OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 101

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
         "ขอโทษที่ทำเสื้อพี่เปื้อน
"...การทำร้ายตัวเองมันไม่เคยสาแก่ใจใช่ไหมถึงต้องมาทำร้ายเขาอีก...เมฆก้มมองปลายนิ้วตัวเองแล้วขยับยิ้มเฝื่อน...ราวกับเย้ยหยัน...
         "..ไม่เป็นไร....เมฆ...มีอะไรบอกพี่ได้ไหม?
"ฝ่ามือคู่นั้นกุมมือเขา...นัยน์ตาคู่นั้นมองมาที่เขา ใบหน้านั้นก็หันมามองเขาเช่นกัน......ทุกอย่างที่แสดงออกนั้นแปลความได้อย่างเดียวว่ามันคือความห่วงหา...
โกหก!
...เขาจ้องมองนัยน์ตาคู่นั้น...ความห่วงใยที่ฉายชัดออกมา มีผลเพียงทำให้สมองของเขาตะโกนอย่างบ้าคลั่ง...
โกหก....
     ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น ทำเป็นห่วงใยนักหนา ทำตัวดี....ดีและหลอกลวงเขาไดอย่างแนบเนียน...พี่กันย์ที่เคยแย่งทุกสิ่งทุกอย่างของเขาไม่เคยเปลี่ยนไป...พี่กันย์ยังคงเป็นคนเดิม...เป็นคนหลองลวงและแย่งชิงคนรักของเขาไปเช่นเดิม...
         "...เมฆ..."น้ำเสียงนั้นร้องเรียกแผ่วระโหยราวกับจะสิ้นใจด้วยความทุกข์...มันเป็นการโกหกที่แนบเนียนเสียจนเขาอยากจะหัวเราะให้ลั่น...ทำหน้าตาแบบนั้นแต่ในใจคงไม่พ้นหัวเราะขันและเห็นเขาไม่ต่างกับตัวตลก...
        "..ผมไปทำอะไร....." ให้พี่..... เขาหลุดปากออกมาเพียงแค่นั้น กระบอกตาปวดรุมอยากร้องไห้ออกมาไม่หยุดหย่อน...ไปทำอะไร เมฆได้ไปทำอะไรให้พี่กันย์เคืองโกรธตอนไหน พี่กันย์ถึงได้คอยมาทำร้าย พี่กันย์ถึงได้คอยมาจองล้าง
จองผลาญ ตามหลอกหลอนและแย่งชิงเขาจากคนที่เขารัก คอยขัดขวางความสุขของเขาทุกอย่าง.. ผมไปทำ..ให้พี่เจ็บ...ตอนไหน? ผมไปทำให้ต้องเสียใครไปหรือ? ผมไปแย่งคนสำคัญของพี่มาหรือไง?
          "...อะไรเมฆ....ไอ้วิทย์มันทำอะไร? เกิดอะไรขึ้นกัน...ทำไมเมฆถึงร้องไห้..."....เพราะพี่..ทุกอย่างมันเพราะพี่ ! เพราะพี่ ! เมฆอยากตะโกนคำนี้ใส่หน้าตาเสแสร้งห่วงหานี่นัก...ที่พี่โกรธเพราะผมไปทำให้พี่วิทย์เคืองใช่ไหม? ที่พี่โกรธน่ะมันเพราะพี่วิทย์ใช่รึเปล่า?....เพราะคนที่ร่วมกันหลองลวงไอ้โง่ต้องมาหงุดหงิดกับมันใช่ไหม? ไม่ใช่เพราะ
ไอ้เมฆคนนี้...ไม่ใช่เลย...          คนที่ให้ผมเจ็บคือพี่ คนที่แย่งของๆผมทำลายความสุขของผมคือพี่...
       เมฆเม้มปากแน่นเสียจนแทบห้อเลือด สมองตอนนี้แทบหยุดทำงานไปแล้วด้วยซ้ำ...คำว่าโกรธคำว่าเกลียด คำว่าคั่งแค้นอัดแน่นในหัวใจจนแทบคิดอะไรไม่ออก...เขาก้มมองมือที่กุมมือตัวเองไว้...ด้วยความรู้สึกยอกแสยองในอก...
    ทำยังไง...จะทำอย่างไรถึงจะมีความสุข? ทำยังไงถึงจะไม่ถูกแย่งชิง ทำอย่างไรถึงจะไม่ถูกหลอกลวง...
        เขาจ้องมองสีน้ำตาลของเสื้อนักโทษที่ประชิดใกล้ อ้อมแขนและฝ่ามืออุ่นโอบรัดแน่นด้วยความห่วงหา...ส่งผ่านความรู้สึกอบอุ่นอันแสบจอมปลอมมาให้เขา เล่นบทพี่ชายที่แสนดีที่เคยชิน...
        เขาหลับตาลงและไพล่นึกไปถึงรอยสลักชัดเจนบนหลังหูของคนรัก หัวใจที่ปวดร้าวอ่อนแอด้วยความเจ็บปวดพลันเต้นเร่าด้วยความแค้นเคือง เมฆกำเสื้อสีน้ำตาลหม่นแน่นขึ้น เขาเอนตัวลงบนเตียงแขนตวัดกอดแผ่นหลังหนาให้ทรุดกายลงมาด้วยกัน เงยรับจูบแผ่วเบาที่ประทับลงบนเปลือกตาและสันจมูก...หลับตาพริ้ม...แต่มือข้างหนึ่งกำลังเลาะไล่อย่าใจเย็นไปยังเสื้อกาวน์สีขาวที่พาดอยู่ไม่ไกล........ คนที่ต้องการจะครอบครองเขา ไม่ต่างอะไรกับไอ้แก่ตัณหากลับที่เขาเกลียดชังคนนั้น...คนที่หลงไหลมัวเมาในความต้องการจนลืมตาไม่ขึ้น...จะขาดการป้องกันตัวโดยสิ้นเชิง...
      เมฆออกแรงกอดรัดร่างสูงใหญ่ให้แน่นขึ้น นัยน์ตาเหลือบแลจากไหล่หนามายังเสื้อกาวน์ขาว มือไต่เลาะ...หัวใจเต้นระรัว...เขารู้...รู้ว่าในนั้นจะมีอะไร มีดผ่าตัดขนาดเล็กคมปลาบที่พี่ชายเคยให้เขาใช้...มันอยู่ตรงนั้นเสมอ...
....ริมฝีปากบางหยักรอยิ้มขื่นขม น้ำตาที่เอ่อคลออยู่พลันร่วงหล่นลงบนผิวแก้มความทรงจำมากมายไหลผ่านให้ระลึกถึง...ทั้งทุกข์ ทั้งสุข...
...ใบหน้าคมซุกซบอยู่บนผิวเนื้อบริเวณลำคอกกกอดเรือนร่างผอมบางอย่างหลงไหล...ไม่ระวังตัวสักนิด...
...พี่ชาย...พี่ชายที่รัก....พี่ชายหลอกลวงว่ารัก พี่ชายที่คอยแย่งชิงทุกสิ่งทุกอย่าง......พ่อ....แม่...ครอบครัว...คนรัก....ทุกสิ่งทกอย่างที่สำคัญของผม ทุกสิ่งที่อย่างที่เป็นดั่งชีวิตของผม........ถ้าไม่มีพี่แล้ว...ผมจะได้ทุกสิ่งคืนมา....ใช่ไหม?
..อดีต อนาคต...ความทรมารทั้งหลายจะจบลงแล้วใช่ไหม?เสี้ยวหนึ่งความคิดกระซิบถาม...ถึงความมั่นใจ แน่ใจหรือที่จะทำแบบนี้...
เขาเพียงเหยียดยิ้มและตอบกลับไป...ไม่ทำเขาก็เสียทุกอย่างไป...และถึงทำ เขาก็เสียทุกอย่างไปอยู่ดี..
...ถ้าเพียงทำไปแล้วพี่ชายจะพูดความจริงกับเขาเสียบ้าง.......ปลายนิ้วแตะลงบนชายเสื้อสีขาว เมฆเม้มปากแน่น...เขาข่มกลืนก้อนสะอื้นในลำคอ...กลืนเอาความเจ็บปวดรวดร้าวเข้าไปอย่างยากเย็น......ก่อนจะสอดนิ้วลงไปในกระเป๋าเสื้อ แตะลงบนโลหะเย็นๆ...คุ้นมือ....
Improbable 14 : จากลา
    แสงสีทองของดวงอาทิตย์สอดลอดเงาไม้ มายังร่างของชายกลุ่มหนึ่งในสถานกักกันนักโทษ..หรือเรือนจำในแดนสิบสอง แดนที่กล่าวว่าเป็นที่อยู่ของนักโทษที่มีความผิดร้ายแรง และป่าเถื่อนที่สุด..
    กลุ่มของชายในชุดผู้ต้องขังสีน้ำตาลหม่นก้าวเท้าเข้ามาหาร่างของนักโทษอีกกลุ่มที่ยืนรออยู่ก่อนแล้ว  สีหน้าของทุกคนดูสงบนิ่ง หากแฝงแววเครียดเคร่งอยู่ในที...ผมลอบถอนหายใจเบาๆ พลางเพ่งมองไปยังกลุ่มของนักโทษต่างถิ่นที่เดินเข้ามาหาพี่โต พี่วิทย์ และไอ้เป้อย่างใจจดใจจ่อ...
     ไอ้เนมนั่งพิงผนังอาคารหลังเก่าสีหม่น ปูนที่ฉาบอยู่หลุดร่อนและมีรอยแตกร้าวเผยให้เห็นสีน้ำตาลของอิฐบล๊อกที่ใช้สำหรับก่อสร้างเด่นชัด...ผมมองมันเพียงครู่เดียว ก่อนจะมองไปยัง"กลุ่ม"บุคคลที่เดินเข้ามาหากันอีกครั้งอย่างสังเกตสังกา...
นัยน์ตาผมจับจ้องไปที่ร่างของแต่ละคนอย่างพินิจพิจารณา นับแต่ไอ้เป้..ที่กำลังยิ้มบางๆด้วยสีหน้าไม่รู้สึกรู้สา พี่วิทย์
ที่ขมวดคิ้วนิ่วหน้าเล็กน้อย และพี่โต..ที่มีสีหน้านิ่ง หากแต่นิ่ง...เกินไปเสียจนได้กลิ่นอายของความอึดอัดชัดเจน
ผมมองเห็นร่างของนักโทษที่มาหาพี่โตได้ชัดพอดู แต่เมื่อเห็นแล้วไม่ได้ทำให้รู้จักใครมากขึ้น ก็บอกตัวเองได้อย่างเดียวแล้วว่านี่คือนักโทษในแดนอื่น..สิ่งที่พอจะยืนยันความคิดผมได้ คือร่างของพี่ทินซึ่งเดินมาพร้อมกับนักโทษกลุ่มนั้นด้วยสีหน้าเป็นการเป็นงาน
    เพ่งมองใบหน้าของแต่ละคนผ่านแสงตะวันที่ส่องจ้าบาดตา ดวงตาหรี่มอง ทั้งสังเกตสังกาและระเเวดระวังไปในตัว เพราะอะไรเหรอครับ ก็ไอ้เนมแอบตามมาโดยไม่ได้รับอนุญาตน่ะสิถ้าไม่ระวังตัวแล้วถูกจับได้ มีสิทธิถึงฆาตได้แบบ
ไม่รู้ตัว
    เอาจริงๆนะ ผมก็ไม่ชอบจะเสือกไสกบาลไปยุ่งกับเรื่องชาวบ้านให้ปวดหัวหรอก แต่เรื่องนี้น่ะ มันเป็นเรื่องของพี่โตนะครับ ที่ไม่ใช่แค่พี่โต แต่เป็นเรื่องของผม ของทุกคนในแดนสิบสองและในแกงค์ด้วย  เห็นท่าทีหลายอย่างมันน่าสงสัยน่าประหลาดขนาดนี้แล้วเนี่ย คุณจะยอมนิ่งทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นไม่สนใจได้กี่วันกัน ผมเคยพูดว่าจะฟัง โอเค...ผมบอกว่าจะฟัง แต่ขอเว้นไว้ให้เข้าใจนะครับ ว่าผมเชื่อฟังพี่โตที่บอกให้รอ  ผมเชื่อพี่โตที่บอกให้เชื่อมั่นว่าพี่โตจะเลือกทางที่ดีที่สุดให้เราทุกคนเดิน และจะคุ้มครองทุกคนในแกงค์ได้ แต่มันไม่ใช่การรอคอยอย่างไร้หวังแบบนี้ ไม่ใช่การรอคอยที่สุดท้ายก็ไม่ได้คำตอบ มีแต่เพียงคำตอบว่าอย่ายุ่ง และไม่ใช่เรื่องที่พี่โตต้องทำหน้าตาเครียดเคร่ง ไม่ใช่เรื่องที่พี่โตมีปัญหาขนาดนี้...
     ผมไม่ได้ยุ่งเพียงเพราะได้"ความอยากรู้"มาเป็นแรงผลักดันเพียงอย่างเดียว แต่ที่ผมยุ่งกับเรื่องนี้ ที่ผมต้องมาตามสืบเรื่องรนหาที่แบบนี้ มันเป็นเพราะนี่เป็นเรื่องที่เกี่ยวกับผม และที่สำคัญ...เพราะผมเป็นห่วงพี่โต
แค่คำว่าห่วง มันไม่ใช่อะไรที่ผมจะมาทำไม่ยอมรับอีกแล้วนะครับ ผมบอกว่าห่วงก็คือห่วง  ในฐานะคนที่อยู่เคียงข้างกันมาสามสี่ปี คำว่าความผูกพันและความห่วงหาที่เกิดขึ้นมันไม่เกินจริงไปหรอก...
และเพราะผมห่วง นั่นล่ะ ผมถึงได้อยากรู้ เพราะผมห่วงอีกเหมือนกัน ถึงได้ตามมาสืบหาให้รู้ว่าอะไรที่ทำให้พี่โตทุกข์ใจ
       มองเห็นร่างของนักโทษตัวใหญ่ ผิวสีคล้ำเข้มท่อนแขนมีรอยสักยันต์ลายพร้อยไม่ปรากฏรูปร่างแน่ชัดเนื่องจากความไกล แต่ขนาดผมอยู่ไกลพวกเขาพอสมควรนะ ยังเห็นเลยว่าขนาดใส่เสื้อแขนสั้นแล้ว รอยสักยังลุกลามมาถึงท่อนแขน
ดูแล้วน่ากลัวบวกน่าเกรงขามนิดๆ และยังชวนให้อยากรู้ ว่าผิวเนื้อใต้ร่มผ้านั่นจะมีรอยสักปรากฏอยู่อีกเท่าไหร่
     ใบหน้าของชายคนนั้นถือได้ว่าหล่อเหลา ดูมาดเข้มไว้หนวดขึ้นเป็นไรบางๆตรงปลายคางดูรวมๆแล้วพอจะคาดได้ว่าน่าจะเป็นคนทางภาคใต้ของประเทศ อีกทั้งใบหน้าของเขาดูนิ่ง ดุ และขรึมกว่าพี่โตเสียอีก
     ชายคนที่สองตัวเตี้ยล่ำผิวขาวและใบหน้าออกแนวเจ้าชู้นิดๆ หากตอนนี้ดวงตาที่เคยพราวระยับกลับขรึมลงพร้อมกับจับจ้องไปยังพี่โตและพรรคพวก
    และคนสุดท้าย..ผู้ชายตัวสูงผิวสีทองแดงใบหน้าเรียบขรึม กำลังใช้ดวงตาเรียวรีสีดำสนิทกวาดมองทั่วร่างของไอ้เป้อย่างพิจารณาพร้อมกับฝ่ามือที่วางบนไหล่พี่ทินอย่างสนิทสนม
....เอ่อ....หรือว่านั่นจะเป็น...     สะบัดหน้าแรงๆคลายอาการฟุ้งซ่านเมื่อความสนใจชักจะเบนไปในทางที่ผิด เอาน่ะ...
ถ้าผ่านเรื่องนี้ไปได้แล้ว เวลาจะสนใจเรื่องของชาวบ้านมีอีกมากมาย ตอนนี้ที่ควรทำ คือลอบสืบดูให้รู้เรื่องว่าพี่โตกำลังทำอะไร และกำลังเจอกับอะไรมากกว่า...ผมพยายามเงี่ยหูฟังบทสนทนาของพี่โตกับพวกที่มาหา แต่ว่าด้วยระยะห่างนี่มันไม่ใช่น้อยๆ จะขยับเข้าไปใกล้มากก็ไม่ได้ จึงได้แต่พยายามเพ่งมองท่าทีของคนที่มาและท่าทีของพี่โตไปพลางๆ
.....ไอ้เนมกลอกตามองคนในกลุ่มนั้นแล้วลอบถอนใจ นี่ถ้าหากมีใครรู้ว่าแอบดู โดนจับได้แล้วศพไม่สวยแหง... ร่างสูงของขาใหญ่แห่งแดนสิบสองกวาดตามองพรรคพวกที่ถูกเรียกมาด้วยสายตาเรียบเฉย ใบหน้าไร้รอยยิ้มหากแต่ไม่ได้เคร่งขรึมมากนัก นัยน์ตาสีดำสนิทจ้องมองไปยังลูกน้องของตนที่ยืนหน้าเคร่งนำอยู่หน้าสุด..มองหน้ามันก็รู้ว่าอารมณ์ไม่ดี
แค่ไหน
           " ว่าไงพวกมึง ไม่ได้เจอกันนาน " โตขยับปากทักทาย
"...ไอ้กั้ง ไอ้นนท์ แล้วก็มึง....ไอ้ปื๊ด มึงปล่อยไอ้ทินมั่งก็ได้สัด มันไม่หนีไปไหนหรอก "
         ".........." แทนคำตอบลูกน้องคนสนิทส่งสายตาเหนื่อยหน่ายมาให้ ไอ้ทินมันพยายามปัดมือไอ้ปื้ดออกจากไหล่
แต่ไอ้คนจับก็ตีสีหน้านิ่งเฉย ไม่ยอมละมือลงเสียที
         "...มีไรล่ะพี่ ให้คนไปเรียกมาถึงนี่.." คนที่ออกปากพูดรายแรกคือกั้ง..หนุ่มใต้หน้าตาออกดุดัน โตมองหน้ามันก่อนจะไหวไหล่
         "ก็รู้ๆกันอยู่ "
         " แล้วแน่ใจเหรอพี่ ที่จะพูดตรงนี้...กับไอ้พวกนี้..." นัยน์ตาของนนท์หนุ่มร่างล่ำกรอกแววตาขรึมของตนไปยังร่างของนักโทษหน้าใหม่ที่นั่งอยู่ร่วมวง
        "...มึงพูดอย่างกับไม่รู้ ว่ามันเป็นใคร " โตยักไหล่ แสยะยิ้มมองร่างของไอ้เด็กป๋าที่ยังคงตีสีหน้าไม่หยี่ระอย่างหงุดหงิดไม่น้อย
"...ข้างบนเลือกมาแล้ว ...กูกับพวกมึงทั้งหลายจะไม่รับได้เหรอ ใช่ไหม? ไอ้เป้ "
        "...ก็ตามนั้น..." ไอ้เด็กใหม่มันยักไหล่สีหน้าเรียบเฉย..โตมองแล้วกัดฟันกรอดเคยไม่พอใจท่าทีของมันแบบนี้มาแต่แรก ตอนนี้ก็ยังไม่พอใจอยู่ดี ไม่ว่ามันจะอยู่ในฐานะไหน ไม่ว่าใครจะไม่ให้มันแตะต้องได้ก็เถอะ
        "...แล้วมึงจะให้พวกกูทำอะไร โต...พูดมาอย่าลีลามาก พวกมึงก็เหมือนกัน เลิกถามเรื่องไม่เป็นเรื่องได้แล้ว เสียเวลา "น้ำเสียงห้วนจัดของปื๊ดดังขึ้นสอดแทรกบทสนทนาไร้สาระไว้เพียงเท่านั้น ดวงตาคนพูดหรี่ลงพร้อมกับบีบไหล่คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าแน่นขึ้น จนมันหันมามองหน้าอย่างไม่พอใจ
          "...ไอ้ปื้ด..คนของมึงแดนสิบมีประมาณเท่าไหร่ "โตเอ่ยถามเรียบๆ
          "....กูใช้ได้ทุกคน..แต่ถ้าจะเอาพวกที่ใช้ได้จริงๆก็สักห้าหกสิบคน.." ปื้ดออกปากตอบสั้นๆ นัยน์ตาหรี่เล็กมองคนพูดอย่างสนใจไม่น้อย
          " พวกมึงล่ะ "ขาใหญ่แห่งแดนสิบสองออกปากถามบ้าง
          " สี่สิบกว่า " กั้งลูกพี่แดนเก้าตอบสั้นๆ
          "...ห้าสิบ.." นนท์ตอบ พลางเอนตัวพิงผนังปูนซีเมนต์แก้เมื่อยขบ...นัยน์ตามองไปยังพี่ใหญ่ของแดนสิบสอง
และยังถือเป็นหัวหน้าของบรรดาลูกน้องป๋าในแดนต่างๆด้วย...
         "....มึงว่าจะพอไหม?..โต " วิทย์อออกปากถามเพื่อนสีหน้าขรึม
" แล้วพวกมึงแน่ใจนะ ไอ้ที่บอกว่าใช้ได้ ไม่ใช่แค่ใช้ได้เฉยๆ แต่ต้องได้เรื่องด้วยนะโว้ย ...พวกอ่อนๆแม่งอย่าลากมาให้มีปัญหาล่ะ "
        "........"ทั้งสามคนพยักหน้ายืนยันคำตอบ
        "...ของมึงล่ะวิทย์...." โตออกปากถามสั้นๆ..
         " ยี่สิบกว่าคนล่ะมั้ง...รวมกับกลุ่มของมึงกับไอ้กันย์อีกที.." วิทย์ตอบสั้นๆสีหน้าครุ่นคิด
         " แล้วที่กูให้มึงไปคุยกับไอ้กันย์ ได้เรื่องว่ายังไง ? "โตเอ่ยปากถามเพื่อนสนิท
         "...ไม่มีปัญหาอะไร..." น้ำเสียงตอบนั้นไม่ได้มีเค้าลังเลหรือลำบากใจ นั่นทำให้โตพยักหน้ารับ เพราะรู้ดีว่าพวกมันสองคนเป็นผู้ใหญ่พอจะไม่เอาเรื่องส่วนตัวมายุ่ง อีกทั้งเรื่องที่เขาให้พวกมันสองคนจัดการ ก็เป็นเรื่องเกี่ยวกับความปลอดภัยของคนสำคัญของพวกมันสองคนเช่นกัน
        "...เดี๋ยวเสร็จแล้วมึงไปตามมันมาหากูหน่อย "
"...ที่ป๋ามันสั่งมา...พวกมึงจะตัดสินใจยังไง
"นัยน์ตาสีเข้มสบนัยน์ตาของเหล่าขาใหญ่ในแดนอื่นที่เป็นลูกน้องของป๋าเช่นเดียวกับตนและได้คำสั่งมาไม่ต่างกันนัก...ไม่มีทางเลือก มากกว่าเขาเช่นกัน
         " กูไม่บังคับถ้ามีใครไม่อยากทำแต่ถ้าตกลงจะทำ กูก็ไม่รับปากว่าจะรอด และถึงรอดกูก็ไม่รับปากว่าพวกมึงจะปลอดภัยได้ตลอด..."โตถอนหายใจเบาๆ สีหน้าเคร่งขรึม โตออกปากวาน ก่อนจะกวาดสายตามองผู้มาเยือนทั้งสามอย่างเคร่งขรึม..

"...ที่ป๋ามันสั่งมา...พวกมึงจะตัดสินใจยังไง "นัยน์ตาสีเข้มสบนัยน์ตาของเหล่าขาใหญ่ในแดนอื่นที่เป็นลูกน้องของป๋าเช่นเดียวกับตนและได้คำสั่งมาไม่ต่างกันนัก...ไม่มีทางเลือก มากกว่าเขาเช่นกัน
         " กูไม่บังคับถ้ามีใครไม่อยากทำแต่ถ้าตกลงจะทำ กูก็ไม่รับปากว่าจะรอด และถึงรอดกูก็ไม่รับปากว่าพวกมึงจะปลอดภัยได้ตลอด..."โตถอนหายใจเบาๆ สีหน้าเคร่งขรึม

airline

ขอบคุงมากนะคับผม

airline

ขอบคุงมากนะคับผม

manza555

ขอบคุณครับ  สงสารเมฆมากกกก

-dewza-

ขอบคุงมากนะคับผม

mario401

ขอบคุณมากมายครับผม

poomza

ขอบคุณมากครับ

GunGuy

ขอบคุณมากนะครับ

Klong

ขอบคุนครับ

slave4u

ชอบมากมายเลยแนวนี้

snooperio

OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 102

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคณ๊ฟ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

wi2

ขอบคุณครับ

pt200

ขอบคุณครับ

nakals

ขอบคุณครับ

4_NAY

จะแหกคุกกันเหรอ

Soyu

ขอบคุณนะครับ