++ " กว่าจะรักกันได้ของไอ้มะนาว "++ # 18

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
             " แล้วพี่เค้ามาตอนไหนไม่รู้  เค้าพากูเข้าไปนอนในห้องอ่ะ...แล้วเค้าก็ทำอย่างนั้นกับกู..." ผมบอกมันแล้วหน้าแดงด้วยความอาย  เลยบอกมันอย่างรวบรัดจะได้จบเร็วๆ ก็ไม่อยากเล่าให้มันฟังอย่างละเอียดอ่ะครับเรื่องอย่างนี้มันน่าอายจะตายไปคร้าบ...
             " โธ่เอ้ย...น่าเจ็บใจจริงๆเลยว่ะ..." ไอ้เป้งพูดออกมา
             " น่าเจ็บใจอะไรวะ..." ผมถามมัน
" ก็เจ็บใจที่กูดันไปสัญญากับมึงน่ะสิวะ...ถ้ากูไม่สัญญากับมึงไว้นะ  กูไม่ปล่อยมึงให้คนอื่นหรอก..."  มันบอกผม แล้วก็จ้องหน้าผม
             " อ้า....ก็กูกะมึงเป็นเพื่อนกันนี่หว่า..."  ผมบอกมัน เตือนสติมัน
             " แต่...มึงก็รู้ว่ากูยังรักมึงอยู่น่ะสิ...กูยังตัดใจจากมึงไม่ได้หรอกนะ  "  ไอ้เป้งมันยืนยันสิ่งที่มันคิดกับผม
             " แต่...."  ผมพูดได้เท่านั้น  ไอ้เป้งมันเอานิ้วมาแตะปากผม  ไม่ให้ผมพูดต่อ
             " มึงไม่ต้องพูดอะไรหรอก  กูแค่อยากให้มึงรู้ไว้น่ะว่า...กูยังรักมึงอยู่เหมือนเดิม  "  ไอ้เป้งมันบอกผม
             " กู.......................  "  ผมจะพูด  แล้วคิดว่าถ้าผมพูดออกไปมันก็คงเป็นเหมือนเดิม  ผมจึงไม่พูดต่อ
             " มึงรักมันหรือเปล่า ไอ้พี่นั่นน่ะ..."  อยู่ๆ ไอ้เป้งมันก็เปลี่ยนเรื่องถามผม
             " กู..รักพี่เจสเค้า..."  ผมบอกมันตามที่ผมรู้สึกในใจ
             " เออ...กูลืมกูเคยถามมึงแล้วนี่..แต่ตอนนั้นกูก็คิดว่ามึงบอกกูเล่นๆ ไม่คิดว่าจะเป็นเรื่องจริงๆ  แล้วมันล่ะ  มันรักมึง
หรือเปล่า..."  มันถามผมต่อ  แล้วมันก็มองจ้องหน้าผม
             " ................... "  ผมไม่ตอบมัน  เพราะผมไม่รู้จะบอกมันยังไงดี  ถ้าผมบอกมันว่าพี่เจสรักผม   มันก็เหมือนว่าผมเป็นฝ่ายที่พูดเองคนเดียว  แต่ถ้าจะให้ผมบอกว่าพี่เจสไม่รักผม  แต่การแสดงออกที่พี่เจสมีให้กับผม  หลายอย่างมันก็บ่งบอกว่าพี่เจสรักผมมาก
             " มึงตอบไม่ได้ล่ะสิ...ยังไงมึงก็ดูดีๆแล้วกัน  มันยิ่งมีคนมาชอบมันอยู่เยอะด้วย  "  ไอ้เป้งมันเตือนผม
             " อือ..กูจะคอยดู   กูก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเรื่องระหว่างพี่เจสกะกูจะเป็นยังไงต่อ..."  ผมบอกมัน เรื่องนี้ผมก็คิดอยู่เหมือนกัน  ก็พี่เจสมีสาวมาชอบหลายคน  แล้วที่พี่เจสเคยควงอีกล่ะ  แค่ผมนึกก็เหนื่อยแล้ว
             " มะนาว...ที่กูพูดกะมึง  ก็เพราะว่ากูเป็นห่วงมึงนะ  กูรักมึง กูจึงไม่อยากให้มึงเจ็บ...แต่ถ้าวันไหน  เมื่อไหร่ที่มึงเจ็บ  มึงต้องบอกกู.."  ไอ้เป้งมันพูดกับผมสีหน้าจริงจัง
             " ..........."  ผมมองหน้ามัน  แต่ไม่พูด  เพราะคำพูดของมันทำให้ผมพูดอะไรไม่ออก  เมื่อรู้ว่ามันรักและเป็นห่วงผมมาก
             " กูจะดูแลมึงเอง...."  มันบอกผมอีก  คำพูดคำนี้ของมันยิ่งทำให้ผมรักมันมากกว่าเดิม  นํ้าตาผมจะไหล  กูขอโทษ ผมรู้ว่ามันคงจะเจ็บปวด แต่ก็รู้สึกดีที่รู้ว่ามันรักผมมากขนาดนี้  และก็ดีที่มันไม่โกรธผมที่ผมไม่เลือกมัน
              " ยิ้มสิ...มึงเลือกแล้วนี่...แต่ให้มึงรู้ว่ากูรักมึงนะ..."  ไอ้เป้งมันพูดจบ ก็เอามือมาขยี้หัวผม
              " ไปกันเถอะ   ไปเรียนกัน..."  มันบอกผมแล้วจับมือผมดึงตามมันออกไป
              " ไอ้เป้ง...กูขอบใจมึงนะที่มึง  ยังรักกูอยู่...แล้วมึงก็ไม่ได้เกลียดกู...กูก็รักมึงนะ  "  ผมบอกมันเบาๆ แล้วก็เดินตามมันออกไป  ผมทันเห็นหน้ามันยิ้มให้ผมด้วย
              " .....................  "
               เกือบบ่ายแล้ว ที่ผมเรียนเสร็จ   ผมเปิดเครื่องโทรศัพท์และก็เก็บหนังสือ  ขณะที่กำลังเดินลงมาจากตึกกับไอ้เป้ง  เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น   ผมมองดูก็รู้ว่าเป็นพี่เจส  ผมกดรับ  พี่เจสบอกว่ายืนรออยู่ใต้ตึกคณะ  ผมก็เลยหันไปบอกไอ้เป้ง  แล้วก็แยกกับมัน  ไอ้เป้งมันมองผม แล้วยิ้ม  ผมก็ยิ้มให้มัน ผมรู้ว่ามันเข้าใจ  แล้วผมก็ลงมา  เห็นพี่เจสยืนคอยอยู่  ผมก็เดินเข้าไปหา
               " มะนาว...พี่คิดถึงจัง.."  พี่เจสบอกผม
               " พี่เจสอ่ะบ้าแล้ว  เพิ่งแยกกันตอนเช้านี่เอง  แค่แป๊บเดียวนี่คิดถึงมะนาวอีกแล้วเหรอ  "  ผมถามกลับ แล้วยิ้มให้
               " ก็คิดถึงจริงๆนี่ครับ...พี่ไม่อยากแยกจากมะนาวเลยน่ะครับ.."  พี่เจสบอกผม
               " เกินไปแล้วอ่ะ...พี่ชอบปากหวานกับมะนาวเรื่อยเลยอ่ะครับ.."  ผมบอกพี่เจส
               " จริงๆครับ...พี่อยากอยู่กะมะนาวตลอดเวลาเลยน่ะครับ..."  พี่เจสยังยืนยันว่าไม่ได้โกหกผม
               " เอ้อ...คร้าบ มะนาวรู้แล้วอ่ะคร้าบ..."  ผมพูดแล้วหน้าก็แดง ไม่อยากต่อล้อต่อเถียงอะไรมากกว่านี้ เพราะรู้ว่า สู้พี่เจสไม่ได้
               " งั้น  ไปกินข้าวกันดีกว่า   "  พี่เจสบอกผม  แล้วก็เดินไป  โดยมีผมเดินตาม
               พี่เจสเดินนำผมมาที่โต๊ะตัวหนึ่งที่ว่างอยู่  แล้วถามผม
               " มะนาวอยากทานอะไรครับ...เดี๋ยวพี่เอามาให้  "  พี่เจสถามผม
               " อะไรก็ได้ครับ...มะนาวทานได้ทุกอย่างอ่ะครับ  หรือเอาเหมือนพี่เจสก็ได้..."  ผมบอกพี่เจส  แล้วยิ้มให้
               " งั้น  มะนาวนั่งรอพี่ไปก่อนนะครับ  แปบนึงเดี๋ยวมานะครับ..."  พี่เจส บอกผม  แล้วก็เดินไปสั่งอาหาร
               ผมก็นั่งคอย  มองทางนั้นที  ทางนี้ที  ก็เห็นมีคนมองผมอยู่หลายคน  มีผู้หญิงหลายคนมองผมแล้วก็ซุบซิบกัน  อาจจะมีใคร
บางคนเป็นคนที่พี่เจสเคยควง  แล้วเค้าก็คงจะสงสัยกัน  แต่ช่างมันเถอะ... ตอนนี้ผมยัง ไม่อยากคิดถึงเรื่องอะไรทั้งนั้น...
               แล้วผมก็หันไปเห็นคนคนหนึ่งนั่งมองผมอยู่ ผมเห็นแล้วรีบหลบตา เพราะผมยังไม่ได้เตรียมตัวมาที่จะเจอเค้าเลย...
บทที่ 42
             ผมหันกลับไปมองอีกทีก็เห็นพี่ก้องมองผมอยู่  ผมก็มองพี่เค้า
             " มะนาว...มองหาใครอยู่.."  เสียงพี่เจสดังมาจากข้างหลัง  
             " อุ้ย..."  ผมอุทาน เพราะตกใจ  ที่อยู่ๆพี่เจสก็ถามผม
             " ป่าวค้าบ..."  ผมหันไปบอกพี่เจส  แล้วรับจานอาหารจากพี่เจสมาวางบนโต๊ะ
             " มะนาวทานเผ็ดได้หรือเปล่าครับ..."  พี่เจสถามผม
             " ได้ค้าบ...สบายมาก  มะนาวทานได้ทุกอย่างอ่ะค้าบ  "  ผมบอกพี่เจส แล้วก็ยิ้มให้
             " งั้นรออีกเดี๋ยวนะครับ..."  พี่เจสบอกผมแล้วหันกลับเดินออกไป
             ผมก้มไปมองอาหารในจาน  ตายแน่ไอ้มะนาวเอ๋ย  ผมยังคงมองอาหารตรงหน้า  หมูผัดพริกแกง สีแดงดูน่ากลัว  ที่จริงผมทานเผ็ดไม่ได้  แต่เมื่อสักครู่ที่พี่เจสถาม  ผมก็ตอบออกไปว่าทานได้ทุกอย่าง ก็เพื่อที่พี่เจสจะได้ไม่ถามอะไรต่อ  แต่พอมองที่จานข้าวตรงหน้าก็อดหวั่นใจไม่ได้  โอยตายแน่ไอ้มะนาวเอ๋ย
             ผมหันไปมองที่พี่ก้องอีกครั้ง  แต่ก็ไม่พบ  พี่ก้องทานเสร็จ  คงออกไปข้างนอกแล้ว ผมคิดในใจ  ผมอยากคุยกับพี่ก้องมาก อยากจะให้พี่ก้องเข้าใจผม  ตอนนี้ไม่รู้ว่าพี่เค้าจะโกรธผมหรือเปล่า ผมคิดเรื่องนี้ได้ไม่นานพี่เจสก็เดินกลับมา
             " มะนาวลงมือทานกันได้แล้วครับ  "  พี่เจสบอกผมหลังจากที่กลับมาพร้อมนํ้าดื่ม สองขวด
             " ค้าบ....."  ผมก้มมองอาหารในจานอีกครั้ง  แล้วเงยหน้ามองพี่เจส ก็เห็นพี่เจสตักข้าวใส่ปากเคี้ยวดูน่าอร่อย  พี่เจสมองผมยิ้มๆแล้วถามเมื่อเห็นว่าผมยังไม่ยอมตักอาหาร
             " อ้าว  มะนาวทำไมยังไม่ทานล่ะครับ..."  พี่เจสถามเพราะความสงสัย
             " ค้าบก็กำลังจะทานแล้วอ่ะค้าบ   "  ผมบอก มองอีกครั้ง  แล้วตัดสินใจตักขึ้นมาใส่ปาก
             " อือ...."  ผมรีบเคี้ยวแล้วกลืนลงไป  แค่คำแรกผมก็รู้รสชาดแล้วอ่ะครับ...
             " อ้า.....เอานํ้าให้มะนาวหน่อยค้าบพี่เจส..."  ผมเป่าปาก ร้องบอกพี่เจส  นํ้าตาคลอตาทั้งสองข้าง  
             " ฮ่า..ฮ่า...ฮ่า...ทำเป็นเก่ง  คิดแล้วว่าต้องเป็นอย่างนี้..."  พี่เจสพูดไปหัวเราะไป  แล้วก็ยื่นขวดนํ้าให้ผม  ผมรีบคว้ามาดื่มด้วยความรวดเร็วจนเกิดอาการสำลัก
             " แค๊ก..แค๊ก...แค๊ก.."  ผมสำลักนํ้า  หน้าแดง ตาแดง  แล้วเมื่อเห็นพี่เจสนั่งหัวเราะอยู่ตรงหน้ายิ่งรู้สึกโมโหอีก  คนกำลังแย่ยังมานั่งหัวเราะอีก
             " เอ้านี่...ดื่มช้าๆสิครับ...สำลักเลยเห็นไหม..."  พี่เจสพูด  แล้วส่งผ้าเช็ดหน้ามาให้ผม  อะไรอีกอ่ะ  ตะกี้มาหัวเราะผม  แต่ตอนนี้ดันมาเป็นห่วงผม
             " ค้าบ..."  ผมรับผ้ามาปิดปาก     ผมมองพี่เจสก็เห็นพี่เค้ายิ้มให้
             " เดี๋ยวพี่ไปซื้ออาหารมาให้ใหม่..พี่ไม่แกล้งแล้ว ...มะนาวนั่งคอยพี่อีกเดี๋ยวนะ..."  พี่เจสพูดจบก็ลุกออกไป
             ผมนั่งมองตามพี่เจสที่เดินไปสั่งอาหารมาให้ผม  ระหว่างที่พี่เค้ารออาหารอยู่  ผมก็ยังเห็นพี่เจสหันมามองผมแล้วยิ้มให้เมื่อเห็นผมมองพี่เค้าอยู่  รู้สึกดีมาก ที่พี่เจสเอาใจใส่ดูแลผม เป็นอย่างดี   สักพักพี่เจสก็กลับมาพร้อมกับ  ผัดผัก  กับข้าวเปล่าอีกจานนึง
             " เอ้า ผัดผัก คราวนี้ทานได้ซักทีนะ.."   พี่เจสพูดแล้ววางจานลง บนโต๊ะตรงหน้าผม
             "   พี่รู้ว่าเราชอบ..."  พี่เจสพูดจบก็เอามือมาขยุ้มหัวผม
             " ค้าบ...ขอบคุณมากค้าบ.."  ผมบอกแล้วยิ้มตาหยี  ดีใจที่พี่เจสจำได้ว่าผมชอบทานผัก
             " เอ้าทานได้แล้ว...เดี๋ยวเย็นหมดพอดี.."  พี่พูดเสร็จ ก็ตักอาหารใส่ปาก  ผมก็ทำตาม
             หลังจากนั้นผมกับพี่เจสก็ทานกันไปเรื่อยๆจนหมด  แล้วก็เดินออกมาจากที่นั่น  เดินพูดคุยกันไปเรื่อยๆ  จนมาถึงตึกคณะของผม  ก่อนที่จะแยกกัน  พี่เจสบอกว่าเย็นนี้ ให้ผมไปคอยพี่เค้าที่ห้องสมุด  เพราะวันนี้พี่เจสเลิกช้ากว่าผม   แล้วสั่งไม่ให้ผมไปไหนกับใคร ให้รอพี่เค้าคนเดียว  ผมก็รับคำพี่เจส   แล้วพี่เจสก็ออกไป
             เกือบ สี่โมงเย็นแล้ว  ผมเดินมาห้องสมุด  ก่อนจะมาที่นี่ผมก็ชวนไอ้เป้งมาด้วย  มันก็เดินมากับผม  แต่ระหว่างที่เดินมา  มีโทรศัพท์โทรมาหามัน  มันคุยได้สักพัก  พอมันตัดสายแล้ว  มันก็หันมาบอกผม ว่าที่บ้านมันโทรมา ให้กลับบ้านเพราะมีธุระด่วน  ผมก็พยักหน้าเข้าใจ แล้วก็บอกให้มันรีบกลับ  มันก็ถามผมว่าอยู่คนเดียวได้ไหม ผมก็บอกมันว่าผมอยู่คนเดียวได้  มันก็เลยแยกกลับบ้านไป
             ในห้องสมุดวันนี้มีคนมาใช้บริการน้อย..ผมเดินมาหาที่นั่ง  มองไปก็เห็นที่ว่างอยู่ตรงมุมห้องด้านหนึ่ง  ผมเดินไปแล้วพอถึงที่ผมก็เอาสมุดกับปากกาวางไว้  แล้วผมก็เดินไปที่ชั้นหนังสือที่มีมากมาย  
             ผมเดินเลือกหนังสือไปเรื่อยๆ  สักพักผมก็เจอหนังสือที่ต้องการผมก็เอากลับมาที่โต๊ะที่ผมวางสมุดกับปากกาเอาไว้  ผมก็เปิดหนังสืออ่านไป  ตรงไหนที่สำคัญผมก็จดโน๊ต ใส่สมุดที่ผมเอามา  ผมอ่านไปเรื่อยๆ ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่  ผมดูจนหมดเนื้อหาที่ผมต้องการแล้ว  ผมก็ลุกเดินไปที่ชั้นหนังสืออีก  เพื่อจะหาหนังสือเล่มอื่นอีก
             ผมหยิบหนังสือเล่มนั้นเล่มนี้  ผมเดินเข้ามาด้านใน แล้วมานึกขึ้นได้ว่าตรงด้านนี้ที่เป็นมุมลึก  ไม่ค่อยจะมีคนเดินมาหาหนังสือตรงบริเวณนี้สักเท่าไหร่  แล้วก็ที่ตรงนี้ที่ผม  เดินเข้ามาแล้วแอบได้ยินคนกำลังพูดคุยจู๋จี๋กัน  แล้วต่อมาก็รู้ว่าคนนั้นเป็นพี่เจสกะ  ผู้หญิงคนนึง  ที่ตอนนี้ผมจำหน้าไม่ได้แล้ว  ผมคิดไปก็ยิ้มไป  แล้วอยู่ๆผมก็ต้องตกใจ
             " อุ้ย..."  ผมร้องอุทาน ผมตกใจที่อยู่ๆก็มีใครก็ไม่รู้มากอดผม  จากทางด้านหลัง
             " ใครอ่ะ...ปล่อยผมนะ..."  ผมถาม  แล้วดิ้น เพื่อให้หลุดจากการกอดนั้น
             " ใครครับ...ปล่อยนะ...ใช่พี่เจสหรือป่าวครับ..."  ผมออกแรงดิ้นหนี  แต่พอนึกได้คิดว่าเป็นพี่เจสมาแกล้ง  ก็เลยหยุดดิ้นแล้วก็ถาม
             " ................ "  ไม่มีเสียงตอบจากคนนั้น
             " ใครอ่ะคับ...อย่าแกล้งกันอย่างนี้นะ.."  ผมร้องบอกแล้วออกแรงดิ้นอีก  ผมได้กลิ่นนํ้าหอม  แต่ไม่ใช่กลิ่นที่พี่เจสใช้ แต่ผมก็คุ้นเคยกับกลิ่นนี้ ผมพยายามเอี้ยวตัวหันมามอง  แต่คนนั้นกลับกอดผม  ล็อคมือล็อคแขนผมไว้แน่น  ไม่ยอมปล่อย
             " หยุดดิ้น  แล้วก็หยุดร้องด้วย  อยากจะอายคนอื่นเหรอ..มะนาว..."  คนนั้นพูด  ทำเอาผมตกใจ ก็เสียงนั่นมัน....
             " อยู่เฉยๆอย่างนี้แหละ....เรามาคุยกัน.."  คนคนนั้นบอกผม  เมื่อผมหยุดดิ้นหนี  แล้วก็หยุดออกเสียง
             " ....................... "
บทที่ 43
             " ....................... "  ต่างคนต่างไม่มีใครพูดอะไรออกมา  สักพักก็มีเสียงจากพี่เค้า
             " มะนาว..."  พี่ก้องพูดจบก็ปล่อยมือปล่อยแขนผม  แล้วจับตัวผมให้หันไปหาเค้า
             " พี่ก้อง.........."  ผมเรียกพี่ก้องเบาๆ
             " ............... "  พี่ก้องไม่ตอบแต่จ้องหน้าผม
             " มีอะไรจะคุยกับมะนาวอ่ะครับ  "  ผมถามพี่ก้อง
             " ..........ชี่..ชี่........อยู่เฉยๆอย่าพูดอะไร  ..."  พี่ก้องบอกผม  แล้วกอดผม
             " ขอพี่อยู่อย่างนี้สักพักนะครับ..."  พี่ก้องบอกผมแล้วซบหน้าลงมาที่ซอกคอผม
             " ครับ....."  ผมเข้าใจความรู้สึกของพี่ก้อง  ผมจึงไม่ว่าพี่เค้า  ยืนให้พี่ก้องกอดอยู่อย่างนั้น  
             " มะนาวรู้มั้ย..ว่าพี่เจ็บมากขนาดไหน....ที่มะนาวตกเป็นของไอ้เจส.."  พี่ก้องระบายความในใจออกมา
             " ...อ่า...ครับ......."  ผมฟังพี่ก้องพูด
             " มะนาวรู้หรือเปล่าว่า  พี่รักมะนาวมาก  มากถึงขนาดที่พี่ก็ยังไม่รู้เลยว่าจะรักได้เท่านี้  ทำไมมะนาวใจร้ายกับพี่นักล่ะครับ..." พี่ก้องพูดแล้วกอดผมแน่น
             " พี่ก้องค้าบ...มะนาว...."  ผมพูดไม่ออก  ผมจะพูดอย่างไรดีที่จะทำให้พี่ก้องไม่รู้สึกแย่ไปมากกว่านี้  
แต่ผมก็ต้องพูด ออกมาแม้จะรู้ว่าสิ่งที่ผมพูดมันจะไปทำร้ายจิตใจของพี่ก้องขนาดไหน
             " พี่ก้องค้าบ...มะนาว..รักพี่เจสครับ..ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่  แต่ตอนนี้มะนาวบอกได้ว่ารักพี่เจสครับ   มะนาวไม่อยาก ทำให้พี่เจ็บแต่มะนาวไม่อยากโกหก และไม่อยากหลอกพี่ก้องมากไปกว่านี้..."  ผมตัดสินใจบอกพี่ก้อง ตามความจริง
             " พี่อาจว่ามะนาวเห็นแก่ตัว  ที่ตั้งแต่แรกมะนาวทำให้พี่คิดว่ามะนาวรักพี่  และที่คบกับพี่...มะนาวขอโทษนะค้าบ..."
ผมพูด  แล้วยกมือขึ้นไหว้ขอโทษพี่ก้อง
             " มะนาวขอโทษพี่จริงๆค้าบ...พี่ก้องจะยกโทษให้มะนาวได้มั้ยค้าบ..."  ผมถามพี่ก้อง
             " .................... "  พี่ก้องไม่ตอบ  แต่พี่ก้องกอดผมแน่นกว่าเดิมจนผมรู้สึกเจ็บ
             " พี่...ไม่ยกโทษให้มะนาวหรอกครับ...พี่ยังไม่ยอมแพ้ไอ้เจสมัน...พี่ไม่ยอม.."  พี่ก้องบอกผม แต่สิ่งที่ได้ยิน มันทำให้ผมเริ่มจะกลัวแล้ว
             " พี่ก้องค้าบ....ปล่อยผมเถอะค้าบ...มะนาวเจ็บน้า..."  ผมบอกพี่ก้องเพราะเริ่มรู้สึกเจ็บที่ถูกพี่ก้องกอดแน่นมาก  แล้วพี่ก้องก็หอมแก้มผมอย่างแรง
             " อุ้ย.....พี่ก้องปล่อยมะนาวครับ...ปล่อยสิครับ...."  ผมพยายามดันพี่ก้องออกไป  แต่พี่ก้องกอดผมแน่น จนผม ไม่สามารถหลุดออกมาจากพี่ก้องได้  แล้วก็ต้องตกใจมากกว่าเดิม
             " ตื้ด...ตื๊ด...ตื๊ด...."  เสียงโทรศัพท์ของผมมันดังอยู่ในกระเป๋ากางเกง
             " พี่ก้องปล่อยมะนาวก่อนค้าบ...มีโทรศัพท์มาหามะนาวอ่ะค้าบ..."  ผมบอก
             " ไม่ปล่อย  พี่อยากกอดมะนาวอย่างนี้อีก..."  พี่ก้องดื้อกับผม  ไม่ยอมปล่อยผมจริงๆ
             " พี่ก้อง...ให้มะนาวรับโทรศัพท์ก่อนนะค้าบ..."  พูดจบผมก็ล้วงโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกง  โดยที่พี่ก้องยังคงกอดผมอยู่
             " พี่ก้องค้าบ...ปล่อยมะนาวเถอะ  พี่เจสโทรมาหามะนาวแล้ว..."  ผมบอกพี่ก้องเมื่อผมเห็นเบอร์โทรของพี่เจส มันโชว์หราอยู่ที่หน้าจอโทรศัพท์ของผม
             " พี่ก้อง...ปล่อยมะนาวนะค้าบ..."  ผมร้องบอกพี่ก้องอีกครั้ง  เห็นพี่เค้ามองผมสักครู่
             " ก็ได้ครับ..."  พี่ก้องพูดจบก็ปล่อยตัวผมออก  ผมเลยกดรับโทรศัพท์
             " หวัดดีค้าบ... "  ผมพูด
             " ครับ...มะนาวอยู่ที่ไหนครับ  พี่หามะนาวไม่เจอ ..."  พี่เจสถามผม
             " เอ่อ...มะนาวมาหาหนังสืออยู่ด้านในอ่ะค้าบ..."  ผมบอกพี่เจส
             " งั้นพี่นั่งรออยู่ที่โต๊ะนะครับ..."  พี่เจสบอกผม
             " ค้าบ...แปบนึงน้า..."  ผมพูด
             " ครับ..."  พี่เจสพูดจบก็ตัดสาย
             ผมหันกลับไปมองพี่ก้องก็เห็นพี่ก้องมองผมอยู่  พี่ก้องยิ้มให้ผม  ผมก็รู้สึกแปลกใจว่าทำไมพี่ถึงยิ้มให้ผม  หรือว่าพี่เค้าทำใจยอมรับเรื่องของผมกับพี่เจสได้แล้ว  แต่มันก็ยังรู้สึกแปลกๆอยู่ดี  
             " พี่ก้องค้าบ..."  ผมพูด
             " หือ..อะไรครับ.."  พี่ก้องถามผม
             " คือ... มะนาวต้องออกไปแล้วอ่ะค้าบ..."  ผมบอกพี่ก้อง  ซึ่งตอนแรก ผมจะบอกว่าพี่เจสมารอแล้ว  แต่ที่ผมไม่พูด ก็เพราะว่ากลัวจะไปกระทบใจพี่ก้อง
             " ครับ...ก็ไปสิครับ..."  พี่ก้องบอกผม
             " งั้นมะนาวไปแล้วนะครับ..."  ผมพูดจบก็หันหลังกลับจะเดินไป
             " มะนาว...เดี๋ยวก่อน...อย่าเพิ่งไปครับ..."  พี่ก้องเรียกผม
             " ครับ..."  ผมหันกลับมาอีกครั้ง
             " พี่มีเรื่องที่ต้องคุยกับมะนาวนะ...มะนาวจะว่างวันไหนครับ  "  พี่ก้องถามผม
             " มะนาว..เอ่อ...พี่ก้องมีเรื่องอะไรจะคุยกับมะนาวหรือครับ..."  ผมถามกลับ
             " ยังไม่บอก...เอาอย่างนี้แล้วกัน  เดี๋ยวพี่จะโทรไปบอกว่าจะเป็นวันไหนก็แล้วกัน  "  พี่ก้องบอกผม
             " ก็ได้ครับ...งั้นมะนาวไปแล้วนะคร้าบ..."  ผมตอบตกลง  แล้วก็ขอตัวกลับออกไป
             " มะนาวครับ..."  พี่ก้องเรียกผม
             " ว่ายังไงครับ..."  ผมถาม
             " พี่ก้องยังรักมะนาวนะครับ..."  พี่ก้องบอกผมแล้วยิ้มให้ผม  
             " .............................. "  ผมพูดไม่ออก แต่ก็ยิ้มให้พี่เค้า และเดินออกไปจากตรงนั้นทันที
บทที่ 44            
              ผมเดินออกมามองไปก็เห็นพี่เจสนั่งอ่านหนังสือคอยผมที่โต๊ะตัวหนึ่ง ผมจึงเดินเข้าไปหา พอดีพี่เจสเงยหน้า ขึ้นมาก็เลยเห็นผม พี่เจสยิ้มให้ผม  ผมก็ยิ้มตอบ
             " พี่เจสอ่านอะไรอยู่ครับ..." ผมถามพี่เจส
             " ก็หยิบอะไรมาอ่านเรื่อยเปื่อยน่ะครับ..." พี่เจสตอบผม
             " แล้วมารอมะนาวนานหรือป่าวอ่ะ..." ผมถามต่อ

GBOMK

ขอบคุนคับ

kiwwy

ขอบคุณขร๊า อิอิ {:sm-38:}

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

gigusa

ขอบคุนมากครับ

Mikkiny

ชอบบบบบบบบบบบ

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

nattan010

ขอบคุณครับผม

kamaji

ขอบคุนคราบ

ton521

ขอบคุนครับ

cokebundit

ขอบคุนมากครับ

fffn

ขอบคุนมากคับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

minone

ขอบคุนคับ

Yhoon

natthaphat.sam

ขอบคุนคราบ

pt200

ขอบคุณครับ

4_NAY

เสน่ห์แรงนะ

OoPoomoO

ขอบคุณครับ

pearl9845

ขอบคุนมากคับ