OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 138

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
           "ดี...และอย่าให้ฉันผิดหวังล่ะ..."เสียงตอบรับดังออกมาจากริมฝีปากไม่ทันเท่าไหร่ ก็แว่วเสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดมาจากห้องขังตรงข้าม และจากนั้นป๋าก็ได้เห็นภาพที่แสนน่าขัน ลูกน้องคนสนิทของเขามันสะดุ้งเฮือก ใบหน้าซีดขาวหันขวับไปมองอย่างรวดเร็ว สีหน้าของมันลุกลี้ลุกลนหนักเมื่อได้มองเด็กของตัวเองกำลังถูกผู้พันเล่นด้วยใบหน้าแย้มยิ้ม..
ยื่นบทลงโทษของพวกคนทรยศให้กับมันด้วยความเต็มใจยิ่งกว่าครั้งไหนๆ
            "..ในเมื่อคุยกันเสร็จแล้ว" ไอ้คนตรงหน้าเอ่ยปากออกมา เหมือนมันกำลังพยายามปกปิดอาการกระวนกระวายของตนให้สุดกำลัง แต่มันกลับยิ่งชัดเสียจนน่าขำ ทั้งใบหน้าซีดเผือดเพราะเสียงร้องนั้น ไม่ว่าจะเป็นอาการลุกลี้ลุกลน คำพูดที่พยามหว่านล้อมต่างๆนาๆ..
         ...กำลังดิ้นรน
         มดปลวกไร้ค่าที่อยู่ใต้ฝ่าเท้า ตัวหมากง่อยเปลี้ยไร้กำลังที่พยายามตะเกียดตะกายหายใจมีชีวิตรอดอย่างเอาเป็นเอาตาย..
            น่าขำ...
          ริมฝีปากของคนมองยกขึ้นเป็นรอยยิ้ม ป๋าจ้องมองภาพที่ปรากฏอยู่ยังห้องขังเบื้องนอกด้วยสายตาชาเฉย ค่อยสนุกขึ้นมาบ้างเมื่อได้เห็นท่าทีที่เห็นได้ยากนักจากไอ้ลูกน้องตรงหน้า
         "ทั้งที่ถูกทรยศ..ยังคิดจะห่วง"คนพูดหัวเราะออกมาเบาๆ คล้ายจะขบขัน
         "........."
         "ไม่เจ็บแค้นบ้างเลยรึไง แกถูกหยามน้ำหน้าแบบนี้ ปกติก็ต้องฆ่าให้ตายไปแล้วไม่ใช่เหรอ"
          ".........."คำพูดของคนตรงหน้ามันส่อแววหาเรื่อง ก็รู้...สีหน้านั้นบ่งชัดว่ากำลังมีความสุขกับการมองดูความทรมารและย่อยยับของพวกเขา โตเข้าใจดี แต่เมื่อถูกกระตุ้นให้นึกถึงความรู้สึกยามถูกทรยศอีกครั้ง ความทรงจำที่เกิดขึ้นยังคงสดใหม่เกินกว่าจะทำลืมเลือนหรือไม่สนใจมันไป..
           โกรธสิ...โกรธ...โกรธมาก...โกรธจนอยากจะฆ่าให้ตายด้วยซ้ำ
          คนที่เขารักมันกลายเป็นคนแบบไหนถึงได้ยอมทำแบบนี้ ปากมันพูดถึงเรื่องความยุติธรรมหรือเรื่องผิดถูก แต่การกระทำของมันบิดเบี้ยวแค่ไหนมันรู้ตัวรึเปล่า..
          บอกว่ารักบอกว่าห่วงใย พูดว่ารัก...รัก...นักแต่กลับทรยศ รักแต่กลับหักหลังและโกหก ทั้งยังมองว่าตัวเขามันเลว เลวนักเลวหนา..
          รู้ตัวดีว่าไม่ใช่คนดีอะไร รู้ตัวดีว่าเป็นคนเลวที่ทำเรื่องแย่ๆมากมากมาย แต่ในใจของทุกคน ก็ย่อมจะอยากให้คนที่รักมองตนในแง่ดีบ้างไม่ใช่หรือ
         ต่อให้จะร้ายกับทุกคนบนโลก ต่อให้จะเลวและไม่สนใจคนอื่นแค่ไหน ก็ยังคงดีกับคนๆเดียว มันเป็นเรื่องปกติไม่ใช่หรือไง ใครๆก็อยากจะเป็นคนดีในใจคนที่รักทั้งนั้น..
             ...แต่ มันกลับคิดและมองเขาแบบนั้น
          ได้แต่ผิดหวัง ปวดร้าว ไม่เข้าใจ รู้ตัวอีกทีก็เอาแต่มึนชาและทำตัวโง่ๆ เอาแต่คอยประชดประชันงี่เง่าจนสุดท้ายก็พลาดจนถูกล่วงรู้ความลับ...
          ถึงจะโกรธแค่ไหนก็ยังรัก โกรธมากแค่ไหนก็รักมากเท่านั้น..ผิดหวังมากแค่ไหนก็ยิ่งรู้ตัวว่ารักมากเพียงไร..เรื่องนั้นทั้งเขาและมันก็รู้ดีแก่ใจ..
           ยังรัก แต่ยังไม่อาจเชื่อใจ รัก...แต่ตอนนี้ไม่อาจฟังคำใดและเชื่อใจกันได้อีกแล้ว..
         "..ก็สาสมแล้วที่จะโดนแบบนี้ อย่าพยายามห้ามให้เสียเวลา"คำพูดนั้นทำให้คนฟังชะงัก โตหันไปมองหน้าคนพูด ขณะที่เสียงฝ่าเท้ากระทบเนื้อ เสียงกระอักกระไอของ"มัน"ยังดังแว่วเข้าหูแทรกมากับเสียงหัวเราะชวนให้เกลียดชังที่ดังชัดเจนขึ้นทุกที..
        ...ต่อให้สาสมต่อให้ควรจะเจอหรือยังไง แต่มันก็ไม่ควรมาเจอแบบนี้
         ที่พยายามมาจนถึงทุกวันนี้ ที่อยากจะพามันออกไปจากที่นี่ เพราะไม่อยากให้พวกพัศดีมันกลั่นแกล้ง เพราะไม่อยากให้ใครมาทำร้ายมัน แล้วเรื่องอะไรถึงต้องยอมให้มันถูกคนอื่นทำร้ายด้วยเล่า!
           "แค่นี้ก็พอแล้ว.."คำรามออกมาในลำคอผ่านฝ่ามือที่กำแน่นอย่างพยายามระงับอารมณ์ ยิ่งมองเห็นสีหน้าขบขันของคนฟังด้วยแล้ว ความโกรธเคืองยิ่งแล่นวาบ..และรุนแรงเสียจนแทบระเบิด
           "....สำหรับฉันยังไม่สาสม"
           "จะเก็บมันไว้ใช่ต่อไม่ใช่หรือไง!ทำแบบนี้..."
            "ไม่ถึงตายหรอก อย่าโวยวายไปเลย"ริมฝีปากของคนพูดยิ้มแสยะ แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่อยากจะเห็น หัวใจร้อนวูบ ปวดเร้าไปกับเสียงร้องที่ดังเข้าหู ฝ่ามือสั่นระริกพยายามกำหมัดไว้แน่น..ริมฝีปากเม้มเข้าหากัน ได้ยินเสียงตัวเองกัดฟันกรอด ๆ และยังพยายามโง่ๆเพื่อรักษาสีหน้าไม่ให้แสดงออกมาอย่างสุดความสามารถ..
          ..ถ้ายิ่งโวยวายพวกมันจะยิ่งกลั่นแกล้ง
           ถ้ายิ่งแสดงออกว่า"รัก"แค่ไหน ยิ่งให้พวกมันรู้ว่าห่วงใยมากเพียงไร มันก็จะยิ่งอันตรายมากขึ้นเท่านั้น รู้...แต่เสียงฝีเท้าที่ยังดังแทรกเสียงหัวเราะเสียดหูกับเสียงครางด้วยความเจ็บปวดของคนที่รักมายิ่งทำให้ปรอดความอดทนต่ำลงทุกทีทุกที...
          ทุบฝ่ามือลงกับกรงเหล็กแรงๆด้วยอาการพยายามสงบจิตสงบใจ ไม่ออกปากโวยวาย ไม่พูด..ไม่อยากแสดงกริยาอะไรให้พวกมันเห็นไม่อยากให้พวกมันได้ใจไปมากกว่านี้ ไม่อยากจะให้พวกมันรัยรู้ว่ารักมันมากแค่ไหน..
           แต่การจะต้องมายืนนิ่ง ทำอะไรไม่ได้ทั้งที่คนรักของตัวเองต้องเจอเรื่องเลวร้าย ต้องมานิ่งฟังเสียงมันร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวด ต้องมาฟังเสียงคนที่กำลังหัวเราะ มีความสุขเหยียบย่ำมันตรงนี้ ยิ่งทำให้หัวใจปวดแปลบ..เจ็บร้าวสาหัสไม่ต่างกับถูกทำร้ายเองสักนิด
          กูไม่ได้พยายามทุกอย่างเพื่อที่จะให้มันมาเจอแบบนี้!
          ที่พยายามจะออกไป ที่วางแผนทุกอย่างเพราะไม่อยากเห็นมันต้องมาเจ็บ ไม่อยากให้มันถูกกลั่นแกล้งและต้องอยู่ในสภาพที่ทำอะไรไม่ได้ ไม่อยากทรมารและดิ้นรนอย่างเปล่าประโยชน์ไปวันๆ ไม่อยากให้ชีวิตถูกคนอื่นบงการ
ไม่อยากเอาชีวิตไปแขวนกับอนาคตที่ไม่รู้จะต้องถูกทำร้ายถูกกลั่นแกล้งไปวันๆ
         ทั้งๆที่พยามยามออกไปเพื่อหาเรื่องหลุดพ้นจากเรื่องเหล่านั้น แล้วตอนนี้...ที่ตรงนี้ ที่คนพวกนี้ทำมันหมายความว่ายังไง?
         แล้วเขาจะกลายเป็นคนประเภทไหนที่กะอีแค่คนรักก็ปกป้องไม่ได้
        ไม่ว่ามันจะควรโดน ไม่ว่ามันจะถูกจะผิด ไม่ว่าจะเป็นแบบไหน แต่โตก็ไม่ต้องการให้มันมาเจอเรื่องแบบนี้
ไม่อยากให้มันโดนทำร้าย..ไม่อยากจะมาฟังมันถูกทรมารโดยที่ทำอะไรไม่ได้!
        "หยุดได้แล้ว!"
     แคร้ง
  ปัง
       "พอได้แล้ว!มันไม่รู้สึกตัวแล้ว กูจะพามันกลับ!"เสียงร้องโหวกเหวกของคนที่กระโจนเข้ามาจากห้องขังฝั่งตรงข้าม ตรงรี่มาปัดมีดในมือให้หลุดไปพร้อมปราดเข้าประคองเหยื่อที่สลบไสลไปในสภาพเลือดอาบหน้าทำให้ผู้พันครางออกมาอย่างขัดใจ ร่างสูงผละออกไปเพื่อควานหามีดของตนอย่างหงุดหงิด
         "นี่มึงกล้าสั่งพวกกู?"สีหน้าและแววตาหาเรื่องนั้นบ่งชัดว่าเขากำลังทำพลาด ทว่าโทสะและร่างอ่อนปวกเปียก
ในอ้อมแขนเป็นตัวกระตุ้นชั้นดีที่ทำให้เขาไม่คิดจะก้มหัวให้พวกมันอีก
          "บอกแล้วไงว่ามันไม่รู้ตัวแล้ว หรือว่ามีความสุข ที่ได้ทำคนไม่รู้สึกตัว ไม่มีทางสู้"ริมฝีปากของมันกระชากเสียงลั่น ทั้งแววตาวาววับ บ่งชัดถึงความสำคัญมากมายของเจ้าคนในอ้อมแขนทำให้ป๋าหัวเราะออกมาด้วยนัยน์ตาวาววับ..
ริมฝีปากของคนมองค่อยเป็นรอยยิ้มร้าย..โบกมือห้ามปรามคนที่กำลังจะเข้ามาเอาเรื่องเจ้าลูกน้องตรงหน้า
          "พอเถอะ...วันนี้ก็สนุกมากพอแล้ว"คำกล่าวนั้นไม่ต่างกับคำอนุญาต โตก้าวพรวดออกจากห้องพร้อมกับร่าง
ของคนในอ้อมกอด ฝ่าเท้าถีบประตูออกแล้วก้าวสวบๆไปทันควันโดยไม่หันหลังกลับ แม้การกระทำนั้นจะไร้มารยาทและแสนกระด้างกระเดื่อง แต่คนมองกลับมีแต่รอยยิ้มสาใจ..
           "ว่าจะเล่น"ให้เต็มที่เสียหน่อย"คำบ่นเสียดายของคนใกล้ตัวทำให้ป๋าหันไปหา ใบหน้าสบมอง ตาสบตา
ผ่านรอยยิ้มเปรมปรีดิ์ของอีกฝ่าย
           "มีเวลาเล่นอีกเยอะ.."ป๋าเอ่ยปากสั้นๆ"อีกอย่าง...แบบนี้ก็จะได้รู้ว่าใครกันที่ควรจะตัดออก เวลาจะออกไปจริงๆ"
           "แหม...น่าสงสารจริงๆ"ผู้พันบ่นพึมพัม แต่ใบหน้าเปื้อนยิ้มเมื่อคำกล่าวนั้นให้ตนรู้ถึงสถานการณ์ของเจ้าคนที่เดินจากไปทั้งสองคนนั้นว่าอยู่ในกลุ่มไหน
           "ช่วยไม่ได้..ในเมื่อมันเป็นโทษของคนทรยศ"
               ริมฝีปากของผู้เป็นนายทั้งสามพรายยิ้ม...ต่างจ้องมองแผ่นหลังของลูกน้องตัวเอ้ที่ลับไปแล้วด้วยความสาใจ
            ใครบอกกัน ว่านี่คือการลงโทษที่จะได้รับ หากทรยศ ทำงานพลาด และเป็นแบบนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า หากคนเป็นนายยังวางเฉย พวกเขาคงไม่อาจก้าวมายิ่งใหญ่จนถึงขนาดนี้ นี่เป็นเพียงคำเตือนเล็กๆน้อยๆ เป็นเพียงการบอกอนาคตล่วงหน้าว่าพวกมันจะต้องเจอกับสิ่งใดหลังจากนี้ ที่ยังไม่ทำก็เพียงเก็บมันไว้ใช้ หากหมดประโยชน์เมื่อไหร่ก็ไม่จำเป็นต้องปราณี..
         ไม่มีที่ให้กับคนที่ทำงานพลาด ไม่มีที่ให้คนทรยศได้ยืนในโลกมืดหลังจากออกไปข้างนอก ไม่มีที่ให้กับพวกมัน นับแต่ได้รู้ข่าวโทษที่ควรได้รับก็ถูกตัดสินมาก่อนหน้าแล้ว
         ...โทษของคนทรยศ มีอย่างเดียวคือ...ตาย!
             "และอีกอย่าง เหมือนมันจะลืมไปแล้วว่ากูเคยบอก...จะไม่มีโอกาส ให้คนพลาดเป็นครั้งที่สอง"ป๋าเอ่ย ส่ายหน้าช้าๆ นึกถึงคำพูดของตนเมื่อยามที่มันเคยพลาด ในตอนที่เกิดเรื่องมากมายเมื่อสามปีที่แล้ว เขาไม่ช่วยไอ้โตตอนเกิดเรื่องกับไอ้วิทย์เพราะเอ่ยไว้แล้วว่าจะไม่ช่วยเป็นครั้งที่สอง"ซึ่งครั้งนี้ก็เหมือนกัน
     ครั้งแรกที่พลาด...ยังถือว่าประมาท
     ครั้งที่สองพลาด ยังกล่าวได้ว่าเลินเล่อ
     แต่หากพลาดครั้งที่สาม ครั้งนี้...คือความไร้ประสิทธิภาพอย่างแท้จริง
            "ตกลงว่ามึงจะเปลี่ยนสินะ"ชาติเอ่ยออกมาเบาๆ นัยน์ตาหรี่ลงช้าๆ
            "....กันย์....มึงอย่าทำให้ป๋าเขาผิดหวังล่ะ"
               สิ้นคำเอ่ยนั้น ร่างของนักโทษชายรายหนึ่งก็ก้าวออกมจากซอกหลืบหนึ่งของเรือนนอน ร่างของคนที่ยืนอยู่บนทางเดินมีสีหน้ามุ่งมั่นแม้ใบหน้าจะไร้รอยยิ้มพรายน้อยๆเช่นที่เคยเป็น มันมองสบตาพวกตนช้าๆ ใบหน้าของผู้ถูกมองนิ่งเฉยเพียงครู่แล้วแปรเป็นรอยยิ้มบางๆก่อนจะพยักหน้ารับ...
                  ไม่มีโอกาสให้คนที่พลาดเป็นครั้งที่สาม..
         ตอนนี้พวกมันเป็นเพียงเบี้ย..ที่จะถูกเขี่ยออกนอกกระดานถ้าทำตามที่วางแผนสำเร็จ
         คนที่จะได้ออกไป จะไม่มีคนทรยศพวกนี้อยู่
         พวกมันสามารถออกไปได้ ทว่าในสภาพร่างไร้วิญญาณเท่านั้น!         
เจ็บ....เจ็บคอ เจ็บหน้า เจ็บหลัง และปวดร้าวไปหมดทั้งตัว สติที่เลือนราง สมองที่มึนเบลอรับรู้ได้ถึงบางอย่างแข็งๆ
อันเป็นที่ๆตนเองแนบแก้มลงไป..สัมผัสตอนแรกนั้นแข็งกระด้าง หากนานไปกลับอุ่นร้อน..มีชีวิต เคลื่อนไหวให้รู้สึกถึงแรงสั่นสะเทือนและยังให้สติกลับมาแจ่มชัด
           นัยน์ตาที่ปวดบวมลืมขึ้นมาช้าๆ ที่มองเห็นไม่ใช่สิ่งที่น่าประหลาดใจแต่อย่างใด เสื้อสีน้ำตาลเข้มหากซีดจางและปรากฏร่องรอยความสกปรกเบาบางตามวันเวลาแสนคุ้นตาและชวนให้หัวอกเจ็บแปลบ ผมจ้องมองมันนิ่ง..มองแผ่นหลังกว้างที่บัดนี้กลายเป็นที่ให้ผมพักพิง มองกระดูกสะบักไหล่ที่เคลื่อนไหวไปตามการขยับกายแต่ละก้าว..แต่ละก้าว ยิ่งมองลำคอยิ่งตีบตัน ความขมปร่าแสบร้อนเล่นวาบจากกระเพาะมาจนถึงจมูก..
         เจ็บ....
    ไม่ได้เจ็บแค่ร่างกาย..กับตัวผมจะถูกทำร้ายถูกซ้อมปางตายยังไงมันก็แทบจะเป็นเรื่องที่ตัวเองคุ้นชิน ความเจ็บนี้รักษาได้ ต่างกับเจ็บในอีกที่หนึ่งซึ่งไม่อาจรักษาหาย
      ..ตอนนี้ผมกำลังเจ็บที่ใจ
      เจ็บที่ตัวเองไร้ค่าไม่พอ ยังเจ็บที่ตัวเองโง่...โง่ไม่ประมาณตน โง่ที่คิดกระเสือกกระสนจนทำให้คนอื่นต้องมาลำบาก
      ผมตั้งใจจะทำคนเดียว จะฆ่าตัวตายคนเดียว  ผมบอกพี่โตว่าคิดถึงใจแม่กับน้องที่จะรู้สึกอย่างไรถ้ารู้ว่าผมยังทำตัวไม่ดีต่อ แต่..กลับกันแล้ว ไม่ได้นึกถึงคนข้างหลังเลย  ไม่ได้นึกถึงพี่โตคนที่รักผมและคอยดูแลผมสักนิด..
           ผมกลั้นสะอื้น...พยายามจะไม่ร้องไห้นัยน์ตาหรุบต่ำเสมองบรรยากาศรอบกายเริ่มเย็นลงแสงอาทิตย์ยามเย็นสาดเข้ามากระทบดวงตาบวมช้ำของผม หากแต่พยายามกลั้นน้ำใสๆก็ยังคงเอ่อไหล ท่วมนองขอบตาลงมายังผิวแก้มจนได้ พยายามปาด พยายามเช็ดด้วยไม่อยากจะร้องไห้สะอึกสะอื้นให้คนที่กำลังอุ้มผมขี่หลังไม่สบายใจอีกตอนนี้ผมไม่คิดแล้วว่าตัวเองโกรธพี่โต หรือถูกพี่โตเกลียด ไม่อยากรู้ ไม่อยากจะสนเพราะหัวใจมันก็บอกออกมาชัดเจนแล้วว่าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นผู้ชายคนนี้ก็ยังคงรักผม

momotaror

ขอบคุณครับ

poomza

ขอบคุณมากครับ

GunGuy

ขอบคุณมากครับ

Klong

ขอบคุนครับ

snooperio

ขอบใจมากมากมากคับคับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

wi2

ขอบคุณครับ

iamalegend

ขอบคุณครับ

bd1

ขอบคุนคับ

pt200

ขอบคุณครับ

4_NAY

อดทนกันต่อนะ

SunDay345

ขอบคุณครับ

Ohmkungz123