OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 91

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
" เปล่า...แค่กูตามหามึงอยู่.....ตามหา......"
พี่วิทย์มองหน้ากูแล้วถอนหายใจเฮือก
"แล้วสุดท้ายก็มาอยู่ตรงนี้........"
      " พี่...." กูเริ่มหน้าเหย
เมื่อรู้ว่าพี่วิทย์กำลังแสดงท่าทางแบบไหน
       "คราวหลังหัดบอกซะมั่งจะได้ไม่ต้องมาตาม "พี่วิทย์ว่าพลางหันไปมองคนในห้องพยาบาลด้วยสีหน้ารังเกียจจับใจ
" แถวนี้ "
"  มันไม่ใช่แบบนั้นซักหน่อย
"กูว่าเมื่อเห็นพี่วิทย์ยังทำท่าจะเข้าใจอะไรไปคนเดียวอีกนาน
" ช่างเถอะ จะไปก็ไปสิ " พี่วิทย์ถอนใจพรู แล้วเดินลงบันไดไป กูหันไปมองตาม พบว่าพี่วิทย์ยังยืนอยู่ตรงหน้าห้องเช่นเดิม
       " เสร็จแล้วก็รีบออกมา จะรอ " บอกสั้นๆแค่นั้นแล้วหันไปมองอย่างอื่น แต่แค่นั้นก็ดีมากแล้ว ดีแล้วที่เข้าใจและ
ไม่งี่เง่า
        กูยิ้มให้แล้วเดินเข้ามาในห้องพยาบาล มองตาพี่กันย์ที่ฉายแววหน่ายๆ รายนี้นั่งเอนๆอยู่บนเก้าอี้ แล้วมองหน้ากูที่ทำตาเบื่อๆใส่เป็นการโต้ตอบ
      " ก็ใครบอกให้มาโวยวาย พูดดีๆไม่เป็น " พี่กันย์ยักไหล่ ตอบคำถามที่แฝงมาจากท่าทางของกู นั่นก็คือ
"ทำไมต้องทะเลาะกันอีกแล้ว(ว่ะ)"
      " ไม่เห็นต้องพูด เพราะยังไงก็ไม่รู้ไม่ใช่รึไง " กูมองหน้าพี่กันย์ แล้วถอนหายใจพรูกับคู่อริที่ยังไงก็ไม่มีทางดีกันได้
      " .......แล้วนี่หายไปไหนมา?" พี่กันย์ออกปากถามกูแทนที่พี่วิทย์เสียฉิบ กูมองหน้าคนพูด กัดริมฝีปากน้อยๆก่อนจะยอมบอก
     " พาไอ้เนมไปแอบฟังไอ้พี่โตกับไอ้เป้..."
       "............" พี่กันย์มันชะงัก เงยหน้ามาจากเอกสารบนโต๊ะ มองหน้ากูด้วยดวงตาที่ฉายแววครุ่นคิด ก่อนจะถอนหายใจยาวแล้ววางคลิปบอร์ดในมือลงบนโต๊ะพลางลุกมาจากเก้าอี้ที่นั่งอยู่
          ร่างของพี่ชาย ลุกขึ้นยืนแล้วเดินวนรอบตัวกูช้าๆ สีหน้าคิดหนักกึ่งหนักใจที่แฝงมาอย่างชัดเจนทำให้กูต้องขมวดคิ้ว อ้าปากจะทัก แต่ก็เงียบลง เพราะว่ามือคู่นั้นบีบหมับเข้าที่ไหล่กูทั้งสองข้างแรงๆ
       " เมฆ " พี่กันย์เรียกชื่อกูเบาๆด้วยท่าทีครุ่นคิด
       ".....? " กูเงยหน้าขึ้นไปมองใบหน้า และดวงตาที่คุ้นเคยด้วยความสงสัยไม่น้อย
       "...ทางที่ดี....อย่ายุ่งกับสองคนนั้นอีกเลยนะ " พี่กันย์ว่า ทำให้กูต้องขมวดคิ้ว มือคู่นั้นบีบไหล่กูแล้วค่อยๆเปลี่ยนมาเป็นอ้อมกอดที่แสนคุ้นเคย ใบหน้าแสนคุ้นตาซบลงกับซอกไหล่กูด้วยท่าทีเหนื่อยอ่อนแปลกตา
       "........ทำไม? "ออกปากถามกลับเบาๆ พลางเหลือบไปจ้องตาของพี่กันย์เขม็ง พบว่าแววตาที่ยังคงแฝงความหนักใจนั้นทอดมองมาที่กูอย่างอ่อนโยน..
       " พี่ไม่อยากให้เราต้องลำบาก.....เรื่องที่ไอ้เป้กับไอ้โตมันตกลงกันน่ะ....ไม่ใช่เรื่องเล็กๆ....หรือ.....เรื่องที่เมฆจะเอาคนโน้นคนนี้ไปยุ่ง...." พี่กันย์ว่า คำพูดนั้นแฝงแววตำหนิอยุ่ไม่น้อย ทำให้กูหน้าเสีย
"....ถือว่าพี่ขอ ถ้าไม่อยากให้เรื่องยุ่งไปมากกว่านี้ อย่าเอาใครไปเป็นตัวแปรมากกว่านี้เลย..."
       " กระทั่งไอ้เนมเหรอ? "กูถามกลับด้วยความไม่เข้าใจ หนึ่งก็คือไม่เข้าใจว่าไอ้พวกลูกพี่นี่มันจะมีความลับปิดบังอะไรนักหนา สอง คือไม่เข้าใจว่าไอ้เนมที่เป็นเมียพี่โต ไม่มีสิทธิไปยุ่งถ้าผัวมันมีวี่เววจะไปมีเมียใหม่.. งั้นเหรอ....?
       " เรื่องนี้มันเรื่องผลประโยชน์ ไม่ใช่เรื่องหาคู่ผัวตัวเมียในคุก " พี่กันย์บอกกูสั้นๆ "อีกอย่าง หึงหวงไปก็เท่านั้น ถ้าคนมันจะทำจริงๆ ต่อให้ห้ามแค่ไหนรั้งยังไงมันก็ไม่อยู่หรอก..."
      ".....เหรอ " กูมองหน้าคนพูด สีหน้าพี่กันย์ดูว่างเปล่าและไร้ความรู้สึกแบบแปลกๆ เพราะห่างกันมากไปรึเปล่า หรือเพราะเวลาที่กูห่างกับพี่กันย์ข้างนอกนั่น....เวลาที่พี่กันย์กลายเป็นอนาคตคุณหมอที่มีแต่คนรักใคร่นับถือ กับเวลาที่กูต้องทุกข์ทรมารอยู่ที่อื่น...เวลาที่ทำให้เราสองคนห่างกัน จะทำให้ตอนนี้....กูไม่สามารถจะเข้าใจ หรือเข้าถึงความคิดของพี่ชายคนนั้นได้เหมือนเดิม
      รูปถ่ายที่พี่กันย์เคยให้ มันเป็นอดีตที่แสนไกลสำหรับกูไปแล้ว เวลาที่เราสองคนสนิทสนมกัน มันห่างไกลไปราวกับไม่เคยเกิดขึ้น สุดท้ายเราสองคนก็ต้องห่างกัน และตอนนี้ต่อให้กลับมาสนิทสนมกันเหมือนเดิม ช่องว่างที่หายไปก็ไม่มีใครถมมันจนเต็ม
นี่....อาจจะเป็นเหตุผลหนึ่งที่ทำให้กูรัก พี่กันย์อย่างผู้ชายคนหนึ่งไม่ได้สักที ในฐานะพี่ชายที่ดี...ฐานะของคนที่เคยรักใครดูแลกันมา มันก็ยังคงอยู่ และยังเป็นแบบนั้นอยู่เสมอ
แต่ในฐานะคนที่รักแล้ว...ยังไงมันก็ไม่ใช่ เพราะอยู่ใกล้ๆกัน พี่กันย์ก็ทำได้แค่ปลอบใจ แต่ถมที่ว่างและระยะห่างระหว่างเราสองคนไม่ได้สักที
    กูมองหน้าพี่กันย์ที่ยังไม่คลายอ้อมกอดออก กอดของคนๆนี้มันอุ่น...อุ่นและอ่อนโยนอย่างที่เคยเป็นเสมอ แต่ขณะเดียวกันมันก็ทำให้กูหนาวจับใจ ทั้งที่ถูกกอดไว้ แต่ไม่รู้ทำไมถึงได้อ้างว้าง โดเดี่ยวราวกับไม่มีใครเลย
  เอื้อมมือไปลูบเเขนที่โอบตัวกูไว้ ก้มหน้ามองท่อนแขนหนาที่โอบรัด มองมันแล้วกูก็อดขมวดคิ้วไม่ได้....
...จะกอดกันแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหนนะ? จะโอบกอดกู....ทั้งที่กูเป็นของคนอื่นไปอีกนานเท่าไหร่?
จะรอกู.....ทั้งที่กูรักคนอื่นไปอีกนานแค่ไหน?.....จะยังรักกู....ต่อไปรึเปล่า?
กูเหลือบมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของพี่กันย์ด้วยความอยากรู้...คนหนึ่งจะรัก...จะสามารถรักใครได้นานแค่ไหนกันนะ
พี่กันย์ที่รักกูแบบนี้จะยังอยู่อีกนานแค่ไหน? ตลอดไป? จะเป็นไปได้รึเปล่า?และกู.....จะยังรักพี่กันย์ในแบบของ"น้องชาย"ต่อไปอีกนานแค่ไหน
สามปีที่ผ่านมา ทำให้เราห่างเหินกันไปบ้าง...สามปีที่ผ่านมา ทำให้กูไม่เข้าใจพี่กันย์มากกว่าเดิม เพราะกูไปรักคนอื่น
ไปอยู่กับคนอื่นตามความพอใจของตัวเองเสียแล้ว แต่ถึงเป็นแบบนั้น พี่กันย์ยังจะรัก...รักอยู่แบบนี้ต่อไปงั้นเหรอ?
ทั้งที่กูไม่เคยให้รักตอบเลย.....สักนิด.....
         " พี่......" กูหันไปมองหน้าพี่กันย์ พลางส่งเสียงเรียกเบาๆให้นัยน์ตาที่เหม่อไปที่อื่นหันมาสบตา
          "....หือ? "
         " ปล่อยเถอะ....พี่วิทย์รออยู่ข้างนอก...." กูบอกสั้นๆ ทำให้รอยยิ้มในหน้าของพี่กันย์หายไปจากใบหน้าและค่อยๆผละท่อนเเขนจากไปอย่างอาลัยอาวรณ์...
        " แล้วก็...." กูเกริ่นออกมาช้าๆ
"....ถึงพี่จะบอกว่าแค่เรื่องหาคู่ผัวตัวเมียในคุก ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร แต่อย่าลืมแล้วกัน ว่าพี่เคยก่อเรื่องไว้เพราะสาเหตุ
นี้..."
           " รอนานรึเปล่า ? " ออกปากถาม ขณะที่กูปิดประตูห้องพยาบาลช้าๆ และพบว่าพี่วิทย์นั่งหน้างออยู่หน้าห้อง
   พอใบหน้านั้นหันมามอง เมื่อแววตาคู่นั้นหันมาสบตา ความรู้สึกเฉยชาที่เกือบๆจะกลายเป็นเจ็บที่กูมีให้พี่กันย์กลับเปลี่ยนไป...กูยิ้ม...ยิ้มออกมาอย่างลืมตัว ขณะที่ลงบันได้เตี้ยๆลองสามขั้นเดินไปเคียงข้าง...ข้างๆ คนที่กูรัก
           " หิวข้าว " พี่วิทย์ไม่ตอบคำถาม มองสบตากูที่ยิ้มแป้นแต่หน้าตาบึ้งๆนั่นก็บอกอะไรได้ดีพอดูแล้ว
          "..รู้รึเปล่าว่าไอ้เป้มันมานี่ทำไม ?" กูออกปากถาม ทำให้พี่วิทย์ชะงัก มือที่เอื้อมมาโอบไหล่กูไว้ก็ช้าลงไปด้วย
          " .....รู้.....แล้วไง? " ออกปากถามกลับ ขณะที่เดินไปพร้อมกับกูเพื่อที่จะเข้าไปยังโรงอาหาร
          "....รู้แค่ไหน? " กูออกปากถามกลับ พี่วิทย์ก้มมามองหน้ากูก่อนจะยกมือมาขยี้ผมกูเบาๆ
          "....รู้เท่าที่คนๆหนึ่งมีสิทธิ์รู้ได้...อย่าคิดอะไรมากเลยเมฆ มันไม่ได้อยู่ที่นี่ตลอดไปหรอก...พวกเราก็เหมือนกัน "...คำพูดนั้นทำให้กูชะงัก หันไปมองหน้าพี่วิทย์หวังว่าจะได้เห็นสีหน้าอะลั่กอิเหลื่อตกใจที่ตัวเองเผลอพูดอะไรออกมา
แต่คนข้างตัวกลับเงยหน้ามองฟ้าที่มือครึ้มอย่างไม่ได้สนใจ
          ".....ไม่ได้อยู่ที่นี่ตลอดไป?..." กูถามกลับ สีหน้าสนอกสนใจ...
          "....ก็จริงนี่..มึงเจอโทษจำคุกตลอดชีวิตรึไง ถึงจะอยู่นี่ตลอด " พี่วิทย์ว่าพลางยักไหล่ แต่คำตอบนั่นผิดกับที่กูคิดอยากจะได้ยินไปโข
          "...แต่พี่กันย์บอกว่า......." กูเกริ่นช้าๆสีหน้าไม่แน่ใจ
          "ว่า.....? "พี่วิทย์ทวนคำนิ่วหน้าน้อยๆ แต่ก็ไม่ได้มีท่าทีสนอกสนใจอะไรมากนัก
         " เรื่องที่ไอ้เป้มันรับมาทำ...ไม่ใช่เรื่องเล็กๆ "
         " แน่สิ "พี่วิทย์รับคำ
"ถ้าเรื่องเล็ก ไอ้พวกข้างบนนั่น จะลงทุนย้ายมันมาทำไม...เอาเถอะน่า...เมฆ... มึงอย่าไปสนใจอะไรมันมากนัก..."
          " เหอะ..ชอบที่มันมาอ่อยรึไง? "กูถามกลับ จ้องหน้าพี่วิทย์เขม็ง อย่านึกว่ากูไม่เห็นนะ ที่ไอ้เป้มันชอบมานั่งคุยด้วยเป็นวรรคเป็นเวรน่ะ
          " อ่อยอะไร?....ใครจะไปมีอารมณ์กับหน้าอย่างมันว่ะ...อย่าห่วงเลยเมฆ กูไม่นอกใจมึงหรอกน่า..." พี่วิทย์ว่า พลางกอดเอวกูหมับแล้วซุกหน้าเข้ากับไหล่อย่างรวดเร็ว ไม่รู้ทำไม คนรอบตัวกูถึงชอบเอาหน้าซุกไหล่กูนัก
          " มึงสิน่าห่วงกว่า...เมฆ มึงอย่าหายไป...แล้วมาเจอไอ้กันย์โดยที่กูไม่รู้ได้ไหม? " พี่วิทย์บอกกูด้วยเสียงสั่นๆ
" กูไม่ชอบเลยว่ะ "
         "  นั่นมัน...." กูอ้าปากจะท้วง
         " ถึงมึงจะบอกไม่คิดอะไร แต่กูคิด เข้าใจไหม ไม่ว่ายังไงก็เลิกคิดไม่ได้ เพราะกูรักมึง....กูเลยหวง เข้าใจรึเปล่า?"
พี่วิทย์พูดออกมา พลางถอนใจแรงๆ ฝีเท้าของเราสองคนหยุดลงไปแล้ว และกำลังยืนนิ่งอยู่ตรงทางเดินไปโรงอาหาร
ที่ด้านหลังคือห้องพยาบาล และมีแปลงผักอยู่ข้างๆ
          " ...อยากให้ผมไม่ต้องไปเจอพี่กันย์ไหม? " กูออกปากถาม เพราะพี่วิทย์ไม่เคยบ่นห้ามไม่ให้กูไปเจอพี่กันย์...บางที....บางทีนะ ถ้าพี่วิทย์ห้าม ตอนนี้ กูอาจจะไม่ไป...ไม่ไปเจอพี่กันย์อีกก็ได้
          " ไม่หรอก......"  พี่วิทย์ถอนใจ มองดูดวงอาทิตย์ที่กำลังจะลับของฟ้าและเปล่งแสงสีทองสุดท้ายของวันทาบบนท้องฟ้าเป็นลำยาว  
"ถ้าห้าม มึงก็คงอึดอัด...และถ้าห้าม ไอ้กันย์ก็คงไม่พอใจ "
           " กูไม่สนใจว่ามันจะว่าอะไรกูก็จริง ...แต่กูรู้นะเมฆ ว่าเวลาไม่ได้เจอกับคนที่รักน่ะมันทรมารแค่ไหน กูโชคดีที่มีมึงอยู่ตรงนี้ แต่ไอ้คนนั้นมันไม่ใช่....ถึงการที่ให้มึงไปเจอมันจะทำให้กูโมโห ไม่พอใจ หรือว่าระเเวง แต่ในเมื่อมันยอมละมือจากเราสองคน ให้กูกับมึงได้อยู่ด้วยกันแล้ว บอกตรงๆว่าการจะห้ามให้พวกมึงเจอกันอีก มันงี่เง่าว่ะ.....กูที่ทำแบบนั้นมันเป็นคนใจแคบ..."
         " แต่ก็ยังหงุดหงิด " กูดักคอพี่วิทย์โหมดคนดีไว้สั้นๆ
          " หึ....ก็หงุดหงิดสิ...มึงด้วย ชอบมาหามันตอนกูไม่อยู่ กูไม่รู้เรื่อง จะไม่ให้โมโหได้ยังไง ชอบกอดกันคุยกันเหมือนรักซะเต็มประดา เห็นแล้วหมั่นไส้ ! " กูฟังพี่วิทย์มันบ่นแล้วหัวเราะหึหึ ปากบอกว่าไม่พอใจแต่สุดท้ายก็ยอมให้กูไปอยู่ดี แล้วยังจะมาโวยวายว่ากูนอกใจมันอย่างโน้นอย่างนี้....ทั้งที่ตัวเองก็ไม่ยอมห้ามกันตรงๆแท้ๆ
         "......ถ้าพี่บอกไม่ให้เจอ...บางทีผมอาจจะทำตามก็ได้นะ..." กูบอกพี่วิทย์ ทำให้คนฟังชะงัก หันมามองหน้าผมด้วย
สีหน้าครุ่นคิด
         " งั้นเหรอ? "พี่วิทย์พึมพัม สีหน้าครุ่นคิดจนกูใจหายวาบ หวั่นใจว่าถ้าเอาจริงขึ้นมา ตัวเองจะทำได้ไหม
             แขนขวาที่โอยกูไว้ละออกแล้วหันมาจับปลายคาง เบือนหน้ากูไปสบตาคู่เดิมที่คุ้นเคย...กูกระพริบตาช้าๆมองดูความนัยในแววตาคู่นั้น พี่วิทย์จ้องตากูนานเสียจนกูเริ่มประหม่า และหัวใจที่เต้นเป็นจังหวะก็เริ่มกระโดดโลดเต้นไม่เป็นจังหวะอีกครา..
       หรี่ตาลงเมื่อมองเห็นใบหน้าที่โน้มเข้ามาใกล้ กูมองเห็นปลายจมูกของพี่วิทย์โน้มเข้ามาหา ก่อนจะหลับตาลงเมื่อปลายลิ้นเปียกชื้นแตะเบาๆที่ริมฝีปากและค่อยๆสอดลึกเข้ามาด้านใน..
        กูเอื้อมมือกำเสื้อด้านหน้าของพี่วิทย์ไว้แน่น ขณะที่เราสองคนกำลังจูบกันแบบไม่อายใครตรงนี้...ทำเหมือนคู่รักปัญญาอ่อนแบบพี่โตกับไอ้เนมไปได้..แต่ยังไงก็ปฎิเสธไม่ออก ว่ามัน..รู้สึกดี....แค่ไหน....
         "  อย่าเลย กูไม่ชอบฝืนใจใคร "พี่วิทย์บอกสั้นๆ ใบหน้าที่แนบชิดผละห่าง ท่ามกลางเสียลมหายใจไม่เป็นจังหวะของเราสองคน อ้อมกอดที่รัดแน่นค่อยๆคลายอ้อมแขนจากตัวกู
         " เมฆ....." พี่วิทย์เปรยออกมาช้าๆ "สำหรับกูแล้ว ไอ้กันย์มันเป็นเเค่เสี้ยนว่ะ แค่เศษไม้เสาหนามเล็กๆที่เอาออกไม่ได้....อาจจะเจ็บนิดๆตอนที่เผลอเอามือไปแตะมัน..ปฎิเสธไม่ได้หรอกว่าหนามมันทำกูเจ็บแต่สุดท้ายมันก็แค่นั้น ไม่มีใครโดนหนามยอกจนตายหรอก..."
          "........." กูมองหน้าพี่วิทย์ที่ฉายแววครุ่นคิด ก่อนที่นัยน์ตาคู่นั้นจะหันมาสบมอง
          " อีกอย่าง ถ้ากูห้าม แล้วมึงยอมทำตาม แบบนั้นกูก็ไม่ชอบเหมือนกัน เพราะแสดงว่ามึงเป็นคนแล้งน้ำใจที่ไม่เห็นหัวคนที่รักมึงแทบเป็นแทบตาย....เรื่องอื่นกูอาจจะไม่เชื่อมัน แต่เรื่องที่ไอ้กันย์รักมึงนั่นน่ะเป็นความจริงที่กูเชื่อ..." พี่วิทย์เอื้อมมือมาลูบหัวกูเบาๆ สีหน้าครุ่นคิด      
          " ขอแค่มึง...จะไม่เอื้อมมือไปเปิดแผลที่กูโดนเสี้ยนตำแล้วกดมันให้ลึกกว่าเดิมแค่นั้นล่ะ ที่กูขอ " พี่วิทย์ยกมือแตะที่ลำคอ แตะตรงรอยแผลที่ไม่เคยเปิดออกให้กูเห็นสักครั้งและเป็นสิ่งที่กูสงสัยอยากรู้มาตลอด แต่ถึงยังไง กูก็ไม่ได้เคยคำตอบอยู่ดี

wsdonin

ขอบคุณมากคับ

manza555

ขอบคุณครับ

ขจร

อย่ากรู้ครับ

mario401

ขอบคุณมากมายครับผม

poomza

ขอบคุณมากนะครับ

GunGuy

ขอบคุณมากคร้าบ

Klong

ขอบคุนครับ

snooperio

ขอบใจมากมากมากเลยเลยครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

wi2

ขอบคุณครับ

pt200

ขอบคุณครับ

4_NAY

สามเส้านี้ไม่ยอมจบ

Soyu

ขอบคุณนะครับ

Ohmkungz123

ข่อมคับ