พี่ ม.ปลาย

birthday

นี่เป็นเรื่องราวชีวิตจริงของผมครับ ผมไม่รู้ว่าผมเป็นอะไรกันแน่ ผมไม่เข้าใจตัวเองเลย ผมพยายามถามตัวเองหลายครั้ง ยังไงก็ช่วยอ่านเรื่องราวของผมดูนะครับ............ ผมชื่อ ฟ คับ ก่อนอื่นต้องบอกก่อนว่า ผมยังคิดว่าผมยังเป็นผู้ชายเต็มตัวอยู่ แต่ผมก็ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมถึงรักผู้ชายคนนึงได้ ทั้งๆที่กับผู้ชายคนอื่นผมกลับไม่เคยรู้สึกอะไรเลย คนๆนั้นเป็นเพื่อนของผมเองครับ เพื่อนคนนั้น ชื่อ ม เรื่องราวทั้งหมดเกิดจากการที่เราเป็นเพื่อนกันครับ รู้จักกันมาตั้งแต่ ม.ต้น ตอนแรกเราก็ไม่ค่อยสนิทกันหรอกครับ แต่พอขึ้น ม.ปลาย เราก็เริ่มกลับบ้านด้วยกันบ่อยขึ้น จนกลายเป็นกลับบ้านด้วยกันทุกวัน เพราะว่าเค้าย้ายมาอยู่หมู่บ้านเดียวกันกับผมหน่ะ นั่นก็คงเป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้เราสนิทกันได้มากขึ้น มีความผูกพันกันมากขึ้น จนผมไม่คิดเลยว่า วันนี้จะทำให้ผมพูดออกมาว่า “ผมรักมัน” ได้อย่างเต็มปาก
ผมเริ่มรู้สึกว่า ผมมีความรู้สึกที่เปลี่ยนไป เวลาที่ผมอยู่ใกล้ ม ผมจะรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูกทุกครั้งเวลาที่อยู่ด้วยกันกับเพื่อนคนนี้ จนบางครั้ง ผมก็รู้สึกแอบหวงเพื่อนคนนี้ขึ้นมาแบบไม่รู้ตัว ประมาณว่า ไม่อยากให้เค้าไปยุ่งกับเพื่อนคนอื่นๆ หรือเห็นเพื่อนคนอื่นสำคัญกว่าเราอ่ะครับ แต่ในตอนนั้นผมก็ยังไม่คิดอะไรมาก มันคงเป็นเพราะความผูกพันระหว่างเพื่อนที่ผมมีให้มันมากกว่า แต่แล้ววันนึงผมก็ชักไม่แน่ใจ.....
วันหนึ่งก่อนกลับบ้าน มันบอกผมว่า มันชอบผู้ ญ คนนึง ชื่อ น ทั้งสองคนเนี่ย เป็นคนที่ปากแข็งมากครับ ทั้งๆที่ทั้ง น และ ม ชอบกัน แต่เค้ากลับปากแข็ง ไม่ลงรอยกันซักที ด้วยความที่ผมเป็นเพื่อนสนิท ผมก็เป็นพ่อสื่อให้เลยครับ จนเค้าทั้งสองได้เริ่มคุยกัน แทนที่ผมจะกลับยินดีกับเพื่อนของผม ผมกลับรู้สึกว่า ทำไมมันถึงเหมือนฝืนตัวเองแบบนี้ ตอนนั้น เค้าทั้งสองคน ทั้ง ม และ น เริ่มคุยกันมากขึ้น คุยโทรศัพท์กันมากขึ้น จนวันนึง น เดินกลับบ้านพร้อมผม และ ม แต่ถ้าจะพูดให้ถูก ระหว่างทาง ผมเหมือนเดินอยู่คนตัวเดียวมากกว่า ผมเริ่มรู้สึกชา และสั่น มันรู้สึกเจ็บ และคิดอยู่ตลอดทางว่า ทำไม คนที่เดินข้างๆ กับ ม ถึงไม่ใช่ผม แต่ตอนนั้นผมก็พยายามคิดว่า ที่รู้สึกแบบนี้ เพราะ น เคยเป็นผู้ ญ ที่ผมชอบมากเลยครับ รักเลยก็ว่าได้ แต่ระหว่างเรามันจบไปแล้ว แต่นับวัน นานไปๆ ผมก็รู้ตัวว่าผมกำลังหลอกตัวเองอยู่ ทุกๆครั้งที่ ม มีปัญหากับ น นาย ม เค้าจะปรึกษาผมครับ ผมก็พยายามให้คำปรึกษาโดยดีทุกอย่าง แต่ในใจกลับรู้สึกอยากร้องไห้.......ผมไม่รู้ว่าความรู้สึกแบบนี้มันคืออะไร จะเรียกว่า “รัก” ได้เปล่า.....
5 k  \! O# |) i+ Z0 Xจนวันนึง เค้าทั้งสอง น และ ม เริ่มห่างๆกันไปครับ จนไม่ได้คุยกัน คงเป็นเพราะ ม ไม่ยอมทำอะไรให้ชัดเจนซักที เลยห่างๆกันไป ผมรู้สึกดีมากที่ผมได้เพื่อนคนนี้กลับมาเหมือนเดิม ได้กลับบ้านกันเหมือนเคย ช่วงนั้น เรา ขึ้น ม.5 กันแล้วครับ เราเริ่มสนิทกันมากไป จนเพื่อนๆผู้ชายในห้อง และต่างห้องเริ่มแซวครับ ผมได้แต่ปฏิเสธปากแข็ง ทั้งๆที่ในใจก็คิดว่า ทำไมมันเขินแบบนี้ว๊ะ! ส่วนฝ่าย ม ก็ค่อนข้างเงียบๆ ไม่โต้ตอบอะไร (ม. ปลาย เราเป็นเพื่อนต่างห้องกันนะครับตอน ได้ยินมาจากเพื่อนอีกคนว่า เพื่อนห้องมันก็ล้อมันบ่อย แต่มันก็ทำเงียบๆ) ทำให้ผมคิดว่า มันคงไม่ชอบให้มีเพื่อนล้อ ทำให้ผมกลัว..... กลัวว่า ถ้าปล่อยให้เพื่อนล้อมันแบบนี้ มันอาจจะไม่อยากอยู่ใกล้ผมอีกต่อไป ผมก็พยายามให้เพื่อนๆเลิกนะครับ แต่ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ ผมเลยตัดสินใจที่จะเริ่มตีตัวออกห่างเอง เพราะผมคงทำใจไม่ได้น่ะครับถ้าผมกลายเป็นคนที่ถูกมันตีตัวออกห่าง หลังจากนั้น เราก็เริ่มคุยกันน้อยลง ห่างกัน และเริ่มไม่ได้กลับบ้านด้วยกันในที่สุด
ผมรู้สึกเศร้ามากที่ ในช่วงเวลานั้นเราแทบจะไม่ได้กลับบ้านด้วยกันเลย มันคงเป็นความผิดผมเอง ที่ตีตัวออกห่างมัน ด้วยเหตุผลโง่ๆ ผมไม่รู้เหมือนกันว่าที่มันพูดกับผมน้อยลง เป็นเพราะมันเคืองผมรึเปล่า หรือเป็นฝ่ายผมต่างหากที่ไม่ยอมไปคุยกับมันเอง เพราะหลายครั้ง ตอนนั้น ผมก็ค่อนข้างทำตัวไม่มีเหตุผลหน่ะครับ อย่างเช่น พูดจาประชดเวลามันอยู่กับเพื่อนคนอื่น อะไรทำนองนี้ หรือไมก็ทำหน้านิ่งๆ ไม่ค่อยพูดกับมัน (ตอนนั้นไม่รู้ทำไมผมถึงทำตัวแบบนั้น) แต่ผมก็คิดในใจเสมอว่า วันนึงผมจะพูดว่า “กลับบ้านด้วยกันป่ะ” กับมันอีก........และแล้วผมก็ทำได้ ทำให้หลายครั้งก็ก็มีโอกาสได้กลับบ้านพร้อมกันเหมือนก่อนบ้าง
ช่วงหลังๆ ของตอน ม.5 หลังเลิกเรียน ร.ด. ครับ วันนั้นมันจะให้ช่างมาต่ออินเตอร์เน็ตให้ แต่พ่อแม่มันยังไม่กลับ มันเลยบอกว่าให้ไปบ้านมัน ไปรอคุยกับช่างให้หน่อย ผมแอบดีใจนิดๆที่อย่างน้อย ตอนมีปัญหามันยังนึกถึงผมอยู่ วันนั้นรอช่างนานมากครับ เพราะช่างติดปัญหานิดหน่อยเลยมาช้า ระหว่างนั้นผมก็อยู่ในห้องนอนมัน ห้องก็เรียบร้อยดี จะรกก็แต่พวกหนังสือเรียนหน่ะครับ มันเยอะมาก แล้วมันก็มานั่งข้างผม พร้อมกับหยิบหนังสือเล่มนึงมาให้ดู เป็นอัลบั้มรูปวัยเด็กของมันหน่ะครับ มันบอกว่าปกติไม่ได้เอาออกมาให้ใครดูหรอกนะ มันก็เปิดให้ผมดูไปเรื่อยๆ ผมไม่รู้ว่าทำไม อยู่ดีๆ ร่างกายของผม ก็ไปซบไหล่มันในขณะดูรูป แต่มันก็ไม่ได้ว่าอะไร ผมรู้สึกดีและอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก ในใจผมได้แต่ขอว่า อยากจะอยู่แบบนี้ไปนานๆจัง ในวันนั้นมันทำให้ผมรู้ว่า “ผมคงรักไอ้เพื่อนคนนี้เข้าไปแล้วจิงๆ” และแล้วช่างอินเตอร์เน็ตก็มาถึง มันทำให้เราต้องรีบกลับขั้นมานั่งในสภาพเดิม แบบไม่มีอะไรเกิดขึ้น หลังต่อเสร็จมันก็ขี่จักรยานมาส่งผมที่บ้าน
ผมก็ไม่อยากปล่อยใจตัวเองให้เป็นแบบนี้เลยครับ ผมพยายามพิสูจน์ตัวเองว่าตกลงผมยังเป็นผู้ชายอยู่มั้ย ผมรู้สึกว่าผมไม่มีอารมณ์ทางเพศกับผู้ชาย แม้จะเป็นผู้ชายคนอื่น ที่หน้าตาดีๆกว่า ไอ้ ม ด้วยซ้ำ ผมก็ไม่รู้สึกอะไรเหมือนที่ผมรู้สึกกับไอ ม เลย อีกอย่างผมก็ยังคิดว่าผมชอบผู้หญิงนะ ยังมีอารมณ์กับผู้หญิงอยู่เลย ผมก็ยังคิดในแง่ที่ว่า ผมกับ ม มันแค่ความผูกพันและความที่เราสนิทกันมากต่อไป แต่......มันก็ไม่ใช่ มันเหมือนกับว่าผมพยายามจะต่อต้านความรู้สึกของตัวเองอยู่ตลอดเวลา
ผมอยากที่จะบอกความรู้สึกที่มีในใจให้มันได้รับรู้สักครั้งหนึ่ง อย่างน้อยก็แค่ให้มันได้รับรู้ว่าผมรักมันมากแค่ไหน ถึงแม้ในความเป็นจริงนั้น เราคงเป็นได้แค่เพื่อนกันอยู่ดี แต่ผมก็ทำไม่ได้ ทำได้แค่เอาแต่กลัวว่า ถ้าบอกให้มันรู้ มันคงต้องเกลียดผม และไม่คุยไม่ยุ่งกับผมอีก ผมจึงยอมที่จะทนเก็บความรู้สึกนี้ไว้ดีกว่า จนระยะเวลาก็ผ่านมาเป็นปี....
ถึงวันนี้ อีกไม่กี่วันผมก็จะจบ ม.6 แล้ว เพื่อนๆทุกคนก็คงต้องแยกย้ายไปใช้ชีวิตมหาวิทยาลัย รวมถึงมันด้วย ผมแอบคิดในในว่า ผมอยากจะบอกว่าผมรักมันสักครั้ง แต่ผมก็ทำไม่ได้ เพราะวันนี้ผมแอบรู้มาว่า มันกำลังคุยอยู่กับผู้หญิงคนหนึ่ง นิสัยก็ดี น่ารัก เรียนดี มีชื่อ พ คงไม่แปลกที่เค้าคงจะเข้ากันได้ดี ตอนที่ผมรู้แรกๆหน่ะหรอ ผมอยากจะร้องไห้ออกมาดังๆ แต่ผมก็ต้องกลั้นใจไว้ ว่าเราเป็นผู้ชาย จะไม่มีวันเสียน้ำตาให้ผู้ชายเด็ดขาด ได้แค่คิดในใจว่า สุดท้ายเราก็คงต้องแยกย้ายกันอยู่ดี แล้วจะบอกเค้าไปเพื่ออะไร สุดท้าย เราก็ต้องมีชีวิตครอบครัว แต่งงาน มีลูก สืบตระกูล ต่อไป ได้แต่คิดแบบนั้นเพียงเพื่อปลอบใจตัวเอง อีก 10วันนี้ผมก็จะปัจฉิมนิเทศ ซึ้งคงเป็นวันสุดท้ายที่เราจะได้เจอกัน ผมไม่รู้ว่าจะพูดประโยคนั้นดีหรือไม่ ผมจะพูดกับมันได้ยังไง ว่า ผมรักมัน
6 J$ b; ~# f$ F4 e

waroot2

ขอบคุณครับ

reallife2

ขอบคุณครับ

fn102001

มาต่อด้วยนะ

ivyinvo

ขอบคุนครับ

zone

พี่ว่ามันอยู่ที่ตัวน้องนะครับ ว่าจะยอมรับตัวเองได้หรือยัง แต่ก็เข้าใจนะว่าอยากรักษาคำว่าเพื่อนไว้ แต่อนาคต อย่าทำให้ตัวเองเสียโอกาส พี่ว่าที่น้องสับสนเพราะสังคมและรอบข้างน้อง ทำให้น้องรับรู้ว่าโตไปต้องแต่งงานมีลูกมาอนาคตดีๆ แต่ถามตัวเองยัง ว่าทำแบบนี้แล้วมีความสุขไหม

mameepopo

ขอบคุณครับ

opasthort

ขอบคุณครับ

wattana7

ขอบคุณครับ

kenjiro69

ขอบใจ