OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 103

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
....อีกคนที่เขารักทั้งที่มันไม่เคยมีใจมันใช้จุดอ่อนนี้ย่ำยีหัวใจเขามากมากมายเกินจะคนานับ กระทั่งตอนนี้ตอนที่เขายืนรองไห้น้ำตานองหน้าอย่างน่าสมเพช มันก็เพียงแต่ขยับยิ้มขยัน..สาแก่ใจ......ความรักควรจะเป็นเรื่องของคนสองคนถึงจะมีสามสุดท้ายก็คงกลายเป็นสอง ใช่ไหม?
สุดท้ายแล้วก็ต้องมีใครคนหนึ่งจากไปใช่รึเปล่า?.....และคนๆนั้น...ก็คือไอ้วิทย์คนนี้
           "....พี่วิทย์...พี่อย่าพูดนะ ผมรักพี่นะ...ผมรักพี่นะพี่วิทย์!... " ฝ่ามือของเมฆจับหมับเข้าที่แขนแล้วเขย่าแรงๆ มองน้ำตาที่นองหน้าของมันแล้วนึกสงสาร...แต่หัวใจที่ชอกช้ำ....กลับไร้ซึ่งความยินดีต่อคำรักนั้นโดยสิ้นเชิง..
เจ็บครั้งแรกรวดร้าว ทรมารราวกับจะสิ้นใจ..เจ็บครั้งต่อไปค่อยชินชา..ค่อยยอมรับความเจ็บนั้นจนชาเฉย...จนไม่อาจจะยอมรับคำรักนั้นมาได้อีกแล้ว...
          "....มึงอย่าโกหกกูอีกเลย..." ฝ่ามือของเขาดึงมือของมันออกจากแขน  แรงบีบรัดของมันแน่นเกร็งมือไม้จนเขาเจ็บ สีหน้าปวดร้าวทุรนทุราย..ยิ่งตอกย้ำซ้ำเติมให้หมดแรงหนี...
          ".....ไม่ปล่อย....ไม่เอานะ..พี่วิทย์...ผมรักพี่นะ...ฮึก!...กูรักมึง....กูก็รักมึงแล้วทำไมถึงไม่ฟัง...ฮือ......." เสียงร้องของมันสั่นไหว ดิ้นรนอยู่ในอ้อมแขนของพี่ชายที่รักของมัน...ที่ตอนนี้คงจะกลายเป็นคนรัก....กลายเป็นคนที่รักใคร่กันโดยไม่มีเขาแทรกอยู่อีกแล้ว...
    ....วิทย์ฟังคำตัดพ้อในเสียงสะอื้นนั้นอย่างอ่อนแรง...เขายิ้มเศร้า....รัก...มึงพูดออกมาว่ารัก...แต่ทำไมถึงทรยศ ทำไมถึงให้คนอื่นกอด...ทำไมถึงได้รักคนอื่น....
....รัก....แต่ถ้ากูรักมึงอยู่แบบนี้ สุดท้ายเราจะกลายเป็นเกลียดกัน สุดท้ายกูกับมึงจะไม่เหลือกระทั่งคำว่ารักให้กันเลย...
       วิทย์หลับตาลงขยับเท้าก้าวถอยออกจากฝ่ามือและร่างที่ยังคงดึงดันถลันเข้าหา โดยมีร่างของกันย์กอดรัดอยู่เบื้องหลังออกแรงยื้ออย่างสุดกำลัง...
         ชายหนุ่มยิ้มออกมาอย่างบิดเบี้ยวเพราะน้ำตานองหน้า..เขามองใบหน้าของคนรักที่ปวดร้าวไม่ต่างกัน ส่วนหนึ่งในหัวใจพังครืน ไม่ต่างกับยามได้สบมองแววตาของกันย์ที่จ้องมาอย่างเฉยชา...
         "......ดูแลมันให้ดีล่ะ...." วิทย์เอื้อมมือกำบานประตูห้องพยาบาลแน่น เขาฝืนยิ้มออกมาเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะเหวี้ยงประตูปิดลงไปอย่างรวดเร็ว แทรกกายออกมาจากห้องนั้น โดยที่แววตาไร้ความรู้สึกใดของกันย์และแววตาเจ็บปวดรวดร้าวของเมฆยังเเจ่มชัด...ตราตรึงในหัวใจ...
        ชายเสื้อถูกยกมาเช็ดน้ำตาที่อาบแก้ม ปลายจมูกชื้นแดงก่ำไม่ต่างจากดวงตา วิทย์รู้สึกว่าริมฝีปากของเขาบิดเบี้ยว
เป็นรอยยิ้มแปลกตา ทั้งเย้ยหยัน ทั้งแสดงถึงความเจ็บปวด...
......ก้าวเท้าออกไปจากอาคารพยาบาลที่ยังคงได้ยินเสียงสะอื้นแว่วมา...ไม่อยากจะได้ยิน ไม่อยากจะฟัง...ไม่อยากจะรับรู้ให้เจ็บไปมากกว่านี้แล้ว...
        นัยน์ตาสีดำสนิทจ้องมองดวงตะวันที่ส่องแสงจ้า...เขากล้ำกลืนก้อนสะอื้นลงคออย่างยากเย็น...บอกตัวเองว่าดีแล้ว...เพราะถึงจะรักต่อไป ตอนจบคงไม่ต่างกัน
..รู้แบบนั้นแท้ๆ...เฝ้าบอกตัวเองให้เชื่อแบบนี้.....แต่ไม่รู้ทำไม น้ำตาถึงไม่ยอมหยุดไหลเสียที...
     ประตูปิดลงไปแล้ว แต่ร่างที่อยู่ในอ้อมแขนของเขายังไม่ยอมหยุด ยังพยายามโผนกายออกไปจากห้อง ยังพยายามจะคว้า...เอาสิ่งที่หลุดลอยไปแล้วกลับมา..
        "...พี่วิทย์...พี่วิทย์......." เสียงร่ำไห้ของน้องรักยังคำดังไม่ขาดสาย พร่ำเพ้อหาแต่มันคนนั้น พร่ำหาแต่คนที่เขานึกรังเกียจคนนั้นไม่หยุด..
        "...เมฆ...พอ...พอแล้ว....." กันย์ก้มลงกอดกระซิบให้เจ้าตัวหยุดเสียงสะอื้น หากคำตอบมีเพียงแรงสะบัดกายดิ้นหนีไม่ยอมรับฟัง.. กันย์จ้องมองเจ้าตัวน้อยในอ้อมแขน สมองเฝ้าถามอย่างสับสน...   ทำไมถึงได้รักมันขนาดนั้น...ทำไมถึงไม่มองเห็นความรักของเขาเสียบ้าง ทำไมต้องสนใจไอ้คนแบบนั้น ทำไม ทำไมกัน !
ทำไมต้องหลงรักคนที่อ่อนแอ ทำไมต้องสนใจคนที่โลเลใจไม่มั่นคง ทำไมต้องเอาแต่พร่ำหาไอ้คนที่น่าชังคนนั้น...
         "...เมฆ....พี่ก็รักเมฆ...ทำไมเมฆต้องร้องไห้ให้คนที่ทิ้งเราไปด้วย หา? " กันย์กำแขนเจ้าตัวน้อยแน่น จ้องมองดวงตาที่แดงก่ำนั้นเขม็ง
"ร้องไห้เพราะเขาไม่ใช่เหรอ? เสียใจเพราะเขาไม่ใช่เหรอ? แล้วทำไมต้องรักมันอีก..ทำไมต้องไปเสียใจที่มันไป..."
         "....ไม่....พี่วิทย์ไม่ได้ทิ้ง...ฮือ....พี่วิทย์...พี่....."
                 น้ำเสียงที่พร่ำพูดขาดหายเนื่องจากริมฝีปากของกันย์ทาบลงไปอย่างอนรนทนไม่ไหว ดวงตาลุกโชนด้วยความไม่พอใจ ทำไมต้องพูดแบบนั้น ทำไมต้องพร่ำหามันไม่หยุด...เขาอยู่ตรงนี้ ตรงหน้าเขา ทำไมต้องไปคิดถึงตนอื่น ทำไมต้องไปรักคนอื่นด้วย...
   ทั้งที่แย่งชิงมาได้แล้ว...ทั้งที่สามารถโอบกอดไว้ในอ้อมแขนอย่างเต็มภาคภูมิ แต่ทำไม...ทำไมถึงได้เป็นแบบนี้...
           ทำไมกอดแล้วถึงเจ็บ....ทำไมจูบแล้วยังทรมาร...ยังคิดถึงยามที่เมฆยิ้มและหัวเราะอยู่กับมัน....
        ทำไมถึงไม่ได้น้องรักของเขามาครอบครองเสียที...
                เพี๊ยะ!
           "....กูเกลียดมึง ! " เสียงฝ่ามือกระทบผิวเนื้อไม่ได้ดังเท่าเสียงตะโกนปนเสียงสะอื้นไห้ของน้องรัก...กับ...ถ้อยคำที่ทำให้คนฟังเบิกตากว้าง...กันย์สบมองแววตาที่แดงก่ำด้วยแรงสะอื้นนั้นอย่างตกตะลึง....ผิวแก้มที่ร้อนวูบเตือนว่านี่ไม่ใช่ฝัน...บอกว่านี่ไม่ใช่เรื่องที่เขาคิดไปเอง..
           "...ทำไมกูต้องมาเจอคนอย่างมึงด้วย ทำไมมึงต้องแย่งคนที่กูรักไปจนหมด...ทำไม ! " น้ำเสียงตะโกนบ่นพร่ำ ใบหน้าบิดเบี้ยวเจ็บปวดด้วยความไม่พอใจและความเคียดแค้น น้ำเสียงนั้นสะท้อนก้องอยู่ในหู...ก้องอยู่ในสมองไม่หยุด
    กันย์นิ่งอึ้ง ใบหน้าซีดขาว..ฝ่ามือที่เคยกอดรัดร่างของเมฆไว้แน่นพลันไร้เรี่ยวแรง... .....ทำไมถึงแย่งคนที่ผมรักไปหมด? ทำไมถึงทำร้ายผม?ทำไมพี่ต้องเฝ้าจองล้างจองผลาญ....ทำไมถึงเป็นแบบนี้...
       น้ำเสียงนั้นเหมือนกับถ้อยคำของน้องรักในอดีตไม่ผิดเพี้ยน ราวกับเปิดเทปคาสเซตไปยังหน้าแรก...ไปยังจุดเริ่มต้นของอดีตที่ทำให้เขาและเมฆต้องเป็นแบบนี้...
...นัยน์ตาสีเข้มมองร่างที่ร่ำไห้อ่อนระโหย...กันย์จ้องมองมันอยู่แบบนั้น...หากสมองมึนชา...ความยินดีปรีดาที่เคยมีทั้งหมดหายไปในพริบตา... ....ไม่ได้ตั้งใจ...
       กันย์มองร่างที่กำลังร้องไห้อยู่บนตัวอย่างรวดร้าว...อยากจะบอกเหลือเกินว่าเขาไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนี้
ไม่ได้ตั้งใจจะทำร้าย ไม่ได้ตั้งใจจะแย่งชิง เพียงแค่เพราะรัก...ทำไปเพราะรัก...ทำไมถึงไม่เข้าใจ.......เมื่อไหร่ความรักของเขาจะเข้าไปถึงหัวใจของเมฆเสียที.....
Improbable 15 : สัญญา
            พยายามแล้วที่จะนิ่งๆเงียบๆทำตัวไม่โดนเด่นไม่เป็นที่สนใจให้ใครๆมองเห็น...พยายามแล้วจริงๆ แต่ว่า...
       ไอ้เนมได้แต่นั่งซ่อนตัวอยู่ในมุมมืดของห้องขัง พยายามอย่างยิ่งที่จะเอาผ้าห่มน้องเน่าของตัวเองมาคุลมหัวคลุมหูเพื่อหลบซ่อนร่างกายตัวเองให้พ้นจากสายตาของพี่โต ที่ประกาศให้ผมล้างคอรอไว้ได้เลย ให้เตรียมตัวโดนเชือดโทษฐานเสือกไม่เลือกที่ไว้  แล้วผมจะทำอะไรได้นอกจากรีบซ่อนตัว ทั้งที่รู้ว่ามันไม่มีหวัง
     ตุ๊บ...
   ผ้าห่มน้องเน่าของผมถูกกระชากทีเดียวกล่นตุ๊บลงบนพื้น ขณะที่ชายผู้กระทำการนั้นแสยะยิ้มบางๆมาให้ผมอย่างเป็นมิตร(?) มองผมด้วยสายตาปราณีเป็นที่สุด เพราะสีหน้ามืดทะมึนชวนขนแขนแสตนด์อัพ และทำให้สะท้านไปทั้งไขสันหลังนั้นปรากฏขึ้น ทำให้นักโทษที่เคยจ๊อกแจ๊กจอแจอยู่ในห้องขังเมื่อกี้ ต่างพากันมูนวอล์คออกไปเงียบๆ เพื่อหลบหลีกไม่ให้ตัวเองตกเป็นเป้าความซวยจากพายุพิโรธของพี่โตให้มากที่สุด...      แต่สำหรับผมแล้ว....มันหมดทางไปโดยสิ้นเชิง
    " พี่โต...." ไอ้เนมยิ้มเหย...ยิ้มหวานๆยันแกไว้ก่อน
    " ครับ....ไอ้น้องเนม " อูย....ปกติไม่มีพูดครับพูดเพราะกับเขา ผมอยากฟังแทบตาย แต่พอมาได้ฟังด้วยสภาพแบบนี้แล้ว...พี่ถ่อยใส่ผมแบบเดิมก็ได้ครับ..
     ".....ผม...."
หมับ!
     ฝ่ามือหนาของพี่โตตะปบเข้าที่กลางกระหม่อมของผมแบบเน้นๆหนักๆจนลำคอที่จะเปล่งเสียงออกมาพลันเงียบสนิท ผมมองสีหน้ามืดทะมึนของพี่โตที่รักยิ่งแล้วก็ได้แต่กลืนน้ำลายเอื้อก ด้วยความหวั่นผวาในใจอย่างที่สุด...
     "....มึงรู้มั้ยว่าทำอะไรลงไป? " น้ำเสียงพี่โตเข้มจัด บ่งชัดว่ากำลังอารมณ์เสีย แถมเป็นอารมณ์เสียแบบหาทางแก้ไม่ได้ง่ายๆเสียด้วย เพราะจากที่ไม่มีอาการพาลพาโลหรือหงุดหงิดไร้เหตุผล..แต่นี่เป็นอาการโมโหแบบมีสติ...ที่ชวนให้คนโดยอย่างผมอยากเสียสติเป็นที่สุด
      ".....ผม....."
      "............" พี่โตถอนหายใจแรง ละมืออกจากระหม่อมผมแล้วนั่งขัดสมาธิตรงหน้า พร้อมกับจ้องมองมาโดยไร้คำพูดใดๆ...
ให้มีแต่คำประณามหยามเหยียดด่าทอต่อว่าในสถานการณ์แบบนี้ มันยังจะดีกว่าความเงียบ ความนิ่ง และบรรยากาศ
อึมครึมที่มีมากนัก...
เพราะอย่างน้อยพี่โตต่อว่าหงุดหงิดใส่ มันยังเป็นสิ่งปกติที่ผมพบเจอและคุ้นชินมากกว่าท่าทีเงียบนิ่ง ไม่พูดจาใดๆ ซึ่งดูน่ากลัวกว่าทุกที
     "....เคยคุยกันแล้วไม่ใช่เหรอ? " พี่โตเปิดปากพูด สีหน้ายังคงเคร่งเครียด...จริงจัง...กับประเด็นที่ทำให้ผมนิ่งเงียบอย่างรู้ถึงความผิดของตนดี
...ก็คุยกันแล้ว ว่าขอเวลา คุยกันแล้วว่าอย่าเพิ่งยุ่งย่ามวุ่นวายกับเรื่องนี้ ...รอให้พี่โตได้จัดการทุกสิ่งให้เรียบร้อยก่อน...
  ....คุยกันแล้ว แต่ท้ายที่สุด...ผมก็ละเมิดคำสัญญานั้นไป..
     ".....ก็....." ไอ้เนมเงยหน้าขึ้นจากพื้นซีเมนต์ในห้องขัง อ้าปากจะเถียงแต่พี่โตยกมือกั้นไว้ สีหน้าเหมือนปวดหัวมากมายเสียจนผมเริ่มหน้าเหย
     "....บอกว่าขอ ก็คือขอจริงๆ ทำไมถึงไม่เชื่อ ทำไมถึงไม่ฟังกันบ้าง? " พี่โตเปรยด้วยน้ำเสียงอ่อนอกอ่อนใจ ชวนให้ความรู้สึกผิดแล่นมาจุกคอหอย
" เรื่องนี้มันใหญ่เกินกว่าอย่างเราจะเข้าไปยุ่ง....พยายามกันออกมาห่างๆเพราะกลัวจะเป็นอันตรายไป ทำไมถึงดื้อแบบนี้ หา? "
     "....แต่..."
     " เตือนอะไรไม่ฟัง พูดอะไรไม่เชื่อ ไม่ฟังกันแบบนี้ใช้ได้ ที่ไหน ไม่ได้จะปิดไปตลอด แต่ขอจัดการเรื่องอะไรให้มันเรียบร้อยก่อน ทำไมถึงได้ใจร้อน ชอบทำอะไรวู่วาม ที่เราทำนี่มันทำให้คนอื่นเขาเดือดร้อนไปด้วย รู้รึเปล่า? "
      "...ก็เพราะพี่นั่นแหละ " ผมสวนขึ้นมาอย่างเหลืออดเมื่อฟังพี่โตพูดถึงสารพัดความยากลำบากของตัวเอง
" ที่ผมต้องตามยุ่งวุ่นวายกับเรื่องนี้ก็เพราะพี่นั่นแหละ เพราะพี่ทำหน้าแบบนี้ไง เพราะพี่เครียดแบบนี้ไงถึงได้อยากรู้นักหนา "
      ".....เนม....นี่มัน..." พี่โตชะงักไปกับคำพูดของผม ทำท่าจะพูดอธิบายให้ฟังอีกครั้ง
      " อย่าให้ผมพูดสาธยายว่าพี่แปลกไปยังไง ตรงไหนบ้าง มันมากจนนับไม่ไหวแล้ว พี่ไม่เคยเครียดขนาดนี้ พี่ไม่เคยหงุดหงิดอารมณ์เสียอะไรแทบทุกวันแบบนี้ พี่ทำตัวแปลกไปจนน่าห่วง...ที่ผมทำแบบนี้เพราะเป็นห่วงพี่ อยากรู้ว่าเพราะอะไรพี่ถึงต้องทำหน้านิ่วคิ้วขมวดแบบนี้ เข้าใจไหม? ชัดเจนดีไหม? "  ปลายนิ้วผมจิ้มจึกๆไปที่หัวคิ้วซึ่งแทบจะขมวดปมเข้าหากันของพี่โตแรงๆ อย่างนึกหมั่นไส้
        "เฮ้อ...." พี่โตถอนหายใจเฮือก ฝ่ามือตวัดร่างของผมมานั่งซ้อนตัวอยู่บนตักเรียบร้อยง่ายดายรวดเร็ว ราวกับว่า
ไอ้เนมหนักไม่ถึงห้ากิโล "....สรุปว่าที่มึงทำแบบนี้เพราะเป็นห่วงกู "
         "...ทำไมล่ะ? "สรรพนามแบบเดิมกลับมาแล้วทำให้ผมนึกเบาใจบ้างว่าพี่โตคงไม่ได้โกรธอะไรนัก
         " ก็เปล่า ดีใจไง ไม่ได้เหรอ? "ปลายจมูกโด่งสันก้มลงมาหา ชนเข้ากับจมูกผมเบาๆเป็นเชิงหยอกล้อชวนให้เบาใจอยู่ในที ผมเริ่มยิ้มออก จากที่เครียดๆหวั่นๆเพราะกลัวพี่โตจะมากินหัวนานพอดู
          "....แล้วบอกได้รึยัง? " ผมอ้าปากถาม...แต่นั่นเหมือนจะไปเปิดสวิชต์ความเครียดของพี่โตอีกครั้งเพราะหัวคิ้วที่คลายออกเมื่อครู่เพียงแวบเดียว กลับมาขมวดเข้าหากันอีกครั้ง
          " ......วันนี้กูให้ไอ้พวกขาใหญ่แดนอื่นมาหา " พี่โตอธิบายเสียงเรียบเรื่อย นัยน์ตาฉายแววครุ่นคิด จริงจัง ส่วยผมก็นั่งฟังด้วยอาการสงบนิ่ง
          " ไอ้ทิน มันอุตส่าห์ย้ายไปทำงานกับแดนอื่น เพราะกูขอให้มันไป " พี่โตเอ่ยถึงพี่ทินที่ไม่ได้มาร่วมทำความสะอาดอะไรกับพวกเรานานพอดูแล้ว แม้จะนอนร่วมห้องขังเดียวกันอยู่ก็ตาม
" ให้ไปคุยกับแดนอื่นเรื่องที่ป๋าจะให้ทำ...วันนี้พวกมันมาหากู เพราะกูมีเรื่องจะคุยกับมันด้วย "
          "....กับไอ้เป้? " ผมเลิกคิ้วถาม อยากจะรู้นักว่าไอ้เด็กใหม่นี่มันเจ๋งมาจากไหนพี่โตถึงให้มันอยู่ด้วยกัน
          " มันเป็นคนของป๋า " คำตอบนั้นทำให้ผมพยักหน้ารับอย่างจำยอม เพราะรู้...ว่าขัดพวกข้างบนไม่ได้
           "....คุยๆกันอยู่แล้วมึงก็เสือกซุ่มซ่ามให้เขาจับได้"พูดแล้วคนทำก็ใช้ปลายนิ้วหนาบีบจมูกผมแรงๆอย่างหมั่นเขี้ยว "จะแอบดูก็ยังทำไม่ได้เรื่องเลยนะมึง รอบที่แล้วก็ทีละ ไม่เนียนเลยมึงทำแบบนี้มันไม่ดีรู้ไหม? "
           "............" หมายถึงไม่ดีในแง่ไหน? ไม่ดีที่แอบดูหรือไม่ดีที่พลาดท่าให้เขาจับได้?
          "......ตอนนี้กูกำลังถูกเพ่งเล็ง" พี่โตถอนหายใจเฮือก แล้วพูดออกมา

mario401

ขอบคุณมากมายครับผม

poomza

ขอบคุณมากครับ

GunGuy

ขอบคุณมากนะครับ

Klong

ขอบคุนครับ

snooperio

ขอบใจมากมากเลยนะคับ

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

primer121

ขอบคุณครับ

wi2

ขอบคุณครับ

pt200

ขอบคุณครับ

4_NAY

น่าเห็นใจเนม เพราะรักน่ะซิ

pt200

ขอบคุณครับ

Soyu

ขอบคุณนะครับ

Ohmkungz123

ข่อมคับ