++ " กว่าจะรักกันได้ของไอ้มะนาว "++ # 22

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว         
" อ้าวไอ้มะนาว...มึงจะไปแล้วเหรอวะ..." ไอ้เป้งมันถามผม
             " เออ...กูเสร็จแล้วมึงจะให้กูอยู่ทำไมในนี้อีกวะ "  ผมย้อนมัน
             " เออไอ้นี่กูถามมึงดีๆนะ  ดูมึงตอบ...มึงรอกูเดี๋ยวแล้วกัน หรือมึงจะเข้ามากะกูก็ได้นะ กูไม่อายหรอก..." มันแกล้งผมอีก
             " มึงคิดว่ากูไม่กล้าเหรอวะ "  ผมบอกมัน
" งั้นมึงก็เข้ามากับกูสิ   ในนี้ไม่มีใครอยู่ด้วย..."  มันบอกผมอย่างกวนๆ
             " เรื่องอะไรล่ะ  มึงก็เข้าไปเองคนเดียวสิโว้ย  ไอ้นี่...กูไปรอข้างนอกก่อนแล้วกัน   "  ผมพูดจบก็เดิน ออกมาเลย   ก็มันไม่ค่อยน่าไว้ใจสักเท่าไหร่นี่คับ
             " คิดว่าจะแน่..."  เสียงมันไล่หลังผมมา
             " ............ "  ผมไม่ตอบมันหรอกคับ  เดี๋ยวเรื่องไม่จบอีก
             ผมรอมันสักพัก มันก็ออกมา พอมันเห็นหน้าผมมันก็ถามทันที...
             " มึงจะไปไหนต่อวะ "  มันถามผม
             " กูก็จะไปกินข้าวว่ะ...หิวจะตายอยู่แล้ว  มึงกินแล้วยัง  "  ผมถามมันบ้าง
             " เออดี...กูก็กำลังหิวอยู่เหมือนกัน  "  พูดจบมันก็กอดคอผม  แล้วเดินออกไปที่โรงอาหาร
             ผมกับมันเดินผ่านไปทางไหน  ผมสังเกตุว่ามีแต่คนมองมาที่ผม   ก็มันกอดคอผมอยู่อย่างนี่น่ะ  แล้วมันก็หน้าตาดีด้วย  คนก็เลยมองกันเยอะ  มันก็ไม่อาย  ผมดันมันให้ปล่อยมันก็ไม่ยอมปล่อย  ผมก็เลยช่างมัน  ผมกับไอ้เป้งเดินมาได้สักครู่      
             " มะนาวครับ..."  พี่ก้องร้องเรียก
             " คร้าบผม..."  ผมหันไปมอง  เห็นพี่ก้องเดินมาข้างหลังผมกับไอ้เป้ง ผมจึงจับมือไอ้เป้งออกจากคอผม  มันก็ยอมปล่อยแต่โดยดี
             " คือ.... "  พี่ก้องพูดกับผม  แล้วหันไปมองไอ้เป้ง
             " ไอ้เป้ง..มึงเดินไปก่อนนะ  เดี๋ยวกูตามไป  "  ผมบอกมัน  แต่ผมมองมันก็รู้ว่ามันไม่อยากทำอย่างนั้น  แต่มันก็ยอมไปโดยดี
             " กูไปก่อนก็ได้  แต่มึงต้องบอกกูนะว่าคุยกันเรื่องอะไร  "  มันเดินมากระซิบที่หูผมเบาๆพอให้ได้ยิน
             " เออ...เดี๋ยวเจอกันนะ  "  ผมรับคำมัน
             " เร็วๆนะโว้ย  กูคอยมึงกินข้าวนะ  "  มันไม่วายหันมากำชับผมอีก  ผมพยักหน้าให้มัน  แล้วมันก็เดินไป  
             ผมหันกลับมามองพี่ก้อง  เห็นพี่เค้ายิ้มให้ผมกับไอ้เป้งมัน
             " มะนาวกับเป้ง ดูสนิทกันจังเลยนะครับ..."  พี่ก้องถามผม
             " ใช่แย้วค้าบ...ไอ้เป้งกะมะนาวสนิทกันมากเลยค้าบ  ก็เราเป็นเพื่อนกันนี่น้า  "  ผมบอกตามความจริง
             " แต่พี่ว่าดูเป้งเค้าจะสนิทกะมะนาวเกินเพื่อนไปหน่อยนะ  "  พี่ก้องพูดอย่างสงสัย
             " เกินเพื่อนยังไงเหรอค้าบ..."  ผมถาม  ก็อยากรู้ว่าพี่ก้องคิดยังไงอ่ะครับ
             " ก็เป้ง  คงจะชอบมะนาวมั้งครับ   พี่สงสัยหลายทีแล้ว  ถ้าเป็นจริง พี่ก็คงมีคู่แข่งเพิ่มอีกคนนึงแล้วล่ะสิเนี่ย.."  พี่ก้องบอกผม
             " ฮะฮะ...ไม่รู้สิครับ  พี่อยากรู้ก็ไปถามเป้งดูเองสิครั..."  ผมบอกขำๆ
             " ครับ เดี๋ยวพี่จะลองถามเป้งดู  "  พี่ก้องบอกผม
             " แล้วตกลงพี่ก้องเรียกมะนาวทำไมเหรอ...  "  ผมถาม
             " ก็เรื่องที่พี่เคยบอกมะนาวไงล่ะครับ  วันเกิดของพี่น่ะครับ..จำได้หรือเปล่า..."  พี่ก้องเตือนความจำของผม
             " อ๋อ จำได้สิคับ...วันที่ 10 ใช่ป่ะค้าบ..."  ผมบอก
             " ใช่แล้วครับ  มะนาวจำแม่นจัง..."  พี่ก้องชมผม
             " ก็นะ...มะนาวจำทุกเรื่องแหละค้าบ..ฮ่าฮ่า..."  ผมบอกแล้วก็หัวเราะ
             " ตกลงหลังเลิกเรียน  มะนาวไปกับพี่นะครับ..."  พี่ก้องพูดยิ้มๆ  
             " แล้ว...พี่เจสล่ะครับ   "  ผมนึกถึงพี่เจส
             " เดี๋ยวพี่จัดการเอง  ไอ้เจสมันไปอีกงานก่อน  แล้วเดี๋ยวมันตามมาทีหลัง..."  พี่ก้องบอกให้ผมรู้สึกดีขึ้น
             " ค้าบงั้นมะนาวไปพร้อมพี่ก้องก็ได้ค้าบ..."  ผมบอก
             " งั้นวันที่ 10 เจอกันนะครับ  "  พี่ก้องพูด
             " ค้าบ...แล้วเจอกัน..."  ผมรับคำ
              แล้วผมกับ พี่ก้องก็แยกกันหลังจากที่คุยกันรู้เรื่องแล้ว  ผมเดินมาหาไอ้เป้งที่โรงอาหาร  มองหามันลำบากหน่อย   ก็มีคนมากมาย มาใช้บริการเยอะ  แล้วผมก็ไปเห็นไอ้เป้งนั่งอยู่  ผมก็เดินเข้าไปหามัน
             " เอ่อคุยกันจบแล้วเหรอวะ  "  ไอ้เป้งพูด
             " อือ...จบแล้ว  "  ผมบอก
             " งั้นบอกกูได้ยังวะ  "  มันบอกผม  ให้ผมเล่าให้มันฟัง
             " เออ เดี๋ยวกูไปซื้อข้าวก่อนนะ ...."  ผมบอกมัน  แล้วเดินออกไปซื้อข้าว  นํ้า  และผมไม้นิดหน่อย เมื่อซื้อได้แล้วก็กลับมาที่โต๊ะ
             " รอนานป่าววะ  "  ผมถามมัน
             " เออว่ะ  กูหิวแล้ว  "  มันบอกผม
             " กูก็หิวเหมือนกัน  "  ผมก็บอกมัน แล้วทั้งผมกับมันก็จัดการกับอาหารตรงหน้า  ผ่านไปไม่นาน ของตรง หน้าก็หมดลงอย่างรวดเร็ว  อิ่มค้าบของเยอะขนาดนี้ หมดได้ไงอ่ะ...งงงง
             " เอาละ  เล่าให้กูฟังได้แล้วเว้ย  "  ไอ้เป้งมันคงอยากรู้จิงๆ
             " ก็ ไม่มีอะไรมากมาย   พี่ก้องเค้าชวนกูไปงานวันเกิดของพี่เค้าอ่ะ..."  ผมเล่าให้มันฟัง
             " เมื่อไหร่วะ "  ไอ้ก้องถามผม  
             แล้วผมก็ตอบมัน  และก็เล่าให้มันฟังถึงเรื่องต่างๆ  ที่พี่ก้องไม่ให้บอกเรื่องนี้กับพี่เจส   ไอ้เป้งมันก็ถาม นั่นถามนี่  หลายอย่าง ผมก็บอกมันไป  มันบอกผมให้ระวังบ้าง  ผมก็รับปากมัน  ผมกับไอ้เป้งคุยกันนานพอสมควร   แล้วหลังจากนั้นก็ออกไปห้องสมุดกัน
             หลังจากวันนั้น ทุกอย่างก็ผ่านไปด้วยดีจนมาถึงวันที่ 10 วันที่ผมมีนัดกับพี่ก้อง วันเกิดของพี่เค้า  ผมเลิกเรียน ก็เดินลงมาที่ข้างล่าง โดยมีไอ้เป้งเดินลงมาพร้อมผม........
บทที่ 54
              " มึงแน่ใจนะว่าไปคนเดียวได้  "  ไอ้เป้งมันเป็นห่วงผม
              " เออน่า ไม่เป็นไรหรอก  กูแค่ไปงานวันเกิดเองนะเว้ย  ไม่ใช่ออกไปรบสักหน่อย  "  ผมบอกมันแล้วก็อมยิ้มไปด้วย
              " กูรู้เว้ย   แต่กูก็เป็นห่วงมึงอยู่ดี  กูรู้ว่าพี่ก้องเค้าก็ชอบมึงนะ  แล้วยังไม่ให้มึงบอกพี่เจสอีก มันแปลกๆน่ะ  "  ไอ้เป้งมันเป็นห่วงผม  แล้วอดสงสัยพี่ก้องไม่ได้
              " มึงจะบ้าเหรอวะ  กูก็ไปกับพี่ก้องมาตั้งหลายครั้งแล้ว   อีกอย่างพี่เค้าก็รู้ว่ากูคบกับพี่เจสแล้วนี่  เค้าจะมาทำอะไรกูล่ะวะ  "
ผมบอกมัน
              " ก็นั่นแหละ   แต่มันแปลกอ่ะ  ยังไงกุก็ให้มึงระวังบ้างก็ดีนะ  "  มันบอกผม
              " เออ  ขอบใจว่ะ  เดี๋ยวกูไปล่ะ   ได้เวลานัดกับพี่ก้องเค้าแล้ว  "  ผมบอกมัน  หลังจากที่ดูนาฬิกาที่ข้อมือ
              " เดี๋ยวก่อน  แล้วมึงบอกพี่เจสว่ายังไงล่ะ  "  ไอ้เป้งมันถามผม
              " ก็บอกว่าไปธุระกับเพื่อนๆ   "  ผมบอก
              " พี่เค้าไม่ถามอะไรเหรอวะ  "  มันถามอีก
              " ก็ไม่นี่  ตอนนี้พี่เค้าแปลกๆด้วยชอบโทรศัพท์คุยกับใครก็ไม่รู้บ่อยๆ  "  ผมบอกไอ้เป้งถึงเรื่อง ที่ผมรู้สึกว่าพี่เจสแปลกๆ
              " เหรอวะ...เอาอย่างนี้ละกัน  ถ้ามึงมีอะไรให้กูช่วยมึงก็โทรไปบอกกูนะโว้ย...กูเป็นห่วง  "  ไอ้เป้งบอกผม
              " ขอบใจว่ะ  ถ้ามีปัญหากูจะโทรบอกมึง  "  ผมบอกให้มันสบายใจ
              " งั้นมึงไปเถอะ  "  มันบอก
              " กูไปล่ะ..."  ผมบอกมันจบก็เดินออกไปหาพี่ก้อง ตามที่ได้นัดกันไว้
              พี่ก้องพาผม ไปแวะซื้ออาหารที่ห้างสรรพสินค้า  พี่ก้องให้ผมเลือกซื้ออาหารเองตามที่ผมคิด   ผมก็เดินเลือกของ  ส่วนพี่ก้องก็เดินตามผม  
              ผมเลือกซื้อของไว้หลายอย่าง  แต่ผมก็ถามพี่ก้องนะว่าที่ผมเลือก  พี่ก้องมีความคิดเห็นอย่างไร  ชอบหรือเปล่า  ผมกับพี่ก้องเดินเลือกของเกือบชั่วโมงก็เสร็จ  แล้วพี่ก้องก็ขับรถมาบ้านของพี่เค้า
              " พี่ก้อง...แล้วเพื่อนของพี่ล่ะครับ..."  ผมถาม
              "  ก็คงอีกสักครู่นะครับ   มันคงจะมากัน  มะนาวทำอะไรที่เป็นกับแกล้ม ด้วยนะครับ  พี่จะตั้งวงกินเหล้ากันด้วย  "  พี่ก้องบอก  แล้วผมกับพี่ก้องก็เดินเข้าบ้านกัน
              " เหรอครับ...งั้นเดี๋ยวมะนาวทำอาหารเลยดีกว่า  แล้วก็กับแกล้มด้วย  พวกพี่เค้ามาถึงก็พอดีเสร็จ  "  ผมบอก  แล้วเดินเข้าไปในห้องครัวโดยมีพี่ก้องเดินตามมาข้างหลังผม
              " พี่เป็นลูกมือช่วยมะนาวนะครับ..."  พี่ก้องอาสาช่วยผม
              " ตามใจสิครับ...ดีเหมือนกัน  จะได้เสร็จเร็วๆ  "  ผมบอก
              แล้วผมก็ลงมือทำอาหารสามสี่อย่าง  แล้วก็กับแกล้ม  โดยมี พี่ก้องเป็นผู้ช่วยของผม  พี่ก้องเป็นลูกมือที่ดีมาก  ช่วยผมทำอาหารได้อย่างดี หยิบจับก็ทะมัดทะแมง   ไม่นานอาหารก็เกือบจะเสร็จทุกอย่าง  ระหว่างนั้น  เพื่อนๆของพี่ก้องก็ทยอยมากัน
              " พี่ก้องออกไปดูเพื่อนๆเถอะครับ...ในนี้มะนาวจัดการให้เองครับ..."  ผมบอก
              " พี่ฝากด้วยล่ะกันนะครับ..พี่ไปดูเพื่อนๆก่อน  แล้วจะเข้ามาช่วยน้องนะครับ..."  พี่ก้องพูดกับผม
              " ครับ...ไม่เป็นไรครับ..."  แล้วผมก็จัดเตรียมอาหารไปเรื่อยๆ จนเสร็จ  มีเพื่อนๆของพี่ก้องเข้ามาคุย กับผมหลายคน  บางคนผมก็รู้จักแต่ก็มีหลายคนที่ผมไม่เคยเจอมาก่อน  
               พี่ก้องกับเพื่อนของพี่เค้า ก็เข้ามายกอาหารออกไป  ผมได้รับคำชมมากมายในการทำอาหาร   ก็มาม้า กะคุณย่าสอนมาดีนี่ครับ  ทั้งอาหาร ทั้งพวกขนมต่างๆ.....พี่ก้องกับเพื่อนก็เข้ามาหาแก้ว หานํ้าแข็ง  แล้วก็ยกออกไปเรียบร้อย
               ผมล้างมือเสร็จผมก็ตามออกไป  พี่ก้องแนะนำให้ผมรู้จักเพื่อนๆของพี่ก้องที่ผมไม่เคยเจอ   ผมก็เลยรู้ว่า  พวกพี่เหล่านั้นเป็นเพื่อนที่มาจากโรงเรียนเก่า ที่พี่ก้องเคยเรียน   พวกพี่เค้าก็คุยกับผมดี  ไม่ทำให้ผมรู้สึกว่า เป็นส่วนเกิน  ผมก็พูดคุยด้วย และก็นั่งฟังพวกพี่ๆเค้าคุยกันอย่างสนุกสนาน  มีพี่บางคนคุยตลก  เป็นตัวโจ๊กของกลุ่ม  พูดอะไรออกมาทีก็ตลก บางทีผมฟังแล้วหัวเราะจนนํ้าตาไหลเลยล่ะครับ
               พวกพี่กินข้าวเสร็จก็ย้ายที่มานั่งที่ห้องรับแขก เริ่มตั้งวงกินเหล้ากัน พี่ๆก็เรียกผมไปร่วมด้วย  แต่ผมขอตัวเก็บโต๊ะอาหารให้เสร็จก่อน แล้วผมก็เก็บของคนเดียว  ตอนแรกพี่ก้องก็จะเข้ามาช่วย  แต่ผมไล่ให้ออกไปหาเพื่อนๆ  พี่ก้องก็ออกไป  ผมเก็บไม่นานก็เสร็จเรียบร้อย  
               ผมเดินออกไป  พี่ก้องเห็นผมก็เรียก ให้มานั่งร่วมวง  ผมก็เดินเข้าไป พี่ก้องรีบลุก  มาดึงผมให้มานั่งข้างพี่เค้า  ผมก็เดินตามไปนั่งโดยดี ก็ผมสนิทกับพี่ก้องมากที่สุดในกลุ่มนี่ครับ   แล้วพวกพี่ๆก็กินเหล้า  และก็ชงเหล้าให้ผมแก้วนึง  ผมบอกว่าไม่เอา  แต่พี่ก้องกระซิบว่าไม่ให้ผมปฎิเสธ ให้ผมรับไว้ ไม่งั้นจะเสียมารยาท   ผมก็อือออ รับไว้  แต่ก็ไม่ได้กินหรอกครับ
               พวกพี่ๆก็ไม่ได้สังเกตุผม ว่าผมไม่ได้กินเลย   พี่ๆก็คุยกันกินเหล้ากัน   พี่ๆเค้าก็เริ่มเมา  รวมทั้งพี่ก้องด้วย   พูดจาเริ่มวกวน   มือก็กอดผมด้วย  เวลาคุยก็หันมาเกือบโดนแก้มผมหลายครั้ง บางครั้งก็โดนเต็มๆเลย  ผมก็ไม่ได้ว่าอะไร  เห็นว่าพี่ก้องเมา  คนอื่นก็เมาด้วย คงไม่มีใครสังเกตุเห็น  
               " พี่ก้องครับ..."  ผมเรียกพี่ก้อง  
               " อืม..ค้าบ ว่างายค้าบ.."  พี่ก้องตอบผม  เสียงที่พูดบอกให้รู้ว่าคนพูดเริ่มจะมีอาการเมาแล้ว
               " ดึกแล้ว ทำไมพี่เจสไม่มาสักทีล่ะครับ   "  ผมถาม  ก็นี่เกือบเที่ยงคืนแล้ว  ยังไม่เห็นพี่เจสมาเลย
               " เหรอค้าบ...อีกเดี๋ยวมันคงมานะค้าบบบ..."  พี่ก้องบอกผม  แต่มือข้างนึงก็กอดผมอยู่
               " ครับ...มะนาวอยากกลับแล้วอ่ะครับ  มันดึกแล้ว  "  ผมบอก
               " อยู่ต่ออีกเดี๋ยวนะค้าบ  ถ้าไอ้เจสไม่มา  พี่ก็จาปายส่งเอง  นะค้าบ  "  พี่ก้องบอกผม
               " ก็ได้ครับ..."  ผมบอกออกไปอย่างนั้น ก็มองคนพูดก็รู้แล้วว่าเมาขนาดไหน   แล้วใจก็นึกไปถึงพี่เจสอีกว่า  ทำไมป่านนี้แล้วยังไม่มาที่นี่อีก  มันยิ่งดึกมาก ผมก็ยิ่งเป็นห่วงมาก
               ผมหยิบโทรศัพท์ ออกมาโทรหาพี่เจส  แต่ก็ไม่มีสัญญาณตอบกลับมา   พี่เจสเค้าไปไหนนะ   โทรศัพท์ก็ติดต่อไม่ได้  แล้วผมก็ทำอะไรไม่ได้  ก็เพียงแค่รออย่างเดียว   แล้วอยู่ๆก็มีพี่คนนึงยื่นแก้วเหล้ามาให้ผม
               " น้องค้าบ...กินเหล้าหน่อยสิค้าบ..แก้วนี้แหละ  พี่ม่ายเห็นน้องกินเลยค้าบ..."   พี่คนนั้นพูดจบก็มีพี่คนอื่นๆ สนับสนุนทันที  ผมก็ไม่รู้จะทำยังไงดี หันไปมองหน้าพี่ก้องก็เห็นพี่ก้อง พยักหน้าให้กินเหล้าแก้วนั้น
               " กินเถอะค้าบ  เดี๋ยวพวกพี่ๆเค้าจะเสียนํ้าใจกันนะ  พี่ก็นั่งอยู่นี่ไม่ต้องกลัวหรอกค้าบ.."  พี่ก้องบอก
               " ก็ได้ครับ  "  ผมตัดสินใจกินทั้งๆที่ไม่เคยมาก่อน  คิดว่าคงไม่เป็นไร  พอผมยกกินไปได้นิดเดียวก็พอ  แต่พวกพี่ๆเค้าก็ว่าให้ผมกินให้หมดแก้ว  พี่ก้องก็บอกไม่เป็นไร  ผมก็พยายามจนหมดแก้ว   ตอนนั้นบอกได้คำเดียวว่า  รู้สึกแปลกๆ มันร้อนวูบวาบไปหมด  
               " เก่งค้าบ...งั้นกินแก้วของพี่ด้วย  เอาให้หมดเลยนะ..."  พี่อีกคนนึงบอกผม
               " ค้าบ."  ผมบอก  แล้วก็กินเหล้า
               ผมเริ่มมึความรู้สึกว่ามึนหัวมาก พวกพี่ๆก็ผลัดกันส่งแก้วให้ผมเรื่อยๆ ผมก็จัดการจนหมด  แล้วไม่นาน  ผมก็รู้สึกมึนมากกว่าเดิม  อยากจะนอนหลับมากๆ ผมรู้สึกอยากอาเจียนมาก  เลยลุกออกไปห้องนํ้า  ผมเวียนหัวมาก เดินไม่ตรงทาง แล้วจู่ๆผมก็สะดุดขาตัวเองจะล้ม  ก็มีมือมาคว้าผมไว้ได้ทัน
               " เดินไหวหรือเปล่าครับ..."  พี่ก้องนั่นเองที่เข้ามาพยุงผมไว้
               " ค้าบ...มะนาวเวียนหัวจัง  อยากอาเจียนค้าบ.."  ผมบอก
               " เดี๋ยวพี่พาไปห้องนํ้านะ..."  พี่ก้องพูด
               " ค้าบ.."  ผมพูดและก็พยักหน้า  พี่ก้องก็พยุงผมเดินไปที่ห้องนํ้า
               พี่ก้องพาผมเข้าห้องนํ้า  ผมเกาะผนังห้องนํ้าโก่งคออาเจียนโดยมีพี่ก้องคอยลูบหลังให้ผม  ผมก็อาเจียนออกมาเกือบหมดกระเพาะ  ผมแทบหมดแรงยืนไม่ไหว   ผมต้องคอยเกาะพี่ก้องเพื่อไม่ให้ล้มลงไป  พี่ก้องพาผมมาที่อ่างล้างหน้า  กดนํ้าให้ผมล้างปาก
พี่ก้องให้ผมยืนเกาะอ่างล้างหน้า  แล้วตัวพี่ก้องก็ กดนํ้าล้างทำความสะอาดให้ผม  
               เมื่อเสร็จก็พาผมเดินออกมาข้างนอกห้องนํ้า  พาผมเดินกลับไปที่โซฟาที่นั่งกินเหล้ากัน  ผมนั่งลงพวกพี่ๆเริ่มเมากันมากขึ้น
ส่งเหล้ามาให้ผมกินอีก  ผมก็รับมากิน  ได้สักครู่ผมก็เริ่มเมารู้สึกอยากนอนมาก  หันไปมองพี่ก้อง ก็เห็นพี่เค้ายิ้มให้ผม แต่พี่ก้องไม่ค่อยจะกินเหล้าสักเท่าไหร่  แล้วตอนพาผมไปห้องนํ้าพี่ก้องก็ไม่เห็นจะเมาเลย  คิดไปก็มึนหัวไป
               ผมนั่งพิงเบาะมองพี่ๆกินเหล้าได้สักพัก ผมนึกถึงพี่เจสว่าตอนนี้พี่เค้าอยู่ที่ไหน  ทำไมไม่มารับผมกลับสักทีผมคิดไปคิดมา  แล้วผมก็หลับไปตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้...
               รู้แต่ว่าผมถูกกอด ร่างกายร้อนไปทั้งตัว  แล้วผมก็ถูกใครไม่รู้ถอดเสื้อผ้าผมออกหมด   ผมถูกกอดอีกครั้ง  รู้สึกอบอุ่น  ผมซุกตัวเข้าไปในอ้อมกอดนั้น  แล้วผมก็ไม่รู้เรื่องอะไรอีก....ใครนะที่กอดผม....
บทที่ 55
               ผมลืมตาตื่น  กระพริบตาหลายครั้ง  ที่นี่มันห้องของพี่เจสนี่  เมื่อคืนเป็นยังไงบ้างนะ  ผมคงจะเมาหลับไป  แล้วใครเป็นคนพาผมกลับมาที่บ้าน....คิดไม่ออก  ก็คงเป็นพี่เจสนั่นแหละ  แต่พี่เค้ามาตอนไหนนะ  แต่ตอนนี้ ผมรู้สึกหนักหัวมาก  ยังคงมึนอยู่  สงสัยที่เค้าเรียกเมาค้างมันคงเป็นแบบนี้นี่เอง  
               หันไปมองนาฬิกาปลุก ที่โต๊ะข้างหัวเตียง  เกือบเที่ยงแล้ว  ผมนอนหลับไปนานขนาดนี้เลยเหรอ  ผมลุกขึ้นนั่ง  แล้วหันไปมองรอบห้อง พี่เจสหายไปไหน โอยตาลายจังครับ...
               แล้วผมลุกออกจากเตียงนอน อ่ะ...เสื้อผ้าที่ตัวผมไม่มี เมื่อคืนที่ผมรู้สึกตัวว่ามีใครมาถอดเสื้อผ้าผมออก ก็เป็นเรื่องจริงน่ะสิ
พี่เจสคงถอดให้  เมื่อคืนผมรู้สึกว่าร่างกายมันร้อนมาก ร้อนไปหมด  ผมไปเปิดตู้หยิบผ้าเช็ดตัว ออกมาแล้วเดินเข้าห้องนํ้า
               ผมรู้สึกแสบที่คอ  กับที่หน้าอกของผม ก็เลยเดินมาที่กระจก  มองที่ต้นคอก็ตกใจ ก็ที่คอของผม มีรอยชํ้า เป็นจํ้าๆ มองเห็นชัดเจนเลย  เอาล่ะสิ...ไอ้มะนาวเอ้ย...ใครเป็นคนทำมึงนะ พี่เจสหรือเปล่า... ผมก้มลงไปมอง ที่หน้าอกก็เจอรอยชํ้าเหมือนที่ต้นคอ  ทำไงดีล่ะครับ  ถ้าเป็นพี่เจสก็ไม่เป็นไร  แต่ถ้าพี่เจสไม่ได้ทำล่ะ  แย่แน่ๆเลย... คิดไม่ออกครับ...แต่ขอให้เป็นพี่เจสเถอะ...แล้วผมก็ทำความสะอาดร่างกายต่ออยู่พักใหญ่ เมื่อเสร็จเรียบร้อยก็ออกมา
               ผมเดินไปหาเสื้อผ้าใส่  ผมเลือกตัวที่มีปก เพื่อจะได้ปิดรอยไม่ให้มีใครเห็น  ผมส่องกระจกมองรอยที่ต้นคอ กับที่หน้าอกอีกครั้ง...ปกเสื้อที่ผมใส่  มันก็ปิดรอยได้พอสมควร  ถ้าสังเกตุดีๆจีงจะเห็น  แล้วผมก็เดินออกมาข้างนอก ก็เห็นพี่เจสนั่งคุยโทรศัพท์อยู่
ที่โซฟาในห้องรับแขก ก็เลยดินเข้าไปหา  พี่เจสเห็นผมเดินเข้าไปก็เลิกคุยโทรศัพท์ทันที
               " พี่เจสคุยโทรศัพท์กับใครครับ..."  ผมถามด้วยความสงสัย
               " ............. "  พี่เจสไม่ตอบ แล้วก็หันไปดูโทรทัศน์
               " พี่เจส...ค้าบ.."  ผมเรียกอีกครั้ง  
               " ................ "  เงียบอีกครับ...พี่เจสแปลกไป  ไม่พูดกับผม
               " พี่เจส เป็นอะไรอ่ะค้าบ..ทำไมไม่คุยกะมะนาวล่ะค้าบ..."  ผมถาม
               " ................ " ไม่ตอบอีก
               " ทำไมค้าบ  มะนาวทำอะไรผิดเหรอ  พี่ถึงไม่คุยกะมะนาวอ่ะ..."  ผมพูดอย่างน้อยใจ  นํ้าตาจะไหล
               " .............. "  พี่เจสไม่พูดอีก ทำหน้าเหมือนโกรธผม
               " พี่บอกมะนาวสิค้าบ...โกรธอะไร ไม่ชอบอะไรก็บอกสิ  ไม่อย่างนั้น มะนาวจะรู้ได้ไงล่ะค้าบ..."  ผมพูดแล้วเริ่มร้องไห้
               " ไม่มีอะไร..."  พี่เจสหันมามองผมเมื่อได้ยินเสียงสะอื้น...
              " ถ้าไม่มีอะไร แล้วทำไมไม่พูดล่ะครับ..." ผมมองหน้าพี่เจส  แล้วก็ร้องไห้ด้วย
               " ...เมื่อคืน ไปกับไอ้ก้อง แล้วทำไม มะนาวไม่บอกพี่ล่ะ..."  พี่เจสพูดเสียงดัง อย่างโมโห
               " ก็มะนาวคิดว่าพี่รู้นี่ค้าบ พี่ก้องบอกว่า  พี่เค้าจะบอกพี่เจสเอง แล้วอีกอย่าง  พี่เจสต้องไปงานอีกที่นึงก่อน งานเสร็จแล้วพี่จะมารับมะนาวอ่ะค้าบ..."  ผมอธิบายให้พี่เจสฟัง

GBOMK

ขอบคุนคับ

kiwwy

ขอบคุณขร๊า อิอิ {:sm-52:}

gigusa

ขอบคุนมากมายครับ

Mikkiny

ชอบบบบบบบบบบบ

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

nattan010

ขอบคุณคร้าบ

cokebundit

ขอบคุนมากครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

minone

ขอบคุนคับ

Yhoon

pt200

ขอบคุณครับ

4_NAY

ไอ้ก้องเอ้ย

OoPoomoO

ขอบคุณครับ

pearl9845

ขอบคุนมากคับ