OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 124

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
ผมรู้ว่าชีวิตบางครั้งก็ต้องยืนอยู่บนความผิดพลาดเพื่อจะก้าวไปสู่หนทางที่ตัวเองต้องการ     ทำผิดเพื่อแลกอิสระภาพ
รู้ดีว่าหากมีคนเสนอแบบนั้น จะมีคนตอบรับมันจริง...     กระทั่งคิด...ว่าคนข้างกายผม คนที่ผมรักนักหนา
จะออกปากตกลงโดยไม่ลังเลด้วยซ้ำ..
Improbable : 26 โกหก
   "อีกแล้วเหรอ ? " คำถามนั้นดังขึ้นมาจากริมฝีปากของพี่โตใบหน้าเจื่อนขำ..ทำยิ้มเหมือนไม่มีอะไรแต่ผมรู้ว่าในใจของพี่โตกำลังเคืองขุ่นแค่ไหน..
    "...อืม...ครับ.." ผมได้แต่เพียงรับคำร้องรับเบาๆด้วยน้ำเสียงเพลียใจจ้องมองใบหน้าพี่โตที่ตวัดสายตามามองผมแล้วถอนใจเบาๆความห่วงหาและความรักใคร่ในแววตานั้นแสนชัดเจน...ชัด...จนบางครั้งคนมองอย่างผมรู้สึกอยากจะร้องไห้ขึ้นมาเสียอย่างนั้น..
      "...ระวังตัวนะ "
ฝ่ามือใหญ่แสนอบอุ่นวางลงแล้วลูบเบาๆ ส่งผ่านความห่วงหามาให้ผมสบมองดวงตาที่แสนคุ้นเคยคู่นั้นเอื้อมมือไปกุมมือข้าที่วางลงบนศรีษะของตนเองแล้วยิ้มรับบบางๆ..
      " ผมไปนะ..."
            เอ่ยแล้วก็ลุกขึ้นเดิน..ก้าวออกจากห้องขังที่แสนเคยคุ้นผ่านร่างของบรรดาพี่ๆ..นักโทษในห้องนอนเดียวกันหันหลังก้าวตามผู้คุมที่เดินนำไปเพื่อพาตัวผมไปตามคำสั่ง..
คำสั่ง...อีกแล้ว.....อีกแล้ว..อย่างที่พี่โตพูด....อีแล้ว ที่ผมต้องไป อีกแล้วที่พี่โตต้องรอ ต้องเป็นห่วงกังวล...และอีกแล้ว...
ที่ผมต้องโกหก.....ผมรู้สึกว่าตอนนี้ ชีวิตตัวเองกำลังวนเวียนอยู่กับคำโกหก...ผมต้องโกหกพี่โต ว่าพัศดีเรียกไปตรวจสอบ
สอบถามเรื่องทั่วไปและพยายามเค้นเอาความจริงเรื่องมือถือเท่านั้น..ไม่มีอะไรมากกว่านี้.....ผมต้องเกหก...โกหกพัศดี ว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่มีความเคลื่อนไหว
ไม่มีใครคิดทำการใดๆ ทั้งสิ้นในแดนนี้......และผม...ก็ยังต้องโกหก...โกหกตัวเอง..หลอกตัวเองไปวันๆว่าเรื่องเหล่านี้มันจะจบลงด้วยดี..จะไม่มีอะไรเกิดขึ้น..ทุกสิ่งที่ผมทำจะประสบผลสำเร็จอย่างที่คาดคิด..   ทั้งที่ผมก็รู้อยู่แก่ใจ ว่าทุกสิ่งที่เอ่ย
ทุกสิ่งที่คิดออกมา มันคือสิ่งที่ไม่มีวันเป็นจริง..เรื่องราวเคลื่อนไปไกลกว่าที่คิด...และ....ทุกสิ่งมันก็เดินมาไกลเกินกว่าจะถอยหลังกลับ..
ไม่ว่าจะเป็นผม..หรือพี่โตก็ตาม...   รับปากแล้วไม่ว่ายังไงก็ต้องทำเดิมพันแล้วไม่ว่ายังไงก็ต้องรอลูกเต๋าทายผล..ไม่ว่ามันจะออกมาดีหรือร้ายก็ต้องยอมรับ..
        " อีกแล้วเหรอ? "คำถามนี้มันยังตามมาหลอกหลอนแม้ผมจะนั่งอยู่ในห้องทำงานของพัศดีไม่จ้องมองตัวหนังสือปักชื่อของพัศดีปรมัตถ์บนเสื้อสีกากีจ้องมองมันแล้วนั่งนิ่งราวกับว่าไม่ได้ยินคำถาม...ถามไถ่กึ่งประณามหยามหยันด้วยความไม่พอใจของผู้พูด..
        "....มากี่ครั้ง...กี่ครั้งก็บอกว่าไม่มีข่าว ไม่มีความเคลื่อนไหวอะไร แบบนี้มันจะเกินไปหน่อยไหม? หรือคิดว่าที่ให้ทำนี่มันเป็นเรื่องเล่นๆ "
คำถามด้วยอาการหงุดหงิดหัวเสียของพัศดีดังขึ้นเหนือศรีษะขณะที่นัยน์ตาของผมเบนไปมองเข็มนาฬิกาที่บอกเวลา
เก้าโมงห้าสิบเจ็ดนาที สามสิบสองวินาที.....สามสิบสาม...สามสิบสี่...สามสิบ...
        ปึ่ก !
        " ฟังที่ผมพูดอยู่รึเปล่า !
"ฝ่ามือหนาพาดลงบนไหล่แรงๆจนสะดุ้งเฮือกคำถามนั้นมาพร้อมกับใบหน้าแสดงอาการเคืองขุ่น และแววตาหงุดหงิด ไม่พอใจ..
        ไอ้เนมขยับตัวแล้วกลืนน้ำลายลงคอช้าๆ
" ก็...มันไม่มีอะไรจริงๆ...จะให้ผมตอบว่ายังไงล่ะครับ "
        " ....แล้วทำไมคนอื่นถึงบอกว่ามี" ใจความนั้นทำให้ผมเม้มปากแน่นเงยหน้าไปมองตาพัศดีปรมัตถ์ที่นั่งลงบนเก้าอี้ประจำตำแหน่งของตนเองอีกครั้งด้วยท่าทีเหนือกว่า
        "...อย่างน้อยก็ไม่มีในกลุ่มของผม..."
ผมยักไหล่ ตอบด้วยท่าทีชาเฉยราวกับไม่มีอะไรให้พบจริงๆ...ทั้งที่รู้แก่ใจดีว่ามันไม่ใช่...
        "....หึ...พูดให้ขำนะ..."
พัสดีปรมัตถ์ส่ายหน้า ยิ้มราวกับขบขันก่อนจะเปลี่ยนมาจ้องหน้าผมด้วยสีหน้าดุดัน..
" ไม่มี...ไม่มีความเคลื่อนไหวในกลุ่มของพวกขาใหญ่แล้วจะมีความเคลื่อนไหวจากที่อื่นเหรอ? รู้จักไอ้สิ่งที่เรียกว่าคลื่นไหม?
ถ้ามีมีคนเขวี้ยงก้อนหินลงบนน้ำมันก็จะไม่ขยับไหวถ้าไม่มีใครเริ่มก็จะไม่มีคนทำตาม แล้วอย่างนี้คุณกล้าพูดเหรอว่า
ไม่มี..."
         " ...มนุษย์เป็นสัตว์ที่มีสมองนะครับคิดเองได้ ไม่จำเป็นต้องให้ใครสั่ง แน่ใจเหรอว่าเรื่องที่คุณเจอมันจะเกี่ยวกัน" ผมสุดหายใจลึกจ้องมองใบหน้าของพัศดีอย่างไม่ยอมแพ้...
       พัสดีปรมัตถ์ในชุดเสื้อกางเกงสีกากีใบหน้าสะอาดสะอ้านดูดีแบบที่หาไม่ได้ในเหล่านักโทษผู้ตากแดดตากลมทั้งปีทั้งชาติขยับกายลุกขึ้นจากโต๊ะอีกครั้งดวงตาคู่นั้นจ้องมองมาที่ผม...จ้อง...ก่อนจะหรี่ตาลงแล้วถอนหายใจยาว..
         "ไร้ประโยชน์..."น้ำเสียงเอ่ยเรียบๆ...ดังขึ้นมาท่ามกลางความเงียบ
         "....ตัวผม? " ไอ้เนมเลิกคิ้ว...รู้ดีว่าตั้งแต่รับปากว่าจะทำตัวเองไม่ได้มีข่าวสารอะไรให้มากมายนัก...จะว่าไร้ประโยชน์ก็สมควร...
          เพราะผม"จงใจ"จะให้ตัวเองไร้ประโยชน์แบบนี้นั่นแหละ...
          " ...ที่เราตกลงกัน..ผมคิดว่าเราคุยกันรู้เรื่องแล้ว...แต่เหมือนคุณจะยังไม่เข้าใจว่าตัวเองอยู่ในสถานะไหนถึงได้ทำนิ่งทำเฉยเหมือนเป็นเรื่องเล่น "
เสียงคำรามในลำคอของพัสดีปรมัตถ์บ่งบอกว่าอารมณ์เสียจนถึงขั้นหงุดหงิดนัยน์ตาสีดำสนิทที่วาววับนั้นจ้องมองใบหน้าของผมอย่างกล่าวหา...ไม่ชอบใจ...
           " ผมให้คุณหาข่าว....ข่าวที่ว่านั้นไม่ใช่เรื่องใครจะไปกินข้าวที่ไหน ไปอาบน้ำกับใครหรือนอนกับใครบ้าง.." พัศดีหันขวับมามองหน้า ฝ่าเท้าก้าวมาหาร่างของผมในระยะประชิด
" แต่คือเรื่องราวผิดปกติเรื่องราวที่อาจจะก่อให้เกิดสิ่งทีเรียกกันว่ารวมกลุ่มก่อความวุ่นวายวางแผนก่อจลาจล หรือกระทั่งคิดจะแหกคุก.....
           " ที่ผมให้คุณคอยสืบหาไม่ใช่แค่ให้"สืบ"เท่านั้น...ไม่ใช่แค่ทำเล่นๆ แต่หมายถึงชื่อของคุณประวัติของคุณ รวมทั้งการใช้ชีวิตในนี้...ถูกจับตามองและถูกตรวจสอบแล้วโดยพัศดีอย่างผม...หรือผู้คุมหรือกระทั่งเหล่านักโทษที่เป็นสายสืบของผมเช่นเดียวกับที่คุณเป็น..เพื่อที่จะตรวจสอบความประพฤติการทำงาน การทุ่มเทต่อคำสั่ง ...เพื่อที่สุดแล้ว ...เมื่อเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้นมาคุณจะได้ถูกยกเว้น จะได้ถูกละโทษ หรือกระทั่งปล่อยตัวและเชิดชูในคุณความดี...."
           " นี่มันไม่ใช่เรื่องล้อเล่นเรื่องที่จะให้คุณมานั่งรายงานว่าไม่มีอะไร ปกติดีทุกอย่างตลอดสองสามอาทิตย์ที่ผ่านมา...ช่วยแสดงให้ผมเห็นหน่อยได้ไหมว่าคุณก็พร้อมจะปฏิบัติตามคำสั่งพร้อมจะร่วมมือกับทางราชการไม่ใช่พร้อมจะเป็นนกสองหัวที่คาบข่าวของพวกผมให้กับฝ่ายที่เป็นประโยชน์แก่คุณมากที่สุด"
           "...รับปากแล้ว...ก็เหมือนเอาคอพาดอยู่บนเขียงใบมีดจะหล่นลงมาหรือจะได้รับประกาศอภัยโทษก็แล้วแต่การกระทำของตัวเอง...อย่าคิดว่าผมไม่ได้จับตาดูทุกฝ่ายที่เป็นสายสืบของเราอย่างชัดเจน อย่าคิดว่าคุณรับคำแล้วจะบิดพลิ้ว
หรือจะทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นไปได้...ถ้าแผนการณ์นี้มันหละหลวมปานนั้นเราคงไม่สามารถสืบมาถึงจุดที่รู้ได้ว่ามีคนพยายามจะทำอะไรหรอก "
            " คุณกำลังขู่ผม..." ผมเปรยขึ้นช้าๆ....สีหน้าเครียด...
             "ใช่...."
พัศดีพยักหน้ารับ สีหน้าไม่เปลี่ยนแปลงยามจ้องมองสบแววตาของผม
" เคยได้ยินไหม ที่ว่าจะทำการใหญ่ต้องใจกล้า...ใจแข็งยอมเสียหมากบางตัว เบี้ยบางตำแหน่ง เพื่อจะได้รุกฆาตในที่สุด ..."
            " บอกตามตรงว่านี่ไม่ใช่เกมส์และไม่ใช่หนังร้อยแปดคุณธรรมที่คนดีจะอยู่รอดปลอดภัยและไร้รอยขีดข่วน
นี่คือชีวิต...คุณเคยได้ยินข่าวนักโทษก่อจลาจลไหม? เคยได้ข่าวมีการพบว่าตัวการใหญ่ของขบวนการค้ายาเสพติดอยู่ในเรือนจำไหม?สิ่งเห่ลานั้นไม่ใช่เรื่องล้อเล่น...คุณคิดบ้างรึเปล่า ว่าทางที่ผมให้คุณมันคืออะไร?"
            "....เพราะอะไรผมถึงทำแบบนี้...รู้บ้างไหม?เพราะอะไรถึงได้ทำวิธีที่อาจจะเรียกได้เต็มปากว่าสกปรกไม่ซื่อตรง...คุณคิดบ้างรึเปล่า?"
              "............."
              " ...เราได้แต่เจ็บใจทุกครั้งที่รู้ว่าตัวการใหญ่ที่สั่งยานรกเข้ามามอมเมาเยาวชนของชาติคือพวกที่อยู่ในคุก
ได้แต่เจ็บใจที่ทำอะไรมันไม่ได้
ได้แต่ทุรนทุรายเพราะไม่สามารถจะเอาผิดรึเอามันมาลงโทษ...เกลียด...ที่เงินมันมีค่ามากกว่าเกียรติในอาชีพ
หรือกระทั่งความจงรักภักดีต่อสถาบันชาติ ...ไม่พอใจทุกครั้ง ที่มองเห็นพวกโกงกินบ้านเมืองมีชีวิตอยู่บนกองเงินกองทองและสุขสบายโดยไม่สนใจว่าได้ทำอะไรลงไป.."
             " ...คิดดูก็แล้วกัน...ว่าผมทำไปเพราะอะไรหากคุณนิ่งอยู่แบบนี้มันก็คงได้ใจ หากยังคิดจะเงียบ
ผมก็ไม่ต้องการคุณอีก...และหากคิดจะไปบอกคนอื่นๆว่าเรากำลังรู้อะไร นั่นมันจะหมายถึงสิ่งไหนก็ลองไตร่ตรองดู..."
พัศดีปรมัตถ์สุดหายใจลึกจ้องมองผมด้วยแววตาเคร่งขรึมหากจริงจัง
ผมกลืนนำลายลงคอช้าๆ...ภาพ....ของชายที่ใช้เล่ห์กลบีบบังคับและไล่ต้อนให้จนตรอกกลับค่อยเลือนหายไปอย่างรวดเร็ว....
         ที่สุดแล้ว...ชายคนนี้...ก็แค่...
            " ...ผมยอมสกปรกถ้าจะทำให้สังคมและบ้านเมืองสะอาด...ยอมถูกตราหน้าว่าเป็นคนชั่วไม่ต่างกับนักโทษแบบพวกคุณ
ยังดีกว่าจะปล่อยให้เรื่องราวมันเลวร้ายเกินจะควบคุม....ถ้าคุณคิดจะรับปากเล่นๆไม่ทำจริงคิดจะวางมือหลับหูหลับตาไม่ทำอะไรเพื่อพรรคพวกหรือเพื่อคนที่มีอิทธิพลเหล่านั้นก็เดินหนีออกไปซะ...ที่นี่มีเพียงคนที่พร้อมจะสละชีวิตเพื่อคำว่าความถูกต้องและไม่สนใจแม้ตัวจะต้องตายเท่านั้น"
           ไอ้เนมจ้องมองใบหน้าของพัสดีที่เบือนไปมองภาพเบื้องนอกผ่านกระจกใสมองเสี้ยวหน้าที่ผมเคยนึกไม่พอใจ...หรืออาจจะชิงชังกับมัน...พร้อมกับเม้มปากแน่น...
...ผู้ชายคนนี้....ที่ทำไปทั้งหมดก็แค่...แค่คนที่พร้อมจะพลีชีพให้กับความถูกต้อง โดยไม่สนใจว่าต้องทำวิธีใดเท่านั้นเอง
   ...ผมที่ลังเล ผมที่ไม่กล้าทำ
ผม...ที่นิ่งเงียบเพียงเพราะว่าคนๆนั้นคือคนที่ผมรัก ไม่ยอมทำตามที่เขาต้องการเพราะกลัวว่าพี่โตจะเป็นอันตราย..หากพอเขาพูด....เขาบอก...เขากล่าวให้ผมนึกถึง..ให้มองเห็นบางอย่าง...ที่ตัวผมเองแทบจะลืมไปแล้ว
จึงได้ตระหนัก... ความละอายแล่นวูบเมื่อรู้....รู้ว่าตัวเองเห็นแก่ตัวแค่ไหน...
   ...มองแค่ตัวเอง มองแค่คนที่รัก มองแค่เท่านั้นไม่ได้มองว่าหากปล่อยให้เรื่องราวบานปลายจะเกิดผลร้ายใดต่อสังคมบ้าง...
        "....จำไว้ด้วย....ว่านับแต่คุณตอบตกลง...คุณก็ได้เลือกทางเดินอีกทางให้ตัวเองแล้ว" พัศดีนิ่งเงียบไปครึ่งหนึ่ง
ก่อนจะถอนหายใจเฮือก
" และจำไว้ ว่าหากคิดจะพูดไป สถานะของคุณจะถูกเปิดเผย...และผมก็ไม่ลังเลหรอกหากจะตัดเบี้ยที่ไร้ประโยชน์ออกไปจากแผนการณ์..."
  เอ่ย...แล้วเจ้าของคำพูดก็หันหลัง...ไม่คิดจะสนใจตัวผมอีกต่อไปนิ่งเฉยเย็นชาราวกับผมไม่มีตัวตนอยู่..
  ...ผมพยักหน้ารับช้าๆ...ก่อนจะเดินออกมาจากห้องด้วยสีหน้าเรียบชา....แม้หัวใจจะเต้นเร่าด้วยความหนักหน่วง
ลำบากใจ.... รู้แล้วว่าทำไมพัศดีปรมัตถ์ถึงมาอยู่ที่นี่ ทำไมเขาถึงถูกส่งมายังเรือนจำแห่งนี้.......และรู้ว่านี่คือแผนการณ์ที่วางมายาวนานเพียงใด.. คนเจ้าแผนการณ์ก็ต้องเจอกับคนเจ้าแผนการณ์คนที่วางแผนร้ายก็ต้องเจอกับคนที่ร้าย...และเจ้าเล่ห์เจ้ากลไม่แพ้กัน...ผู้คนในฝั่งที่เรียกว่าความดีไม่ได้มีเพียงสีขาว  วิธีการที่จำจัดการกับคนชั่ว ไม่ได้มีเพียงวิธีทางแห่งความถูกต้อง...
บางครั้ง คนเลวก็ต้องเจอกับแผนการณ์ที่ไม่ต่างกัน...
สีขาวหรือสีดำไม่สำคัญผลลัพธ์ที่ออกมาต่างหากจะเป็นทางชี้นำว่าใครคือคนชั่ว...หรือคนดี...
     ....ก้าวออกมาจากห้องสอบสวนเดินผ่านทางเดินแคบๆไปสู่อาณาเขตของเรือนจำที่แสนเคยคุ้น...เสียงร้องครืนครางของเมฆฝนและสายลมที่หอบกลิ่นหญ้าโชยพัดเข้าจมูกทำให้ดวงตาที่หรุบต่ำลงของผมค่อยเบิกกว้างขึ้น และจ้องมองท้องฟ้าที่เคยสดใสบัดนี้เริ่มหม่นครึ้ม...เจือจางด้วยกระแสของพายุฝนที่จะโหมกระหน่ำ... ....มอง...จ้องมองและใคร่ครวญคิด...คิดถึงเรื่องราวทั้งหมด...
    สีดำแปรเป็นสีขาว...และสีขาวที่เอียงเทกลายเป็นสีดำสุดแล้วผมก็รู้...ไม่มีใครมีเพียงด้านเดียว ทุกคนล้วนแต่เป็น
สีเทาทั้งนั้น...
      เคยเกลียดชังไม่พอใจพัศดีที่หาเรื่องกลั่นแกล้งทำร้ายทว่า...เมื่อรู้ถึงปลายทางที่เขาทำไป...ผมก็โกรธไม่ลง...     คนๆนั้น...รัก...ในสิ่งที่ผมออกปากว่ารักแต่ไม่ได้ทำเพื่อมัน  คนๆนั้น...ทำ...ยอมสละตัวและทำทุกอย่างเพื่อสิ่งที่เรียกว่าประเทศชาติ
        ผมที่เคยคิดถึงแต่ตัวเองมองตัวเองเป็นศูนย์กลาง มองว่าถูกรังเกียจ ถูกทำร้าย ถูกสังคมประณามหากแต่ผมก็ไม่เคยคิด...ลืมที่จะนึกไปถึงสังคมภายนอกว่าเกิดอะไรขึ้น...
   ....หากปล่อยให้นักโทษที่เป็นตัวการใหญ่ของการขนส่งยาเสพติดผู้มีอิทธิพลที่ทุกคนยำเกรงออกไปภายนอก ออกไปกางมือกางเท้าโลดแล่นในสังคมโดยปราศจากการควบคุมมันจะเกิดอะไรขึ้นเล่า?..
ทุกวันนี้ปัญหามันเกิดขึ้นเพราะคนเลวที่ไม่เคยสำนึกตัวไม่ใช่หรือมันเกิดขึ้นเพราะคนโลภ คนเห็นแก่ตัวไม่นึกถึงคนอื่นไม่ใช่หรือไง..

mario401

ขอบคุณมากมายครับผม

poomza

ขอบคุณมากครับ

GunGuy

ขอบคุณมากครับ

Klong

ขอบคุนครับ

snooperio

ติดตามๆฮ่าๆคับผม

tarsii

ขอบคุณมากนะ

wi2

ขอบคุณครับ

pt200

ขอบคุณครับ

4_NAY

แล้วจะช่วยโตยังไง

Ohmkungz123

ข่อมคับ