OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 102

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
"...ที่ป๋ามันสั่งมา...พวกมึงจะตัดสินใจยังไง
"นัยน์ตาสีเข้มสบนัยน์ตาของเหล่าขาใหญ่ในแดนอื่นที่เป็นลูกน้องของป๋าเช่นเดียวกับตนและได้คำสั่งมาไม่ต่างกันนัก...ไม่มีทางเลือก มากกว่าเขาเช่นกัน
         " กูไม่บังคับถ้ามีใครไม่อยากทำแต่ถ้าตกลงจะทำ กูก็ไม่รับปากว่าจะรอด และถึงรอดกูก็ไม่รับปากว่าพวกมึงจะปลอดภัยได้ตลอด..."โตถอนหายใจเบาๆ สีหน้าเคร่งขรึม
"กูให้มึงเลือก.."
แทนกูที่เลือกไม่ได้แล้ว...โตลอบถอนหายใจแผ่วเบา ขณะที่เพ่งมองสีหน้าของเหล่าขาใหญ่ที่เขาเคยคุ้น.......งานแบบนี้ต่างอะไรกับส่งพวกมันไปตาย แต่งานแบบนี้เช่นกัน..ที่หากไม่ทำ ก็ไม่ต่างจากรนหาที่ตาย.....ไม่ได้ต่างกันเลย..
         "..............."
              ขาใหญ่แห่งแดนสิบสองมีสีหน้าออกจะเครียดเคร่งเมื่อได้รับฟังคำพูดที่ออกมาจากปากของผู้ที่ได้รับเลือก
ให้ร่วมเป็นร่วมตายครั้งนี้กับตน โตทำได้เพียงพยักหน้ารับกับเส้นทางที่พวกมันเลือก เขาสบตาของคนพูดทีละรายอย่างเคร่งขรึม...นึกสมเพชตนเอง ที่สุดท้ายแล้วก็ไม่อาจมีใครฝ่าฝืนคำสั่ง...ไม่อาจจะมีใครจะนิ่งเฉยทำไม่รู้ร้อนรู้หนาวได้....
ชายหนุ่มปรายสายตาไปมองไอเป้...เด็กของป๋าที่อยู่ข้างกายด้วยสีหน้าเครีดขึง...เขาหรี่ตาลงช้าๆ...มองสีหน้าของมันแล้วได้แต่ทอดถอนใจ..
           ....ไม่รู้ว่ามันจะไม่มีทางเลือกเหมือนกัน หรือว่ามันเลือกทางนี้ของมันเองกันแน่..     แต่ดูยังไงก็สงสารหรือเห็นใจคนแบบนี้ไม่ลงจริงๆ...
       แกร๊ก.....
            เสียงของโลหะบางอย่างตกลงบนพื้น ดังออกมาไม่เบานัก ทำให้นัยน์ตาหลายคู่หันมามอง โตขมวดคิ้วมองหาที่มา หากแต่ก็ต้องเบิกตากว้างเมื่อมองเห็นเสี้ยวหน้าที่คุ้นเคยดีสะท้อนแสงอาทิตย์จากซอกตึก....
เขากัดฟันกรอด รู้สึกปวดหัวจี๊ดขึ้นมาทันควัน ขณะที่เหล่าผู้ร่วมขบวนการณ์ต่างก็นิ่งงัน เพ่งมองร่างของนักโทษที่ต่างรู้กันดีว่ามันเป็นใคร วิทย์ตวัดสายตามองเพื่อนสนิทที่ขมวดคิ้วเคร่งด้วยรู้สึกเหน็ดเหนื่อยปนหน่ายระอานัก...
     ขาใหญ่แห่งแดนสิบสองกำลังนับหนึ่งถึงร้อยอยู่ในใจอย่างยากเย็น โตถอนหายใจเฮือกอย่างกลัดกลุ้ม
         " ไอ้เนม !เตรียมตัวไว้นะมึง!" เสียงตะโกนดังลั่นในยามสายของวัน ส่วนผู้ฟังที่เหลือได้แต่เงียบนิ่ง ถอนใจและปล่อยให้ขาใหญ่เขาจัดการเด็กของตัวเองอย่างที่ควรเป็น........แต่งานนี้ต่อให้เป็นเด็กในสังกัด ก็ใช่จะรอดได้ง่ายๆ...
           ความคิดนี้เกิดขึ้นในสมองทุกคนอย่างกะทันหัน เมื่อมองเห็นสีหน้าของคนพูด ที่ครึ้มทะมึนชวนขนลุกนัก...
ลมหายใจหอบสั่น...แผ่นอกหอบสะท้านไหวเฮือกจนรู้สึกได้..
    ....ไม่ใช่เพราะรอยกอดที่รัดรึงไม่หาย ไม่ใช่เพราะลมหายใจที่รินรดซอกคอ และปลายฟันที่ขบหยอกเย้าใบหู...ไม่ใช่เพราะจูบที่แสนอ่อนหวานรันจวญใจจากริมฝีปากของผู้เป็นพี่ชาย..ไม่ใช่...ไม่ใช่เลย...
...แต่สาเหตุขอมันกลับเป็นเพราะปลายนิ้วที่แตะลงบนโลหะเย็นยะเยียบ...ปลายนิ้วที่สั่นไหวจนไม่อาจจะกำรอบ ปลายนิ้วที่เพียงแค่เเตะ...ก็เย็นเฉียบไปถึงหัวใจ...
เมฆครางในลำคอแผ่วเบา ม่านน้ำตาที่คลอเอ่อรินไหลอาบผิวแก้ม..ทั้งเจ็บ...ทั้งแค้น เร่าร้อนทรมารจนอยากตายไปให้พ้น....เจ็บปวดจนอยากจะกรีดร้องร่ำไห้ออกมาอย่างหมดอาย..
แต่ถึงกระนั่น เขาก็ยังไม่กล้าจะกำมีดเล็กๆนี้ให้แน่นขึ้น..เพื่อที่จะใช้มันทิ่มแทงลงบนร่างของคนตรงหน้าได้เลย
....คิด...เขาทำได้เพียงคิดและทำได้เพียงแต่สัมผัสอาวุธในมือตนเท่านั้น หากปลายนิ้วที่แตะกลับไร้แรงกระชับ...หากข้อมือที่ซอกซุกกลับไม่มีแม้แรงจะบีบกำมันไว้ในมือ...ทั้งที่แค้น...ทั้งที่โกรธเกรี้ยวเสียใจนักหนา แต่ทำไม...ทำไม....
  .....เขาได้ยินเสียงตัวเองสะอื้นแผ่วค่อยในลำคอ นัยน์ตาที่มัวพร่ามองเห็นเพียงแสงจ้าของดวงอาทิตย์ที่สอดลอดมาตามหน้าต่าง สวางเจิดจ้าเสียจนแสบตา สว่างจ้าเสียจนต้องพับเปลือกตาลงอย่างเชื่องช้า..ทำไมถึงทำไม่ลง...   เมฆเฝ้าถามตัวเองอย่างเศร้าสร้อย...ทำไม...ทำไม....ทำไมเขาถึงทำร้ายคนที่ร้ายกับเขานักหนาไม่ได้ ทำไมเขาจะลงมือกับคนที่หลอกลวง โกหกเขาหน้าตาเฉยไม่ไหว
...คนที่แย่งชิงทุกสิ่งทุกอย่างไปจากเขา....ทำไมถึงทำไม่ลง ทำไมถึงได้แต่ร้องไห้...ได้แต่ทำร้ายตัวเองให้ทรมารมากขึ้น...มากขึ้น เกินจะทนไหว...
           แกร๊ก....
      " พวกมึงทำอะไรกันอยู่? "เสียงประตูเปิดออกไม่ได้กระทบโสตประสาทมากไปกว่าเสียงที่เคยคุ้น....น้ำเสียงที่คุ้นหูดี....น้ำเสียงที่บัดนี้เรียบนิ่งหากสั่นไหวราวกับจะลอดออกมาไม่พ้นลำคอ
      การเคลื่อนไหวทั้งหมดชะงักงัน ปลายนิ้วที่สอดเข้าไปในเสื้อกาวน์สีขาวผละออกและยันกายขึ้นจากเตียงนุ่ม...
เมฆเบิกตาจ้องมองไปยังประตูห้องพยาบาลรวมกับไม่เชื่อในสิ่งที่เห็น...ไม่เชื่อ....ว่าคนที่เขาไม่อยากให้อยู่ที่สุด กำลังยืนมองตนเองในสภาพเสื้อผ้าหลุดรุ่ยกอดรัดกับผู้ชายอีกคนอยู่
        "....นี่เหรอที่บอกว่าจะมาทำแผล.....เมฆ....." น้ำเสียงสั่นพร่าแทบไม่หลุดออกมาจากลำคอ...ใบหน้าที่ยิ้ม....หากรอยยิ้มที่ออกมานั้นบิดเบี้ยวสั่นไหว....ใบหน้าที่พยายามจะนิ่งขึงไม่หวั่นไหว ทำได้เพียงขึงตึงราวกับจะร่ำไห้ปนหัวเราะก็ไม่ปาน..    ท่าทีของคนตรงหน้ามันน่าขำ ...แต่เขามองแล้วขำไม่ออก...
อ้อมแขนที่รัดรึงให้ปวดแปลบ...เคยเป็นอย่างไรก็ยังเป็นเช่นนั้น ยังคงตวัดกอดรัดร่างของตนแนบแน่น...ลมหายใจร้อนรินรดซอกคอ เสียงพ่นลมออกจากจมูกเป็นทำนองเย้ยหยันยังดังชัด...
         ".....ก็เห็นอยู่ไม่ใช่เหรอ? " น้ำเสียงเรียบเฉย หากแววตาเย้ยหยันถูกส่งไปยังคนที่ยืนนิ่งอยู่ตรงขอบประตู...วิทย์เม้มปากแน่น...ร่างกายที่พิงขอบประตูไว้นั้นโซเซราวกับไร้เรี่ยวแรงจะยืนหยัดกาย...เขาเงยหน้าขึ้นมองกรอบประตู มองพื้นห้อง...มองผนังห้อง มองโต๊ะทำงานและม่านสีหม่น...มอง....มองอะไรก็ได้ที่ไม่ใช่ภาพของคนรักถูกผู้ชายที่เขารักโอบกอดแนบแน่น...
     นัยน์ตาสีดำสนิทปิดลงช้าๆ....เขาส่งเสียงหัวเราะเบาๆในลำคอ  มันสะดุดไหวเพราะลมหายใจที่ไม่สม่ำเสมอ...บ้างก็สั่นเพราะก้อนสะอื้นที่เข้ามาจุกลำคอ..
    .....สีหน้าบิดเบี้ยวของเขาคงน่าขันนัก วิทย์ถึงได้ยินเสียงหัวเราะดังออกมากระทบโสต...เสียงหัวเราะของผู้ชนะ เสียงหัวเราะอันเปรมปรีดิ์ผิดกับเสียงหัวเราะสั่นพร่าคลอเสียงสะอื้นสั่นของเขาเหลือเกิน...
     หัวใจที่บีบรัดกรีดร้องร่ำไห้เจ็บเสียจนอยากจะควักมันออกมา...อยากจะควักออกมาให้คนสองคนที่นั่งนิ่งอยู่ตรงนั่นดู....อยากรู้นักว่ามันจะมีรอยแผลแค่ไหน อยากรู้นักว่าร่องรอยบอบช้ำของมันจะปรากฏชัด...เพียงใด
อยากรู้นัก....ว่ายามควักหัวใจออกมาให้พวกมันดู...จะมีใครนึกสงสาร จะมีใครนึกเสียใจบ้างไหม...
หรือจะสาใจ จะพอใจ สาสมใจที่สุดท้ายเขาก็พ่ายแพ้...ยินดีที่ท้ายที่สุด เขาก็ยังคงเป็นแค่คนโง่ที่ไร้ความสำคัญกับใครอยู่เช่นเดิม..
         "....เมฆ......."
ทำไม....
          ลำคอที่สั่นไหวไม่อาจจะเปล่งเสียงออกมาจนจบประโยคได้...สติที่เบลอพร่าปวดปร่าด้วยความจริงที่ซัดสาดอย่างไม่ปราณีราวกับหอกแหลมทิ่มแทงร่างกาย ทำให้เขาทำได้เพียงเรียกชื่อของคนรักออกมาเท่านั้น..
    วิทย์ทรุดกายลงนั่งบนพื้นห้องอย่างอดรนทนไม่ไหว...เเข้งขาไร้เรี่ยวแรงจะยืนหยัด..มือเท้าชาจนไม่อาจจะขยับกาย หากมีใครเดินมาฆ่าเขาเสียตรงนี้ก็คงไม่อาจจะขัดขืน
หากมีคนทำแบบนั้นจริงก็คงดี....วิทย์ได้แต่หัวเราะขื่นขม...มีคนเดินเอามีดมาปาดคอเขา มีคนเดินเอาหินมาทุบหัวเขาให้ตาย หรือมีคนเอามือมาควักหัวใจเขาให้หลุดออกจากขั้ว...ให้เขาตาย ให้ตายไปซะ..ตายไปยังจะดีกว่ามีชีวิตอยู่แบบนี้
...มีชีวิตอยู่กับความรักที่ไม่เคยสมหวัง มีชีวิตอยู่กับการถูกคนรักทำร้ายซ้ำแล้วซ้ำเล่า
      นัยน์ตาที่พร่ามัวด้วยหยาดน้ำตาเพ่งมองร่างของคนรักบนเตียง เขามองเห็นมันนิ่งอึ้ง น้ำตาไหลพราก เสื้อผ้าหลุดรุ่ยไม่ติดกาย...
วิทย์มองเห็นมันโอบกอดคนรักของตนอยู่ข้างกายด้วยสีหน้ายิ้มหยัน และอยู่ในสภาพไม่ต่างกันนัก...
      ....อดีตที่เคยคิดว่ามันจะไม่มีวันเกิดขึ้นอีกปรากฏขึ้นราวกับภาพทับซ้อน...ราวกับกงล้อของกรรมเวรขยับเข้าที่เดิม...ทับอยู่ในรอยเดิมไม่มีผิดเพี้ยน
...ไม่ผิด ไม่ได้ต่างจากเคย ที่คนรักของเขาทำร้ายจิตใจ คนที่เขารักใคร่ทั้งคู่ต่างทรยศ...ต่างร่วมกันหักหลังทำร้ายจิตใจเขาเสียป่นปี้...
    ความเจ็บปวดในยามนั้นไม่ต่างกับตอนนี้ หรือจะกล่าวได้ว่ายามนี้ช่างปวดร้าวมากนัก...มากกว่าครั้งใด เพราะเขาไม่อาจจะทำอะไรได้เลย....   ไม่อาจจะเอื้อมมือไปหา ไม่อาจจะโวยวายด่าทอ..ไม่เลย
เพราะเขาได้ให้สิทธิในการเลือก...เลือกจะอยู่กับใคร เลือกจะครองคู่กับผู้ชายคนไหนให้คนที่เขารักที่สุดแล้ว
และตอนนี้ที่มันไม่ต้องการเขา....วิทย์ก็ไม่อาจจะทำอะไรได้...นอกจากทุรดกายลงกับพื้น...แน่นิ่งอย่างคนที่เจ็บปวดแล้วพร้อมจะตาย...เท่านั้นเอง...
      ยิ่งนานรอยยิ้มของเขายิ่งบิดเบี้ยว ยิ่งนานไปเสียงหัวเราะของเขาก็สั่นไหว...เนิ่นนานไปน้ำตาที่พยายามกลั้นไว้ก็หลั่งไหลออกมาอาบผิวแก้ม....
          "..พี่....พี่วิทย์ ผมไม่ได้....." เสียงที่พยายามพูดพร่ำแก้ไขความเข้าใจนั้นช่างเบาลงไม่ต่างกับเสียงลม เบาผิดกับเสียงหัวเราะเยาะหยันของชายอีกคนที่ติดตรึงอยู่ในสมอง..กระทั่งปลายนิ้วที่ทาบลงบนไหล่ก็ไม่ต่างอะไรกับสัมผัสเย็น
ยะเยือกไร้ร่องรอยของวิญญาณ
         "...กู....พยายามแล้ว...." น้ำเสียงกระซิบของเขาสั่นไหว...อ้อมแขนที่รัดรึงแผ่นหลัง และใบหน้าที่ทาบลงบนแผ่นหลังไม่ต่างจากเหล็กร้อนที่ทาบผิวกาย ยิ่งใกล้ ยิ่งมองเห็น ยิ่งสัมผัส ยิ่งเจ็บ..เจ็บและไม่เข้าใจ
         " พยายามทุกอย่าง แต่ทำไมมึงถึงทำแบบนี้..."
ทำไมมึงถึงเลิกรักกู...ทำไมมึงถึงทรยศกู....
         " ..พี่ มันไม่ใช่นะ มันไม่ใช่......" เสียงสั่นกลั้นสะอื้นของคนรักชวนให้ปวดใจนักหนา วิทย์เม้มปากแน่น เสี้ยวหนึ่งอยากจะเปิดใจรับฟัง อยากจะปิดตาทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นว่ามันเกิดอะไรขึ้น แล้วให้เมฆกลับมาอยู่ข้างกายตนอีกครั้ง
แต่...
         "....พอแล้วเมฆ...." อ้อมกอดที่เคยกอดไว้แน่นราวกับกลัวเขาจะหายไปผละห่าง มีเพียงน้ำเสียงเอ่ยไร้เยื่อไยปราณี และฝ่ามือที่ดึงเอาร่างเล็กนั้นไปอยู่ในอ้อมกอด
        "...มึงไม่มีสิทธิจะกอดเมฆอีกแล้ว....ออกไป...."
                 วิทย์เงยหน้าขึ้นสบแววตาเจ้าของคำพูดนั้น...หัวใจที่ปวดแปลบยิ่งบีบรัด ทวีความเจ็บปวดรวดร้าวมากกว่าเดิมเสียจนน้ำตาหลั่งทะลักทะลายอีกครา...
        เขามองดูร่างของคนรักในอ้อมกอดของมัน....มองดูสีหน้า มองดูแววตาของมัน...ดู..แล้วบอกให้ตัวเองจำ จำให้แม่นมั่น จำให้ฝังอยู่ในหัวใจ
.....จำไว้ว่ามันไม่ได้รัก...จำไว้ว่ามันเกลียด จำไว้ ว่ามันเคียดแค้นและอยากจะฆ่าเขาให้ตาย..
จำเอาไว้ให้ดี....
         "....พี่วิทย์..ฟังผม....." มันยังจะพูด...วิทย์ขยับยิ้มทั้งที่ใบหน้าบิดเบี้ยว...พูด....พูดว่าให้ฟัง เพื่ออะไร พูดเพื่อจะให้เขาเจ็บ กว่าเดิมงั้นเหรอ?....
         "....กูรักมึง...เมฆ....." เขาจ้องหน้าคนรักตัวเอง พร้อมกับขยับรอยยิ้มบิดเบี้ยว มันคงไม่น่าดูเท่ากับสีหน้าสาสมใจของไอ้กันย์ หรือแววตาเปี่ยมด้วยความรักที่พวกมึงสองคนมีให้กัน...แต่...กูก็ยังจะพูด ไอ้วิทย์คนนี้ก็ยังจะเสือกพูดไปทั้งที่มึงไม่ใช่ของกูอีกแล้ว...           ไม่รู้ว่าทำไมมันถึงเลิกรัก...
ไม่รู้ว่ามันไม่พอใจอะไร ไม่รู้ว่าดูเเลมันผิดพลาด ไม่รู้ว่าทำอะไรให้มันเคืองตอนไหน...   ....ไม่รู้ว่าพยายามขนาดนี้แล้วทำไมมันถึงยังไม่พอใจ ไม่รู้ว่าเพราะอะไร มันถึงยังหันไปรักคนอื่น...คนอื่น...ที่เขาก็รัก....มันเช่นกัน...
          "...กูรักมึง...แต่......" วิทย์ยกแขนขึ้นมาเช็ดนัยน์ตาแรงๆ หวังให้น้ำตาที่ทะลักทะลายออกมาหยุดเสียบ้าง...แต่นอกจากมันจะไม่หยุดแล้วมันยังคงไหลเอ่อมากกว่าเดิมด้วยซ้ำ ยามได้สดับฟังเสียงร่ำไห้ของคนรักที่อยู่ในอ้อมกอดคนอื่น...
    วิทย์ลุกขึ้นจากพื้นอีกครั้ง เขาลุกขึ้นมองร่างของชายหนุ่มสองคนเบื้องหน้า..จำได้ดีว่าเคยสับสน ผิดหวัง ปวดร้าวทรมารกับเรื่องนี้มานักต่อนัก...จำได้ดีว่าการแย่งชิงทำร้ายเพื่อให้ได้สิ่งที่ตนต้องการนั้นสร้างความรวดร้าวแค่ไหน..
เขาลดแขนลงข้างตัว นัยน์ตาที่มัวพร่าจ้องมองคนรักที่กำลังจะกลายเป็นอดีต และมองคนที่เขารัก...อีกคน ซึ่งมันไม่เคยมีแต่เศษเสี้ยวของความรักใคร่ห่วงหามอบให้เขาเลย..
  ชั่วขณะหนึ่งวิทย์ขยับยิ้มหยัน ถามตัวเองว่าเพราะสาเหตุนี้ใช่ไหม ถามตัวเองว่าเพราะเขามันสองใจ รักคนสองคนภายในเวลาเดียวกันใช่หรือไม่...เรื่องมันถึงได้กลายเป็นแบบนี้...เขาถึงไม่เคยได้รับความรักจากคนทั้งคู่อย่างแท้จริง...
....คนหนึ่งที่เขาแย่งชิงมา มันรักเขา เขาก็รักมัน ...แต่สุดท้ายแล้ว....สุดท้ายแล้วมันก็กลับไปหาเจ้าของที่แท้จริงของมัน กลับไปหาคนที่มันรักจริงๆ
....อีกคนที่เขารักทั้งที่มันไม่เคยมีใจมันใช้จุดอ่อนนี้ย่ำยีหัวใจเขามากมากมายเกินจะคนานับ กระทั่งตอนนี้ตอนที่เขายืนรองไห้น้ำตานองหน้าอย่างน่าสมเพช มันก็เพียงแต่ขยับยิ้มขยัน..สาแก่ใจ......ความรักควรจะเป็นเรื่องของคนสองคนถึงจะมีสามสุดท้ายก็คงกลายเป็นสอง ใช่ไหม?

mario401

ขอบคุณมากมายครับผม

manza555

ขอบคุณครับ

poomza

ขอบคุณมากครับ

GunGuy

ขอบคุณมากนะครับ

Klong

ขอบคุนครับ

snooperio

ขอบใจมากมากเลยนะคับ

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

loessakkk

ขอบคุนครับ

wi2

ขอบคุณครับ

pt200

ขอบคุณครับ

4_NAY

สงสารวิทย์นะ

pt200

ขอบคุณครับ

MissA

ขอบคุณครับ

Soyu

ขอบคุณนะครับ

Ohmkungz123

ข่อมคับ