OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 99

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
        แม้กระทั่งวันนี้เรื่องราวเมื่อครานั้นยังตามมาหลอกหลอน กลั่นแกล้งให้หวาดผวาในใจ กลัว...กลัวเหลือเกินว่า
จะถูกทิ้ง ถูกทอดทิ้งไว้เบื้องหลัง...
   เมฆครางในลำคอเบาๆขณะที่เอื้อมมือสั่นเทาไปยังลำคอของอีกฝ่าย เขาเบียดตัวเข้าไปใกล้ร่างสูงเพรียวเเว่วเสียงครางในลำคอของวิทย์ดังขึ้นเบาๆพร้อมกับท่อนแขนที่ตวัดพาดลงบนเอวหากดวงตาและฝ่ามือกลับจับจ้องไปที่ลำคอของคนรักด้วยสายตามาดหมาย
...เขาไม่เคยได้แตะ ไม่เคยได้รับอณุญาติให้แตะมัน ไม่เคยเลยสักครั้ง...
  พี่กันย์เป็นใคร พี่กันย์เป็นคนสำคัญมากแค่ไหน ถึงได้ยอมให้แตะต้อง ถึงได้ยอมให้ดูรอยแผลนั้น
จำได้ดีว่าพี่วิทย์ได้แผลนี้มาพร้อมกับรอยกรีดบนใบหน้าของเขา...รอยแผลของเขาหายไปแล้ว ทว่ารอยแผลของพี่วิทย์
กลับไม่เคยหาย...
ไม่เคยเอาพลาสเตอร์นั้นออกจากลำคอตนเอง...ทำเพียงแวะเวียนไปเอาพลาสเตอร์อันใหม่จากพี่ชายมาปิดไว้..
  ทำไม มันคือแผลอะไร ทำไมถึงให้พี่ชายแตะมัน ทำไมกัน...
      เม้มปากแน่นยามที่ปลายเล็บสั้นๆของเขาค่อยสอดเข้าไปใต้พลาสเตอร์สีขาว เขาออกแรงดึงมันเบาๆหากแต่ไม่มีท่าทีว่าจะหลุด เมฆเม้มปากแน่น พลาสเตอร์นี้วิทย์มักจะเปลี่ยนมันทุกอาทิตย์ ไม่เคยเอาออกแม้กระทั่งตอนอาบน้ำ ดังนั้นมันจึงสามารถหลุดได้อย่างง่ายดายเพียงใช้แรงดึงน้อยนิด..   จำได้ว่าพลาสเตอร์นี้เริ่มเก่าแล้วและวิทย์ก็บ่นว่าจะไปเปลี่ยน เพราะฉะนั้น...
       เมฆเม้มปากแน่น เขาลอบสังเกตสีหน้าของคนที่นอนหลับอยู่อย่างระแวดระวัง เบียดตัวเข้าไปในอ้อมแขนหนาแนบแน่นขึ้นหวังจะให้รอยกอดนั้นแนบแน่นพอที่จะไม่ให้คนที่หลับอยู่สะดุ้งตื่นขึ้นมาเล็บสั้นๆพยายามแงะมันออกอย่างสุดความสามารถ มือสั่นด้วยความเกร็งบวกกว่าความหวาดหวั่น...
     แปะ..
   พลาสเตอร์สีขาวหล่นแหมะติดอยู่ที่ปลายนิ้ว ทำให้ความดีใจเเล่นวูบ เมฆพยายามเพ่งตัวมองหลังหูของคนรัก หากแต่แสงไฟติดๆดับๆนั่นกลับทำให้ทอดมองได้ยากนัก..
      ชายหนุ่มเม้มปากแน่น นึกอยากจะได้ไฟฉายซักกระบอกทั้งที่ไม่มีวันได้พบ เขาดูตอนกลางวันไม่ได้ เพราะเจ้าตัวไม่ยอมแน่ๆ แต่หากจะแอบดูมันตอนกลางคืนก็ไม่มีแสงเสียอีก
    เขาครางเบาๆในลำคออย่างขัดใจ พยายามเพ่งมองให้ได้ อย่างไม่ยอมแพ้ และในที่สุดแสงไฟนีออนจากด้านนอกก็ติดขึ้นและสาดเข้ามาภายในห้องขัง พาดลงบนลูกกรงเหล็กจนเกิดเงาดำ แต่แสงสว่างนั้นก็ยังพาดอยู่ใกล้ๆตัวเขา ทำให้สามารถมองเห็นภาพได้...ชัด....ชัดเจนเสียงจนอยากนึกว่าตัวเองตาฝาด
ความรู้สึกแปลกประหลาดวาบในอกจนร่างสั่นไหว เมฆเบิกตากว้าง ขณะที่แสงไฟดับลงอีกครั้ง ทิ้งให้ห้องขังมีเพียงความมืด...เมฆร้องเสียงสั่นในลำคอ เขาใช้ปลายฟันขบริมฝีปากแน่นอย่างอดรนทนไม่ไหว...
ร่างทั้งร่างสั่นระริก น้ำตานองเอ่อ เขายกปลายนิ้วไล้บนหลังหูของคนรักอีกครั้ง อย่างหวังให้ตัวเองตาฝาด หากแต่รอยนูนบนผิวที่เคยเรียบเนียนกลับทำให้หัวใจสั่นกระตุก
...G U N....
      ทั้งดวงตาที่มองเห็นทั้งปลายนิ้วที่สัมผัส บ่งชัด... นัยน์ตาคู่โตเบิกกว้างน้ำตาที่แห้งเหือดไหลพรากเอ่อท้นดวงตาจนภาพเบื้องหน้าสั่นไหว หัวใจกรีดร้องร่ำไห้ด้วยความปวดแสบปวดร้อน...เจ็บ เจ็บเสียจนพูดไม่ออก เจ็บกว่าไม่รัก
เจ็บกว่าต้องจำทนเงียบนิ่งไม่แสดงท่าทีใดๆ...เจ็บ....เจ็บเพราะถูกหักหลัง...
....." พี่รักเมฆ "
    "คนสำคัญ"
   "กูรักมึง "
  "ถ้ามึงเป็นงูเห่า จะฉกก็ฉกให้ตายทั้งคู่...มึงเป็นคนสำคัญของกู"
   " อย่าสนิทกับมันมากเกินไปได้ไหม...ทำตาหวานใส่พี่ชาย ตัวเอง..."
รักคนสำคัญ น้องชายที่รัก คนที่รัก...รัก.....รักมาก...
      ...พี่ชายที่บอกว่ารักเขามาก กรีดร่องรอยแสดงความเป็นเจ้าของไว้บนร่างของผู้ชายที่เขารักมาก และผู้ชายที่บอกว่ารักเขาเช่นกัน ก็ปกปิดรอยนั้นไม่ยอมให้ใครได้เจอ ลับหลังก็ไปพบกันสองคน....
มันเรียกว่าอะไร....นี่มันอะไรกัน...
     สุดท้ายแล้ว คนที่โดนหลอกน่ะมันเขาทั้งนั้น ! รัก ....พูดว่ารักทั้งที่ทำแบบนี้ รักงั้นเหรอ? ทำไม...ทำไมถึงได้ทรยศหักหลัง ทำไมพี่ชายถึงได้แย่งของสำคัญของเขาไปอีกแล้ว...ทำไมคนที่เขารักถึงต้องทอดทิ้งเขาไปทุกคน...
ทำไมกัน!...
   ดวงตากลมโตที่นองเอ่อด้วยน้ำตาวาววับและเบิกกว้าง ความเจ็บปวด หวาดหวั่น รวดร้าวจนคิดอะไรไม่ออกเต็มแน่นอยู่ในหัวอก เจ็บปวดเสียจนจุกแน่น..เจ็บ เจ็บเสียจนสมองมึนเบลอ ตื้อหนักแทบคิดอะไรไม่ออก
    ปลายนิ้วเรียวจิกลงบนพื้นซีเมนต์เเข็งชืด ฝ่ามือสั่นระริกและปลายฟันที่เขาเขาหากันแน่น...เล็บสั้นๆกดแน่นครูดกับพื้นซีเมนต์เสียจนเจ็บแปลบ  ทว่าเขาไม่สนใจยังคงกดปลายเล็บลงบนผิวซีเมน์อย่างต่อเนื่อง ไม่สนว่าจะเจ็บ ไม่สนว่าจะเกิดแผล ให้ร่างกายเจ็บปวด ดีกว่าหัวใจต้องทุกข์ทรมาร ร่างหายเขาต้องนี้เจ็บเพียงเท่านี้ หากหัวใจร้าวร้านกว่านับ
พันเท่า !...พี่ชายที่รัก พี่ชายที่พร่ำคำว่ารัก พี่ชายที่โอบกอดกระซิบคำว่ารักมาตลอดหลายปี
...ผู้ชายที่เขารัก ผู้ชายที่พูดว่ารักเขา และปกป้องเขามาตลอด สองคนนั้นคงกำลังแกล้งแสดงละครตบตาเขาอย่างแนบเนียน ทำเหมือนเขาเป็นคนโง่ แสร้งทำเป็นเกลียด แสร้งทำเป็นไม่ชอบหน้า หากลับหลังกลับยิ้มร่า พุดคุยแสดงคงวามรักกันอย่างมีความสุข โดยไม่มีใครสนใจเขา
     กลั้นสะอื้นในลำคอเสียจนตัวสั่น เขาอยากจะร้องไห้และกระชากร่างของคนที่นอนหลับอยู่มาโวยวายต่อว่าให้สาใจ อยากจะเดินไปกรีดร้องใส่พี่ชายที่ทำหน้าซื่อ อยากจะทำร้าย อยากจะกู่ก้องให้สาสมกับความเจ็บปวดที่ได้รับ
กับความรักที่ถูกหักหลังทำไม ทำไมเขาต้องพบเจอความผิดหวังอยู่ตลอด ทำไม... ทำไมความรักที่พยายามไขว่คว้าถึงไม่ได้มาสักที
   เมฆบิดตัวออกจากอ้อมแขนแกร่งที่เปลี่ยนจากความอบอุ่นเป็นเย็นยะเยือกและแผดเผาหัวใจเสียจนแทบมอดไหม้ เขาซุกหน้าลงกับหมอนของตน กลั้นสะอื้นกลั้นน้ำตาเสียจนร้างทั้งร่างสั่นไหว
ในมือของเขามีพลาสเตอร์ที่ดึงออกมาจากหลังหูของคนรักติดอยู่ เขากำมันแน่น ระลึกถึงคนที่ให้มันมา และคนที่สร้างรอยแผลนั้นมาให้
....ทั้งที่ลืม พยายามลืมมันไปแล้วถึงความสูญเสียและความวิปโยคในชีวิตของเขา ที่เกิดขึ้นเพราะผู้ชายที่เขาเรียกว่า
พี่ทั้งที่รัก ทั้งที่ไว้ใจ ทั้งที่อยู่ข้างๆ ชายคนนั้นกลับทรยศความไว้ใจและความรักของเขาอย่างง่ายดาย ฉกชิงความรัก
แย่งเอาคนที่เขารักมาอีกครั้ง...ทำร้ายให้เขาต้องเจ็บปวดเพราะไม่มีใครต้องการ ทำให้เขาจนตรอกเสียต้องพบเจอกับนรกบนดิน...
...ภาพของพี่ชายที่รักแสนรัก เคยแตกร้าวไปแล้ว และเขานี่อหละพยายามเก็บมันมาประกอบใหม่อีกครา หากทว่าเมื่อ
รอยแยกนั้นจะแนบกันสนิท เจ้าของมันกลับดึงกระชากภาพนั้นให้ขาดวิ่นด้วยตัวเอง..พี่ชาย พี่ชาย พี่ชายของผม
ทำไม ทำไม ทำไมพี่ถึงต้องทรยศผม ทำไมพี่ถึงต้องทำร้ายผม ทำไมพี่ต้องแย่งชิงคนที่ผมรักไป
....G U N...ทำไมต้องเป็นพี่....
      ปลายนิ้วที่ชุ่มไปด้วยเลือดเอื้อมมือกำลูกกรงบนศรีษะแน่น  ร่างที่สั่นไหวนั้นกัดฟันกรอด แววตาคุกรุ่นด้วยความโกรธ ความปวดร้าว ความเสียใจจนแทบคลั่ง !
พลาสเตอร์สีขาวถูกแปะลงบนที่เดิมอย่างรวดเร็วด้วยปลายนิ้วเปื้อนเลือดสีสด  ดวงตากลมโตจ้องมองใบหน้าของชาย
ที่เขารักนักหนาด้วยหยาดน้ำตาไหลเอ่อ ในยามค่ำคืนที่ทุกชีวิตหลับไหล กลับมีเพียงร่างของนักโทษชายคนหนึ่ง
นอนเบิกตาโพลง ดวงตาแดงก่ำด้วยน้ำตาและความคั่งแค้น...
...." พี่......"
เสียงกระซิบของเมฆดังขึ้นฝ่าความเงียบอีกครั้ง แม้มันจะเบาแสนเบาเช่นเดิมหากทว่าน้ำเสียงนั้นไม่ได้สั่นไหว เช่นเดียวกับฝ่ามือที่กำแน่นเข้าหากันแน่น...และดวงตาที่วาววับด้วยน้ำตาแต่ฉายชัดถึงความไม่พอใจ
Improbable 13 : คำโกหกแลกหยดน้ำตา
      ผิวเนื้อสีอ่อนตรงปลายเล็บคมใสกลายเป็นสีจัดด้วยรอยแผลฉีกและรอยเลือดอันไม่รู้ที่มาว่าแผลนี้มันเกิดขึ้นได้อย่างไร ทำให้วิทย์จ้องมองปลายนิ้วของคนรักด้วยสีหน้ากังขา...ยามมองเห็นรอยยิ้มในใบหน้าซึ่งไม่รวมกับดวงตาแดงก่ำของเจ้าตัวเขาเอื้อมมือดึงปลายนิ้วเปื้อนเลือดและเป็นรอยแผลทั้งห้าของเจ้าตัวมาเพ่งมองอย่างสงสัย...คำพูดที่บอกว่าไปได้แผลตอนกลางคืนนั่นเขาไม่เชื่อสักนิด เพราะตอนเข้านอนเขาก็ยังไม่เห็นอะไรเลย แต่พอมองเห็นสีหน้าระรื่นเกินปกตินั้นแล้ว..อดจะยอมรับไม่ได้ว่า..ไม่อยากจะออกปากถามอะไรให้มากกว่านี้
...ยิ่ง...เจ้าตัวบอกว่าเจ็บ...และอยากจะไปทำแผลเร็วๆ..อยากจะไปหา"พี่ชาย"ของตัวเองเร็วๆ...
     "...ตกลงจะไม่บอกจริงๆใช่ไหมว่าทำไมถึงมีแผลแบบนี้.." ไม่อยากจะคาดคั้นให้เจ้าตัวรำคาญ...แต่ก็ไม่อยากจะปล่อยให้ทำหน้าแบบนี้แล้วเดินออกไปหาคนอื่นง่ายๆ..เขารู้ว่าเมฆต้องมีอะไรอยู่ในใจ...แต่ไม่รู้ว่าทำไม...มันถึงไม่พูด...
      "..ก็บอกแล้วไง ว่าได้แผลตอนงมทางไปห้องน้ำ...มันมืดแล้วก็ขาพวกที่นอนอยู่ในห้องก็เกกะจะตาย กูเลยจับกบจนนิ้วเป็นแบบนี้ไงครับพี่วิทย์...จะเอาอะไรอีก..." เจ้าคนเจ็บพยายามพูดติดตลกให้ขัน...เสียแต่มองแผลมันแล้วเขาชักจะขันไม่ออก
      ".....จะยืนยันแบบนั้นก็ตามใจ "วิทย์ถอนใจพรู ไม่อยากซักไซ้ให้เจ้าตัวรำคาญมากไป เพราะปกติแล้วเขาก็ไม่ใช่พวกที่คอยซักคอยยุ่งกับเรื่องของใครอยู่แล้ว...เขาให้อิสระมันในการทำอะไรตามที่ใจอยากตลอดมา การจะมาบังคับมันให้ง้างปากบอกเรื่องยุ่งๆที่ตัวมันกำลังคิดอยู่นั้นไม่ใช่นิสัยของเขา...ถึงอยากจะรู้...ถึงจะห่วงแค่ไหน....แต่เมื่อเขาให้มันพึ่งตัวเองทำอะไรด้วยตัวเองแล้วก็ไม่ควรจะยื่นมือไปยุ่ง..
      "...งั้นไปหาพี่กันย์ก่อนนะ " สีหน้าที่ชักจะระรื่นนั้นทำให้หัวคิ้วของคนมองขมวดเข้าหากันมากขึ้น วิทย์ขมวดคิ้วแน่น ชั่วขณะหนึ่งชายหนุ่มยื่นมือไปคว้าแขนของคนรักไว้...แล้วบีบแน่น...
       "............" นัยน์ตาคู่นั้นหันมามองโดยที่ไม่มีคำพูดอะไรออกมาจากปากของเจ้าตัว...วิทย์หรี่ตาลงน้อยๆ...กับแววตาที่รับรู้ได้เพียงว่ามันว้าวุ่น..ไม่สบายใจ แต่ด้วยสาเหตุอะไร แบบไหน เขาเดาไม่ออก..
      "....เมฆ......มึง....."
      "...อะไรอีกพี่? "นัยน์ตาคู่นั้นมองสบพร้อมกับรอยยิ้มร่า..ใบหน้าที่เคยคุ้นไม่ได้มีท่าทีผิดแผกอะไรราวกับเป็นเขาที่คิดไปเอง...คิดไปเอง....
      "....รีบไปรีบมานะ..." สุดท้ายเขาก็ปล่อยเเขนเล็กนั้นลงและมองแผ่นหลังในชุดเสื้อสีน้ำตาลหม่นจากไป..วิทย์ขมวดคิ้วรู้สึกปวดหัวตื้อและหนักอึ้งในอกขึ้นมาอย่างกะทันหัน...
อยากจะอ้าปากซักไซ้ไล่เลียงให้มากกว่านี้ อยากจะบีบให้มันพูดออกมาว่าเกิดอะไรขึ้น...แต่ท้ายที่สุดแล้ว เขาก็ไม่ทำ
...นอกจากจะเพราะไม่คิดอยากบังคับใจคนที่รักแล้ว...อีกหนึ่งเหตุผล คือเขาอยากให้วิทย์มันสบายใจและได้ทำอะไรตามใจมากที่สุดเมื่ออยู่กับเขา..อยากให้เมฆมันรู้สึกว่าที่ตรงนี้..คือที่ๆดีที่สุด..
ไม่อยากจะห่วงเกินไป ไม่อยากจะหวงแหนจนเกินไป จนอีกฝ่ายเตลิดหนีเพราความอึดอัด ไร้อิสระ เหมือนรักครั้งก่อน...
อยากจะให้ทุกอย่างที่มันต้องการ...อยากให้มันรักที่จะอยู่ตรงนี้...
ไม่อยากให้มันมีเรื่องลำบากใจอะไรแม้แต่อย่างเดียว เพราะเขารู้...ว่ามีใครที่กำลังรอให้เมฆกลับไปหาอยู่ทั้งคน...
  ปลายนิ้วแตะลงบนรอยแผลที่หลังคออย่างเผลอไผลพร้อมกับบทอดถอนใจออกมาเพียงแผ่วเบา พลันขมวดคิ้วเมื่อรู้สึกถึงตำแหน่งที่ผิดแผกไปจากเดิม วิทย์กำลังคิดจะเดินไปส่องกระจกในห้องน้ำดูให้แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้น  แต่ความคิดนั้นก็ต้องสะดุดหยุดลง เมื่อมองเห็นร่างของเพื่อนรักเดินมาพร้อมกับเด็กใหม่ด้วยสีหน้าเคร่งขรึม..
      "..........." เขายิ้มให้มันโดยไม่พูดอะไร..และเหลือบมองใบหน้าของเด็กใหม่เล็กน้อย มันยิ้มให้เขาอย่างรวดเร็ว..ทว่าไร้ความจริงใจโดยสิ้นเชิง..
      "....มีเรื่องจะคุยด้วยว่ะ...มานี่หน่อย " มองหน้าขาใหญ่ของแดนสิบสองแล้วพยักหน้า..เห็นสีหน้าของไอ้โตที่พักนี้เครียดอยู่แล้วเหมือนจะเครียดยิ่งกว่าเดิมแล้วนึกสังหรณ์ร้ายอยู่รำไร...วิทย์ละมือลงจากพลาสเตอร์ที่หลังหูของตนเองพยักหน้าและเดินตามทั้งคู่ไป ปัดเรื่องความกังวลของตนออกจากสมองด้วยรู้ดีว่ามีเรื่องอื่นที่ต้องรับฟังและจัดการ
    ...ปลายนิ้วชี้เปื้อนเลือดเพียงนิด แต่สีที่แตกต่างก็สามารถเห็นได้ชัดเจน..วิทย์ขมวดคิ้วอีกรอบ จ้องมองมันผ่านแสงของพระอาทิตย์ที่เริ่มร้อนแรงและสาดส่องเข้ามาตามรอยแยกของประตู...
อาจจะเป็นรอยเลือดที่ติดมาจากแผลของเมฆ..วิทย์โคลงหัวแม้จะนึกกังขาอยู่ในใจว่าเลือดที่ปลายนิ้วของเมฆมันมีส่วนไหนที่ไม่แห้งอยู่ด้วยหรือ แต่สุดท้ายเขาก็ปัดความสงสัยนั้นทิ้งเมื่อเดินมาถึงอาคารหลังเก่ารกร้าง และมองเห็นร่างของเพื่อนสนิทมองไปยังคนอีกกลุ่มที่เดินเข้ามาหา ภายใต้แสงตะวันในยามเช้า..
    สายลมอ่อนพัดโชยมาตามยอดไม้...ในยามเช้าที่หลายชีวิตกำลังตื่นจากหลับไหลอย่างมีความสุขแต่คงไม่ใมใช่ ณ ที่แห่งนี้ วิทย์มองร่างของกลุ่มคนซึ่งเดินตรงมายังที่ๆเขาและพรรคพวกยืนอยู่ สัมผัสได้ว่าสิ่งที่พวกมันจะพูด..คงไม่ได้มีดีอะไรนักแน่ๆ...
ประตูสีน้ำตาลแก่มีผ้าม่านสีมอซอปิดอยู่ตรงช่วงบนที่เป็นกระจกเพื่อความเป็นส่วนตัวชัดเจน บานประตูเก่าคร่ำคร่าที่แสนคุ้นตาตอนนี้ดูหนักราวกับแผ่นเหล็กหนานัยน์ตาสีเข้มก้มลงมองแผลที่ปลายนิ้วตัวเองด้วยสีหน้าเมินเฉยหากในใจว้าวุ่น...ปั่นป่วน

manza555

ขอบคุณครับ

mario401

ขอบคุณมากมายครับผม

mario401

ขอบคุณมากมายครับผม

poomza

ขอบคุณมากนะครับ

GunGuy

ขอบคุณมากนะครับ

Klong

ขอบคุนครับ

snooperio

ขอบใจมากมากเลยคับ

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

Forgetmenot12

เมฆเป็นไรน่ะ

wi2

ขอบคุณมากครับ

pt200

ขอบคุณครับ

4_NAY

เมฆทำอะไรกับมือตัวเอง

pt200

ขอบคุณครับ

Soyu

ขอบคุณนะครับ

nobnan

ขอบคุณครับ