OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 111

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
       ข้างกายมีร่างของเพื่อนสนิทนั่งอยู่บนเก้าอี้พลาสติกสีแดงมันกำลังจุ่มผ้าขาวลงไปในกะละมังที่มีน้ำอยู่เต็ม ค่อยๆบิดให้หมาดและคอยเช็ดเอารอยเลือดเศษสกปรกที่ไม่มีใครรู้ว่ามันคืออะไรออกจากผิวกายอย่างอ่อนโยน ท่าทีใจเย็น
หากแต่ความเงียบที่ยังคงทิ้งตัวลอยอยู่ในอากาศและดวงตาที่หรุบต่ำคอยจับจ้องแต่ร่างของเด็กตัวเองที่นอนอยู่บนเตียงนั้น
บ่งได้ชัดว่าเพื่อนของตนกำลังอยู่ในอารมณ์ไหน
" เป็นอะไรมากไหม? "คำถามนี้ไม่ได้มากจากปากของวิทย์ แต่เป็นความอยากรู้ที่ส่งตรงจากปากของขาใหญ่แห่งแดนสิบสองสู่หนึ่งในลูกน้องทีทำหน้าที่เสมือนหมอภายในเรือนจำแห่งนี้
       "...นอกจากแผลที่โดนทำร้าย..นอกนั้นก็ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง คงจะเหนื่อย เพลีย....แล้วก็เครียด " กันย์เดินเข้ามาใกล้เตียงคนป่วยอีกครั้ง น้ำเสียงตอบราบเรียบปลายนิ้วแตะลงบนต้นคอบริเวรแอ่งชีพจร..ใบหน้าที่ฉายแววกังวลไม่น้อยขมวดนิดๆ จากนั้นค่อยคลายลงแล้วถอนหายใจเชิงโล่งอก
" ไม่มีอะไรแล้ว..."
        " เมื่อไหร่มันจะฟื้น " อีกคำถามที่ส่งมาทำให้กันย์ขมวดคิ้ว...มองร่างของนักโทษที่เขาเคยคุ้นซึ่งกำลังนอนหลับแน่นิ่งบนเตียงเพียงครู่หนึ่งเขาก็ถอนหายใจ
        " ไม่รู้...ร่ายกายคงอยากพักผ่อน...บางทีอาจจะอีกสองสามชั่วโมง ไม่ก็เที่ยงๆ "
        ".......พวกนั้นจะเรียกมันไปอีกไหม? " วิทย์ออกปากถาม จ้องมองร่างของคนป่วยไม่กระพริบ คำถามนั้นทำให้
ชายสามคนในห้องต่างก็นิ่งงัน..ด้วยต่างก็รู้ถึงกฏเกณฑ์ของการสอบสวน สอบสวนได้ครั้งละหนึ่งคืน แต่จะเรียกนักโทษที่ต้องสงสัยไปเรื่อยๆจนกว่าจะได้รับคำตอบที่ควรเป็น จนกว่าจะรู้เรื่องที่ควรรู้....ไอ้เนมมันกลับมาได้ก็จริง แต่ใช่ว่าการสอบสวนครั้งต่อไปจะไม่เกิดขึ้น ตราบใดที่มันยังคงเป็นผู้ต้องสงสัยสำคัญเช่นนี้....
         โตจุ่มผ้าลงในกะละมังอีกครั้ง หลังจากเช็ดตามเนื้อตัวของคนป่วยที่นอนนิ่งเสร็จแล้ว ถอนหายใจหนักๆ สีหน้าเคร่งเครียด เสียงน้ำที่หยดรินลงในกะละมังจากแรงบิดของผ้าเหมือนเป็นสิ่งเดียวที่ดังขึ้นหลังจากได้รับคำถามที่แสนหนักหน่วง นัยน์ตาจ้องมองร่างของคนที่นอนหลับไหล ยิ่งจ้องมองสภาพของมันแล้วในอกยิ่งบีบรัดจนทรมาร ...และแค่คิด ว่าจะเกิดอะไรขึ้นอีกหากมันถูกเรียกกลับไป น้ำลายในช่องปาก็เหนียวหนืดด้วยความเคร่งเครียด..
แค่คิด...คิดว่าตัวเองจะทำอะไรไม่ได้ ทำได้แค่รอให้มันถูกทรมารแล้วกลับมาพร้อมกับร่างกายที่อ่อนล้า รอยแผล และน้ำตาที่อาบแก้ม...เพียงแค่คิด...ก็อึดอัดรวดร้าวเกินกว่าจะทนไหว...
       "...ตราบใดที่ยังไม่ได้คำตอบ "
เคร้ง.....
             สิ้นคำพูดนั้น ผ้าในมือของโตก็ปลิวหวือลงพื้น เสียงสบถแและคำรามด้วยความไม่พอใจดังมาจากปากของขาใหญ่ดังกว่าเสียงกะละมังสแตนเลสหล่นลงบนพื้นกระเบื้องแล้วกลิ้งตัวไปมา ร่างของโตลุกพรวดขึ้นอย่างรวดเร็วราวกับควบคุมตัวเองไม่ได้ ร่างกายรอยเปียกชื้นของน้ำที่กระเซ็นรดบนเสื้อผ้าหากแต่ไม่ได้รับการสนใจพอๆกับน้ำที่นองเอ่ออยู่บนพื้น เขากัดฟันกรอด เสียงคำรามคั่งแค้นที่ออกมาจากริมฝีปากนั้นทำให้วิทย์เม้มปากแน่น เขาจ้องมองอัปกริยาอารมณ์เสียที่ใกล้เคียงกับคำว่า"คลุ้มคลั่ง"ที่สุดของเพื่อนรักด้วยแววตาเคร่งเครียด ไม่ต่างกับชายหนุ่มผู้ให้คำตอบที่นิ่งงัน หัวคิ้วขมวดแน่นอย่างครุ่นคิด
       "...พอมันหายดีก็ต้องไปอีก กูไม่ยอมหรอก! .....วิทย์! มึงลากคอไอ้`ตัวเงินตัวทอง`ตัวไหนสักตัวในเรือนอนกูแล้วบังคับให้มันสารภาพซะ! " โตคำรามลั่น สีหน้าของเขาดุดันนัยน์ตาขุ่นขวางหากแต่ยังคงจับจ้องใบหน้าซีดเซียวของคนข้างๆเขม็ง..เขาลุกพรวดขึ้นคล้ายจะอาละวาดแต่สุดท้ายก็ทรุดกายลงนั่งทั้งที่ลมหายใจยังคงรุนแรง ฝ่ามือกำแน่น จิกเล็บลงไปแรงๆราวกับจะใช้ความเจ็บชานี้รั้งสติให้อยู่กับตัวและไม่อาละวาดออกมาด้วยความคั่งแค้นไม่พอใจที่ปะทุรุนแรงขึ้นทุกที
        ".....ใคร......" วิทย์ฟังคำสั่งนั้นแล้วนิ่ง แต่เมื่อมองเห็นปฏิกริยาของเพื่อนรัก เขาก็พยักหน้ารับ ถามสั้นๆ
        " ใครก็ได้ ! " โตตวัดเสียงตอบห้วนจัด แม้จะพูดแบบนั้นแต่สมองของเขาก็กำลังคิดจนปวดระบม คิด....เพื่อนช่วยเหลือเจ้าคนที่ต้องมารับกรรมทั้งที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย ช่วยไม่ให้มันต้องพบเจอสิ่งที่เลวร้ายกว่านี้ คนที่เหมาะสมคนที่น่าสงสัยคนที่จะเป็นผู้ร้ายได้โดยที่ไม่มีใครลากเอาของๆเขาไปไหนอีก..
        " พวกมันสอบทุกคนในเรือนนอนแล้ว...จะเอาใครไปเป็นแพะไม่ใช่เรื่องง่าย " วิทย์ขมวดคิ้วสีหน้าเคร่งเครียด
        " แล้วไง!ไอ้เนมมันก็โดนจับเป็นแพะเหมือนกันนี่ มันก็โดนใส่ร้าย ไม่เห็นมี`ตัวเงินตัวทอง`ตัวไหนบอกว่ามันไม่รู้เรื่อง
สักคน ! "โตตวาดกลับ " ....มึงไม่มีปัญญาจะลากคอไอ้`ตัวเงินตัวทอง`ที่กล้ายัดของใส่เมียกู เพราะฉะนั้นอย่ามาเถียงถ้ากูจะเอาใครเป็นเเพะ!"
        " มึงว่าใครไม่มีปัญญา " วิทย์ขมวดคิ้ว ชักเคืองกับคำกล่าวหานั้นบ้าง  
" ทำไม่กูจะไม่รู้ว่าใครทำ ! "
        " งั้นมึงก็บอกมาสิ มึงก็ลากคอพวกแม่งมาให้กูฆ่าสิไอ้วิทย์ ! มึงทำอะไรอยู่หา ! " ร่างของโตลุกพรวดสีหน้าเครียดขึงนั้นบ่งบอกว่ากำลังโกรธจนถึงขีดสุดและเขาพยายามจะหาทาง"ลง"กับอะไรสักอย่างอยู่..ทั้งที่รู้ว่าที่มันเป็นบ้าแบบนี้เพราะความโกรธ เพราะความโมโห แต่ยังไงวิทย์ก็อดจะหงุดหงิดกับอาการหมาบ้ากัดไม่เลือกหน้าของมันไม่ได้
        ผลั่วะ!..
            เก้าอี้พลาสติกสีแดงปลิวหวือลงไปยังพื้นห้อง ร่างของสองหนุ่มประจัญหน้ากันอย่างเคร่งเครียดและไม่มีใครกลัวใคร ฝ่ามือของวิทย์กำคอเสื้อของเพื่อนรักแน่น จ้องมองใบหน้าและดวงตาอีกฝ่ายเขม็ง ไม่นึกกลัวแม้ว่าอีกฝ่ายจะตัวสูงใหญ่กว่าเขาหลายเซนต์ฯ กระชากใบหน้ามันเข้าใกล้ออกแรงงัดกับลำตัวสูงใหญ่จนข้อมือขึ้นข้อขาว ริมฝีปากแสยะยิ้มอย่างหงุดหงิดเป็นที่สุดขณะที่ส่งเสียงกระซิบห้วนสั้น..แต่เด่นชัด
           " คนทำคือพัศดี ! มึงมีปัญญาลากคอมันเข้าคุกมั้ยไอ้สัด !"
              วิทย์ปล่อยมือตัวเองแล้วถอนหายใจแรง แรงผลักจากฝ่ามือของอีกฝ่ายทำให้ร่างของเขาเซถลาไปไม่น้อย ขมวดคิ้วกับฝ่ามือที่ประคองแผ่นหลังไว้จากคนที่ไม่คิดว่ามันจะทำอะไรจะรู้สึกอะไรนอกจากยืนเฉยๆมองพวกเขาด้วยความสะใจปนสมเพช ชายหนุ่มเม้มปากแน่น ผละออกมาจากฝ่ามือนั้นทันควันราวกับต้องของร้อน แต่ดวงตายังคงจับจ้องมองร่างของเพื่อนสนิทที่ยืนนิ่งหากนัยน์ตาวาววับ
             "......ขอโทษที่กูพาลใส่มึง "หลังผ่านความเงียบชั่วครู่หนึ่ง โตก็ถอนหายใจออกมาแรงๆแล้วเอ่ยปาก
            " ช่างมันเถอะ " วิทย์ถอนหายใจรับคำพูดนั้น ดีแล้วที่มันไม่ได้มีท่าทีโกรธเคืองอะไร เพราะปกติตัวเองก็สู้แรงมันไม่ได้อยู่แล้ว ยิ่งทะเลาะกับไอ้โตโหมดหมาบ้า อาจจะเละคาตีนมันก็ได้..
            " ทำแบบนี้มันจะประกาศเป็นศัตรูกับกูรึไง " โตสบถเสียงห้วนด้วยความไม่พอใจ
            " มันประกาศตัวเป็นศัตรูกับมึงตั้งแต่วันแรกที่มันเข้ามาแล้ว " วิทย์บ่น หยิบเก้าอี้สีแดงที่ปลิวหวือไปจากเหตุการณ์เมื่อครู่มาตั้งไว้อีกครั้งและทรุดกายลงนั่ง " ต่อให้จับแพะไปให้มัน มันก็ยังกัดเราไม่ปล่อยเพราะมันรู้อยู่แก่ใจว่าคดีนี้ใครเป็นคนทำ..."
            " ทำไมมันไม่เล่นกู เล่นไอ้เนมทำไม ? " โตสบถด้วยความไม่พอใจ สีหน้าเคร่งเครียด คนที่อยากเป็นศัตรูกับเขาทั้งพวกผู้คุมกับพัศดีและนักโทษหลายรายในคุกก็รู้อยู่ แต่ไม่เข้าใจ ว่าทำมันต้องเล็งมาที่ไอ้เนม ทั้งที่ทุกคราที่ถูกหาเรื่อง พวกมันจะแล่นมาหาเรื่องตัวเขาตรงๆแบบไม่กลัวเกรงกันสักนิด
            " เพราะทำอะไรไม่ได้ไง " คำตอบจากปากของกันย์ทำให้โตและวิทย์หันไปมองหน้ามันอย่างพร้อมเพียง นักโทษในชุดกาวน์สีขาวถอนหายใจขณะจ้องมองใบหน้าของพวกเขาทั้งคู่ " เคยโดนเล่นงานมาแล้วไม่ใช่เหรอโต หรือจำ
ไม่ได้..."
                รอยยิ้มแสยะมุมปากที่แสนขัดตาทำให้โตหน้ามุ่ย แม้จะไม่ชอบใจแต่สมองของเขาก็ยังคิดตาม และด้วยรอยยิ้มอันไม่น่าดูของไอ้กันย์นั่นล่ะ ทำให้นึกออกได้...ในที่สุด...จะลืมไปได้ยังไง ในเมื่อคนที่หาเรื่องยัดข้อหานี้ให้เขาก็เป็นไอ้เวรตรงหน้านี่เอง !
             "...แล้วไง....ผู้เชี่ยวชาญด้านการขุดศพเพื่อยัดข้อหาชาวบ้านอย่างมึงมีอะไรจะบอก? จะว่าพอเห็นกูโดนแล้วไม่เป็นไร เลยอยากจะเล่นคนอ่อนกว่างั้นสิ " โตเอ่ย จ้องหน้าคนพูดเขม็ง
            " กูว่าพวกมันฉลาดนะโต " วิทย์เอ่ยขึ้นมาเรียบๆหันไปมองสบตาเพื่อสนิท
" ก็อย่างที่ไอ้กันย์มันว่า พวกมันเคยลองยัดข้อหามึงแล้ว แต่อย่างมึงมันหนังหนา ไม่เจ็บไม่ตายอะไร แล้วยังมีพวกป๋ามันเป็นแบ๊คกันให้อยู่ เลยทำอะไรมึงไม่ได้มาตลอด....แต่ที่ไอ้ผู้คุมคนนี้มันเบนเข็มไปเล่นงานไอ้เนม เพราะมันรู้มันเห็น
ว่าไอ้เนมกับมึงเป็นอะไรกัน "
            "  ยิ่งกว่าหมาลอบกัด " โตสบถ ยิ้มออกมาเครียดๆ
             "...รึมึงว่ายังไง? " วิทย์เลิกคิ้ว ถามกลับ..
             " จะบอกว่ามันเอาเรื่องที่ไอ้เนมเป็นเมียกูมาเล่นงานกู กะให้กูแค้น กูคลั่งที่ทำอะไรไม่ได้ "โตยิ้มเครียด กัดฟันกรอดเมื่อเริ่มจะเดาเรื่องราวได้รางๆ
            "ใช่.... "วิทย์หัวเราะหึ สีหน้าฉายแววเคร่งขรึม " วิธีการ`ตัวเงินตัวทอง`ๆแบบนี้มันได้ผล มึงเห็นไหมล่ะ ป่านนี้พวกมันคงนั่งหัวเราะ เห็นมึงร้อนรนจนเป็นบ้า เห็นมึงคลั่งโดยที่มันไม่ต้องลงทุน`ตัวเงินตัวทอง`อะไรเลยสักนิด "
            "...พัสดีคนใหม่งั้นเหรอ..." โตกำมือแน่น กัดฟันกรอด นัยน์ตาวาววับ
            " มึงว่ามันเป็นคนของใคร ?" วิทย์ถามกลับ ขณะที่คนฟังขมวดคิ้วน้อยๆอย่างครุ่นคิด
            "คนไหนไม่รู้ แต่ไม่ใช่พวกเดียวกับเราแน่ๆ...ไอ้กันย์ ตกลงว่าที่พัศดีกรณ์มันออกไป มันป่วยจริง หรือมันโดนย้าย" โตหันไปถามคนที่นั่งนิ่งฟังพวกเขาสนทนากันบ้าง
           "....ข่าวก็ว่าป่วย...แต่..พัศดีใหม่ส่งมาจากกรม " กันย์ตอบสั้นๆ
           "มึงหมายความว่ายังไง? "
            " พัศดีคนนี้อาจะเป็นคนของกรม..."กันย์ตอบช้าๆ ก่อนจะหรี่ตาลงน้อยๆอย่างเคร่งเครียด
" ก็รู้นี่ ว่าป๋าคิดจะให้เราทำอะไร "
            "....มึงหมายถึงข่าวรั่ว "โตเลิกคิ้ว...
            "ในนี้ก็มีสายของตำรวจปนมาด้วยอยู่แล้ว " กันย์ยักไหล่ ต่างฝ่ายต่างมีสีหน้าเคร่งเครียด เพราะหากเป็นคนจากหน่วยงานของรัฐ ที่ทราบเรื่อง รู้เรื่องที่พวกเขาทำและสั่งให้มาจับตาจริงๆ...เรื่องราว มันจะไปกันใหญ่
งานที่พวกป๋าสั่งให้ทำครั้งนี้ไม่ต่างอะไรกับการฆ่าตัวตายอยู่แล้ว หากมีพวกจนท.รัฐมายุ่งเกี่ยวด้วยก็ยิ่งอันตรายเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่า..
การกระทำของพวกเขาใช่ว่าจะดี...นักโทษอย่างพวกตนคือผู้ร้าย การกระทำก็ผู้ร้าย เรื่องที่จะทำก็เลวร้าย..
ไม่มีทางจะถูกต้อง ไม่มีทางจะเป็นฝ่ายดีไปได้ แล้วเมื่อมีคนขอรัฐเข้ามาตรวจสอบอีก..มันยิ่งแย่เข้าไปใหญ่
หากเสี่ยงได้ ก็ไม่มีใครอยากจะยุ่ง..แต่...หากจำเป็นจริงๆล่ะก็...
           " ถ้าพวกมันต้องการจะหาเรื่องกู จะหาเรื่องป๋า เล่นงานไอ้เนมแล้วได้อะไร? "โตเลิกคิ้วช้าๆ "มันเป็นพวกของกรมจริงเหรอ? กูยังสงสัย วิธีแบบนี้มันของพวกหมาลอบกัด และถ้าเป็นพวกจนท.จากกรมจริงๆ จะมาเล่นไม้นี้ให้พวกเรารู้ทันทำไมว่ะ "
           "...แล้วมึงคิดว่ามันเป็นคนของใคร ? " วิทย์ถามกลับ เขาก็สนับสนุนข้อสันนิษฐานนี้ไม่น้อย
           "...ไม่แน่ใจ...."
            " จากนี้ก็ควรระวังตัวไว้ก่อน เวลาจะเคลื่อนไหวอะไร " กันย์บอกเสียงเรียบ"ผู้คุมจับตามอง พัศดีจับตามอง
ทำอะไรเหมือนเมื่อก่อนไม่ได้แล้ว "
      ....พอเปลี่ยนคน เรื่องราวต่างๆก็เปลี่ยนไป..ขั้วอำนาจเปลี่ยน คนเปลี่ยน วิธีการเปลี่ยน จากนี้อาจจะมีอะไรที่คาดไม่ถึงมาก็ได้
           " แต่ก็พูดไม่ได้หรอกว่าเพราะเป็นจนท.ถึงต้องใช้วิธีปกติ ...พวกคนของรัฐใช้วิธีสกปรกมีถมไป.." โตเคาะนิ่วลงกับต้นขาตัวเอง...ครุ่นคิด..
           " บางครั้งเลวร้ายกว่าเสียด้วย " กันย์หัวเราะหึ..สีหน้าราวกับเย้ยหยัน..
            "...จะเอาเรื่องนี้ไปบอกป๋าไหม? " หลังจากเงียบงันกันมานาน วิทย์ก็เอ่ยปากถาม..
           "  อือ.....ยังไงจะใช้ใครเป็นแพะก็ทำไม่ได้แล้วนี่ ต้องให้ป๋ามันบีบเอง " โตเม้มปากแน่น ถอนหายใจแรงด้วยสีหน้าเครียดเคร่งไม่น้อย...เมื่อนึกถึงการจะต้องไปพบกับคนพวกนั้นอีกครั้ง ทั้งทีไม่มีผลงานคืบหน้า กลับมีแต่ปัญหาและอุปสรรคไปรายงาน แล้วพวกมัน...จะเย้ยหยันจะกดดันกันอีกมากแค่ไหนก็ไม่อาจจะรู้
            " ต้องคอยลุ้นดู ว่าพวกมันจะมีอำนาจทำได้แค่ไหน "
             "...ถ้าไม่ได้เรื่อง..." กันย์เกริ่นขึ้นช้าๆ..
             " กูนี่แหละจะจัดการมันเอง ! " สีหน้าของคนพูดจริงจังและบ่งชัดว่าไม่ได้ล้อเล่น..วิทย์มองแล้วได้แต่ถอนหายใจ อยากจะห้าม...แต่รู้ว่าเป็นไปไม่ได้ ในเมื่อความแค้น ความไม่พอใจมันฝังลึกเสียขนาดนั้น..
            " ระวังด้วย "ทำได้เพียงส่งคำเตือนสั้นๆ อย่างคนที่ไร้ปากเสียง..และไม่รู้ว่าเจ้าคนที่เขาเอ่ยถึงมันจะฟังไหม?
จะรับรู้หรือไม่ว่าตัวเองกำลังเล่นกับอะไรอยู่..
...แต่มันไม่มีทางเลือก วิทย์ก็รู้ดีเช่นกันไม่ทำตามคำสั่งพวกป๋า...เท่ากับตาย กล้างัดข้อกับเจ้าหน้าที่ของรัฐ กล้าก่อเรื่องในเรือนจำ ก็ไม่ต่างกับ...ตายเช่นเดียวกัน ไร้ทางเลือก...พอๆกับไร้ทางรอด ทำได้เพียงดิ้นรน...เอาชีวิตรอดเพื่อวันพรุ่งนี้วันพรุ่งนี้ และวันพรุ่งนี้...คิดได้แค่วันต่อๆไปแต่ไม่อาจจะคิดถึงอนาคต..ไม่อาจจะคิดไปถึงการได้ออกไปข้างนอกหรือการมีชีวิตต่อจากนี้.....เพราะ...มันไร้หวัง สังคมภายนอกไม่มีพื้นที่ให้นักโทษเช่นพวกเขาได้เดิน..

mario401

ขอบคุณมากมายครับผม

poomza

ขอบคุณมากครับ

GunGuy

ขอบคุณมากครับ

Klong

ขอบคุนครับ

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

snooperio

ขอบในมากมากเลยครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

manza555

ขอบคุณ๕รับ

wi2

ขอบคุณครับ

pt200

ขอบคุณครับ

4_NAY

ใครอยู่เบื้องหลังกันแน่

pt200

ขอบคุณครับ

Soyu

ขอบคุณนะครับ

Ohmkungz123

ข่อมคับ