++ " กว่าจะรักกันได้ของไอ้มะนาว "++ # 26

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
" อุ๊ย..."  ผมอุทาน อย่างตกใจ ก็เพราะพี่เจสเข้ามากอดผมทางด้านหลัง โดยที่ผมไม่รู้ตัว
               " พี่เจสปล่อยคร้าบ..." ผมบอกเสียงเบา  เมื่อนึกได้ว่ามัมยังนั่งมองผมอยู่ตรงหน้า
               " ไม่ปล่อย..." พี่เจสไม่ยอมปล่อย
               " พี่เจสปล่อยมะนาวคร้าบ...มะนาวอายมัมคร้าบ.."  ผมพูดแล้วก็หน้าแดงจัดเพราะอายมัมอ่ะครับ
               " ไม่ต้องอายครับ...มัมไม่ว่าหรอก มัมเค้ารู้ว่า พี่รักมะนาวน่ะ...จริงหรือเปล่าครับมัม..." พี่เจสพูด แล้วหันไปถามมัม
" จ๊ะ...น้องมะนาวไม่ต้องอายมัมหรอก...เอ้า...อยู่คุยกันไปแล้วกันนะ  เดี๋ยวมัมจะขึ้นไปพักผ่อนก่อน..."  มัมบอกผมกับพี่เจส  แล้วก็เดินออกไป
               " ....ครับ.......... "  ผมพูด
               " เห็นหรือเปล่าล่ะ  มัมอยากให้เราอยู่ด้วยกัน ไม่อยากเป็นกขคของเรา..."  พี่เจสบอก
               " จ้า...ขี้ตู่นักนะ..."  ผมบอกยิ้มๆ
               " ฮ่า..ฮ่า...งั้นเรากลับบ้านกันเถอะนะ..."  พี่เจสบอกผม
               " คร้าบ..."  ผมบอก  แล้วพี่เจสก็ลุกขึ้น พร้อมกับยื่นมือมาให้ผมจับ  ผมก็จับมือพี่เค้า แล้วพี่ก็ดึงผมให้ลุกขึ้น  สักครู่ก็เดินออกไป  ข้างนอกโดยมีผมเดินตามออกไป  ไม่นานพี่เจส กับ ผมก็ออกมาจากบ้านของมัม.................
            หลังจากวันปีใหม่ผ่านไป  ทุกอย่างก็เป็นเหมือนเดิม  ผมกับพี่เจสก็ไปไหนด้วยกันตลอด  แทบจะทุกวันอาทิตย์ พี่เจสก็จะพาผมไปหามัมกับ พ่อที่บ้าน  วันที่ผมเจอพ่อของพี่เจสครั้งแรก ผมก็กลัวมากเหมือนกัน ตอนแรกผมคิดว่าคงจะดุมาก ไม่เหมือนมัม ที่ใจดีกับผม  แต่พอมาเจอพ่อของพี่เจสจริงๆ  พ่อก็เหมือนมัมเลย  รับเรื่องราวของผมกับพี่เจสได้เหมือนกับเป็นเรื่องปกติ  และก็ชอบผมด้วย  ผมคิดว่า มัมต้องคุยกับพ่อให้เข้าใจก่อนแน่ๆ  แต่ถึงจะยังไงก็แล้วแต่  ทุกอย่างก็ผ่านไปได้ด้วยดี  
            ทีนี้ก็คงเหลือ ทางฝ่ายผม  ทั้ง พ่อ กับ แม่  และก็ยังมีปู่กับ ย่า ของผมอีกด้วย  ส่วนพี่มะยม ก็เข้าใจผมแล้ว ไม่มีปัญหาอะไร  พี่เจสก็ถามผมว่า จะไปบอก พวกท่านเมื่อไหร่ดี แต่ผมก็บอกว่า รออีกหน่อยก่อน  ให้เวลาอีกหน่อย  ที่จริงผมก็กลัวอ่ะครับ...ขอเวลาผมก่อน...ผมคิดว่าเมื่อถึงเวลาที่จะไปบอก พ่อ แม่ กับ ปู่และย่า ก็คงต้องให้ พี่มะยม ช่วยพูด ให้ผมอีกแรงนึง....แต่เรื่องนี้ ตอนนี้ผมก็ปล่อยไว้ก่อน เพราะผมว่ายังไม่ถึงเวลา....
            " น้องมะนาวครับ...อยู่บ้านหรือเปล่าครับ..."  เสียงพี่แป้งถาม  มื่อผมกดรับโทรศัพท์มือถือของผม
            " สวัสดีครับ..พี่แป้ง...ตอนนี้มะนาวอยู่ที่บ้านครับ..."  ผมบอกพี่แป้ง
            " เหรอครับ..แล้วน้องอยู่กับนายนั่นหรือเปล่า..."  พี่แป้งถามผม
            " อ๋อ...พี่เจสน่ะหรือค้าบ...ไม่อยู่อ่ะค้าบ...มะนาวอยู่บ้านคนเดียว..กำลังทำความสะอาดบ้านน่ะครับ..."  ผมบอก
            " ครับ...งั้นดีเลย  พี่ว่าจะชวนไปกินข้าว...ตกลงอีกเดี๋ยวพี่เข้าไปรับนะครับ..."  พี่แป้งพูดเองเออเองเสร็จ  
            " ก็ได้ครับ..."  ผมบอก
            " พี่คงไปถึง ภายในครึ่งชั่วโมงนี้นะครับ..."  พี่แป้งบอกผม
            " ครับ...มะนาวจะคอยน้า.."  ผมบอกกับพี่แป้ง
            " แค่นี้นะครับ แล้วค่อยคุยกัน..."  พี่แป้งพูดจบก็วางสายไป
            เมื่อคุยกับพี่แป้งเสร็จแล้ว  ผมก็จัดการกับงานบ้านที่ทำค้าง  สักครู่ก็เรียบร้อยดี  แล้วผมก็ขึ้นไปอาบนํ้า  เปลี่ยนเสื้อผ้า  ลงมาได้สักพัก  กะว่าจะโทรไปหาพี่เจส  เพื่อจะบอกว่าไปกินข้าวกับพี่แป้ง   แต่ยังไม่ทันที่จะโทรศัพท์ไปเลย  พี่แป้งก็มาถึงพอดี   
            " วันนี้น้องมะนาว น่ารักจังเลย..."  พี่แป้งเอ่ยชมผม  หลังจากที่เดินเข้าบ้านมา แล้วเห็นผมถือแก้วนํ้า เดินเข้ามาหาพี่แป้ง
            " เหรอค้าบ...งั้นวันอื่นๆ มะนาวก็ไม่น่ารักน่ะสิ..."  ผมพูดแล้วยิ้มให้
            " ไม่ใช่อย่างน้านค้าบ...น้องน่ะ..น่ารักทุกวันอยู่แล้ว.."  พี่แป้งบอกผม  พร้อมรับนํ้าไปจากมือของผม แล้วเอามือมาขยี้หัวผมไปด้วย
            " พี่แป้งอ่ะค้าบ...ผมมะนาวยุ่งหมดแล้ว...เหมือนกันเลยทั้งสองคนอ่ะ..."  ผมบ่น แล้วเอามือจัดผมตัวเองให้เป็นเหมือนเดิม
            " เหมือนอะไรเหรอครับ...พี่งง..."  พี่แป้งพูด แล้วทำหน้าสงสัย
            " ก็เหมือนพี่เจสน่ะสิครับ..รายนั้นก็ชอบขยี้หัวผมเล่นอยู่เรื่อยเลยอ่ะ..."  ผมบอกไป แต่ก็ยิ้มให้พี่แป้ง
            " จริงเหรอครับ...แล้วนี่น้องมะนาวเสร็จหรือยังครับ..."  พี่แป้งก็ถามผม
            " อะไรเสร็จล่ะค้าบ..."  ผมถามทำหน้ากวนๆใส่พี่แป้ง
            " นี่แน่ะ...แสบนัก..."  พี่แป้งพูด แล้วยกมือมาเขกหัวผม
            " โอ๊ย...พี่แป้งเขกหัวมะนาวทำไมอ่ะ..."  ผมพูดแล้วเอามือมาคลำที่หัวตัวเอง
            " ก็หมั่นเขี้ยวน่ะสิ...ยวนดีนัก พูดอย่างนี้เดี๋ยวก็ทำให้เสร็จซะเลยนี่..."  พี่แป้งพูด ทำสีหน้าเจ้าเล่ห็ให้ผม
            " พี่อ่ะ...มะนาวแค่แหย่เล่นเองอ่ะค้าบ...ไปกันเถอะค้าบ  มะนาวหิวแย้วอ่ะ..."  ผมพูด แล้วเดินเข้าไปจูงแขนพี่แป้งเดินออกไป
            พี่แป้งพาผมไปกินอาหารที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง  พี่แป้งให้ผมเป็นคนสั่งอาหาร  ผมก็ถามว่าพี่แป้งอยากกินอะไรบ้าง แต่พี่แป้งบอกว่ากินได้ทุกอย่างตามใจผมแล้วกัน  ทีนี้ผมก็สั่งซะสะใจเอาที่ผมชอบๆทั้งนั้น  พี่แป้งเห็นผมสั่งหลายอย่างแต่ก็ไม่ว่าอะไร  พออาหารมา เราสองคนก็จัดการซะเรียบร้อย  ผมกับพี่แป้งนั่งอยู่ในร้านนั้น นานพอสมควร  ระหว่างที่เดินออกมาที่รถ  ผมก็บอกให้พี่แป้งพาผมกลับบ้าน พี่แป้งก็ยิ้ม
            แล้วหลังจากเข้ามาในรถกันแล้ว  พี่แป้งก็ขับรถออกมาจากร้าน  เข้าสู่การจราจรที่ติดขัด ผมก็ถามนั่นถามนี่ ชวนพี่แป้งคุยไปเรื่อยๆ  ไม่นานผมก็หลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ตัว..............
            " พี่แป้ง...จะพามะนาวไปไหนครับ..."  ผมถามเมื่อ ผมรู้สึกตัวตื่น มองออกไปนอกรถก็รู้ว่า ที่รถกำลังวิ่งอยู่ มันไม่ใช่ในตัวเมืองกรุงเทพ  แต่เป็นต่างจังหวัด ซึ่งก็ยังไม่รู้เลยว่าเป็นที่ไหน
            " อ้าว...น้องตื่นแล้วเหรอครับ..."  พี่แป้งหันมาถามผม
            " มะนาวตื่นแล้ว...พี่แป้งยังไม่ได้ตอบมะนาวเลยว่า พามะนาวไปไหน..."  ผมถาม อย่างอยากรู้
            " อืม..พี่จะพาไปเที่ยวทะเลครับ...ว่าจะพาไปตั้งหลายครั้งแล้ว  แต่ยังไม่มีโอกาสสักที ก็เพิ่งจะมีนี่แหละ "  พี่แป้งบอกผม
            " ก็แล้วทำไมพี่ไม่บอกมะนาวก่อนล่ะครับ...มะนาวเลยไม่ได้เตรียมอะไรมาเลย..."  ผมบอก
            " ไอ้เรื่องนั้น ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวพี่พาเราไปซื้อของแถวๆริมทะเลก็มีเยอะแยะไป..ไม่ต้องห่วง..."  พี่แป้งบอกผม เหมือนอะไรๆเป็นเรื่องง่ายๆ
            " ก็คงจะอย่างนั้นแหละคร้าบ...ตอนนี้ไม่มีอะไรซักอย่างอ่ะ..."  ผมบอก  แล้วก็ยิ้มให้พี่แป้ง
            ตอนนั้นผมยังไม่ได้คิดอะไรทั้งนั้น  ก็คิดว่าเดี๋ยวตอนเย็นๆ  พี่แป้งคงจะพากลับ  แล้วก็นึกขึ้นได้ ว่าไม่ได้บอกพี่เจสเลยว่า ออกมากับพี่แป้งนี่ก็บ่ายมากแล้ว  และพี่เค้าก็ยังไม่เห็นโทรมาหาผมเลย  หรือว่าพี่ยังไม่ได้ไปหาผมที่บ้าน  แต่ก็ไม่น่าจะใช่ เพราะก่อนเวลาที่พี่เจสมาหาผมที่บ้าน  พี่เค้าจะต้องโทรมาหาผมก่อนทุกครั้ง...แต่นี่ป่านนี้ก้ยังไม่เห็นโทรมาเลย หรือว่าพี่เจสเป็นอะไรหรือเปล่า  
            ผมคิดนั่นคิดนี่ ไปเรื่อยๆ  พอคิดถึงตอนนี้ ก็เลยมองหาโทรศัพท์ของผม  คิดว่าจะโทรไปหาพี่เค้าดีกว่า   แล้วโทรศัพท์ของผมอยู่ไหนล่ะ..ผมพยายามหาเท่าไหร่ก็ไม่เจอ เอ๊ะ หรือว่าผมลืมวางไว้ที่ร้านอาหาร แล้วลืมหยิบมา..โอ้ย..แย่จริง มะนาวเอ้ย...ทำไงดีล่ะ
            ขณะที่กำลังคิดอยู่นั้น...เสียงโทรศัพท์ของพี่แป้งก็ดังขึ้น  พี่แป้ง  หยิบออกมาดูเบอร์แล้วยิ้ม  พี่แป้งกดรับ
            " สวัดดีครับ..." พี่แป้งพูดกับคนในสาย
บทที่ 62
            " เออ..กูเอง...มีอะไรวะ..."  พี่แป้งโต้ตอบกับคนในสาย
            " อยู่กับกู...กูจะพาน้องมะนาวไปเที่ยว..."  พี่แป้งพูด
            " ......ทำไม.......... "  พี่แป้งพูด เมื่อหยุดฟัง คนในสายพูดจบ
            " มึงจะทำอะไรกู...นี่ก็น้องกู...........มึงก็รู้ว่ากูรักมะนาวมากเหมือนๆมึงนั่นแหละ..."  พี่แป้งพูดโต้ตอบอีก  แล้วก็หยุดฟังคนในสาย พูดต่ออีก
            " ...เออ...คืนนี้กูว่าจะค้างที่นี่คืนนึง.................ก็กูจะค้างมึงจะทำอะไรกูได้..."  พี่แป้งพูดอีกครั้ง  แต่พี่แป้งก็อมยิ้มนะ  ตอนแรกที่พี่เค้าคุย ก็คิดว่าพี่เค้าโมโห ที่เถียงกับคนในสาย  ตอนนี้ พี่แป้งจอดรถที่ข้างทาง
           เอ๊ะ...พูดถึงผมกัน...งั้นคนในสายก็ พี่เจสน่ะสิ...พี่เค้าคงโทรตามหาผม หลังจากที่พี่เค้าคงโทรหาผม แล้วใครที่เก็บโทรศัพท์ไป อาจจะเป็นเด็กเสริฟในร้านก็ได้  คงจะบอกพี่เจส  ผมนั่งมองพี่แป้งโต้ตอบ กับพี่เจสได้สักครู่
           " พี่แป้ง...ใช่พี่เจสหรือเปล่า...ขอมะนาวคุยหน่อยสิคร้าบ..."  ผมบอก เมื่อได้จังหวะที่พี่แป้งหยุดฟัง พี่เจสพูด  พี่แป้งหันมามองผม
           " ............. "  พี่แป้งยังไม่ยอมให้โทรศัพท์ผมคุย
           " พี่แป้งคร้าบ...ขอมะนาวคุยหน่อยน้า...."  ผมอ้อนอีก  ตอนนี้ พี่แป้งมองผม  แล้วก็ยื่นโทรศัพท์มาให้  ผมรับ แล้วรอกเสียงลงไป
           " พี่เจสคร้าบ...."  ผมพูด ด้วยความดีใจ
           " ไอ้ตัวแสบเหรอ...ออกไปกับมันทำไม...แล้วทำไมไม่บอกพี่ล่ะ...รู้ไหมว่าพี่เป็นห่วงเรามากขนาดไหน..."  พี่เจสพูดกับผม ด้วยเสียงที่ดังอย่างคนที่โมโหมาก
           " มะนาวขอโทษคร้าบ...ก็พี่เค้าบอกจะพาไปกินข้าวอย่างเดียวนี่คร้าบ...มะนาวก็เลยคิดว่าไปไม่นาน ไม่รู้ว่าพี่เค้าจะพามาทะเล..." ผมพูดอธิบายให้พี่เจสฟัง
           " ไม่ต้องมาแก้ตัวเลย...แล้วโทรศัพท์เราล่ะ ลืมทิ้งไว้ที่ร้านอาหาร  ดีนะที่เด็กเสริฟเอาไปให้เจ้าของร้านน่ะ...แล้วตอนนี้เราอยู่ที่ไหน  เดี๋ยวพี่จะไปรับกลับบ้าน..."  พี่เจสบอกผม
           ผมหันมาที่พี่แป้ง ก็เห็นพี่เค้านั่งยิ้มมองผมคุยกับพี่เจสอยู่   ผมก็เลยถามพี่แป้ง
           " พี่แป้งคร้าบ...พี่จะพามะนาวไปที่ไหนคร้าบ..."  ผมถามอ้อนๆหน่อย เดี๋ยวไม่บอกผม
           " ถามทำไม มันจะมาตามเหรอ...เอามานี่ เดี๋ยวพี่คุยกับมันเอง..."  พี่แป้งพูดจบก็หยิบโทรศัพท์ไปจากมือผมเลย
           " ทำไม...มึงอยากรู้เหรอวะ..."  พี่แป้ง พูด แล้วหยุดฟังพี่เจส
           " ก็ได้..กูมาที่พัทยา...แต่ถ้ามึงแน่จริง มึงก็ตามหาเอาเองสิวะ กูไม่บอกหรอกโว้ย..."  พี่แป้งพูดท้าทายพี่เจส
           " แล้วกูจะคอย..."  พี่แป้งพูดจบก็ตัดสายทิ้งไปเลย
           ผมมองพี่แป้งอย่างอยากรู้ ว่าพี่แป้งคุยอะไรกับพี่เจส  แล้วยังมีการท้าทายกันด้วย ..พี่แป้งเห็นผม มองจ้องก็คงจะเดาออกว่า ผมจะถามว่าอะไร  พี่แป้งเลยบอกกับผม เองเลย  แต่พี่เค้าพูดแค่สั้นๆ
           " มันบอกว่ามันจะตามมาหา น้องมะนาว...ฮ่าฮ่า..."  พี่แป้งพูด เพราะเห็นเป็นเรื่องตลก
           " เหรอคร้าบ..."  ผมได้ยินพี่แป้งพูดอย่างนี้  ผมก็รู้สึกดี กับเรื่องนี้มาก  แต่ก็อดเป็นห่วง พี่เจสไม่ได้ ถ้าพี่เจสออกตามหาผม   อย่างที่พี่เค้าบอกกับพี่แป้ง  
           หลังจากนั้น ก็ไม่ได้คุยอะไรกันอีก  พี่แป้งก็ขับรถต่อไป ส่วนผมก็คิดอะไรไปต่างๆนาๆ  นึกเป็นห่วงพี่เจส ที่พัทยาก็กว้างขนาดนี้ พี่เค้าจะหาผมเจอได้ยังไง  ถ้าหาเจอได้ก็แปลก  พี่แป้งขับรถไม่นานนักก็มาถึงที่พัทยา  
           อย่างแรกที่พี่แป้งทำก็คือ หาที่พัก  พี่แป้งยกโทรศัพท์ออกมากด  สักครู่พี่เค้าก็คุย  ผมก็ไม่ได้สนใจนักว่าพี่แป้งจะคุยอะไรกับใคร  แต่ก็พอจะได้ยินว่าเกี่ยวกับที่พัก  หลังจากที่วางหูแล้ว  พี่แป้งก็ขับรถไปที่โรงแรมใหญ่ ชื่อดัง  แล้วก็พาผมเข้าไปเช็คอินน์  พี่แป้งยกโทรศัพท์ขึ้นกดอีกครั้ง แล้วก็คุยอะไรไม่รู้  
           สักครู่ก็มีหนุ่มหล่อคนหนึ่งเดินเข้ามาหา  พี่แป้ง ก็แนะนำให้ผมรู้จักกับผู้ชายคนนั้น  ผมก็เลยรู้ว่าเป็นเพื่อนของพี่แป้งที่เรียนมาด้วยกัน  และก็ยังเป็นลูกชายเจ้าของโรงแรมนี้ด้วย. ..แล้วเพื่อน พี่แป้งก็จัดห้องใหญ่ที่ตกแต่งสวยมากให้พี่แป้งกับผมเข้าพัก แล้วก็คุยอะไรกันอีกไม่รู้  แต่ที่ผมรู้ก็คือคืนนี้ ผมกับพี่แป้งก็ต้องนอนด้วยกันห้องเดียวกันน่ะสิ....แล้วจะเกิดอะไรขึ้นกับผมหรือเปล่านี่...เดี๋ยวผมค่อยคิดอีกที  แต่ตอนนี้ผมอยากโทรหาพี่เจสมากที่สุด
           ระหว่างที่กำลังติดต่ออยู่ที่หน้าเคาน์เตอร์นั้น ผมสังเกตุว่า  มีพวกพนักงาน มองมาที่ผมกับพี่แป้ง แล้วก็ซุบซิบกัน  พอผมหันไปมอง พวกนั้นก็ยิ้มให้ผม  ผมไม่รู้จะทำยังไงดี ก็เลยยิ้มตอบไป   ผมรู้ว่าพวกเค้า ิคิดอะไรกันอยู่  แต่ก็ช่างมันเถอะ  ใครจะคิดยังไงก็ช่างเค้า  ผมห้ามพวกเค้าไม่ได้อยู่แล้ว  อีกอย่าง พี่แป้งหน้าตาดีมาก และก็เป็นเพื่อนกับลูกชายเจ้าของโรงแรมด้วย  เลยกลายเป็นจุดเด่นไป
            ห้องพักนี้สวยมาก มองเห็นวิวได้ชัดเจน  ผมเลื่อนบานประตูกระจก แล้วเดินออกมานั่งที่ระเบียงข้างนอก  ลมเย็นเข้ามาปะทะตัวผมอย่างแรง รู้สึกสดชื่นกับอากาศที่บริสุทธิ์  แต่ในใจผมตอนนี้ มันกลับ ไม่ได้สดใสเลย  
            ตั้งแต่เข้าห้องพักมาได้  พี่แป้งก็บอกผมให้อยู่ที่นี่ก่อน  พี่แป้งเค้าขอไปทำธุระสักครู่  แล้วพี่เค้าก็ออกไป   ปล่อยให้ผมอยู่คนเดียว ผมก็รีบโทรศัพท์ไปหาพี่เจส  แต่โทรเท่าไหร่ ก็ไม่สามารถติดต่อได้เลย  ผมเลยคิดมาก ไม่รู้พี่เจสเป็นอย่างไรบ้าง  พี่เค้าตามหาผมหรือเปล่า  หรือออกมาแล้ว เกิดอุบัติเหตุ  ยิ่งติดต่อไม่ได้ด้วย  ยิ่งคิดมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งรู้สึกเป็นห่วงมากขึ้นเท่านั้น  แต่ก็ทำอะไรไม่ได้
            สักพักใหญ่  พี่แป้งก็กลับมา  พี่เค้าบอกกับผมว่า ออกไปติดต่อธุระ ให้กับพ่อของพี่เค้า  ผมก็ฝืนยิ้มให้พี่แป้ง  แต่พี่เค้าคงเห็นผมสีหน้าไม่ดีก็เลยถามผม
            " น้องมะนาวเป็นอะไรไป...ป่วยหรือเปล่า เห็นสีหน้าไม่ดีเลย..."  พี่แป้งถามผม ด้วยความเป็นห่วง
            " เปล่าคร้าบ...มะนาวไม่ได้ป่วยหรอกคร้าบ...แต่...แต่มะนาวเป็นห่วงพี่เจสอ่ะคร้าบ...มะนาวติดต่อ พี่เจสไม่ได้เลย..."  ผมพูดออกไปก็นํ้าตาคลอ  แต่ผมฝืนมันเอาไว้ ไม่ไห้ไหล  ผมไม่อยากร้องไห้หรอกครับ  เหมือนอ่อนแอยังไงไม่รู้
            " ไอ้เจส มันคงไม่เป็นอะไรหรอก  ป่านนี้มันคงไปเที่ยวไหนเพลินไปแล้วล่ะ..."  พี่แป้งบอก
            " แต่ทำไม มะนาวติดต่อไม่ได้ล่ะคร้าบ...พี่เค้าไม่เคยปิดเครื่องเลยอ่ะ..."  ผมตอบ และก็ถามพี่เค้าอยากหาเหตุผลเรื่องนี้อ่ะครับ
            " ก็โทรศัพท์ อาจแบตหมดก็ได้  "  พี่แป้งพูด ให้ผมรู้สึกดีขึ้น
            " แต่..."  ผมจะพูดต่อ แต่พี่แป้งก็พูดตัดบท
            " พี่แป้งว่า น้องอย่าคิดมากไปเลย...เดี๋ยวพี่เค้าก็คงติดต่อมาเองแหละ  มันก็มีเบอร์ของพี่นี่นะ..อย่าห่วงมันเลย  พี่ว่าเราออกไปหาอะไรอร่อยๆกินกันดีกว่า  พี่เริ่มหิวแล้ว
            " เอ่อ...ก็ได้คร้าบ..."  ผมก็ยอมออกไปกับพี่แป้ง ก็เพราะที่พี่แป้งบอก มันก็จริง  เดี๋ยวพี่เจสคง โทรเข้ามาหาเองแหละ  ตอนนี้ พอพี่แป้งพูดถึงเรื่องอาหาร ผมก็รู้สึกหิวขึ้นมาแล้วครับ
            แล้วพี่แป้งก็พาผม  ออกไปหาอะไรกินกัน  พี่แป้งพามาร้านๆนึง  ไม่ใหญ่มากนัก  แต่บรรยากาศดี  ไม่ค่อยมีคนพลุกพล่านเท่าไหร่  พี่แป้งบอกว่า เพื่อนของเค้า ที่เป็นลูกเจ้าของโรงแรมน่ะครับ เป็นคนแนะนำมา บอกว่าที่นี่อาหารอร่อย  เงียบสงบดี  ผมมองดูแล้ว ที่นี่ มีคนเข้ามากินอาหารกันเยอะ  แต่มักจะเป็นชาวต่างประเทศซะเป็นส่วนใหญ่  แล้วส่วนมากก็มากินอาหาร และก็พูดคุยกันเงียบๆ  
            พี่แป้งพาผมเข้าไปนั่งด้านในของร้าน  โต๊ะที่นั่งอยู่ตรงระเบียงริมสุด  มองออกไปเห็นวิวทะเลสวยงามมาก  อากาศก็ดี ลมทะเลพัดแรง  แต่ก็ทำให้สดชื่น  อย่างที่หาไม่ได้ในเมืองใหญ่ๆที่มีแต่คนอาศัยแออัด กับมลภาวะเป็นพิษจากท่อไอเสียของรถมากมาย  พี่แป้งสั่งอาหารออกไปหลายอย่าง  ลังจากสั่งเสร็จ  แล้วบริกรออกไปแล้ว  พี่แป้งก็พูดกับผม
            " มะนาว..."  พี่แป้งเรียกผม
            " ครับ...."  ผมขานรับแล้วหันไปมองหน้าพี่แป้ง
            " มะนาวรักไอ้เจสมันเหรอ..."  พี่แป้งถามผม  ซึ่งพี่แป้งก็น่าจะรู้คำตอบแล้ว
            " ครับ...มะนาวรักพี่เจส..."  ผมตอบอย่างไม่ต้องคิดอะไรนาน
            " รักมากไหม..."  พี่แป้งถามผมต่อ
            " ครับ...มะนาวรักพี่เจสมากครับ  มากที่สุดในชีวิตครับ..."  ผมบอกอย่างที่ใจผมรู้สึกตลอดเวลา
            " อืม...แล้วทำไมน้องมะนาวถึงได้รักไอ้เจสมัน..."  พี่แป้งถามผมอีก
            " เอ่อ....."  ผมกำลังคิดว่าทำไมพี่แป้งถึงถามแบบนี้กับผม
            " ตอบพี่มาเถอะครับ...พี่อยากรู้จริงๆ..."  พี่แป้งบอก
            " มะนาวก็ไม่รู้หรอกครับ..ว่าทำไมมะนาวถึงได้รักพี่เจสได้มากขนาดนี้  ทั้งๆที่เริ่มแรก มะนาวเกลียดพี่เค้าซะด้วยซํ้าไป.."  ผมหยุดพูดเมื่อกำลังนึกถึงเรื่องราวต่างๆระหว่างผมกับพี่เจส
            " มันรู้สึกคาใจ  อยากรู้เรื่องของพี่เจสว่าทำไมพี่เค้าถึงได้ชอบทำหน้าเหมือนเกลียดมะนาว  แต่ทุกๆครั้งที่มะนาวอยู่ใกล้พี่เจส  ใจของมะนาวมันสั่นมันเต้นแรง  แบบที่มะนาวยังไม่เข้าใจตัวเอง  แต่ในความรู้สึกนั้น มันมีความรู้สึกอบอุ่น  รู้สึกดี มะนาวก็ไม่รู้ตัวเองเหมือนกันครับ..."  ผมพูดให้พี่แป้งฟังยืดยาว...
            " ครับ...พี่พอจะเข้าใจมะนาวแล้วครับ..."  พี่แป้งบอกผม แล้วยื่นมือมาลูบหัวผม
            " ครับ..."  ผมก็ยิ้มให้  ก็สงสัยเหมือนกันว่าพี่แป้งถามทำไม
            หลังจากนั้นไม่นาน อาหารที่สั่งก็ถูกยกมาวางไว้ตรงหน้า พี่แป้ง สั่งอาหารหลายอย่าง  น่ากินทั้งนั้นเลย  พี่แป้งสั่งกุ้งเผาตัวใหญ่มากผมเห็นก็แอบกลืนนํ้าลาย ก้อยากกินอ่ะคร้าบ...แต่ผม วาสนาไม่ถึง  ผมแพ้ของทะเลพวกนี้อ่ะครับ...พี่แป้งก็รู้ดีครับ  สั่งอาหารจำพวกปลามาให้ผมหลายเมนู  ผมชอบกินปลาครับ... อาหารขึ้นชื่อว่าปลาผมกินได้หมดครับ...พอผมลองชิมแต่ละจานดู ก็สมกับที่เพื่อนพี่แป้งเค้าแนะนำมาครับ..อร่อย ทุกอย่างครับ...สรุปมื้อนั้นทำเอานํ้าหนักผมขึ้นเป็นกิโลอ่ะครับ....
            พอเรื่องอาหารผ่านพ้นไปแล้ว พี่แป้งก็พาผมไปเดินเล่นที่ริมชายหาด  พี่แป้งชวนผมคุยเรื่องต่างๆ เรื่อยเปื่อยอ่ะครับ...ผมก็รู้สึกเพลินๆไปกับบรยากาศแสนสบาย  ก็เย็นมากแล้ว  ผมหยุดยืนมองพระอาทิตย์ ที่ใกล้ จะตกนํ้าทะเลแล้ว  อยู่ๆก็นึกถึงพี่เจสขึ้นมา  ผมยังไม่ทันจะหันไปถามพี่แป้ง ก็ถูกพี่แป้งเข้ามากอดข้างหลังของผม  
            พี่แป้งดึงผมให้พิงกับหน้าอกแข็งแรงของพี่เค้า  ตอนแรกผมก็ขืนตัวเอาไว้ ก็กลัวว่าจะมีใครมาเห็นด้วย  แต่ตอนนี้ ฟ้าก็เริ่มมืดแล้ว  แล้วรอบๆตัวผมกับพี่แป้งก็ไม่มีใครอยู่แถวนี้เลย  ผมก็เลยยืนพิงอกพี่แป้งแบบนั้น  พี่แป้งบอกว่าขออยู่อย่างนี้สักครู่ แล้วเราสองคนก็เงียบกันไป ไม่ได้พูดอะไรออกมาเลย  ผมกับพี่แป้ง อยู่อย่างนั้น พักใหญ่ แล้วอยู่ๆพี่แป้งก็พูดกับผม
            " มะนาว..พี่รักมะนาวนะครับ..."  พี่แป้งพูดกับผมเบาๆ
บทที่ 63
            " คร้าบ...มะนาวก็รักพี่แป้งคร้าบ..."  ผมบอกพี่แป้งแบบนี้  
            แต่ผมไม่กลัวหรอกครับ ที่บอกว่ารักพี่แป้ง เพราะผมรู้ว่า พี่แป้งเข้าใจผมว่า  คำว่ารักของผมที่มีให้พี่เค้า เป็นแบบไหน  เหมือนกับที่พี่แป้งบอกรักผม   ผมก็รู้ว่า ความหมายของมันเป็นแบบใด  ผมรู้สึกอบอุ่น ถึงแม้ว่าพี่แป้งจะไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก  แต่ผมรู้ว่าถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับผมไม่ว่าจะดีหรือเลวร้ายเพียงใด  ผมก็จะมีพี่ชายของผมคนนี้ อยู่เคียงข้างผมแน่นอน
            " มะนาว...รักพี่แป้งครับ..."  ผมพูดเบาๆอีกครั้ง ยืนยันจากสิ่งที่อยู่ในใจ
            " ...พี่รู้ครับ.......น้องพี่..."  พี่แป้งตอบผม  แล้วเงียบไป แต่ผมรู้...รู้ว่า พี่เค้ายิ้มให้ผม.......
            เกือบสองทุ่มแล้ว พี่แป้งพาผมกลับมาถึงโรงแรม...ผมรู้สึกแปลกๆ พี่แป้งยิ้มให้ผมบ่อยๆ  มีอะไรหรือเปล่า...หรือว่าผมคิดไปเองก็ไม่รู้...ระหว่างที่อยู่ในลิฟท์ ผมก็อดคิดถึงพี่เจสไม่ได้  ผมก็เลยถามพี่แป้ง
            " พี่แป้งคร้าบ...พี่เจสโทรมาหามะนาวหรือเปล่าคร้าบ..." ผมถาม  
            " ก็ไม่เห็นมันโทรมาเลยนี่ครับ...มะนาวนี่คงจะรักมันมากเลยนะ  ถามถึงมันตลอดเลยทั้งๆที่มากับพี่..." พี่แป้งพูดกับผม  แล้วก็จ้องหน้าผม

GBOMK

ขอบคุนคับ

kiwwy

ขอบคุณขร๊า อิอิ {:sm-32:}

gigusa

ขอบคุนมากครับ

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

nattan010

ขอบคุณครับ

cokebundit

ขอบคุนมากครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

minone

ขอบคุนคับ

Yhoon

pt200

ขอบคุณครับ

iqdz

ขอบคุณครับๆ

4_NAY

มีแผนอะไรนะ

OoPoomoO

ขอบคุนคับ

pearl9845

ขอบคุนมากคับ