OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 110

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
" คิดจะอ้าปากบอกเมื่อไหร่ก็เรียกแล้วกัน
"เสียงเคาะประตูดังขึ้นเบาๆทำให้ผมชะงักเงยหน้าขึ้นจากพื้นเพื่อจะมองบานประตูสีดำสนิทตรงหน้า...ที่มืด ดำมืดไปหมด
       " ผมไม่รู้...."
ผมเอ่ยปากออกมาอย่างสิ้นหวัง แว่วเสียงหัวเราะหยันเชิงไม่เชื่อของผู้คุมด้านนอกขณะที่ก้มหน้าลงเช่นเดิม ปล่อยน้ำตาแห่งความอึดอัด สิ้นหวัง และไม่เข้าใจออกมา
        " หลักฐานมัดตัว ใครจะเชื่อ"เสียงของผู้คุมบอกพลางหัวเราะออกมาเบาๆ
" พวกนักโทษ เดนคนมันก็แบบนี้ "
คำพูดนั้นทำให้ผมนิ่งงัน...อย่างไม่มีคำโต้เถียงใด...นักโทษ นักโทษคนที่ทำความผิด เดนคน คนเลว คนร้าย คนที่ไม่สมควรจะมีชีวิตอยู่ในโลกนี้
คำพูดของพวกเราไม่น่าเชื่อถือ ค่าของพวกเราในฐานะมนุษย์ ที่ควรได้รับเกียรติ ศักดิ์ศรี และได้รับความเห็นอกเห็นใจ ๆไม่มีอีกแล้ว...เพียงเพราะพลาดพลั้งเพียงครั้งเดียวน่ะหรือ?แล้วตอนนี้เวรกรรมที่ฆ่าคน เวรกรรมที่ทำลายชีวิตผู้อื่น มันไม่ได้ตามมาซ้ำทำร้ายผมอยู่หรือไง...
         " ...เห็นพวกเราเป็นคนบ้างไม่ได้เหรอ?... "   ผมถามออกไปอย่างสิ้นหวัง..ทว่า คำตอบที่ได้รับมีเพียงความเงียบ และเสียงถอนหายใจ..ผมจ้องมองสีดำสนิทของบานประตูเบื้องหน้า เงียหูฟังเสียงตึงตังด้านนอกที่ไร้คำตอบอย่างสิ้นหวัง
ตอนนี้ผมคิดถึงคนๆเดียว คนนี้เท่านั้นที่จะช่วยเหลือ คนที่คอยดูแลผมมาคลอดอยากให้มาอยู่ตรงนี้เหลือเกิน อยากให้มาช่วย อยากให้มาคิดหาทางออกด้วยกัน..
   ผมเม้มปากแน่น สะอื้นออกมาอีกครั้งเมื่อคิดถึงความเป็นไปได้อันริบหรี่ในความปรารถนาของตนเอง..ไม่มีหรอก...
ต่อให้เป็นพี่โต ต่อให้เป็นขาใหญ่ ต่อให้เป็นคนของป๋า ก็มาช่วยผมไม่ได้...
  ณ ที่แห่งนี้...ผมต้องเผชิญทุกอย่างด้วยตัวเอง  พระอาทิตย์ตกดิน ท้องฟ้ามืดลง ดวงตาวเริ่มส่องแสงระยับ..
โมงยามของฟากฟ้าที่บอกเวลาย่ำไปจนถึงตอนค่ำ ทว่า...ก็ยังไม่มีร่างของมันกลับมา...
     ขาใหญ่ของแดนสิบสองยืนพิงประตูห้องขัง จ้องมองไปด้านหน้าของเรือนอนเขม็ง ไม่วางตา  บรรยากาศเครียดเคร่งทะมึนที่แผ่ออกมาจากร่างทำให้นักโทษหลายรายสบมองตากันด้วยความหวาดผวา ขณะที่นักโทษในเรือนนอนเดียวกันซึ่งต่างถูกเรียกไปสอบสวนทยอยเข้ามาทีละราย...ทีละราย...   ทว่า....ก็ยังไม่มีร่างของเจ้าคนนั้น ไม่มีร่างของไอ้เนมซื่อบื้อที่มักจะอยู่ข้างกายตลอดเวลา ความรู้สึกของคนที่ถูกกระชากหัวใจไปต่อหน้า โตก็เพิ่งเข้าใจในวันนี้
ยิ่งเข้าใจว่าสำคัญมากแค่ไหน ยิ่งหัวใจรวดร้าวมากเท่าใด ก็ยิ่งสิ้นหวัง...มากขึ้นเท่านั้น   ....ริมฝีปากของเขาเม้มแน่น
ฝ่ามือกำแนบข้างลำตัว...อดกลั้น ...พยายาม มากมายอย่างถึงที่สุด
    หัวใจร้อนระอุ เลือดในกายเดือดเร่า สมองปวดระบม และนึกชิงชังร่างกายของตนนักที่ทำได้เพียงยืนนิ่ง จ้องมองทางเดินเข้าเรือนนอนอย่างคนทำอะไรไม่เป็น..ทำอะไรไม่ได้ มีไม่ความสามารถ ไม่มีปัญญา...ไม่มีสติปัญญาจะปกป้องและดูแลมัน...ไม่มีความสามารถจะดูแลคนข้างๆกาย    มือเท้ามี กำลังมี สมองมี แต่อำนาจ....ไม่มีอำนาจที่เคยคิดว่าได้...แท้จริงแล้ว หาใช่ของเขา
อำนาจนั้นยังคงเป็นของคนที่มีมันมากกว่าเช่นเคย
โวยวายไปแล้วได้อะไร โกรธเกรี้ยวแล้ววิ่งโร่ไปตะโกนใส่พวกป๋าสั่งให้พวกมันช่วย...แล้วจะได้อะไร
คำเตือนของเพื่อนสนิทที่บัดนี้นั่งมองเขาอยู่ข้างกาย นัยน์ตาคอยระแวดระวังราวกับว่ากลัวตนเองจะกระโจนออกไปทำอะไรบ้าๆทำให้โตยิ่งต้องสงบสติอารมณ์ หากแต่เมื่อนานไป ไม่ร่างของมัน ไม่มีร่องรอยการปรากฏตัวของมัน โตก็ยิ่งคิดอะไรไม่ออกมากขึ้นเรื่อยๆ...
    ตึง !!
       หมัดลุ่นๆทุบลูกกรงในห้องนอนโดยแรง ทำให้นักโทษหลายรายที่กำลังอยู่ในอาการเกร็งถึงกับสะดุ้ง วิทย์เงยหน้าพรวดมองขาใหญ่ที่ตอนนี้เริ่มจะอยู่ไม่เป็นสุขอย่างร้อนใจไม่แพ้กัน เขามองฝ่ามือของมันที่บัดนี้ปรากฏรอยแดงจากการชกเข้าที่ประตูเหล็ก มองตาของเพื่อนสนิทที่บัดนี้ขุ่นมัวด้วยอารมณ์หลากหลายแล้วได้แต่ถอนหายใจ วิทย์กรอกตาไปมา สมองพยายามคิดหาคำพูด วิธีการ หรืออะไรดีๆที่ทำให้ไอ้โตมันเลิกบ้า เลิกทำท่ากระวนกระวายแบบนี้
      ที่สุดแล้วเขาก็ได้แต่ถอนหายใจ รู้ดีว่ามันจะไม่มีทางสงบ จนกว่าไอ้เนมจะกลับมา  รู้ดีว่าหากคนสำคัญของตนต้องเจอเหตุการณ์เลวร้ายเช่นนี้บ้างเป็นเขาก็ทนเฉยไม่ได้
      ชายหนุ่มจ้องมองไปทางประตูหน้าเรือนนอนอย่างคาดหวัง ตอนนี้ทางเดียวที่จะทำให้เพื่อนของตนหยุดอาการเครียดขึงใกล้จะระเบิด ก็มีเพียงทางเดียวคือมันจะต้องกลับมา...แต่ทว่า...วิทย์ก็รู้ดีเช่นว่ามันเป็นไปไม่ได้..
     ...หายไปนานขนาดนี้ หายไปจนเย็น หายไป...โดยไร้คำบอกเล่าใดๆเช่นนี้ เขารู้ดี ว่ามันเกิดอะไรขึ้น
     คิดพลางมองหน้าขาใหญ่ของแดนสิบสองอีกครั้งอย่างกังวลไม่แพ้กัน ที่ยิ่งนานโตมันยิ่งคลั่ง ยิ่งบ้า ยิ่งมีท่าทีหงุดหงิด ไม่ใช่แค่เพราะไอ้เนมมันหายไปนานเท่านั้น แต่เพราะมันรู้... รู้อยู่แก่ใจว่าอะไรจะเกิดขึ้น
มันกระวนกระวายทุกข์ใจเพราะมันก็เคยเจอแบบเดียวกันมาก่อน ใช่แล้ว... เพราะมันเคยพบเจอกับการ"ขังเดี่ยว"เพื่อรีดเอาคำตอบที่ต้องการเช่นเดียวกัน
ร่องรอยการถูกทำร้ายที่ปรากฏในคราวก่อนนั้น บอกได้ดีว่าวิธีการสอบสวนเป็นเช่นไร ทั้งการทำร้ายร่างกาย การนำไปขังในที่มืด ๆ กดดันทางจิตวิทยามากมายให้คายความลับของตนออกมา
เลวร้ายขนาดนั้น แล้วไอ้เนม ไอ้เด็กที่ไม่รู้เรื่องอะไรกับเขา คนที่โตมันปกป้องมาตลอดจะไม่เสียสติไปเพราะเรื่องแบบนี้หรือ?
   เพราะมันน่าเป็นห่วง เพราะมันน่ากลัวขนาดนี้ เพื่อนของเขาถึงได้กระวนกระวาย ทุกข์ใจอย่างนี้ไงเล่า
     " พี่โต....ได้ข่าวแล้วพี่ " ไอ้แม้ก หนึ่งในลูกน้องคนสนิทที่ถูกเรียกตัวไปสอบสวนเช่นกันเดินหน้าเคร่งเข้ามาใน
ห้องขัง เพียงมองสีหน้า วิทย์ก็พอจะดูออกแล้ว...ว่าเกิดอะไรขึ้น
     ".........." เพื่อนของเขาไม่พูดอะไร หากแต่มองหน้าลูกน้องตนเงียบๆเป็นเชิงให้เล่าออกมา
      " เมื่อกี้ตอนกลับมา ได้ยินผู้คุมมันคุยกัน บอกว่าคืนนี้ไอ้เนม....ถูกขังเดี่ยว....."
     "  `ตัวเงินตัวทอง`เอ๊ย ! " ปลายฟันขบเข้าหากันแรงๆจนเกิดเสียง สีหน้าเครียดขึงและคั่งแค้นด้วยความไม่พอใจของเพื่อนสนิททำให้วิทย์หน้านิ่ว เขาหันไปสบมองแววตากังวลจากนักโทษภายในห้องแล้วได้แต่ถอนใจ เคร่งเครียด...
      ".....โต..."
      " พอแล้วไอ้วิทย์ กูรู้ว่ากูทำอะไรไม่ได้ ! " โตหันไปตะโกนใส่คนที่เรียกชื่อเขา นัยน์ตาถลึงกร้าวจ้องเขม็งไปยังคนพูด "กูรู้ เข้าใจดีแล้ว...ว่ากูทำได้แค่รอ ! "
      "........."
      " พวกมึงมีอะไรก็ไปทำซะ ! มึงด้วยวิทย์ กลับเรือนนอนมึงไป ! " โตหันไปตวาดใส่นักโทษรอบกายและออกคำสั่งไปยังเพื่อนสนิท มันมองหน้าเขานิ่งๆเพียงชั่วครู่แล้วถอนหายใจ
      " รู้แล้วก็ดี " รับคำแค่นั้น...แล้วมันก็เดินออกไป...สวนกับผู้คุมที่เดินเข้ามา...มองหน้าเขา และเริ่มล๊อกประตูเรือนนอนอย่างเคยชิน
     " หายไปคนนึงนี่นะ..." ริมฝีปากนั้นเหยียดยิ้ม ขณะที่เอ่ยคำพูดคล้ายทายทัก แต่ยิ่งทำให้ความไม่พอใจพุ่งพรวด
โตจ้องหน้าผู้คุมรายนั้นเขม็ง
ปัง !
         ฝ่าเท้าหนาตวัดใส่ประตูเหล็กหน้าเรือนนอนสุดแรงอย่างไม่กลัวเจ็บ เป็นผลให้เกิดเสียงดังลั่น นัยน์ตาสีเข้มจับจ้องใบหน้าและดวงตาของผู้คุมรายนั้นเขม็ง แววตากร้าวเเข็ง...ไม่พอใจที่ส่งมาโดยไร้คำพูดทำเอาผู้ได้รับถึงกับกลืนน้ำลายเอื้อก
     " ล็อกเสร็จแล้วก็ไปสิ " ทั้งที่มันเป็นแค่นักโทษ ทว่าคำพูดเย็นเยียบกดลึกจากลำคอนั้นกลับทำให้ร่างเกร็งทื่อ ชายผู้อยู่ในตำแหน่งผู้คุมสุดหายใจลึกแล้วก้าวเท้าออกห่างจากเรือนนอนนั้นอย่างรวดเร็ว ก่อนจะลงมือปิดล็อกประตูเหล็กเบื้องนอก ทีละชั้น...ทีละชั้นอย่างใจเย็น
    .....เสียงประตูเหล็กขนาดใหญ่อันสุดท้ายปิดลง นั่นเป็นเหมือนสัญญาณที่จะบอกว่า จากนี้จะไม่มีใครสามารถเข้าหรือออกจากสถานที่นี้ได้อีกแล้ว ดวงจันทร์กลมโตที่วิ่งผ่านไปครึ่งฟ้ายิ่งเป็นสิ่งยืนยัน ว่าเกิดอะไรขึ้น...
     ทรุดกายลงบนพื้นที่นอนหนา จ้องมองเหล่านักโทษที่พากันปูที่นอนเงียบๆ ขณะที่นัยน์ตากวาดมองไปยังที่นอนเล็กๆข้างกาย ผ้าห่มสีตุ่น เศษกระดาษสีขาว และชอล์คสีขาวที่ใช้ขีดฆ่านับคืนวัน..
     ฝ่ามือหนาสอดเข้าไปใต้ที่นอนนั้น สัมผัสได้ถึงรูปถ่ายสีซีดจางที่ตัวเขารู้ว่ามีอยู่ โตจ้องมองมันนิ่ง...มองรอยยิ้มของเด็กชายในชุดนักเรียนและใบหน้าแสนคุ้นตา มองแล้วลำคอตับตัน แห้งผาก หากดวงตาร้อนผ่าว
   " ปิดไฟ.."
        สิ้นเสียงของผู้คุม ทั่วทั้งแดนก็เหลือเพียงความมืดสลัว หากร่างของขาใหญ่แห่งแดนสิบสองกลับเอนกายพิงลูกกรง
สีเข้มต่อไป เนื้อตัวเเข็งทื่อ ไม่ได้เอนกายพักผ่อนเหมือนใคร นัยน์ตายังคงจับจ้องไปที่รูปถ่ายในมือแม้จะมองแทบไม่เห็น ร่างทั้งร่างยังคงนิ่งงันราวกับถูกสาป...
     นัยน์ตาว้าวุ่นปิดพับลงอย่างรวดร้าว ฝ่ามือหนาหยิบรูปถ่ายใบนั้นสอดเข้าใต้ที่นอนที่เดิม ก่อนจะสูดหายใจลึกนัยน์ตาจ้องมองผนังห้องสีเข้ม นั่งขัดสมาธินิ่งเงียบท่ามกลางร่างของเหล่านักโทษที่กำลังเอนกายนิทรา..
ริมฝีปากเม้มแน่น...ลมหายใจพ่นลงช้า...สมเพชเวทนาตนเองนัก...สังเวชในความไร้กำลังของตัวเอง
เป็นขาใหญ่แล้วอย่างไร เป็นขาใหญ่ แต่สุดท้ายก็ยังเป็นเพียงนักโทษ..
เป็นขาใหญ่ที่มีนักโทษเกรงกลัว หากสุดท้าย ก็ยังเป็นเพียงเดนคนที่ไม่มีสิทธิ์ ไม่มีเสียง ไม่อาจจะทำอะไรได้กระทั่งปกป้องคนสำคัญ...ยังทำไม่ได้ ริมฝีปากหนาเหยียดยิ้ม แววตาสั่นไหว
เป็นขาใหญ่แล้วอย่างไร ในยามที่ห่วงหาใครบางคนแทบขาดใจสุดท้าย ก็ทำได้เพียง....เฝ้ารอ....
    สีของท้องฟ้ายังคงระเรื่อ ดวงอาทิตย์ที่โผล่พ้นของฟ้ายังไม่ทอแสง เงาคะตุ่มมืดครึ้มของต้นไม้และดวงจันทร์ยังค้างฟ้า....นาฬิกาบอกเวลาตีห้าครึ่ง หากแต่ร่างของนักโทษรายหนึ่งกลับมายืนอยู่หน้าประตูเรือนจำ ทำให้ผู้คุมได้แต่มองมันด้วยความสงสัยและครุ่นคิด
     อ้าปากจะไถ่ถาม หากนัยน์ตาลึกโหลอย่างคนไม่ได้หลับไม่ได้นอนของมัน และรอยคล้ำสีเข้มใต้ตาบวกใบหน้าถมึงทึงทำให้ผู้มองเบือนหน้าหนีไปเสียด้วยไม่อยากจะสนใจ หรือพูดจาอะไรให้เสียเรื่อง
   มันยังคงยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นไม่ไปไหน ดวงตาจับจ้องปากประตูทางเข้าราวกับรอคอยใครสักคนที่สำคัญนักหนา กระทั่งท้องฟ้ามีสีสดใส แสงแดดส่องจ้าและเป็นเวลาอาหารเช้าของเหล่านักโทษ ร่างของใครคนหนึ่งจะได้เดินสะโหลสะเหลเข้ามาในแดนสิบสองและร่างที่ยืนนิ่งไม่ไหวติงของนักโทษรายนั้นจึงเริ่มขยับ...ก้าวเท้าออกไปหาเจ้าคนที่เดินเข้ามาอย่างเชื่องช้า ดวงตาจับจ้อง จ้องมองร่างที่เดินเข้ามาหาเขม็ง...ราวกับกลัวว่าจะไม่ได้พบเจอกันอีกแล้ว
       นัยน์ตาที่ริบหรี่ลงเพราะรอยบวมช้ำสีม่วงตรงหัวคิ้ว ริมฝีปากที่พยายามฝืนยิ้มอย่างเหนื่อยอ่อน ทั้งที่ทำได้เพียงยกมุมปากสั่นระริกขึ้นเท่านั้น รอยเลือดเปื้อนที่ริมฝีปาก แขนขาวมีร่องรอยบวมช้ำเป็นจ้ำชัด...ชัดเจนเสียจนผู้มองเห็นต้องกัดฟันกรอด
      อ้อมแขนที่โหยหายิ่งนักในยามนี้ตวัดกอดเอาร่างของผมแนบกาย ทำให้ผมอดจะยิ้มแล้วหัวเราะออกมาเบาๆในลำคอไม่ได้ ฝ่ามือของตัวเองสั่นระริก พยายามเอื้อมไปกำแขนพี่โตไว้ สัมผัสผิวเนื้อที่สั่นไหวของคนตรงหน้า..
      "..ไม่เป็นไรนะ...ไม่เป็นไร...." พูดว่าไม่เป็นไร แต่ริมฝีปากของพี่โตสั่นระริก สั่นไหวไม่ต่างจากน้ำเสียงที่แหบแห้งดูคล้ายคนกำลังทรมารไม่เป็นไร....ไม่เป็นไร...ทั้งปลุกปลอบปละประโลมหัวใจของตนเองและคนในอ้อมกอด..
คนที่ตอนนี้...อยู่ในสภาพที่น่าสงสารเหลือเกิน
      ไอ้เนมยิ้มให้ดวงตาที่จ้องมองมาคู่นั้น อยากจะถามว่าทำไมถึงได้มีท่าทีตกตะลึงและหวาดหวั่น อยากรู้ว่าทำไมถึงได้มีสีหน้าหวาดกลัวปรากฏขึ้นมา ยามที่จ้องมองไปทั้งใบหน้าและร่างกายของผม
     สีสันของแสงอาทิตย์ และท้องฟ้าช่างน่าดูเหลือเกินหากเทียบกับสีดำสนิทที่ไม่อาจมองเห็นอะไรที่ผมพบเจอมาทั้งคืน อ้อมกอดของพี่โตอบอุ่นและห่วงหาเหลือเกิน  ไม่เหมือนหมัดและฝ่าเท้าของใครหลายคนที่ซัดใส่ร่าง.. ได้เจอพี่โตแบบนี้ ดีกว่าต้อง อยู่ในห้องขังมืดๆ มีเสียงกุกกักชวนประสาทเสีย และมีผู้คุมเข้ามาซ้อมเพื่อถามความจริงทุกสองชั่วโมงมากมายนัก  ผมหลับตาลง ยิ้มรับกับฝ่ามือสั่นระริกที่ลูบไล้เส้นผม เอนตัวซบไหล่หนาอย่างรักใคร่..ผมได้ยินเสียงตัวเองกระซิบ
        " ครับ ไม่เป็นไร "
ก่อนโลกทั้งใบจะมืดดับลง...
Improbable : 19 ร่วมมือ
      บนเตียงเหล็กที่ถูกคลุมด้วยผ้าปูเตียงสีน้ำตาลอ่อนมีตราสัญลักษณ์ของเรือนจำ มีร่างของคนป่วยนอนอยู่บนเตียง หลับตาพริ้ม ใบหน้าซีดเซียว ปากแตก คิ้วแตก ร่องรอยการทำร้ายร่างกายที่ปรากฏชัดเจนแม้ไม่ต้องตรวจสอบใต้ร่มผ้า สีหน้าอ่อนระโหยราวกับจะสิ้นแรงและรอยช้ำทั่วกายที่ได้เห็นทำให้วิทย์ซึ่งยืนมองอยู่ข้างเตียงอดจะถอนหายใจเฮือกๆไม่ได้
ข้างกายมีร่างของเพื่อนสนิทนั่งอยู่บนเก้าอี้พลาสติกสีแดงมันกำลังจุ่มผ้าขาวลงไปในกะละมังที่มีน้ำอยู่เต็ม ค่อยๆบิดให้หมาดและคอยเช็ดเอารอยเลือดเศษสกปรกที่ไม่มีใครรู้ว่ามันคืออะไรออกจากผิวกายอย่างอ่อนโยน ท่าทีใจเย็นหากแต่ความเงียบที่ยังคงทิ้งตัวลอยอยู่ในอากาศและดวงตาที่หรุบต่ำคอยจับจ้องแต่ร่างของเด็กตัวเองที่นอนอยู่บนเตียงนั้นบ่งได้ชัดว่าเพื่อนของตนกำลังอยู่ในอารมณ์ไหน

mario401

ขอบคุณมากมายครับผม

poomza

ขอบคุณมากครับ

GunGuy

ขอบคุณมากครับ

Klong

ขอบคุนครับ

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

snooperio

ขอบในมากมากเลยครับ

ปวันรัต

ขอบคุณคร้าบบ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

manza555

ขอบคุณครัีบ

wi2

ขอบคุณครับ

pt200

ขอบคุณครับ

4_NAY

ออกมาได้อย่างไรนะ

pt200

ขอบคุณครับ

Soyu

ขอบคุณนะครับ

Ohmkungz123

ข่อมคับ

guwin001

ขอบคุณครับ