OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 142

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว         
"มึงยังไม่บอกเรื่องที่กูถาม..."วิทย์ยิ้มเครียดชักเริ่มจะรู้สึกแปลกๆ
              "จะอยากรู้ไปทำไม"คนถูกถามขมวดคิ้ว
              "มึงจะบอกกูเองหรือจะให้กูไปสืบดูถึงจะรู้"วิทย์จ้องหน้ากลับ หรี่ตาลงด้วยรู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่เกิดขึ้น
              "หึ..ติดนิสัยชอบเสือกเรื่องของชาวบ้านมาจากใครวะ" ขาใหญ่ของแดนสิบสองหรี่ตาลงน้อยๆจ้องมองหน้าคนที่กำลังจ้องหน้าเขาเขม็งอยู่โตหรี่ตาลงช้าๆนิ่งไปสักพักก่อนจะระบายยิ้มที่ริมฝีปาก
"อย่ายุ่งกับเรื่องของกู ไม่อย่างนั้นอย่าหาว่ากูไม่เตือน"
               "แต่เรื่องของมึงกำลังทำให้พวกกูลำบาก" วิทย์ตอบโต้อย่างไม่ยอมแพ้
"กูคิดว่ากูพอจะรู้..ไม่สิ..บอกจากการทำตัวแปลกๆของมึงก็พอจะเดาออกว่ามึงต้องคิดอะไรอยู่"
               "คนไม่มีสมองน่ะสิ ถึงจะเลิกคิด" โตสวนกลับก่อนจะไหวไหล่
"ที่กูพูดเพราะว่าเห็นมึงเป็นเพื่อน แต่ถึงเป็นเพื่อน ถ้าไม่เอาด้วยกูก็ไม่บังคับ แต่ถ้ามาขวาง กูก็ไม่ไว้หน้าเหมือนกัน"
               "มึงกำลังจะทำอะไรกันแน่?" คำถามจริงจังที่ดังมากจากปากเพื่อนสนิททำคนฟังนิ่งไปพักใหญ่ โตจ้องมองสีหน้าของคนถามที่ฉายแววเคร่งเครียด ชั่วขณะสำนึกรู้ก็บอกชัดถึงทางตันของทางที่เขาต้องการจะเดินไป แต่บางครั้งคนเรามันก็แบบนี้ ต่อให้รู้ว่ารอดยาก ก็ยังอยากจะทำ เมื่อสมองมันต่อต้าน เมื่อความคิดมันเป็นอริ ลุกขึ้นมาโต้ตอบไม่ยอมอ่อนข้อแล้ว ต่อให้รู้ว่าที่ทำไปไม่ต่างกับกาฆ่าตัวตาย เขาก็พอใจจะทำอย่างนั้น
               "กูไม่ไว้ใจป๋า แต่ก็ไม่ไว้ใจพวกมึง ไม่ไว้ใจใครทั้งนั้น" โตพ่นลมหายใจออกมาช้าๆ
"เพราะงั้นไม่จำเป็นต้องเล่า"
               "มึงคบกับกูมากี่ปี ถึงมาพูดว่าไม่ไว้ใจหรือเชื่อไม่ได้ "ฟังคำพูดนั้นแล้วความโกรธแล่นวาบเข้าสมองทันที
วิทย์ตะโกนถามกลับไปอย่างโกรธเกรี้ยว กับเจ้าคนที่บอกว่าเขาเชื่อไม่ได้ หรือไม่น่าเชื่อถือจนบอกเรื่องที่มันอยากจะทำไม่ได้นั่น
       ..ทั้งๆที่คบหากัน ช่วยกันฟันฝ่าอุปสรรคต่างๆมาแท้ๆ
        เขาอาจจะห่วย อาจจะใจอ่อนสร้างปัญหาหรือเป็นภาระให้มันบ่อยๆ แต่ทว่ายังไงเพื่อนก็คือเพื่อน จะไม่มีวันทรยศหรือทิ้งกัน แล้วทำไมมันถึงบอกว่าเชื่อไม่ได้?
               "ที่ผ่านมากูกับมึงเดินไปทางเดียวกัน แต่คราวนี้ไม่ใช่..."นัยน์ตาของคนพูดหรี่ตาลงช้าๆ
"กูไม่ได้บอกว่ามึงเชื่อไม่ได้ แต่คนเราถ้าความคิดมันแตกต่าง เดินคนละทางกันก็เชื่อใจไม่ได้ทั้งนั้น..และถ้ามึงจะออกไป..แสดงว่ามึงเดินอยู่คนละทางกับกู"
               "นี่มึงให้ใครมาเป่าหู ถึงจะได้ยอมเลิกทางที่ตัวเองเลือกง่ายๆ มึงน่ะเป็นหัวหน้านะ!” วิทย์ตะโกนถามกลับด้วยอารามตดใจ นัยน์ตาเบิกกว้างกับข้อความที่ได้ยิน หากมันคิดจะเลิก แล้วแผนการที่ผ่านมาล่ะ เรื่องที่อุตส่าห์พยายามทำกันแทบเป็นแทบตายมันหมายความว่าอย่างไร มันจะยอมเลิกล้ม มันจะยอมให้ทุกอย่างจบลงง่ายๆแค่เหตุผลที่ว่าตัวเองไม่เอาแล้วงั้นเหรอ    มันจะไม่ยอมทำตามแผน มันจะทุบความฝันทุกคนทิ้งงั้นสิ?
             “ไหนมึงบอกว่ามึงเป็นผู้นำ มึงไม่อยากฝให้ลูกน้องมึงเดือดร้อน แต่ที่มึงจะทำนี่มันอะไร!?”
             "หึ เห็นไหมล่ะ แค่มึงได้ยิน มึงก็ออกอาการขนาดนี้ แล้วยังจะมาว่าทำไมกูถึงไม่เชื่อ" โตส่ายหน้า พ่นลมหายใจลงช้าๆ
“เรื่องลูกน้อง มึงอย่ามาอ้าง พวกมึงทำกันได้ อยู่กันได้โดยไม่มีกู กูไม่คิดจะลากใครไปพวกมึงพอใจจะอยู่กับป๋าก็อยู่สิ
กูไม่ได้จะห้ามหรือจะพาพวกมึงไปลงนรกกับกูซะหน่อย”
             “แต่ที่มึงจะไป มันต่างอะไรกับการทิ้งพวกกุ!”
             “เป็นเด็กสามขวบเหรอว่ะ ถึงได้กลัวถุกทิ้งนัก” คนฟังส่สยหน้า
“อย่ามาพูดให้กูขำ ต่อให้ลุกพี่คนอื่นไม่ใช่กู พวกมึงก็ตามกันอยู่ดี..”
             “แต่.....” แต่ถึงเป็นคนใหม่ ถึงแม้ลูกพี่ที่จะมาจัดการเรื่องการออกไป จะเป็นใครอื่นก็ได้ ยังไงมันก็ไม่เหมือน
           ถึงบางครั้งมันจะ`ตัวเงินตัวทอง` มันจะเห็นแก่ตัวหรือทำตัวน่าหงุดหงิด แต่ก็ไม่มีคนไหนที่เขาจะเดินตามหลังได้อย่างสนิทใจเท่ากับมันอีกแล้ว
        แล้วตอนนี้ ไอ้โตกำลังจะบอกว่าไม่เอา..
        ทำไม?
        "ไม่ต้องคิด ไม่ต้องระแวง ว่าทำไม หรือมีใครจูงจมูกกู ไม่มีใครทำได้ถ้ากูไม่ยอมไม่มีทางที่กูจะเดินไปตราบใดที่กูไม่เห็นด้วย และถ้ามึงจะลืมไปแล้ว..เราไม่ได้ต้องการจะออกไปเอง แต่มันบังคับให้เราออกไป พวกมันบังคับให้กู มึงและทุกๆคนต้องเห็นด้วย และเดินตามอย่างช่วยไม่ได้..แล้วพล่ามถึงผลตอบแทนที่เป็นอิสระ..หึ"
               "มีอิสระแต่อยู่กับเจ้านาย`ตัวเงินตัวทอง`ๆแบบนั้น มึงเคยคิดไหมว่าตัวเองจะต้องเจอกับอะไร?"
               "แต่อย่างน้อยกูก็ได้ออกไป........" วิทย์เอ่ยเถียงกลับอย่างไม่ยอมแพ้
               "ออกไปแล้วไง? มึงเป็นอาชญากร ออกไปก็เป็นอาชญากร ถ้ามึงหวังจะให้ไอ้เมฆมันมีความสุขก็ฝันไปเถอะ...ไอ้ป๋ามันทำให้กูรู้ ทำให้กูเห็นชัดแล้ว ว่าถ้าออกไปแล้วจะต้องเจอกับอะไร"
                "........"
               "ถ้ามึงไม่รู้..ก็ถามไอ้เมฆสิ ว่ามันได้เจอกับอะไร..ลองถามมันดู ว่าระหว่างที่มันไปอยู่กับไอ้คนพวกนั้นแบบสบายๆน่ะ มันต้องแลกความสบายกับอะไรบ้าง" โตเอ่ยปาก เขาหรี่ตาลงพลางเม้มปากเข้าหากันช้าๆ
"ต่อให้กูจะอยากออกไป แต่ถ้าออกไปแล้วต้องจมอยู่กับเงาของพวกมันจนตาย แล้วคนที่กูรักต้องถูกพวกมันทรมาร เหยียบเล่นเหมือนไม่มีค่า กูยอมตายคาคุกซะยังจะดีกว่า"
              "`ตัวเงินตัวทอง`เอ๊ย....ติดนิสัยเมียมึงมามากแล้วนะ ทำตัวเหมือนพวกนักบุญ เหอะ" วิทย์สบถในลำคออย่างหงุดหงิดกับเหตุผลที่ได้ฟัง มันอาจจะจริงหรือจะฟังขึ้นเขาก็ไม่รู้ รู้แต่ฟังแล้วหงุดหงิด หงุดหงิดชะมัดที่คนอย่างมันมาทำกลัวอะไรแบบนี้
              "มึงก็เหมือนกัน ติดนิสัยไอ้งูเห่าข้างตัวมาซะจนอยากจะออกไปไม่มองหน้ามองหลัง" โตหรี่ตามองสบตาวิทย์แล้วแสยะยิ้มมุมปาก
"เรื่องที่กูพูด จะจริงไม่จริง จะเพ้อฝันหรืองี่เง่า มึงได้เจอเองถึงจะรู้.....ตอนนี้กูรู้แล้วว่ามึงไม่เอาด้วย แต่ก็หวังว่าจะเห็นแก่หน้ากูและไม่เห่าหอนอะไรออกไป ไม่งั้น..กูไม่เอามึงไว้แน่"
               "............"
                "แล้วก็นะ...ไม่ต้องห่วงเรื่องที่พวกมึงจะออกไป  ต่อให้ไม่มีกู พวกป๋ามันก็เตรียมคนไว้แล้ว แต่เพราะไม่มีกู
มึงก็ระวังหลังไว้ล่ะ เพราะไอ้งูเห่าที่อยู่ข้างตัวมึง มันจะพาใครมาด้วย ก็รู้ดีแก่ใจ"
                "งานนี้มีคนทรยศ มันไม่ได้ง่ายอย่างที่คิด ระวังตัวไว้"
                 "คนทรยศ..? ก็มึงไม่ใช่เหรอ" วิทย์หัวเราะหึ แสยะยิ้มอย่างไม่เห็นขัน
                 "กูไม่ได้สนใจว่าใครจะออกไปบ้าง ถ้าพวกมึงออกไปแล้วรอดก็เชิญ ที่กูหมายหัวไว้ คือไอ้ป๋าต่างหาก"
โตตอบคำ ก่อนจะถอนหายใจเบาๆ
                 "แต่อย่าได้ออกไปแค่มีวิญญาณก็แล้วกัน"
                  ....คำเตือนนั่นชวนให้ในใจสังหรณ์อะไรบางอย่าง วิทย์เม้มปากแน่น หรี่ตาลงช้าๆ จ้องมองแผ่นหลังของคนที่ห่างออกไปด้วยอาการชั่งใจ
        ต่อให้มันบอกว่าไม่ได้คิดจะขวาง แต่ถ้ามันเล็งพวกป๋าไว้ จะต่างอะไรกับการขัดขวางกัน?
         มันออกมาพูดมันก็น่าจะรู้ตัวดี แต่ทำไมถึงได้พูดแบบนั้น? กระทั่งการเอ่ยปากบอกเรื่องที่ตัวเองคิดออกมาง่ายๆ
ทั้งที่ไม่เคยเป็นมันยิ่งแปลก..
          ยิ่งพูดมากก็น่าจะรู้ว่าไม่ปลอดภัยต่อตัวเอง แต่มันก็ยังพล่ามเหมือนไม่สน
          ไอ้โตมันวางแผนอะไรไว้กันแน่?
Improbable 36 : ประโยชน์ของคนโง่
        ไอ้เป้มันมาทำอะไรที่นี่?
   จ้องมองแผ่นหลังของนักโทษในชุดสีเดียวกันที่กำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ มันเหลือบตามามองผมแล้วยักคิ้วให้ จากนั้นก็เขียนอะไรบางอย่างลงในกระดาษ  ผมยืนนิ่งมองคนสองคนตรงหน้าอย่างงวยงง กระทั่งพัศดีบอกให้ไอ้เป้ออกไปได้ แล้วมันหันมายักคิ้วให้ผมอีกรอบนั่นแหละ ไอ้เนมถึงจะกลับมาทำหน้างงใส่พัศดีได้อีกครั้ง
          "นั่งสิครับ" พัศดีว่าพลางชี้มือไปที่เก้าอี้พลาสติกสีแดงตรงหน้า  ผมก้าวลงไปนั่งจังหวะเดียวกับที่ได้ยินเสียงประตูปิดลง และทำให้ภายในห้องเหลือเพียงผมและพัศดีปรมัตถ์เท่านั้น
          "หน้าไปโดนอะไรมา?" คำถามแรกก็เล่นเอาผมพูดไม่ออกเสียแล้ว ไอ้เนมหรี่ตาลงจ้องสบแววตาพินิจพิเคราะห์ของพัศดีปรมัตถ์ ผมกลืนน้ำลายลงคอช้าๆก่อนจะเอ่ยปาก
          "ก็..มันเป็นเรื่องปกติของนักโทษไม่ใช่เหรอครับ" เรื่องการชกต่อย มีเรื่องหรือทะเลาะวิวาทกัน ต่อให้ผู้คุมจะไม่รู้ ต่อให้ไม่เกิดรอยแผลให้เห็น ก็ใช่ว่ามันจะไม่เกิดขึ้น
          "ถ้าเป็นคนอื่นผมคงเชื่อ แต่กับคุณน่ะไม่" พัศดีปรมัตถ์ส่ายหน้า ยิ้มมุมปากบางๆ
"คุณเป็นแบบนี้เขาจะยอมได้รึไง"
          ไม่ต้องบอกว่าเป็นเขาไหนผมก็พอรู้ ไอ้เนมยิ้มเหย หันไปสบตาพัศดีเงียบๆ
"พี่โตไม่ได้อยู่กับผมตลอดเวลา"
          "งั้นเหรอ?..ผมก็ได้ข่าวว่าช่วงนี้ตัวติดกันเสียตลอดเวลานี่"  คำพูดของพัศดีนั้นทำให้ผมกลืนน้ำลายลงคอช้าๆ
          "คนเรามันก็ต้องมีเวลาเผลอเรอกันบ้าง พี่โตไม่ได้..."
          "พอได้แล้ว แผลนี้ได้มาตอนไปที่แดนพิเศษใช่ไหม" คำถามเจาะจงราวกับรู้ทันนั้นทำให้ผมสะดุ้ง สีหน้าจืดเจื่อนอย่างบ่งชัดว่าหวาดกลัวที่จะถูกรู้ทัน ขณะเดียวกันนั้นก็ขยับตัวหลุกหลิก
      นัยน์ตาคมปราบของพัศดีปรมัตถ์จ้องมมองตามกริยาของผมไม่กระพริบ..เขาขมวดคิ้ว ก่อนจะพ่นลมหายใจแรง
           "รู้ไหมว่าตัวคุณน่ะโกหกได้ง่อยเสียยิ่งกว่าเด็กอายุสิบห้าเสียอีก" พัศดีปรมัตถ์ส่ายหน้า เขาใช้ดวงตาคู่นั้นจ้องผมเขม็ง
" เลิกโกหกและบอกมาตามตรงได้แล้ว ใช่ว่าจะมีเวลาว่างมาคุยไร้สาระได้นาน"
            ".........." ผมเงียบ..จ้องมองนัยน์ตาของพัสดีปรมัตถ์  ดวงตาคู่นั้นจ้องตอบผมเขม็ง แต่ยิ่งมองเท่าไหร่ ผมก็ยิ่งมีท่าทีอึกอักหวาดกลัวมากขึ้นเท่านั้น ที่สุดเขาก็เขาก็ถอนหายใจ ส่ายหน้าแล้วลุกจากเก้าอี้ของตนเพื่อหยิบเอกสารบางอย่างที่ไอ้เป้เซ็นไว้ไปใส่ในแฟ้มเงียบๆ
        แต่ไม่ได้เร็วพอที่จะทำให้ผมไม่เห็น หัวกระดาษที่ขึ้นเป็นรายชื่อการเลื่อนชั้นนักโทษ
          ..สำหรับพวกเราเหล่านักโทษแล้ว การได้เป็นนักโทษชั้นดีถือว่าเป็นอภิสิทธิ์พิเศษอย่างหนึ่ง จะได้วันลดโทษ
จะได้ออกจากเรือนจำเร็วขึ้น ทำอะไรก็จะมี"สิทธิพิเศษ"อยู่เช่นตัวพี่กันย์ที่สามารถจะพกพวกของมีคมร่อนไปไหนมาไหนได้โดยที่ไม่โดนตรวจ หรือพี่โตที่อู้งานได้แบบที่ผู้คุมไม่กล้าว่า ไม่ใช่แค่เพราะมีอิทธิพล แต่เพราะพวกเขาเป็นนักโทษชั้นดี
         สำหรับนักโทษที่เข้ามาใหม่แล้ว ทุกดคนจะถูกจัดอยู่ในชั้นกลาง เรื่องการได้เลื่อนชั้น จะต้องให้เวลาผ่านไปเป็นปี และสามารถทำได้ในช่วงเดือนมิถุนายนของแต่ละปีเท่านั้น ทั้งยังต้องพยายามทำงานอย่างดี ทำตัวให้เรียบร้อยเพื่อจะได้ผ่านการอนุมัติเลื่อนขั้น เปรียบได้ดั่งรางวัลสำหรับคนที่ทำตัวดีและไม่ก่อเรื่อง เป็นดั่งแรงจูงใจที่ผลักให้มีความหวัง
          เพราะความสำคัญของมันคือสิ่งเห่ลานี้ ดังนั้นเมื่อพัศดีประกาศจะลดขั้นนักโทษที่ทำผิดกฏของเรือนจำเพียงเล็กน้อย โทษทัณฑ์ที่รุนแรงทำให้พวกนักโทษเกิดการต่อต้านอย่างที่เคยผ่านมา ก็สิ่งนี้ไม่ได้มาง่ายๆ แต่เมื่อกี้..ผมไม่ได้ตาฝาดที่เห็นว่าไอ้เป้มันได้รับการอนุมัติเลื่อนชั้น
           เลื่อนชั้นทั้งที่เพิ่งมาอยู่ไม่นาน เลื่อนชั้นทั้งที่ยังไม่ถึงวันเวลาที่จะทำได้ ทั้งที่ตัวมันก็ไม่ได้มีความดีความชอบอะไร ความผิดปกติเหล่านั้น..มันหมายความว่าอย่างไร?
        จะบอกว่าเป็นเด็กป๋า..? พวกพี่โตไม่ได้ทำตัวดีขนาดจะได้เป็นนักโทษชั้นหนึ่ง ที่ได้มาส่วนหนึ่งเพราะอิทธิพลของป๋าก็จริง แต่พวกเขาก็ยังต้องรอถึงวันเวลาที่เหมาะสมไม่ใช่หรือ ไม่ได้มีใครเพิ่งเข้ามาแล้วได้เลื่อนพรวดพราดแบบนี้สักคน จะว่าเรื่องที่มันเคยเข้าคุกมาก่อนแล้วเอาความดีนั้นมานับก็ยิ่งไม่ใช่ใหญ่ ทำผิดครั้งที่สองความผิดมันยิ่งเพิ่มขึ้นไม่ใช่หรือ?
        ผมหรี่ตาลงช้าๆ จ้องมองพัศดีที่กำลังเรียงเเฟ้มใส่ชั้นวางด้วยสายตาครุ่นคิด พยายามนึกทบทวนและจดจำข้อความในบันทึกนั้นให้ได้มากที่สุด และไม่รู้ว่าเพราะจ้องมาไปหรือเปล่า ร่างของพัศดีจึงหันขวับ สบตาผมทันควัน
          "ว่าไง จะตอบได้หรือยัง" เสียงทักนั้นทำให้ผมสะดุ้งโหยง
          "ผมไม่ได้เป็นอะไรมาก" ไอ้เนมเลี่ยงตอบพลางเสหลบตาด้วยสีหน้าเจื่อนๆ
          "ไม่ได้ถามเพราะเป็นห่วง แต่ถามว่าพวกมันพูดอะไรบ้าง!" เสียงตวาดไม่เบานักทำให้ผมสะดุ้งเฮือก สบตาพัศดีอย่างตกใจไม่น้อย สีหน้าของชายในชุดสีกากีคนนั้นฉายความอยากรู้เต็มพิกัดแบบปิดไม่มิด ดวงตาของเขาวาววับ
จ้องหน้าผมอย่างคาดคั้นเต็มที่
           "ผมไม่ได้เข้าไปด้วย..."ไอ้เนมบอกเสียงอ่อย
"ผมแค่ถูกสั่งให้รออยู่ข้างนอกให้อยู่เป็นเพื่อนผู้พันแค่นั้น"
            "ผู้พัน..?..อ้อ...ไอ้ตึ๋ง" พัศดีขมวดคิ้ว ก่อนจะเอ่ยพึมพัมเบาๆไอ้เนมฟังแล้วชัดสีหน้างงๆ คือ..อยู่มานานผมเพิ่งรู้ว่านั่นคือชื่อของผู้พันตกลงผู้พันไม่ได้ชื่อผู้พันหรอกเรอะ?

poomza

ขอบคุนมากครับ

GunGuy

ขอบคุนมากครับ

Klong

ขอบคุนครับ

snooperio

ขอบใจมากมากมากคับคับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

wi2

ขอบคุณครับ

pt200

ขอบคุณครับ

4_NAY

ไอ้เป้เป็นสาย ปากหมา

pt200

ขอบคุณครับ

Ohmkungz123