OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 127

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
" แต่`ตัวเงินตัวทอง`พี่โตเป็นห่วงมึงนะ "
เมฆว่าก่อนจะพ่นลมหายใจพรู มันมีท่าทีครุ่นคิดเล็กน้อยแล้วยิ้มกว้าง
"อ้อ...กูรู้ล่ะว่ามึงเป็นอะไร "
          " หา? "ผมชะงัก มองหน้ามันที่ยิ้มร่าด้วยสีหน้างวยงงไม่น้อยหรือ...มันจะรู้ว่าผมกำลังทำอะไร...
           มองหน้ามันที่จ้องหน้าผมยิ้ม..แล้วหัวเราะหึหึ ...มันคงจะ..ไม่รู้ หรอกมั้ง..
"กูเข้าใจๆ ...คนดีแบบมึงคงลำบากใจสินะที่ต้องทำแบบนี้" มันว่าแล้วพ่นลมหายใจพรู
"กูก็เครียดเหมือนกันนะเว้ย คิดมากด้วยว่าถ้าถูกจับได้จะเป็นยังไง..."
       ...เอ๋?...
          " แต่มึงอย่าซีเรียสไปเลย งานนี้มีไอ้ป๋าเป็นแบ๊ก พวกพี่โตแม่งก็ขนกันไปเต็มที่ ถ้ามีเงิน มีเส้นซะอย่าง..อยากรอด
ก็ต้องรอดล่ะวะ
" คนว่ายิ้มพร้อมกับพยักหน้าอย่างมั่นใจ " รอจะออกไปแทบไม่ไหวแล้วว่ะ.."
           เมฆยิ้ม มันยิ้มด้วยสีหน้าเปี่ยมสุขเสียเต็มประดา....ทว่า ประโยคนั้น คำพูดนั้นทำให้ผมชะงัก..ใบหน้าแปรจากความงวยงงเป็นซีดเผือก
      ...ผมไม่ได้ตกใจที่พวกพี่โตตัดสินใจจะแหกคุก เพราะผมรู้และแน่ใจมามากพอสมควรแล้ว แต่ที่มันน่าแปลกใจ..
คือทำไม...ทำไมเมฆมันถึงรู้
      นี่เป็นเรื่องของพวกนักโทษตัวเอ้ไม่ใช่เหรอ พวกขาใหญ่หรือตัวหลักของแต่ละแดน อย่างพี่โต พี่กันย์ พี่วิทย์ พี่เบิร์ด พี่คม...พวกนั้นไม่ใช่เหรอ?
      ไม่แปลกที่คนเหล่านั้นจะรู้...ไม่แปลกที่เขาจะทำโดยไม่บอก...
       แต่....นี่มันหมายความว่ายังไง
       ขนาดเมฆ...ไอ้คนที่เป็นนักโทษธรรมดาไม่ต่างจากผมมันยังรู้ ทำไมมันรู้ หรือทุกคนรู้ ทุกคนทราบกันหมดยกเว้นผมกันเเน่!?
          "มึง.....ไม่รู้เหรอ? " เมฆมันคงสังเกตสีหน้าของผม มันถึงชะงัก ขมวดคิ้วแน่นแล้วออกปากถามอย่างงวยงง
     ...ใช่ มันคงงง มันคงไม่เข้าใจว่าทำไม...ทำไมคนสนิทของพี่โต ทำไมเมียของพี่โต ทำไมคนรักของพี่โตไม่รู้..
     ทั้งที่ขนาดมัน..คนที่พี่โตออกปากว่าไม่ชอบหน้ายังรู้..
       ..หรือ....พี่โตไม่อยากให้ผมไปด้วยกันแน่?
          ปิดบังกันขนาดนี้ เพราะอะไรกันแน่..?
          " ไอ้เนม...มึง...." เมฆหน้านิ่ว มันขมวดคิ้วแล้วครางออกมาอย่างคาดไม่ถึงกับปฏิกริยาของผม..มันคงไม่รู้และไม่เข้าใจว่าทำไมพี่โตไม่บอก..และมันคงไม่รู้ ว่าผมจะยกมือกุมหน้าแล้วหัวเราะทำไม..
        ...มันไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจแน่ๆ เพราะขนาดผมก็ยังไม่เข้าใจ
         ไม่เข้าใจว่าทำไมไม่พูด ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงปกปิด ไม่เข้าใจ ว่าทำไมถึงอยากออกไปข้างนอกนั่นนักหนาจนต้อง
ใช้วิธีแบบนี้..
          "...เพราะกูเป็นแบบนี้ไง..ถึงไม่มีใครบอก "ผมบอกเสียงสั่น..ไม่ใช่สั่นเพราะร้องไห้แต่สั่นเพราะกำลังหัวเราะ
กลั้นหัวเราะพร้อมกลั้นน้ำตาที่คลอนัยน์ตา..
             เมื่อกี้..เมื่อกี้นี้เองผมเพิ่งจะดีใจ ยินดีที่วันนี้ยังมีพี่โต ยังได้อยู่ในอ้อมกอดที่ผมรักแต่วินาทีนี้ ความไม่เข้าใจมัน
ก็สุมอกจนหนักแน่นปวดระบม
         แต่ผมก็ได้คำตอบ..
          เพราะผมเป็นแบบนี้ เพราะเป็นไอ้เนมแบบนี้ เป็นคนไร้ประโยชน์และคอยขัดขวาง เป็นคนที่ไม่ยอมทำตามที่พี่โตบอก..และพี่โตก็คงรู้ ว่าหากผมรู้ว่าเกิดอะไรหรือพวกเขาจะทำอะไร ผมก็ต้องห้าม..
          ผมรู้เลยตัดสินใจห้าม ผมมันคนงี่เง่าที่ชอบทำตัวเป็นผู้ผดุงความดีบ้าบอ ผมเป็นสายให้ผู้คุม ผมมันไม่ดี ทรยศ
หักหลัง ทุกข้อบอกแล้วว่าผมไม่ควรรู้..
         รู้ดีเข้าใจดีว่าทำไมตัวเองถึงไม่ควรจะรู้เหมือนคนอื่นเขา แต่ผมก็ยังไม่อยากเข้าใจ เฝ้าถามด้วยความระทดท้อ
น้อยอกน้อยใจทุกค่ำคืนว่าทำไม ทำไม ทำไม และ ทำไม..
          และ....ความระแวงสงสัยในใจที่เคยจางไปบัดนี้ยิ่งกระจ่างชัด.. ...ที่ไม่บอก...เพราะไม่ต้องการให้ไปด้วย...ใช่ไหม?
         เมื่อไม่ต้องการให้ผมไปด้วยแล้ว..จะห้าม จะรั้งก็คงไม่ฟัง ...
             ริมฝีปากสั่นระริก..เม้มแน่น นัยน์ตาที่ถูกปกปิดด้วยฝ่ามือนั้นค่อยคลายออก..ปลายนิ้วเช็ดคราบน้ำตาบนใบหน้า..ริมฝีปากเหยีอดยิ้ม..ยิ้มออกมาทั้งที่ในใจกำลังกรีดร้องโหยหวน..
             ..ถ้าผมจะทรยศพี่จริงๆก็คงไม่เป็นไรแล้วสิ...ใช่ไหม?     
Improbable 28 : ทำความเข้าใจ
       ท้องฟ้ายามเย็นนั้นมืดครึ้มด้วยเมฆดำและสายฝนที่ทำท่าว่าจะลงเม็ด อากาศภายในเรือนจำจึงค่อนข้างร้อนอ้าว  เหนอะหนะชวนอึดอัดใจไม่น้อย ผู้คนที่มักจะเข้ามารวมตัวพูดคุยกันจึงมีไม่ค่อยมาก ต่างหันเหไปนั่งพูดคุยหรือทำกิจกรรมต่างๆอยู่ใต้ร่มไม้หรือพวกที่กลัวฝนหน่อยก็ไปนั่งรอทานข้าวเย็นในโรงอาหารมากกว่า
      ภายในห้องขังมีคนเหลืออยู่แค่สองสามคนเท่านั้นและหากนับจากสายตาคาดเดาแล้วล่ะก็ ทั้งเรือนนอนมีคนนั่งอยู่
ไม่ถึงยี่สิบคนได้ บางคนกำลังนอนเล่น บางคนกำลังคุยกันไม่ก็ทำกิจกรรมต่างๆประเภทนั่งล้อมวงเล่นไพ่ท้าผู้คุมให้มากลากคอไปขัง หรืออะไรแบบนั้น ขณะที่ผมนอนนิ่งจ้องมองเพดานปูนสีหม่นของเรือนนอนและรอคอยให้เวลาเดินผ่านไปช้าๆ..
       ไม่ใช่เวลาที่ฝนจะตก เวลาที่จะได้กินข้าวเย็นหรือเวลาที่จะได้นอนหลับ แต่เป็นเวลา..ที่พี่โตจะมาหา เดินเข้ามาเพื่อคุยเรื่องที่ผมได้รู้ เพราะหากเมฆมันหลุดปากออกไปและมีสีหน้าแบบนั้นแล้ว ต่อให้เจ้าตัวจะกลัวตีนพี่โตแค่ไหน ยังไงมันก็ต้องบอกให้ขาใหญ่แห่งแดนสิบสองรู้ ว่าผมได้ทราบแล้วว่าเขาทำอะไร และมีท่าทีแบบไหน..
        และผมก็กำลังนอนนิ่ง รอคอย..ทั้งสงบสติอารมณ์และคาดเดาสถานการณ์ต่างๆล่วงหน้า อยากรู้ว่าพี่โตจะพูดยังไง จะบอกแบบไหน หรือจะบ่ายเบี่ยงอ้างทำไม่รู้ไม่ชี้ไปเรื่อยๆ...
        แต่สำนึกรู้ส่วนหนึ่งก็คาดการณ์ รับรู้ถึงความเปลี่ยนแปลงและสิ่งที่ตนเองต้องเผชิญอีกในไม่ช้า...
        ผม...คนโกหกสายลับสองหน้าที่หักหลังพวกพ้องกับพี่โต..คนที่กำลังวางแผนจะออกไป แผนที่ผมตั้งใจจะทำให้มันพัง
        อยากจะไม่สนใจ ไม่รับรู้ หรือทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นว่าเกิดอะไรขึ้น แค่ทำเฉยอยู่เงียบๆแล้วไม่ต้องทำอะไร อยู่เงียบๆเพื่อรอจะออกไปจากคุกกับพี่โต..ออกจากที่แห่งนี้ กรงขังสี่เหลี่ยมที่ลิดรอนอิสรภาพไป ผมไม่เคยชอบที่นี่เลย ไม่ชอบ และไม่ว่าอย่างไรก็ทำใจให้ชอบไม่ลง แม้จะเป็นแบบนั้น แม้ผมจะเกลียดที่นี่ แต่ไม่ว่ายังไงผมก็ทำไม่ได้ เมื่อได้รู้ก็ไม่อาจนิ่งเฉย ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นแล้วปล่อยให้เรื่องแบบนี้มันดำเนินต่อไป
        บางครั้งผมเกลียดความคิดงี่เง่าบ้าบอในหัวตัวเอง ทั้งที่รู้ว่านิ่งเฉยจะดีกว่า ทั้งที่ไม่ยุ่งน่าจะปลอดภัยกว่า แต่ก็ยังรนหาที่ หาเรื่องใส่ตัวแบบโง่ๆอย่างนี้ แต่จะให้ทำยังไงได้ พอรู้แล้วมันทำใจให้นิ่งเฉยได้เหรอ? ต่อให้ผมจะอยู่ในคุกมาสามสี่ปีแล้วและแม้ต่อให้ต่อมศีลธรรมผมจะตายด้าน แต่สำนึกชั่วดีพื้นฐานในจิตใจก็ไม่ได้วิปริตผกผันขนาดจะเห็นดีเป็นชั่วหรือชั่วเป็นดี แม้เรื่องนี้จะไม่ได้เกี่ยวกับความดีชั่ว แต่เป็นเรื่องของผู้คนที่ไม่ยอมรับกับผลของกรรมที่ตัวเองก่อไว้ ผมก็ใช่จะไม่รู้สึกรู้สาอะไรกับแผนการณ์แหกคุกครั้งใหญ่ที่จะเกิดขึ้น โดยเฉพาะเมื่อรู้ดีแก่ใจว่ามันไม่มีวันจบลงในแบบที่ทุกคนต้องการ
         สันดานชั่วของพวกป๋ากับผู้พันหรือพวกใหญ่ๆข้างบนนั่นน่ะทำไมผมจะไม่รู้ คนแบบนั้นมีหรือจะสนใจคนอื่นนอกจากตัวเอง คนแบบนี้มีหรือจะรู้สึกเห็นใจคนอื่นเป็น!
  แกร๊ง...
        เสียงประตูลูกกรงถูกเปิดออกทำให้ผมชะงัก ละออกจากภวังค์พลางหันมาสบตาคนที่เดินเข้ามาหา ตอนแรกผมนึกว่าจะเป็นพี่โต แต่พอหันไปมองกลับพบว่าเป็นร่างของพี่กันย์ที่เดินเข้ามาเงียบๆ.. ไอ้เนมขมวดคิ้ว มองหน้าคุณหมอเถื่อนที่เดินเข้ามาอย่างงงๆ พี่กันย์ไม่ได้เข้ามาเหยียบที่นี่นานพอดูแล้ว เพราะนอนอยู่คนละห้องขังอย่างมากก็เดินกรายมามองหาเมฆหรือพี่โต ไม่ได้มีอะไรมากไปกว่านั้น
           "หาใครเหรอครับ?"ผมเอ่ยถามสั้นๆ ถึงจะลอบตอบตัวเองอยู่ในใจว่าพี่แกคงไม่ได้ตาบอดขนาดจะมองไม่เห็นว่ามีใครอยู่ในห้องนอกจากผมซึ่งกำลังนั่งเงียบๆรอพี่โตอยู่
           "เปล่า..แค่หาที่นั่ง"พี่กันย์ตอบสั้นๆพลางทรุดกายลงข้างๆผม นั่งทับลงบนคอนโดของพี่โตและผ้าห่มที่ถูกทับไว้อย่างพอดิบพอดีแบบไม่กลัวตีนขาใหญ่ที่อาจมาเห็นสักนิด กระทั่งผมยังไม่กล้านั่งเลยแล้วนี่พี่ไปเอาความกล้ามาจากไหน หรือพอเมฆกับพี่วิทย์หนีไปลั้นลากันสองคน เลยนึกปลงชีวิตอยากฆ่าตัวตายขึ้นมาหรือไงไม่ทราบ..
           "แล้วนี่ทำอะไรอยู่ ในนี้ออกจะร้อน ทำไมไม่ออกไปข้างนอก"พี่กันย์ถามกลับสั้นๆ พลางกวาดตาไปมองรอบๆ
ที่ยิ่งใกล้ถึงช่วงเย็นผู้คนก็ออกไปออกันแถวๆโรงอาหารมากขึ้นจนแทบไม่มีใครอยู่^
           "อ้าว...แล้วพี่ล่ะ?"ถามมาแบบนี้ผมเลยตอบกลับไปบ้าง พลางเลิกคิ้วขึ้นช้าๆ..แน่นอน ทำเป็นไม่เห็นว่าพี่กันย์กำลังเอื้อมมือคลำหาอะไรสักอย่างจากใต้ผ้าห่มนั่น..ความจริงแล้วนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมได้เห็น การจะเดินเอาของต่างๆไปส่งกันมือต่อมือมันเป็นเรื่องงี่เง่า ทำไปมีโอกาสที่จะถูกผุ้คุมจับได้อยู่มาก เทียบไม่ได้เลยกับวิธีการซ่อนมันอยู่ในที่ซ่อนที่ไม่มีใครคาดถึง หรือที่ๆใครอื่นไม่อาจเอาไปได้ และ...สำหรับที่นอนของพี่โต ขาใหญ่แห่งแดนสิบสองก็อยู่ในข้อที่ว่านั้นเช่นกัน เนื่องจากไม่มีนักโทษหน้าไหนกล้ามาค้นของๆพี่แกแน่ ..หรือ...อีกที่อย่างห้องดนตรีและห้องพยาบาลเป็นต้น..
           ...ผมนิ่งเงียบ เก็บงำความคิด จ้องมองภาพนั้นและคิดไปถึงภาพที่พี่โตเอื้อมเอาของบางอย่างใต้โต๊ะของอาจารย์ธีระเมื่อครู่...เงยหน้าไปสบตาพี่กันย์เงียบๆพลันดวงตาก็เบิกกว้างเมื่อคิดอะไรบางอย่างออก..
           ข้าวของที่ทางเรือนจำห้ามนำเข้ามา ทั้งยาเสพติด โทรศัพท์ หรือแม้แต่อาวุธปืน..แต่หากคนเอามาเป็นอาจารย์ธีระล่ะ?
           ผมลืมข้อนี้ไปได้ยังไง ในเมื่อผมก็เคยส่งยาให้กับเขา เคยถามเขาถึงเรื่องการตรวจสอบข้าวของในยามจะเข้าหรือออกจากเรือนจำ และอาจารย์ธีระก็บอกออกมาแล้วด้วยซ้ำว่าตามกฏนั้นแม้จะต้องตรวจสอบอย่างเข้มงวด แต่สำหรับเขาที่เข้าออกค่อนข้างบ่อยและเป็นแบบนี้มานานหลายปี ก็ไม่ได้ถูกค้นอะไรมากเพราะความคุ้นเคยระหว่างตัวเองและผู้คุม..
           ...แผนการณ์นี้ไม่ได้เพิ่งเกิดขึ้น แต่ถูกวางมานานแล้ว พิจารณาจากข่าวที่พัสดีได้มา และการประสานงานของพี่โตกับพี่กันย์ที่เป็นไปอย่างเรียบร้อย และการวางคนที่คอยอำนวยความสะดวก...อาจารย์ธีระเขาเป็นคนของป๋า..เรื่องนี้มันก็แน่อยู่แล้ว และผู้คุมคนอื่นล่ะ? มีใครอีกไหมที่เป็นฝ่ายของพวกป๋า นอกจากนักโทษที่ผมรู้ดีว่าต่างยินดีที่จะร่วมมือเต็มกำลัง... นี่ผม...กำลังรบราต่อสู้อยู่กับคนกี่คนกัน?
           หรือมีแค่ผม..เป็นไอ้โง่ที่คิดว่าการดักดานอยู่ในคุกดรกว่าออกไปอย่างผิดกฏหมายข้างนอก หรือมีแค่ผมที่ยอมชดใช้ความผิดตามที่ถูกตัดสินและคิดจะออกไปตามเวลาที่โทษหมดลงไปเพียงคนเดียว..
           "...ร้อน"เสียงบ่นสั้นๆของพี่กันย์ทำให้ผมละออกจากภวังค์ หันกลับมามองนักโทษตรงหน้าผมอีกครา พี่กันย์เหมือนจะเก็บเอาไอ้ของอะไรก็ตามที่พี่โตซุกเอาไว้ให้เรียบร้อยแล้ว คนตรงหน้าจึงหันมาสนทนาด้วยและ..เมินเฉยคำถามเมื่อครู่ของผมไปทันที..
           "พี่กันย์"ไอ้เนมอ้าปากถาม พูดขึ้นเมื่อนึกอะไรบางอย่างได้อ่า..แผลพี่หายรึยัง?"
          ผมเอ่ยปากถามถึงแผลที่ท้ายทอยของพี่กันย์ซึ่งเคยถูกทำร้ายจนเลือดอาบ ภาพนั้นปรากฏให้ผมได้พบเจอเมื่อสองอาทิตย์ที่แล้ว ทว่าก็ไม่มีท่าทีว่าจะรู้ตัวคนร้ายถึงผู้คุมจะถามและสอบสวนก็ยังจับมือใครดมไม่ได้..ไม่สิ..ความจริงพี่กันย์ก็คงรู้ดีอยู่แก่ใจว่าคนทำคือใคร แต่แกล้งทำไม่รู้ ไม่เห็นเสียล่ะมากกว่า
           "........"คนตรงหน้าไม่ตอบอะไรนอกจากสีหน้าที่เคร่งขึ้นและร่างกายซึ่งเหยียดเกร็งขึ้นทันควัน พี่กันย์หันขวับมาจ้องหน้าผม..เงียบ..นิ่งอยู่อย่างนั้นท่ามกลางอากาศที่ร้อนอ้าวและห้องขังที่แล้งไร้ผู้คน ดูสีหน้าพี่กันย์และพอคิดถึงมีผ่าตัดอันเล็กที่คนตรงหน้าพกพามันไปไหนเสมอก็อดหนาววูบขึ้นมาไม่ได้ นี่ถ้าพี่กันย์คิดจะเชือดผมฐานเสือกถามไม่เข้าเรื่องไอ้เนมจะเอาอะไรมาต่อกรได้ล่ะเนี่ย
          " เอ่อ ผะ..."
          "อยากรู้ว่าใครเป็นคนทำก็บอกมาเถอะ"คำตอบสั้นๆขวานผ่าซากจากคนอารมณ์เย็นอยู่เสมอทำให้ผมชะงัก ปากที่กำลังพยายามพูดให้สถานการณ์ชวนเสียชีวิตเป็นไปในทางที่ดีขึ้นหุบฉับ..พลางจ้องมองสีหน้าของพี่กันย์คล้ายจะสำรวจว่าตอนพูดนี่ท่านกำลังอยู่ในอารมณ์ไหน
          "..ผมว่า..ก็รู้อยู่.."ไอ้เนมตอบงึมงัมเมื่อสบตาคู่นั้นมากเข้า ที่จริงแล้วมันก็ไม่ใช่เรื่องยากอะไรเลย ต่อให้พี่กันย์จะมีศัตรูมากพอควรทว่าคนที่กล้ามาต่อกรกันซึ่งหน้าก็ถือว่าน้อยกว่าน้อย และแม้การถูกตีที่ท้ายทอยจะเหมือนการลอบโจมตีข้างหลังแต่คนอย่างพี่กันย์น่ะเหรอจะมองไม่เห็นหน้าคนร้าย ในเมื่อถูกหามมายังอยู่ในสภาพลืมตายิ้มโง่ๆอยู่เลย..
          ..ฉะนั้น...คนทำก็คงไม่เว้น..สองคนนั้น.พี่วิทย์กับเมฆที่ตอนนี้ไม่มีท่าทีแยแสหรือกระทั้งทำเป็นรู้จักพี่กันย์เลย..
         "นั่นสินะ..."พี่กันย์รับคำพลางหัวเราะเบาๆในลำคอ
"ใครก็รู้..และนึกสมเพชที่ดันมาพลาดท่าแบบโง่ๆ"

mario401

ขอบคุณมากมายครับผม

poomza

ขอบคุณมากครับ

GunGuy

ขอบคุณมากครับ

Klong

ขอบคุนครับ

snooperio

ติดตามๆฮ่าๆคับผม

tarsii

ขอบคุณมากนะ

wi2

ขอบคุณมากครับ

pt200

ขอบคุณครับ

4_NAY

ขอให้แผนไอ้กันย์ไอ้เป้ทำให้ไอ้โตรอดนะ

Ohmkungz123

ข่อมคับ