OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 139

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
          "ไม่ใช่คำตอบประเภทเพราะความยุติธรรมหรอก"ผมเอ่ยปากพลางยิ้มบางๆ
"ที่ผมทำ..ก็แค่...ไม่อยากเดินซ้ำรอยเดิมก็เท่านั้น"
     ผิดแล้ว...ผิดอีก  ทำแบบนั้นแล้วชีวิตจะมีอะไรดีขึ้นมาไหม?
      ถ้าเอาแต่ก้มหน้ายอมรับชะตากรรมอยู่ในคุกก็ต้องทำตัวแบบคนคุก เลวให้ได้เหมือนคนอื่นๆเอาตัวรอดและยอมทำผิดเพื่อจะอยู่รอด เรื่องนั้นเป็นความจริงที่ผมรู้ดีและผมก็รู้ว่าตัวเองเคยทำ แต่ครั้งนี้มันเกินไปจริงๆ
ถ้าผมทำแบบนั้นอีก ออกไปมันก็เท่านั้น ออกไปมันก็เหมือนเดิม ไม่เห็นต่างจากที่ผ่านมาตรงไหน  สุดท้ายก็เป็นได้แค่ไอ้เลวขี้คุกคนหนึ่ง เป็นเดนคนเหมือนที่คนภายนอกบอก
            "กูไม่ได้สำนึกผิดหรอก "พี่โตเอ่ยปาก พร้อมกับพ่นลมหายใจช้าๆ
"แต่ที่กูไม่ยอมเดินตามหลังพวกมันอีก เพราะพวกมันไม่มีประโยชน์กับกูแล้วเหมือนกัน"
            "ไม่มีประโยชน์?"ผมเอ่ยทวนคำงงๆ
            "ลูกพี่ที่วันๆเอาแต่กดหัวลูกน้อง กูที่ไม่ได้อะไรจากพวกมันเลยจะมาโง่ทนรับใช้มันทำไม ใครอยากจะก้มหัวให้มันก็ทำไป กูคนนึงล่ะไม่เอา"พี่โตว่าพลางแสยะยิ้ม
"ที่กูยอมทน เพราเชื่อว่าถ้าออกไปแล้วจะรอด แต่สิ่งที่มันทำ ก็บอกให้กูรู้แล้วว่าต่อให้ออกไปก็เท่านั้น ลูกพี่`ตัวเงินตัวทอง`ๆอย่างพวกมันไม่สมควรจะฝากชีวิตไว้"
            "พี่จะร่วมมือกับพัศดี?"ผมขมวดคิ้ว เอ่ยปากถาม
            "ไม่"เสียงตอบชัดเจนดังขึ้นทันควันจากพี่โตพร้อมกับสีหน้าตึงขึงเป็นเอฟเฟกต์ประกอบ
"กูไม่ยอมรับใช้พวกป๋าแต่ไม่ได้หมายความว่ากูจะเป็นหมาก้มหัวทำตามคำสั่งของพัศดี"
            "แต่พี่จะไม่ยอมทำตามที่ป๋าสั่งอีกแล้วไม่ใช่เหรอ" ผมร้องถามออกไปงงๆ
           "ใช่.."พี่โตรับคำก่อนจะพ่นลมหายใจลงช้าๆ "แต่มึงรู้ไหม ขึ้นหลังเสือแล้วจะลงน่ะมันยาก นี่ไม่ใช่การทำงาน
ที่ยื่นใบลาออกแล้วจะออกไปได้ ทำงานกับพวกมันก็ต้องทำไปตลอดชีวิต ต่อให้ใจกูไม่อยากจะอยู่ก็ไม่มีทางเลือก..."
            ".........."
            "มันยังต้องการใช้กูอยู่ มึงก็ด้วย" พี่โตพูดพลางหันมาจ้องหน้าผม
"แค่จะต่อกรน่ะคิดได้ แต่ทำได้รึเปล่าน่ะอีกเรื่อง ถ้ากระโตกระตากไปก็เจออย่างมึง" คนพูดว่าพลางหน้านิ่วเมื่อมองสบตาผม ปลายนิ้วไล้ผิวแก้มฟกช้ำของผมช้าๆ ด้วยแววตารวดร้าวที่ชวนให้ยินดีและรู้สึกผิดไปพร้อมๆกัน
             "กูไม่ร่วมมือกับพัศดีหรอก..กูไม่ไว้ใจมัน ยิ่งมันเป็นคนดียิ่งไว้ใจไม่ได้" วาจานั้นชวนให้นึกประหลาดใจ เป็นคนดีแล้วร่วมมือไม่ได้ เพราะดีแล้วตามคนที่มีแต่เล่ห์เหลี่ยมไม่ทันงั้นเหรอ?
                ผมมีสีหน้างวยงงสงสัย ทว่าพี่โตไม่ได้อธิบายความหมายของคำพูดหรือการกระทำที่ตัดสินใจจะไม่เข้าร่วมกับพัสดีอีก ร่างสูงนั้นมองมาเงียบๆ สบตาผมช้าๆ   
          "กูมีวิธีของกู ...แล้วมึงล่ะ...จะร่วมหัวจมท้ายกับกูแบบที่พูดรึเปล่า?"
                นัยน์ตาสีเข้มจ้องมองมาเพื่อหาคำตอบ ผมสบมองแววตาของพี่โตที่จ้องมองตรงมาอีกครั้ง สีหน้านั้นยิ้มแย้มราวกับมั่นอกมั่นใจ ทว่าแววตานั้นมีร่องรอยของความหวั่นไหวกังวลอยู่จางๆ
          ผมรู้...ทางที่เราเลือกมันไม่ง่าย
        หากคิดจะก้าวออกไป หากไม่ต้องกาจะถูกครอบงำด้วยคนพวกนั้น พวกเขาก็ไม่ต่างกับเดินอยู่ในดงเสือ
        ถ้าพลาด ..คือตาย ไม่มีใครช่วย ถ้าพลั้ง คือจบ ไม่มีใครคอยเคลียร์ให้เหมือนตอนนั้น คนที่เป็นพรรคพวกของป๋าจะกลายมาเป็นศัตรู สถานะของพี่โตจะเปลี่ยนไป ไม่ได้เป็นลูกพี่หรืออะไรอีกแล้ว..
            "คิดว่าผมจะเลือกทางอื่นงั้นเหรอ"
      แต่...ผมก็จะไป
         ไอ้เนมสบตาพี่โตอย่างรวดเร็ว ตอนนี้ผมแน่ใจแล้ว ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ไม่ว่าเรื่องจะออกมาแบบไหน ผมจะไม่ยอมพลาด จะไม่ทำอะไรให้มันเหมือนเดิมอีกแล้ว ผมจะเชื่อ..ผมจะไม่หวั่นไหว ไม่ทำอะไรตามอารมณ์แบบที่ผ่านมา
จะไม่ยอมให้คนที่ผมรักและตัวผมเองต้องมาเสียใจด้วยเรื่องเข้าใจผิดงี่เง่าอีก
            ผมจะเชื่อ...
        เมื่อคิดถึงพฤติกรรมก่อนหน้านี้ของตัวเองแล้วก็อดละอายใจไม่ได้ ผมมองหน้าพี่โตที่พยักหน้าให้ผมเงียบๆด้วย
สีหน้าพอใจ แล้วค่อยผ่อนลมหายใจลงช้าๆ เอื้อมมือไปหาชายเสื้อสีน้ำตาลเข้มด้วยอารมณ์ความรู้สึกผิดที่เต็มเปี่ยม
         "พี่...ผม..."
        "ทำอะไรอยู่ตรงนั้น รีบๆเดินเข้ามาได้แล้วพวกมึง!" เสียงเรียกของผู้คุมทำให้ผมชะงัก ไม่ทันจะพูดอะไรมากกว่านั้นพี่โตก็พยักหน้ารับคำผู้คุม เพื่อจะเดินกลับเสียทีหลังจากเราสองคนยืนคุยกันอยู่ตรงนี้พอสมควร
        "เดี๋ยว พี่.." ผมก็พอจะรู้หรอกนะวามันเป็นจุดสังเกตแค่ไหน แต่..
        "ขึ้นมาก่อน" พี่โตไม่มีท่าทีสนคำท้วงติงของผม ร่างสูงย่อตัวลงให้คว้ามือผมไปวางบนไหล่ตัวเองแหมะ บอกโดยไม่อาศัยคำพูดว่าจะให้ผมขี่หลังต่อ  แต่ผมยังมีท่าทีรีรอ ยังไม่อยากจะลุกไปโดยที่ทำอะไรยังไม่เคลียร์แบบนี้ แต่ผู้คุมที่ยืนถือกระบองมองหน้าเราอยู่อีกฝั่งของทางเข้าก็ใช่จะเมินเฉยได้
         "เร็วๆ" พี่โตท้วงออกมาเมื่อเห็นผมยังรอท่า สุดท้ายไม่รู้จะปฏิเสธยังไงจึงได้แต่เอื้อมมือกอดคอพี่โตไว้และให้เขาอุ้มไปโดยดี ทั้งที่ตอนถูกอุ้มนั้นคิดว่าตัวเองไม่ได้เจ็บมากเท่าไหร่ แต่พอได้ลงมายืนอีกครั้งถึงได้รู้ว่าความเจ็บปวดที่หน้าท้องมันรุนแรงเสียจนต้องงอตัวยืน
        กลืนน้ำลายลงคอช้าๆขณะที่ขยับตัวบนแผ่นหลังของพี่โต ท่อนแขนที่ดึงต้นขารั้งร่างผมไว้บนหลังขยับเบาๆแล้วกระชับแน่น ความเงียบและฝ่าเท้าที่เดินไปโดยไม่มีเสียงพูดคุยใดๆ ทำให้ผมรู้ว่ายังคงมีความขมขื่นจางๆซ่อนอยู่ แม้ว่าบัดนี้เราจะเดินไปในทางเดียวกัน แม้ว่าจะตกลงทำในสิ่งที่เหมือนๆกัน ทว่าก็มีสิ่งหนึ่งที่ยังคงค้างคาในจิตใจ
     ...เรื่องของผมกับพี่โต..
       เรื่องที่เราทะเลาะกันเรื่องที่เราไม่เข้าใจกัน เรื่องที่เราไม่เชื่อใจกัน..สิ่งเหล่านั้นยังไม่จางหายไปจากหัวใจของเราทั้งคู่
         ผมจ้องมองแผ่นหลังหนา มองสะบักไหล่ที่เคลื่อนไหวตามแรงขยับกายด้วยดวงตาไหวระริก ขอบตาผ่าวร้อน เพียงแค่คิดถึงเรื่องที่ผ่านมา ความรู้สึกผิดก็ตรงเข้าถาโถมอย่างไม่ให้หายใจหายคอ..
         ฝ่ามือกระชับแน่น แขนผอมๆมีร่องรอยช้ำสองข้างที่กอดรอบคอไว้ขยับเข้าหากันแล้วเกาะแน่นทำให้โตชะงัก ต่อให้ไม่อยากจะก้มหน้าก้มตาอุ้มมันไปเงียบๆแต่เขาก็ไม่มีทางเลือกอะไรนอกจากถอนหายใจรับ เพียงไม่นานก็รู้สึกได้ถึงบางอย่างที่อุ่นร้อนบริเวณแผ่นหลัง และร่างของคนที่เขาอุ้มอยู่สั้นระริก..
        ไม่ต้องมองดูก็รู้...มันกำลังร้องไห้
        เพราะใคร?...ไม่ต้องถามก็รู้ เพราะสถานการณ์ที่บังคับ เพราะเรื่องเลวร้ายที่เจอมา และสาเหตุที่สำคัญกว่า มันอาจจะเป็นเพราะเขาเอง
        เดินหลงวนเวียนอยู่ในทางแคบๆ ย้ำอยู่บนเขาวงกตที่ไม่มีทางออก เอาแต่ก้มหน้าก้มตายอมรับคำสั่ง สั่งตัวเอง
ให้ยอมแพ้แล้วยอมรับโชคชะตาที่ขื่นขม เอาแต่ทำแบบนั้นซ้ำๆเสียจนลืมไปแล้วว่ามีชีวิต กระทั่งคนที่เคยยืนอยู่ข้างกาย
ก็ยังค่อยห่างไกล เป็นเขาที่ผลักไสและทำร้ายมันมากมายเพราะความโกรธเคืองและผิดหวัง..ทั้งที่รู้ดีว่าส่วนหนึ่งของความผิดพลาดนั้นมาจากตนเอง
           "ขอโทษ" เสียงกระซิบเบาๆ ดังขึ้นจากเจ้าคนที่ร้องไห้ตัวสั่นอยู่บนหลัง มันร้องแล้วเอ่ยคำที่พยายามจะพูดมา
ทั้งวันออกมาจากปาก..คำขอโทษที่เป็นดั่งตัวยาที่ไล้ลงบนแผ่นอก เชื่อมรอยแตกร้าวของหัวใจให้ค่อยๆสมาน..
         ..คำขอโทษที่ออกมาจากหัวใจ..
            "ผมขอโทษ" ได้แต่พร่ำคำนั้นออกมาจากปากพร้อมอาการสะอึกสะอื้น ไม่รู้ว่ามันจะพอไหม มันจะฟังขึ้นไหมหากคนที่ทำตัวเลวร้ายมากมายจะมาพูดขอโทษสั้นๆเพื่อให้เรื่องราวมันกลับมาดีขึ้นแบบนี้ แต่ผมก็ไม่รู้จะทำยังไง หรือทางไหนให้มันกลับมาเป็นเหมือนเดิม รู้ตัวว่าผิด รู้ตัวว่าทำตัวแย่ๆทั้งโง่และงี่เง่าที่ไม่เชื่อใจคนรัก เป็นผมที่ทำให้เรื่องมันเลวร้าย เป็นผมที่ทำอะไรตามอารมณ์จนเกิดผลเสียมากมาย
       เพราะว่าผิดถึงได้ขอโทษ รู้ตัวว่าผิดถึงได้ขอโทษ แต่ไม่รู้จะได้รับการให้อภัยรึเปล่า
            "พี่โต..." ครางเสียงสั่นเมื่อคนที่อุ้มผมอยู่ยังเงียบกริบ ร่างของพี่โตย่ำเท้าเดินไปตามทางเดินช้าๆโดยไม่มีคำพูดใด ไม่มีท่าทีว่าจะสนใจหรือได้ยินคำพูดของผม
        มันไม่มีประโยชน์แล้วเหรอ?มันไม่น่าฟังแล้วเหรอ? กับคำขอโทษพร่ำเพรื่อนี้จะไม่ยอมให้อภัยอีกแล้วใช่ไหม?
        เป็นผมที่ทำผิดและพลาดอย่างโง่ๆ จะไม่ยอมให้อภัยกันอีกแล้วหรืออย่างไร
            "พะ..."
            "หยุดร้อง..." น้ำเสียงเรียบๆเอ่ยเบาๆพร้อมเสียงถอนหายใจที่แว่วมาจากด้านหน้าทำให้คำพูดของผมชะงัก
ผมมองเห็นใบหน้าที่ก้มต่ำลงมองพื้นดินที่ปะปนกรวดทรายของพี่โตเงยขึ้นอีกครั้ง พร้อมกับคำพูดที่ออกมาจากริมฝีปากเบาๆ
             "กูไม่ชอบให้มึงร้องไห้"
             "แต่..."
              "โดยเฉพาะเรื่องที่กูรู้ว่าเป็นเพราะตัวกูเป็นต้นเหตุ" ริมฝีปากของพี่โตเอ่ยช้าๆนัยน์ตาจ้องมองดวงอาทิตย์ที่ค่อยอ่อนแสงลงตรงหน้า
"พอแล้ว ไม่ต้องพูด พุดไปก็ย้อนกลับมาไม่ได้ ทั้งกูทั้งมึงก็พลาดไปแล้ว จากนี้ไปก็ทำได้แต่เชื่อว่ามันจะไม่เกิดขึ้นอีกเท่านั้น.."
          ...ทำได้เพียงแค่เชื่อ...
          เชื่อว่าจะฝ่าฝันมันไปได้ เชื่อว่าทุกอย่างจะจบลงไปด้วยดี..
          เชื่อมั่นในกันและกัน
           ผมซุกหน้าลงกับไหล่หนาซุกซบมันแล้วสะอื้นเบาๆ ขณะที่แว่วเสียงถอนหายใจจากคนที่อุ้มอยู่แว่วๆ..
            "อย่าให้มีอีกก็แล้วกัน"
             "..........." ผมไม่ได้ตอบประโยคคำพูดนั้น ความดีใจและความปวดร้าววิ่งเข้าแทรกในหัวใจเสียจนไม่รู้จำอธิบายยังไง ทำได้เพียงซบหน้าลงกับแผ่นหลังกว้าง สะอื้นไห้ออกมาแล้วปล่อยให้น้ำตาไหลรินลงบนแผ่นหลังกว้างนั้นเงียบๆพร้อมกับคำสัญญาที่บอกกับตัวเองอยู่ในใจ
          ไอ้เนมคนงี่เง่า ทำอะไรตามอารมณ์ ไม่เชื่อใจคนที่รัก และเอาแต่มองผู้คนรอบกายด้วยสายตาเหยียดหยามคนๆนั้นการกระทำแบบนั้นผมจะไม่ยอมให้มันเกิดขึ้นอีก  
         ...ผมจะไม่ทำอีกแล้ว...
"นั่งลง" หลังจากแบกผมเดินข้ามมายังแดนสิบสอง ผ่านการตรวจตราจากผู้คุมที่เฝ้าประตูด้านหน้ามาแล้ว พี่โตก็พาผมมาในห้องน้ำ คนตัวโตทำหน้านิ่งๆสั่งการให้ลูกน้องไปหยิบผ้าพันแผลและยาจากพี่กันย์แล้วเอามาให้จากนั้นมันก็หายหัวไปเงียบๆ แม้จะอยากถามว่าทำไมไม่ไปทำแผลที่ห้องพยาบาล แต่ตอนนี้ผมไม่มีอารมณ์จะขัด ในเมื่อพี่โตพอใจจะทำแผลให้ผมที่นี่ ผมก็จะอยู่ที่นี่
               สายน้ำเย็นๆลูบผิวกายที่เสียดร้าวจนแสบวูบ ปลายนิ้วที่ไม่ได้ออกแรงอะไรมากนักแตะลงไปเบาๆแต่มันก็ยังรุนแรงพอที่จะทำให้ผมครางออกมาด้วยความเจ็บปวด
              "ทนหน่อยนะ"พี่โตเอ่ยปากเบาๆ เสียงของเขาสะท้อนอยู่ในห้องอาบน้ำที่เงียบงันไร้ผู้คน
               "แล้วพี่ล่ะ?"ผมเอ่ยถาม เพราะพี่โตก็มีแผลไม่น้อย
               "นิดเดียว" คนพูดพ่นลมหายใจช้าๆ "ของกูมันโดนหน้าเลยดูเหมือนแผลเยอะ แต่มึงไม่ใช่...นี่ยังมาซ้ำรอยจาก
ที่เคยโดนพวกนั้นมันลากไปอีก"
            สีหน้าของพี่โตเมื่อเอ่ยถึงพวกนั้นที่รู้ดีกว่าพวกไหนแฝงความเจ็บปวด สีหน้าเคร่งเครียดนั้นทำให้ผมรู้ว่าตนเองก็เป็นหนึ่งในสาเหตุที่พี่โตเอ่ยปฏิเสธไม่อยากร่วมมือกับพัศดีเช่นกัน สำหรับพี่โตมันคงยากจะทำใจหากต้องไปร่วมมือกับคนที่ทำร้ายคนที่ตนเองรัก
            ...ทั้งที่ผมสำคัญสำหรับเขามากนัก มาดูตัวเองยามนี้แล้วช่างนึกละอายใจ
                  "พี่...." ผมขยับริมฝีปาก
                  "เลิกเอาตัวไปเสี่ยงแบบนี้ได้แล้ว อย่าคิดว่าแค่เจ็บตัวไม่ได้เป็นอะไรมากนักหนา ตัวคนไม่ได้ทำจากเหล็ก
พังไปแล้วมันซ่อมไม่ได้" วาจาสั่งสอนจริงจังจากคนตรงหน้าที่ไม่ได้มีบ่อยนักทำให้ผมนิ่งเงียบ
"มึงก็รู้อยู่ว่าตัวเองเป็นเป้าหมายแต่ก็ยังชอบทำนิสัยแบบนี้ ทำรนหาเรื่อง ประชดให้ตัวเองเจ็บตัวแล้วคิดว่าไม่เป็นอะไร..เป็นแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไร...น่าหงุดหงิดมาตั้งแต่ตอนนั้น..."
                 ริมฝีปากของพี่โตเม้มเข้าหากันช้าๆนัยน์ตาขุ่นมัวขณะหยิบเอายามาทาที่แผลตรงขมับของผมคำพูดนั้น

ชวนให้คิดถึงเมื่อครั้งที่ผมมาที่นี่ ผมที่เคยยั่วโมโหให้พี่โตโกรธจนถึงขั้นโดนรุมซ้อมกลางโรงอาหารและโดนบังคับ

ให้กินอาหารเหมือนหมาตอนนั้นผมยังจำได้ถึงความรู้สึกปวดแสบปวดร้อนและความทรมารของศักดิ์ศรีที่ถูกเหยียบย่ำจึงได้ประชดประชันทำตัวโง่ๆลงไปถูกต้องที่ว่าตอนนั้นความสะใจและศักดิ์ศรีที่คำคอมีค่ามากกว่าร่างกายของตัวเองเสียด้วยซ้ำถึงมันจะเป็นการกระทำโง่ๆแต่ตอนนี้หากย้อนกลับไปยามนั้นผมก็คงจะทำแบบเดิมทว่ามันก็จริงที่ว่าผมชอบแส่หาเรื่องเจ็บตัวไม่เข้าท่า

poomza

ขอบคุนมากครับ

GunGuy

ขอบคุณมากครับ

Klong

ขอบคุนครับ

snooperio

ขอบใจมากมากมากคับคับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

iamalegend

ขอบคุณครับ

Ren27

ขอบคุณมากคับ