OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 129

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว         
"....."ผมพยักหน้ารับกระพริบตาถี่เพื่อไม่ให้น้ำตารินไหลความกังวลใจที่มีถูกปัดเป่าไปเพราะคำพูดของพี่โตจนหมดสิ้น
ผมสูดน้ำมูกพรืดพลางเม้มปากกลั้นเสียงสะอื้นแต่เหมือนจะทำได้ยากนักหนาจึงได้แต่ซุกหน้าลงกับอกเพื่อจะหยุดเสียงสะอื้นนั้นไว้ไม่ไห้หลุดออกมา..
ฝ่ามือของพี่โตไล้เส้นผมแผ่วเบาลูบเบาๆด้วยความรัก สัมผัสนั้นทำให้ผมอดจะยิ้มออกมาทั้งน้ำตาไม่ได้ กระนั้น...ก่อนที่จะได้ยินดี โล่งใจและวางใจกับเรื่องทั้งหมด ความจริงอีกอย่างก็วนเวียนกลับมาในสมอง และกระแทกลงในหัวใจแรงๆจนต้องสะดุ้ง..
            ...ความจริงที่ว่า..ผมได้เดินก้าวข้ามไปแล้ว..
            ความจริง...คือผมทรยศพี่โต ผมเป็นคนที่กำลังเสียบมีดลงบนหลังของพี่โต และแทงมันลงไปซ้ำๆด้วยคำว่ารัก
คำว่าเชื่อใจ ทั้งอ้อมแขน ทั้งน้ำตา ทั้งความอบอุ่นและความห่วงหา ทุกอย่างที่ประกอบรวมกันเป็นความรู้สึกที่เราต่างมอบให้กันกำลังจะกลายเป็นดาบสองคมที่คอยเชือดเฉือนใจตนเองช้าๆ..
          ..เพราะ..ผมมันคนโกหก.. ผมใช้ความรักและความเชื่อใจที่พี่โตมีให้ทำร้ายเขาอยู่เงียบๆ..
          ถ้าหากรู้..ถ้าพี่โตรู้...
           ริมฝีปากของผมสั่นระริก นัยน์ตาสั่นไหวยามคิดถึงเรื่องที่กำลังจะเกิดขึ้นอีกไม่ช้า ภาพสีหน้าและแววตาของ
พี่กันย์และความรู้สึกของตัวเองยามได้พบเจอการหลอกหลอนวาบไปมาในสมอง ขนาดคนอื่นโดนยังเจ็บปวดรวดร้าว ตัวเองเจอยังทรมารแทบบ้าแล้วพี่โตล่ะ แล้วกับพี่โตล่ะจะเป็นอย่างไรกัน..
            จะเจ็บมากแค่ไหน จะทรมารแค่ไหน จะผิดหวังมาเพียงใด จะแสดงออกเช่นไรก็สุดจะรู้.. และ...ถ้าผมอ้าปากบอกไปตอนนี้จะทันไหม? จะ...ได้รึเปล่า?
           "แล้วมึง...?"ราวกับรู้ความคิด เสียงของพี่โตจึงเอ่ยถามพร้อมปลายนิ้วแตะลงบนหน้าผากเบาๆแต่สัมผัสนั้นกลับทำให้นึกผวาผมรีบซุกใบหน้าลงบนแผ่นอกหนาแน่นตัวสั่นระริกด้วยความหวาดหวั่นในใจ..
           "............."
           "เนม..มึงสัญญาแล้ว"พี่โตเอ่ยทักท้วง ขยับกายหนีและกำไหล่ทั้งสองข้างของผมไว้ให้เงยหน้าไปสบตา ผมต้องจำเงยหน้าขึ้นอย่างเสียไม่ได้ ความสับสนและหวาดกลัวยังคงกระตุกอยู่ในสมอง แต่เสียงเร่งเร้านั้นยังดังขึ้นไม่ห่าง..
        ในใจผมกำลังครุ่นคิด กำลังพยายามเดาทางออกว่าควรจะทำเช่นไร..
         ควรบอกไหม? หรือจะไม่บอก จะเงียบต่อไปเพื่อรอวันระเบิดเหรอ?
         แต่ถ้าบอกไปแล้ว พี่โตจะโกรธแค่ไหน จะด่าว่าหรือถึงขั้นประณามเช่นไรกันแน่..
         แต่ถ้าไม่บอก..ผมก็คงต้องจมอยู่กับนรกของความทรมารเช่นนี้ต่อไป บอกไม่ได้ ได้แต่เงียบและอัดอั้นตันใจอยู่แบบนี้..
         สำหรับคนรักกันแล้วไม่มีอะไรแย่ไปกว่าการถูกหักหลัง ถ้าผมยังเงียบต่อไป มันก็ยิ่งเลวร้ายมากขึ้นเรื่อยๆ
         "ผะ...."
      'นักโทษแดน 12 ไปรวมตัวกันที่หอประชุมด่วน...นักโทษแดน 12 ไปรวมตัวกันที่หอประชุมด่วน'
           เสียงประกาศตามสายทำให้ผมชะงัก สีหน้าเหรอหรายามได้ฟังคำประกาศที่ขัดคำสารภาพของตัวเองไว้แค่นั้น
พี่โตถอนหายใจงึมงัม แม้อยากจะรอฟังทว่าก็ต้องลากผมออกไปแต่โดยดีเมื่อถูกผู้คุมที่เฝ้าอยู่ข้างนอกออกปากไล่
       "เดี๋ยวประชุมเสร็จแล้วคุยกันต่อ"พี่โตว่าพลางดีดหน้าผากผมเบาๆแล้วเอาชายเสื้อเช็ดคราบน้ำตาที่หลงเหลืออยู่บนแก้ม ขณะที่ผมออกปากโวยวายงึมงัมกับผ้าสกปรกๆเช่นเคย กระนั้นความรู้สึกที่ได้ระบายออกก็ทำให้พื้นอารมณ์แจ่มใสขึ้นอย่างเห็นได้ชัด..
        ...ผมคิดว่าตัวเองทำใจแล้ว จะบอก จะพูด จะสารภาพและปล่อยให้มันเป็นไป..อีกครู่เดียว แค่ประชุมเสร็จผมก็จะสารภาพทุกอย่างแล้ว..
        ...แต่ทว่า..ไม่นึกเลยว่าผมจะต้องเสียใจที่คิดได้ช้าเกิน..   
Improbable  29 : บีบบังคับ
      ร่างของบรรดาผู้ต้องขังในแดนสิบสองค่อยทยอยกันเข้าไปในห้องประชุมหลังจากถูกประกาศเรียก  ผู้คุมที่ประจำอยู่ตรงทางเข้าเรียกเช็คชื่อแต่ละคนที่มาเข้าแถวออกันอยู่ นักโทษหลายรายมีสีหน้าขัดใจไม่น้อยเมื่อถูกเรียกเพราะตอนนี้เป็นเวลาสี่โมงกว่าแล้วเรียกว่าในเวลาอาหารเย็น อีกทั้งที่ทุกคนรำคาญคือมันมีการเรียกประชุมบ่อยเกินไปจนน่าหงุดหงิด
       แม้ผมจะรู้และเข้าใจดีกว่าเรียกประชุมไปทำไมและเพื่ออะไร แต่ก็ยังแอบหงุดหงิดไม่ได้ นับประสาอะไรกับนักโทษคนอื่นๆเล่า
       ผมเดินมาเข้าแถวพร้อมพี่โตในสภาพหน้ายับเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้ย่ำแย่มากเกินไปนัก มองลอดไปยังในหอประชุมซึ่งเป็นอาคารชั้นเดียวก่ออิฐฉาบปูนเรียบร้อยตรงด้านหน้ามีเวทียกสูงขึ้นและมีปะรัมสำหรับพูดตั้งไว้พร้อมไมโครโฟนและเครื่องกระจายเสียงพร้อม นักโทษที่เข้ามาในห้องประชุมต่างทยอยเข้าไปนั่งตามโต๊ะเก้าอี้ที่ถูกจัดไว้ เสียงพูดคุยปนกับเสียงบ่นพึมพัมเซ็งแซ่ดังขึ้นมาเบาๆ ระหว่างรอให้นักโทษทุกคนทยอยเข้ามาให้ครบ
     ตึกๆๆ
         เสียงเคาะไมค์ดังขึ้นเบาๆทำให้เสียงพูดของทุกคนเงียบลงโดยอัตโนมัติ คนที่ยืนอยู่บนแท่นพิธีคือพัศดีปรมัตถ์คนเดิมนั่นเอง เขาถือกระดาษบางอย่างไว้ในมือ ขณะที่รอให้พวกเราเงียบเสียงลงโดยใช้สายตาแทนคำพูด
       ...คนข้างกายผมก็เงียบ แต่ไม่ใช่อาการเงียบเพื่อเชื่อฟังหรืออยากรับข่าวสารหากแต่เปลี่ยนเป็นจ้องหน้าพัศดีอย่าง
ท้าทาย ไม่ได้สนใจว่าเขาจะเห็นหรือไม่เห็นสักนิด
       ผมเหล่มองแล้วถอนหายใจระอา กับคนที่พี่โตเหม็นหน้าต่อให้วันเวลาผ่านไปแค่ไหนก็เปลี่ยนยาก ดูอย่างพี่กันย์ก็ได้จากเคยเป็นศัตรูจนกลายมาเป็นมิตรอยู่ข้างเดียวกัน ทำงานด้วยกัน พี่โตก็ยังมีท่าทีเหม็นหน้าเช่นเดิม..
        คิดถึงพี่กันย์แล้วผมก็หันขวับ จ้องมองใบหน้าของคุณหมอเถื่อนที่นั่งห่างไปไม่กี่คนแล้วขมวดคิ้วน้อยๆยามนึกถึงคำพูดที่พี่กันย์พูดให้ได้ยิน และสีหน้าของผู้ชายตรงหน้า...
        ..คำพูดที่ไม่บอกว่าจะทำอย่างไรกับการตลบหลังที่ตนเองเจอครั้งนี้ แต่มีเพียงรอยยิ้มเป็นคำตอบ ทว่ามันคือรอยยิ้มแสยะอันน่าหวาดผวา..และยิ่งเมื่อได้เห็นแววตาที่พี่กันย์มองเมฆและพี่วิทย์แล้วผมยิ่งรู้สึกใจไม่ดีมากขึ้นเรื่อยๆ
      ผมไม่รู้ว่าพี่กันย์ให้ความสำคัญกับ"รัก"ของตัวเองมากแค่ไหน ไอ้เนมรู้เพียงว่าจากที่ผ่านมา พี่กันย์รักเมฆ..รักมาก..มากจนยอมทำทุกอย่าง ทำทุกสิ่ง ยอมก่อความวุ่นวาย ยอมเสี่ยงตาย ยอมทำอะไรร้ายๆมากมาย ทำได้กระทั่งใส่ร้ายหรือฆ่าคนเพื่อจะได้เมฆมาอยู่ข้างๆเพื่อให้มันมาเป็นของตัวเอง..
      ..ความรักที่บ้าคลั่งและน่ากลัวจนไม่อาจจะรู้ได้ว่าหากผิดหวังไม่เป็นดั่งใจแล้วจะเกิดอะไรขึ้น..
         ผมหรี่ตาลงช้าๆ ก่อนจะเบือนหน้าหนีคนสามคนนั้นพลางปัดเรื่องวุ่นวายของคนอื่นให้หลุดไปจากสมอง ผมไม่มีเวลาจะมาสนใจเรื่องของใครอื่น เพราะตอนนี้แค่เรื่องของตัวเองก็ยังคงมีปัญหาและยังต้องครุ่นคิดตัดสินใจเช่นนี้..
    คิดพลางหันไปจ้องมองพัศดีปรมัตถ์ จ้องใบหน้าที่ผมชินตา พร้อมทั้งนิ่งคิด..ว่าชายคนนี้กำลังจะทำอะไร..
     ในเมื่อเขาบอกกับผมเองว่าตัวเขาไม่ใช่"สีขาว"แต่เป็น"สีเทา"แล้วคนสีเทาแบบเขาคิดจะจัดการเรื่องวุ่นวายที่เกิดขึ้นอย่างไร?
           "พี่.."เสียงกระซิบกระซาบดังขึ้นท่ามกลางความเงียบทำให้ผมหันขวับ มองพัศดีปรมัตถ์ที่กำลังอ้าปากพูดเรื่องกำหนดการณ์และกฏเกณฑ์ที่จะเพิ่มขึ้นบางอย่างก่อนจะเบือนหน้าไปมองข้างกาย พบว่าพี่ทินกำลังเดินแทรกผู้คนมานั่งลงข้างพี่โตเพื่อบอกข่าวอะไรบางอย่าง สีหน้าของคนพูดเคร่งขรึม แฝงความหวาดหวั่นไม่น้อย
           "อะไร..."พี่โตถามกลับสั้นๆนัยน์ตายังคงจ้องมองพัศดีปรมัตถ์เขม็ง สีหน้านิ่งราวกับตั้งใจฟังถ้าไม่นับนัยน์ตาวาวๆแฝงความเป็นอริคู่นั้น
           "พวกผู้คุมมันไปค้นของอีกแล้ว รื้อกระจายเลยเมื่อกี้กูเห็น"พี่ทินบอกสั้นๆเสียงนั้นไม่ได้ดังไปมากกว่าถ้อยกระซิบ แต่ผมก็ยังได้ยินอยู่ดี นับรวมถึงพี่คนอื่นๆด้วยเพราะทุกคนในกลุ่มต่างก็หันมาด้วยสีหน้าตกอกตกใจกันทั้งนั้น
           "อีกแล้วเหรอว่ะ...เชี้ย...ลอบกัด "พี่วิทย์คำรามฝนลำคอพลางขบปลายนิ้วเบาๆสีหน้าขัดใจ
           "ทำไม มึงมีอะไรเก็บไว้ไอ้วิทย์"พี่โตถามกลับสั้นๆพลางหันไปมองหน้าคนพูด
           "เปล่า แต่ถึงไม่มี...."ว่าแล้วพี่วิทย์ก็ยักไหล่ ยิ้มประชดประชันไปทางพัศดี
"บทอยากจะหาเรื่อง..ไอ้ท่านที่ยืนคุยอยู่บนนั้นมันอยากจะยัดก็ทำได้ไม่ใช่เหรอว่ะ"
           ว่าพลางแสยะยิ้มหยัน สีหน้าหมิ่นแคลนส่งไปหาบรรดาผู้คุมและพัสดีที่ยืนอยู่บนปะรัมพิธีอย่างไม่กลัวเกรง ไม่ต่างกับแววตาของคนอื่นๆที่วาววับ แสดงความเป็นอริเด่นชัด..
          "มันจะค้นก็ปล่อยมันไป ไม่ต้องไปสน"พี่โตตอบสั้นๆพลางแสยะยิ้มหยัน
"ก็ลองดูสิ ว่ามันจะหาเรื่องไปได้ถึงเมื่อไหร่ แล้วพวกมึง...มีใครเก็บอะไรไว้อีกไหม?"
          "เฮ้ย...แล้วของพี่...."พี่ทินเอ่ยท้วงกระซิบกระซาบ ขณะที่คนในห้องขังเดียวกันกับผมก็หันไปมองหน้ากัน บ้างก็บ่นงึมงัมบ้างก็ส่ายหัว แต่ไม่มีใครมีท่าทีตกใจมากนัก ก็แสดงว่าคงไม่มีใครซุกอะไรที่เป็นความผิดร้ายแรงให้ถูกเรียก...ถูกสอบเหมือนผม..
         คิดถึงเรื่องนี้แล้วก็ก็ไพล่นึกไปถึงเรื่องของผม..โทรศัพท์มือถือที่ถูกซุกอยู่ใต้ที่นอน ของใคร ใครเอามาใส่ ใครเอามาไว้ใครกลั่นแกล้งผม จนถึงบัดนี้ก็ยังไม่รู้..
          หรือจะเป็นไปตามที่พี่วิทย์ว่า นั่นคือผู้คุมจงใจจะกลั่นแกล้ง เพื่อหาทางบีบให้ผมยอมทำในสิ่งที่เขาต้องการในเมื่อพัศดีปรมัตถ์บอกมาแล้วว่าไม่สนเรื่องวิธีการว่ามันจะดำหรือจะขาวจะสื่อสัตย์เที่ยงตรงเป็นไปตามหลักการหรือหลอกล่อวกวนใช้คนอื่นเพื่อสิ่งที่ตัวเองต้องการ หากเขาทำจริงๆก็ไม่ได้น่าแปลกใจเท่าไหร่เลย..
         "จัดการแล้ว"เสียงพี่กันย์ดังตอบพี่ทินขึ้นมาเบาๆทำให้พี่โตพยักหน้ารับ ออกปากไล่ให้พี่ทินไปนั่งที่เดิมของตัวเองก่อนจะถูกต่อว่า ขณะที่พัศดีปรมัตถ์จ้องมองมาทางพวกเราเขม็ง..
         "และตอนนี้ ผมมีประกาศสำคัญอีกสองเรื่องจะแจ้ง ขอให้ผู้ต้องขังทุกคนฟังและปฎิบัติตามด้วย.."ใบหน้าของพัศดีปรมัตถ์เรียบเฉยขณะเอ่ยปากประกาศสำคัญดวงตากวาดมองกระดาษที่อยู่ในมือครู่หนึ่งจึงกระตุกยิ้มมุมปากบางๆราวกับพึงใจ ชวนให้นึกหวาดหวั่นว่าจะมีสิ่งใดเกิดขึ้น
         "ข้อแรก..เนื่องจากที่ผ่านมา มีการพบสิ่งเสพติดและสิ่งของต้องห้ามในเรือนจำเป็นจำนวนมาก เพื่อป้องกันอาชญากรรมที่อาจจะเกิดขึ้น ทางเรือนจำจึงมีมาตรการตรวจค้นเรือนนอนของผู้ต้องขังเพิ่มจากเดิมสัปดาห์ละครั้ง เป็นสัปดาห์ละสองครั้ง พร้อมทั้งตรวจร่างกายและตรวจสารเสพติดเดือนละครั้งจากเดิมสามเดือนต่อหนึ่งครั้ง.."ทันทีที่เอ่ยจบเสียงพูดคุยของนักโทษก็ดังแซงแซ่ขึ้นอย่างรวดเร็ว
"และหากมีการพบสิ่งเสพติดหรือสิ่งของต้องห้ามในเรือนจำ ทางเรือนจำจะเพิ่มโทษจากการสอบสวนและลดวันลดโทษ เป็นการกักขังเพื่อสอบสวนเพิ่มเติมและลดชั้นเป็นนักโทษชั้นกลางทันที โดยไม่มีข้อยกเว้น"
          คำกล่าวนั้นทำให้เกิดเสียงโวยวายดังประท้วงขึ้นทันทีที่พัศดีปรมัตถ์พูดจบ นักโทษหลายคนมีสีหน้าตกตะลึง
ทั้งไม่พอใจกับการประกาศมาตรการที่เป็นดั่งการบีบบังคับ และต่างก็ต้องไม่พอใจ เมื่อรู้ว่าความดีหรือการบำเพ็ญประโยชน์เพื่อเป็นนักโทษชั้นดีซึ่งมีสิทธิ์ได้รับวันลดโทษเดือนละหลายๆวันต้องมาเสียไปเพียงเพราะเรื่องนี้
         ผมหันหน้าไปมองสบตาพี่โตและบรรดาพี่ๆในห้องขังเดียวกัน ทุกคนมีสีหน้าตกตะลึงและเต็มไปด้วยความ
ไม่พอใจอย่างยิ่งกับคำประกาศที่เกิดขึ้น ไม่ต่างกับผม เพราะนี่ไม่ใช่แค่การเข้มงวดกวดขัน แต่มันไม่ต่างอะไรกับการลิดรอนสิทธิ การเป็นนักโทษชั้นดีหรือดีเยี่ยมนั่นไม่ได้เป็นเพียงชื่อเรียกขาน แต่เป็นการสะสมวันเวลาลดโทษและคุณประโยชน์ที่เราทำลงไปเพื่อจะได้ออกไปข้างนอกเร็วขึ้น นี่คือวิถีทางที่ถูกต้อง เป็นทางลัดที่ใครบอกว่าไม่มีในคุกเพื่อที่จะได้ออกจากเรือนจำเร็วขึ้น แม้เพียงปีเดียวหรือครึ่งปีก็ยังดีกว่าไม่มีไม่ใช่หรือ..
        ...แล้วมาตอนนี้ พัศดีกลับคิดจะยึดความหวังนี้ไปจากพวกนักโทษเสียอย่างนั้น
        "ทำแบบนี้ได้ยังไง! ทำผิดก็ลงโทษไปตามผิดสิ ทำไมต้องลดขั้นกันด้วย!"นักโทษรายหนึ่งตะโกนขึ้นมาด้วยความไม่พอใจ สีหน้าทุกคนเคร่งขึง และเมื่อมีคนเอ่ยปากนำเช่นนั้นก็มีบรรดาเสียงสนับสนุนดังขึ้นตามทันที นักโทษหลายรายลุกพรวดขึ้นต่อว่าผู้คุม หลายคนกระทืบโต๊ะทุบเก้าอี้ด้วยความไม่พอใจ และมันเริ่มบานปลายเป็นการก่อมอบด่าว่าประท้วงวิธีการของพัศดีคนใหม่
        ผมเหลียวมองคนข้างกายอีกครั้งด้วยความตกใจ ทั้งนึกกลัวว่าพี่โตอาจจะลุกขึ้นประท้วงกับเขาด้วย แต่ก็ต้องแปลกใจที่ขาใหญ่แห่งแดนสิบสองยังคงนิ่ง..พี่โตนั่งจ้องหน้าพัสดีปรมัตถ์พลางกำหมัดแน่นไม่ขยับตัว และเมื่อพี่โตไม่ขยับ
คนอื่นก็ไม่มีท่าทีว่าจะเคลื่อนไหวใดๆเช่นกัน บ้างทำราวกับไม่รู้ไม่เห็น ว่ารอบกายกำลังมีเหตุวุ่นวายเป็นจลาจลเล็กๆเกิดขึ้น บ่งชัดว่าเหล่าพรรคพวกของพี่โตในแดนสิบสองทุกคนต่างก็รู้ดีว่าควรจะทำตัวเช่นไร..
        ฝ่ามือของพี่โตวางลงบนบั้นเอวของผมแล้วบีบแน่น นัยน์ตาเลื่อนจากภาพพัศดีมายังดวงตาของผม จ้องมองอย่างปลอบประโลมสีหน้าตกอกตกใจของผม ริมฝีปากของคนตรงหน้าแสยะยิ้ม..
         "แผนโง่ๆ"พี่วิทย์สบถเบาๆในลำคอแล้วหัวเราะหึสีหน้าขบขันมองไปยังภาพความวุ่นวายรอบตัวด้วยรอยยิ้มแสยะที่บอกว่ารู้เท่าทันและไม่มีวันยอมให้อารมณ์คล้อยตามไปกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
         "พวกกูไม่จำเป็นต้องใช้วันลดโทษหรือคำว่านักโทษชั้นดีอีกแล้ว"พี่โตเสริมพร้อมกับหัวเราะเบาๆในลำคอรอยยิ้มแสยะอันคุ้นตาปรากฏขึ้นพร้อมกับนัยน์ตาที่ตวัดมองพัศดีปรมัตถ์จ้องเขม็งอย่างท้าทายและไม่ยอมแพ้เช่นเดียวกับสีหน้าของบรรดาคนในแกงค์ที่ต่างก็ยิ้มรับ..

mario401

ขอบคุณมากมายครับผม

poomza

ขอบคุนมากคับ

GunGuy

ขอบคุณมากครับ

Klong

ขอบคุนครับ

snooperio

ติดตามๆฮ่าๆคับผม

tarsii

ขอบคุณมากนะ

wi2

ขอบคุณครับ

pt200

ขอบคุณครับ

4_NAY

สงสัยเศ้าอีก

Ohmkungz123

ข่อมคับ