OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 143

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
           "ผมไม่ได้เข้าไปด้วย..."ไอ้เนมบอกเสียงอ่อย
"ผมแค่ถูกสั่งให้รออยู่ข้างนอกให้อยู่เป็นเพื่อนผู้พันแค่นั้น"
            "ผู้พัน..?..อ้อ...ไอ้ตึ๋ง" พัศดีขมวดคิ้ว ก่อนจะเอ่ยพึมพัมเบาๆไอ้เนมฟังแล้วชัดสีหน้างงๆ คือ..อยู่มานานผมเพิ่งรู้ว่านั่นคือชื่อของผู้พันตกลงผู้พันไม่ได้ชื่อผู้พันหรอกเรอะ?
"ไม่รู้จักล่ะสิ" พัศดีหรี่ตาลงช้าๆ มองสบตาผมแล้วถอนหายใจพรู
"ไอ้ตึ๋ง..สมโพช ท้าวทอง ปัจจุบันอายุสี่สิบสี่ ชื่อในวงการเรียกกันว่าผู้พัน  มันเคยรับราชการทหาร แต่ที่เรียกไม่ใช่เพราะมันมียศผู้พันหรอกนะ ..แต่เพราะมันไปฆ่าทหารยศผู้พันคนนึงตายต่างหาก.."
                "............" ฟังประวัติแล้วผมได้แต่เงียบ..กลืนน้ำลายลงคอช้าๆ
              "ไอ้ตึ๋งเคยเป็นทหารฝีมือดีของกองทัพ เส้นใหญ่ สมองดี แต่สันดาน`ตัวเงินตัวทอง`  มาพลาดท่าเอาก็ตอนที่มันไปฆ่าทหารคนนั้นตาย..เพราะต้องการปล้นอาวุธจากคลังสรรพวุธทหารที่จังหวัด XXX  ไปให้พรรคพวกของมันที่กำลังตั้งกลุ่มค้าอาวุธกันอยู่..สิบปีให้หลังมันถูกจับ โดนจับตอนอายุสามสิบ จำคุกมาสิบสี่ปี ที่จับได้เพราะมันเสือกไปฆ่าคนที่เส้นใหญ่กว่าตัวเอง มาอยู่ในนี้สงสัยจะแค้นจัด เลยสร้างอิทธิพลจนตัวเองขึ้นมาเป็นใหญ่ได้"
              "............" ผมไม่รู้จะพูดอะไร
             "ส่วนอีกคน.." พัศดีเปิดแฟ้มในมือมาพลิกดู ผมเหลือบเห็นรูปถ่ายหน้าตรงแปะอยู่ด้วย คลับคล้ายว่ามันน่าจะเป็นแฟ้มประวัตินักโทษ ผมจำได้ดีว่าตัวเองก็เคยถ่ายเช่นกัน
"ไอ้ปราชญ์..ปราชญ์  เกียรติเทพ ในนี้เรียกว่าอะไรนะ..ป๋าใช่ไหม?..รู้รึเปล่าว่าทำไมถึงเรียกแบบนี้..เพราะไอ้ปราชญ์มันค้าผู้หญิง เป็นนายใหญ่ เป็นป๋าของเด็กทุกคนในซ่องของมัน และมันก็ยังค้าเฮโรอีน มีโรงงานในประเทศเพื่อนบ้านส่งผ่านชายแดนมาขายในประเทศตัวเอง โดนจับฐานฟอกเงิน..แต่ความผิดฐานฟอกเงินไม่มากเท่าค้ายาเสพติดและค้าประเวณี แต่ถึงตัวมันจะอยู่ในคุก พวกลูกน้อง เครือข่ายของมันก็ยังทำงานอยู่ โดยใช้เรือนจำนี้นี่แหละ เป็นที่สั่งการ ถ่ายทอดคำสั่งของตัวมันออกไปข้างนอก"
          "..........." อ่า... ช่างเป็นการจับคู่ที่แสนเพอร์เฟกต์ดีแท้..ไอ้เนมเหลือกตาขึ้นยามคิดถึงสิ่งที่เจ้านายของผมทั้งสองนั้นมีและทำ ผู้พันค้าอาวุธ ฆ่าคนเป็นว่าเล่น ส่วนป๋าค้ายา ค้าเนื้อสด ในคุกก็จับมือกันเป็นใหญ่ แล้วนอกคุกถ้าสองคนนี้ออกไป อิทธิพลและสิ่งที่มีในมือคงทำให้พวกเขาสามารถก้าวขึ้นเป็นเจ้าพ่อในวงการมืดได้อย่างง่ายดาย
         ..ครู่หนึ่งผมคิดถึงสิ่งที่พี่โตบอกว่าเป็นข้อเสนอ ป๋ากับผู้พันบอกว่าถ้าออกไปได้ พี่โตจะได้เป็นลูกน้องและจะได้รับการคุ้มครองตลอดชีวิต..
       ..แต่พอคิดถึงเรื่องที่คนสองคนนั้นทำและสิ่งที่พวกเราจะได้เจอหลังจากพวกเขาออกไปได้จริงๆ การคลุกคลีอยู่กับเรื่องแบบนั้น น่ากลัวเสียยิ่งกว่าการอยู่ในคุกแบบนี้เสียอีก
         "ส่วนเรื่องไอ้ชาติ...." พัศดีพลิกกระดาษไปอีกหน้า อ้าปากจะบอกต่อ
         "เดี๋ยวๆ...พอเถอะครับ.." ไอ้เนมบอกอย่างหมดแรง ฟังพัศดีนั่งอ่านแล้วทั้งเครียดทั้งกลัว และยิ่งไม่เข้าใจว่าเขาจะมาเล่าให้ผมฟังเพื่ออะไร?
          "ทำไมล่ะ..กลัวหรือไง?" พัศดีเลิกคิ้วถาม เขาจ้องหน้าผมครู่หนึ่งก่อนจะพ่นลมหายใจช้าๆ
"ที่จริงไอ้ชาติก็ไม่มีอะไรหรอก มันเป็นเจ้าของซุ้มมือปืน เป็นเจ้าพ่อคุมบ่อนที่พลาดถูกจับก็เท่านั้น..ประวัติของพวกมันว่าทำอะไรมาบ้าง คงไม่สำคัญเท่ากับว่าเพราะอะไร พวกมันถึงอยากจะแหกคุก..รู้ไหมว่าทำไม?"
         "......" ผมส่ายหน้า..เหตุผลที่อยากออกไปมีเป็นร้อยเป็นพัน ว่ากันตามปกติ คนที่ติดคุกถูกกัดขัง ไม่มีอิสระภาพก็ย่อมอยากออกไปข้างนอกอยู่แล้ว
         "เคยบอกแล้วว่าพวกมันสามคนเส้นใหญ่..โดนความผิดหลายกระทง และบางเรื่องยังอยู่ในขั้นไต่สวนหาหลักฐาน พยายามอุทธรณ์หลายครั้งบ้าง พยายามจะแตะถ่วงเวลาให้คดีหมดอายุความบ้าง  แต่ละคนพยายามดิ้นรนเต็มที่.." พัศดีเอ่ย ก่อนจะพ่นลมหายใจเบาๆ  
"แต่ล่าสุด..เมื่อสักครึ่งปีที่แล้ว...คำตัดสินของศาลอุทธรณ์ ยืนยันตรงกันกับศาลชั้นต้นว่า จำเลยซึ่งก็คือ นายสมโภช
นายปราชญ์และนายชาติชาย ถูกพิพากษาจำคุกตลอดชีวิต"
           "..จำคุก..ตลอดชีวิต"
           "ใช่..." พัศดียักไหล่ "ที่จริงศาลชั้นต้นพิพากษาออกมาก่อนหน้าแล้ว ไอ้สมโพชจำคุกร้อยยี่สิบปี ไอ้ปราชญ์ร้อยห้าสิบปี ส่วนไอ้ชาติก็ร้อยเจ็ดสิบปี..พวกมันก็ขออุทธรณ์กัน แต่ศาลอุทธรณ์ก็ยืนคำพิพากษาตามศาลชั้นต้น นั่นคือจำคุกตลอดชีวิต"
         ไอ้เนมกระพริบตาปริบๆเมื่อได้ฟังพัศดีเล่า ไม่เข้าใจหนึ่งคือเวลาติดคุกที่มัน..เอ่อ..ร้อยปีขึ้น? ซึ่งแน่นอนว่ามนุษย์ปกติไม่มีทางอายุยืนถึงขนาดนั้น แล้วพออุทธรณ์แล้วได้จำคุกตลอดชีวิต เหมือนจะดี..แต่ไปๆมาๆมันก็เท่าเดิมนี่..หมายความว่ายังไงก็ไม่ได้ออกไปอยู่ดีใช่ไหมล่ะ..
           ...นี่คือสาเหตุที่พวกเขาไม่พอใจ และต้องการออกไปงั้นหรือ? ไม่พอใจที่ต้องจำคุกตลอดชีวิต เลยคิดจะออกไปงั้นสินะ
            "แล้วทำไมถึงบอกผมล่ะครับ" ไอ้เนมเงยหน้าสบตาพัศดี..
            "ก็ในฐานะที่คุณยอมเป็นสาย เล่าให้ฟังแค่นี้จะเป็นไรไป นี่มันไม่ใช่ความลับอะไร.." พัศดีว่าเรียบๆ หากดวงตาของเขาวาววับ ไม่บอกก็รู้ว่าคำตอบนั้นไม่ได้เข้าทางความเป็นจริงสักนิด จริงที่ว่ามันไม่ใช่ความลับ แต่ก็ไม่ใช่ธุระอะไรที่จะบอกกับสายลับอย่างผม..ผมว่าที่เขาต้องการ คืออยากจะพูดวีรกรรมต่างๆของพวกป๋า ให้ผมนึกโกรธหรือเคืองขึ้นมาตามประสาผู้ผดุงความดีเสียล่ะมากกว่า..
        ไม่รู้พัศดีกำลังคิดอะไร ในสายตาเขาผมอาจจะเป็นคนดีมาก โง่มาก ซื่อบื้อมากก็เป็นได้ ตัวเขาเองถึงได้ใช้วิธีนี้เพื่อให้ผมยอมคายความลับเรื่องที่ผมไปพบพวกป๋าให้ฟัง..
         ...เขากำลังคิดผิด..
           ผมไม่ใช่ซุปเปอร์ฮีโร่เสียหน่อย ฟังว่าใครเลวอย่างนั้นอย่างนี้แล้วจะได้โกรธหรือแค้นจนต้องไปจัดการ ผมมันก็คนธรรมดา คนที่ไม่มีใครมารังแกหรือมาทำอันตรายผม ไอ้เนมก็จะไม่เข้าไปยุ่งหรือเข้าไปขวาง พูดง่ายๆว่าถ้าพวกป๋าไม่นึกสนุกอยากจะพนันกับชีวิตผมขึ้นมา ไม่ให้พี่โตเข้ามาหาผมในวันแรกที่ผมเข้ามา แล้วปล่อยให้ผมเป็นนักโทษธรรมดาๆไป ก็คงไม่มีไอ้เนมที่กำลังตั้งหน้าตั้งตาขัดขวางแผนการณ์ อย่างเอาเป็นเอาตายในวันนี้หรอก
       ผมสบตาคู่นั้น ไม่ผิดแน่ว่ามันกำลังพราวระยับด้วยความคาดหวัง พัศดีปรมัตถ์หมุนตัวหยิบแฟ้มเอกสารไปเก็บ
อีกครา เหมือนทุกครั้งที่เขามักจะเว้นช่องว่างไว้เพื่อกดดันและสังเกตผมเสมอ ก็ดีแล้วที่เขาหันหลังไป เพราะไม่อย่างนั้นผมคงเก็บรอยยิ้มไม่ได้ และคงจะเผลอเรอให้เขาได้เห็น..ช่วยไม่ได้ที่ผมจะอยากหัวเราะ ก็มันอดไม่ไหวที่พฤติกรรมของพัศดีนั้นตรงตามที่พี่โตคาดไปทุกอย่างเสียอย่างนี้... ....ใช่...ทุกอย่างเป็นแผนการณ์ และผมก็กำลังทำตามแผนของพี่โตอย่างใจเย็น
            คนอย่างผมมันโกหกได้แย่เป็นที่สุดอย่างที่พัศดีบอก แต่พี่โตนั่นแหละที่ให้ผมใช้ประโยชน์จากสิ่งนั้น แบบผมจะให้ไปนั่งพล่ามเรื่องที่ตัวเองรู้อยู่ว่าโกหกแบบ"เนียน"คงเป็นไปได้ยาก ในเมื่อมีแต่คนมองว่าผมมันซื่อจนโง่ ก็จงใช้ท่าทีนั้นของตัวเองให้เป็นประโยชน์ ไม่จำเป็นต้องทำนิ่งหรือทำเฉย ขอแค่ให้แสดงตัวไปตามปรกติ หรือจะผิดปรกติมากว่าเดิมเพื่อให้ถูกสงสัยก็ไม่เป็นไร
          การแสดงอารมณ์และท่าทีทุกอย่างเป็นไปดั่งใจคิดทำให้ดูออกง่ายก็จริง แต่ถ้าหากสิ่งที่เราแสดงออกไป มันไม่ได้ตรงกับในจิตใจ คนท่าทางโง่ๆอย่างผมนี่แหละจะน่ากลัวที่สุด..
              "คนอย่างมึงเรียกว่าโกหกหน้าซื่อๆ" พี่โตพูดแบบนั้นแล้วบีบจมูกผม
            ..ใช้ประโยชน์จากความโง่และความพลั้งพลาดของตนเองให้พัศดีวางใจ  เขาไม่คิดจะไว้ใจหรือให้ผมเก็บความลับอยู่แล้ว แต่หากจะทำให้เขาคิดว่าผมมันเป็นแค่ตัวเบี้ยในมือน่ะไม่ใช่เรื่องยาก ในเมื่อผมเคยพลาดต่อหน้าเขามาแล้ว คนเรามักจะไม่ระวังตัวกับคนที่ดูด้อยกว่าตัวเอง หรือต่อให้ระแวง  คนที่เคยพลาดท่าให้เห็นก็ย่อมน่าหวั่นน้อยกว่าพวกที่ทำท่าทีเจ้าเล่ห์เหลี่ยมจัดแต่แรก ก็เหมือนคนชนะที่จะไม่หันกลับไปมองผู้แพ้ เพราะถือว่ามันได้"พ่ายแพ้"ตนเองไปแล้ว และจะเฝ้าสนใจเป้าหมายใหม่ของตัวเองแทน
            พี่โตบอกให้ผมชนะพัศดีด้วยวิธีนั้น แกล้งยอมแพ้ แกล้งพลาด ทำเป็นหวาดกลัวทำเป็นหลุดปากบอกข้อมูลให้เขาได้ใจ ทั้งที่ความจริงคำๆนั้นคือคำโกหกที่ผมพูดออกมาแบบตะกุกตะกัก โกหกแบบไม่ถนัด หลบตาและพลาดเหมือนทุกที..แต่ท่าทีนั้นของผมกลับทำให้คนมองเชื่อว่ามันเป็นความจริง เพราะตัวพัศดีนั้นเคยชินกับชัยชนะของตัวเอง เพราะเขาย่ามใจว่าสามารถจับจุดอ่อนของผมได้ และเคยได้ข้อมูลจากผมมาด้วยวิธีนี้แล้ว..
            พอชนะก็เลยมองผ่าน..ฉะนั้นนี่แหละคือโอกาสของคนแพ้ที่ไม่ยอมตัดใจ!
        "ว่าไง?" ร่างของพัศดีหันกายมาหา ทำเอาไอ้เนมสะดุ้ง ดีที่ผมเก็บรอยยิ้มของตนเองได้ทันจึงไม่เสียแผน และคงทำให้พัศดีได้ใจมากกว่าเดิมกับอาการสะดุ้งของผมเมื่อครู่
        "ผม...ขอถามอะไรอีกสักอย่างได้ไหม?" ไอ้เนมก้มหน้าก้มตา เอ่ยปากกุกกัก
         "อะไร..?"
         "เอ่อ...ไอ้เป้...มันเป็นพวกเดียวกับผมรึเปล่า" ผมเงยหน้าขึ้นสบตาพัศดี มองเห็นดวงตาคู่นั้นวาววับ พัศดีปรมัตถ์
เท้าคางสบตาผมครู่หนึ่งก็ฉีกยิ้ม
         "คิดว่าไงล่ะ"
         "แต่...หมอนั่นเป็นพวกป๋า" ผมเอ่ยท้วง ลอบสังเกตสีหน้าท่าทีของพัศดีอย่างครุ่นคิด
         "แล้วคุณล่ะ ไม่ใช่หรือไง? " คำถามยอกย้อนนั้นทำให้ผมชะงัก
"ตอนนี้ไม่สำคัญว่าใครเป็นพวกใครหรอก..ในเมื่อคนเรามันเปลี่ยนกันได้ มีสายเยอะๆเสียอีกจะยิ่งดี เพราะจะได้เช็คข่าว ง่ายขึ้นไงล่ะ"
               คำตอบนั้นทำให้ผมเงียบ จ้องหน้าของพัศดีอีกครั้ง เขามองสบแววตาผมตอบ รอยยิ้มยกขึ้นอย่างไม่รู้สึกรู้สากับแววตาที่ผมมองเขา... ..ได้คำตอบแล้วว่าทำไมพี่โตไม่อยากเข้าร่วมด้วย
         คนแบบนี้เป็นคนละประเภทกับพี่โต ต่อให้เขาจะฉลาด รู้จักใช้สมอง หรือเก่งไม่แพ้กันก็เถอะ...
         แต่พัศดีปรมัตถ์เป็นพวกที่โลภเกินไป ทำอะไรแบบ"เร็วเกินไป และวู่วามเกินไป
         เพราะอยากเข้าถึงตัวพี่โตที่เป็นผู้ต้องสงสัยถึงได้บังคับให้ผมเข้าร่วม เพราะอยากจับตัวพวกที่จะรวมหัวกันก่อความไม่สงบแบบรวดเร็วก็เลยใช้วิธีรุนแรงและรวบรัด แต่ทำให้พวกนักโทษไม่พอใจ และมาตอนนี้ เพราะเขาอยากได้ข่าวเร็วๆอยากได้ข่าวสารมากๆ จึงได้รับคนโน้นคนนี้เข้ามาเป็นสายโดยที่ไม่ได้คัดกรอง..การกระทำของเขาบ่งบอกว่ากำลังใจร้อนและอยากเอาชนะ
           ขนาดคนโง่อย่างผมยังรู้เลยว่า ข้อมูลน่ะ...ยิ่งมากแค่ไหนยิ่งหาความจริงได้ยากเท่านั้น
           มีข่าวเยอะก็จริง มีสายเยอะก็จริง มีประโยชน์เรื่องการเช็คว่าข่าวไหนลวงข่าวไหนจริงก็ใช่ แต่ถ้ามันมีข่าวตรงกันหลายอันล่ะ เข้าจะทำยังไง?
           ข่าวลือไม่ได้มีแค่ข่าวเดียว และคนที่เชื่อข่าวนั้นก็ไม่ได้มีแค่คนเดียว สมมุติง่ายๆว่าหากเขามีสายสัดแปดคน มีคนปล่อยข่าวลือมาสี่ข่าว สายของพัศดีรายงานตรงกันมาสี่ข่าว ข่าวละสองคน แล้วแบบนี้เขาจะเบนเข็มไปทางไหน? ข้อนี้ถ้าป๋าหรือพี่โตรู้แกว ก็แกล้งให้คนของตัวเองปล่อยข่าวลวงๆไปเสียสี่ห้าข่าว แค่นั้นพัศดีก็ไปไม่เป็นแล้ว นี่ยังไม่นับว่าสายข่าวของพัศดีเป็นคนแบบไหน เป็นพรรคพวกของใครบ้างด้วยนะ
            ต่อให้คิดจะจับโกหกด้วยวิธีการหว่านแหเอาคนเยอะเพื่อหาข่าวจริงก็เถอะ แต่คิดเหรอว่าพวกเก๋าเกมส์อย่างป๋ากับผู้พันจะไม่รู้ทัน  มีสายเยอะก็ดี แต่ถ้าเป็นแบบนี้ "ทางหลง"มันก็มีเยอะขึ้นด้วย  ต่างกับพี่โตที่กำลังพยายามหาพวกอย่างใจเย็นแบบนั้นลิบลับ..ตอนนี้ผมกำลังดีใจอยู่เงียบๆที่ตัวเองไม่ได้"พลาด"แบบเดียวกับพัศดี ก็ถ้าพี่โตจะมาเข้ากับพัศดีจริงๆ ผมว่าอนาคตของเรามันมืดแน่ๆ
                ..ตอนนี้การหวังพึ่งพัศดีหรือผู้คุมเป็นไปได้ยากแล้ว..ที่สุดตัวเองก็เป็นที่พึ่งสุดท้ายและหนึ่งเดียวเสมอ..
                  ไม่สิ..ตอนนี้คือผมกับพี่โต..เป็นเราสองคน
           "เอาล่ะ..." เสียงของพัศดีปรมัตถ์ดังขึ้นเหนือศรีษะทำให้ผมละออกจากภวังค์ พลางสบมองดวงตาวาวับของเขา "คุยเรื่องไร้สาระกันมามากแล้ว เข้าเรื่องกันดีกว่าว่ามันเกิดอะไรขึ้น"
            ผมมองหน้าพัศดี กลืนน้ำลายลงช้าๆ ก่อนที่ริมฝีปากจะขยับ ปากพูดเรื่องโกหกที่ผู้พันกับป๋าแต่งให้ผมนำมาเล่าให้พัศดีฟังด้วยสีหน้าของคนโง่ที่เป็นมาอย่างคุ้นชิน ต่างก็แต่บัดนี้..ผมเป็นคนโง่ที่กำลังแทงมีดเข้าไปข้างหลังของพัศดีด้วยสีหน้าซื่อๆแบบที่เขาไม่อาจรู้ตัวได้เลย..
         ไม่ใช่ว่าผมไม่สงสาร..ยังไงเขาก็ทำงานเพื่อชาติ ยังไงเขาก็หวังดีและเป็นคนดี แม้ว่าการกระทำจะเป็นเช่นไร
          แต่ผมฝากชีวิตไว้กับเขาไม่ได้ รวมทั้งฝากความหวังของตัวเองให้คนอื่นถือไม่ได้อีกเช่นกัน
ไม่เกี่ยวกับว่าเป็นเพื่อนสนิท เป็นลูกพี่ เป็นลูกน้องหรือเป็นใคร ไม่ว่าใครจะถาม คำตอบที่วิทย์มีให้พวกมันก็มีเพียงหนึ่งเดียวอยู่วันยังค่ำ..
       เขาจะออกไป
    ไม่ใช่เพียงเพื่อตัวเอง แต่เพื่อคนที่เขารักด้วยเพื่อคำสัญญา สัญญาที่เขาอยากจะรักษาสักครั้งหลังจากที่ผิดพลาดทำให้มันร้องไห้มามากมาย..
     ต่อให้เพื่อนสนิทของเขาจะเอ่ยปากเตือนหรือพูดจาแบบไหน..ต่อให้โอกาสรอดมันน้อยและยังริบหรี่เหลือแสนเพียงไร ถ้าหากบอกว่าจะไปก็จะฝ่าฟันไปสัญญาไว้แล้วก็ต้องทำตามสัญญาให้ได้..จะไม่ยอมโกหกทำให้มันผิดหวังและร้องไห้อีกแล้ว

Gayry

ขอบคุณครับ

plskm

ขอบคุณครับ

poomza

ขอบคุนมากครับ

GunGuy

ขอบคุณครับ

Klong

ขอบคุนครับ

snooperio

ขอบใจมากมากน้าคับบ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

wi2

ขอบคุณครับ

pt200

ขอบคุณครับ

4_NAY

ช่วงสุดท้าย ทำไมอยู่ๆมาพูดถึงวิทย์

pt200

ขอบคุณครับ