OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 133

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
"ดะเดี่ยว..."ผมร้องเรียกพี่โตเบาๆเมื่อเขาทำท่าจะเดินฝ่าฝนออกไป
            "........"นอกจากไม่มีคำตอบใดกลับมาแล้วพี่โตยังคงเดินออกไปเช่นเดิม หากแต่คราวนี้ปล่อยแขนผมลงทันควัน
           "พี่โต..เดี่ยวก่อน..ขาผมมันเปื้อน.."ผมเอยท้วงคนที่ทำท่าจะเดินออกไปเบาๆขณะที่ก้มหน้าก้มตาเช็ดคราบที่ไหลเปื้อนท่อนขาด้วยความอดสู..
"เดินออกไปเดี๋ยวมันก็หายไปเอง.."ริมฝีปากของพี่โตแสยะยิ้มมองมาคล้ายจะหยัน"แต่กูว่าปล่อยให้มันเปื้อนแบบนั้นก็ดีแล้วมึงจะได้จำไว้เสียบ้างว่าตัวเองมันเปื้อนอะไรไปแค่ไหน!"
                  คนเอ่ยวาจาเสียดหูหันหลังกลับเดินก้าวออกไปอย่างไม่แยแส ขณะที่เสียงพูดนั้นซึมซับเข้ามาในสมอง
ของผมอย่างรวดเร็ว และยังคงตกตะกอนทิ้งอยู่อย่างนั้นไม่หายไปไหนต่อให้มีสายฝนเทลงมารดทั้งตัวไปก็เท่านั้น
ล้างไม่หาย เช่นเดียวกับความจริงที่พี่โตพูด..
         แสร้งทำเหมือนตัวเองสูงส่งพูดเหมือนกับตัวเองดีนักหนา มองคนอื่นว่าเลวชั่วทั้งที่ผมก็ไม่ได้ต่างกันเลย..
          ผมก็เคยฆ่าคน เคยทำร้ายคนอื่นเคยส่งยา เคยเป็นอีกคนหนึ่งที่ได้เห็นนพตายไปต่อหน้า..
            คนอย่างผมมันไม่ใช่คนดีเป็นคนที่เลวแล้วแปดเปื้อนดินโคลนไปแล้วและตราบาปที่ยังอยู่ในใจก็ไม่มีวันล้างออก
           แข้งขายังคงสั่นไหวยามค่อยพยุงกายจากพื้นเพื่อลุกขึ้นและเดินไปที่โรงอาหารท้องร้องโครกครากแต่กลับรู้สึกคลื่นไส้อยากอาเจียนเสียอย่างนั้นสายฝนพร่างพรมลงบนกายขณะที่ก้าวขาออกจากซอกตึกอย่างเชื่องช้า..ผมก้มมอง
ฝ่ามือตัวเองและแตะลงบนรอยช้ำข้างริมฝีปากที่เจ็บแสบ..
            ต่อให้นักโทษในนี้เป็นคนเลวก็ยังไม่มีใครทรยศไม่มีใครหักหลังพวกพ้อง..และ...ไม่เคยมีใครหักหลังคนที่ตัวเองรักลง
            คนที่คิดว่าตัวเองดีไอ้คนที่คิดว่าตัวเองสูงส่งกว่าคนอื่นแบบผมแท้จริงแล้วเลวกว่าคนที่ผมดูถูกไปนับร้อยเท่าพันเท่า..
            ผมพยายามมองฝ่าความมืดมิดไปหาใครหรือแสงไฟที่ไหนสักที่เพื่อนำทางตัวเองได้ก้าวเดินทว่าก็ไม่พบสิ่งใดนอกจากความมืด คนที่ผมรักเดินออกไปแล้วห่างออกไปพร้อมกับคำพูดที่บอกว่าความสัมพันธ์ของเราจะไม่มีวันกลับไปเป็นเหมือนเดิมอีก....ผมกลายเป็นคนโกหก คนสัปปลับคนทรยศ คนที่สมควรจะถูกทอดทิ้งและดูแคลน..
            ..ทั้งที่ทำใจไว้แล้วแต่ผลของมันก็ยังรุนแรงนักจนไม่อาจรับไหวไม่สะอื้นในลำคอพร้อมกับพ่นหัวเราะออกมาราวกับขบขันขำกับตัวเองที่ไม่รู้จะตะเกียดตะกาย จะพยายามทำแบบนี้ไปเพื่ออะไรผมทำแบบนี้ลงไปทำไมกันแน่
ในเมื่อมันไม่เคยมีอะไรดีขึ้นต่อให้พยายามจะตะกายออกจากหลุมที่ตัวเองตกลงมามากแค่ไหนก็ไร้ผล..มีแต่จะแย่ลง..
แย่ลง ก็เท่านั้น..
Improbable : 31  ความแตก
     "เนม..นี่มึงกับพี่โตยังเป็นเหมือนเดิมกันอยู่ใช่ไหม?"คำถามสั้นๆดังมาจากเมฆ คำถามที่ผมไม่คิดว่าจะได้ยินทำให้
ไอ้เนมเลิกคิ้ว หันหน้ามาสบตาคนพูดซึ่งเต็มไปด้วยความสงสัย
      "อะไรคือเหมือนเดิม?"ผมออกปากถาม
      "ก็แบบ...รักกันเหมือนเดิมงี้"เมฆมันว่าพลางเกาหัวแกรกๆด้วยสีหน้าลำบากใจไม่น้อย
"กูพูดไม่ถูก..แต่ กูเห็นว่ามันไม่เหมือนเดิม"
      "แล้วมันต่างจากเดิมตรงไหน?"
      "ก็...กูดูว่ามันผิดปกติ"เมฆมันบ่นพร้อมกับร้องจิ๊กจั๊กในลำคอ แต่คำตอบนั้นทำให้ผมขยับยิ้มพลางทอดมองไปยังแผ่นหลังของคนที่ตนเองเคยคุ้นซึ่งกำลังนั่ง คุยอยู่กับพี่วิทย์พี่กันย์และบรรดาหัวโจกในแดนสิบสอง คำถามของเมฆและแววตาสงสัยของมันเป็นเหมือนอะไรสักอย่างที่ทิ่มแทงเข้ามาในจิตใจ..
       "แล้ว..พวกเราเคยมีความสัมพันธ์อะไรที่มันปกติกับเขาด้วยเหรอ?"ไม่รู้เพราะต้องการประชด เพราะเจ็บ..เจ็บจริงๆหรือต้องการระบายอะไรออกไปผมถึงได้พูดแบบนั้น ออกปากตอบคำมันด้วยรอยยิ้มเฉยชาทั้งที่หัวใจเจ็บแปลบ เจ็บร้าว
ทั้งร่างกาย ทั้งหัวใจและกระทั่งลมหายใจเข้าออก  แต่..คำตอบของผมก็ไม่ได้ผิดหรอก
       เพราะพวกเราไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรที่มัน"ปกติ"ไม่ใช่แค่ผมกับพี่โตในตอนนี้แต่หมายถึงในอดีตก็ด้วย
และ..หมายถึงทุกคนด้วย
       การกระทำของพวกเรา มันมีส่วนไหนที่เข้าข่ายคนปกติ?
       ถ้าปกติจะฆ่าคนเหรอถ้าเป็นคนดีเหมือนคนอื่นๆเขาจะต้องมาอยู่ในคุกเหรอ? ถ้าปกติจะมารักผู้ชายด้วยกันงั้นเหรอ?
และถ้าปกติ...จะทำแบบนี้กับคนรักของตัวเองได้ยังไง?
       "ยิ่งมึงพูดแบบนี้กูยิ่งคิดว่ามึงมีอะไรในใจ ทำไมเหรอ?หรือยังโกรธที่พี่โตไม่บอกมึงเรื่องนี้"
        "เปล่า"ผมเอ่ยปากปฏิเสธสั้นๆพลางส่ายหน้าริมฝีปากบิดขึ้นเป็นรอยยิ้ม ไม่รู้จะตอบ ไม่รู้จะพูดอย่างไรกับเรื่องที่เกิดขึ้น..
              ผมมองภาพตรงหน้าคู้เข่าเข้ามากอดแน่นพลางหลับตาลงช้าๆ ยามนึกถึงเรื่องราวที่ผ่านมากเงียบๆ..
        หลังจากวันนั้น ทั้งที่คิดว่าความจะแตกทั้งที่คิดว่าจะต้องเจอกับสายตาโกรธแค้นผิดหวังหรือมาดร้ายจากบรรดานักโทษคนอื่นในเรือนจำไอ้เนมคิดจินตนาการถึงสิ่งที่เลวร้ายที่สุดที่ตัวเองต้องพบเจอ กระทั่งถูกรุมทำร้ายถูกรังควานหรือเข่นฆ่า..แต่เปล่า...มันไม่ได้เป็นแบบนั้น เพราะทุกอย่างยังคงเป็นปกติไม่มีใครรู้ว่ามีอะไรเกิดขึ้น ไม่มีรู้ว่าผมไปทำอะไรแบบไหนไว้
        พี่โตไม่พูดอะไร พี่โตไม่บอกใครพี่โตยังคงนิ่ง..เงียบ ทำทุกอย่างเหมือนเช่นเคยไม่แม้กระทั่งจะแสดงออกว่าโกรธหรืออะไรกับผมด้วยซ้ำ
          ทุกอย่างเหมือนเดิม...เหมือนเดิมแต่ก็เป็นอย่างที่เมฆบอก คือมันไม่เหมือนเดิม พี่โตอาจจะไม่แสดงออกถึงความโกระเคืองผิดหวังเสียใจแทบคลั่งอย่างที่เป็นเมื่อวันนั้นอีก ไม่โกรธไม่ลงไม้ลงมือหรือทำอะไรโจ่งแจ้ง ยังคงอยู่ที่นี่ ยังคงให้ผมอยู่ข้างกายทุกอย่างยังเป็นเหมือนเดิม เหมือนเมื่อครั้งที่ผมกับเขายังรักกันอยู่..ไม่สิ
ตอนนี้ก็ยังคงเป็นแบบนั้น ผมกับพี่โตยังรักกัน พี่โตไม่ได้บอกว่าเกลียดพี่โตไม่ได้บอกว่าชิงชัง ไม่ได้ถอยห่างไม่ได้เลิกรัก...แต่การถูกทอดทิ้ง ถูกด่าว่าทำร้ายถูกเกลียดชังไม่รักไปมันยังจะดีเสียกว่า..
         เรายังคงรักกัน..แต่...ก็ยังคงเกลียดกันพี่โตไม่ได้บอกว่าไม่รัก แต่พี่โตบอกว้าผิดหวัง..เสียใจและเกลียดชังพฤติกรรมแบบนี้ของผม คนสองหน้า คนโกหกคนทรยศที่ไม่เคยมองแง่ดีของคนอื่น ไม่เคยสนใจคนอื่น สนใจแต่ตัวเอง มีแค่ตัวเอง
ร่ำไป พี่โตทำอย่างที่บอกคือไม่ทอดทิ้ง ไม่ได้ทิ้งแต่ก็ไม่ได้รัก...หรือบางทีอาจจะรัก แต่รักนั้นมีความเกลียดชังและความผิดหวังจากการถูกทรยศเคลือบแฝงอยู่ทุกๆการกระทำ..ไม่โกรธเกลียดทำร้ายแต่เฉยชา..ความเย็นชาของคนรักกำลังทำให้ผมเป็นบ้า..         
         ตั้งแต่วันนั้น แม้จะอยู่ข้างๆแต่อ้อมกอดอุ่นฝ่ามือที่ลูบหัวปลุกปลอบรักใคร่ผมอย่างอ่อนโยน รอยยิ้ม..และแววตาอ่อนหวานห่วงหานั้นกลับจางหายไปราวกับไม่ปรากฏ..ยังคงอยู่ข้างๆแต่ไม่ได้มองมาด้วยความรักไม่จ้องมองมาตรงๆแต่มีเพียงสายตาเหลือบแล และคำพูดบาดหูไม่ต่างอะไรกับสภาพของคู่รักที่ใกล้จะเลิกราเพราะมันไม่มีความรู้สึกอื่นใดมอบให้กันนอกจากความเฉยชา..มองผ่านไม่สนใจราวกับไม่มีตัวตนและกำลังแข่งกันทำร้ายจิตใจอีกฝ่ายเพื่อให้ทนไม่ไหวไปเรื่อยๆ.. ...ไม่ได้ทอดทิ้งไม่ได้เลิกรัก แต่กลับทำเหมือนไม่รัก ไม่สนใจกันอีกแล้ว..
          สิ่งที่ผมได้รับไม่รู้จะบอกว่าสาสมแล้ว...สมควรแล้ว หรือจะให้นั่งโศกเศร้าทุกข์ทรมารกับมันดีผมไม่รู้ วันๆก็ได้แต่ทำตามคำสั่งของพี่โตไปเงียบๆไม่หือไม่อือไม่โวยวายอะไรไม่ใช่ไม่รู้สึก แต่เพราะรู้ ว่าต่อให้โวยวายไปมันก็เท่านั้น
และบัดนี้เหมือนกับว่าคำสั่ง คำถากถางที่ได้รับจะเป็นเพียงทางเดียวที่ทำให้ผมได้ยินเสียงของพี่โตได้คุยกันสั้นๆได้ยินเสียงนั้นเอ่ยเรียกชื่อผม แม้ความนัยน์จะไม่ใช่เรื่องดีแต่ก็ยังดี...ดีกว่าต้องถูกมองเมินไม่เห็นในสายตา...
      ความเฉยชานี้คือการลงโทษคำถากถางนี้คือการประณาม และอ้อมกอดที่ไม่มีแม้เศษเสี้ยวของความรักนี้คือการทรมารให้ตายทั้งเป็น
     ในสายตาคนอื่นจะเป็นอย่างไรไม่รู้จะมองว่าเรายังรักกันดีหรือจะมองว่าผมกับพี่โตแปลกไปจนต้องออกปากถามเหมือนเมฆผมก็ไม่ทราบ..รู้แต่เพียงว่ามันเป็นโทษที่สาสมแล้วสำหรับตัวเอง..ไม่สิ
จะบอกว่าน้อยไปก็ยังได้..โทษของคนทรยศ..
              "เมฆ..."ผมเงยหน้าขึ้นมาจากหัวเข่าตัวเองสะดุ้งเล็กๆเมื่อพบว่าเมฆมันกำลังจ้องมองตัวเองอยู่เงียบๆก่อนแล้ว
แววตาวาวๆแสดงความสงสัยของคนตรงหน้าทำให้ผมหรุบตาเมินไปเสียพยายามจะไม่ให้นัยน์ตาผ่าวร้อนและปวดระบมคลายจะร้องไห้ให้มันได้เห็น..
              "มีอะไร?"แววตาของมันจริงจัง สายตาที่จ้องมองมาเต็มไปด้วยความใคร่ครวญเหมือนกำลังจะรอให้ถามอะไรบางอย่าง..
              "ตอนที่มึง...ทรยศพี่วิทย์..มึงรู้สึกยังไง"ผมเอ่ยถามออกไปสั้นๆจะด้วยความหวั่นไหวหรือหวาดกลัวอะไรก็ไม่รู้ แต่นั่นทำให้คนฟังนิ่ง...เงียบไปอย่างไม่เคยเป็นทั้งนัยน์ตาที่ค่อยหรุบลงช้าๆยามนึกถึงอดีต
              "ถามทำไมหรือมึงไปทำอะไรให้พี่โตมันเกลียดเข้า"คำถามจี้ใจทำให้ผมหน้านิ่ว...ปวดจี๊ดขึ้นมาทันควัน..
              "กู...แค่อยากรู้..."ผมงึมงัมตอบไปสั้นๆก่อนจะถอนหายใจเฮือก
"ที่จริง...วันนั้นได้คุยกับพี่กันย์.."
               "ทำไม?"เมฆเลิกคิ้ว สีหน้าเคร่งขรึมเมื่อได้ยินชื่อนั้น...
         ผมมองหน้ามันเงียบๆสีหน้าและแววตาของเมฆมีเพียงกระด้างขึ้น ไม่ได้แฝงแววอาลัยรักใคร่เช่นที่ผ่านมา
บางที...อาจจะบอกได้ว่าหัวใจของมันไม่มีพี่กันย์อยู่อีกแล้วจริงๆ
           ใจดวงนี้อาจจะถูกความเกลียดชังครอบงำไปแล้วถึงได้ทำแบบนั้นกับพี่ชายสุดที่รักของตัวเอง..
             แต่...คนอย่างผมก็ไม่มีสิทธิ์ไปดูถูกหรือกล่าวว่าการกระทำของเมฆเพราะที่ตัวเองทำลงไปมันมากกว่าด้วยซ้ำ
            "ทำไมมึงถึงทำแบบนั้น"คำถามของผมทำให้มันนิ่วหน้าเมฆสุดหายใจลึก ก่อนจะหัวเราะออกมาขื่นๆ
             "กูก็ไม่รู้.."ริมฝีปากของคนพูดยกรอยยิ้มคล้ายขบขัน
"กูไม่ใช่คนฉลาดที่จะมานั่งคิดว่าต้องทำอย่างนั้นอย่างนี้แต่กูผิดหวัง..กูเสียใจ รู้สึกว่าตัวเองเป็นคนโง่ที่ถูกพี่ตัวเองหลอกครั้งแล้วครั้งเล่า ซ้ำไปซ้ำมา กูไม่รู้ว่าพี่กันย์รักกูจริงรึเปล่าต่อหน้าก็ยิ้มและทำเป็นรักกูนักหนา แต่ลับหลังกูกลับทำแบบนั้นกับกู.."  
             "เรื่องอะไร?"
             "อ้อ...มึงคงยังไม่รู้"เมฆฟังคำถามของผมแล้วกระตุกยิ้มขึ้นมาวูบหนึ่ง"แต่ไม่รู้ก็ดีแล้วกูให้อภัยไม่ได้หรอก ถึงกูจะไม่ได้แค้นอย่างที่เคยเป็น แต่..จะให้กลับมาไว้ใจน่ะเป็นไปไม่ได้หรอก"
              "ผลของความแค้นมันเล่นงานกูสาหัสปางตายแค่ไหนครั้งเดียวก็เกินพอแล้ว แค่ที่ผ่านมาก็มากเกินพอ ที่มึงถามว่าตอนทำแบบนั้นรู้สึกแบบไหน..จะให้กูรู้สึกยังไงได้ล่ะ"คนถูกถามเอ่ยเสียงขื่นนัยน์ตาเบือนไปมองคนที่กำลังคุยกับ
พี่โตอยู่สีหน้าและแววตาที่มองไปยังพี่วิทย์นั้นแฝงไปด้วยอารมณ์หลากหลาย
"กูโกรธ...โกรธจนแทบคลั่ง..ทั้งที่กูรัก..รักและยอมทำทุกอย่างก็ยังมองกูเป็นของเล่นทรยศความรักความเชื่อใจของกู....ตอนนั้น ไม่ว่ากูรักมันมากแค่ไหน กูก็โกรธเกลียดมันมากนับร้อยเท่าพันเท่า.."
           ....รัก....แต่ก็เกลียด...
             รัก...ยังคงรักและยังคงรู้สึกแบบนั้นแต่ความโกรธเกลียดที่ปะทุขึ้นมาในใจก็ไม่อาจหยุดลงไปได้..
                "มาจนถึงตอนนี้กูยังแปลกใจเลยที่พี่วิทย์แม่งปล่อยมันไปได้ยังไง"เมฆถอนหายใจเฮือกพลางก้มหน้าลงมองปลายเท้าตัวเองสีหน้าว้าวุ่นเพราะตะกอนฝุ่นเถ้าของอดีตที่ทิ้งตัวอยู่ในใจถูกผมกวนขึ้นมาจนขุ่นมัวอีกครั้ง
"ที่กูทำ...ที่กูทรยศ ทำให้มันแทบจำตายไปแล้วกูทำแบบนั้นแต่สุดท้ายก็ยังไม่ยอมเอาเรื่องทำเฉย..กระทั่งตอนที่กลับมาคบกันก็ยังทำเหมือนกูเป็นแก้วใสๆไม่กล้าบีบแรงไปไม่กล้าทำอะไรอีก..เหมือนเทิดทูนกูไว้บนหัว.."
               "กูไม่รู้หรอกว่ามันเกิดอะไรขึ้น..ไม่รู้ว่าพี่วิทย์จะรู้สึกยังไงกับเรื่องที่กูทำ..แต่คนแบบนั้นน่ะมันบ้า..."เมฆมันว่าพลางหัวเราะขื่นๆทั้งขบขันหากแฝงความรักใคร่เต็มเปี่ยมในน้ำเสียงกระทั่งแววตา...ที่มองไปยังร่างของพี่วิทย์ก็ยังเต็มไปด้วยความรัก
"ลืมที่กูทำทุกอย่างลืมที่กูเลวใส่มันทุกเรื่องแค่เพราะว่ามันรัก...เพราะแบบนั้น...ดูต่างกับกูที่โกรธเกลียดมันตอนนั้นจนกูอดทุเรศตัวเองไม่ได้"

   "ยังดีที่กูรักพี่วิทย์และพี่วิทย์มันก็ยังรักกูอยู่..."เมฆเอ่ยช้าๆก่อนที่ดวงตาคู่นั้นจะแลสบผมเงียบๆ
"แต่มึงรู้ไหมกับคนรักกันที่เคยทำลายความไว้วางใจที่มีให้กันแล้วน่ะ...ต่อให้จะกลับมาทำดีต่อกันแค่ไหนต่อให้จะกลับมารักกันมากเท่าไหร่ แต่รอยแผลที่ทิ้งไว้และความเชื่อใจที่หายไปมันไม่มีวันกลับมาเป็นเหมือนเดิมหรอก"
คำตอบนั้นดังออกมาจากปากเมฆเบาๆพร้อมกับเจ้าตัวถอนหายใจแล้วเบือนหน้าหนีไปทางอื่นทว่าใจความนั้นกลับทำให้ร่างทั้งร่างของผมนิ่งงัน..

           

poomza

ขอบคุณมากครับ

GunGuy

ขอบคุณมากครับ

Klong

ขอบคุนครับ

snooperio

ขอบใจมากมากเลยคับพี่

tarsii

ขอบคุณมากนะ

wi2

ขอบคุณครับ

iamalegend

ขอบคุณครับ

iamalegend

ขอบคุณครับ

bd1

ขอบคุณครับ

pt200

ขอบคุณครับ

natthaphat.sam

ขอบคุนคราบ

4_NAY

อดทนทำดีนะเนม มีแม่และน้องรออยู่

yaibua

ขอบคุณครับ

Ohmkungz123

ข่อมคับ