OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 154

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
          "เกิดอะไรขึ้นว่ะ?" เสียงถามปนตระหนกของผู้ร่วมกลุ่มทำให้โตเม้มปากแน่นชายหนุ่มร้อนใจไม่น้อยเมื่อนึกถึงสถานการณ์ที่อาจจะย่ำแย่
"หรือไอ้กันย์กับไอ้วิทย์ไปรับป๋าแล้ว?" เสียงหนึ่งกระซิบถาม น้ำเสียงมีความยินดี เพราะหากการนั้นสำเร็จ
พวกตนจะได้ออกไปด้วยเช่นกัน
           "ไม่น่าเป็นไปได้ ยังไม่ถึงเวลา" โตขมวดคิ้วแน่น
"ถ้าจะเอาออกมาก็ต้องบุกไปแดนพิเศษก่อน แต่นี่...กูว่าน่าจะยังไปไม่ถึง"
           "งั้นเหรอ..แล้วนี่เกิดอะไรขึ้นว่ะ"
            "มีใครไปดูรึยัง?"โตถามขึ้น ก่อนที่หนึ่งในนั้นจะพยักหน้ารับ
            "งั้นรอก่อน รอดูก่อนว่ามันมีอะไรกันแน่" โตว่าพลางถอนหายใจพรู
           "ไอ้โต กูขี้เกียจรอแล้วนะ" ไอ้ศักดิ์แห่งแดนเก้าบ่น มันเหยียดตัวอย่างเบื่อๆแล้วบ่นออกมาลั่น สีหน้าเหนื่อยหน่าย
           "หรือมึงจะออกไป หา? อยากไปก็ไปสิ ถ้าคิดว่าดีล่ะก็" โตคำรามใส่เจ้าคนชอบเซ้าซี้ ทั้งที่เขาก็วุ่นใจไม่แพ้กัน
               ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกันแน่ และไม่รู้..ว่าแผนที่บอกไว้สำเร็จหรือยัง
           ความจริงเสียงระเบิดนี่มันก็เป็นหนึ่งในสัญญาณอย่างที่เคยคุยกันไว้ โตรู้ว่าไอ้กันย์มันทำระเบิดขวดเป็นและเขาก็ไปบอกให้มันทำไว้ แน่ล่ะบอกว่าระเบิดนี่คือสัญญาณให้ทุกคนลุยเต็มที่ เขาวางแผนไว้ให้ไอ้คมมันใช้ระเบิดนี่เขวี้ยงใส่กำแพง เพื่อเปิดทางให้สามารถหนีออกไปได้ ขณะที่ไอ้วิทย์กับไอ้กันย์จะไปเอาตัวป๋ากับผู้พันและไอ้ชาติออกมา ให้แทรกตัวมาท่ามกลางผู้คนที่วิ่งวุ่น เศษฝุ่นเศษดินที่คละคลุ้งและคนที่วิ่งสวนกันไปมาคงหลอกล่อพวกตำรวจและผู้คุมได้ไม่มากก็น้อย และเขาจะให้พวกมันใช้โอกาสนี้พาป๋าหนี และออกไปจากที่นี่ แผนสำหรับพรรคพวกก็บอกไว้แบบนั้น
         และสำหรับแผนอีกหนึ่งแผน กับ"พวก"อีกพวกหนึ่งนั้นก็ไม่ได้ต่างกันเท่าไหร่ จะเปลี่ยนไปก็ตรงที่ไอ้คม จะเป็นคนไปขวางไอ้กันย์กับไอ้วิทย์ ไม่ให้พวกมันพาตัวป๋าและไอ้ผู้พันไอ้ชาติออกไปได้ เพื่อหยุดมันตามแผนที่วางไว้
        ความจริง คนที่ต้องไปช่วยก็มีเขาอีกคนหนึ่ง แต่โตยังไม่อยากจะไปลงมือลงไม้กับไอ้วิทย์ ดังนั้นเขาจึงให้มันเจอกับไอ้คมเสียก่อน และโตก็บอกให้ไอ้ทินมันตามมาสมทบ เผื่อเวลาไว้เพราะบางที..คนที่ทำให้พวกมันเปลี่ยนใจได้อาจจะยอมทำตามแผนของเขาด้วย
           ไม่รู้ว่ามันจะเอาด้วยหรือจะออกไป โตฝากความหวังไว้กับไอ้เมฆที่เขารำคาญมันสุดใจไว้แบบนั้น ถือเป็นโอกาสสุดท้าย และหากไม่อาจทำได้จริงๆก็คงต้องปล่อยพวกมัน สำหรับไอ้วิทย์กับไอ้กันย์นั้น หากพวกมันฉลาดพอก็คงจะหาทางลอดออกไปได้ตามที่ต้องการ เขาจะไม่ขวางมันตามที่สัญญาไว้ ไม่ขวางใคร ยกเว้นไอ้อดีตเจ้านายสามคนนี้เท่านั้นแหละ
       วางแผนไว้แบบนี้ แต่ตอนนี้ไม่รู้แผนการณ์ดำเนินไปถึงไหน จะมีอะไรติดขัด จะมีการผิดพลาดหรือไม่ อย่างไร โตก็ไม่รู้ ดังนั้นตอนนี้เขาจึงต้องรอท่าเพื่อให้มีคนมารายงานก่อนจึงจะทำอะไรได้
      ปังๆๆ
       เสียงปืนดังขึ้นพร้อมกับเสียงลูกกระสุนถูกประตูเหล็กและพื้นทำให้ร่างสูงสะดุ้งเฮือก โตเบิกตากว้าง ขาใหญ่ของแดนสิบสองมองร่างสีดำของหน่วยคอมมาโดชุดดำถือปืนเล็งมาที่พวกตนด้วยใบหน้าตกตะลึง รีบกระโดดผลุงหลบหนีจากคมกระสุน ขณะที่หัวใจร้อนวาบ
          ฉิบหายแล้ว!
          เรื่องพวกตำรวจหรือหน่วยแม่นปืนที่ประจำอยู่บนกำแพงน่ะเป็นสิ่งที่พวกเขาคาดไว้แล้วว่ามันต้องมี แต่การเอาหน่วยรบพิเศษแบบนี้มามันหมายความว่ายังไง มันไม่ใช่เหตุปกติที่ควรจะทำมิใช่หรือ ในเมื่อพวกเขาก็ยังมีผู้คุมเป็นตัวประกันอยู่ ทำไมพวกมันถึงกล้ายกกำลังคนเข้ามา ไอ้พัศดีนั่นมันไม่กลัวมีคนตายแล้วตัวเองจะเสียชื่อหรือไง!
            คิดพลางจ้องมองร่างของผู้คุมห้านายที่ถูกคุมตัวไว้ มีนักโทษสามสี่คนปราดเข้าประชิดพร้อมยกเอาชีวิตผู้คนเหล่านั้นมาเป็นเครื่องมือดังคาด ความสนใจของทุกคนจึงถูกเบี่ยงเบนไปยังเหตุการณ์จับตัวประกันนั้น โตก็จับตามองมันเขม็ง แต่ประตูโรงอาหารที่เปิดอ้าอยู่ไม่ไกลทำให้ดวงตาของชายหนุ่มวาววับ
            ปัง!ปัง!
              มันเอาจริง!
            ไถลกายพรวดออกมาจากโรงอาหารได้อย่างเฉียดฉิวขณะภาพเมื่อครู่ยังติดตา โตมองเห็นลำกล้องปืนสีดำสนิทของมือสังหารโผล่มายังด้านบนเพียงชั่วแว้บ ดั่งที่เขาสังหรณ์ใจแล้วว่าระดับพวกมันคงต้องแอบแฝงตัวอยู่บนหลังคาที่อื่นๆเพื่อจัดการเป็นแน่แท้ และก็เป็นเช่นนั้น เมื่อสองนักโทษที่ยืนคว้าเอาผู้คุมเป็นตัวประกัน ไม่กี่อึดใจก็ถูกกระสุนสั่งลาเจาะสมองไปสองรายติดๆ
             ความน่าพรั่นพรึงนั้นทำให้ขาใหญ่นึกผวา ร่างสูงวิ่งพรวดออกจากโรงอาหารด้วยอาการละล้าละหลังไม่น้อย
แม้แผนการนี้ตนเองจะทำอย่างไม่เต็มใจและสุดท้ายก็จะทรยศหักหลังผู้เป็นนาย แต่เขาก็ไม่ได้คิดจะขวางเพื่อนร่วมห้องขังสักนิด ไม่คิดจะเอาพวกมันมาซวยไปด้วยหรือทำตามไปด้วยเลย ดังนั้น เมื่อเห็นภาพมันถูกพรากลมหายใจไปต่อหน้า
ก็อดจะใจหายไม่ได้  เมื่อเอาพวกชุดดำนี่มา แสดงว่ามันคิดจะจัดการเต็มที่ไม่มีอ่อนข้อแล้วเป็นแน่!
            ร่างสูงรีบกระโจนแผล้วไปยังเรือนนอนของตน ขาใหญ่เร้นกายไปตามมุมอาคารเพื่อหลีกเลี่ยงการพบเจอของมือปืนที่ว่า โตยังคงสับสนว่าเพราะเหตุใดพัศดีปรมัตถ์ถึงกล้าทำการเช่นนี้ นี่มันเป็นสิ่งที่เกินกว่าเหตุมากนัก หากเทียบกับระดับการก่อจลาจลของพวกเขา
             แล้วนี่...ไอ้เนมล่ะ?
               นึกไปหาเจ้าคนที่ห่วงแสนห่วงแล้วก็ใจหายวาบ แม้จะวางใจได้ไปเปลาะหนึ่งว่าอย่างน้อยต่อให้โดนจับก็คง
ไม่เป็นอะไรมาก แต่นี่...หากไอ้พัศดีมันกล้าขนาดจะเอาพวกหน่วยคอมมานโดชุดดำมาจัดการนักโทษมือเปล่าตีนเปล่าอย่างพวกเขา แล้วกับไอ้เนมล่ะ มันจะเจออะไร?
              และยังทุกคน ไอ้วิทย์ ไอ้ทิน ไอ้คม ไอ้เบิร์ดและเหล่านักโทษที่ตอนนี้กำลังรวมตัวกันก่อจลาจลตามแผนการ
ที่วางไว้อยู่ เจ้าพวกแกนนำทั้งหลาย ไอ้ตัวเอ้ ไอ้คนเก่งที่เป็นตัวนำทั้งหมด พวกมันจะรู้ไหมว่ากำลังมีมัจจุราชสีดำ
เคลื่อนกายมาหา เตรียมจะลากพวกมันไปปรโลก พวกมันรู้ไหม ว่ามันจะกำลังตายเปล่า!
               ความคิดร้อนรนทำให้ในอกยิ่งร้อนรุ่มราวกับไฟแผดเผา โตครางเบาๆในลำคอด้วยสีหน้าเครียดขึง ฝีเท้าวิ่งไปตามทางซีเมนต์ปูลาดอย่างรวดเร็วด้วยความหวาดหวั่นยิ่งนัก!
Improbable 43 : บันทึกเหตุการณ์ ฉบับที่สี่
บันทึกเหตุการณ์ฉบับที่4-4/25XX
วันที่    18 มกราคม 25XX
เรื่อง การก่อจลาจลเพื่อหลบหนีของนักโทษ แดนสิบสอง เรือนจำXX จังหวัดXX
เรียน  (ข้อมูลปกปิด)
สำเนาถึง   (ข้อมูลปกปิด) อธิบดีกรมราชทัณฑ์
      เวลา 07.30 นาฬิกา เกิดเหตุระเบิดอย่างรุนแรงขึ้นอีกครั้งบริเวณกำแพงด้านข้างของเรือนจำ อาณาเขตเป็นทางเชื่อมระหว่างแดนสิบสองและแดนพิเศษ ผู้คุมและเจ้าหน้าที่ซึ่งผลัดกำลังเตรียมเฝ้าถูกลูกหลงได้รับบาดเจ็บจากระเบิดขวด
ที่ผู้ต้องหาระดมเขวี้ยงใส่จนได้รับบาดเจ็บหลายสิบนายและต้องล่าถอยในที่สุด จากการตรวจสอบพบว่ามีการพยายาม
นำตัวผู้ต้องหาในเรือนจำพิเศษออกจากห้องขัง และกลุ่มผู้ต้องหาได้จุดระเบิดเพื่อทะลายลำแพงเรือนจำและเตรียมหลบหนี
*ระดับความรุนแรงของสถานการณ์เพิ่มเป็น 4 ทางราชทัณฑ์ได้ยินยอมให้หน่วยปรามปรามพิเศษจากกรมตำรวจเข้าร่วมปฏิบัติการ
"นี่มันเกิดอะไรขึ้น!?"
    วิ่งพรวดพราดออกมาจากห้องน้ำด้วยหัวใจที่เต้นระทึก เรื่องที่ยังคุยค้างคาราคาซัง ความรู้สึกสับสนปั่นป่วนอย่าง
ไม่ควรจะเป็นหรือสิ่งต่างๆเหล่านั้นถูกปัดไปให้พ้นจากสมองเมื่อได้เห็นความโกลาหลเบื้องหน้า มันต้องเรียกสิ่งที่กันย์เห็นเบื้องหน้าว่าเป็นความโกลาหลจริงๆ เมื่อตอนนี้ ทุกอย่างมันบานปลายเกินกว่าจะควบคุม
    ระเบิดขวด..สิ่งที่เคยพูดคุย ปรึกษากันแล้วว่าจะต้องรีรอ คอยจังหวะ จะใช้มันเมื่อยามจำเป็น บัดนี้กลับถูกเหล่านักโทษ
เขวี้ยงใส่บรรดากลุ่มผู้คนอย่างเมามันส์ การก่อจลาจลที่เคยว่า เคยวางแผนไว้ว่าจะใช้ความวุ่นวายปิดบังเรื่องที่จะทำและจุดประสงค์ที่แท้จริงของแผนการณ์นี้กลับบานปลายจนเกินจะทัดทานได้ เมื่อมวลชนโดนปลุกปั่น ถูกชักจูงด้วยคำพูดและความโกรธแค้นเคืองใจที่สะสมมานาน ได้ประกอบกันเป็นความบ้าคลั่ง และความปรารถนาที่จะได้ทำลายสิ่งที่อยู่เบื้องหน้าจนหมด!
        "ชิบ! ไอ้คม เฮ้ย! ไอ้คม! " ร้องหาไอ้คนคุมด้านนอกไม่หยุด ขณะฝีเท้าของวิทย์วิ่งมาถึงพลางหอบเบาๆ หยุดอยู่ข้างร่างของไอ้ศัตรูตัวฉกาจที่เพิ่งเอาปืนจ่อหัวเขาเมื่อครู่ ทว่าตอนนี้ความบาดหมางนั้นต้องถูกเก็บไว้ก่อน เนื่องด้วยภาพเบื้องหน้า..เหล่านักโทษนับร้อนที่ก่อความวุ่นวาย มาก...มากจนเกินจะควบคุม และมาก..มากเกินจะมีใครสนใจคำสั่งของพวกเขาอีก
       ลานด้านหน้าซึ่งเป็นทางเชื่อมไปยังแดนพิเศษ อันเคยมีบรรดาผู้คุมเกาะกลุ่มกันขัดขวางไม่ให้พวกเขาเข้าถึง ทั้งมีลวดหนาม มีเขตรั้วกั้น แต่บัดนี้ทุกอย่างกลับถูกทำลายลงอย่างรวดเร็ว กลายเป็นลานกว้างซึ่งเต็มไปด้วยร่างของนักโทษนับร้อย ควันไฟลอยคละคลุ้ง ควันสีดำที่เกิดจากการเผายางรถทำให้ทัศนวิสัยมืดบอด ซ้ำกลิ่นเหม็นจนฉุนกึก ฝุ่นควันเริ่มเข้าตาจนแสบพร่า มองอะไรแทบไม่เห็น เสียงระเบิดขวดที่วิทย์จำได้ดีว่าเขาลำเลียงมาไว้ใกล้กับเสาปูนในมุมอาคารนั้นดังต่อเนื่องไม่หยุด ตวัดสายตมองขวดระเบิดที่บัดนี้หายวับ ทำให้ลมหายใจสะดุด ทั้งๆที่ทุกอย่างเป็นไปตามแผน แต่ทำไมถึงได้รู้สึกหวาดหวั่นนัก..
     วิทย์อดจะคิดกลัวขึ้นมาลึกๆไม่ได้เมื่อมองเห็นภาพตรงหน้า ทั้งที่รู้..รู้ดีว่าการก่อไฟเผายางรถยนต์นั้นก็ทำตามคำสั่งของเขา และรู้ดีอีก ว่าระเบิดขวดฝีมือไอ้กันย์นั้นก็มีไว้เพื่อทำความวุ่นวาย ทำให้เกิดความดกลาหล ให้นักโทษโห่ร้องคำราม แสดงความไม่พอใจออกมาให้เต็มที่ ให้เหตุการณ์มันโกลาหลวุ่นวายอย่างที่อยากให้เป็น  แต่ภาพเบื้องหน้ามันช่างน่ากลัวนัก..
        กลืนน้ำลายลงคอช้าๆ  หัวใจสั่นไหวพอๆกับฝ่ามือที่ชื้นเหงื่อ สมองทบทวนเร็วจี๋ถึงแผนการที่เขาจะทำต่อไป แผนที่จะทำตามเพื่อให้ได้ออกไป  แต่กลับทำใจให้สงบสุขได้อย่างยากเย็นนัก..
     ครั้งนี้มันหลักหนากว่าเรื่องที่เคยเจอนับสิบเท่า และฝูงชนที่กำลังโห่ร้องแสดงความไม่พอใจเหล่านี้ คนพวกนี้กำลังอยู่ในอาการเลือดร้อนจนยากจะควบคุม
      ทั้งๆที่คิดว่าไม่ยาก  ทั้งๆที่คิดว่าคงจะทำได้ง่าย การคุมคนให้ทำตามแผน ..ไม่เห็นเป็นไรคนแค่ร้อยสองร้อยกว่า ยังไงพวกมันก็เป็นนักโทษ เป็นลูกน้องทั้งนั้น สั่งอะไรมันก็ทำตาม แต่การเข้าไปช่วยคนพวกนั้นต่างหากที่ยากกว่า
      เคยคิดแบบนั้น  เคยมั่นใจแบบนั้น ทว่าเมื่อสังเกตดูรอยยิ้มบนใบหน้าและความบ้าคลั่งในแววตานั้นแล้ว วิทย์กลับรู้สึกหนาวสันหลังยะเยือก
       เขาพลันนึกถึงคำพูดของไอ้คมมาได้ นึกถึงสาเหตุที่มันให้เขากับไอ้กันย์ไปช่วยกันขนระเบิดขวดโดยที่ไม่ให้มีใครรู้ เพราะไอ้คมมันบอกว่ากลัวจะคุมคนไม่อยู่ ตอนแรกวิทย์ยังไม่คิดอะไรมาก เขาก็แค่คิดว่ามันเป็นความกังวลและรอบคอบเท่านั้น ทว่าบัดนี้ วิทย์พบว่าคำพูดของไอ้คมนั้นไม่ได้ผิดแผกไปจากความจริงเลย
         แผนที่เคยวางไว้ คำสั่ง ใครเป็นลูกพี่ ใครเป็นคนต้องทำตาม เรื่องเหล่านั้น บัดนี้ไม่ได้อยู่ในหัวของนักโทษเหล่านี้สักนิด
        ...นักโทษที่บ้าคลั่ง สีหน้าและแววตาอันเต็มไปด้วยความเคืองแค้นและไม่พอใจของคนที่ถูกกดขี่ บ่งชัด..พวกมันจะไม่มีทางทำตามคำสั่งของเขาถ้ามันไม่ต้องการ!
         "ไอ้คม!ไอ้คม!" ยิ่งคิดยิ่งตระหนักถึงภัยอันตรายและความรุนแรงของสถานการณ์มากขึ้นเรื่อยๆ วิทย์นึกไปถึงคนที่ควรจะอยู่ดูแลสถานการณ์ข้างนอกนี้ เขาจึงหันไปร้องเรียกไอ้คมอย่างเอาเป็นเอาตาย แม้จะรู้ว่ามันยากที่จะหาพบ ท่ามกลางเสียงโห่ร้องของเหล่านักโทษเช่นนี้
      และที่สำคัญ... วิทย์หรี่ตาลงช้าๆเขาค่อยขยับกายออกจากร่มเงาของอาคาร นัยน์ตาสีเข้มตวัดขึ้นสูง จ้องมองปลายกระบอกปืนที่เล็งมาทางกลุ่มพวกเขาด้วยสายตาเคร่งเครียด
        "พี่!" เสียงตะโกนเบื้องหลังทำให้วิทย์ชะงัก เขาหันขวับไปมองสบตาเจ้าของเสียงที่แสนคุ้นหู วิ่งกรูเข้าไปหาเมฆ
ที่ยืนหอบแฮ่กเช่นเดียวกับไอ้กันย์ที่มีท่าทีห่วงใยและตรงเข้าไปประคองอย่างรวดเร็ว
        "อะ...ไอ้เนม..พี่โต ..พี่ทิน พวกมัน..แฮ่กๆ" วิทย์หอบแฮ่ก เหนื่อยอ่อนด้วยเขาวิ่งมาอย่างรวดเร็ว ตามทางเขายังได้ยินเสียงบางอย่างที่ทำให้สังหรณ์แล่นวาบ ทั้งปืนที่ดังขึ้นรัวๆติดกันหลายนัดของฝั่งโน้นและทั้งเสียงระเบิดตูมตามของฝั่งนี้ ชวนให้ใจไม่ดีเอาเสียเลย
         "มีอะไร เป็นอะไรไปเมฆ?" วิทย์เอ่ยปากถาม นิ่วหน้าเล็กน้อยเมื่อเห็นแขนของคนรักถูกพี่ชายสุดที่รักของมันจับประคองไว้อยู่ แต่กระนั้นวินาทีต่อมาเมฆก็สะบัดออกห่าง...นั่นทำให้เขาลอบยิ้ม
          "พี่...พวกมันวางแผนกัน พวกมันจะแก้แค้นป๋า จะไม่ให้ป๋าออกไปจากที่นี่!" เมฆเอ่ยเสียงเบาแทบเป็นกระซิบ
สองเเขนของ เขาโผไปเกาะแขนวิทย์ไว้ทันทีราวกับเป็นที่พึ่ง ขณะพักหายใจให้หายเหนื่อย
         "ออกไป..." วิทย์พึมพัมด้วยน้ำเสียงเเผ่วเบา นัยน์ตาเบิกกว้าง แม้นี่จะเป็นเรื่องที่เขารู้มาก่อนแล้ว แต่มันเทียบไม่ได้เลยเมื่อได้มารู้จากปากของเมฆพร้อมกับคนอื่นๆ เพราะนั้นหมายถึงเขาไม่อาจละเว้น ไม่อาจมองไอ้โตเป็นเพื่อนได้อีก เพราะตอนนี้พวกเขาต้องเป็นศัตรูกันคนที่ต้องการออกไป กับคนที่ไม่อยากให้ออกไป มันอยู่คนละขั้ว!
         "บ้าที่สุด!" กันย์ฟังแล้วสบถเคร่งเครียด กับข้อมูลที่ได้รู้ เขาอาจจะเคยระเเคะระคาย อาจจะเคยคิดบ้างว่ามันมีอะไรแปลกๆ แต่กระนั้นกันย์ก็มองไปที่ไอ้เนม..คนรักของโตมากกว่าจะมองไปที่ไอ้โตโดยตรง เพราะเขาไม่คิดว่าหัวหน้าใหญ่ที่ทำงานร่วมกันมา จะคิดล้มแผนที่คิดกันแทบเป็นแทบตายนี้ด้วยมือตัวเอง   
          "แล้วตอนนี้พวกมันอยู่ไหน?" วิทย์ถามเครียด สีหน้าว้าวุ่น ในใจร้อนรนดั่งไฟเผา
          "ไม่รู้..ไอ้ทินมันเฝ้าอยู่แถวข้างหน้า รอให้ไอ้เนมมันไปหาพัศดี" ข้อความที่ออกมาจากปากของเมฆชวนตกใจยิ่งกว่า
"พี่...จะทำยังไงดี.."
          "..........." น้ำเสียงแผ่วหวิวแฝงความหวาดหวั่นลึกๆของคนรักทำให้วิทย์ยิ่งขมวดคิ้วเครียด กับสีหน้าหวั่นวิตก
และร่างสั่นริริกของคนรัก วิทย์ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ จริงอยู่ที่เขาให้เมฆไปเฝ้าไอ้เนมเพราะรู้ดีว่าพวกมันจะทำอะไร แต่วิทย์ไม่เชื่อหรอกกว่าไอ้เนมจะกล้าทำอะไรเมฆ แล้วนี่มันเกิดอะไรทำไมคนรักของเขาถึงได้มีท่าทีหวาดกลัวขึ้นมา หรือมันโดนใครทำอะไรมากันแน่
           คิดอย่างตระหนก พลางหันไปสบตากับคนที่ยืนอยู่ข้างกายอย่างลืมตัว หากพอได้มองสีหน้าที่แสดงความข้องใจไม่แพ้กันของไอ้กันย์ก็ต้องรีบหันขวับ
         "เมฆ..เป็นอะไรไป? ไม่ต้องกลัวนะ ต่อให้พวกมันจะขวาง กูจะพามึงออกไปเอง" วิทย์ก้มตัวไปสบตาคนรัก ฝ่ามือกำไหล่ผอมๆสองข้างแน่น แล้วบอกด้วยสีหน้าจริงจัง ต่อให้ไม่แน่ใจในสาเหตุ แต่เขาก็ตัดสินใจพูดในสิ่งที่ตัวเองคิดว่ามีทางเป็นไปได้มากที่สุดก่อน นั่นก็คือเมฆกลัวไอ้โต เรื่องความไม่ถูกชะตาที่สองคนนี้มีต่อกันนั้นใครๆก็ทราบดีรวมทั้งความกลัวของไอ้เมฆที่มีต่อไอ้โตด้วย
"เข้าใจนะ ไม่เป็นไร..ไม่เป็นไร กูสัญญาไว้แล้วกูจะทำตามสัญญานะ"
          "พี่วิทย์..."เมฆสบตาคนพูดด้วยสีหน้าหวาดหวั่นไม่น้อย "กู...กูกลัว..."
          "กลัว...?"

GunGuy

ขอบคุณมากๆครับ

Klong

ขอบคุนครับ

snooperio

ขอบใจนะคับมากมาก

tarsii

ขอบคุณมากนะ

iamalegend

ขอบคุณครับ

pt200

ขอบคุณครับ

4_NAY

กลับตัวยังทัน

pt200

ขอบคุณครับ