OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 106

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
"ไปคุยกันให้เรียบร้อยจริงๆซะ....ไม่อ่ะ..."
       "..พี่วิทย์........"
        " ไปไกลๆ ! "
พี่โตพูดยังไม่จบประโยค
ไอ้เมฆผู้ถูกเอ่ยถึงผู้ซึ่งไม่เคยจะกล้าเข้าใกล้พี่โตในรัศมีสามก้าวชิดใช้ความกล้าที่ขุดมาจากไหนไม่รู้เดินมาหาแล้วร้องเรียกพี่วิทย์เสียงอ่อย..แต่ไม่ทันที่มันจะได้พูดจบประโยคแค่อ้าปาก พี่โตก็หันขวับไปตวาดใส่มันดังลั่นพร้อมกับชี้หน้าพี่กันย์แล้วขึงตาใส่ทันที..
"......" พี่กันย์เดินเข้ามาคว้าแขนเมฆให้ ออกห่างจากกลุ่มของพี่โต ขณะที่โรงอาหารที่เคยจ๊อกแจ๊กจอแจบัดนี้เงียบกริบด้วยเสียงตวาดที่ดังลั่นเมื่อครู่
     ตึกๆๆ
        ".....ขอบคุณครับ..สำหรับนักโทษชายทางนั้นที่ช่วยให้เงียบกันได้ ทั้งๆที่ผู้คุมเป่านกหวีดยืนคุมมาตั้งนานก็ยังเสียงดัง " จู่ๆเสียงเคาะไมค์และเสียงพูดเรียบเรื่อยก็ดังออกมาจากเครื่องขยายเสียง น้ำเสียงคนพูดเรียบรื่นแลดูอัธยาศัยดี
แต่ทว่าความนัยของมันกลับทำให้ผู้คุมหลายคนมีสีหน้าเคร่งขึ้น ขณะที่สีหน้าไม่พอใจของพี่โตเปลี่ยนไปเป็นความสงสัยปนระแวง
      ชายหนุ่มในชุดสีกากีของข้าราชการ รองเท้ามันปลาบและที่ไหล่ประดับยศที่มากพอดู ทำให้หัวคิ้วของผมขมวดเข้าหากันทันควัน ใบหน้าของชายคนนั้นบ่งอายุว่าน่าจะประมาณสามสิบกว่า แลดูหล่อเหลาสะอาดสะอ้านพอดู แน่นอนว่าไม่ได้ดูดีเพียงแค่เพราะเทียบกับในนี้ที่มีแต่นักโทษชายตัวกระดำกระด่าง แต่ดูดีพอๆกับอาจารย์ธีระ ที่ยืนเขียนเอกสารเซ็นอะไรสักอย่างอยู่ไม่ไกล..
        "..ที่เรียกมาประชุมกันวันนี้..เนื่องจากมีหลายเรื่องจะแจ้งให้นักโทษทุกท่านได้ทราบ" ชายคนนั้นเริ่มออกปากพูดอย่างรวดเร็ว นัยน์ตาของเขากวาดมองเหล่านักโทษมากหน้าหลายตาที่นั่งอยู่ภายในโรงอาหาร
" ก่อนอื่น..ผมขอแนะนำตัว..ผม เป็นพัสดีคนใหม่ของที่นี่... ปรมัตถ์  กิจกรรธรณ์ ครับ "
       เสียงพูดนั้นเว้นช่วงลงเมื่อผู้คุมพากันนำปรมมือ และนั่นทำให้เหล่านักโทษต่างก็พากันปรบมือตาม แม้จะมีสีหน้างวยงงไม่น้อย หลายคนเริ่มขยับปากพูดคุยกันอย่างสงสัย เพราะเราต่างจำได้ดีว่าพัสดีคนก่อนเพิ่งเข้าประจำที่นี่เมื่อไม่ถึงปีมานี่เอง เพราะอะไรกันถึงได้ออกไปที่อื่นเร็วขนาดนั้น
       " พัสดีกรณ์...ได้ออกไปกะทันหันเพราะปัญหาด้านสุขภาพ สำหรับใครที่เป็นห่วง จะเขียนจดหมายหาท่านก็ได้นะครับ ผมคิดว่าท่านคงจะดีใจ " พัสดีคนใหม่พูดถึงพัสดีคนก่อนที่เป็นลุงอายุเหยียบเลขห้า พลางมองไปยังกองเอกสาร
และกระดาษที่วางอยู่บนโต๊ะไม่ไกล..คาดว่านั่นคงหมายถึงกระดาษสำหรับเขียนจดหมายที่ทางเรือนจำจัดให้..
        "...และวันนี้ นอกจากจะมีเรื่องการรับตำแหน่งของผมแล้ว ยังมีเรื่องสำคัญประกาศให้ทุกคนทราบ " พัสดีกระแอมเบาๆพร้อมกับกวาดตามองนักโทษทุกคนที่อยู่ในเรือนจำด้วยสีหน้าเคร่งขรึม
        " เนื่องจากระยะนี้ มีข่าวการพบสิ่งเสพติดในเรือนจำ และสิ่งผิดกฏหมายเป็นจำนวนมาก ดังนั้นเราจะเปลี่ยนการตรวจเรือนนอน จากเดือนละครั้ง เป็นเดือนละสองครั้งแทน โดยจะเป็นการสุ่มตรวจ ไม่มีการบอกล่วงหน้า " คำพูดนั้นทำให้สีหน้าของนักโทษหลายคนเคร่งขึ้นทันควัน "  และในช่วงนี้...ทางเรือนจำได้พบว่ามีการพยายามก่อความวุ่นวายในนี้บ่อยครั้ง...."
    นัยน์ตาคู่นั้นกวาดมองทั่วบริเวณ แต่เพราะอะไรไม่รู้ผมถึงรู้สึกร้อนวูบกับสายตาที่เหมือนจะกวาดมาทางกลุ่มของผมและพี่โตอย่างจับจ้อง
         " ข่าวเหตุการณ์ก่อจลาจลของนักโทษในเรือนจำอื่นๆที่เกิดขึ้นในระยะนี้ ทำให้ทางกรมได้สั่งให้เรือนจำแต่ละที่จับตาดูนักโทษที่มีอิทธิพลเป็นพิเศษ ดังนั้นผมจึงขอส่งสารเตือนสั้นๆ สำหรับคนเหล่านั้น " แน่แล้ว..คราวนี้ผมไม่ได้รู้สึกไปเอง  เพราะนัยน์ตาและคำพูดนั้นส่อมาทางพี่โตอย่างชัดเจน  หากแต่คนข้างกายผมไม่ได้มีท่าทีหวาดหวั่นแต่อย่างใด
พี่โตมีสีหน้าสงบนิ่งขณะที่จ้องมองไปทางพัสดีที่ยืนอยู่บนเวทีเตี้ยๆของโรงอาหารอย่างเคร่งขรึม
        " ...การสร้างอิทธิพลและก่อความวุ่นวายในเรือนจำ ไม่ว่าจะทางใดก็ตาม หากพบว่าเกิดขึ้น หรือมีความพยายามที่จะทำให้มันเกิดขึ้น จะต้องได้รับโทษสถานหนัก.." คำพูดเน้นหนัก และนัยน์ตาจ้องมองนักโทษทุกคนอย่างเคร่งขรึม คำพูดนั้นเว้นช่วง ให้ความเงียบอวลอยู่ในโรงอาหาร ก่อนที่พัสดีคนใหม่จะยิ้มออกมาอีกครั้ง
        " สุดท้าย...นักโทษคนใดที่ต้องการจะถวายฏีกาขอพระราชทานอภัยโทษเนื่องในวโรกาสเฉลิมพระชนม์พรรษาขององค์พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว  ให้ตรวจสอบคุณสมบัติและฟังขั้นตอนต่างๆจากรองพัสดีสุภฤกษครับ.."
              เอ่ยสั้นๆแล้วพัสดีคนใหม่ก็ถอยหลังเดินลงไปยังข้างเวที จากนั้นรองพัสดีก็เดินเข้ามาคุยเรื่องการยื่นเรื่องทูลเกล้าฯ ถวายฏีกาขอพระราชทานอภัยโทษ กล่าวถึงคุณสมบัติที่ต้องเป็นนักโทษชั้นดี ที่ต้องคดีถึงที่สุด ชดใช้ความผิดมาแล้วหนึ่งในสามของความผิดและมีการบำเพ็ญประโยชน์ ทำความดีความชอบ ซึ่งหากนักโทษคนใดเข้าเกณฑ์เหล่านี้ก็ให้ไปลงชื่อกับผู้คุมส่วนเรื่องเอกสารและทุกขั้นตอนในการถวายฏีกา ทางเรือนจำจะดำเนินการให้ทั้งหมด
          ผมเท้าคางนั่งฟังเรื่องการขอพระราชทานอภัยโทษอย่างครุ่นคิด แม้จะรู้ว่าตัวเองยังไม่ถึงขึ้นที่จะสามารถขอพระราชทานอภัยโทษได้ ก็ตามที แต่ผมก็คิดไว้แล้วนะ ว่าถ้าถึงเวลาแล้วจะทำอย่างไรดีจะทำตัวแบบไหน เตรียมตัวยังให้ให้โอกาสมาเป็นของตัวเองให้เร็วที่สุด ทั้งเรื่องตั้งใจเรียนให้จบ ทั้งพยายามทำตัวดีไม่มีเรื่อง และตั้งใจจะเอาความสามารถของตัวเองมาทำประโยชน์ให้ได้มากที่สุด เพื่อที่สักวันจะได้อยู่ในขั้นที่สามารถขอพระราชทานอภัยโทษได้
       นักโทษหลายรายรอบตัวผมมีท่าทีสนใจบ้าง ไม่ก็เฉยๆบ้าง ทว่าร่างของผู้ชายข้างตัวผมกำลังนั่งคุยกับพี่วิทย์ด้วย
สีหน้าครุ่นคิด ทั้งสองคนพูดอะไรกันงึมงัมเบาๆในเรื่องที่ผมพยายามเอาหูไปนาเอาตาไปไร่มากที่สุด  เพราะเห็นว่าพี่โตแกมองมาหลายทีแล้ว คาดว่าคงไม่อยากให้ผมรู้ เพราะกลัวจะไปสะกิดต่อมเสือกของไอ้เนมเข้าที่ไหน แต่จะออกไปให้ไปไกลๆก็กะไรอยู่ เพราะพี่โตคงรู้ดีว่าการให้ผมไปทำงานกับกลุ่มพี่วิทย์โดยไม่บอกเหตุผล ก็โดนไอ้เนมอาฆาตมากพออยู่แล้ว..ซึ่งก็ถูกแล้วล่ะครับ ผมจะทำเป็นไม่ได้ยินเอง เพราะงั้นห้ามไล่..
       "..เนม...ขยับหน่อยสิ " เสียงที่ดังขึ้นบนหัวทำให้ผมที่กำลังเท้าคางมองรองพัศดีพูดไปเรื่อยๆขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ
ที่มีคนขัดจังหวะ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองมนุษย์ที่ยืนค้ำอยู่เหนือหัวอย่างไม่สนใจว่าผู้คุมและพัสดีที่ยืนอยู่แถวนั้นจะเขม่นเอา....และอ้าปากหวอออกมาอย่างตกใจเล็กน้อยถึงปานกลาง ก่อนจะยอมขยับที่ทางให้คนที่มาแต่โดยดี
       คนที่พูดประโยคนั้นคือพี่ทินที่ได้ข่าวว่าถูกย้ายไปทำกับกลุ่มอื่นเหมือนกับผมเช่นกัน  แกมาพร้อมกับผู้ชายหน้านิ่งๆ`ตัวเงินตัวทอง`มๆคนหนึ่งที่ผมไม่เคยรู้จัก ฝ่ามือของฝ่ายนั้นตะปบวางอยู่ที่ไหล่พี่ทินซึ่งมีสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก พี่ทินแกยิ้มให้ผมแบบฝืดๆก่อนจะออกแรงผลักไหล่ผมเบาๆให้ขยับเว้นที่ให้
      พี่โตเงยหน้ามองคนที่มาแล้วขมวดคิ้วพลางส่ายหัวอย่างเสียไม่ได้ และแน่นอนว่านักโทษที่ยืนกันเป็นกระจุก
และเปลี่ยนที่ทางกันท่ามกลางกลุ่มคนอย่างไม่สนใจสายตาพัสดีและผู้คุมมองอยู่จะตกเป็นเป้าสายตา และได้ข่าวว่าเขากำลังคุยเรื่องผู้มีอิทธิพลทั้งหลายอยู่แหมบๆ แบบนี้ไม่เรียกท้าทายแล้วจะเรียกอะไร?
       พี่ทินนั่งลงข้างผม ขณะที่ผู้ชายคนนั้นก็หันไปนั่งลงข้างตัวพี่วิทย์ในที่สุด ผมกระพริบตาปริบๆพยายามทำหน้านิ่งสนใจเสียงรองพัสดีที่คุยแจ้วๆอยู่หน้าเวที และไม่สนใจสายตาของผู้คุมที่จ้องเขม็งมาชนิดว่าอยากเอากระบองเพ่นกบาลพวกผมทีละคนแล้วลากคอไปขังเดี๋ยวให้รู้แล้วรู้รอด
      "...เอ้อ....มาไงอ่ะพี่ " ผมอ้าปากทักพี่ทินหลังจากที่มากันแล้วก็นั่งเงียบอยู่แบบนั้น พี่ทินหันมามองหน้าผมแล้วพยักหน้ารับ
      "...มาคุยด้วย " ว่าแล้วพี่แกก็ยักไหล่ หัวเราะหึและพยายามทำหน้าตาชิลนักหนา แต่ก็อย่างว่านะ...ขนาดผมยังดูออกเลยว่าพี่แกเกร็งขนาดไหนตอนอยู่กับเฮียโหดนี่..และพอไอ้เนมเหลือบมองพี่แกอีกครั้งก็ไม่คิดจะว่าพี่ทินหรอกที่เกร็งน่ะ ในเมื่อพี่คนนี้แกน่าขนลุกออก
     หน้าตานิ่งๆ ใบหน้ามีรอยแผลจากของมีคมอยู่ที่ปลายคาง นัยน์ตาดุและขุ่นขวางชนิดที่ว่ามองแล้วยังชวนให้ขนลุกวาบ ผิวสีทองแดงและไรหนวดจางๆใต้จมูกส่งผลให้ความแมน เถื่อน เข้ม สูงปรี้ดชนิดที่ว่าผมไม่คิดจะเทียบและทำให้
พี่โตดูเป็นคุณชายขึ้นอีกหลายขุม เป็นคนประเภทที่ว่าอยู่ใกล้แล้วชวนตัวลีบ หายใจและขยับกายไม่สะดวก นับว่าเป็นผู้ชายที่ไม่น่าอยู่ใกล้เอาซะจริงๆ
       "..ใครอ่ะ ? "ออกปากถาม พลางเหล่มองพี่โหดนิดๆ
       "..อยากรู้จักถามพี่โตมึงเอง "พี่ทินถอนหายใจเฮือกด้วยสีหน้าเหนื่อยหน่ายเกินจำเป็น นั่นยิ่งทำให้ผมอยากรู้ ว่าพี่โหดคนนี้คือใคร และกำลังจะมาทำอะไรกับพี่โต
       " แฟนพี่เหรอ? "ถามตามข่าวลือที่ได้ยินมา แต่ทำเอาพี่ทินถลึงตาพรืด มือก็บินมาฉาบลงบนหัวผมโป๊กใหญ่จนหลบไม่ทัน
       " ห่า....บ้านมึงสิ " ด่าผมเหยงแล้วตั้งท่าจะซัดกำปั้นใส่หัวผมอีกซักดอก ถ้าพี่โตที่นั่งข้างๆจะไม่ใช้สายตาห้ามไว้
ทำให้ผมหัวเราะลอยหน้าลอยตา หึหึหึ..โทษทีนะพี่ แบ๊คอัพเรามันต่างกัน
       "...นี่ไอ้คม...แดนสิบ..." พี่โตเป็นฝ่ายพูดเองแล้วมองหน้าผม ปลายนิ้วชี้ละนิ้วโป้งตั้งฉากเข้าหากันเก้าสิบองศาเหมือนปืน ก่อนจะจ้ำมันลงที่หน้าผากเหม่งๆของไอ้เนมแล้วจิ้มมันเบาๆ พร้อมกับทำเสียงปัง..
        " มันเคยเป็นมือปืนน่ะ ต้องคดีฆ่าคนตายห้าศพ ...ดูที่ขามันสิ "ว่าแล้วพ่อคนที่ออกปากนินทาตรงหน้าแบบไม่กลัวมีเรื่องก็ชี้ให้มองไปยังใต้โต๊ะ...นั่นทำให้ผมขมวดคิ้ว ตั้งท่าจะก้มลงไปจริงๆ แต่โดนพี่ทินดีดหูใส่อีกรอบซะก่อน
        " ก้มไปทำไม ไอ้ควายนี่...อยากโดนมันหมายหัวรึไงว่ะ " กระซิบขู่อาฆาตแล้วพี่แกก็เอื้อมมือมาจิกกระหม่อมที่มีผมอันน้อยนิดของไอ้เนมให้ยืดขึ้นที่เดิม...เพื่อพบกับสายตาประหัตถ์ประหารกันระหว่างพี่โตและพี่คม...มือปืนห้าศพ...
หยึย..
        "....แล้วช่วงนี้พี่ไปไหน........"
        " ลุกได้แล้ว ! " ก่อนจะอ้าปากคุยกับพี่ทินอีกสักประโยคให้หายคิดถึง(เปล่าหรอก ความจริงผมแค่กลัวพี่โหดที่นั่งหน้าพี่ทินกับพี่โตจะฆ่ากันตายเท่านั้นล่ะ) พี่โตก็ร้องสวนขึ้นมาพลางลุกพรวด นั่นทำให้ผมรู้ว่าการประชุมของเหล่าผู้ต้องขังได้จบลงแล้ว พร้อมกับร่างของนักโทษนักร้อยที่เริ่มเรียงแถวกันแล้วค่อยกรูเข้าไปยังเรือนนอนของตนเพื่อรอการตรวจค้นเรือนนอนซึ่งจะทำเป็นครั้งแรกวันนี้
        เดินออกไปข้างพี่โตท่ามกลางเสียงพูดคุยจ๊อกแจ้กถึงพัสดีคนใหม่ และสารเตือนที่ยื่นมาส่งให้ตรงหน้าแล้วพี่โตและกลุ่มก็ยังแสดงเจตนาพร้อมจะงัดข้ออย่างไม่มีถอย ชวนให้หวั่นใจกับคนงามกล้าที่บ้าบิ่นแบบนี้เสียจริงๆ
        ผมเหลือบมองเสี้ยวหน้าของพี่โตที่ทำหน้าขรึม ไม่พูดไม่จา ไอ้อยากจะคุยก็อยากอยู่หรอก ถ้าเพียงแต่ข้างกายพี่โตจะไม่มีพี่โหดที่น่ากลัวกว่า และพี่วิทย์ที่ตอนนี้น่ากลัวยกกำลังสองเพราะมีพี่กันย์เดินทำหน้าระรื่นอยู่ไม่ไกล ข้างตัวผมมีพี่ทินยืนอยู่  ว่าแล้วผมก็นึกถึงคำพูดของพี่โตขึ้นได้...จึงได้ก้มไปมองพี่คม..ที่ขา...?
ข้อเท้าล่ำสันตามขนาดตัวทั้งสองข้างดูปกติดีไม่มีอะไรแปลกไป ทั้งความสมบุกสมบันของมันที่มีอยู่ตามปรกติของนักโทษที่ใช้ความผิดมาหลายปี แต่ทว่าสิ่งที่ทำให้ผมตัวเย็นวาบคือโซ่ตรวนขนาดเล็กที่อยู่ในข้อเท้าสองข้างของคนๆนี้..
   มันไม่ได้เป็นโซ่ที่มีตรวนขนาดใหญ่ล่ามไว้อย่างพวกป๋ากับผู้พันในเรือนจำพิเศษแบบที่ผมเคยเห็น ทว่ามันเป็นโซ่ขนาดเล็ก ความยาวพอสมควร ท่อนเหล็กที่ล๊อกขาทั้งสองข้างนั้นก็มีขนาดไม่ไหร่ มันดูบางและเก่ากว่าของพวกป๋ามากนัก.. แต่มองแล้วก็ยังชวนให้แปลกใจพอๆกับขนลุกวาบ
    รู้อยู่หรอก ว่านักโทษทั่วไปที่เจอคดีหนักๆก็ต้องถูกล่ามโซ่ ตีตรวนไว้เช่นกัน แต่ทว่าผมก็เพิ่งเห็นเอากับตาตอนนี้นี่เอง ดูแล้วน่าอดสู พอๆกับน่ากลัวและน่าขนลุกจริงๆ..
    ผมมองตามแผ่นหลังของพี่โตด้วยสายตาครุ่นคิด พลางขมวดคิ้วแน่น ไม่รู้ว่าคนๆนี้คิดอะไร ถึงชวนคนน่ากลัวอย่าง
พี่คมมาคุยด้วย..คิดแล้วก็เหลือบมองพี่ทินที่ยืนอยู่ข้างๆอย่างเห็นใจไม้น้อย พอจะรู้แล้วว่านอกจากหน้าโหด เพราะสาเหตุอะไรที่พี่ทินต้องเกร็งและกลัวพี่คมขนาดนี้..
       " กี่ปีวะพี่..." ผมกระซิบถามคนข้างกายเบาๆ ... พี่ทินหันมามองอย่างสังสัย ก่อนจะมองตามสายตาผมไปแล้วร้องอ้อใน
ลำคอ
        " สามสิบมั้ง " พี่ทินตอบงึมงัมไม่ดังนัก เพราะคนที่นินทาก็เดินนำอยู่ตรงหน้า
        " ทำไมอยู่แดนธรรมดา " ผมสงสัย เพราะติดนานขนาดนี้ ก็น่าจะไปอยู่กับพวกป๋าไม่ก็ผู้พันได้นี่
         " ก็เป็นคนธรรมดาไง " พี่ทินหัวเราะหึ สีหน้าออกจะหยามหยันเล็กน้อย เมื่อเอ่ยถึงเรือนจำพิเศษที่ว่า...
      คิดตามแล้วผมก็เห็นด้วยในใจ เพราะเรือนจำพิเศษ ชื่อก็บอกแล้วว่าเรือนจำพิเศษ ทั้งที่อยู่ก็สะดวกสบายกว่าที่นี่มากมาย คนที่อยู่ในนั้นก็ย่อมไม่ธรรมดา ต้องเป็นทั้งผู้มีอิทธิพล เงินหนา และแน่นอนว่าต้องติดคุกนานหลายสิบปี..กระทั่งเป็นนักโทษที่รอการประหารเสียด้วยซ้ำ..     เพราะงั้นคนธรรมดาที่ติดคุกนาน ยังไงก็ต้องอยู่กับคนธรรมดาด้วยกันงั้นสินะ..
        ลอบถอนใจกับระบบยุติธรรมที่ไม่เคยยุติธรรมจริงๆเสียทีแล้วผมก็สาวเท้าตามหลังพี่โตไป หากแต่ฝีเท้าที่จะก้าวตามพี่โตที่เดินเลี้ยวเข้าไปยังหลังโรงอาหารกลับถูกคว้าไหล่หมับ..
       "..กลับเรือนจำ เขาจะตรวจ " พี่ทินส่งเสียงเข้มมาเตือนผม ทั้งด้วยแววตาและคำพูดเชิงอย่ายุ่ง แสดงออกชัดเจน
       " ผมไปไม่ได้เหรอ? "มองหน้าแล้วถามกลับ พี่ทินพยักหน้ารับช้าๆ หากแต่พูดไปอีกเรื่อง
        " ผู้คุมมาตรวจแล้วไม่เจอ...จะยุ่ง "
        " แล้วนั่น.......ทำไมมันไปได้" ผมถอนหายใจเฮือกกับคำตอบของพี่ทินก่อนจะตวัดสายตาไปยังไอ้เป้ที่เดินดุ่มตามกลุ่มพี่โต พี่กันย์ พี่วิทย์และพี่โหดรายนั้นไปด้วยท่าทีไม่รู้สึกรู้สาใดๆ  ผู้คุมมาตรวจแล้วไม่เจอพี่โตกับพวกอาจจะยังพออนุโลมได้เพราะเป็นขาใหญ่ยังไงก็มีพวกป๋าที่มีเอี่ยวกับผู้คุมคอยคุ้มกะลาหัวอยู่แล้ว...แต่กับไอ้เป้...เด็กใหม่ที่เพิ่งเข้ามามันมีสิทธิ์หายหัวไปตอนเขาตรวจห้องขังกันด้วยเหรอ?

mario401

ขอบคุณมากมายมากมายครับผม

poomza

ขอบคุณมากครับ

GunGuy

ขอบคุณมากครับ

Klong

ขอบคุนครับ

snooperio

ขอบใจมากมากเลยนะคับ

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

manza555

ขอบคุษณครับ

wi2

ขอบคุณครับ

pt200

ขอบคุณครับ

4_NAY

สงบเสงี่ยมเจียมตัวมั่งก็ดีนะ เนม

Soyu

ขอบคุณนะครับ

Ohmkungz123

ข่อมคับ

guwin001

ขอบคุณครับ