OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 155

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

"เข้าใจนะ ไม่เป็นไร..ไม่เป็นไร กูสัญญาไว้แล้วกูจะทำตามสัญญานะ"
          "พี่วิทย์..."เมฆสบตาคนพูดด้วยสีหน้าหวาดหวั่นไม่น้อย
"กู...กูกลัว..."
          "กลัว...?"
"ถ้ากูออกไปแล้วกูจะทำยังไง จะมีชีวิตแบบไหน? ถ้าไปอยู่กับพวกนั้น ไอ้ป๋ากับผู้พันมันจะทำอะไรอีกหรือเปล่า แล้วมันจะ..."
      ตูม!
         "หลบก่อนเร็ว!" วิทย์สะดุ้งเฮือก ร้องบอกคนรักพลางผลักไหล่ให้เมฆลุกขึ้น บทสนทนาที่มีขาดหายไปทันทีที่เสียงระเบิดดังขึ้นไม่ไกลจากตัวนัก นัยน์ตาสีเข้มตวัดไปมองร่องรอยการระเบิดที่ยังคงมีให้เห็น เศษฝุ่นควันคละคลุ้ง พอๆกับกลิ่นเหม็นไหม้ชวนแสบจมูก
          "มานี่เร็ว เมฆ!" อาจเพราะความเหนื่อยอ่อนหรือเคลื่อนไหวช้า แขนของเมฆจึงถูกกันย์คว้าแล้วดึงให้เข้ามายังห้องอาบน้ำอย่างรวดเร็ว  ร่างพรียวเซถลาเข้ามาใกล้อ่างซีเมนต์ขนาดใหญ่บรรจุย้ำไว้เต็มที่มีก๊อกน้ำหลายตัวสำหรับเปิดทิ้งไว้ แม้จะอยู่ในที่ปลอดภัย แต่พอรู้ว่าใครเป็นคนพามาเมฆก็หน้าเบี้ยว
            "ปล่อย!" สะบัดเสียงห้วนจัดพลางดึงแขนหนี กริยานั้นทำเอาคนมองชะงัก สีหน้าแฝงความเจ็บปวดทันที
"อย่ามาจับ!"
            กันย์นิ่ง..ท่าทีคาดไม่ถึงครู่หนึ่งก่อนจะเม้มปากแน่น
"พี่รู้ว่าไม่ชอบ แต่อย่าเล่นแง่ตอนนี้ได้ไหม กำลังวุ่นกันอยู่ไม่เห็นเหรอเมฆ"
           "กูเดินเองได้" คนถูกดุเงยหน้ามองพรวดอย่างลืมตัว สีหน้าตกใจไม่น้อยก่อนจะเอ่ยปากบอกห้วนๆ ขณะที่วิทย์ขมวดคิ้ว มองพี่ชายน้องชายนอกไส้ที่เคยสนิทสนมกันหนักหนากำลังทะเลาะกันอยู่ด้วยความงวยงง แม้จะนึกสะกิดใจกับปฏิกริยาที่เห็น ทว่าตอนนี้เขาไม่มีเวลาจะสังเกตอะไรแล้ว
            "เลิกทะเลาะกันได้แล้วพวกมึง" วิทย์เดินเข้ามาหา วางมือลงบนไหล่เมฆแล้วบีบเบาๆ เขาเข้าใจความหวาดหวั่นของเจ้าตัวดียามได้สบตาคู่นั้น
"เมฆ..กูรู้ว่ามึงกลัว แต่ตอนนี้เราถอยหลังไม่ได้แล้ว เรามีแต่ต้องเดินหน้า เข้าใจไหม"
            "แต่..." สีหน้าเหยเก บิดเบี้ยวนั้นทำให้วิทย์ถอนใจยาวๆ นึกอยากด่าไอ้เวรคนไหนที่มาพูดเรื่องบ้าๆปลุกแผลใจของเมฆขึ้นมาอีกรอบเสียจริงๆ
            "เชื่อกูสิ นะ...เชื่อว่าเราจะได้ออกไป เชื่อว่าเราจะต้องมีความสุข กูไม่มีวันยอมให้มึงต้องเจอเรื่องแบบนั้นอีกแล้ว"  วิทย์ลูบใบหน้าของคนรักลวกๆพลางเอ่ยปากปลอบไปด้วย
"มึงอย่ากลัว อย่าคิดอะไรมากเลย พวกมันก็แค่ขู่มึงเล่นๆเท่านั้นเอง ป๋ามันไม่ทำแบบนั้นหรอก"
            "ใครจะไปรู้.." สีหน้าบิดเบี้ยวและน้ำตาคลอเอ่อ รอยร้าวไหวในดวงตาคู่นั้นแสดงความเจ็บปวดออกมาชัดเจนเสียจนคนมองต้องหน้านิ่วด้วยหัวใจที่เสียวแปลบ
"มึงไม่รู้ พี่วิทย์ พวกมันน่ะ..ขอแค่สนุก จะอะไรมันก็ทำทั้งนั้น"
             "เมฆ...." วิทย์ครางเบาๆด้วยสีหน้านิ่ว และ..หัวใจของเขาเริ่มสั่นไหว
            คำพูดของเมฆ ชวนให้นึกถึงคำเตือนของไอ้โต คำพูดที่มันบอก ให้ระวัง ระวังพวกป๋าและอย่าเชื่อใจ  
ทั้งสถานการณ์ที่บานปลาย ชวนให้ตระหนักถึงความปลอดภัยอันน้อยนิดที่เหลืออยู่  รู้ จำได้ และเห็นแล้วว่ายามก้าวออกมาจากนรกแห่งนั้น เมฆมันอยู่ในสภาพย่ำแย่แค่ไหน   รู้  เข้าใจ และเห็นชัดว่าคนพวกนั้นมันไม่เคยสนใจใครนอกจากตัวเอง  รู้...แต่....แต่ตอนนี้ สภาพตอนนี้จะถอยหลังได้อีกหรือ?         
       ถ้าถอยตอนนี้แล้วอะไรจะตามมา ถ้าเลิกล้มเสียตอนนี้ จะกลายเป็นคนขี้ขลาด จะกลายเป็นเป้าหมายที่ถูกกำจัด ถูกสอบสวนฐานก่อจลาจลรึเปล่า?
       ขึ้นหลังเสือแล้วไม่มีทางลงได้ง่ายๆ... ไม่ว่ายังไงก็ไม่อาจจะเปลี่ยนใจได้ ทำได้เพียงดำเนินแผนการณ์ขั้นต่อไปเท่านั้น!
             "พวกมึงทำ-เอี้ย-ไรกันอยุ่เนี่ย!" เสียงตะโกนดังลั่นปานฟ้าผ่าทำเอาทั้งสามคนชะงัก วิทย์หันขวับ มองไปยังร่างสูงใหญ่ของนักโทษอีกรายที่เดินเข้ามาด้วยสีหน้ามืดทะมึน มันสบถอย่างหงุดหงิดพลางส่ายหน้า
"ห่า..มึงดูซิ กูคุมไม่อยู่แล้ว ไม่รู้ไอ้เชี้ยที่ไหนตาดีเห็นระเบิด พอเริ่มเขวี้ยงก็หยุดไม่ได้แล้ว มันบ้ากันไปหมดแล้ว!"
              "ไอ้คม แล้วมึงไปไหนมา?" กันย์เอ่ยปากถามคนที่เข้ามาโวยวายอย่างงวยงง สภาวะฉุกเฉินแบบนี้พัดพาคำสุภาพออกไปจากปากเขาเรียบร้อยแล้ว
              "ดูทางป๋าน่ะสิ เลยรีบมาตามพวกมึงอยู่เนี่ย "เอ่ยพลางตวัดสายตามองร่างของเมฆแว้บนึง
"ป๋ามันจะออกมาแล้ว พวกมึงรีบๆไปรับเร็ว อาศัยช่วงชุลมุนนี่ล่ะ!"
              "แต่....." วิทย์มีท่าทีอึกอัก เขายังอยากคุยกับเมฆต่ออีกสักหน่อย
              "รอเวลาอะไร ไม่ทันแล้ว! พวกมึงรีบๆไปสิ" คมส่ายหน้า หันมามองอย่างรู้ทัน
"ชักช้าจะเสียเวลาเปล่า แผนพังกันซะหมด"
              "งั้นเมฆ...."
             "อย่าคิดแม้แต่จะเอามันไปด้วย ไอ้ห่า "คมส่ายหน้าดักคอวิทย์ไว้ก่อนทันควัน
"ป่านนี้แล้วยังจะมาลังเลอะไรอีก หรือมึงอยากให้ทุกอย่างที่ทำมาสูญเปล่า รีบๆไป เร็วๆ!"
             "เมฆ งั้นรออยู่นี่นะ เดี่ยวจะมารับ" เสียงอึกทึกครึกโครมที่ดังรอบกายเร่งเร้าให้ต้องรีบทำทุกอย่างให้สำเร็จลุล่วง เวลาที่จะคุยปรับความเข้าใจหรืออธิบายอะไรนั้นหมดไปแล้ว ที่สุดก็ทำได้เพียงบอกให้มันรออยู่เท่านั้น
             "กูจะไปด้วย!" เมฆรั้งแขนวิทย์ไว้แน่น สีหน้าแม้จะหวาดหวั่นแต่ก็เด็ดเดี่ยวพอกัน
              "ไม่ได้ !"เสียงตะโกนห้ามประสาน ทั้งของคมและของกันย์ทำให้คนฟังชักสีหน้าไม่พอใจทันควัน
               "มีสิทธิอะไรมาห้ามกู กูก็แค่ตามไป.."
               "อย่ามางี่เง่าได้ไหมเมฆ ไม่เห็นเหรอว่ามันเป็นเรื่องคอขาดบาดตาย เอาตัวไปเป็นโล่ให้พวกป๋าน่ะ มันไม่ใช่งานสบายๆนะ" กันย์เอ่ยปากตำหนิทักท้วงทันควันด้วยความห่วงใยและหงุดหงิดกับท่าทีดื้อรั้นไม่ฟังใครนั้น
               "งั้นจะส่งพี่วิทย์ไปทำไม พี่ก็วางแผนจะเล่นงานคนอื่นอยู่แล้วนี่!" คำพูดกล่าวหาราวกับมายืนอยู่กลางใจดังออกมาจากปากน้องชายสุดที่รักทำเอากันย์สะอึก เขาหันไปมองหน้าเมฆเหมือนคนไม่รู้จัก
"กูจะไป อย่างน้อยก็ไปช่วยพี่วิทย์ กูไม่มีวันยอมให้คนอื่นทำอะไรพี่วิทย์!"
                 ..คำก็ไอ้วิทย์...สองคำก็ไอ้วิทย์....
                  ปากมีแต่ห่วง พูดถึงแต่มัน พูดว่าห่วง พูดว่ารัก พูดว่าสำคัญ  แล้วพี่ล่ะ? แล้วพี่กันย์ล่ะเมฆ...พี่กันย์ของเมฆหายไปไหน?
                กันย์จ้องมองใบหน้าที่คุ้นตา ดวงตาที่เขารัก ใบหน้าที่เขารัก ทุกสิ่งทุกอย่างของเมฆ น้องชายของเขา ชีวิต
ทั้งชีวิตของเขา คนที่เป็นแรงบันดาลใจ คนที่เขายอมทุ่มเททั้งชีวิตทำทุกอย่างให้ แต่นี่หรือผลตอบแทน?
                แค่จะจับมือยังไม่ได้ แค่แตะก็ถูกสะบัดหนี โดนด่าว่า โดนรังเกียจ ถูกกล่าวหาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความ
ไม่พอใจ ทำไม? ทำไม...นี่มันเกิดอะไรขึ้น เกิดอะไรขึ้นกับพวกเขา เกิดอะไรขึ้นกันแน่?
                 ตอนแรกกันย์ยังมีหัวใจของคนสองคนตรงหน้าอยู่ในอุ้งมือ ทั้งหัวใจที่เขาไม่อยากได้อย่างไอ้วิทย์ และหัวใจ
ที่เขาอยากได้นักหนา แต่ได้มาเพียงน้อยด้วยความผูกพันธุ์และความสงสารของเมฆ
               เพราะอยากได้ เพราะต้องการหัวใจของน้องน้อยมาอย่างเต็มดวง เพราะเกลียดชังคนที่สามารถแบ่งใจไปรักคนสองคนอย่างไอ้วิทย์ กันย์ถึงได้พยายามมาตลอด ดิ้นรน วางแผน ทำทุกอย่าง ทำทุกทางเพื่อจะดึงเอาหัวใจของน้องชาย
ที่รักมาอย่างสมบูรณ์
              แต่ยิ่งพยายาม กลับยิ่งพลาดผิด ยิ่งดิ้นรนไขว่หา พยายามคว้า หัวใจที่เคยมีในมือกลับค่อยเบาน้ำหนักลงไปเรื่อยๆ  จากอดีตที่มีหัวใจสองดวงอยู่ในมือ ตอนนี้กันย์กลับรู้สึกถึงฝ่ามือที่เย็นชืดและว่างเปล่าของตัวเองได้อย่างชัดเจน
               แววตาเคืองแค้น สีหน้าหยามหยัน คำประกาศชัด
"มึงจะไม่เกี่ยวข้องอะไรกับกูอีก" จากหัวใจที่เขาชังซึ่งบัดนี้หลุดไปจากมือ
               สีหน้าเต็มไปด้วยความไม่พอใจ แววตาเย็นเยียบ สีสันของเลือดที่บดบังใบหน้าของน้องชายที่รัก กลิ่นคาว
ของโลหิตและความเจ็บปวดเป็นดั่งคำบอกลาจากหัวใจที่เขาพยายามคว้ามาไว้  พยายามถึงที่สุดแล้วก็ไม่มี พยายามแค่ไหนก็ไม่ได้หัวใจของคนที่เขาต้องการมาตลอด.. มันเป็นเพราะอะไรกันแน่?
              "เมฆ อยู่ตรงนี้ อยู่ที่นี่!" วิทย์รั้งแขนคนที่บอกว่าจะตามไปอย่างรวดเร็ว
"ไปไม่ได้ เข้าใจไหม มันอันตราย มึงจะรออยู่ที่นี่ รับปากสิ"
              "แต่...." แล้วความปลอดภัยล่ะ? เมฆตวัดสายตาไปยังพี่ชายที่เขาชังน้ำน้าด้วยความไม่วางใจ
              "กูไม่เป็นไร น้ำหน้าอย่างไอ้กันย์ทำอะไรกูไม่ได้หรอก อย่าห่วงไปเลย พี่ชายมึงมันห่วยแตกกว่าที่คิด" วิทย์ว่า เขาจงใจกัดเจ้าคนที่ถูกด่าอย่างนึกสะใจ สิ่งที่ได้รับควรจะเป็นคำทักท้วงไม่ก็สวนด่าของไอ้กันย์ แต่ความเงียบที่ตามนั้นทำให้ขมวดคิ้ว เผลอไปมองอย่างไม่เข้าใจ
              "พวกมึงรีบๆไปได้แล้ว" คมที่นิ่งฟังบทสนทนาไร้สาระมาได้สักพักเอ่ยปากไล่
"ไม่ต้อง่วงเมียมึง เดี๋ยวกูจะคุมมันให้ รับรองจะกระทืบให้ลุกไม่ออกเลยล่ะ ถ้าคิดจะวิ่งตามไปน่ะ"
              "ห่า อย่าคิดเชียวนะเว้ย" วิทย์ฟังแล้วร้องห้ามไปทันควัน ต่อให้จะรู้ว่าไอ้คมมันคงไม่ทำจริงๆ แต่ดูสีหน้าแล้วคนอย่างมันไว้ใจได้เสียที่ไหน
               "เออ รีบๆไป ไอ้เมฆมึงมานี่" คมเป็นฝ่ายไปคว้าไหล่เมฆออกมาแทนพร้อมกับเอ่ยปากไล่ เพราะคาดว่าคงยืดเยื้ออีกนานกว่าจะได้จะไปจริงๆ แม่งทำยังกะเมียร่ำลาผัวตอนออกรบเห็นแล้วเคืองนัยน์ตา
"ชักช้านักเดี๋ยวป๋ามันก็ฆ่าเอาหรอก เร็วๆ!"
               "ดูแลเมฆด้วยนะ!" วิทย์รับคำจิ๊กจั๊กแล้วตัดสินใจวิ่งออกไปตามหลังกันย์ที่เดินดุ่มนำไม่พูดไม่จา กระนั้นก็ยังหันมาร้องบอก ส่วนคนฟังพ่นลมหายใจเฮือก มองตามแผ่นหลังของนักโทษสองนายที่วิ่งฝ่าฝูงชนและลับตาไปด้วย
สีหน้าครุ่นคิด ก่อนจะปล่อยมืออกจากไหล่ของเมฆ ซึ่งคมสามารถรู้สึกถึงร่างที่สั่นระริกของมันได้อย่างชัดเจน
"มึงกลัวที่จะออกไปจริงเหรอ?" คำถามนั้นแทรกผ่านความว้าวุ่นห่วงหาในใจมาได้อย่างเชื่องช้า กว่าเมฆจะรู้ตัวละเงยหน้าไปมอง เฮียคมคนถามก็เดินออกไปห่างพอควรแล้ว
               "....ทำไมล่ะ." เมฆเอ่ยถามออกไปสั้นๆ สีหน้าระแวดระวังไม่น้อย
               "คิดแบบนั้นได้ ก็เป็นประโยชน์ไงล่ะ"
                "หา?" เมหกำลังจะถามว่าพูดอะไรของมัน?
               “จริงสิ!” เสียงตะโกนที่ดังอีกรอบทำเอาสองหนุ่มสะดุ้งโหยง คมหันขวับไปมองไอ้วิทย์ที่วิ่งกระหืดกระหอบกลับมาอีกครั้ง ไอ้เมฆพอเห็นสุดที่รักของมันมาก้ทำท่าดีใจ ส่วนตัวคมนั้นกำลังจะออกปากด่า
                “ไอ้เฮียคม! กูมีเรื่องจะบอก”ก่อนจะอ้าปากด่า ไอ้วิทย์ก็สวนขึ้น
“เมื่อกี้ไอ้เมฆบอกกูว่า-เอี้ย-โตมันจะทรยศป๋า มึงถามรายละเอียดจากเมฆ แล้วรีบหาทางกันมันซะ!”
            ว่าแล้วร่างของวิทย์ก็หุนหันวิ่งกลับไปอีกครา ดูท่าจะเร่งรีบจริงๆ เลยไม่ได้หันไปมองท่าทีของคนรักหรือแม้แต่สีหน้าของคมที่ทำเพียงพยักหน้ารับอย่างเฉยชา
                  “งั้นเหรอ?” ...ผ่านไปนานพอดู ริมฝีปากนั้นจึงขยับรับสั้นๆ
               “...............” เมฆมองหน้าคนพูดอย่างไม่เข้าใจ
          "ว่าไงล่ะ...ไอ้โต" ทันทีที่คำพูดประโยคนั้นออกมาจากปากของคม เมฆก็ถึงกับสะดุ้ง ร่างที่เคยยืนจ้องมองสภาพความวุ่นวายเบื้องหน้าอย่างร้อนรนนั้นหันขวับ นัยน์ตาของเขาเบิกกว้างเมื่อมองเห็นร่างของลูกพี่ที่ตนเองไม่เคยถูกชะตาเดินออกจากมุมอับข้างๆห้องน้ำของเรือนจำ มาตั้งแต่เมื่อไหร่?
             แล้ว...ไอ้เนม พี่ทิน แผนการที่คนพวกนี้วางไว้ละเป็นยังไงบ้าง จะบอกว่าสำเร็จแล้วงั้นเหรอ!?
        และเมื่อกี้ที่พี่วิทย์พูด..
             "ต่อให้กูเกลียดและขี้เกียจเห็นหน้า แต่ก็ถือว่ายังมีประโยชน์ล่ะนะ" โตยักไหล่ตอบคำถามของคมสั้นๆ  ก่อนที่ดวงตาจะตวัดมองหน้าๆไอ้เมฆ หรี่ตามองหน้าซีดๆของมันด้วยอารมณ์กึ่งๆทั้งรำคาญตาและเคืองใจ แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าความลังเลของมันเป็นประโยชน์ โดยเฉพาะกับคำพูดที่มีผลต่อไอ้โง่สองคนที่คิดจะฝากชีวิตไว้กับคนแบบไอ้ป๋านั่น
            “ส่วนเรื่องที่กูทำ...กล้าเหรอ ที่จะขวาง” เอ่ยพร้อมกับรอยยิ้ม-เอี้ย-มตรงมุมปาก
                หลังจากรีบวิ่งออกมาจากโรงอาหารอย่างรวดเร็ว โตก็มาถึงแดนสิบสอง ทางเดินระหว่างแดนสิบสองกับแดนพิเศษซึ่งเคยมีลวดหนนามและรั้วหนามกั้นไว้บัดนี้กลายเป็นไม่มีเสียแล้ว ควันไฟจากการเผารถยนต์ เสียงระเบิด และนักโทษที่คลุ้มคลั่งด้วยความคั่งแค้นเป็นสิ่งที่ทำให้ฝีเท้าของเขาหยุดนิ่งด้วยความตื่นตะลึงไม่น้อยกับสถานการณ์อันเกินจะรับไหว
                 รีบเอ่ยปากเรียกไอ้คมที่มันพยายามคุมสถานการณ์แต่เป็นไปได้อย่างยากยิ่ง โตสั่งให้มันเลิกสนใจจะสั่งการพวกลูกน้อง บอกให้พวกมันทำตามใจและรีบให้ไอ้คมมาร่วมกันคิดวางแผนรับมือเรื่องที่เกิดขึ้น
                  เขาต้องการการจลาจลก็จริง แต่แบบนี้มันหนักหนาเกินไป หากก่อความวุ่นวายกันใหญ่โตขนาดนี้ โอกาสที่จะถูกจัดการยิ่งง่าย และไอ้ปรมัตถ์มันก็คงจะตัดสินใจใช้วิธีเด็ดขาดกับพวกเขาแล้ว พวกหน่วยจู่โจมชุดดำที่เข้ามาจัดการในโรงอาหารนั้นคือคำตอบ
                แล้วตอนนี้พวกเขาควรจะทำอย่างไร?
                อย่างไรก็ต้องรีบก่อนที่ทุกอย่างจะสายไป พวกชุดดำนั่นมาถึงโรงอาหารแล้ว ไม่นานก็คงมาถึงที่นี่ แล้วจากนั้น พวกมันจะทำอย่างไรกับเขาก็ไม่อาจเดาได้ โตคิดปรึกษากับไอ้คมอย่างเคร่งเครียดนานพอสมควรก่อนจะให้มันไปรับหน้าไอ้กันย์กับไอ้วิทย์  พวกมันต้องทำตามแผน ขณะเดียวกันโตก็หวังให้ไอ้คมเอาเรื่องสถานการณ์แบบนี้มาขู่ให้มันยอมเปลี่ยนใจ  ยังโชคดีที่ไอ้เมฆโผล่มาอีกรายและเริ่มมีท่าทีประสาทๆชวนให้ไอ้สองคนนั้นมันไขว้เขว แม้จะอย่าตบกะโหลกมันให้หลุดนักยามที่ไอ้เมฆมันแหกปากเรื่องแผนการณ์ที่เขาจะทำ แต่อย่างไรงานนี้ก็ถือว่าไอ้ทินมันสามารถทำตามที่วางไว้ได้อย่างลุล่วง
               "ไอ้เนมอยู่ไหน?" กระนั้น คนที่ห่วงที่สุดกลับไม่มีวี่แวว พอเห็นร่างของพวกชุดดำเข้ามาแล้ว โตก็เริ่มนึกกลัวและอยากจะด่าตัวเองที่ส่งไอ้เนมไปที่นั่นคนเดียว
                ถูกล่ะว่ามันคงไม่เป็นไร ถูกล่ะว่ามันปลอดภัยกว่าอยู่ที่นี่ แต่จะจริงหรือ? แน่หรือ? ตอนนี้อะไรก็เปลี่ยนไป อะไรก็ควบคุมไม่ได้ สถานการณ์มันวุ่นวายสับสนปนเปกันไปหมด อะไรก็เกิดขึ้นได้ทั้งนั้น เพราะห่วงเลยส่งมันไปไกลสมรภูมิ แต่บัดนี้กลับต้องมานึกเสียใจ แทนที่เขาจะเอาไอ้เนมอยู่ด้วย จะได้ดูแลมันแท้ๆ
               "ไม่รู้" เมฆตอบเสียงห้วน สบตาคนเป็นลูกพี่ของตนด้วยสีหน้าขัดใจ
"ถามกูทำไม ไม่ได้เจอหน้า"
               "มึงตามพวกมันไปไม่ใช่รึไง" โตได้ยินที่พวกมันทุกคนคุยกันเมื่อครู่หมดแล้ว
               "แล้วไง กูเจอแต่พี่ทินไอ้เนมมันหายหลังประตูแล้ว" เมฆตอบ ก่อนจะแสยะยิ้ม มองหน้าคนถาม
"ดีเนาะ..ลูกพี่...มึงนี่ดีจริงๆที่หลอกพวกกู ทรยศพวกกู หักหลังทุกคนเพื่อไปเข้าข้างไอ้พัศดีนั่น!"

               "ไอ้เมฆ!" คมเรียกชื่อมันอย่างหงุดหงิดกวาดตามองรอบข้างอย่างระแวงไม่น้อย ถ้ามีใครมาได้ยินที่มันพูดคงได้เกิดเรื่องแน่ๆ
               "ช่างมันปล่อยให้มันเห่าไป" กระตุกยิ้มมุมปากอย่างเหยียดหยามกับท่าทีนั้นโตเอ่ยปากห้ามสั้นๆด้วยสีหน้าไม่หยี่ระ

คุณหญิงอบเชย

อุ้ย คุณธัญญ่า หายไปนานเลยนะคะ นึกว่าลืมที่นี่ไปซะแล้ว ติดตามอ่านอยู่บ่อยๆค่ะ

GunGuy

ขอบคุณมากๆครับ

Klong

ขอบคุนครับ

snooperio

ขอบใจนะคับมากมาก

tarsii

ขอบคุณมากนะ

iamalegend

ขอบคุณครับ

pt200

ขอบคุณครับ

4_NAY

ลุ้นสุดตัว

pt200

ขอบคุณครับ