OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 157

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว            
"รีบไปสิ!" รุนหลังไอ้วิทย์แรงๆแทนคำตอบของทุกอย่างโตกำแขนไอ้เนมแน่น ฝ่ามือเกร็งเขม็ง..
             ปึ่ก!
             "ขอบใจว่ะ...ออกไปแล้วกูตอบแทนมึงแน่" เดินผ่านแล้วตบบ่ามันแรงๆ อย่างพึงใจ ขณะที่เคลื่อนกายไปยังกำแพงหนา
ท่ามกลางนักโทษทั้งฝั่งตนและผู้ไม่รุ้อิโหน่อิเหน่ที่ถูกใช้ให้เป็นประโยชน์ป๋ายิ้มให้มันในฐานะลูกพี่อย่างดีใจ แต่คนได้รับกลับยิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัย
"ไม่เป็นไร เดี๋ยวมึงก็เจอแล้ว"
             "หือ... พูด...."
             ปัง!
          เสียงปืนลั่นแหวกอากาศมาทำให้บรรยากาศโกลาหลยิ่งทวีความร้อนแรง นักโทษที่เคยโห่ร้องวิ่งพล่านกลับต้องรีบหลบหนีอย่างเร่งด้วน เมื่อเสียงปืนดังขึ้น และร่างขอบนักโทษผู้โชคร้ายรายนั้นก็ทิ้งตัวลงบนพื้นพร้อมเลือดนองเอ่อ
            "ฉิบ! เอาแล้วไง" ผู้พันสถบดังๆพร้อมกับก้มตัวลงเพื่อจะลอดออกไปด้านนอกอย่างรีบเร่ง เสียงแต่เจ้าตรวนที่ขานี่ช่างทำให้ขยับตัวได้ยากลำบากนัก สมองของเขาสั่งให้รีบทำ รีบออกไป แรงปรารถนากระซิบบอกว่าอีกนิด..อีกนิดเดียวก็จะเป็นอิสระเเละได้โลดแล่นอยู่ในโลกภายนอก
         แค่อีกนิด..อีกนิดเดียวก็จะสำเร็จ!
         ปัง ปัง ปัง
          เสียงปืนที่ดังใกล้ตัวทำให้ร่างของทุกคนสะดุ้งโหยง เช่นเดียวกับเหล่านักโทษซึ่งแตกฮือและบางส่วนกำลังวิ่งหลบชะงัก..ทุกสิ่งแปรเป็นเงียบกริบเมื่อ มองเห็นบุคคลผู้มาใหม่..
         ร่างสูงใหญ่ในชุดสีดำสวมเครื่องป้องกันและปืนยาวในมือทำให้ดวงตาของทุกคนเบิกกว้าง และยิ่งเงียบ..เงียบกริบเมื่อร่างเหล่านั้นโผล่มาจากทุกทิศทาง ทั้งบริเวณกำแพง แดนพิเศษ แดนสิบสอง หรือแม้แต่บนหลังคา ราวกับจะปิดทางหนีไม่ให้ออกไปได้และทั้งนี้..กระบอกปืนนั้นเล็งมาที่พวกเขา
        เสียงกลืนน้ำลายลงคอยังว่าดังมากในยามนี้ ร่างของทุกคนยืนแข็งทื่อ ทั้งงวยงงและหวาดกลัวกับเรื่องที่เกิดขึ้น ภาพเจ้าหน้าที่ซึ่งโผล่ออกมาอย่างดุดันทำให้พวกตนได้ตระหนักถึงความผิดที่ได้ทำ..
          "ทุกคน..โปรดอยู่ในความสงบ"  
           เสียงของพัศดีดังขึ้น ร่างที่เดินออกมายืนอยู่หน้าบรรดาหน่วยคอมานโดทำให้นักโทษทุกคนชะงัก ใบหน้าของพัศดีที่พวกเขโกรธเคืองไม่พอใจยืนอยู่ตรงนั้น สีหน้าหยามหยัน ท่าทีเหนือกว่าชวนให้ความไม่พอใจลุกโชน ทว่าก็ทำอะไรมันไม่ได้เพราะมันมีคนและคนพวกนั้นก็มีปืน!
          "ผมมาขอเจรจา สำหรับผู้ที่ก่อจลาจลและพยายามหลบหนีออกจากเรือนจำ"
              เอ่ยแล้วดวงตาคู่นั้นก็หันมามองยังกลุ่มของบรรดาขาใหญ่ที่ต้องยืนนิ่ง ใบหน้าของพัศดีเคร่งขึ้น ก่อนจะแสยะยิ้ม
Improbable 44 : สุดทางของหมาจนตรอก
หมาจนตรอก...เวลาแพ้จะต้องทำยังไง?  คำๆนี้ดังขึ้นในหัวของผมทันทีที่ร่างของพัศดีเดินออกมาจากกลุ่มชายชุดดำ
มองสีหน้ามั่นอกมั่นใจจนแสนหมั่นไส้นั่นแล้วนึกอยากจะบ่นดังๆ ไอ้การขนหน่อยคอมมานโดพ่วงกระบอกปืนมาล้อมนักโทษมือเปล่าตีนเปล่าแบบนี้มันก็แสดงความเหนือกว่ามากพอแล้ว จำเป็นไหมที่พัศดีปรมัตถ์ต้องจงใจจะเหยียบหัวบรรดานักโทษทั้งผู้ใหญ่ผู้น้องทั้งหลายให้จมดิน ตัวเองก็มีหนี้แค้นถูกต่อต้าน ยิ่งทำแบบนี้จะยิ่งเป็นการรนหาที่สิไม่ว่า
     ไอ้เนมบ่นในใจเบาๆขณะที่ยืนนิ่ง ยังคงทำหน้าช๊อคอยู่อย่างนั้น จริงๆก็ไม่ได้แกล้งหรอก ผมก็ตกใจจริงๆ แม้ว่าผมจะเคยเจอมาแล้วและตัวเองก็ได้"ตกลง"อะไรบางอย่างกับพัศดีปรมัตถ์ไปแล้วก็ตาม ยังไงก็ต้องช็อค ..ใครจะไม่ตกใจได้ล่ะ ในเมื่อตอนนี้มีปกระบอกปืนล้อมอยู่รอบตัวชวนให้ผวา และคิดตามว่าความเสี่ยงของแผนการที่ตกลงกันได้สดๆร้อนๆไม่ถึงชั่วโมงที่ผ่านมานั้นมีมากแค่ไหน..มากกว่าแผนที่พี่โตคิดไว้เยอะ
     เพราะสาเหตุนั้นเองที่ทำให้ใบหน้าของผมยิ่งซีดจัด หลังจากบิดเบี้ยวด้วยคงวามเหนื่อยอ่อนกังวลมาแล้ว  ผมคงจะออกอาการมากกว่านี้ ถ้าไม่มีฝ่ามือที่บีบไหล่ไว้ แล้วกระชับแน่น กดย้ำดั่งต้องการให้กำลังใจ
    ผมหันไปมองพี่โต มองดวงตาคู่นั้นที่ฉายแววกังวลเด่นชัด ก่อนจะเหลือบตามองข้างกายอีกเล็กน้อย เพื่อจะสบตาสื่อความในใจกับไอ้เมฆ ผู้ซึ่งยืนมองมาที่ผมก่อนแล้วด้วยสีหน้าซีดเซียวไม่ต่างกัน แววตาของมันไหวระริก แฝงไว้ซึ่งความไม่แน่ใจ และความหวาดหวั่น ซึ่งแน่นอน..หากมองจากสายตาคนภายนอกหรือแม้กระทั่งในกลุ่มของเรา ใครก็ต้องคิดว่ามันเกิดจากความกลัว กลัวสภาพที่เกิดขึ้น กลัวปากกระบอกปืนและบุรุษในชุดหน่วยจู่โจมตั้งท่าพร้อมสังหาร ในสถานการณ์แบบนี้ คงไม่มีใครคิดอย่างอื่น..หรือคิดไปว่าสีหน้าแบบนั้นเป็นเพราะความไม่มั่นใจและต้องการความเชื่อมั่นจากตัวผม ...จากปากไอ้เนมที่เสนอทางเลือกอีกทางให้มันร่วมเดิน
      ผมจ้องสบตาไอ้เมฆด้วยแววตามั่นคง ต่อให้ผมจะกลัว แต่กับเรื่องนี้จะทำให้ไอ้เมฆมันเห็นไม่ได้ เพราะถ้ามันไม่ยอมร่วมมือกับผม นั่นมันหมายถึงความพ่ายแพ้ !
        "ก้มตัวลง..หมอบราบลงกับพื้นและยกมือขึ้นเหนือศีรษะ" คำสั่งสั้นๆดังมาจากปากพัศดี มันไม่ได้ดังมากนัก แต่จากความเงียบแล้ว มันมีอนุภาพมากพอที่จะทำให้ลมหายใจที่เคยสะดุดไหวของทุกคนกลับมาเป็นปกติอีกครั้ง แม้การกลับมาหายใจที่ว่า จะเป็นการหายใจภายใต้คำสั่งของพัศดีปรมัตถ์ก็ตาม แต่ใครเล่าจะอยากหยุดหายใจ คนมีชีวิตที่ไหนต้องการจะตายกัน
     ผมมองร่างของบรรดานักโทษซึ่งเคยยืนนิ่ง บัดนี้พวกเขาค่อยๆหมอบราบลงไปตามคำสั่ง แม้สีหน้าของทุกคนยังฉายแววตกใจ มึนงง ไม่เข้าใจ และความรู้สึกอื่นๆอีกมากาย แต่ทว่าก็ไม่มีใครกล้าขัดขืน...กระบอกปืน
     นั่นจะรวมพวกผมไหม? กลุ่มคนเพียงหนึ่งกลุ่มที่ยังยืนนิ่งอยู่ด้วยท่าทีประสงค์จะท้าทายอำนาจของพัศดีปรมัตถ์และอาจรวมถึงอำนาจความเป็นความตายในกระบอกปืนที่จับจ้อง แต่ผมก็รู้ดีว่าเราไม่ได้มีความมุ่งมั่นหรือความยิ่งใหญ่อะไรเลย เป็นเพียงแค่กลุ่มนักโทษที่กำลังจะแหกคุกหนีความผิดออกไปสู่โลกภายนอกเท่านั้นเอง
          เสียงสูดหายใจลึกและการขยับตัวอีกครั้งของคนด้านหลังทำให้ผมรู้สึกตัว ก่อนจะระลึกได้ถึงความจริงอีกอย่างที่ว่าด้านหลังของผมตอนนี้มีใครอยู่ และตอนนี้เขากำลังวางมือลงบนไหล่ของผม บีบแล้วดันเบาๆให้เข้ามาใกล้ ในขณะ
ที่พี่โตขยับห่างออกไปอย่างรู้สัญญาณ  ไม่ได้เดินออกไป แต่รักษาระยะออกมาในท่าทีเตรียมพร้อม คอยเป็นปราการด่านแรกสำหรับกลุ่มคนที่เราต้องคุ้มกัน
        ป๋า ผู้พัน ลุงชาติ คนสาคนที่เป็นนายใหญ่ ลูกพี่ที่ผมและทุกคนต้องช่วยกันแหกคุกเพื่อให้เขาได้ออกไป บัดนี้ยืนอยู่ด้านในสุด มือของแต่ละคนคว้าร่างของนักโทษใกล้ตัวมาใกล้ แสดงออกอย่างชัดเจนว่าประสงค์จะทำมันเป็น
เกราะกำบัง รักษาชีวิตตัวเองโดยไม่ได้ถามหาความสมัครใจจากผม ไอ้เมฆ หรือพี่คมเลยสักนิด
         ...นี่น่ะเหรอ ลูกพี่ที่จะไปอยู่ด้วย คนที่ให้สัญญาว่าจะคุ้มครองดูแลไปตลอดชีวิตหากได้ออกไป
        คิดแล้วอยากจะหัวเราะให้ฟันหักกับความโง่เง่าในอดีต อดจะประชดประชันไม่ได้เมื่อสถานการณ์กลับมาเป็นแบบนี้ ความเงียบ..สีหน้าเด็ดเดี่ยวของทุกคนและความตึงเครียดของสถานการณ์ต่างก็บ่งบอกได้ดี ว่ามันคงไม่อาจมีจบลงแบบมีความสุข ได้.. งานนี้...ไม่ใครก็ใครที่จะต้องเป็นฝ่ายพ่ายแพ้ สูญเสีย
         "ผู้คุมที่ยังทำงานได้ รบกวนคุมตัวนักโทษไปที่โรงอาหารก่อนครับ ส่วนนักโทษกลุ่มนี้ ผมจะเป็นคนคุยเอง" พัศดีปรมัตถ์เอ่ยขึ้นมาสั้นๆพลางโบกมือเรียกลูกน้องมาสั่งการ ทันทีที่คำพูดนั้นดังขึ้น ผู้คุมที่เหลืออยู่ก็เดินเข้ามา จัดการสั่งให้นักโทษที่กำลังหมอบราบลุกขึ้นในท่าเอามือประสานไว้ตรงท้ายทอยเช่นเดิมและค่อยๆเดินแถมตามหลังกันเป็นพรวน ควันไฟคละคลุ้งที่ทำให้ทัศนะวิสัยโดยรอบย่ำแย่ บัดนี้ ถูกราดน้ำลงไปหยุดการเผาไหม้ และบางส่วนก็ค่อยๆรื้อลวดหนามที่ถูกดึงร่นออกไปมายังที่เดิม แสดงออกโดยไม่มีคำพูดว่า...ทุกอย่างกำลังกลบมาเป็นเหมือนเดิม
         ซึ่งนั่นหมายความว่าแผนการนี้..ปฏิบัติการนี้ไม่สำเร็จ ผิดพลาด พ่ายแพ้ ถูกจับกุม ถูกตัดสินโทษ ไม่ว่าอย่างไรทางออกนี้ก็ไม่ดีขึ้นสักนิด
         ลมหายใจสั่นของผู้ชายที่อยู่ด้านหลังดังชัดจนผมสัมผัสได้ ฝ่ามือที่กำไหล่แน่นซึมชื้น แสดงถึงอารมณ์หวั่นโดย
ไม่ต้องบอกออกมาเป็นคำพูด ไม่ต้องหันไปมองตา แค่เท่านี้ก็บ่งชัด ว่าเขาเป็นคนเช่นไร
         ..ลูกพี่ที่สั่งลกน้องทำงานเพื่อเป็นทางผ่านให้ตน เจ้านายที่กำลังรั้งตัวลูกน้องเป็นเกาะกำบัง คนที่บอกว่าเก่งกล้ามีอิทธิพล แล้วไงล่ะ...สุดท้าย พอเจอแบบนี้ก็ต้องถอย
         พวกเขาอาจจะมีอิทธิพลก็จริง อาจจะมีคนคอยสนับสนุนข้างนอกก็จริง แต่บัดนี้ทุกอย่างมันจบลงแล้ว
        นักโทษที่อยู่ใต้การควบคุม คนที่ถูกใช้เป็นเบี้ยก่อความวุ่นวายนับร้อย พรรคพวกที่บอกจะภักดี บัดนี้พอมีกระบอกปืนเล็งมา ทุกคนก็ได้เพียงเงียบกริบและจำยอม อิทธิพลของพวกเขาน่ะหรือ มันไม่อาจใช้ได้ยามที่ถูกจับว่าทำความผิดอย่างเด่นชัดและกำลังหนีเอาตัวรอดได้อีกแล้ว..
          "คงไม่ต้องให้ผมบอก ว่าสถานการณ์ตอนนี้เป็นยังไง" พัศดีปรมัตถ์เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบ หากกังวานหนักแน่น "ทางเลือกของพวกคุณมีแค่วางอาวุธและยอมให้เราจับกุมเสียแต่โดยดีเท่านั้น"
        กรอด...
            แว่วเสียงกัดฟันคำรามในลำคอของผู้พัน ที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจ ผมหันไปมองหน้าคนข้างๆทันควัน ที่มองไม่ใช่แค่เพราะเสียงคำรามนั้น แต่เป็นเพราะมือของไอ้เมฆนั้นสั่นระริกจนปัดเข้ามากระทบกับฝ่ามือของผมต่างหาก
        แม้เพียงครู่เดียว แต่ความเย็นชืด..ฝ่ามือสั่นไหวและหยาดเหงื่อที่ได้สัมผัสนั้นทำให้อดกังวลใจไม่ได้
              ใบหน้าที่ว่าขาวอยู่แล้วของไอ้เมฆซีดกว่าเดิมจนแทบเผือดสี บอกไม่ได้ว่าเพราะกลัวปืนหรือกลัวคนข้างหลังมันกันแน่ ผมถึงกับนิ่งงันไปด้วยความตกใจเมื่อเห็นปฏิกริยานั้น เพราะชัดเจนว่ามันไม่ใช่ความกลัวปกติ ดวงตาที่สั่นระริกไหวล่อก แล่กของไอ้เมฆบ่งชัดว่ามันกำลังใกล้สติหลุด  เนื้อตัวของมันสั่นสะท้านไปหมดอย่างเห็นได้ชัดเพราะคนที่อยู่ข้างหลังวางฝ่ามือแตะลงบนไหล่ของมันพร้อมยึดไว้แน่น กริยานั้นไปกระตุ้นความหวาดกลัวที่แฝงลึกๆให้ปะทุออกมา
      ผมไม่รู้หรอกว่าเมฆมันเจออะไรมาบ้าง ไม่รู้เลยว่าผู้พันทำอะไรมันแบบไหน มันถึงมีท่าทีผวาขนาดนั้น แต่สิ่งหนึ่งที่ผมรู้จักดี คือความฝังใจและความทรงจำเลวร้ายที่มีติดตัว...
       ผมยังจำได้ดีถึงวินาทีที่ฟาดไวโอลินสุดที่รักลงบนร่างนั้น จำได้ถึงเสียงหนักๆและร่างที่ทรุดลงบนพื้นอันเจิ่งนองไปด้วยเลือด ใบหน้าของคนตายที่เบิกตาค้างจ้องมองมาบางคราก็ยังตามมาหลอกหลอนในความฝัน
        ความทรงจำอันไม่น่าอภิรมย์ ความรู้สึกที่แสนอัดอั้นและพยายามหลบหลีกมันไปให้พ้น ทำไมผมจะไม่รู้ แต่ตอนนี้ก็ทำได้เพียงมองมันอย่างสงสาร ไม่อาจช่วยเหลือไอ้เมฆหรือใครในที่นี้ได้เลย...
         ผมตกลงกับพัศดี มันตกลงกับผม พี่โตตกลงกับผม พี่ทิน พี่คมก็ด้วย แต่...แต่ก็ไม่มีใครรู้เลยว่าผลมันจะออกมา
เช่นไร สุดท้ายแล้วความพยายามของเราจะสำเร็จผลหรือทุกอย่างอาจจะล่มสลายลงก็ได้
         "โต!" เสียงคำรามห้วนด้านหลังทำให้ผมละออกจากภวัง ถ้อยคำเคร่งเครียดกึ่งกระซิบจากป๋านั้นถูกถ่ายทอดออกมาเฉพาะกลุ่มเราให้ได้รู้
"มึงออกไปกันซะ ใกล้แค่นี้ เดี๋ยวพวกกูจะออกไป!"
          ผมแทบอ้าปากค้าง นี่ยังจะหนีโดยไม่สนว่าใครจะตายหรือตัวเองจะเจ็บบ้างเลยเหรอ?
      "แต่....."
          "ไป!กูสั่งให้มึงเดินออกไป!" พี่โตไม่ทันจะอ้าปากปฏิเสธด้วยซ้ำ ป๋าก็ยิ่งสั่งสำทับอย่างเคร่งเครียด  ถ้อยคำนั้นยิ่งทำให้ผมร้อนรน มันจะบ้ากันไปใหญ่แล้ว ให้พี่โตออกไปก็เท่ากับให้พี่โตไปตาย ไปรับลูกกระสุนแทน คนพวกนี้จะบ้าไปถึงไหน อยากออกไปมากจนไม่คิดถึงคนอื่น อยากออกไปมากจนให้คนอื่นไปตายแทนงั้นเหรอ?
         "ผมคนเดียว..." พี่โตเอ่ยค้านเบาๆ สีหน้าที่มองเห็นเพียงด้านข้างนั้นแสนเคร่งเครียดจนผมอดใจเสียไม่ได้
          "ไอ้กันย์ ไอ้วิทย์ ไป!" คราวนี้คำสั่งจากป๋ายิ่งเอาใหญ่ ผมหันขวับไปมองหน้าคนสองคนที่ได้รับคำสั่ง และเป็นสองคนที่ว่าง อยู่ตอนนี้ เพราะผม พี่คมและไอ้เมฆต่างก็ถูกจับล็อคไว้ในฐานะตัวกันกระสุนหมดแล้ว
           "นี่มัน...." ทั้งสองคนมีสีหน้าลังเลไม่ต่าง
          "งั้นก็ช่วยไม่ได้!" สิ้นเสียงคำรามนั้นผมก็รู้สึกถึงท่อนแขนแข็งเเรงที่รัดลำคอแน่น พร้อมกับกระบอกปืนจากไหนไม่รู้จ่อตรงขมับ เปลี่ยนจากการดึงตัวพวกเราเป็นที่กำบัง มาเป็นการล็อคคอจับเป็นตัวประกันในทันที!
       ร่างของผม ไอ้เมฆ พี่คมถูกปืนจ่อศีรษะ ป๋าจัดการลากผมด้วยเรียวแรงของตัวเองด้วยสีหน้ามีชัย ไม่ต่างกับผู้พันที่กระชับตัวไอ้เมฆไว้แน่น และลุงชาติก็เช่นกัน..
       ร่างของพี่โต พี่วิทย์และพี่กันย์ถึงกับผงะ..ต่างจ้องมองร่างของพวกเราที่ถูกจับไว้ด้วยสีหน้าไม่เชื่อสายตา
            "ป๋า...." พี่วิทย์ถึงกับคราง จ้องมองไปยังไอ้เมฆที่ดิ้นรนด้วยสีหน้าปานจะขาดใจตายอยู่รอมร่อ ทั้งจากปืนแต่คงน้อยกว่าความหวาดกลัวอ้อมแขนของผู้พัน ขณะที่พี่โตจ้องผมเขม็ง พลางสะบัดหน้าออกไปมองพวกพัศดีซึ่งก็นิ่งอึ้ง
ไม่ต่างกัน...การจับพวกเดียวกันเป็นตัวประกัน ใครจะคิดว่าคนพวกนี้กล้าทำถึงขนาดนี้  แล้วปืน...ปืนนี่ได้มาจากไหน?
            "อุตส่าห์จะให้มึงเป็นไพ่ตายนะกันย์ แต่คงไม่ทันว่ะ" ป๋าเอ่ยพร้อมกับยิ้มแสยะ จ้องมองหน้านักโทษอีสามรายที่ยืนนิ่งด้วยไม่รู้จะทำตัวอย่างไร ใบหน้าของคนเป็นนายพยักเพยิดมายังกลุ่มของพัศดีเบื้องหน้าอย่างเหนือกว่า ทั้งกับเหล่าหน่วยคอมานโด กับกระบอกปืน หรือแม้แต่กับคนของตัว..
           "ว่าไง?" สีหน้าเหนือกว่า คิ้วที่เลิกขึ้นและน้ำเสียงยียวนแสนเจ้าเล่ห์ซึ่งเป็นอีกหนึ่งปัจจัยที่ทำให้คนๆนี้สามารถไต่เค้าขึ้นมาเป็นนายใหญ่ในเรือนจำแห่งนี้ได้ดังขึ้นใกล้ๆ ขณะที่ร่างของผมยังถูกล็อคแน่น ขยับอย่างไรก็ไม่อาจหลุด
          และ...โดยไม่มีคำพูดใด พี่โต พี่กันย์ และพี่วิทย์หันกลับไปอีกครั้ง...หันกลับไปประจัญหน้ากับพัศดี และใช้ร่างของตัวเองบังร่างของพวกผมไว้ด้วย
        ไม่นะ !
       ไอ้เนมกลืนน้ำลายเหนียวๆลงคงหัวใจเต้นระทึก ได้แต่กรีดร้องโวยวายในใจ ไม้กล้าแม้แต่จะออกปากห้ามปรามพี่โตเสียด้วยซ้ำ   ผมไม่อยากให้พวกเขาทำแบบนี้ ทั้งที่สถานการณ์เป็นใจให้ถอนตัวแล้ว ถ้ากลับมามันจะสายเกินแก้ !
          "วางปืนลง ไม่งั้นกูจะสอยพวกมัน" ป๋าเอ่ยปากบอกกับพัศดีด้วยสีหน้าเหนือกว่าอย่างเห็นได้ชัด
           "ฝังเฟื่องจังนะครับ นักโทษแหกคุกที่จับพวกเดียวกันเป็นตัวประกัน...นี่จะแสดงตลกให้ผมหัวเราะเหรอ?” ดวงตาของพัศดีปรมัตถ์วาววับกับคำท้าทายนั้น ชักทำให้ผมใจหายว่าเขาอาจะปล่อยให้เรื่องมันเดินไปแบบนี้แล้วจับทุกคนเข้าปิ้งเดียวกันหมดจริงๆ
          "ตลกไม่ตลกไม่รู้...รู้แต่ถ้าอีกสามนาที ยังไม่เอาปืนลงล่ะก็ได้เห็นกันแน่" ป๋าว่าพลางกดประบอกปืนลงบนขมับผมแรงๆ เป็นการขู่
          "กูขอจัดการมันก่อนได้มั้ย ไอ้ห่า ดิ้นหาพ่อมึงเหรอ!" เสียงตะโกนจากข้างกายทำให้ผมชะงัก  ผู้พันสบถด่าพลางใช้แขนข้างที่ล็อคคอเมฆไว้นั้นเขย่าไปมา
"ตัวสั่นทำท่ายังกับจะเป็นจะตาย อยากโดนดีอีกรึไง!"
           น้ำเสียงกร้าวดังขึ้นต่อท้ายด้วยเสียงหัวเราะโรคจิตที่ฟังแล้วชนหนาวสันหลัง  ผมมองผู้พันใช้ปืนกระบอกนั้นจ้ำลงไปที่แก้มของเมฆ แล้วก็ขยับมาเป็นหู ขมับ เล่นไปเรื่อยๆเหมือนสนุกนักหนาด้วยสีหน้าเหยเก ยิ่งมองเมฆที่ห้าซีดอยู่แล้วยิ่งนึกสงสารมันนัก
          ผมหันไปมองหน้าพี่วิทย์กับพี่กันย์ ทั้งคู่ก็มีสีหน้าร้อนรนไม่ต่างกัน ฝ่ามือของพี่กันย์เอื้อมมาแตะที่ข้างเอว อัปกริยานั้นทำให้ผมขมวดคิ้ว..เมื่อมองเห็นวัตถุทรงคล้ายกระบอกปืนอยู่ตรงนั้น
          แต่นักโทษจะเอาปืนมาได้ยังไง?
        ไม่สิ..ตอนนี้พวกป๋ายังมี นับประสาอะไรกับพี่กันย์เล่า..
           "ผมรู้นะคุณพัศดี..ว่างานนี้ทำไมมึงถึงกล้าเอาพวกชุดดำมา" ขณะที่เงียบรอเวลาต่อรองกันอยู่นั้น ป๋าก็หัวเราะแล้วเริ่มสาธยาย
"คงกลัวพวกกูจะออกไปจนตัวสั่นล่ะซี..กับพวกที่พลาดแล้วพลาดอีกอย่างมึง"
           "หึ..อย่าพยายามหว่านล้อมเลยไม่เป็นผลหรอก" พัศดีปรมัตถ์มีสีหน้าคล้ายขบขัน
"ตอนนี้เรื่องตลกของคุณมันใช้ไม่ได้แล้ว"
            "งั้นเหรอ...นี่...ถ้ากูยิงตายไปสามแล้วมึงยิงคนของกูไปอีก รู้ไหมว่าจะเกิดอะไรขึ้น..." ป๋าว่าพลางหัวเราะเบาๆ"เข้ามาประจำไม่กี่เดือน ทำนักโทษก่อจลาจลไม่พอ ยังมีเรื่องแหกคุกนักโทษถูกฆ่ารับรองเลยล่ะว่าพวกนักสิทธิมนุษยชนคงรุมทึ้งมึงแน่ๆ..หนำซ้ำ..พอผลสอบออกมาบอกว่าเป็นเพราะพัศดีใช้วิธีการปกครองแบบเผด็จการคงได้งามหน้าทั้งกระทรวง"

GunGuy

ขอบคุณมากๆครับ

Klong

ขอบคุนครับ

snooperio

ขอบใจมากมากคับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

iamalegend

ขอบคุณครับ

pt200

ขอบคุณครับ

4_NAY

ขอพระเจ้าช่วยโตกับเนมนะ

pt200

ขอบคุณครับ

Ohmkungz123