OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 100

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
ประตูสีน้ำตาลแก่มีผ้าม่านสีมอซอปิดอยู่ตรงช่วงบนที่เป็นกระจกเพื่อความเป็นส่วนตัวชัดเจน บานประตูเก่าคร่ำคร่าที่แสนคุ้นตาตอนนี้ดูหนักราวกับแผ่นเหล็กหนานัยน์ตาสีเข้มก้มลงมองแผลที่ปลายนิ้วตัวเองด้วยสีหน้าเมินเฉยหากในใจว้าวุ่น...ปั่นป่วน
....ชั่วขณะหนึ่งที่เขาลังเล ชั่วครู่ที่นึกอยากจะลืม อยากจะปัดความสงสัยความว้าวุ่นหรือแม้กระทั่งความอาฆาตโกรธแค้นของตนเองให้ไปไกลตา เพราะดวงตาคู่นั้น...เพราะแววตาที่ห่วงหาของวิทย์
แต่เมื่อสุดท้ายแล้ว มือนั้นก็ปล่อยลง...สุดท้ายแล้ว ดวงตาคู่นั้นก็เป็นฝ่ายละสายตาจาก เขาจึงเดินออกมา...เดินออกมาเผชิญกับความจริง ต่อให้...เจ้าของมือที่รั้งไว้นั้นรักเขา..รักอย่างที่ปากพูด รัก...อย่างที่แสดงออกมา แต่ก็คงน้อยกว่ารักคนที่อยู่ในห้องนี้...ใช่ไหม?  ...ยังไงวิทย์ก็ไม่เคยรักเขามากไปกว่ากันย์ใช่รึเปล่า? ยังไงพี่ชายก็ยังคงจะแย่งของสำคัญ คนสำคัญของเขาแบบนี้อยู่เรื่อยๆใช่ไหม?
หมับ...
เพี๊ยะ!...
     " เมฆ...ทำอะไรอยู่ "น้ำเสียงที่คุ้นเคย มาพร้อมกับฝ่ามือหนาที่แตะลงบนไหล่ หากแต่คนที่กำลังเหม่อมองกลับเป็นฝ่ายสะดุ้งเฮือก ร่างผอมขยับห่างพร้อมกับฝ่ามือเอื้อมไปปัดสัมผัสนั้นออกจากหัวไหล่ของตนอย่างรวดเร็วจนเกิดเสียงฝ่ามือกระทบเนื้อดังขึ้น...
      "..........."
      "........."
         ความเงียบลอยอวลขณะที่ฝ่ามือหนายกค้างผละออกจากหัวไหล่ผอม แต่ก็ไม่ได้ละลงข้างกาย ยังคงค้างอยู่กลางอากาศเช่นเดียวกับฝ่ามือของเมฆเช่นกัน...ดวงตาสองคู่สบกันนั้นเต็มไปด้วยความตกตะลึงและความสงสัย...รอยแดงที่เกิดจากแรงสะบัดของปลายนิ้วปรากฏขึ้นมาอย่างเด่นชัดบนหลังมือแกร่ง...
       เมฆจ้องมองรอยแดงนั้นพร้อมกับสบมองแววตาตกตะลึงของพี่ชายชั่วขณะหนึ่งความละอายและความเสียใจแล่นพล่านจนต้องหลบตาด้วยความอดสู...มือไม้เย็นเฉียบ ลืมเลือนความโกรธของตนไปชั่ววูบหนึ่ง.....เพราะเขาจำได้ดีว่ายามที่พี่ชายโกรธ...อะไรจะเกิดขึ้น...
      " เป็นอะไรไป? "น้ำเสียงถามเเสนห่วงหาดังขึ้นเบาๆ...หากฝ่ามือไม่ได้เอื้อมมาหาอีกแล้ว..เมฆขบปลายฟันเข้าหากันก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบมองนัยน์ตาคู่นั้นแล้วเอ่ยออกมาเสียงอ่อย..
      " ขอโทษ...ผม...ตกใจ ..." นัยน์ตาที่ฉายแววละอายสำนึกผิดนั้นทำให้กันย์ยิ้มออก..หลังจากตกตะลึงและนิ่งขึงไปชั่วครู่กับแววตาโกรธเคืองและเป็นอริที่เผลอมองสบ..
       "...ไม่เป็นไร...มีอะไรเหรอ? หรือว่ารอพี่อยู่ "ในที่สุดเขาก็วางมือลงบนไหล่บางนั้นอีกครั้ง...ก้มมองใบหน้าหวานเข้าประชิด พยายามจะสบตาสีดำสนิทคู่นั้นอย่างค้นหา...เพราะสังหรณ์ใจ ถึงความผิดปกติ..
       "...คือ..."
       " หรือว่ามันทำอะไรเมฆ " น้ำเสียงแข้งกระด้างและเเววตาลุกโชนยามเอ่ยถึง"มัน"ที่เขารู้ดีว่าเป็นใครช่างเต็มไปด้วยความแข็งกร้าวและเคืองโกรธเช่นเคย..ช่างเป็นละครที่สมบทบาท..เป็นละครที่แนบเนียนนัก...ถ้าเพียงแต่เขาจะไม่รู้ ถ้าเพียงแต่เขาจะปิดตาลงข้างหนึ่ง...
      ...ความห่วงใยครั้งนี้ไม่ได้ทำให้เขานึกดีใจ..หรือนึกระอาใจกับความบาดหมางที่ไม่จบสิ้นเช่นที่เคยเป็น...ตอนนี้มันทำให้เขายอกแสยงในใจ..มองใบหน้าที่คุ้นเคย มองรอยยิ้มที่ยังคงหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน แล้วกระเพาะก็บีบตัวแน่น..พาลรู้สึกคลื่นเหียน..รังเกียจความรู้สึกจอมปลอมที่แสดงออกมาผ่านใบหน้าของพี่ชายผู้แสนดีจนแทบอยากจะอาเจียร...
      สารพัดคำพูด การกระทำมากมายที่บอกว่ารัก ที่แสดงออกว่าห่วงใย สิ่งเหล่านั้นแสดงออกมาเพื่อให้เขาตายใจและจะแย่งชิงของของเขาไปอีกแล้วใช่ไหม?..
เรื่องราวมันต้องกลับซ้ำ...เหมือนเดิมอีกใช่รึเปล่า?
        "..เมฆ? "...ฝ่ามือลูบไหล่แล้วบีบเบาๆทั้งอ่อนโยนทั้งน่ารังเกียจความรู้สึกผสมปนเปกันเสียจนอยากจะร้องไห้ นัยน์ตาคู่นั้นก้มมามองสบตาแล้วขมวดคิ้ว สีหน้าไม่พอใจปรากฏขึ้นอย่างรวดเร็ว...ช่างแสนดีและหลอกลวงเสียจนเขาอยากจะหนีไปให้ไกล...  ทำไม...ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้...
แอ๊ด....
     "มานี่ก่อน...มานั่งตรงนี้แล้วค่อยคุยกัน..." สีหน้าแบบนั้นเป็นห่วงใช่ไหม? ร้อนรนใช่ไหม?...ที่แสดงออกแบบนั้น
ในใจคิดอะไร แบบไหน จะดีใจอยู่รึเปล่า? จะร่าเริงหรือยิ้มหยันเขาที่กำลังร้องไห้อยู่รึเปล่า?จะมีความสุข...ในใจตอนนี้กำลังมีความสุขผิดกับสีหน้าที่แสดงออกมาสินะ..
      เขากัดฟันขบริมฝีปากแน่นจนเจ็บช้ำ ขบกลั้นสะอื้นกลั้นน้ำตาเสียจนริมฝีปากสั่นไหว..พยายามกลั้นอารมณ์พลุ้งพล่านของตัวเองอย่างสุดความสามารถไม่ให้ร้องไห้และโวยวายออกมาจนหมดเปลือก..ไม่เอาแล้ว ไม่อยากเป็นคนเดิม...ไม่อยากเป็นน้องชายงี่เง่าคนเดิม ที่ทำอะไรโง่ๆจนต้องเสียทุกอย่างไปในพริบตา...
....เมฆเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าคุ้นตา ใบหน้าที่เขาเห็นมานานนัก...กี่ปีกันนะ..สิบปี...สิบเอ็ด..สิบสอง...หรือยี่สิบปีกันแน่...นานแค่ไหนกันแน่......นานแค่ไหนที่รู้จัก นานแค่ไหนที่คนๆนี้ทำให้ชีวิตของเขาเปลี่ยนผัน...
         น้ำตาไหลออกจากดวงตาแดงก่ำเพราะอดกลั้นอย่างอดรนทนไม่ไหวเมฆสะอื้นฮักยกมือขึ้นปิดหน้าอย่างรวดร้าว...มองไม่ได้...เขาทนมองเห็นไม่ได้เลย ทนมองดูใบหน้าที่เคยคุ้น...ทนมองสีหน้าห่วงหาและรอยยิ้มห่วงใยนั่นไม่ได้อีกต่อไป...ยิ่งพี่ชายดีกับเขามากเท่าไหร่ ก็ราวกับจะกดให้เขาตกต่ำลงยิ่งขึ้นไป ยิ่งพี่ชายสูงส่งแค่ไหน เขาก็มีสถานะเหมือนฝุ่นใต้เท้ามากขึ้นเท่านั้น...
      ไม่เคยมีใครมองเห็นเขา ถ้าพี่ยืนอยู่ตรงหน้า ไม่มี ไม่มีเลย....ไม่แม้กระทั่งพ่อแม่ของเขาเสียด้วยซ้ำ...
        "...เมฆ......."เสียงครางแผ่วของกันย์ดังเข้าหู แต่ตอนนี้ชายหนุ่มไม่แม้แต่จะนึกสนใจ เมฆก้มหน้ากลั้นสะอื้นจนตัวสั่นไหว และเขายิ่งร้อง...ร้องไห้หนักขึ้น...ร้องมากขึ้นเรื่อยๆเมื่ออ้อมแขนของ"พี่ชาย"เอื้อมมากอดเอาไว้...
...ในใจของคนกอดคิดอย่างไรเขาไม่รู้...แต่ในใจของเขา ในใจของคนถูกกอดเช่นเขากำลังร่ำร้อนทุรนทุราย กำลังเจ็บ...เจ็บแทบเป็นแทบตายแทบบ้าคลั่ง...
ยิ่งกอดมากเท่าไหร่ก็ยิ่งเจ็บ...ยิ่งห่วงเท่าไหร่ก็ยิ่งปวดร้าว เพราะอ้อมกอดนี้ เพราะคนๆนี้กำลังทำร้ายเขา...ทำร้ายด้วยความรู้สึกจอมปลอม ทำร้ายด้วยการเสแสร้งบิดเบือนความจริง...
...เขาดิ้นหนี...พยายามขืนตัวออกจากอ้อมแขนที่ทำให้หัวใจยิ่งเจ็บร้าวเจียนคลั่ง หากแต่เรี่ยวแรงที่เคยมีหมดไปโดยสิ้นเชิง...เมื่ออ้อมแขนนี้กอดรัด ราวกับว่าชายหนุ่มเอาความเจ็บปวดรวดร้าวทรมารเข้าโอบกอดหัวใจของเขา กักขังไว้ในอ้อมแขนไม่ให้ดิ้นหนี ไม่ต่างกับขังให้หัวใจของเขารับความเจ็บนั้นไปตรงๆโดยไม่อาจจะทำอะไรได้...
    เจ็บ...เขาเจ็บเหลือเกิน...เจ็บที่หนีไม่ได้...เจ็บ...ที่พยายามอย่างไรก็ดิ้นไม่หลุด...
          ฝ่ามือของเขาตะกุยเสื้อกาวน์สีขาวอันคุ้นตาเมื่อเจ้าของอ้อมกอดยังไม่ยอมผละไปไหน ฝ่ามือที่มีรอยช้ำเป็นแผลฉีกขาดเกาะเกี่ยวดึงครูดเสื้อสีขาวนั้นไม่หยุด จนปลายนิ้วที่จิกฟาดประทับลงไปเริ่มปรากฏสีแดงของเลือด กลายเป็นรอยเปื้อนเด่นชัดบนเสื้อผืนนั้น สะบัดพาดปลายนิ้วเข้ากับกระเป๋าตรงอกซ้ายที่เหน็บปากกาจนมันร่วงกราวลงพื้น ท่ามกลางเสียงสะอื้นและแรงกอดรัดที่ยังคงกระชับแน่น...ไม่ยอมปล่อย แน่นเสียจนไม่มีแรงหายใจ...แน่นเสียจนอยากจะขาดใจตายไปต่อหน้า...
      นัยน์ตาที่ปิดพับลงด้วยไม่อยากมองเห็นใบหน้าที่แสลงใจนักปรือเปิดขึ้นเพียงชั่วครู่ หากพอจะเห็นรูปภาพสีซีดจางหล่นลงบนพื้นผ่านม่านน้ำตา...รูปภาพ...ของเด็กชายและชายหนุ่มในชุดนักศึกษาแสนคุ้น...เรียกความทรงจำอันน่าอดสูให้แล่นวาบเข้าสู่สมอง...
  ...เมฆกรีดร้องในลำคอผ่านปลายฟันที่ขบริมฝีปากแน่นจนเลือดซึม น้ำตาที่ไหลพรากนั้นยิ่งทะลักทะลายราวกับอดรนทนไม่ไหว...
....นัยน์ตาของมองเห็นท่อนแขนสีเนื้อรัดร่างของตนไว้แน่น...หัวใจที่บีบรัดเจ็บปลาบแทบไม่มีแรงหายใจต่อ...ปลายนิ้วตะกุยตะกายแผ่นอกและเสื้อกาวน์สีขาวจนมันเกิดรอยเลือดปรากฏขึ้นอย่างอดรนทนไม่ไหว..
ผิวเนื้อสีขาวอมน้ำตาลดูราวกับเส้นเชือก...เชือกที่กำลังบีบรัด...พันธนาการไม่ให้ดิ้นรนไปไหน...เชือกที่กำลังรัดลำคอเขาให้ขาดใจตายทั้งเป็น...
  สติสุดท้ายที่เหลืออยู่มองเห็นเพียงภาพถ่ายสีจางตามวันเวลา เมฆมองเห็นสีแดงของเลือดเจือหยดน้ำตาทิ้งตัวลงบนรูปถ่ายใบนั้น...หัวสมองปวดระบม...ร่างกายอ่อนล้าเจ็บร้าวไปทั้งกายและใจ...
ปลายนิ้วเปื้อนเลือดเอื้อมไปหารูปถ่ายที่ตกบนพื้นอย่างอ่อนแรง เมฆพับเปลือกตาลงช้าๆ...ยามที่อดีตอันไม่น่าจดจำฉายซ้ำในสมองจนยากจะลืมเลือน........อดีต...ที่ไม่ได้แตกต่างกับปัจจุบันเลย...
.... พี่กันย์เป็นลูกชายของเพื่อนพ่อ น่าสงสารที่เขาทั้งคู่ประสบอุบัติเหตุเสียชีวิต พี่กันย์ไม่มีญาติพี่น้อง พี่กันย์ไม่มีที่พึ่ง...นอกจากพ่อและแม่เท่านั้น...
เมฆรับฟังคำพูดนี้มานับแต่เขาอายุแปดขวบ พร้อมกับเงยหน้ามองร่างของพี่ชาย...ที่ยืนนิ่งอยู่ท่ามกลางเหล่าผู้คนหน้าเมรุเผาศพที่ปล่องควันลอยเอื่อย พ่อแม่ของเขาเป็นคนมีฐานะค่อนข้างดีจึงรับเลี้ยงพี่กันย์ในฐานะลูกบุญธรรมได้ไม่ยาก เมฆดีใจที่เขามีพี่...และพี่ชายก็ยังใจดี..นั่นทำให้เขาคิดว่าตัวเองมีความสุข......แต่ทว่านั่นก็เป็นเพียงความคิด...
  เพราะพี่กันย์เป็นเด็กฉลาด พ่อแม่จึงรักและตามใจยิ่งกว่าลูกแท้ๆ เพราะพี่กันย์เรียนดีและโดดเด่นทุกทาง จึงไม่มีใครมองเห็นเขา...ไม่มีใครสนใจเขา...
เมฆรับได้ว่านั่นเป็นเพียงความแตกต่าง...และส่วนหนึ่งเป็นเพราะเขารักพี่กันย์มากมายเหลือเกิน..และเชื่อ..ว่าพี่กันย์ก็รักเขามากไม่แพ้กัน..
เด็กชายในวัยมัธยมต้นกับนักศึกษาปีหนึ่ง...พี่ชายน้องชายที่อยู่บ้านเดียวกัน สนิทสนมกันและ...รักกัน....ใช่...พี่กันย์เรียกมันว่าแบบนั้น..
แต่ความลับไม่มีในโลก วันที่พ่อแม่จับได้ว่าเกิดอะไรขึ้น กลับไม่ใช่เขาที่ถูกปกป้อง ไม่ใช่เขาที่พ่อแม่โผเข้าหา และไม่ใช่เขา..ที่พี่กันย์อ้าแขนโอบรับไว้...
คำว่าพ่อแม่ไม่รักยังน้อยไปสำหรับสิ่งที่เขาเจอ...จำได้ว่าตัวเองร้องไห้แทบขาดใจตอนที่ถูกส่งให้ไปอยู่กับลุง...เขามอง
พี่กันย์ที่ทำได้เพียงก้มหน้าต่ำและไม่แม้แต่จะมองสบตาด้วยน้ำตานองหน้า...เมฆคิดว่านั่นมากพอแล้วสำหรับการถูกหักหลัง...แต่ไม่คิด...ว่าเมื่อเขามาอยู่ที่บ้านลุงแล้ว ยังมีอะไรมากกว่านั้นมากนัก
...เพราะพี่ชายที่มาแย่งทุกอย่างไปจากเขา เพราะพี่กันย์ที่มาแย่งพ่อแม่ ครอบครัว และยัดเหยียดเขามาอยู่ในความดูแลของลุงตัวเอง...เพียงเพื่อให้เจ้าเดนมนุษย์นั่นมันใช้กำลังข่มเหงเขาราวกับไม่ใช่คน...จะแปลกอะไรล่ะถ้าเขาจะเป็นฝ่ายเสนอความตายไปให้มัน...จะแปลกอะไร ถ้าเขาจะวางยาฆ่ามันหลังจากที่ทนมานานแสนนาน
เมฆไม่นึกกลัวบาปกรรมหรืออะไรทั้งนั้น เขาไม่กลัวว่าจะทำใครร้องไห้เสียใจ ไม่กลัวว่าจะทำให้ใครต้องทุกข์ระทมหรือเจ็บปวดเพราะเขา...ในเมื่อไม่มีใครรักและต้องการเขาจริงๆ แล้วจะไปสนใจคนอื่นทำไมกัน
...แม้แต่พี่ที่บอกว่ารัก...แม้แต่พี่กันย์ที่บอกว่ารักเขา ยังเป็นฝ่ายผลักไสเขาไปให้ไกลตัว...
พี่ที่บอกว่ารักเขา...แต่ความจริงแล้วกลับแย่งชิงทุกสิ่งทุกอย่าง ทั้งครอบครัว พ่อแม่ และยัดเหยียดชีวิตทุกข์ระทมมาให้...
...ชีวิตนี้เของเมฆมีอยู่แต่กับคำว่าหลองลวง...ชาตินี้ทั้งชาติก็คงได้แต่คำลวง...ไม่มีความจริง...ไม่มีความรู้สึกอะไรที่เป็นความจริงทุกอย่างเป็นคำโกหก...ทุกอย่างที่เขาได้รับล้วนแต่หลอกลวง...
....และคนที่ทั้งแย่งชิง...ทั้งยัดเหยียดความทุกข์ระทมขื่นขมมาให้...ก็เป็นพี่ชายของเขาทั้งนั้น......พี่ชาย...ที่บอกว่ารัก...รักมากกว่าอะไร...รัก....รักและยอมมอบให้ทุกอย่าง......แต่ทุกอย่าง...พี่แย่งชิงมาจากเขา..
นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มเปิดออกมาอย่างเชื่องช้า ภาพเบื้องหน้าพร่ามัวเพราะน้ำตาที่ยังคงเกาะพราวอยู่ตามขนตา เมฆกระพริบตาอย่างเชื่องช้า สมองเลื่อนลอย...หัวใจเจ็บชาและมึนงงกับความรู้สึกอึดอัดเจ็บปวดจากความหลังที่อยู่ในความทรงจำ..เขาครางเบาๆในลำคอ มองเห็นเพดานสีหม่นและรู้สึกถึงสัมผัสที่อยู่บนปลายนิ้ว...
      เมฆหรุบตามองฝ่ามือตัวเองที่ถูกยกขึ้นสูง...ปลายนิ้วมีพลาสเตอร์ปะไว้อย่างครบถ้วน นิ้วนางข้างซ้ายกำลังถูกเช็ดล้างด้วยฝ่ามือนุ่มนวลและเคยคุ้น..เขามองห็นเสี้ยวหน้าคมก้มต่ำหรับมองปลายนิ้วตัวเอง ทั้งยังดูแข็งกระด้างแปลกตาอยู่ในที่
เมฆยิ้มเฝื่อน...จ้องมองสีหน้าแข็งกร้าวนั้นเขม็ง...เขาเม้มปากแล้วบิดมันเป็นรอยยิ้มหยัน...ยามที่เขาไม่เห็นก็คงทำหน้าแบบนี้..ตอนที่เขาไม่มอง ก็คงมีสีหน้าแบบนี้ใช่ไหม?...เป็นแบบนี้...ลับหลังเขาใช่ไหม?...
        ....นี่คือความจริงหลังคำโกหกและใบหน้าอ่อนโยนใช่รึเปล่า?
      " ตื่นแล้วเหรอ? "ฝ่ามือของเขาถูกกุมไว้แล้วออกปากถามอย่างอ่อนโยน...อีกทั้งฝ่ามือที่ลูบไล้ศรีษะ...เมฆหรุบตาลงแล้วยิ้มเฝื่อน สัมผัสนี้ช่างอ่อนโยนเหลือเกิน...แต่กลับยากจะเชื่อว่านี่คือความจริง...
อะไรคือความจริง...ท่ามกลางคำโกหกหลอกลวง เขาเพิ่งเห็นชัดก็วันนี้...เขาประจักษ์ชัด..หลังจากหลอกตัวเองมาเนิ่นนานก็ตอนนี้นี่เอง...      ...พี่ชายที่แสนดีนั่น...มันคือคำโกหก...มันคือภาพลวงเท่านั้น...
        "..เมฆ....?...." นัยน์ตาแสนห่วงหาคู่นั้นมองมาแล้วยกหลังมือไล้ผิวแก้มเบาๆ...เมฆขยับยิ้มเฝื่อนแล้วดันตัวลุกจากเตียงพยาบาล...เขามองเห็นเสื้อกาวน์สีขาวที่ถูกถอดพาดไว้ข้างเตียงไม่ไกลมองเห็นรอยแดงที่เปื้อนอยู่แล้วทำได้เพียงถอนหายใจ..
         "ขอโทษที่ทำเสื้อพี่เปื้อน"...การทำร้ายตัวเองมันไม่เคยสาแก่ใจใช่ไหมถึงต้องมาทำร้ายเขาอีก...เมฆก้มมองปลายนิ้วตัวเองแล้วขยับยิ้มเฝื่อน...ราวกับเย้ยหยัน...
         "..ไม่เป็นไร....เมฆ...มีอะไรบอกพี่ได้ไหม?"ฝ่ามือคู่นั้นกุมมือเขา...นัยน์ตาคู่นั้นมองมาที่เขาใบหน้านั้นก็หันมามองเขาเช่นกัน......ทุกอย่างที่แสดงออกนั้นแปลความได้อย่างเดียวว่ามันคือความห่วงหา...

chp_1980

ขอบคุณครับ

manza555

ขอบคุณครับ  เศร้าจัง

mario401

ขอบคุณมากมายครับผม

poomza

ขอบคุณมากครับ

GunGuy

ขอบคุณมากนะครับ

Klong

ขอบคุนครับ

snooperio

ขอบใจมากมากเลยนะคับ

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

wi2

ขอบคุณครับ

pt200

ขอบคุณครับ

4_NAY

ชีวิตน่าเศร้าของเมฆ

pt200

ขอบคุณครับ

Soyu

ขอบคุณนะครับ