OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 131

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
          "อะไร?"พัศดีปรมัตถ์ขมวดคิ้ว
          "ครูสอนดนตรี อาจารย์ธีระเขาเป็นคนส่งของ"ผมบอกพัสดีปรมัตถ์พลางถอนหายใจเฮือกมีแค่สิ่งนี้เท่านั้นที่ผมจะบอกได้หลังจากถูกคำถามคาดคั้นมากมายดาหน้าเข้าหาใช่ว่าผมจะเกลียดชังหรือไม่พอใจอาจารย์ธีระ แต่นี่มันคือความจริง
ความจริงที่ผมไม่อาจปฏิเสธและเป็นความจริงที่จะส่งผลกระทบให้กับคนที่ผมรักน้อยที่สุดด้วย..
"ดี..ดีมาก"พัศดีปรมัตถ์พยักหน้ารับช้าๆริมฝีปากเริ่มแปรเป็นรอยยิ้ม"รู้จักพูด รู้จักให้ข่าวแบบนี้สิถึงจะใช้งานได้เหมือนคนอื่นๆ"
            "แล้ว..คนอื่นๆนี่.."คำว่าคนอื่นทำให้ผมฉุกคิด อยากรู้นักหนาว่าใครกันที่เป็นสาย ใครกันที่เป็นคนคอยส่งข่าวเหมือนกับผม อยากรู้ อยากพบเจอและพูดคุยว่าเขารู้สึกยังไงหรือเป็นคนแบบไหน"มีใครบ้างเหรอครับ"
            "จะรู้ไปทำไม?"พัศดีปรมัตถ์เลิกคิ้วพลางส่ายหน้า"เจอก็รู้เอง อย่าถามมาก"
            "ก็แค่อยากรู้"ผมยักไหล่ ทำเฉย
            "ไม่ต้องพยายามเอาข้อมูลอะไรจากฝั่งผมไปป้อนให้พวกมันหรอก ไร้ประโยชน์!"พัศดีปรมัตถ์เอ่ยปากพลางหันหลังเดินกลับไปที่เดิม คำพูดที่เหมือนจะรู้ ว่าผมคิดอย่างไรนั่นชวนให้หงุดหงิดนัก ไอ้เนมเม้มปากแน่น จ้องมองแผ่นหลังที่ห่างไปไม่มากแล้วหรี่ตาลงน้อยๆ
            "งั้นผมก็ขอพูดอะไรบางอย่าง แม้ผมจะเป็นนักโทษแต่ก็คงมีสิทธิใช่ไหมครับ?"ผมเอ่ยปากพูด ความนัยแฝงแววจิกกัดอยู่ไม่น้อยแต่คนฟังไม่มีท่าทีหยี่ระพัศดีปรมัตถ์ชะงักฝีเท้า หันมามองหน้าไอ้เนมที่ยืนนิ่งอยู่เบื้องหลังแล้วพยักหน้าให้
            "เรื่องที่คุณทำวันนี้.."
             "มีอะไร?"พัศดีเลิกคิ้ว กอดอกจ้องมองผมราวกับรอคำตอบ
             "คุณกำลังบีบบังคับ ทำให้เราไม่มีทางเลือก ผมรู้ว่ากฏเกณฑ์ในนี้มันหย่อนยาน ทำให้พวกที่มีอิทธิพลสามารถทำอะไรก็ได้ตามใจชอบ แต่กฏที่คุณตั้งขึ้นมันมากเกินไป"
             "ใครๆก็พูดแบบนี้ แต่หากไม่กำหราบเสียบ้างจะไม่รู้ว่าใครกันแน่ที่เป็นผู้ต้องหา เป็นคนทำผิด..นักโทษพวกนี้ได้อิสระกันมากเกินไปแล้ว และไม่เคยสำเหนียกว่าตัวเองทำเลวถึงได้ติดคุก เอาแต่เรียกร้องอิสระภาพหรือความเห็นใจ ทีตอนพวกมึงทำชั่ว ไม่เห็นจะคิดแบบนี้บ้างไม่เคยเห็นใจคนที่ถูกพวกมันทำลายชีวิตจนย่อยยับ"
              "............"คำพูดของพัศดีปรมัตถ์ทำให้ผมนิ่ง..เงียบไปอย่างจนต่อคำต่อกร ขณะที่ใบหน้าของคนพูดฉายแววคั่งแค้น ไม่พอใจ
              "มาคร่ำครวญว่าตัวเองกำลังถูกลิดรอนสิทธิที่ควรมี เอาแต่พูดว่าถูกกดขี่ทำร้าย ลองนึกถึงเวลาที่ไปทำคนอื่นแล้วมองกลับมาที่ตัวเองบ้าง ที่เจอแค่นี้มันยังนับว่าน้อยไปด้วยซ้ำ สำหรับพวกเดนคนที่ทำเลวมาจนชินชาอย่างพวกมึง!"
              "...หึ..."ฟังแล้วผมหัวเราะหึ..คล้ายจะขบขัน..หากแต่นึกสมเพชกับภาพพจน์ของคนคุกในสายตาคนภายนอกที่ไม่เคยเเปรเปลี่ยนไปสักนิด แม้ว่าคนๆนั้นจะเป็นพัศดีที่คลุกคลีอยู่กับพวกเลวๆแบบผมก็ตาม
              "ผมรู้ว่าพวกผมมันเลว ฆ่าคน ทำร้ายคนอื่น ทำเลวทำชั่วมามากต่อมากจนต้องมาอยู่ในนี้ เพื่อชดใช้กรรมที่ตัวเองก่อขึ้น แต่นี่มันคือสาเหตุที่เราจะต้องถูกกดขี่หรือถูกทรมารงั้นเหรอ? พวกคุณมีสิทธิอะไรมาตัดสินใจว่าพวกผมแต่ละคนเป็นยังไง ถึงพวกกูจะเป็นนักโทษฆ่าคนตาย แต่ก็ไม่เคยเอาสมองเน่าๆนี่ไปตัดสินคนอื่นว่ามันดีเลวแบบไหนหรือไปมองใครว่ามันไม่ใช่คน มีหน้าที่ชดใช้โทษผมก็ทำ มีหน้าที่ก้มหน้ารับกรรมผมก็ทำ แล้วกับอีแค่แสงสว่างเล็กๆในนี้ก็ยังคิดจะปิดมันลงไปอีก"
             "ที่คุณทำมันไม่ใช่ทางที่ถูกต้อง คุณกำลังทำให้พวกเราไม่มีทางเลือกอะไรนอกจากการก่อจลาจลแบบที่คุณกำลังกลัว"ไอ้เนมกำหมัดแน่นจ้องหน้าพัศดีเขม็ง"แต่เดิมอาจจะมีคนกลัว อาจจะมีคนไม่อยากเข้าร่วม แต่คุณรู้ไหมว่าตอนนี้นักโทษทุกคนกำลังต่อต้านคุณและพร้อมจะหันไปหาฝั่งตรงข้ามทันทีที่มีคนเอ่ยปากขอ คุณอาจจะต่อกรกับคนไม่กี่สิบคนได้ แต่ไม่ใช่กับนักโทษเป็นร้อยๆที่กำลังโกรธแค้นคุณอยู่ตอนนี้ คุณกำลังถูกความเกลียดชังโหมเข้าใส่ และคนที่สู้แบบหลังชนฝามันมักจะเป็นหมาบ้าที่กัดได้ไม่เลือก"
             "...ขอบใจ"
              พัศดีปรมัตถ์ยกมือขึ้นโบกให้ผมอย่างไม่สนใจ เขาหันหลังและเดินออกไปจากที่ๆผมยืนอยู่อย่างรวดเร็ว ไอ้เนมกำหมัดแน่น จ้องมองแผ่นหลังนั้นด้วยความรู้สึกอัดอั้น ไม่รู้ว่าเขาจะเข้าใจ นึกสนใจหรือคล้อยตามคำพูดของผมไหม จากความคิดของพัสดีปรมัตถ์ที่พูดออกมามันก็บอกได้มากพอดูแล้วว่าเขาก็ไม่ได้มองว่านักโทษอย่างเราๆคือคนร่วมสังคมเดียวกัน เขายังคงเหยียดหยามและรังเกียจผมแบบเดียวกับที่คนอื่นๆคิด ผมไม่ได้คาดหวังว่าจะพูดให้เขาเปลี่ยนใจได้ แต่แค่เขารับฟังบ้าง มันก็มากเพียงพอแล้ว
           ท้องฟ้ามืดครึ้มในเวลาย่ำค่ำเหลือเพียงแสงสลัว ผมหรุบตาลงมองพื้นแล้วถอนหายใจเบาๆ อีกไม่ถึงเสี้ยวอึดใจ สายฝนก็ค่อยพร่างพรูลงมาเงียบๆสาดปะทะร่างกายผมที่ยืนนิ่งอยู่ข้างโรงฝึกงาน ไอ้เนมขมวดคิ้วหันหลังจะเดินดิ่งเข้าไปที่โรงอาหารเพื่อจะได้ทานข้าวเย็นกับทุกคนเสียที ทว่าร่างของคนที่ก้าวออกมาปรากฏกายเบื้องหน้าเงียบๆกลับทำให้ผมชะงัก..
           ใบหน้าคมเข้มที่แสนคุ้น ร่างกายสูงใหญ่ยืนตระหง่าน นัยน์ตาดุดันที่จ้องมองมาเงียบๆกลางสายฝนทว่าความนัยน์นั้นกลับทำให้ผมหนาวสันหลังเยือก ตัวสั่นระริกขึ้นมาโดยพลัน..
       เพราะสายตานั้นมันช่างเต็มไปด้วยความผิดหวัง ความโกรธเกรี้ยว ความตกตะลึงและเพลิงโทสะที่โหมกระพือ...
        ฝ่าเท้าสองข้างของผมชาดิกไม่อาจขยับไหว ร่างทั้งร่างนิ่งงันได้แต่ยืนทื่อกลางฝน แน่นิ่งราวกับจะสิ้นลมหายใจ..
ริมฝีปากที่สั่นระริกพึมพัมชื่อของคนๆนั้นออกมาแผ่วเบาท่ามกลางหัวอกที่ระทึกไหว..
          "พี่โต"
Improbable : 30 ความเปลี่ยนแปลง
       "พี่โต"
        เสียงกระซิบพึมพัมเป็นถ้อยคำเพียงเบาแผ่วจากร่างตรงหน้าเข้าสู่สติรับรู้เพียงน้อยนิด โตก้าวเท้าเข้าประชิดร่างผอมเบื้องหน้า จ้องมองคนรัก..หรือคนที่ได้ชื่อว่าเป็นคนรักที่กำลังยืนตัวสั่นงักงกอยู่กลางสายฝน สายตาของมันหวาดหวั่น
สีหน้าของมันซีดเผือด หวาดกลัว ทว่ามันไม่ได้ทำให้หัวใจที่เต้นเร่าด้วยความโกรธเกรี้ยวผสมกับความปวดร้าวทุเลาลงสักนิด หูยังมีเสียงอื้ออึงส่งเสียงวี้ๆด้วยความโกรธที่จุกอก ยิ่งมองเห็นมันค่อยๆถอย ก้าวเท้าไปเบื้องหลัง ขยับห่างร่างกายของเขาที่ประชิดใกล้ แววตาหวาดกลัว ความหวาดผวาหวั่นระแวงที่แสดงออกมาดั่งค่อยๆฉีกเนื้อของสติและความอดทนให้ขาดผึง
       "โอ๊ย!"ฝ่ามือของพี่โตคว้าหมับ บีบท่อนแขนแน่นทำให้ผมสะดุ้งเฮือก ฝ่ามืออุ่นร้อนจัดผิดแผกกันอย่างสิ้นเชิงกับความเย็นของน้ำฝนที่พรมพร่างลงบนผิวกาย ทั้งความปวดร้าวแล่นจี๊ดจากกระดูกแขนที่ถูกบีบทำให้ผมร้องออกไปด้วยความเจ็บปวด และยิ่งสะดุ้งเฮือกมากขึ้นเมื่อสบนัยน์ตาที่วาววับของพี่โต ริมฝีปากเม้มแน่นและออกแรงลากเเขนผมเข้าไปในซอกตึกนั้นอย่างรวดเร็ว
        แผ่นหลังสัมผัสกับผิวปูนซีเมนต์เจ็บแปลบขึ้นมาเมื่อแรงหวี่ยงนั้นไม่ใช่น้อยๆ แต่ตอนนี้ผมกำลังหวาดกลัวเกินกว่าจะออกปากพูดใดๆออกมา ยิ่งเมื่อสบแววตาคุกรุ่นและสีหน้าของพี่โตแล้วยิ่งไม่กล้าเอ่ยคำใด นัยน์ตา...ที่เต็มไปด้วยความผิดหวัง ไม่เข้าใจ ความปวดร้าว ความเจ็บปวดจากการถูกผมหักหลัง..
       ...ไม่ต้องถามก็รู้ ไม่ต้องบอกก็เข้าใจ และรู้ดีว่าผมเป็นคนทรยศ คนสองหน้าที่คอยบอกความลับของพี่โตและพรรคพวกให้กับพัศดี..
       คนโกหก คนหลอกลวง
       น้ำตาร้อนๆไหลอาบแก้มผมทันทีด้วยความเจ็บปวด ยิ่งสบมองแววตาของผู้ชายที่ยืนนิ่งไม่พูดอะไรอยู่เบื้องหน้ายิ่งทำให้ริมฝีปากของผมสั่นระริก อยากจะออกปากพูด อยากจะบอกอยากจะทำอะไรอีกมากมายแต่ก็ไร้เรี่ยวแรงจะเอ่ยคำใด รอบตัวเราสองคนมีแต่ความเงียบ ท่ามกลางสายฝนที่สาดซัดมาเบื้องนอก สายลมเย็นลอดผ่านผิวกายขณะที่เบื้องนอกมีแสงจ้าแปลบปลาบจากท้องฟ้าคะนองฝน ผมอยากให้พี่โตตะโกนด่าว่า โกรธผม ทำร้ายผม หรือทำอะไรกับผมก็ได้ไม่ใช่เงียบไม่ใช่ไม่พูดอะไรแล้วยืนมองผมด้วยแววตาเหมือนใจสลายแบบนี้..
        ..เพราะมันยิ่งทำให้ผมรู้สึกผิด และยิ่งทำให้รู้สึก ว่าไอ้คนสองหน้าอย่างผมมันไม่มีค่ากระทั่งจะให้พี่โตพูดคุยด่าทอใส่เสียด้วยซ้ำ..เพราะกระทั่งหน้าผมเขาก็ยังทำเหมือนเจ็บปวดนักเวลาได้มองมัน..
        แต่มันก็สาสมดีไม่ใช่เหรอ ในเมื่อผมมัน..ทรยศ..
      "พี่...พี่โต..."ริมฝีปากของผมสั่นระริกไหว พยายามกลืนก้อนสะอื้นที่จะออกจากริมฝีปากอย่างยากเย็น พลางเอื้อมมือไปหา ดึงชายเสื้อของพี่โตไว้ด้วยฝ่ามือที่สั่นระริก..
      ...ได้โปรด...ได้โปรดพูดอะไรเสียบ้าง อย่างเงียบ อย่าเงียบแบบนี้ เพราะมันทำให้ผมกลัวว่าพี่จะไม่ยอมยกโทษให้กัน
      "...พี่โต...."ไอ้เนมสะอื้นฮัก เอื้อมมือทั้งสองข้างแตะลงบนมือหนา พยายามแตะปลายนิ้วแกร่งเพื่อสัมผัส ทว่ามันกลับไม่มีท่าทีจะยอมเคลื่อนไหวใดๆเลย..
      "พะ..."
เพี๊ยะ!
ปึก!
      ฝ่ามือหนาสะบัดออกจากปลายนิ้วของผมที่พยายามถลาเข้าหา พร้อมกันนั้นก็กำหมัดแน่นแล้วพุ่งตรงมายังใบหน้าของผม มันคงจะดีกว่านี้หากหมัดนั้นจะตรงเข้ามาที่หน้าหรือชกผมเสียเพราะความโกรธ ไม่ใช่เหวี่ยงหมัดลงยังข้างกายชกลงกับผนังปูนซีเมนต์อย่างรุนแรงจนเลือดซึมชื้น..และร่างสูงหอบแฮ่ก..ราวกับกำลังกลั้นอารมณ์อย่างสุดกำลัง..
        "พี่โต...พี่..."ผมสะอื้นฮักเอื้อมมือไปหามือหนาที่ยังคงคาอยู่บนผนังซีเมนต์ พยายามจะดึงมือที่เลือดไหลอาบนั้นออกมาจาผนังหากแต่ร่างของพี่โตกลับยังไม่มีท่าทีว่าจะเคลื่อนไหว ดวงตาคู่นั้นไม่ยอมมองสบตา ใบหน้าเบือนไปทางอื่นราวกับไม่อยากมองคนอย่างผมให้เสียสายตา
         "พี่..."
          "หุบปาก!"เสียงตวาดลั่นสวนมาทำให้ผมสะดุ้งเฮือก น้ำตาพลันรินไหลออกจากผิวแก้มทันทีที่นัยน์ตาคู่นั้นหันมาสบ ดวงตาของพี่โตแดงก่ำราวกับกำลังกลั้นน้ำตาไม่ให้รินไหล ความนัยน์จากแววตานั้นยังคงมีแต่ความผิดหวัง ชอกช้ำ ไม่เข้าใจ ซึ่งยิ่งบาดลึกเข้าไปในหัวใจผมมากขึ้นจนยากจะต้านทาน..
         "กูทำอะไร..."ริมฝีปากของพี่โตพึมพัมเสียงเบาแผ่วใบหน้านั้นก้มต่ำราวกับกำลังพยายามสงบอารมณ์"กูทำอะไร
ไม่ดีตรงไหน กูทิ้งมึง กูทำให้มึงโกรธเกลียดกูหรือไงมึงถึงได้ทำกับกูแบบนี้!"ฝ่ามือของพี่โตคว้าหมับแล้วบีบแขนผมแน่น ใบหน้าแดงก่ำด้วยแรงโทสะผสมกับความคับอกคับใจจ้องมองสบตาผมด้วยดวงตาวาวโรจน์  พลางออกแรงเขย่าตัวผมแรงๆ
"กูทำเพื่อมึง กูอยากจะดูแลมึง ทั้งที่กูบอกว่ารักมึง กูรักมึง แล้วมึงกลับทำกับกูแบบนี้! มึงทรยศกู มึงขายความลับของพวกกูให้กับไอ้พัศดีนั่น!เมื่อกี้มึงยังมาทำร้องไห้บอกกูว่ากลัวจะถูกทิ้งแล้วรับไม่ได้ที่รู้ความจริงคนสุดท้าย..."
         "มึงพูดแบบนั้นทั้งที่มึงรู้อยู่แล้ว มึงรู้ดีแก่ใจซ้ำยังเป็นสายให้พวกมัน..."ริมฝีปากขอพี่โตเม้มแน่นก่อนจะตะโกนใส่ผมอย่างสุดกลั้น
"กูที่กลัวว่ามึงจะเสียใจเหมือนเป็นไอ้โง่ไม่มีสมอง..เนม...มึงบอกกูมาซิว่าทำไมมึงถึงทำแบบนี้ ทำไมมึงถึงทรยศกู ทั้งๆที่กูไว้ใจมึงและไม่เคยคิดว่ามึงจะทำกับกูแบบนี้!"
          "....พี่...ผม...ฮึก!..พี่โต.."ผมร้องเสียงสั่นร่ำไห้กลั้นสะอื้นกับความนัยน์ใจที่ถูกส่งมาหาจนร่างสั่นไหว ความรู้สึกผิดและความปวดร้าวกำลังจู่โจมเข้าไปในหัวใจจนแทบไม่มีเรี่ยวแรงจะทำอะไรอื่น ทั้งสีหน้า ทั้งแววตา ทั้งการกระทำที่บ่งบอกว่าผิดหวัง ผิดหวังมาก..และเสียใจเป็นที่สุด
          "ผมขอโทษ..."ริมฝีปากผมสั่นไหว พูดได้แต่เพียงคำโง่ๆที่ตอนนี้พี่โตไม่ได้ต้องการมันก็เท่านั้น
          "ขอโทษ...มึงมาขอโทษอะไรกู ทั้งๆที่มึงทำไปแล้ว!"เสียงตะโกนนั้นยังคงดังลั่นกรอกหู ใบหน้ารวดร้าวของพี่โตแนบชิดพร้อมกับดวงตาแดงก่ำ
"ไอ้เนม..กูไม่เคยคิดว่ามึงจะเป็นคนแบบนี้ กูผิดเองที่คิดไว้ใจมึง ผิดเองที่คิดว่ามึงไม่มีวันทรยศ เพราะกูโง่เองใช่ไหม..ตอบกูมาสิ..ตอบกูมา!"
         "........."
          "กูถามตอนนี้แล้วเงียบ ทำได้แค่ร้องไห้สะอึกสะอื้น มึงทำอย่างอื่นไม่เป็นหรือไง ตอบกูมาสิ ตอบกู!"ฝ่ามือของ
พี่โตบีบคางผมแน่น เชิดขึ้นเพื่อไม่ให้ผมก้มหน้าก้มตาร้องไห้อยู่อย่างนั้น ให้ใบหน้าแหงนเงยมาสบนัยน์ตาที่เคืองโกรธ แววตาวาววับเต็มไปด้วยความรวดร้าวผิดหวัง..ริมฝีปากของพี่โตตะคอกถามไม่หยุด แต่แม้จะถามแค่ไหน คำตอบของผมมีเพียงคำว่าขอโทษ..และขอโทษ...
         ขอโทษ..ที่ต้องทำแบบนี้..ขอโทษ..ขอโทษที่ทำให้พี่ผิดหวัง เสียใจ...ขอโทษ ขอโทษจริงๆ...
         "มึงตอบกูมาสิไอ้เนม!"พี่โตตะคอกดังลั่นแล้วละมือออกจากไหล่ของผม ผละออกพลางหอบแฮ่กด้วยความ
เคืองโกรธ ร่างสูงใหญ่ยืนตระหง่านอยู่ด้านบนร่างของผมที่ทรุดกายลงบนพื้นทำได้เพียงสะอึกสะอื้นร้องไห้ด้วยความรู้สึกผิดที่ทิ่มแทงเข้ามาในใจ..
"ขอโทษ...ผมขอโทษ..."คำตอบโง่ๆยังคงดังซ้ำซากมาจากปากของผมไม่รู้จะพูดอะไร ไม่รู้จะตอบยังไงไม่รู้จะอธิบายแบบไหนกับเรื่องที่ตัวเองได้เจอและได้คิดจะบอกได้อย่างไรว่าเพราะความหวาดระแวงจะตอบได้หรือว่าเพราะความกลัว...กลัวจะถูกทิ้งและไม่อยากให้พี่โตทำอะไรไม่ดีอีก..

poomza

ขอบคุณมากครับ

neunge

ขอบคุณมากครับ]

GunGuy

ขอบคุณมากครับ

Klong

ขอบคุนครับ

snooperio

ขอบใจมากมากเลยคับพี่

tarsii

ขอบคุณมากนะ

wi2

ขอบคุณครับ

iamalegend

เศร้าอ่ะ

pt200

ขอบคุณครับ

4_NAY

ดีที่รู้ก่อนจะได้กลับลำ

pt200

ขอบคุณครับ

Ohmkungz123

ข่อมคับ