OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 136

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
       เสียงปิดประตูห้องขังดังขึ้นเบาๆสะท้อนอยู่ภายในเรืองนอนที่มีเพียงความเงียบไร้ผู้คน..ผู้คุมที่ยืนเฝ้าอยู่ตรงทางเข้าปรายตามองผมและพี่โตเพียงครู่ก่อนจะเดินออกไปเสียชัดเจนว่าไม่มีใครสามารถจะห้าม หรือควบคุมการกระทำใด
ของพวกป๋าได้อย่างที่ผมเคยรู้อิทธิพล..เม็ดเงิน และอำนาจของคนพวกนี้ไม่ใช่ของเล่นๆ..
          .....และการกระทำของผมที่ไปถึงหูพวกเขาก็ต้องได้รับผลตอบแทนอันแสนสาหัสแน่ๆ
"ฉันเคยพูดไว้ และกำลังสงสัยว่าแกมีปัญญาจะทำงานใหญ่ได้แค่ไหน"เสียงของป๋าพูดออกมาเรียบๆ ร่างสูงเพรียวนั่งลงบนเตียงนอนขณะที่ผมแลละพี่โตยืนนิ่งอยู่เบื้องหน้า ล้อมรอบด้วยผู้พันกับลุงชาติที่จ้องมองมาเงียบๆ สีหน้า
ของพวกเขาทุกคนเต็มไปด้วยความไม่พอใจ ความโกรธที่สัมผัสได้และโชคชะตาที่ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นทำให้ความหวาดกลัวเกิดขึ้นในหัวใจ ผมหันไปมองพี่โต อยากจะสบตาไม่ก็ขอความมั่นใจสักนิด ทว่าแววตาคู่นั้นมองไปตรงหน้าไม่หันมาหา...
       "แล้วนี่มันอะไร? แกปล่อยให้หนอนบ่อนไส้ลอยนวล นอกจากไม่จัดการแล้วยังทำเฉย ให้มันรู้เรื่องของเราหมดทุกอย่าง..แถมมันยังเป็นเมียแก โต....ฉันไม่ใช่คนที่จะใจดีหรือมีความอดทนนักหรอกนะถึงจะทำเฉยกับเรื่องนี้ไปได้"
ริมฝีปากของป๋าเหยียดออกพร้อมกับแววตาวาววับ
        "ผลงานบัดซบของมึงที่ทำลงไป จะรับผิดชอบยังไง ว่ามา..."
       "เรื่อง...."
       "ไม่ใช่นะครับ!"ผมร้องแหวออกไปทันควันเมื่อฟังคำกล่าวหาของป๋า...ส่ายหน้า ริมฝีปากสั่นระริกด้วยความไม่เข้าใจ ทำไมล่ะ? ทำไมคนที่ต้องลำบากไม่เป็นผมแต่เป็นพี่โตล่ะ? ทั้งๆที่เรื่องนี้ผมเป็นคนทำ พี่โตไม่รู้เรื่องอะไร แต่ทำไมต้องเป็นพี่โตที่ถูกกล่าวหา ถูกสั่งให้รับผิดชอบ ทำไมถึงไม่เป็นผม!
         "เรื่องนี้พี่โตไม่รู้นะ!ผมทำคนเดียวคนอื่นไม่ได้เกี่ยวด้วย ผะ...."
        ปึ่ก!
         "อึ่ก..."หมัดของผู้พันซัดเข้าให้ที่หน้าท้อง เรียกความเจ็บปวดปนจุกเสียดเสียจนทรงกายไม่ไหว คำพูดที่จะออกมาจากริมฝีปากกลายเป็นเสียงครางด้วยความเจ็บปวด ฝ่ามือสั่นระริกทำได้เพียงกำลูกกรงด้านหลังไว้เพื่อพยุงกาย ขณะที่แว่วเสียงหัวเราะเสียดหูของผู้พันดังขึ้นด้านหลัง..และสบมองแววตาตกตะลึงของพี่โตอย่างเลือนราง..
        เจ็บ....
       ความเจ็บปวดเเล่นเข้าสู่หน้าท้องที่งอเป็นกุ้ง ท้องไส้ปั่นป่วนราวกับจะขย้อนอาหารเช้าที่ได้ทานมาออกจากกระเพาะ หากท่ามกลางความเจ็บปวดที่ทำให้สติรางเลือน เสียงของป๋าก็ยังแทรกเข้ามาในอนุสติ..
        "ต่อให้มันไม่รู้ไม่เกี่ยว แต่คนที่เป็นหัวหน้าพวกมึงอย่างมันก็ต้องรับผิดชอบ ยิ่งมึงที่เป็นเมียมันแล้วยังคุมไม่ได้..
ยิ่งน่าสมเพชเข้าไปใหญ่ และกับคนที่รู้แล้วไม่บอกกู มันก็เข้าข่ายสมคบคิดจะหักหลังพวกกูและทำงานพลาดเหมือนกันทั้งนั้น"ถ้อยคำนั้นแทรกผ่านหูเข้ามาอย่างช้าๆ ผมพยายามทรงตัวขึ้นหลังจากความเจ็บปวดที่หน้าท้องค่อยบรรเทาลง หากริมฝีปากก็ไม่อาจเปล่งคำพูดใดออกมาได้อยู่ดี..
         "และถ้าทำแผนกูล่ม...พวกมึงคิดว่าจะชดใช้ยัง"คำพูดของป๋าดังขึ้นเหนือศรีษะ บอกถึงความจริงบางอย่างที่ผมได้รู้..
        ผมเป็นคนลากพี่โตมาซวยเรื่องนี้เอง
        ....ที่สุดแล้ว ไม่ว่าผมทำอะไร พี่โตก็ต้องลำบากอยู่วันยังค่ำ..
       ความจริงที่ลืมคิดถึงมันแทรกผ่านเข้ามาในสำนึกอย่างชัดแจ้งก็ยามที่คำพูดของป๋าบอกชัด..พี่โตคือหัวหน้า พี่โต
คือคนควบคุมดูแลวางแผนการณ์และคอยดำเนินงานทั้งหมด ..หากมีอะไรติดขัดพี่โตก็ต้องดูแล หากล้มเหลว ผิดพลาด หรือกระทั่งข่าวรั่ว พี่โตก็ต้องชดใช้
         และตอนนี้ คนที่ทำให้พี่โตตกที่นั่งลำบากก็คือผม..
        .คนที่บอกว่ารัก...คนที่พูดว่าทำเพื่อรัก...รักที่ตอนนี้กำลังจะฆ่าเราสองคนให้ตายลงไปพร้อมๆกัน...
         ไม่ว่าผมจะทำยังไง..ไม่ว่าผมจะเลือกทางไหน..พี่โตก็ต้องลำบากอยู่วันยังค่ำ การกระทำของผมที่บอกว่าเพื่อเขา ความคิด...ที่บอกว่าทำเพื่อความถูกต้อง ทำเพื่อไม่อยากให้พี่โตต้องผิดไปมากกว่านี้ ไม่อยากให้พี่โตจมดิ่งลงไปมากกว่านี้ การกระทำสิ้นคิดเหล่านั้น มันกำลังส่งผลร้ายมายังคนที่ผมคิดจะปกป้องอย่างเต็มกำลัง
         ผมเอาแต่คิดว่าทำคนเดียว เดินเข้าไปในกรงคนเดียวไม่มีคนอื่นเกี่ยวข้อง คิดจะรับไปทั้งหมดไม่ว่าผลดีหรือผลเสียทั้งที่ความจริงมันไม่ใช่แบบนั้น
       ไม่ได้คิด..ว่าหากแผนนี้ล้มเหลวไปใครจะต้องรับผิดชอบ ใครจะต้องเจอดี ใครจะต้องเดือดร้อน...ผมเอาแต่คิด คิดว่าไม่ยอมให้มันเกิดขึ้น ยึดถึอคำว่าความยุติธรรมงี่เง่าของตัวเอง โดยไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังทำร้ายคนที่ตัวเองรัก และทำร้ายบรรดาพรรคพวกในเรือนจำนี้..
        คนที่บอกว่าจะปกป้อง คนที่บอกว่าจะไม่ยอมให้พี่โตทำเรื่องเลวร้าย พร่ำบอกว่าอยากออกไปด้วยความภาคภูมิใจ คนโง่ๆคนนั้น กำลังทำให้ทุกอย่างพัง และคนที่ต้องรับผิดชอบทั้งหมด ก็คือผู้ชายที่ผมบอกว่าจะทำเพื่อเขา..
         ...นี่ผมทำเพื่อเขา...หรือกำลังทำร้ายเขาอยู่กันแน่
        ความปวดร้าวที่ทิ่มแทงเข้าไปในร่าง เจาะอากาศหายใจให้ทะลุออกจากปอดและหน้าอกที่กลวงโบ๋ สิ่งเหล่านั้นกำลังตะโกนใส่ผมอย่างบ้าคลั่งว่าการกระทำทั้งหมดนั้นโง่งมและไร้ประโยชน์โดยสิ้นเชิง หนำซ้ำ..ยังทำให้เรื่องทั้งหมดมันเลวร้ายขึ้นอย่างยากจะควบคุม..
       "ผู้พัน เอาตัวมันไป"เสียงของป๋าดังขึ้นมาอีกครั้งพลันทำให้ผมชะงัก รู้สึกถึงฝ่ามือที่ตะปบลงบนไหล่และความเย็นยะเยียบที่แทรกแทงเข้ามาอย่างรวดเร็ว..
       "แล้วจะให้เอาไง?"ลุงชาติเอ่ยถามสั้นๆ สีหน้าเคร่ง แววตาวาววับมองมาที่ผมอย่างเอาเรื่อง..
       "จะฆ่าทิ้งหรือจะเอาไปทำอะไรก็ตามใจ"คำพูดของป๋าทำให้ผมตัวเย็นวูบ ไม่ต่างกับพี่โตที่หันขวับมองผมอย่าง
ตกตะลึง ตาสบตา...แววตาของผมสบมองกับนัยน์ตาสีฉายแววตกตะลึงและห่วงหาของพี่โต ขณะที่คำสั่งนั้นยังก้องอยู่
ในหู...
       ....หรือนี่อาจจะเป็นครั้งสุดท้ายที่ได้สบตา หรือว่า....บางทีเราอาจจะไม่ได้เจอกันอีกแล้ว?
         "เดี๋ยวก่อน!อย่าเพิ่ง..."
         "อย่าอะไร?"ป๋าเอ่ยถามเรียบๆสีหน้าเรียบเฉย เขาเงยหน้ามองพี่โตแล้วเลิกคิ้วขึ้นมาอย่างเนิบช้า แววตาที่จ้องมองนิ่งค่อยเบิกกวางขึ้นและวาวับด้วยความไม่พอใจ"กูถามว่าอย่าอะไร คนที่ทำพลาดอย่างมึงมีสิทธิ์จะสั่งอะไรกู..และมึงจะ
ให้กูทำยังไงกับไอ้สองหน้านี่!"
          "กับแค่ตัวเองยังเอาตัวไม่รอด มึงเป็นลูกน้องมีหน้าที่ฟังคำสั่ง อย่าสะเออะมาสั่งกู!"
          "รู้แล้ว"เสียงของผู้พันดังขึ้นเบาๆแทรกบทสนทนาที่เต็มไปด้วยความเครียดขึง
          "อะไรอีก"ลุงชาติเอ่ยถาม สีหน้าคล้ายจะเหนื่อยหน่าย
          "ถ้าฆ่าไปเดี๋ยวจะมีปัญหากันเอิกเกริก ได้ข่าวว่าพัสดีคนใหม่มันเคี้ยวยากพอดู...ถ้ามันรู้จะลำบากเอาเปล่าๆ"
          "เราไม่ได้..."
           "ไม่กลัวแน่นอน"ผู้พันเอ่ยกับป๋าสีหน้ายิ้มๆแต่เดี๋ยวขอเล่นก่อน แล้วจะเล่าให้ฟัง"
                  นั่นไม่ต่างจากคำขอเพื่อปิดประตูขังผมไว้ให้ตายทั้งเป็น..
นั่งสิประตูปิดลงเบื้องหลัง ร่างของป๋าและลุงชาติที่ยืนอยู่เบื้องหน้าทำให้ผมกลืนน้ำลายไม่ลงคอเอาเสียเลย หันไปมอง
พี่โตที่ยืนคุยกับป๋าข้างหลังแล้วยิ่งใจหาย ผมถูกพามายังเเรือนนอนฝั่งตรงข้าม คาดว่าน่าจะเป็นห้องขังของใครสักคนในสามคนนี้ ผมมองหน้าผู้พันที่ยืนมองสีหน้าเริงรื่น ดันหลังผมให้นั่งลงบนเตียงนอนด้วยรอยยิ้ม...ทว่ามันไม่ใช่ยิ้มที่น่ายินดีเอาเสียเลย
           ปลายนิ้วบีบเข้าที่หัวไหล่ไม่เบานัก แสดงอาการบีบบังคับโดยไม่เอ่ยคำใดๆ ผมกลืนน้ำลายลงคอช้าๆสมองยังคงคิดใคร่ครวญจดจ่อกับพี่โตที่นั่งคุยอยู่กับป๋า ทั้งรู้สึกผิด ทั้งห่วงใย เสียใจและรู้สึกแย่เป็นที่สุดที่ทำให้คนที่รักต้องมาพัวพันด้วยแบบนี้ ขณะที่เสียงของคนที่ยืนอยู่บนศีรษะแว่วมาเบาๆ..
           "บอกข่าวไอ้พัศดีนั่นเท่าไหร่แล้ว"
            "หา..."ผมเงยหน้ามามองตาคนถาม สบมองแววตาของคนพูดที่หรี่ลงน้อยๆอย่างครุ่นคิด
           "ถามว่า กับพัศดีน่ะ บอกข่าวไปเท่าไหร่แล้ว"ริมฝีปากของผู้พันยกขึ้นคล้ายรอยยิ้ม แม้แววตาจะยังโกรธกรุ่น
           "...มะ....ผม...ผมบอกแค่เรื่องของอาจารย์ธีระ"ไอ้เนมก้มหน้าก้มตาบอกเรียบๆ ทั้งกลัวและหวั่นเกรงด้วยไม่รู้ว่าตนเองจะต้องเจอกับเรื่องราวแบบไหนต่อไปจากนี้
            "อ้อ...ไอ้ธีระ..."ผู้พันฟังแล้วหัวเราะเบาๆ ใบหน้าของคนพูดจ้องผมใกล้จนแทบประชิด ก่อนจะแสยะยิ้มคล้ายขบขัน
"ได้ข่าวว่าเป็นครูสอนดนตรีนี่ รักกันมากล่ะซี ถึงได้บอกข่าวแบบนี้ไปได้"
             "............."ใจความนั้นทำให้ผมสะอึก..นิ่งไปอย่างไม่อาจเอ่ยคำใด ใช่...กับอาจารย์ธีระที่ให้โอกาสผมได้เรียนดนตรีได้เล่นไวโอลินอีกครั้งผมก็ยังทำกับเขาแบบนั้น มันก็ควรควรจะถูกประณาม
       ...และยิ่งมาได้ฟังคนอื่นพูด ร่ายความผิดของตัวเองให้ฟัง มันยิ่งทำให้รู้ซึ้ง ว่าแท้จริงแล้วความผิดของไอ้เนมคนนี้มันมีมากแค่ไหน..
       ...ผิด เสียจนนึกแปลกใจที่พี่โตยังไม่ฆ่าผมทิ้งให้สมแค้นเสียด้วยซ้ำ
         "จะเอาอะไร ขนาดไอ้โตมันยังทำ..ขนาดผัวมันคุ้มกะลาหัวอยู่ก็ยังกล้า"ลุงชาติพูดพลางหัวเราะออกมาเบาๆ
"ดูแล้วน่าสมเพชสิ้นดี คนแบบนี้เหรอที่เคยชนะไอ้กันย์แต่ก่อน สนิมขึ้นมือมันแล้วล่ะผู้พัน ทางที่ดีรีบๆเชือดรีบๆจัดการมันซะเถอะ ก่อนจะยิ่งเหลวไปมากกว่านี้"
             "ใจเย็นซี...บอกแล้วว่าทำแบบนั้นมันเอิกเกริกไป"ผู้พันโคลงศีรษะ เอื้อมมือบีบคางผมแล้วยิ้มพรายน้อยๆ"อีกอย่าง...ก็น่าเสียดายออก"
             "คิดจะทำอะไร ถามกูด้วย"เสียงตะโกนของป๋าดังแทรกขึ้นมาราวกับได้ยินใจความส่อจิตอกุศลทำให้ผู้พันหัวเราะพรืด ผู้ชายที่ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็ดูน่ากลัวและแฝงแววอมหิตและโรคจิตแบบประหลาดๆตรงหน้าหัวเราะกับเสียงร้องนั้น ที่สุดจึงยอมละมือออกจากคางของผมอย่างเสียไม่ได้ ทั้งที่ริมฝีปากยังมีรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ประดับไม่คลาย...
             "..ไม่เป็นไร ต่อให้เสียแผนไปนิด ก็ใช้ประโยชน์ได้..."
             "...ยังไง?"ลุงชาติเอ่ยปากถาม มองหน้าผู้พันที่จ้องมองผมด้วยใบหน้ายิ้มแย้มชวนขนลุก
             ริมฝีปากหนากระตุกยิ้ม`ตัวเงินตัวทอง`ม แววตายิ้มแย้มเข้มขึ้นเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม ชวนให้สังหรณ์ร้ายแล่นวาบ
             "ในเมื่อมันมีสาย มีหนอนบ่อนไส้ได้ เราก็มีได้เหมือนกัน"
             "..........."
             "ไม่ต้องเสียเวลาฆ่า ไม่ต้องเสียเวลาจัดการ ทำไปไอ้พัศดีมันจะได้รู้ตัวว่าเรารู้ทันแผนมันแล้ว..เงียบเข้าไว้..
เสร็จแล้วก็ให้ไอ้หนูสองหน้าอย่างมึง...เสนอน้ำหน้าซื่อๆไปรายงานข่าวดีๆต่อ"ริมฝีปากของผู้พันแสยะยิ้ม..รอยยิ้มร้ายลึกแฝงชัดบนใบหน้า
"ในเมื่อมันอยากได้สายนักก็ให้มันไป บอกข่าวมันไปเลย ว่าพวกกูจะทำอะไร ยังไง ที่ไหน...บอกไปตามที่กูสั่ง และ...
พูดตามที่กูต้องการให้มึงพูด"
             "หนามยอกเอาหนามบ่ง"ชาติเอ่ยขึ้นมาช้าๆ สีหน้าครุ่นคิด หากแววตาเริ่มวาววับอย่างถูกใจ
              "ใช่ไหมล่ะ...นอกจากจะได้วิธีดีๆแล้ว ยังได้รู้ข่าวพวกมันแบบรู้ลึกซะด้วย"ผู้พันเอ่ยด้วยรอยยิ้ม นัยน์ตาทอดมองไปยังร่างของคนที่อยู่ในห้องขังฝั่งตรงข้าม สบมองแววตาพึงใจในใบหน้านั้นและอาการพยักหน้าช้าๆแสดงความเห็นด้วยอย่างชัดเจน..     
              "ส่วนมึง...ไม่มีสิทธิปฏิเสธ คงรู้ตัวดีอยู่แล้วนะ "ฝ่ามือนั้นคว้าหมับเข้าที่คาง และบีบแน่นอีกครั้ง ให้นัยน์ตา
ของผมเงยขึ้นมาสบ หากข้อความที่ได้ฟังนั้นยิ่งถ่วงน้ำหนักความเครียดเคร่งในใจให้เพิ่มขึ้นอีกนับเท่าทบพันทวี...
             ....ให้เป็นสาย...สายให้กับพัสดี พอๆกับเป็นสายให้พวกป๋า
             หนามยอก เอาหนามบ่ง
            ให้ผมส่งข่าวอย่างปกติ แต่เป็นข่าวที่คนพวกนี้ให้พูดเท่านั้น แน่นอนว่ามันจะต้องเป็นข่าวลวงที่ไม่มีมูลความจริง ให้พูดบิดเบือน เพื่อจะสร้างความสับสนให้กับพวกพัศดี ขณะเดียวกันก็จะให้ผมคอยสืบข่าวของพัสดีมารายงานพวกป๋าด้วย..
            ...ต้องทำตาม โดยไม่มีสิทธิปฏิเสธ..
           คำพูดนั้นไม่ต่างกับส่งผมลงแดนประหาร..ไม่ใช่ความปราณี เปล่าเลย เพียงแค่พวกเขาไม่อยากจะเสียเบี้ยในมือไป ซ้ำยังคิดจะกลับเอามาใช้ให้เป็นประโยชน์..
            ชีวิตผมอยู่ในกำมือพวกมัน
           ความจริงที่ไม่อยากรู้ไม่อยากยอมรับดังก้องในสมองอีกครั้งอย่างชัดเจนที่สุด กับคำสั่งและรอยยิ้มที่บาดตาความรู้สึกที่ลืม...หรือเคยลืมไปกลับมาอีกครั้งซ้ำยังทับถมและเข้ามาคุกคามประสาทอย่างหนักหน่วง
          รู้ดีว่าชะตาต่อจากนี้ยิ่งกว่าเดินกายกรรมบนเส้นด้ายและ...บัดนี้ผมเป็นพวกสายลับสองหน้าอย่างแท้จริง เป็นคน
ที่ยืนอยู่ตรงกลางไม่ว่าจะกับพวกป๋าหรือพัศดีก็มีสิทธิตายได้ทั้งนั้น

momotaror

ขอบคุณครับ

poomza

ขอบคุณมากครับ

GunGuy

ขอบคุณมากครับ

Klong

ขอบคุนครับ

snooperio

ขอบใจมากมากเลยคับพี่

tarsii

ขอบคุณมากนะ

wi2

ขอบคุณครับ

iamalegend

ขอบคุณครับ

bd1

ขอบคุนคับ

pt200

ขอบคุณครับ

4_NAY

ยังมีทางออกน่า

Ohmkungz123

ข่อมคับ