OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 116

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
    ทางเลือกของเขาใครจะว่าโง่งม..จะว่าโง่เง่าแค่ไหนกันย์ก็ไม่สนใจ...เพียงเพราะไม่อยากเสียใจภายหลังอีก...
อยากกลับไปดูแลและแก้ไขทุกสิ่งทุกอย่าง..เขาคิด...เพียงเท่านั้น..เพราะเมฆเป็นคนสำคัญเพียงคนเดียวในชีวิตอันว่างเปล่าของเขา...เพราะน้องชายที่รักเป็นเพียงแสงสว่างเดียวในชีวิตของเขา
หลังจากทำผิดและปล่อยปละมานาน...มาบัดนี้ จะขอทำสิ่งที่สมควรที่สุด...แม้ใครจะกล่าวหาเช่นไร..
   ... แต่ทว่า...โชคชะตายังกลั่นแกล้งเขาไม่หยุด..หรือทุกสิ่งจะสายเกินไปเสียแล้ว......กันย์แทบคลั่งเมื่อรู้ตัวว่าเขาถูกส่งมาประจำคนละเรือนจำกับเมฆส่งมาก่อนหน้าเจ้าตัวเจอพิจาณาคดีเสร็จสิ้นเสียอีก...เขาพยายามมากมาย ทำทุกอย่างเพื่อจะได้ขอย้ายไปอยู่อีกเรือนจำหนึ่งที่น้องชายของตนอยู่ที่นั่น...กระทั่งผ่านไปสองปี เขาถึงได้ก้าวเข้ามาอยู่แดนสิบสอง
ณ เรือนจำแห่งนี้ ...ในตำแหน่งพิเศษหลังจากการก่อเรื่องจลาจลเล็กๆของนักโทษในเรือนจำ..และร่างของคนป่วยที่นอนเเบ่บรอให้ตนเองดูแล. พร้อมๆกับข่าวของคนที่เขารัก...ข่าวที่ทำให้กันย์แทบจะทรุดกายอย่างไร้เรี่ยวแรง..
เด็กน้อยของเขาเปลี่ยนไปแล้ว...น้องชายของเขา...บอบช้ำ...เจ็บปวด ถูกฉีกกระชาก ดึงทึ้งเสียจนไม่มีชิ้นดี...
ดวงตาคู่นั้นว่างเปล่าเย็นชา...นัยน์ตาคู่นั้นเเข็งกร้าวไร้ความรู้สึกใดๆ...เมฆ....เมฆตัวน้อยของเขา...ไม่มีแล้ว...
      ...กันย์พยายามสืบข่าวทั้งหมดที่พอจะรู้ได้ เพื่อหาตัวการของเรื่องราวที่เกิดขึ้นด้วยหัวใจเดือดเร่า...ร่ำร้องอยากทำลายแก้แค้นให้มันเจ็บปวดสาสมกับที่เขารู้สึก..แก้วใบสวยที่เขาทะนุถนอมตลอดมาตกแตก..แตกร้าว...จนไม่อาจจะประกอบติด..เช่นไรก็ไม่เหมือนเดิม จะทำอย่างไร ดวงตาคู่นั้นก็ไม่เหลือบแลมามองยังตนเอง..
         เพราะใคร...
      " มึง....." น้ำเสียงทายทักอันแหบพร่าของนักโทษรายใหม่ในการดูแลทำให้ความคิดที่ลอยเหม่อกลับมาในที่สุด...กันย์หันกลับไปมองมัน..สบมองดวงตากลมใสที่หรี่ปรือลงน้อยๆ เพราะขอบตาที่บวมเป่งและปูดบวม อีกทั้งร่างกายยังเต็มไปด้วยบาดแผลและร่องรอยการถูกทำร้าย หนักสุดคือรอยมีดบนเอวที่กรีดลึก...
   เขาแว่วมาว่าเป็นการทรยศหกหลังกันเองในกลุ่ม...และเจ้านักโทษรายนี้คือเหยื่อตัวลำคัญ..เป็นคนสนิทของขาใหญ่อะไรสักอย่างในนี้..
       ดวงตาอันหรี่ปรือมองมาที่เขา น้ำเสียงพร่าแหบของมันดังขึ้นเรียกให้ต้องกันไปสบตา กันย์พ่นลมหายใจพรู พยักหน้ารับ..
    " ครับ...มีอะไร? "
     " มึงเป็นใคร? " คำถามนั้นทำให้หัวคิ้วของเขากระตุกวูบ มองหน้าเจ้าคนป่วยเบื้องหน้าอย่างนึกรำคาญใจไม่น้อย..
     "ผมชื่อกันย์ เป็นนักโทษมาใหม่ครับ " เอ่ยบอกชื่อและนำนำตัวไปแกนๆเช่นที่ควรทำ กันย์มองเห็นมันมีสีหน้าเหรอหรา ก่อนจะไอออกมาเบาๆ..
     " เหรอ...ทำไมกูไม่เห็นหน้า "ประโยคหลังคนๆนั้นมันงึมงัมกับตัวเองเบาๆ " ไอ้กันย์ใช่ไหม..ขอน้ำหน่อย กูแสบ
คอ..."
         กันย์หันไปหยิบแก้วน้ำพร้อมกับหลอดพลาสติกใสให้อีกฝ่ายรับไปจิบอย่างรวดเร็ว สีหน้ายังคงครุ่นคิดกับปัญหา
ที่ยังวนเวียนอยู่ในสมอง..
     "...นี่มึง...." น้ำเสียงทายทักอีกคราชวนให้รำคาญใจไม่น้อย กันย์พ่นลมหายใจเชื่องช้า ก่อนจะพยักหน้ารับ
      "มีอะไรอีกครับ..."
      " กูชื่อวิทย์นะ..มาใหม่ มีไรบอกได้..ขอบใจที่ดูแลว่ะ..." ว่าแล้วเจ้าคนป่วยที่ทำท่าเหมือนตัวเองแข็งแรงเสียเต็มประดาก็นอนเเบ่บและหลับตาลงเช่นเดิม...ทิ้งให้กันย์ขมวดคิ้ว กึ่งฉิวกึ่งขันกับท่าทีนั้น..
          ปรายตามองร่างผอมๆที่นอนบนเตียง ชายหนุ่มถอนหายใจแผ่วเบาทั้งนึกขันทั้งนึกระอา..ตัวก็เท่านี้ นอนจะตายแหล่ไม่ตายแหล่อยู่บนเตียง ยังมีหน้ามาอวดเบ่งคุ้มครองชาวบ้าน...
      กันย์ถอนหายใจพลางเอื้อมมือหยิบแก้วน้ำที่อีกมือวางไว้ข้างกายไปเก็บ...เขามองเห็นร่างของผู้ชายคนหนึ่งเดินสวนเข้ามาแล้วหยุดลงยังปลายเตียงผู้ป่วยรายเมื่อครู่ เสียงพุดคุยสอบถามกันดังขึ้นเบาๆ ไม่จับใจความ...
ทว่าประโยคหนึ่งที่ดังขึ้นหู กลับทำให้ประสาททั้งหมดชะงักงัน..
   " มึงจะเอายังไงกับไอ้เมฆ...." ชื่อนั้นทำให้กันย์ชะงัก นัยน์ตาลอบปรายมองใบหน้าของผู้พูดเขม็ง...ผู้ชายคนนั้นนั่งบนเก้าอี้พลาสติก กอดอกสีหน้าเคร่งขรึม ใบหน้าคมเข้มอย่างชายไทย รูปร่างสูงใหญ่ นัยน์ตาคมปลาบและริมฝีปากบางเฉียบหัวคิ้วขมวดมุ่น บ่งชัดว่าๆคนนั้นมีลักษณะเด็ดเดี่ยวและเป็นผู้นำไม่น้อย..
    เจ้าคนที่นอนแบ่บบนเตียงชะงัก..มันถอนหายใจแผ่วเบา..นิ่ง...อึ้งไปนาน...
        " ตามใจมึงเถอะ โต...."
พูดแล้วมันก็หลับตาลงช้าๆ ถอนหายใจนิ่งอึ้งราวกับคนหมดเรี่ยวแรง...
    สีหน้าของมันซีดเผือก ราวกับคนใกล้จะตาย...ขณะที่ผู้ชายคนนั้นถอนหายใจแผ่วเบา...แล้วค่อยยันตัวลุกขึ้นจากเก้าอี้พลาสติกข้างเตียง ครู่หนึ่งมันหันมามองสบตาเขาราวกับรู้ว่าถูกจ้อง...ก่อนจะหรี่ตาลงช้าๆ แล้วถอนหายใจ
      " ฝากไอ้วิทย์ด้วย..." มันเอ่ยปาก ก่อนจะเดินออกไป ...ขณะที่กันย์ขมวดคิ้วแน่น...เขาลุกขึ้นอีกครั้ง เดินไปยังเตียงผู้ป่วยรายสำคัญที่นอนหายใจระโหย ร่างที่บาดเจ็บและพ่ายผอมซมอยู่กับเตียงด้วยสีหน้าซีดขาว....นิ่งคิดชื่อมันครู่หนึ่ง ถึงจำได้ว่ามันชื่อวิทย์...กันย์มองหน้ามัน...ใบหน้าธรรมดาๆจะมีดีก็แค่นัยน์ตากลมใสที่โดดเด่น..ไม่ได้ฉายแวว`ตัวเงินตัวทอง`มโหดหรือเฉียบขาดน่าหวั่นเกรง..กระทั่งคำพูดของมันก็ยังออกแนวตลกโปกฮาปัญญาอ่อน...
    ...กันย์นิ่วหน้า...จำได้ดีถึงชื่อเมฆที่พวกมันเอ่ยออกมา...เขาพ่นลมหายใจช้าๆและเดินผ่านเตียงนั้นไป...ขณะที่ในใจ
ตั้งปณิธานหมายมาด ว่าอย่างไรก็จะหาสาเหตุ และหาคนที่ทำร้ายหัวใจของเขาให้เจอ...จะตามจ้องล้างผลาญเจ้าคนนั้นสุดกำลัง จนมันทรมารเจียนตาย...โทษทัณฑ์ที่ทำร้ายหัวใจของเขา...ไม่มีวันยกโทษให้ง่ายๆแน่นอน.....และแล้ว ลางสังหรณ์ของเขาก็เป็นจริง...
เป็นมัน ! ไอ้วิทย์คนนั้น !
     กัดฟันกรอดด้วยความเคืองแค้นเสียจนทนไม่ไหว กันย์คำรามในลำคอด้วยความไม่พอใจ...และเคืองแค้นเสียจนฝ่ามือสั่นระริก..
มองหน้ามัน...เขาจ้องมองใบหน้าของมัน... ใบหน้าที่เคยคิดว่าซื่อใสและไร้ท่าทีโหด`ตัวเงินตัวทอง`ม บัดนี้มันกลายเป็นใบหน้าอันน่าขยะแขยง โกรธ...เกลียดเสียจนอยากจะฆ่ามันให้ตายตกไปตามๆกัน..มันกล้า....กล้าทำร้ายเมฆของเขา...
มันกล้า กล้าเหยียบย่ำคนสำคัญของเขา กล้าหลอกให้เมฆรัก...หลอกให้เมฆหลงรักและทุ่มเทใจให้มัน แต่ตัวมันกลับหักหลัง หลอกลวง..ทำร้ายคนที่เขารักจนเมฆปวดร้าวเจียนตาย...
...ฝ่ามือที่เย็นชืดสั่นระริกด้วยความเคืองโกรธเสียจนตัวสั่น กันย์ขยับยิ้ม`ตัวเงินตัวทอง`มลึก เขาจ้องมองใบหน้าอันน่าเกลียดชัง
ที่หลับตานิ่ง นอนสงบไร้หนทางต่อสู้เบื้องหน้า...ทั้งห้องเงียบสนิท...ไร้ร่อยรอยของสิ่งมีชีวิต ประตูปิดแน่น มีเพียงตัวเขาและมันอยู่ในห้องพยาบาลแห่งนี้..ปลายนิ้วค่อยแตะลงบนฐานชีพจร...กำรอบลำคอ รู้สึกถึงเส้นเอนเต้นตุบ...ขณะที่ความโกรธแค้น ยิ่งโหมทวี...ถ้า....จะฆ่ามันให้ตายอยู่ตรงนี้คงง่ายดายและไม่มีใครรู้..
    ถ้าปลิดชีวิตเสี้ยนหนามที่ตำใจและคนที่ทำความผิดอันไม่น่าอภัยแล้ว ทุกอย่างก็จะจบลง เมฆก็จะมาเป็นของเขาเช่นเดิม...ตัวเขาจะได้แก้แค้นแทนน้องชายที่รัก..และจะคอยลบเลือนรอยน้ำตาของเมฆด้วยตัวเอง..
   ฝ่ามือที่ค่อยกำรอบลำคอนั้นค่อยกำแน่น...กระชับเข้าหากันช้าๆ...
ค่อยจิกปลายเล็บลงผิวหนัง ค่อยบีบรัดด้วยแรงทั้งมด...แรงแค้น...แรงอาฆาตโกรธเคืองที่โหมปะทุ...
   มองร่างที่เคยหลับตาอยู่ในห้วงนิทราค่อยมีสีหน้าทรมาร มันเริ่มขมวดคิ้ว ดิ้นรน...เหงื่อไหลซึมชื้นบนใบหน้า...
กันย์แสยะยิ้ม`ตัวเงินตัวทอง`ม..สำหรับคนที่ทำร้ายหลอกลวงเมฆด้วยคำว่ารักแล้ว....
เฮือก !
       "...เฮ้ย!....นี่มันเกิดอะไรขึ้น..."น้ำเสียงถามพร้อมกับเสียงไอเบาๆทำให้กันย์ขมวดคิ้วน้อยๆเขาโน้มตัวเหนือร่างคนป่วยที่สำลักระอักระไอแล้วยื่นแก้วน้ำไปให้อย่างทันท่วงที
       " เป็นอะไรไปครับ? " กันย์เลิกคิ้ว...ยิ้มบางๆให้อย่างห่วงใย ขณะที่คนสบตาเขาชะงัก...
วิทย์ยกมือแตะลำคอของตนเบาๆและลูบมันช้าๆ สีหน้าจืดเจื่อนขณะที่ขยับตัวไปมาด้วยท่าทีครุ่นคิด..
      " เมื่อกี้กูหายใจไม่ออก เจ็บคอ เหมือนโดนบีบคอเลยว่ะ..."
       " เอ๋? " กันย์ชะงัก..เขาเลิกคิ้วขึ้นช้าๆสบตากับวิทย์ที่นั่งทำหน้าเหรอหราอยู่บนเตียง อีกฝ่ายชะงักที่เขาทำสีหน้า
ไม่เชื่อแล้วมันก็เริ่มอ้าปากโวยวาย..
       "อย่ามาทำหน้าแบบนั้นนะ นี่กูรู้สึกจริงๆ ...ห่า....นี่ห้องนี้มีผีรึเปล่าว่ะ..." ว่าแล้วมันก็ขยับตัวหลุกหลิกบนเตียงด้วยท่าทีหวาดผวา...ส่ายหน้าไปมาคล้ายคนมีเรื่องสยองขวัญ น่าขำจนกันย์อดหัวเราะพรืดไม่ได้..
       " มึงหัวเราะอะไรไอ้ห่า...สัดเอ๊ย! มาใหม่แล้วทำเปรี้ยวนะมึง "...วิทย์หน้ามุ่ยเมื่อถูกไอ้เด็กใหม่จอมวางมาดหัวเราะ เขาถลึงตาใส่มันอย่างหงุดหงิด  ก่อนจะทิ้งตัวนอนลงบนเตียงอีกครั้งไม่วายบ่นงึมงัมด้วยความหงุดหงิด
        " ผมว่าไม่มีอะไรหรอก...พักผ่อนได้แล้วครับ จะได้หายเร็วๆ " กันย์เอื้อมมือไปรั้งผ้าห่มของคนป่วยที่ตกอยู่รอบเอวฝ่ายนั้นขึ้นมาบนอก...เขายิ้มให้กับสีหน้างกเงิ่นของเจ้าคนบนเตียง สักพักวิทย์จึงออกปากโวยวายด้วยสีหน้าอิลั่กอิเหลือปนขัดเขินน่าขำนัก
         " ไอ้ห่า...เป็นผู้ชายแท้ๆมาห่มผ้าทำตัวหวานแหวว ไม่เข้านะเว้ย แม่งขนลุก ! "
     เสียงโวยวายนั้นทำให้กันย์หัวเราะรับเบาๆ เขาหันหลังกลับมาก้มหน้าเขียนชาร์ตจดอาการอย่างจดจ่อ ฟังเสียงโวยวายของคนป่วยที่ดังล้งเล้งขึ้นสักพักก็เงียบไป...   ก่อนจะเงยหน้ามามองร่างนั้นอีกครั้ง..ด้วยแววตาเย็นเยียบ...
     ลุกขึ้นยืนอีกครา สาวเท้าช้าไปยังปลายเตียง..จ้องมองใบหน้าที่หลับไหลนั้นด้วยสายตาเกลียดชัง...
มันโง่...โง่จนจะตายแล้วยังไม่รู้ตัว
มันเกือบจะตายอยู่แล้ว...เกือบจะไม่ได้ลุกขึ้นมาโวยวายเช่นนี้...ถ้าหากเขาใจเเข็งกว่านี้อีกนิด...และขาดสติกว่านี้อีกหน่อย
มันดี ที่เสี้ยวหนึ่งท่ามกลางความโกรธเกรี้ยวอันรุนแรงของเขา..กันย์ยังได้ฉุกคิด...
คิดถึงสิ่งตอบแทนอันเจ็บปวดและควรค่ากับสิ่งที่มันทำมากกว่าความตายมากนัก.....สำหรับคนที่ทำร้ายคนอื่นด้วยคำว่ารัก...มันก็ต้องตายด้วยความรักเช่นเดียวกัน...
...ตั้งใจให้มันเป็นแบบนั้น หลอกล่อมัน ทำดีกับมัน ปั้นหน้ายิ้มแล้วค่อยๆหลอกลวงมันให้ติดกับ..ก่อนจะค่อยๆเชือดมัน แล่เนื้อเถือหนัง กรีดเอาหยดเลือดและน้ำตาจากตัวมันให้มากที่สุด...แต่ทว่า..ก็มีบางสิ่งที่เขาควบคุมไม่ได้..นั่นคือความรัก
มันทั้งน่าขัน ทั้งน่าสมเพช...ที่ต่อเก่งกาจวางแผนเช่นไร "น้องชาย"ที่เขารักกลับไปหลงรักมัน ยังคงหลงรักมัน แม้จะถูกทำร้ายมากมาย..
เขาพ่ายแพ้....แพ้ทั้งที่มันไม่ได้สู้ด้วยซ้ำ...
ทั้งโกรธ ทั้งเกลียด โกรธเกรี้ยวจนไม่รู้จะทำเช่นไร จะระบายออกแบบไหน กันย์จึงได้ฝากรอยแค้นสลักไว้บนผิวเนื้อนั้น กรีดเลือดและประทับตราของเขาให้มันจดจำไปชั่วชีวิต...และสร้างตราประทับแห่งความเคียดแค้นชิงชัง ด้วยการ
ยัดเหยียดความต้องการให้กับมัน..ทั้งเหยียดหยาม ทั้งซ้ำเติม ทั้งสมน้ำหน้า..ทั้งหมด...ทำไปเพื่อความสะใจ ทำไปเพราะความเคียดแค้นเพราะโกรธ เพราะเกลียดชัง จึงได้วางแผ่นเช่นนั้น
เพราะเคียดแค้น เพราะเคืองโกรธจนทนไม่ไหว จึงได้กรีดคมมีเรียกเลือดบนผิวเนื้อ..ฝากรอยประทับอันน่าชังไว้
...อีกทั้งตอกย้ำ ซ้ำหน้ามันด้วยสิ่งที่มันต้องการนักหนา
กันย์รู้ว่ามันรักเขา รู้ว่ามันต้องการเขา..จึงได้ยัดเหยียดสิ่งที่มันต้องการนักหนาไปให้.....ให้ด้วยความเกลียดชัง และไร้หัวใจ..
มีเพียงความแค้นและความไม่พอใจที่ดิ้นพล่าน..ไม่มีแม้แต่เศษเสี้ยวความปราณี...หรือปรารถนาใดๆ
...การระบายอารมณ์กับร่างกายของมัน ไม่ต่างกับที่มันเคยส่งน้องชายของเขาไปสังเวยให้พวกบ้าตัณหา.. ถูกใช้ทดแทนหญิงสาวเพื่อระบายอารมณ์ใคร่ ถูกทำร้ายใช้เป็นสิ่งของสนองความต้องการ ถูกหักหลังด้วยคนที่หลงรัก ทุกสิ่งที่มันเคยทำกับผู้อื่น ทุกสิ่งนั้นมันเคยทำร้าย"น้องชาย"ของเขาจนหมดชีวิตพังยับ...
   ....เพราะมันหลอกลวงผู้อื่นด้วยคำว่ารัก...เพราะคำๆนั้น...เพราะเหตุผลเช่นนี้ มันจึงต้องได้รับผลตอบแทนที่สาสมที่สุด
บางค่ำคืนที่นอนเบิกตาโพลงในความมืดอย่างเดียวดาย สมองใคร่ครวญหาทางไป พยายามคิด..เพื่อหาทางยื้อความรัก ความหวังของตนและพยายามจะรั้งเอาน้องชานที่รักมาแนบข้าง...กันย์เคยคิด...ประหวัดคิดไปถึงตอนนั้น..
ในยามที่เขาจรดฝ่ามือลงบนลำคอของมัน...ไอ้วิทย์ที่เขาเกลียดชัง...เฝ้าถามตัวเอง ว่าถ้าวันนั้นกำจัดมันไปเสีย...จะดีกว่าไหม...ถ้าฆ่ามันไปเสียวันนั้น มันคงไม่เป็นเสี้ยนหนามตำใจในวันนี้...ถ้าเพียงแต่...กล้าจะลงมืออีกนิด
  กันย์ถอนหายใจแผ่วเบา...นัยน์ตาที่เบิกขึ้นค่อยปิดพับลงอย่างเชื่องช้า หากฝ่ามือที่กำแน่นข้างกายไม่ได้คลายแรงลง...
  ..ที่สุดแล้ว...เขาก็ยังต้องเสียใจภายหลัง..กับคำว่าถ้า...มันสายไป...เพียงแค่วูบหนึ่งที่ก้าวพลาด วูบหนึ่งที่ลังเล ชั่ววินาทีที่ตัดสินใจ..
ดวงตาค่อยปรือเปิดขึ้นมาอีกครั้งมองแสงสว่างวูบจากภายนอกและเงาวูบไหวของลูกกรงพาดเงายาวกับทบผิวหน้า..ขณะที่ฝ่ามือเกร็งแน่นขึ้นเล็กน้อย...พลาดครั้งที่หนึ่ง...ผ่านไป...แต่...พลาดครั้งที่สองตัดสินใจพลาดอีกครั้ง หมายความว่าอย่างไร?...กันย์คิดถึงอีกหนึ่งโอกาสที่เขามียามที่จรดมีดลงบนลำคอของมัน เขาถามตัวเอง ว่าทำไมถึงไม่ทำ..
ทำไม...ถึงต้องการแค่ความสาใจ มากกว่าชีวิต...

mario401

ขอบคุณมากมายครับผม

poomza

ขอบคุณมากครับ

GunGuy

ขอบคุณมากครับผม

Klong

ขอบคุนครับ

snooperio

ติดตามติดตามครับผม

tarsii

ขอบคุณมากนะ

wi2

ขอบคุณครับ

pt200

ขอบคุณครับ

4_NAY

มึงรักมันหรือเปล่า กันย์

pt200

ขอบคุณครับ

Soyu

ขอบคุณนะครับ