OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 98

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
    เสียงเรียกเข้าดังขึ้นเป็นเพลงมาจากโทรศัพท์ของอาจารย์ธีระ รายนั้นก็กดมารับพลางลุกออกไปคุยด้านนอกด้วยท่าทีเคร่งเครียดพอตัว ผมที่ปรับสายไวโอลินเสร็จแล้วก้มหน้าก้มตาเก็บมันไว้ในกล่องบุกำมะหยี่เหลือบตามองดูท่านอาจารย์คนนี้นิดๆ...
" มีอะไรถามรึเปล่า?" อุ๊ย เหมือนจะมองมากไป อาจารย์ธีระวางสายแล้วหันมามองหน้าผมขวับ จนไอ้เนมสะดุ้ง
ผมยิ้มเหยให้ หยิบไวโอลินที่เก็บเรียบร้อยแล้วไปวางประจำที่ของมันด้วยสีหน้าครุ่นคิด...จะถามดีไหม?
      "...เอ่อ.....เวลาเข้าออกนี่...เขาตรวจกระเป๋า ตรวจอะไรบ้างมั้ยครับ? " ผมมองหน้าอาจารย์ธีระ ออกปากถาม
         คนฟังคำถามชะงัก หันมามองหน้า ใบหน้าขาวตี๋ที่ออกแนวดูดีนั้นฉายแววครุ่นคิดเพียงชั่วครู่ ก่อนจะกอดอกแล้วยิ้มบางๆ
      "...ทำไมถึงอยากรู้ขึ้นมาล่ะ? " ความรู้สึกนี้ไม่ต่างกับการเดินไปติดกับดักเองสักนิด เพราะสีหน้าของอาจารย์ธีระนั้น แม้จะยิ้มออกมาทว่าดวงตาก็ฉายแววเคร่งเครียด และรอยยิ้มที่เผยออกมานั้นก็ช่างไม่น่าไว้วางใจเอาเสียเลย...
Improbable 12 : เหตุผล
"...ทำไมถึงอยากรู้ขึ้นมาล่ะ? "
       ผมนิ่ง...เมื่อสบมองรอยยิ้มบนใบหน้าของอาจารย์ธีระ ใบหน้าของเขานั้นยิ้มแย้ม แต่ทว่าสายตากลับไม่ได้เป็นแบบนั้น ดวงตาคู่นั้นจ้องมองมาที่ผมด้วยความนัยอันลึกล้ำ...นัยยะที่แฝงอันตรายมาอย่างไม่อาจจะปิดบัง
      " รู้ไม่ได้เหรอครับ? "ผมเลิกคิ้ว มองหน้าคนถาม
      " นั่นสินะ ยังไงก็เคยทำงานด้วยกันมานี่ "อาจารย์ธีระทรุดตัวนั่งบนเก้าอี้ไม้ ใบหน้ายิ้มแย้มมองสบตาผมอย่างไม่หลบ หากความนัยน์ของคำพูดนั้นกลับทำให้ผมต้องขมวดคิ้ว
       " ......"
       " แต่ถ้าอยากรู้นัก ทำไมไม่ถาม...คนที่อยู่ข้างๆคุณดูล่ะ "คำพูดนั้นทำให้ผมเผลอเม้มปากเข้าหากันอย่างลืมตัว นัยน์ตาของผมหรี่ลงเล็กน้อยจ้องมองสีหน้ายิ้มเย็นของอาจารย์ธีระ...เรื่องความสัมพันธ์ของผมกับพี่โตไม่ได้เป็นความลับ และแน่นอนว่าเขาก็คงรู้ทั้งจากปากคำของนักโทษคนอื่นๆ หรือแม้แต่จากท่าทางของพี่โตเอง แต่ว่า...การจงใจลากวนไปประเด็นอื่นแบบนี้ มันไม่ใช่ตัวเขาเอาเสียเลย
       "...ผมไม่คิดว่าพี่โตจะรู้หรอกครับ ก็มันเป็นเรื่องของคุณนี่ เขาไม่ได้มีสิทธิเข้านอกออกในได้แบบอาจารย์เสียหน่อย " ผมตอบกลับจ้องมองท่าทางของผู้ชายตรงหน้า เขาฟังคำพูดของผมแล้วพยักหน้ารับช้าๆสีหน้าเข้าอกเข้าใจ
       " ก็จริงนะ.....แต่มันยิ่งทำให้ผมสงสัยใหญ่ ว่าขนาดคนนั้นเขายังไม่รู้...หรือไม่อยากรู้แล้ว ...คุณจะมาอยากรู้ทำไมกันล่ะครับ? "  วาจายอกย้อนนั้นเล่นมาให้ชวนสะอึก ผมเบิกตาขึ้นน้อยๆ จ้องมองสีหน้ายิ้มแย้มของอาจารย์ธีระแล้วรู้สึกหนาวยะเยือกในอก
        "............"
         " หรืออยากเอาอะไรออกไป ? " อาจารย์ธีระเลิกคิ้ว ออกปากถาม
         " ผมหมายถึงเอาอะไรเข้ามาต่างหาก..." ไอ้เนมตอกกลับอย่างรวดเร็ว ผมรู้สึกพอใจขึ้นมาเมื่อพบว่าสีหน้าของอาจารย์ธีระเจื่อนไปวูบหนึ่ง ก่อนที่เขาจะหัวเราะเบาๆแล้วลุกขึ้นจากเก้าอี้
         " ....ทางเรือนจำ มีกฏให้ตรวจค้น.."น้ำเสียงเรียบเฉยนั้นออกปากอธิบายขณะที่เดินไปยังกระดานดำหน้าห้อง ซึ่งมีโน๊ตเพลงเขียนไว้
          "อย่างละเอียด...แต่ว่า ถ้าอาศัยความเคยคุ้นแล้วก็แค่ตรวจลวกๆเท่านั้น...ผมทำงานที่นี่มาหลายปี....."
          "........."
             ฝ่ามือสีขาวนวลคว้าเอาแปรงลบกระดานมาทำความสะอาดอย่างไม่เร่งร้อน ก่อนจะวางลงและเริ่มเขียนตัวโน๊ตลงไปอีกครั้งหนึ่งอย่างเชี่ยวชาญ
          " หากสงสัยว่าทำไมผมถึงทำได้ ก็คงต้องลองถามเจ้านายของคุณดู " เสียงปากกาเขียนกระดานดังเอี๊ยดอ๊าดสอดแทรกคำพูดนิ่มๆเรียบๆนั้น ก่อนเจ้าตัวจะวางปากกาไวท์บอร์ดลงบนร่องกระดานเบาๆอย่างไม่ใส่ใจ " ทุกอย่างก็อยู่ที่พวกเขา...ไม่ใช่เหรอ? "
          รอยยิ้มในหน้าของอาจารย์ธีระยังคงมีอยู่อย่างเบาบางบนผิวหน้า นัยน์ตาคู่นั้นหรี่ลงน้อยๆ จ้องมองใบหน้าของผม แล้วหยิบกระเป๋าเอกสารของตนเองมาถือไว้ บ่งชัดว่ากำลังจะขอตัวออกไปจากห้อง
          " เดี๋ยว....." ผมชะงัก ออกปากขอคุยกับอาจารย์ธีระต่อ ขณะที่เจ้าตัวเดินออกไปทางประตู...
          ".....อย่าสอดรู้อะไรให้มากเกินตัว ...ระวังจะเป็นอันตราย "น้ำเสียงเย็นๆดังขึ้นจากปากของอาจารย์ธีระ " และเรื่องแบบนี้ก็ไม่ใช่เรื่องที่สมควรจะเอามาคุยกันในที่สาธารณะ...ระวังคำพูด ระวังปากและระวังความคิดของตัวเองเสียบ้าง
ถึงจะมีขาใหญ่คุ้มกะลาหัว แต่มันก็ไม่ได้ใหญ่คับฟ้า...."
           "......."
          " ...บ่ายสามโมงกว่าแล้ว ปิดห้องซ้อมให้ด้วย..." คนพูดโยนกุญแจดอกเล็กๆมาให้ผมแล้วเดินออกไปอย่างไม่ใส่ใจ ผมเหลือบมองแผ่นหลังในเชิ๊ตสีฟ้าอ่อนของเขาแล้วเม้มปากแน่น หรี่ตาลงน้อยๆอย่างครุ่นคิด
        เสียงเคาะหน้าต่างเบาๆทำให้ผมสะดุ้ง หันกลับไปมองต้นเสียงก็พบว่าผู้คุมกำลังทำหน้าเคร่งมองหน้าอยู่ ผมจึงรีบดึงประตูเลื่อนลงแล้วล๊อกกุญแจอย่างเร่งร้อน หางตาเหลือบมองเห็นเงาของผู้คุมเดินมาด้านหลัง  ไอ้เนมรีบส่งกุญแจในมือให้กับผู้คุมอย่างรวดเร็ว สบมองแววตาเคร่งจากชายในชุดสีกากีแล้วกลืนน้ำลายเอื้อก รีบเดินออกมาจากหน้าห้องดนตรีอย่างรวดเร็ว
           " เดี๋ยว ! " เสียงร้องทักของผู้คุมทำให้ผมชะงัก หน้าซีดลงทันควัน หันกลับไปมองหน้าผู้คุมที่มองหน้าผมเขม็งแล้วลอบกลืนน้ำลายเอื้อก
          " ...คราวหลังฝึกเสร็จแล้วไม่มีอะไรก็ไม่ต้องมาเพ่นพ่านแถวนี้ล่ะ.....ของหายเมื่อไหร่มึงจะเจอดี "
          " ครับนาย...." ผมรับคำเสียงอ่อย หลบตาผู้คุมที่มองมาเขม็ง ก่อนร่างในชุดสีกากีจะส่ายหัวแล้วถอนหายใจเบาๆ
           "  เรื่องเยอะจริงนะแดนนี้นี่...มีปัญหาฉิบหาย มิน่าพัสดีถึงบอกให้ดูดีๆ "เสียงบ่นของผู้คุมทำให้ผมขมวดคิ้วมุ่น
ไอ้เนมชะงักฝีเท้ามองหน้าผู้คุมอีกครั้ง
           " ไม่ต้องมามองหน้า ....พวกมึงนี่แหละตัวดี กับ`คุณ`ใหม่นั้นอีกคน ลากคอมันไปสั่งสอนซะบ้าง " ฝ่ามือกร้านยกกระบองในมือมาขู่ผมสั้นๆแล้วถลึงตาใส่ ชวนให้ขวัญปลิวหายไปจากตัวไม่น้อย ผมหัวเราะแหะๆแล้วรีบเดินออกมาจากบริเวณนั้นทันที ขณะที่สมองก็คิดถึงคำพูดของอาจารย์ธีระและเหตุการณ์เมื่อครู่
....ท่าทางพิรุธ..ตอนพูดว่าจะเอาอะไรเข้ามา..พัสดีบอกให้จับตาดู....ไอ้เป้....มากวนแถวนี้บ่อยๆ..
               ผมขมวดคิ้วมุ่นด้วยสีหน้าเคร่ง คำเตือนจากปากอาจารย์ธีระก็เคร่งเครียดไม่น้อย...บรรยากาศตอนนี้เหมือนเมื่อครั้งที่ผมเข้ามาใหม่ๆไม่มีผิด...มีหมากตัวใหม่เข้ามา หมากตัวอื่นๆในกระดานก็เริ่มขยับตัว... ต่างฝ่ายต่างรู้และสังหรณ์ใจได้ถึงบางสิ่งบางอย่าง แต่ไม่มีใครพูด....ถ้าหมากพูดไม่ได้ ก็มีแต่พวกเรือน ขุน ไม่ก็คิงกับควีนเท่านั้นล่ะมั้ง ที่จะยอม
เปิดปาก......แต่ว่าคนเหล่านั้นจะยอมพูดกับเบี้ยที่ไม่มีความสำคัญอย่างผมรึเปล่าก็เท่านั้น...ไอ้เนมถอนใจเบาๆ พลางเดินไปยังเรือนอนด้วยสีหน้าครุ่นคิด.......ต้องมีอะไรเกิดขึ้นสักอย่าง...ผมแน่ใจ
            เพดานห้องสีหม่นด้วยผ่านอายุการใช้งานมานาน มีเพียงแสงสว่างจากหลอดนีออนซึ่งกระพริบสั่นเดี๋ยวติดเดี๋ยวดับวูบวาบไปมา เสียงลมหายใจของชายต่างวัยหลายสิบคนในชุดนักโทษสีเข้มที่นอนหลับไหลอยู่ภายในห้องทำให้นัยน์ตาที่เหม่อมองเพดานสีหม่นปิดพับลงช้าๆ ฝ่ามือควานสะเปะสะไปไปข้างกาย หากเมื่อสัมผัสถึงไออุ่นของผิวเนื้อและลมหายใจของคนข้างตัว ดวงตาที่ปรือปิดนั้นจึงกระตุกไหวและเปิดออกอีกครั้ง..
         ดวงตากลมโตทอดมองร่างสูงที่นอนหลับสนิทอยู่ข้างกายด้วยสีหน้าเครียดขึง ฝ่ามือที่วางอยู่ใกล้ท่อนแขนอุ่นร้อนนั้นกระตุกมาวางบนแผ่นอกของตนเองอย่างลืมตัว
      พลิกกายนอนตะแคงตัว และสอดแขนหนุนศรีษะของตนเองไว้ เพื่อจะได้สามารถทอดมองใบหน้านิทราสนิทของคนที่อยู่ข้างกายได้...ใบหน้าที่สงบลงในยามหลับไหลนั้นแสนคุ้นตาและชวนให้หัวใจสั่นไหวเช่นทุกครา หากแต่ฝ่ามือ
ของเขากลับไม่กล้าแม้แต่จะแตะต้อง...
        เสียงครางพร้อมกับเสียงพ่นลมหายใจแรงของนักโทษที่นอนใกล้ทำให้ร่างทั้งร่างสะดุ้งเฮือก และปลายนิ้วที่จะเอื้อมไปแตะผิวหน้าขาวก็กระชากเข้าหาตนอย่างลืมตัว ร่างเล็กงอเข่าเข้าหาตัวมากยิ่งขึ้น นัยน์ตาที่เบิกค้างหรุบต่ำลงอย่างว้าวุ่น
          "...พี่......" น้ำเสียงของตนที่เล็ดรอดออกมาจากลำคอช่างเบา...เบานักแม้จะเป็นเสียงในค่ำคืนอันเงียบสงบ ที่มีเพียงเสียงลมหายใจดังอยู่
          ...เบา...เพราะเขาไม่กล้าจะพูดให้ดังขึ้น...ไม่กล้า...แม้กระทั่งจะแตะปลายนิ้วลงไปยังผิวเนื้อ บนใบหน้าของคน
ที่เขารัก..
          กำมือเข้าหากันแน่นอย่างว้าวุ่น กวาดสายตามองรอบๆห้องขังที่มืดสลัวและเงียบสงัด แสงจากดวงไฟตรงหน้าประตูเรือนส่องกระพริบไหวเสียจนภาพที่มองเห็นเลือนราง มองเห็นเงาของผู้คุมที่ยืนอยู่ข้างนอกทอดยาวและขยับวูบวาบดูคล้ายกับดวงวิญญาณโผนเข้ากระซิบกระซาบกันผ่านลมหายใจของผู้คนในที่แห่งนี้...
          ความอึดอัดว้าวุ่นอวลในหัวใจจนไม่อาจจะข่มตาหลับ หวาดหวั่น ระแวง สงสัย และหวั่นไหวเสียจนไม่กล้าจะทำอะไรสักอย่าง
        ทอดมองผิวเนื้อบริเวณลำคอของชายหนุ่มข้างกายเลยไปจนถึงหลังหู มองเห็นพลาสเตอร์สีขาวแปะอยู่บนนั้นอย่างชัดเจนเสียจนหัวใจเจ็บแปลบ..
....เมฆกระพริบตาถี่เมื่อน้ำใสไหลเอ่อจากดวงตาและทิ้งตัวลงข้างแก้ม...เขายกมือขึ้นอุดปากกลั้นสะอื้นจนตัวสั่น
นัยน์ตากลมโตปิดพับลงทิ้งขนตายาวทาบบนผิวแก้มชื้น  ดวงตาปิดแน่น คิ้วขมวดเข้าหากันแน่นเมื่อความเครียดเข้าจู่โจมจนหัวใจเต้นระรัว....... หวาดกลัวความเปลี่ยนแปลงและการถูกทอดทิ้ง...
         ภาพของพี่ชายที่รักและคนรักของตนยืนคุยกันและกระซิบด้วยความเคร่งเครียด ก่อนจะผละจากกันอย่างรวดเร็วยามที่เขาก้าวเท้าไปใกล้นั้นให้เกิดความสงสัย...คนสองคนที่มักจะทะเลาะวิวาทและไม่พูดดีต่อกันกลับหายไปไหนสองคนบ่อยๆด้วยสีหน้าระแวดระวัง...ดวงตาทั้งสองคู่ที่จ้องมองเขาอย่างระวังไง ราวกับว่ากลัว...กลัวอะไรสักอย่าง...
    หากนี่เป็นความฝัน สำหรับเขามันเรียกได้ว่าฝันร้าย เขาไม่ได้หวาดหลัวการถูกปกปิด การถูกระวังไม่สนใจ แต่ที่เขาหวาดกลัว คือการเข้าใกล้กันด้วยเหตุผลใดก็แล้วแต่ของผู้ชายสองคนหนึ่งคือพี่ชายที่รักเขามาก และเกลียดคนที่เขารักจับใจอีกหนึ่งคือผู้ชายที่เขารักมาก และคนๆนั้นก็รักพี่ชายของเขาด้วยเช่นกัน......ถ้าได้เข้าใกล้กันมากกว่านี้ ถ้าห่างไปจากเขามากกว่านี้ สิ่งที่เขาหวาดหวั่นเป็นที่สุดจะไม่มาถึงหรือ?
         บาดแผลที่ลำคอของวิทย์ยิ่งชวนให้หัวใจหวาดระแวงหนัก ...แผลเป็นที่เจ้าตัวไม่เคยเผยให้ใครได้เห็น ไม่เคยเลย..
นอกจาก พี่ของเขา ในยามค่ำของวันหนึ่ง
ไม่มีใครได้แตะต้องแผลนี้กระทั่งตัวเขา...หากแต่ วิทย์กลับเดินไปให้พี่ชายของเขาสัมผัสมันและตรวจตราดูด้วยตัวเอง...
      เมฆเม้มปากแน่น นัยน์ตาที่ปิดแน่นค่อยปรือเปิดขึ้นมาอีกครั้งอย่างระทมทุกข์ สับสน...ตอนนี้เขาสับสนจนไม่รู้จะพูดยังไง...ใจเขาอยู่กับวิทย์ ร่างกายเขาอยู่กับวิทย์ แต่ว่าใจของวิทย์อยู่กับใคร..
เคยแน่ใจว่าหัวใจของวิทย์อยู่ที่เขา...คิดแบบนั้นอยู่จนกระทั่งเขามองเห็นคนรักของตนเดินเข้าไปหาพี่ชายในยามเย็นของวันที่มีเมฆครึ้ม และให้พี่ชายแตะต้องบาดแผลที่อีกฝ่ายหวงนักหวงหนา......ไม่เข้าใจ เขาไม่เข้าใจ ว่ามันเกิดอะไรขึ้น..
หัวใจที่เคยมั่นใจว่าได้ครอบครองเพียงผู้เดียวเริ่มไหวหวั่นไม่แน่ใจ ...เมฆจำได้ดีว่าเขาไม่เคยลืม ไม่ลืมแววตาของพี่ชาย
ที่ทอดมองลำคอของคนที่เขารักเลยสักวัน..
นั่นทำให้หัวใจที่เคยมั่นคงเริ่มโลเล ไม่มั่นใจ เขาหวาดกลัวความจริงเสียจนไม่กล้าถาม เขาหวาดหวั่นไม่อยากรับรู้สิ่ง
ที่ไม่ต้องการเสียจนปิดปากเงียบมาจนถึงบัดนี้...
เขาเงียบ...เงียบไม่พูดอะไร เขานิ่ง ทำหน้าไม่ทุกข์ร้อนไม่สั่นไหว ตีสีหน้าไม่รู้เรื่องราวเมื่อวิทย์เดินกลับมากอดและบอกรัก...คำบอกรักที่เอ่ยขึ้นมาหลังจากถูกพี่ชายของเขาแตะต้อง
...จำได้ว่าตอนนั้นเขายิ้มรับ แม้ว่าหัวใจจะปวดร้าวหวั่นไหว ยิ้มรับ...แม้ว่าจะหวาดหวั่นเหลือคณาว่าคำพูดนั้นอาจ
จะไม่ได้หมายถึงตัวเอง..บอกรัก...บอกใครกัน...บอกเขา หรือบอกผู้ชายอีกคนที่รักเขา...พูดกับใคร หมายถึงใคร?
หมายถึงเขา หรือ..ใครกัน
       แม้ว่ามันเป็นแค่การพบปะที่ไม่มีสาระอะไร แค่ผู้ชายสองคนนั่งบนโต๊ะเงียบๆและพูดคุยกันไม่กี่ประโยคแล้วออกมา ทว่าภาพของแววตาพี่ชายและปลายนิ้วที่แตะบนผิวเนื้อของวิทย์กลับติดตา ตรึงให้เขาอยู่กับที่...ในใจของเขาก็ไม่ได้คลายความหวั่นไหวนั้นลงเลย แม้วันเวลาจะผ่านไปเท่าไหร่ ทำได้เพียงเก็บมันเอาไว้และบอกตัวเองว่าอย่าหวั่นไหว
...เขาบอกตัวเองให้เลิกกลัว กลัวสิ่งที่ไม่น่าจะเกิดขึ้น  เขาคิดว่ามันเป็นไปไม่ได้ ในเมื่อสองคนนั้นเกลียดกันมากเสียจนอยากจะฆ่าให้ตาย และอีกทั้งพี่ชายยังรักเขาเสียจนไม่ยอมมองใคร
ทว่าเมื่อพี่ชายเข้าหา กอดจูบรุกเร้าและกระซิบบอกให้ครุ่นคิดถึงความนัยน์ว่าคนที่เขารักนั้น...คิดอย
        แม้กระทั่งวันนี้เรื่องราวเมื่อครานั้นยังตามมาหลอกหลอน กลั่นแกล้งให้หวาดผวาในใจ กลัว...กลัวเหลือเกินว่า
จะถูกทิ้ง ถูกทอดทิ้งไว้เบื้องหลัง...
   เมฆครางในลำคอเบาๆขณะที่เอื้อมมือสั่นเทาไปยังลำคอของอีกฝ่าย เขาเบียดตัวเข้าไปใกล้ร่างสูงเพรียวเเว่วเสียงครางในลำคอของวิทย์ดังขึ้นเบาๆพร้อมกับท่อนแขนที่ตวัดพาดลงบนเอวจากดวงตาและฝ่ามือกลับจับจ้องไปที่ลำคอของคนรักด้วยสายตามาดหมายอย่างไร......พูดให้ลองคิด ว่าแท้จริงแล้วใครกำลังหลอกตัวเอง..

        แม้กระทั่งวันนี้เรื่องราวเมื่อครานั้นยังตามมาหลอกหลอน กลั่นแกล้งให้หวาดผวาในใจ กลัว...กลัวเหลือเกินว่า

จะถูกทิ้ง ถูกทอดทิ้งไว้เบื้องหลัง...
   เมฆครางในลำคอเบาๆขณะที่เอื้อมมือสั่นเทาไปยังลำคอของอีกฝ่าย เขาเบียดตัวเข้าไปใกล้ร่างสูงเพรียวเเว่วเสียง
ครางในลำคอของวิทย์ดังขึ้นเบาๆพร้อมกับท่อนแขนที่ตวัดพาดลงบนเอวหากดวงตาและฝ่ามือกลับจับจ้องไปที่ลำคอของคนรักด้วยสายตามาดหมาย

manza555

ขอบคุณครับ

mario401

ขอบคุณมากมายครับผม

mario401

ขอบคุณมากมายครับผม

poomza

ขอบคุณมากนะครับ

GunGuy

ขอบคุณมากนะครับ

Klong

ขอบคุนครับ

snooperio

ขอบใจมากมากเลยคับ

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

wi2

ขอบคุณครับ

pt200

ขอบคุณครับ

4_NAY

รักสามเส้าที่เจ็บปวด

pt200

ขอบคุณครับ

Soyu

ขอบคุณนะครับ