาจที่ได้รับ คิดจะเอามันไปทำอะไรมากมาย คิดจะชีวิตคนๆนึงมาให้ความบันเทิง ให้ความสนุกกับชีวิตที่น่าเบื่อของตัวเอง..
   แสร้งทำดีกับมัน เข้าอกเข้าใจและคอยดูแล แต่ลับกลังกลบวางแผนกลั่นแกล้ง คอยหัวเราะเยาะกับความยากลำบากที่มันเจอ ทำเรื่องร้ายกาจมากมาย...มาก...ราวกับเป็นการแก้แค้นโชคชะตาที่ทำให้กูมาอยู่ตรงนี้ แก้แค้นกับความรัก..ความรักที่มันให้กูมา และแก้แค้นกับความรักที่กูมีให้คนคู่นั้น..ความรักที่ทำให้กูต้องมาทุกข์ทรมารอยู่ในคุก..
     และไม่รู้เลยว่าเมื่อไหร่ที่รัก..รักจนไม่อาจจะทนเห็นมันไปอยู่กับคนอื่นได้ แต่กุก็โง่ที่รู้ตัวเมื่อสายไป รู้ตัวก็เมื่อมันต้องไปอยู่กับไอ้ผู้พัน..และกลับมาในสภาพ...ที่ไม่มีวันเหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว..
     แววตาของมันขุ่นมัว..นัยน์ตาที่เคยสะท้อนแววตาของกันและกัน..หายไปแล้ว..เหลือเพียงเสี้ยวหน้าแข็งกระด้าง..และน่าอดสู..
    เอื้อมมือไปหามันยังไงก็ไม่ได้รับการตอบรับ พยายามจะเข้าหามันเท่าไหร่ปลายเท้าของมันก็ถอยหนี ทำร้ายจิตใจกูมากขึ้นทุกที..ทุกที ...  ...กระทั่งสุดท้ายที่มันทำร้ายกู...กูก็ยังเห็นความเจ็บปวดของมันชัดเจน..
   เราสองคนเหมือนคนที่กำลังพายเรือในอ่าง..วนเวียนหลงวนอยู่ในหนทางที่ไม่มีทางออก ทำได้เพียงแค่ทำร้าย ทำลายกันให้แตกยับกันไปข้างหนึ่ง..ทั้งงี่เง่าทั้งน่าสมเพช...กูเคยนึกว่าชาตินี้ทั้งชาติ ทั้งกูและมันคงไม่สามารถจะกลับมาอยู่ข้างๆกันได้อีก..
   กูหันไปมองหน้ามันที่นั่งอยู่ข้างๆ..เอื้อมมือไปลูบต้นคอมันเบาๆ..ไอ้เมฆหันมางงๆ..มันมองตากูแล้วชะงัก ก่อนจะหันมายิ้มให้...รอยยิ้ม ที่กูคิดว่าชาตินี้ทั้งชาติมันคงไม่หันมายิ้มให้กูอีกแล้ว.....ดีแล้ว...ที่มันยังหันกลับมาหากู...มาอยู่ข้างๆกันแบบนี้เหมือนเดิม..เรื่องที่กูจะรักใครชอบใคร..ในตอนนี้ มันไม่สำคัญแล้ว...ขอแค่..ทุกอย่างกลับมาเป็นเหมือนเดิม..
    นาฬิกาบอกเวลาบ่ายสามโมง เสียงหวีดสั้นๆก็ดังไปทั่วเรือนจำ..กูลุกขึ้นจากพื้น เดินดุ่มไปร่วมกันเข้าแถวฟังประกาศของพัศดี...เรื่องของไอ้นพที่เคยเป็นปัญหา ตอนนี้มันเงียบไปแล้วเพราะไอ้ชาติ ที่ตอนนี้กูต้องนับมันเป็นลูกพี่อีกคนจัดการให้..ก็ยังถือว่ามันใจดี มากกว่าไอ้ป๋ากับได้ผู้พันที่วันๆไม่ทำอะไรนอกจากคอยสร้างเรื่องมากลั่นแกล้งชาวบ้าน..
    “..มีเรื่องอะไร?..” กูถามไอ้โตที่เดินเข้ามาก่อนแล้ว มันยังไม่ตอบแต่เดินเข้าไปร่วมแถว ตวัดสายตามองไอ้เมฆที่อยู่ข้างๆกูนิดหน่อย แต่ข้อความในดวงตาคู่นั้นมันคงสยองพอที่จะทำให้เมฆมันหันรีหันขวางและเดินผละจากกุไปเข้าแถวของมัน
     กูมองไอ้เนม..ที่ยืนอยู่หลังไอ้โตแล้วยิ้มให้มันนิดๆ..ไอ้เด็กคนนั้นก็หันกลับมายิ้มให้..ไม่ว่ายังไง เวลามันยิ้มก็ยังเหมือนเดิม..เหมือนวันแรกที่กูเจอเป๊ะ.. ยิ้มซื่อๆ ท่าทางโง่ๆ...จนไม่น่าจะคิดร้ายอะไรกับใครได้ลง แต่พอเอาเข้าจริงๆ
ไอ้เด็กคนนี้มันก็ฉลาดและร้ายได้ใช่ย่อย แม้ต้องรอเวลากระทั่งเฉียดเป็นเฉียดตายมันถึงจะทำใจแข็งทำร้ายคนอื่นเขาเสียทีก็เถอะ..
     กูหันไปมองหน้าไอ้โตอีกรอบ มันชะงักกับท่าทีของกูกับเด็กของมัน แม้สีหน้าจะไม่แสดงออกอะไร แต่แววตามันไม่ใช่ นัยน์ตามันดูขวางๆชอบกล เหมือนเวลามีคนมาแย่งของๆตัวเอง
    กูซ่อนยิ้มในหน้า หันไปยักคิ้วให้มันเหมือนรู้ทัน กูเจอไอ้โตครั้งแรกตอนอายุสิบห้า  กูเข้ามาเรียนอาชีวะในโรงเรียนเดียวกับมัน เจอกันครั้งแรกไอ้โตมันก็เป็นหัวโจกในกลุ่มเพื่อนซะแล้ว..มันเป็นคนที่เป็นนักเลงพอตัวนิสัยตรงๆ โผงผาง แต่ความจริงเป็นคนใจเย็นผิดคาด กับคนที่เป็นเพื่อน มันจะเป็นห่วงและคอยดูแล กลับกันคนที่มันเกลียดและเป็นคู่อริ
จะไม่มีคำว่าปรานี..ไม่มีคำว่าสงสาร ต่อให้ตาย..จะตายตกไปต่อหน้า มันก็ไม่คิดจะสนใจ..  เพราะมันเป็นคนแบบนั้น ตอนที่ลงมือฆ่า...มันถึงไม่ปราณี
     ต่อให้คนๆนั้นเป็นญาติฝ่ายพ่อของมัน แต่เพราะไอ้คนนั้น  วางแผนจะฆ่าพ่อแม่และครอบครัวของมันเพียงเพราะเรื่องผลประโยชน์ที่ขัดแย้ง ไอ้โตเลยลงมือ..ทั้งวางแผนและทำเองตัดหน้าคนที่จะฆ่าพ่อแม่มันให้มันตายก่อนจะรู้ตัว..
   ตอนที่กูรู้ข่าว กูยังไม่เข้าใจ กูยังเข้าไปด่าทอต่อว่ามันว่าทำไปได้ยังไง และทำไปเพื่ออะไร ไม่รู้ว่ามันจะทำลายอนาคตของตัวเองไปทำไมเพื่อเรื่องแบบนั้น..แต่พอมาถึงคราวตัวเอง..กู...ถึงได้เข้าใจ.....การจะฆ่าใครสักคน ไม่จำเป็นต้องมีเหตุผลมากมาย..แค่อยากให้มันหายไปจากโลก ก็เพียงพอที่จะปลิดชีวิตคนๆหนึ่งแล้ว..
   มีคนคิดมากมาย แต่คนที่ลงมือทำกลับมีเพียงไม่กี่คน ดังนั้นจึงกลายเป็นคนชั่วช้าบาปหนา ที่ฆ่าคน ทำร้ายคน ทำความผิดที่คนส่วนใหญ่มนสังคมไม่ทำกันได้หน้าตาเฉย..  กูอยากบอก..ว่าไม่มีใครต้องการเป็นคนเลว..
อยากบอกว่า..ไม่มีใครอยากจะฆ่าคนอื่น ทำร้ายคนอื่นโดยไม่มีเหตุผล ทุกคนย่อมมีเหตุผลเป็นของตัวเองทั้งนั้น..
..เพียงแต่เหตุผลนั้น..ไม่ว่ายังไงก็เพียงพอที่จำชดใช้ชีวิตของคนหนึ่งคน...
    กูมองไอ้โตที่กำลังเอามือลูบหัวไอ้เนม..ด้วยแววตาอ่อนโยนและมีความสุขแล้วนึกไปถึงอีกคน..ผู้หญิงอีกคนที่ทำให้มันมีสีหน้าแบบนี้ได้เช่นกัน..  กูนึกถึงกิ๊ง...นึกถึงผู้หญิงที่ทำให้เพื่อนกูยิ้มได้และหัวเราะได้แบบนี้..
    ไอ้โตไม่ใช่เด็กบ้านแตกมีปัญหาชีวิตอะไร มันก็แค่คนธรรมดา มีชีวิตธรรมดาๆ แต่คนที่จะเข้าถึงจิตใจมันให้มันได้ยิ้ม ได้หัวเราะแบบนี้มีน้อยกว่าน้อย..
  แต่เพราะเรื่องแบบนี้  ถ้ามันยิ้มให้คนๆเดียวเหมือนที่ผ่านมา มันก็คงจะไม่เป็นปัญหา แต่เมื่อมันยิ้ม..ให้กับคนสองคนแล้ว..เรื่องมันก็จบลงง่ายๆไม่ได้แน่...
  กูก็ได้แค่คิด..ได้แต่หวัง ให้มันสามารถจบเรื่องนี้ได้สวยๆ สามารถจะจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยเหมือนที่มันทำได้ตลอดมา..และกูหวังว่ามันจะจัดการได้ตลอดไป..
   “..เรื่องไอ้นพ..เรียบร้อยแล้วใช่ไหม?..” ไอ้โตถามเบาๆ ทำให้กูหันไปมองหน้า แล้วพยักหน้ารับช้าๆ..
   “..เออ...ไอ้ชาติมันจัดการให้..”
   “...เหรอ..ใจดีผิดปกติว่ะ..”ไอ้โตยิ้มขำๆคล้ายจะเยาะ กูยิ้มออกมาบางๆรู้ว่าไอ้โตมันไม่คิดจะไว้ใจพวกที่สั่งการอย่างบน ไม่ว่าจะใครหน้าไหนได้ทั้งสิ้น..   รับเข้ามาได้ก็เขี่ยทิ้งออกมาได้ ใจดีด้วยก็ใจร้ายใส่ได้เหมือนกัน..
   คนที่อยู่ในนี้ หาพวกที่เชื่อใจกันได้น้อยกว่าน้อย เพราะแบบนั้น ถึงต้องรักษา ต้องเก็บเอาคนที่ไว้ใจได้ไว้ใกล้ๆตัว..
ต่อให้มันจะเป็นคนไร้ประโยชน์หรือไร้ค่าแค่ไหนก็ตาม
คำว่าที่พักพิงที่ไม่มีวันทรยศหักหลัง คนๆนึงหากันทั้งชีวิตอาจจะไม่เจอ แล้วถ้าหากเจอ จะไม่คว้าไว้ได้ยังไง..
  เหมือนกับไอ้โตที่คว้าไอ้ซื่อบื้ออย่างไอ้เนมมาอยู่ข้างๆ หรืออย่างกู.ที่...
  กูเหลือบมองเมฆที่ยืนอยู่ในแถม แล้วหรี่ตาลงน้อยๆ ไม่รู้ว่าตัวเองจะเชื่อใจคนๆนึงได้มากแค่ไหน..โดนเฉพาะคนที่เคยทรยศหักหลังกันมาก่อน..  สายสัมพันธ์ที่สานต่อมาจากรากฐานที่ปรักหักพังไปเมื่อครั้งก่อน จะว่ามั่นคงก็ได้ จะว่าง่อนแง่นก็ยังไหว..ทำได้แค่พยายามเชื่อใจ..พยายามไว้ใจ แต่ก็เผื่อใจไว้..ทำได้มากที่สุดแค่นี้....เพราะยังไง ก็คงดีกว่า จะพยายามเข้าใจ คนที่ไม่เคยเข้าใจ..ดีกว่าจะพยายามแทรกตัวเข้าไปในที่ๆมองไม่เห็น..
     กูถอนหายใจเฮือกเมื่อความคิดยังเวียนวนไปหาคนที่ไม่ควรจะคิดถึง.. มองหน้าไอ้เนมที่เดินมาหาไอ้โตอีกรอบแล้วยิ้มให้มันเหมือนเดิม ไม่สนใจสายตาเขม็งของไอ้โตที่จ้องมองมา..
  ตอนเจอมันครั้งแรก ที่กูสนใจมัน อาจจะเพราะแววตาซื่อๆใสๆ ที่เหมือนกับเมฆ..คล้ายกันกับคนที่กูเคยทำร้ายและเป็นคนที่จะต้องเจอเรื่องราวเดียวกัน เรื่องราวเหมือนๆกันด้วย..
   ยังจำๆได้ว่าวัน ที่ได้เจอมัน ไอ้เนมมันเหมือนตัวประหลาดในดงคนคุก เพราะทั้งหน้าตา ลักษณะท่าทาง ไม่ได้เหมือนคนที่ทำความผิดหนักหนาชนิดที่ต้องเข้ามาอยู่ในเรือนจำเดียวกับพวกกูแม้แต่น้อย..
   แววตาซื่อๆสั่น สะท้อนความทุกข์ระทมและหวาดหวั่นในใจ นัยน์ตาและจมูกของมันแดงก่ำ บ่งว่าร้องไห้มาอย่างหนัก ริมฝีปากเม้มแน่นท่าทางที่พยายามทำเหมือนเข้มแข็ง..กระทั่งผมบนหัวมันยังไม่เหมือนชาวบ้านด้วยซ้ำ..
  กูเฝ้ามองมันที่มีไอ้โตก้าวเข้ามาในชีวิต ทั้งสนิทสนมและทำร้ายแบบเดียวกับที่ตัวเองเคยทำ..กูยอมรับว่ากลัว..กลัวว่าความใกล้ชิดสนิทสนมที่แผงไว้ในพฤติกรรมโหดร้ายของไอ้โตมันจะมีอะไรมากกว่านั้น กลัวว่ามันจะรักแล้วไม่ยอมรับ กลัวว่ามันจะร้าย..จนลืมไปว่าคนที่อาจจะเจ็บได้..ก็คือตัวมันเอง..
   กูได้ใจ...และอาจจะถึงขั้นอิจฉา ที่พวกมันผ่านเรื่องเลวร้ายมาได้ เพราะความเข้มแข็งของไอ้เนม..มันไม่ได้เป็นบ้า
มันไม่ได้ร้องไห้ ไม่ได้สาปแช่งไอ้โตเหมือนที่กูเคยเจอ ถึงมันจะยังไม่เชื่อใจและไว้ใจกัน แต่ทว่า ก็ยังดีที่มันรอดมาได้ ยังดีที่..มันกลับมาอยู่ข้างกันได้ ไม่เหมือนที่กูต้องเจอไม่เหมือนที่กูเกือบจะเสียใครไปตลอดกาล..
   แต่ตอนนี้..ที่เรื่องราวมันเลยเถิดไป..กูก็เฝ้ามองมันเงียบๆ เพื่อดูว่าสุดท้ายแล้ว เรื่องมันจะจบลงตรงไหน..อยากรู้ว่าที่สุดแล้ว..ความรักที่มีถึงสองคนของไอ้โตจะจบลงยังไง..
     “..เช็คชื่อครับ..” เสียงคุ้นหูดังขึ้นใกล้ๆทำเอากูสะดุ้ง..กูหันไปมองหน้ามัน..ไอ้กันย์กำลังถือสมุดปากกาไว้ในมือและยื่นปากกามาให้เงียบๆ..กุแอบเม้มปากหางตามองเห็นไอ้โตเหลือบมองมาทางนี้..กูรีบจรดปากกาเซ็นชื่อลงไปเร็วๆแล้วหันหน้าหนี ไม่อยากสนใจ..เพราะไมรู้จะสนไปทำไม..
   กูสบตาไอ้โตด้วยท่าทีไม่ระหยี่..ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เพราะรู้ว่ามันต้องการอะไร..รู้..ว่ามันอยากเห็นแบบไหน...และรู้ ว่ามันยังกังวลเรื่องไหนเกี่ยวกับตัวกู..
กูที่ผิดพลาดเพราะความรัก..ล้มคว่ำมาสองคราวเพราะคำว่ารัก...ไม่รู้ส่าสุดท้าย จะมาตายเพราะคำว่ารักรึเปล่า?
   ล้มครั้งแรก...ชีวิตกูถึงต้องมาจมปลักอยู่ในคุก ตามติดเพื่อนรักที่ถูกส่งตัวมาชนิดว่าติดๆกัน..
    ล้มครั้งที่สอง..กูเกือบจะตายไปแล้ว..ดีที่ไอ้โตมาช่วยไว้ทัน ๆไม่งั้นกูก็อาจจะไม่รอด..กูไม่อยากจะล้มอีก...ไม่อยากจะเจ็บปวดทุกข์ทรมารอีก แต่ไม่รู้ว่ามันจะเป็นไปได้ไหม..
  ไม่รู้ว่าในสายตาคนอื่น มันจะมองว่ากูรักเมฆรึเปล่า..ไม่รู้ว่าในสายตาไอ้โต มันจะคิดว่ากูจัดการกับความคิดของตัวเอง จัดการกับคำว่ารักที่ค้างคาอยู่ในสมองนี่ได้หรือยัง..  และไม่รู้...ว่าไอ้คนที่กูรัก...มันจะคิดยังไงกับกูที่รักคนของมัน..
    ไม่รู้ว่าไอ้กันย์มันจะคิดยังไง..มันรู้แน่ว่ากูรัก..แต่ไม่รู้ กูไม่รู้ ว่ามันจะยังคิดว่ากูรักมันอยู่รึเปล่า..ในเวลานี้ที่กูอยู่กับเมฆ
    กูบอกกับตัวเองหลายครั้งแล้วว่ากูเป็นคนหลายใจ..กูรักเมฆ...รักและไม่อยากให้มันร้องไห้ ถึงแม้ความชอบที่ได้
อยู่ใกล้กันนั้น ตอนแรกมันจะเบาบางเสียจนแทบไม่รู้สึก..แต่นานไป..ความรู้สึกที่กูคิดว่ามันตายไปแล้วกลับค่อยๆเกิดขึ้นมาอีกครั้ง..   กูรักเมฆ...แต่ไม่ได้หมายความว่า..กูจะรักไอ้กันย์น้อยลง...
     ความรู้สึกรัก..มันเกิดขึ้นช้าๆ ค่อยๆฝังตัวลึกลงไปเหมือนกับรากไม้ที่ค่อยเกาะลงบนผืนดิน..ต่อให้ถอนออกมาได้...ในดินนั้นก็ยังเหลือรากแก้วรากฝอยเล็กๆอีกมากมาย..
ก็เหมือนกับความรู้สึกที่ไม่ว่ามันจะทำร้าย..ร้ายกับกูมากแค่ไหนต่อให้รากแก้วมันโดนถอนออกไปรากฝอยในหัวใจมันก็ยังอยู่และพร้อมจะเติบโตขึ้นมาตลอดเวลา..
  กูไม่รู้ว่าเริ่มรู้สึกแบบนี้กับมันตอนไหน...กับไอ้คนหน้าตายที่ทำเป็นแต่ยิ้ม..ถึงกูจะด่ามันก็ยังยิ้มต่อให้กูโกรธมันก็ยังคงยิ้ม..ยิ้ม...แม้จะเอ่ยวาจาเชือดเฉือนมาก็ตาม..

manza555

ขอบคุณครับ

pkclub2146

ขอบคุนครับ

wsdonin

ขอบคุณมากๆๆคับ

mario401

ขอบคุณมากมายครับผม

poomza

ขอบคุณมากคร้าฟฟ

GunGuy

ขอบคุณมากครับ

Klong

ขอบคุนครับ

snooperio

ขอบใจมากมากครับ

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

nun221033

ขอบคุณครับ

darksinture

ขอบคุณครับ

wi2

ขอบคุณครับ

iamalegend

ขอบคุณครับ

pt200

ขอบคุณครับ

4_NAY

เพราะรัก เลยให้เสียบอะดิ

Ohmkungz123

ข่อมคับ