OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 150

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
              ถ้าคุยกันไม่รู้เรื่อง...บางครั้ง ก็จำเป็นต้องสังหาร แม้ว่าจะเคยผูกพันเคยกินข่าวด้วยกัน หรือเคยเป็นอะไรกันก็ตาม
เวลา 06.00 นาฬิกา  สถานการณ์เริ่มมีความตึงเครียดหลังจากเริ่มก่อความไม่สงบตั้งแต่เวลาสี่นาฬิกานักโทษพากันรวมกลุ่มแหกการคุ้มกันจากผู้คุมเพื่อมารวมตัวกันบริเวณแดนสิบสองใกล้ทางเชื่อมไปยังเรือนจำพิเศษ ทำให้ต้องรีบนำเจ้าหน้าที่เรือนจำและเจ้าหน้าที่ตำรวจเข้ามาดูแลรักษาความปลอดภัยเบื้องต้นกลุ่มนักโทษที่ออกมาเผาทำลายเรือนจำและก่อความไม่สงบนั้นมีข้อเรียกร้องให้ทางเรือนจำปลดพัศดีคนใหม่ที่เข้ามาประจำออก
เนื่องจากเหล่านักโทษให้เหตุผลว่า พัศดีปรมัตถ์นั้นใช้ความรุนแรงและเข้มงวดเกินไปในการดูแลนักโทษ ทั้งนี้ นักโทษยังได้จับผู้คุมไปเป็นตัวประกัน รวมทั้งสิ้นห้าคน และเรียกร้องให้อธิบดีกรมราชทัณฑ์เป็นผู้ออกมาเจรจา ขณะที่สายข่าวของทางเรือนจำ พยายามจะสืบหานักโทษที่เป็นผู้นำในการก่อจลาจลครั้งนี้ แต่เบื้องต้นยังไม่สามารถรู้ได้ เนื่องจากมีการปกปิดข่าวเป็นอย่างดี และมีการรักษาความปลอดภัยอย่างแน่นหนา
     รายชื่อผู้คุมที่ถูกนักโทษคุมตัวไว้ : (ข้อมูลปกปิด)
      ระดับความรุนแรงของสถานการณ์ : 3 (สามารถควบคุมและเจรจาได้ แต่มีการเผทำลายสิ่งของและก่อความวุ่นวาย)
       หมายเหตุ : พลแม่นปืนที่ประจำอยู่บนหอคอย พร้อมรอคำสั่ง   ตำรวจขนกำลังมาสบทบอีก 200 นาย ได้มีการแจ้งขอความร่วมมือระหว่าง ผู้สื่อข่าวและรถรายงานสดของสถานีโทรทัศน์ ให้ระมัดระวังในการเสนอข่าวทั้งไม่รายงานถึงกำลังตำรวจและหน่วยแม่นปืนที่ประจำอยู่ในกรณีฉุกเฉิน เนื่องจากกลุ่มนักโทษอาจจะทราบข่าวและเกิดความไม่พอใจขึ้นได้
         กลิ่นควันรถยนต์โชยคลุ้ง เช่นเดียวกับกลิ่นเหม็นไหม้ของวัตถุสิ่งของอื่นๆซึ่งถูกประโคมลงไปบนกองไฟที่ลุกโชน ร่างของบรรดานักโทษที่รวมกลุ่มกันก่อความวุ่นวายยืนออกกันบริเวณทางเชื่อมระหว่างแดนสิบสองกันเรือนจำพิเศษ และทุกคนต่างก็กำลังโวยวาย ด่าทอและเรียกร้องให้ได้คุณภาพชีวิตที่ดีขึ้น รวมทั้งเรียกร้องพัศดีคนใหม่ย้ายออกไป ท่ามกลางแสงอาทิตย์ที่โผล่พ้นขอบฟ้า ไล่เอาความมืดมิดออกไป เป็นความหวังใหม่ของบรรดานักโทษที่กำลังเรียกร้องและทุ่มเทกับอิสระ
         ในโรงอาหารที่บัดนี้ถูกควบคุมโดยเหล่านักโทษร่างสูงใหญ่ ชายฉกรรจ์หลายนายกำลังนั่งปรึกษากันอย่างเครียดเคร่งบนโต๊ะทานข้าวที่ตอนนี้ไม่มีแม้เมล็ดข้าวสักเมล็ด  โทรทัศน์ถูกเปิดทิ้งและมรการกดรีโมทเปลี่ยนช่องเพ่อดูข่าวความเคลื่อนไหวอย่างต่อเนื่อง และไม่ไกลจากนั้น ก็มีร่างของพัศดีที่ถูกควบคุมตัวไว้ในสภาพถูกมัดมืดมัดเท้า และต่างก็มีสีหน้าย่ำแย่
        "พี่..ช่องนี้มันบอกว่า ตำรวจขนคนมาแล้ววะ" เสียงนั้นทำให้คนฟังพยักหน้ารับ
        "เริ่มโผล่กันมาแล้วสินะ" หนึ่งในผู้ร่วมประชุม เอ่ยเสียงเครียด
                 "อืม..แล้วทางนั้น .."
                  "ไอ้คม ไอ้กันย์ ไอ้เป้ กำลังนำพวกนักโทษอยู่ คิดว่าจะช่วยกันไปให้ถึงแดพิเศษได้"  คำตอบเสียงเรียบนั้นถูกเอ่ยออกมา
                 "อย่างเพิ่งได้ใจ เวลาจะข้ามไป บอกพวกมันจะระวังให้ดี อย่างแสดงตัวเกินไป ไม่งั้นมึงโดนยิงเจาะกะโหลกแน่" โตสั่งเสียงเครียด
"ตอนนี้พวกมันคงจะเริ่มขนคน พวกตำรวจแล้วก็หน่วยคอมมานโดมา บอกให้ไอ้กันย์กับไอ้คม คุมพวกนั้นให้อยู่ อย่าให้มันทำอะไรเกินกว่าเหตุ ไม่งั้นมันจะหาเหตุเป่าหัวเราได้ ให้มันอยู่ในขอบเขตของการจลาจลเท่านั้นก็พอ จนกว่าพวกป๋าจะออกไป"
                 "แล้วตอนนี้ป๋า....." หนึ่งในตัวเอ้ของแดนเก้าเอ่ยถามเสียงเคร่ง
                 "กำลังเตรียมตัว ร่อท่า รอจังหวะ" โตตอบสั้น
"ตอนนี้พวกแกนนำอย่างเรา ต้องรอฟังข่าวจากที่นี่ก่อน อย่าออกไปไหนสุ่มสี่สุ่มห้า ไม่งั้นมึงอาจจะโดนส่องเอาได้ กูสั่งให้ไอ้ทินมันไปดูลาดเลาที่ทางเชื่อมไปเรือนทำการแล้วบางทีพวกมันอาจจะบุกกันมาทางนั้น ต้องระวังตัวให้ดี"
                 "งั้นตอนนี้เราต้องรอ?" ไอ้ศักดิ์ ลูกน้องจากแดนสิบถามเหมือนมันจะไม่ค่อยพอใจ
                 "หรือมึงอยากทะเล่อท่าล่าเดินว่อน และได้ตายก่อนออกไป?" ชายผู้วางแผนทั้งหมดเอ่ยถามอย่างหงุดหงิดไม่น้อย
                  "ห่า...กูแค่ถาม" คนฟังสบถหงุดหงิด ก่อนจะถอนใจพรู "ก็เครียดจะตายห่านี่หว่า รอเฉยๆเนี่ย"
                  "ซ้อมผู้คุมคลายเครียดไหมล่ะมึง" หนึ่งในนั้นเสนอด้วยสีหน้าขบขัน
                  "สัด..ไม่ขำ ในนี้มีกล้องวงจรปิด"
                   "เอาถุงดำไปคลุมแล้วไม่ใช่เหรอ?" ไอ้ศักดิ์ถามงงๆ
                   "คลุมแล้ว แต่อาจจะมีที่อื่นที่เราไม่รู้ กูบอกแล้วไงว่าอยู่เฉยๆ รอไปก่อน" โตว่า ก่อนจะหรี่ตาลงน้อยๆ
"หรือถ้าว่าง ก็ออกไปเก็บตกแถวๆเรือนนอน อาจจะมีพวกสายของพัศดีเหลืออยู่ รอเก็บหลักฐาน"
                  "มึงคิดว่าเป็นใคร?"
                   "ไม่รู้ แต่มีน่ะ มีแน่ๆ" โตรับคำเบาๆ สีหน้าคาดหมาย
"พวกที่ทะเล่อทะล่าเดินว่อนแล้วไม่อยู่รวมกลุ่ม มึงจับตาดูดีๆ"
                   "ก็ได้ เอางั้นกูไป" อีกสองรายพยักหน้ารับ แล้วเดินออกไป ทำให้ในวงสนทนาเหลือคนน้อยลง บทสนทนาที่เหลืออยู่ก็มีเพียงการสังเกตข่าวที่รายงานออกมา สำดับเหตุการณ์ภายนอก หรือเองกำลังพลที่เข้ามาล้อมจับ ทว่า นั่นก็แทบจะไม่เข้าหัวขาใหญ่แห่งแดนสิบสอง..
                     โตเม้มปากแน่น สีหน้าเครียดขึง แต่มาตอนนี้มันก็คงไม่มีใครแปลกใจ เพราะความเครียดนั้น ใครก็คงมองว่าเป็นปกติ เพราะพวกเขาลังอยู่ในระหว่างก่อเรื่อง กำลังอยู่ในช่วงการวางแผน"หลบหนี" ก็่ย่อมเครียดขึงเป็นธรรมดา
           ทว่าความจริงแล้ว ตอนนี้ความคิดของโตกำลังลอยละล่องไปถึงเจ้าคนที่ไม่อยู่ตรงนี้ ผู้ร่วมแผนการณ์สำคัญที่เขาให้มันไปทำงานที่สำคัญไม่แพ้กัน
                 นั่นคือการทำลายหลักฐาน!
                ที่ให้ไอ้เนมลุยเข้าไปในนั้นเพิ่งทำลายหลักฐานเกี่ยวกับการจลาจลครั้งนี้ ทั้งตัดสายควบคุมกล้องวงจรปิดและการเข้าไปสืบหาสายลับของพัศดีนั้น ไม่ใช่เพราะส่งไปอย่างไม่มีทางเลือก แต่เพราะงานทางนั้นเป็นงานที่สะดวกและปลอดภัยที่สุดแล้วในสถานการณ์เช่นนี้
                   ถ้าเพียงแต่ไอ้เนมมันผ่านจากที่นี่ไปถึงทีทำการเรือนจำได้ ทุกอย่างก็ถือว่าโล่งไปเปราะหนึ่ง ความจริงโต
ไม่คิดด้วยซ้ำ ว่ามันจะทำสำเร็จหรือไม่ เป้าหมายสำคัญกว่าการตัดสายวงจรปิด คือการตามหาสายลับที่แฝงตัวอยู่ในกลุ่ม ไม่ใช่สายลับสั่วๆของพัสดี แต่เป็นสายลับที่มีมานานกว่านั้น ซึ่งโตคิดว่ามันจะต้องมีรายชื่อหรือหลักฐานอยู่ในนั้นเป็นแน่
                นอกจากการค้นหาสายลับของพัศดี เขายังอยากให้มันหาสายของพวกป๋า  การที่ป๋ามันวางแผน ทำงานและส่งความช่วยเหลือมาในรูปแบบของอาวุธปืนหรือคนอำนวยความสะดวกนั้น บ่งชัดว่ามันต้องมีคนในคอยช่วยเหลือ ต้องมีคนของป๋าแทรกซึมอยู่ในกลุ่มของผู้คุมหรือผู้บริหารเรือนจำเป็นแน่ ไม่อย่างนั้นการจะแหกคุก ป๋ามันคงไม่คิดง่าย วางใจได้ขนาดนั้น
               และหากไอ้เนมมันสามารถหาพวกนั้นเจอ หรืออย่างน้อยก็พบพิรุธ เรื่องนี้แหละ พี่โตจะเอามาต่อรองเพื่อทางออกของพวกเขา!
                  และที่สำคัญกว่านั้น คือการไปที่นั่น อย่างน้อยก็ยืนยันได้แล้วว่าไอ้เนมจะไม่เป็นไรจะอย่างไร หากมันถูกจับได้ พวกพัศดีไม่มีทางจับมันเป็นตัวประกัน หรือยิงนักโทษที่ออกมาตามใจอยู่แล้ว
                    การมาอยู่ที่นี่กับเขาในเวลานี้อาจจะปลอดภัย แต่มันเป็นความปลอดภัยแบบที่ไม่ปลอดภัยเท่าไหร่นักมากกว่า ก็ในเมื่อโตนั้นอาจจะถูกสอยร่วงเมื่อไหร่ก็ได้ มือแม่นปืนที่กำลังส่องสไนเปอร์เล็งพวกเขาอยู่บนหอคอยสูงริมรั้วหนามนั้นก็บอกได้ดีแล้ว
              โตเชื่อว่าต่อให้ไอ้เนมถูกจับได้ แต่มันก็จะไม่เป็นอันตราย ไม่ตายไม่เจ็บ ไม่ทำให้เขาต้องห่วงหน้าพะวงหลังว่าจะเกิดอะไรขึ้น สามารถทุ่มเทให้กับสิ่งที่ตัวเองจะทำได้อย่างเต็มที่  และนั่นคือสาเหตุที่ทำให้เขาส่งมันไปยังไงเล่า!
Improbable 41 : บันทึกเหตุการณ์ ฉบับที่สอง
บันทึกเหตุการณ์ฉบับที่2-4/25XX
วันที่    18 มกราคม 25XX
เรื่อง การก่อจลาจลเพื่อหลบหนีของนักโทษ แดนสิบสอง เรือนจำXX จังหวัดXX
เรียน  (ข้อมูลปกปิด)
สำเนาถึง   (ข้อมูลปกปิด) อธิบดีกรมราชทัณฑ์
   เวลา 07.00 นาฬิกา  นักโทษที่รวมกลุ่มกันอยู่บริเวณทางเชื่อมระหว่างแดนสิบสองและแดนพิเศษมีประมาณมากขึ้น และพยายามจะฝ่าการป้องกันของเจ้าหน้าที่เพื่อไปยังแดนพิเศษ ซึ่งมีนักโทษในคดีสำคัญต่างๆอยู่ สืบทราบว่าเจ้าหน้าที่ซึ่งถูกจับเป็นตัวประกันนั้นถูกควบคุมตัวไว้ที่โรงอาหารของเรือนจำ
        สถานที่ เขตแดนสิบสองไปยังแดนพิเศษ เขตควบคุมพิเศษ
       ระดับความรุนแรง : ยังอยู่ในระดับ 3
        จำนวนนักโทษ : ประมาณสองร้อยคน
        * หมายเหตุ  : ยังไม่พบนักโทษที่เป็นหัวหน้าของกลุ่มนักโทษที่กำลังก่อจลาจล เบื้องต้นได้เรียกรายชื่อของนักโทษที่มีอิทธิพลของแต่ละแดนถูกนำขึ้นไปตรวจสอบ เพื่อหาตัวการต่อไป
               ร่างของนักโทษนับร้อยที่ยืนเกาะกลุ่ม โห่ร้องตะโกนแสดงความไม่พอใจและบอกกล่าวถึงเจตจำนงค์
ของตนเองท่ามกลางแสงแดดจ้าของยามเช้าสะท้อนอยู่ในดวงตาของคนมอง ร่างนั้นยืนกอดอกนิ่ง จ้องมองกลุ่มคนเหล่านั้นอย่างครุ่นคิด  ฝ่ามือกำแน่นวางแนบข้างลำตัว เขายืนอยู่ในมุมหนึ่งในบริเวณใต้อาคาร ไม่ใช่เพราะอยากจะหลบแสงแดดที่ร้อนระอุหรือไม่อยากเข้าใกล้ฝูงชน ทว่าเขากำลังระแวดระวัง หลบหลีกให้พ้นจากสายตาของบรรดาผู้คุมรวมทั้งลำกล้องติดอาวุธปืนของหน่วยแม่นปืนที่ประจำอยู่บริเวณหอสังเกตการณ์เหนือกำแพงหนาที่ล้อมด้วยลวดหนาม
ชีวิตเขาจากนี้ยังมีอยู่..ใครจะยอมตกเป็นเหยื่อ
               "เมื่อไหร่จะเสร็จ?" คำถามสั้นๆ ห้วนๆจากคนที่มันแอบอยู่ฝั่งตรงข้าม ทำให้ความหงุดหงิดพุ่งปรี๊ด นอกจากเขาจะยังเครียดขึงกับสถานการณ์ตอนนี้แล้ว กันย์ยังหงุดหงิด..จะไม่ให้หงุดหงิดยังไงไหว ในเมื่อไอ้คนที่เซ้าซี้ถามมันเป็นคนที่เขาเกลียดมากที่สุด
               "มึงถามแบบนี้มากี่รอบแล้ว ไม่รำคาญตัวเองบ้างรึไง" กันย์เอ่ยปากยอกย้อนออกไปห้วนๆ "งานแบบนี้มันต้องรอเวลา จะเร่งให้เสียเรื่องไปทำไม ไอ้คมมันยืนปลุกระดมคนอยู่ตรงนั้น ไม่เห็นมันจะใจร้อน"
               "เลือกได้กูก็ไม่อยากถามมึงหรอก ห่า" วิทย์คำรามสวนไปอย่างหงุดหงิด  เขาจ้องมองภาพเบื้องหน้าพลางทุบเสาเบาๆด้วยความขัดใจ เลือกได้เขาก็ไม่อยากจะมาถามไอ้กันย์ให้เสียอารมณ์หรอก รู้ดีเสียด้วยว่ามันยังไม่ถึงเวลา แต่ตอนนี้จิตใจมันช่างร้อนรน พะว้าพะวงนึกไปถึงคนที่เขาฝากฝังให้มันไปอยู่กับไอ้เนม ไปจับตาเมียไอ้โตไว้
                อดจะห่วงไม่ได้ว่ามันจะเป็นอะไรไหม ต่อให้ไอ้เนมมันดูไม่ใช่คนโหดร้ายอะไร และคนใจอ่อนแบบมันคงไม่กล้าลงมือกับเมฆ แต่ใครจะรับประกันได้ คนเราถ้ามันอับจนหนทางขึ้นมาอาจจะทำอะไรที่คาดไม่ถึง ฝีมือไอ้เนมที่มันฟาดไม้กวาดใส่หน้าไอ้กันย์จนเลือดอาบเมื่อตอนนั้นวิทย์ก็ยังจำได้
                แต่จะให้ปล่อยไปก็ไม่ได้อีก สำหรับคนที่จะออกไป ต่อให้ไอ้โตมันบอกว่าจะไม่ยุ่ง ต่อให้ไอ้โตมันบอกว่าจะจัดการแค่ป๋า แต่ยังไงวันแห่งการเผชิญหน้าก็ต้องมาถึง ตอนนี้ไอ้โตมันยังทำหน้าที่เป็นหัวโจก แต่ต่อจากนี้ไม่รู้มันจะทำตามแผนของตัวเองแบบไหน กับคนที่อยู่ในแผนของไอ้โตแน่ๆอย่างไอ้เนม ถ้าเกิดมันเอารายละเอียดไปบอกพัศดี ไปหาพวก ไปขายข่าวขายแผนการณ์หลบหนีให้ หรือบอกอะไรที่เป็นการขัดขวางขึ้นมา เกิดแผนการทั้งหมดล่ม อิสระที่วาดหวังไว้หายวับเหลือเพียงลูกกรงแข็งๆเช่นเดิม ใครมันจะยอมได้!
                   "มึงอย่าโผล่หัวออกไป อยากโดนเป่ารึไงไอ้โง่!" เสียงด่ากราดเกรี้ยวหัวเสียนั้นทำให้วิทย์ชะงัก ตวัดสายตาไปมองคนพูด ไอ้กันย์ยังคงมองเขาด้วยดวงตาขุ่นขวาง คำเตือนสำหรับคนที่แสดงออกว่าเกลียดขี้หน้ากันมาตลอดกลับไม่ได้ทำให้คนฟังนึกดีใจ วิทย์เพียงแค่ร้องหึนึกด่าตัวเองอุบอิบที่เผลอโผล่หน้าไปให้เป็นเป้า แต่กระนั้นปากเขาก็ยังอดเถียงไมได้
                    "จะมัวหดหัวอยู่ในกระดองทำไม ยังไงก็ต้องเสี่ยงไปเอาพวกป๋าออกมาอยู่แล้ว คิดเหรอว่าจะรออยู่ได้ตลอด ดูอย่างไอ้คมมันยังกล้าไปยืนประจัญหน้า" ริมฝีปากของคนพูดบิดขึ้นเป็นเชิงเยาะ
                   กันย์มองรอยยิ้มนั้นด้วยความหงุดหงิดชัดเจน
"ก็เชิญมึงถลาออกไปซิ ออกไปก่อนเลย กูไม่ห้ามถ้าอยากจะไปยืนเป็นเป้าล่อนัก"
                   "ไม่ต้องมาท้า กูไปแน่ "วิทย์คำรามรับอย่างรวดเร็ว
"แต่ก่อนหน้านั้น กูต้องถีบมึงออกไปก่อน มึงอย่านึกนะ ว่ากูไม่รู้มึงกำลังคิดจะทำอะไร!"
                    "อะไรของมึง?" กันย์ฟังแล้วชะงัก ขมวดคิ้วแน่น
                    "หึ...คิดจะหมาลอบกัด อย่าเอาแต่หาพวก หัดลุยตรงๆซะมั่ง ถ้าอยากฆ่ากูนักก็ยกปืนใส่กันตรงๆ อย่ามากำไว้ลับหลัง ไอ้ขี้ขลาด" วิทย์ปรายตามองฝ่ามือของกันย์ที่ทิ้งแนบข้างลำตัวด้วยดวงตาวาววับ
"ไม่ต้องบอกก็รู้ ว่าทำไมกูถึงได้มาทำงานกับมึง อย่ามาแสร้งทำเป็นห่วงงานเลยว่ะ ฟังแล้วกูจะอ้วก"
          ก็แค่ทำงานร่วมกัน ยังต้องมีตัวตนอยู่เพื่อใช้ประโยชน์ หมดงานแล้ว ไอ้คนเอ่ยปากเตือนเมื่อกี้ มันคงผลักหัวเขาออกไปให้สไนเปอร์ส่องทันทีด้วยซ้ำ ไม่จำเป็นต้องมาเสแสร้ง เป็นดี ทำเป็นห่วงใย  คนโง่ที่จะติดกับความใจดีนั่นมันตายไปแล้ว!
                   "ก็ดี..รู้ก็ดี" กันย์ฟังถ้อยคำนั้นด้วยความประหลาดใจไม่น้อย ..ต่อให้เป็นสิ่งมีชีวิตที่โง่เง่าแค่ไหน มันก็ยังรู้จักพัฒนาบ้างสินะ..
                  แต่...ยังไงมันก็ไร้ค่า
"ฉลาดรู้ขึ้นมาบ้างก็ดี งั้นกูจะคอยดู ว่าอย่างมึงจะรักษาชีวิตได้ไปถึงไหน"
           เสียงตอบรับต่อความสงสัย คำพูดจาหาเรื่องหรือกระทั่งความจริงในแผนการที่สอดแทรกมากับคำสั่งขาด
ของเจ้านายถูกมองออกไม่ได้ทำให้กันย์นึกหวาดหวั่นขึ้นมาสักนิด ตรงกันข้ามเขากลับยืดอกรับ แสยะยิ้มอย่างพึงใจที่เป้าหมายของเขารู้จักฉลาดและรู้ทันขึ้นมาเสียบ้าง..ไม่ได้ดีใจที่มันรู้ทัน การรู้ทันไม่ได้หมายถึงชัยชนะเสียงหน่อย
แต่อย่างน้อย กันย์ก็ยังพอใจ..แม้เพียงเล็กน้อยที่ไอ้คนตรงหน้าทำให้เขานึกสนุกขึ้นมาอีกนิด
            การเล่นงานที่คนที่รู้ดีว่ากำลังถูกหมายหัว สีหน้าหวาดระแวงระแวดระวังเต็มที่ พยายามรักษาตัวรอดสุดชีวิต
แต่กระนั้นสุดท้ายมันก็ยังพ่ายแพ้ สีหน้าเจ็บใจเต็มไปด้วยความคั่งแค้นนั่น มันสาแก่ใจกว่าสีหน้าเหรอหราไม่รู้ตัวไม่ใช่
รึไง? ได้เหยียบหัวมันที่ระวังตัวแทบตาย รับรองจะสนุกกว่ามันที่ไม่รู้ตัวว่าจะตายสักนิดแน่ๆ!
                   "มากัดกันทำ-เอี้ย-อะไรตรงนี้ พวกมึงสองคน!" น้ำเสียงห้วนจัดดังขึ้นทำให้ทั้งสองหนุ่มชะงัก ร่างของขาใหญ่แดนสิบเดินมาพร้อมกับลากตรวนผูกขาอันใหญ่ น่าสงสัยไม่น้อยว่าทำไมเจ้าตัวถึงได้เคลื่อนไหวรวดเร็วนักเดินปราดๆเข้ามาหา วิทย์มองเห็นแววตาวาววับของเจ้าตัว ขณะที่คมหอบเบาๆ
                  “ห่า..กำลังวุ่นวายกันอยู่แท้ๆ กัดกันหาอะไร” ชายหนุ่มสบถเบาๆด้วยท่าทีหงุดหงิด ขณะที่วิทย์หลบตาวูบ
                  “โทษทีว่ะ“ เอ่ยปากขอโทษไปอย่างแกนๆ ด้วยรู้สึกผิดไม่น้อย ตอนนี้เป็นเวลาสำคัญไม่ควรมาวิวาทกันจริงๆซ้ำยังต้องลำบากไอ้คมที่เป็นถึงหนึ่งในผู้นำแผนการณ์ออกมาห้ามปรามอีก
                 “หึ..” คนฟังส่ายหน้าแต่ก็ไม่พูดอะไรต่อนัยน์ตาสีเข้มมองไปยังเบื้องหลังที่นักโทษกลุ่มใหญ่ยังคงโห่ร้องโวยวายไม่หยุดด้วยสีหน้าเคร่ง"กูว่าถ้าจะรอพังวงล้อมของเจ้าหน้าที่ไม่ทันการแน่ว่ะ"

GunGuy

ขอบคุณมากๆครับ

Klong

ขอบคุนครับ

snooperio

ขอบใจมากมากคับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

kabuki

ขอบคุณมากๆครับ

Benz_omo

ขอบคุณคับผม

iamalegend

ขอบคุณครับ

pt200

ขอบคุณครับ

4_NAY

มันส์กันอะดิ