OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 130

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
         "แผนโง่ๆ"พี่วิทย์สบถเบาๆในลำคอแล้วหัวเราะหึสีหน้าขบขันมองไปยังภาพความวุ่นวายรอบตัวด้วยรอยยิ้มแสยะที่บอกว่ารู้เท่าทันและไม่มีวันยอมให้อารมณ์คล้อยตามไปกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
         "พวกกูไม่จำเป็นต้องใช้วันลดโทษหรือคำว่านักโทษชั้นดีอีกแล้ว"พี่โตเสริมพร้อมกับหัวเราะเบาๆในลำคอรอยยิ้มแสยะอันคุ้นตาปรากฏขึ้นพร้อมกับนัยน์ตาที่ตวัดมองพัศดีปรมัตถ์จ้องเขม็งอย่างท้าทายและไม่ยอมแพ้เช่นเดียวกับสีหน้าของบรรดาคนในแกงค์ที่ต่างก็ยิ้มรับ..

           ผมจ้องมองสีหน้าของคนรอบกายมองภาพเหล่านักโทษในเรือนนอนเดียวกันที่จ้องมองภาพความวุ่นวายเบื้องหน้าอย่างใจเย็นและไม่มีความร้อนรนใดๆปรากฏเหลือบมองเสี้ยวหน้าของพี่โตยามจ้องมองพัศดีปรมัตถ์พลันรู้สึกถึงความเย็นยะเยือกที่แล่นเข้ามาในหัวอก..
          ....ไม่จำเป็นต้องใช้วันลดโทษ..ไม่จำเป็นต้องเป็นนักโทษชั้นดีหรือดีเยี่ยมไม่จำเป็นต้องสนใจสิ่งเหล่านั้นอีกแล้ว..
           เพราะ...อีกไม่นานก็จะได้ออกไปงั้นหรือ?
          ผมจ้องมองภาพความวุ่นวายเบื้องหน้ามองผู้คนที่โวยวายด่าทอด้วยความไม่พอใจต่อมาตรการของพัศดีปรมัตถ์พลางคิดถึงบรรดาคนที่อยู่ข้างกายคนที่อาจบอกได้ว่าคือต้นเหตุของการวางกฏอย่างเคร่งครัดในตอนนี้..เพราะรู้เรื่องที่พวกเขากำลังจะก่อพัศดีถึงได้ทำแบบนี้ต้องการขู่ให้พี่โตกลัว ต้องการจะบอกให้พี่โตและพรรคพวกรู้ว่าเขาก็รู้ทันและจะขัดขวางในสิ่งที่พี่โตทำอยู่ มันไม่ต่างกับการประกาศตัวเป็นศัตรูหรือวางหมากเตรียมพร้อมรบทว่าคนรอบกายผมกลับไม่มีท่าทีหวั่นไหว ในเวลาแบบนี้พวกเขากลับรวมตัวกันรู้และเท่าทันการบีบคั้นของอีกฝ่ายไม่ยอมไหลไปตามกระแสไม่ยอมหันไปในทางที่ถูกคาดไว้เพื่อจะต่อกรและบอกว่าจะไม่ยอมแพ้เช่นกัน..
         กลับเป็นผมเสียอีกที่กลัวกลายเป็นผมเสียอีกที่หวาดหวั่นเพราะตอนนี้ถึงได้ประจักษ์ว่าตัวเองกำลังเดินไต่เส้นสวดอยู่กลางขอบเหว..ท่ามกลางคนสองพวกสองฝั่งที่เป็นดั่งศัตรูกันและจะห้ำหั่นกันในไม่ช้านกสองหัวแบบผมต่อให้อยู่ฝ่ายชนะก็ไม่อาจมีความสุขไม่อาจมีใครยอมรับได้อยู่ดี
          "ไม่ต้องกลัว...บอกแล้วว่ากูจะพามึงไป"เสียงกระซิบข้างหูยิ่งทำให้ร่างของผมสั่นไหวไม่ใช่เพราะความกลัวอย่างที่พี่โตคิด...ไม่สิ มันคือความกลัวทว่าเป็นความกลัวที่ต่างกับที่เขาเข้าใจมากมาย..
       ...ผมกลัว...กลัวที่จะทรยศกลัวความลับซึ่งรอวันถูกเปิดเผย..กลัว...ว่าตัวเองอาจจะไม่เหลือใคร และกลัวว่าจะถูกทอดทิ้งและเกลียดชังจากผู้ชายที่ผมรัก..
        ผมเอื้อมมือไปขยุ้มเสื้อของพี่โตกำแน่นขณะเงยหน้าขึ้นจ้องมองภาพที่ผู้คุมกำลังเป่านกหวีดและเหวี่ยงกระบองควบคุมไม่ให้นักโทษอาละวาดมากขึ้นหลายรายถูกจับกดแนบลงกับพื้นหลายคนถูกสั่งให้นั่งยองๆและเอามือไว้บนศรีษะโดยมีร่างของผู้คุมยืนล้อมรอบป้องกันไม่ให้ลุกขึ้นมาก่อความวุ่นวายขึ้นอีกครา
        เสียงพูดคุยของนักโทษยังดังแซ่เเซ็งบรรดาหัวโจกที่ลุกมาต่อต้านโวยวายถูกจัดการไปแล้วด้วยฝีมือของผู้คุมทำให้สถานการณ์กลับไปเป็นปกติก็จริงอย่างเคยก็จริง ทว่ามันกลับเป็นการจุดความไม่พอใจให้แก่นักโทษหลายรายแค่มองดูแววตาของทุกคนต่างก็รู้ มันฟ้องออกมาว่าไม่ได้ชอบใจหรือสงบลงสักนิด
         "ข้อที่สอง"พัศดีปรมัตถ์เอ่ยปากพูดราวกับมองไม่เห็นภาพความวุ่นวายที่เพิ่งสงบลงเมื่อครู่นัยน์ตาของเขากวาด

มองบรรดานักโทษเบื้องล่างที่ยังคงมีสายตาต่อต้านไม่หยุดหย่อน
"วันนี้ เราได้ทำการตรวจค้นเรือนอนของนักโทษในแดนสิบสองทุกคนพบรายชื่อผู้มีสิ่งต้องห้ามไว้ในครอบครอง
ดังนี้......"
          จากนั้นพัศดีก็เอ่ยเรียกชื่อบรรดานักโทษที่มีความผิดและต้องถูกสอบสวนกักขัง และลดชั้นของตน รายชื่อ

ที่ประกาศออกมานั้นมีอยู่มากพอดูและเหมือนจะไม่งดเว้นใดๆทั้งสิ้นแม้แต่ความผิดเล็กน้อยอื่นใดยิ่งเอ่ยประกาศบอกแจงรายละเอียดและรายชื่อมากเท่าไหร่ผมก็ยิ่งมองเห็นสีหน้าโกรธแค้นจากบรรดานักโทษมากขึ้นเท่านั้น..
            เขาตั้งใจจะเอาแผนการณ์นี้มาข่มขู่หรือมาบีบบังคับให้นักโทษทุกคนเป็นไปอย่างที่คิด..หรือกำลังจะฆ่าตัวตายกันแน่?

ผมมองหน้าของพัศดีปรมัตถ์ด้วยความไม่พอใจทำแบบนี้ยังไม่เห็นว่าจะมีอะไรดีสักนิด ธรรมดานักโทษที่ถูกกักขังอยู่ในเรือนจำต้องอยู่ในที่แคบๆเป็นเดือนเป็นปีไม่มีโอกาสไปไหนก็ว่าเครียดมากพออยู่แล้วแต่นี่เขากลับยิ่งวางกฏให้หนาแน่นขึ้นเคร่งขึ้นราวกับจะกลั่นแกล้งนักโทษทุกคนให้อึดอัดใจและรู้สึกว่าถูกกีดกันมากขึ้นกว่าเดิมวิธีการนี้อาจจะทำให้นักโทษในเรือนจำพากันหวาดกลัวและไม่กล้าคิดจะแหกคอกก็จริงอยู่แต่มันก็เหมือนเป็นการบีบบังคับกรายๆให้พวกนี้เข้าร่วมกับพวกพี่โตด้วยก็ในเมื่อทางเรือนจำบีบบังคับกันขนาดนี้แล้วทำกระทั่งผิดทางเลือกสุดท้ายของพวกเขาไปแล้วใครจะรับได้ความอดทนของคนเรามันก็มีจำกัดและอาจระเบิดออกมาทำอะไรที่คาดไม่ถึงก็ได้
          แล้วหากคิดจะออกกฏนี้มาข่มขู่หรือตั้งใจจะเอากฏเกณฑ์เช่นนี้มาบีบพวกพี่โตไม่ให้ดำเนินตามแผนของตนผมก็ไม่เห็นว่าจะเป็นผล มันก็แค่ทำให้ติดขัดบ้างเล็กน้อยเท่านั้นอาจมีปัญหาด้านการติดต่อกันหรือการซ่อนของแต่นอกจากนั้นก็ไม่มีอะไรแถมยังเป็นแรงผลักดันชั้นดีที่ทำให้ทุกคนกระตือรือล้นในการพร้อมใจกันออกไปข้างนอกอีกด้วย..
           คนที่ไร้ทางออกคนที่ถูกบังคับ คนที่ถูกบีบจนไม่เหลือทางไป พวกที่ถูกบังคับให้สู้แบบหลังชนฝามักจะทำอะไรบ้าๆและคาดเดาไม่ออกทั้งยังรับมือยากกว่าคนปกติหลายเท่านัก
           ..แบบนี้ไม่ต่างอะไรกับการฆ่าตัวตาย..
       มันเป็นแผนโง่ๆตื้นๆแบบที่พี่วิทย์ว่ามันเป็นการกระทำที่ไร้สาระอย่างพี่โตพูดออกมา วิธีนี้ไม่ใช่แค่จะได้ผล

แต่กลับจะสะท้อนผลตรงกันข้ามด้วยซ้ำยิ่งเมื่อพัสดีและบรรดาผู้คุมกำลังคุมตัวนักโทษที่ทำผิดไปกำลังรังแกเพื่อนนักโทษด้วยกันให้เห็นต่อหน้ายิ่งเป็นแรงผลักดันชั้นดีที่จะทำให้การยั่วยุการก่อจลาจลที่พี่โตกำลังวางแผนเป็นไปโดยง่ายดาย..
         ต่อให้พัสดีปรมัตถ์บอกว่าตัวเองจะต่อกรกับคนชั่วอย่างพวกผมด้วยความชั่วร้ายพอกันทว่าตอนนี้..ผมคิดว่าเขากำลังพลาด พลาดเพราะมองว่านี่เป็นเพียงนักโทษและทุกคนในนี้เป็นเพียงคนเลวที่ไม่มีสมองอีกทั้งอำนาจที่อยู่ในมือทำให้พัศดีทำอะไรอย่างโจ่งแจ้งและอุกอาจจนเกินไป แทนที่จะได้ต่อกรกับพวกพี่โตกลับกลายเป็นการต่อกรกับนักโทษทั้งเรือนจำที่ยากเย็นกว่านับสิบเท่าร้อยเท่า!
           "ไปกันเถอะ"เสียงพี่โตเรียกสั้นๆทำให้ผมละออกจากภวังค์ละสายตาจากภาพนักโทษที่ถูกนำมารวมตัวกันตรงหน้าลุกขึ้นจากเก้าอี้และเดินแถวออกไปจากหอประชุมขณะที่เสียงพูดของผู้คุมดังอยู่ข้างหลังและชะตากรรมองนักโทษรายอื่นที่จะโดนอะไรก็ยังไม่อาจจะรู้..
            "นช.กันตธรผมขอคุยอะไรด้วยหน่อย"เสียงของพัศดีปรมัตถ์ทำให้ไอ้เนมที่กำลังเหม่อสะดุ้งเฮือกผมหันไปมองหน้าคนพูดที่ลงจากเวทีมาอยู่ที่ประตูทางออกด้านข้างเขากำลังกอดอกพูดคุยรายละเอียดอะไรบางอย่างกับผู้คุมอยู่เสียงเรียกนั้นทำให้ผมชะงัก หยุดฝีเท้าพร้อมๆกับฝ่ามือของพี่โตที่ตะปบลงบนไหล่
            "รอบนี้มันไม่ได้ซุกอะไรไว้"พี่โตเอ่ยขึ้นมาทันควันอย่างปกป้อง
            "แต่รอบที่แล้วน่ะใช่ออกมาพบผมก่อนจะโดนลงโทษเพิ่มเติม"พัศดีเอ่ยปากสั้นๆใจความนั้นทำให้พี่โตคำรามฮึ่มฮั่มในลำคอทันที
            "ไหนบอกไม่มีอะไรแล้วไงลงโทษก็ทำไปแล้ว จะเอาอะไรอีก!"พี่โตกระชากเสียงใส่อย่างไม่พอใจนั่นเป็นเหมือนคำประกาศให้ทุกคนหันมาสนใจเพราะบัดนี้สายตาทุกคู่ต่างจ้องมองตรงมายังขาใหญ่ของแดนสิบสองกับพัศดีคนใหม่ที่เผชิญหน้ากันอยู่โดยมีผมคั่นกลาง
            "ไม่ใช่หน้าที่ที่ผมต้องมาอธิบายอะไรกับคุณถ้าหัดฟังประกาศเสียบ้างคงรู้เรื่องกว่านี้ และคุณ..จะมาหรือไม่มา?"พัสดีตอบพี่โตห้วนๆอย่างไม่ไว้หน้าก่อนจะหันมาทางผมไอ้เนมมองหน้าพัศดีแล้วพยักหน้ารับช้าๆด้วยสีหน้าหวั่นๆ
            "พี่โต..ปล่อยเถอะ"ผมเอ่ยปากบอกพี่โตสั้นๆขณะที่ผู้คุมก็เดินเข้ามาหา รุนหลังผมให้เดินไปหาพัสดีพร้อมกับง้างกระบองในมือใส่พี่โตให้เดินออกไปจากหอประชุมซึ่งเราทั้งคู่ก็ไม่อาจขัดอะไรได้ ทำได้เพียงปฏิบัติตัวตามคำสั่งเท่านั้น
        ผมค่อยละสายตาจากพี่โตที่เดินหัวเสียจากไปช้าๆมองแถวตรงไปโรงอาหารซึ่งเคลื่อนที่ไปตามเดิมแล้วถอนหายใจ ก่อนจะหันไปหาพัสดีซึ่งเดินท่อมๆนำผมไปก่อนแล้วจนต้องรีบสาวเท้าตามแต่ร่างของพัสดีปรมัตถ์ไม่ได้ไปไหนไกล เพียงแค่ก้าวออกมาจากหอประชุมไม่เท่าไหร่เดินผ่านโรงอาหารไปยังอาคารฝึกงานที่เงียบสงบด้วยเป็นยามเย็นแล้วชะงักฝีเท้าหยุดลงเงียบๆ..
            "มีข่าวอะไรบอกไหม?"พัศดีเอ่ยถาม
            "มะ..."
            "ก่อนจะพูดว่าไม่ดูนี่เสียก่อน"ว่าแล้วพัศดีปรมัตถ์ก็ยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งมาให้ผมในนั้นถูกเขียนว่าเป็นรายชื่อของบรรดาหัวโจกแกนนำที่มีความเสี่ยงในการก่อจลาจลที่นี่รายชื่อนี้นับแต่พี่โตที่ถูกใส่ดอกจันไว้เป็นพิเศษ ตามมาด้วยพี่กันย์ พี่วิทย์พี่เบิร์ด พี่คม พี่ทิน พี่กิตและอื่นๆอีกหลายคนรวมทั้งเมฆและผมด้วย
            "ผมรู้มาว่าหลายๆคนเป็นพวกที่เคยก่อความวุ่นวายมาครั้งหนึ่งเมื่อสามปีที่แล้วเรื่องนักโทษที่เคยมีเรืองวิวาทและการเสียชีวิตของนักโทษอีกรายนึง..ซึ่งก็เป็นปีที่คุณเพิ่งเข้ามาพอดี"พัศดีปรมัตถ์เอ่ยช้าๆจ้องมองใบหน้าผมแล้วค่อยหรี่ตาลงอย่างครุ่นคิดขณะที่ผมยืนนิ่ง..นึกไปถึงเรื่องราวที่ตัวเองพบเจอในปีแรกของการเหยียบเข้ามาในเรือนจำแห่งนี้

เรื่องเกมส์บ้าๆของพวกป๋ากับผู้พัน การเดิมพันการถูกหักหลังหลอกใช้ราวกับคนโง่ และเรื่องการชิงอำนาจระหว่างพี่โตกับพี่กันย์..
            "ทำไมล่ะครับ"ผมเอ่ยปากถามสั้นๆไม่เข้าใจว่าการที่ผมจะเข้ามามันเกี่ยวอะไรกับการที่จะมีนักโทษพยายามก่อจลาจลด้วยงั้นหรือ
            "ไม่ทำไม แค่จะบอกว่าให้คุณระวังตัวไว้ด้วยชื่อที่อยู่ในบัญชีดำและถูกตรวจสอบเป็นพิเศษน่ะหมายถึงหากมีเรื่องอะไรจะถูกสอบสวนอย่างหนักและมีการตั้งข้อสันนิษฐานไว้ก่อนแล้วว่าคุณเป็นคนก่อคดีนั้นๆ"พัศดีปรมัตถ์เอ่ยเรียบๆตวัดสายตามาจ้องตาผม"หรือจะพูดง่ายๆคือถ้าคุณคิดจะทำงานไม่จริงหรือคิดถอนตัว นั่นก็หมายความว่าคุณต้องเจอโทษหนักอีกคดีในทันที"
           "โทษอะไร!ผมยังไม่ได้ทำอะไรสักอย่าง"ไอ้เนมร้องถามออกไปอย่างรวดเร็วและเต็มไปด้วยความงวยงงใช่ ผมไม่ได้ทำอะไรสักอย่าง ไม่ได้ทำอะไรเลยทั้งการก่อจลาจล ฆ่าคนหรือกระทั่งทะเลาะวิวาท
           "เรื่องการมีของต้องห้ามไว้ในเรือนจำและเรื่องการตายของนักโทษคนหนึ่งเมื่อสามปีที่แล้วซึ่งมีส่วนเกี่ยวข้องกับคุณเต็มๆ

"พัสดีประมัตถ์เอ่ยเสียงห้วน"พัศดีกรณ์อาจจะทำอะไรไม่ได้ไม่อาจจะสืบสวนอะไรต่อได้เพราะโดนคำสั่งไว้ก็จริง

แต่กับผมไม่ใช่ผมจะฟื้นคดีนั้นขึ้นมาและทำการสอบสวนกันอย่างจริงจังอีกครั้งเอาให้รู้ไปเลยว่าใครผิดใครถูก ใครทำอะไรไว้ซึ่งมันก็มีความเกี่ยวข้องกับคุณอย่างไม่ต้องสงสัยเลยสักนิด"
            "........."คำพูดของพัศดีปรมัตถ์ทำให้ผมยืนนิ่งไม่อาจเอ่ยคำอะไรออกมาได้อีกเรื่องการมีของต้องห้ามไว้ในครอบครองนั้นถือเป็นความผิดร้ายแรงและแม้ผมจะมีมันจริงหรือถูกลั่นแกล้งก็ไม่อาจจะพิสูจน์ได้ส่วนเรื่องศพของ

ไอ้นพ..ถ้าหากสืบสาวราวเรื่องจริงๆแล้วผมก็ต้องตกเป็นหนึ่งในผู้ต้องหาอยู่ดี..ซึ่งแน่นอนบรรดาพี่โต พี่วิทย์ และทุกๆคนในเรือนนอนผมก็ต้องเจอแบบนี้ด้วย
           ..ที่ผมเจอตอนนี้คือการโดนข่มขู่และบีบบังคับแบบเดียวกับที่นักโทษคนอื่นโดนเมื่อกี้งั้นสินะ..
            "ผมจะถามอีกครั้ง..มีความคลื่อนไหวอะไรอีกรึเปล่า"น้ำเสียงของพัศดีปรมัตถ์เย็นยะเยียบนัยน์ตาคู่นั้นจ้องมองมาที่ผมเขม็ง ทำให้ต้องเม้มปากแน่น กลืนน้ำลายลงคอช้าๆ..
            "คุณทำตัวไม่ต่างกับเมื่อกี้เลย"ไอ้เนมพูดพลางพ่นลมหายใจเฮือกจ้องหน้าพัศดีปรมัตถ์เขม็ง"กำลังบีบให้ไร้ทางสู้กำลังข่มขู่และพยายามกดดันให้คนอื่นทำตามที่ต้องการ"
            "ผมบอกแล้ว..ว่าสีดำมันก็ต้องเจอกับสีดำ"พัศดีปรมัตถ์ตอบสั้นๆห้วนๆแต่ใจความนั้นกลับทำให้ผมลอบขำ

จริงที่เขากำลังทำวิธีการที่ไม่ต่างกับพวกนักโทษแต่มันก็ยังคงแตกต่างเพราะต่อให้เป็นสีดำ เขาก็ยังเป็นสีดำที่ตรงเกินไปไม่ใช่สีดำที่คดเคี้ยวเจ้าเล่ห์ยากจะหยั่งถึงและยากจะต่อกรแบบพี่โตและบรรดานักโทษในเรือนจำแห่งนี้..
         ผู้ชายตรงหน้าผมไม่ใช่สีดำก็แค่คนพยายามจะเป็นแบบนั้นก็เท่านั้น ไม่ว่าจะพยายามทำให้ตัวเองเปื้อนสีดำแค่ไนเขาก็ยังคงเป็นสีเทาที่อ่อนด้อยเกินจะเป็นสีดำอยู่วันยังค่ำ..
          ไม่ต่างกับผมในอดีต ความคิดกบฏความคิดต่อต้าน อยากเปลี่ยนแปลง อยากปลดแอก ไม่อยากทำตามคำสั่งใครไม่อยากเดินไปตามคำสั่งคนอื่น ยังอยากเป็นคนดีท่ามกลางคนคุก และยังอยากดำเนินตามวิธีการของความถูกต้องทั้งที่กำลังอยู่ในที่ๆไม่มีกฏหมาย
         แล้วสิ่งที่ผมได้รับล่ะเป็นอย่างไรความพยายามจะเปลี่ยนเเปลงที่ทำเองอยู่คนเดียวมันไร้ค่าผมทำได้แต่ผมก็ต้องเจอกับเรื่องเลวร้าย เป็นคนดีก็จริงแต่เป็นคนดีที่เลวแล้วจนต้องไหลไปตามกระแสของสังคมอยู่นี่ไงเล่า
          "คุณไม่ใช่สีดำ"ผมลืมตาขึ้นพลางเอ่ยปากพูดริมฝีปากที่เม้มแน่นคลายออกและเอ่ยพูดเพียงแผ่วเบา.."ห้องซ้อมดนตรี"
          "อะไร?"พัศดีปรมัตถ์ขมวดคิ้ว
          "ครูสอนดนตรี อาจารย์ธีระเขาเป็นคนส่งของ"ผมบอกพัสดีปรมัตถ์พลางถอนหายใจเฮือกมีแค่สิ่งนี้เท่านั้นที่ผมจะบอกได้หลังจากถูกคำถามคาดคั้นมากมายดาหน้าเข้าหาใช่ว่าผมจะเกลียดชังหรือไม่พอใจอาจารย์ธีระ แต่นี่มันคือความจริงความจริงที่ผมไม่อาจปฏิเสธและเป็นความจริงที่จะส่งผลกระทบให้กับคนที่ผมรักน้อยที่สุดด้วย..

poomza

ขอบคุนมากคับ

GunGuy

ขอบคุณมากครับ

Klong

ขอบคุนครับ

snooperio

ขอบใจมากมากคับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

wi2

ขอบคุณครับ

iamalegend

ขอบคุณครับ

pt200

ขอบคุณครับ

4_NAY

จะเป็นไงต่อ

pt200

ขอบคุณครับ

Ohmkungz123

ข่อมคับ