++ " กว่าจะรักกันได้ของไอ้มะนาว "++ # 27

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
            เกือบสองทุ่มแล้ว พี่แป้งพาผมกลับมาถึงโรงแรม...ผมรู้สึกแปลกๆ พี่แป้งยิ้มให้ผมบ่อยๆ  มีอะไรหรือเปล่า...หรือว่าผมคิดไปเองก็ไม่รู้...ระหว่างที่อยู่ในลิฟท์ ผมก็อดคิดถึงพี่เจสไม่ได้  ผมก็เลยถามพี่แป้ง
            " พี่แป้งคร้าบ...พี่เจสโทรมาหามะนาวหรือเปล่าคร้าบ..." ผมถาม  
            " ก็ไม่เห็นมันโทรมาเลยนี่ครับ...มะนาวนี่คงจะรักมันมากเลยนะ  ถามถึงมันตลอดเลยทั้งๆที่มากับพี่..." พี่แป้งพูดกับผม  แล้วก็จ้องหน้าผม
" ก็...ก็มะนาวเป็นห่วงพี่เจสอ่ะครับ...ยิ่งมะนาวติดต่อพี่เค้าไม่ได้ด้วย เลยรู้สึกไม่ดีอ่ะครับ..."  ผมบอกพี่แป้ง
            " แค่ห่วงเท่านั้นเองเหรอ...แล้วรักมันหรือเปล่าครับ..."  พี่แป้งถามผมอีก  
            " ...ก็.......ก็....."  ผมไม่กล้าพูด  ที่จริงพี่แป้งก็รู้แล้วนี่ว่าผมคิดยังไงกับพี่เจส  แล้วยังจะมาถามอีก
            " รักหรือเปล่า ...พี่อยากได้ยินจากปากของน้องจริงๆ..."  พี่แป้งอยากได้ยินผมพูดจริงๆ
            " มะนาวรัก พี่เจสครับ...รักมากครับ..."  ผมเงยหน้าไปมองพี่แป้ง แล้วพูดออกมา  เห็นพี่แป้งยิ้มให้ผมเศร้าๆ  แต่แค่แป๊บเดียวเท่านั้น  แล้วพี่แป้งก็ยิ้มให้ผมอย่างที่ไม่ติดค้างใจอีก
            " พี่ได้ยินน้องบอกแบบนี้ แล้ว รู้สึกดีใจแทน ไอ้เจสมันจังเลย...รักกันนานๆนะพี่จะคอยดูแลอยู่ห่างๆ..."  พี่แป้งพูดจบก็เอามือขึ้นมาลูบหัวผม  ดึงผมไปกอดอีกครั้ง
            พี่แป้งกับผมเดินมาถึงหน้าห้อง แต่ก่อนที่ผมจะเปิดประตูเข้าไป  พี่แป้งก็ดึงผมไว้ แล้วก็พูดกับผม
            " มะนาว...ที่พี่พามะนาวมาเที่ยวที่ทะเลที่นี่  ก็ทำตามความตั้งใจของพี่แล้วนะ  พี่อยากมายืนดูพระอาทิตย์ตก กับมะนาว  ที่จริงพี่จะพามาตั้งแต่คราวนั้นแล้ว  เมื่อวันเกิดของน้องน่ะครับ...แต่ก็ไม่ได้มา  ไม่มีอะไรแล้วล่ะ...."  พี่แป้งบอกผม
            " ......ครับ......มะนาวจำได้ว่าจะมาเที่ยวกับพี่  แต่....."  ผมพูดอย่างที่ผมจำได้  แต่พี่แป้งไม่ให้ผมพูดต่อ
            " พอแล้วครับ...พี่ดีใจที่น้องจำได้  แค่นี้พี่ก็รู้สึกดีแล้ว...ต่อจากนี้พี่ก็ขอให้น้อง มีความสุข มากๆนะ...อย่าลืมว่าพี่ก็รักน้องนะ  อาจจะมากกว่าคนอื่นก็ได้...จำสิ่งที่พี่บอกไว้นะ...มีอะไรก็มาหาพี่ได้ ไม่ว่าดีหรือไม่ดี...ถ้ามันทิ้งน้องไป บอกพี่...พี่จะดูแล
น้องเอง..."  พี่แป้งบอกผมยื่นมือมาบีบมือของผมเบาๆ  แล้วก็กอดผม.........ผมนํ้าตาไหลเลยครับ...สักพักพี่ก็ปล่อยผม แล้วยิ้มให้ผม แล้วพี่ก็บอกผมให้เข้าห้องไปก่อน
            " เอ่อ...น้องมะนาว เข้าไปก่อนนะครับ...พอดีพี่ลืมของไว้ในรถน่ะ...พี่ลงไปเอาก่อนนะ..."  พี่แป้งบอกผม แล้วยิ้มเจ้าเล่ห์ให้ผม
            " ลืมของเหรอครับ...งั้นเดี๋ยวมะนาวเข้าไปก่อนนะครับ..."  ผมบอก
            " ไปนะครับ...มีความสุขนะ...."  พี่แป้งเดินออกไปแล้ว  แต่คำพูดที่พี่แป้งพูด...ผมรู้สึกแปลกๆ
            ผมก็เปิดประตูเข้าไปในห้อง....หันมาปิดประตู....แล้วเดินไปที่โทรศัพท์ข้างเตียงนอน  อย่างแรกที่คิดออก  ผมต้องลองโทรไปหาพี่เจสอีกครั้ง...ผมรู้สึกเป็นห่วงพี่เค้ามาก  ระหว่างที่กดเบอร์ผมก็ภาวนาในใจ ให้โทรติดต่อพี่เจสได้...ผมกดเบอร์เสร็จ ก็รอสักครู่...
            " ..อ๊ะ...โทรติดแล้ว...ขอบคุณคร้าบ..."  ผมพูดออกมาเสียงดังคนเดียว  ที่โทรติด  แล้วผมก็รอ...ยังไม่มีคนรับ...เอ๊ะ...เสียงอะไร
            " ตื๊ด....ตื๊ด...ตื๊ด..........."  เสียงโทรศัพท์นี่ มันดังมาจากไหนนะ  ผมวางโทรศัพท์ลงบนที่นอน แล้วเดินตามเสียงที่ได้ยิน
            " ตื๊ด...ตื๊ด....ตื๊ด.........."  ผมเดินตามเสียงอยู่...ที่ระเบียงห้อง.....ผมเดินออกไป....
            แล้วอยู่ๆก่อนที่จะเลื่อนประตูให้เปิดออก  เสียงโทรศัพท์ก็เงียบไปแล้ว  ผมยกโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดไปใหม่  แต่คราวนี้มันไม่สามารถติดต่อได้  
            ด้วยความที่อยากดูให้แน่ใจ  ผมก็เลยเดินไปเลื่อนประตูออก  ผมก้าวขาออกไป อย่างแรกที่รู้สึกก็คือ  ลมเย็นเข้ามาปะทะหน้าของผม จนต้องหลับตา  แล้วก็รู้สึกเหมือน มีใครมาจับมือผม แล้วดึงออกไป ผมลืมตามองด้วยความตกใจ  แต่พอเห็นหน้าของคนที่จับมือผมอยู่ ก็รู้สึกทั้งดีใจและ  ก็แปลกใจ  ผมยิ้มให้พี่เค้า
            " พี่เจส....พี่เจสคร้าบ..."  ผมเรียกชื่อด้วยความดีใจ  แล้วเดินเข้าไปกอดพี่เจส
            " .........."  พี่เจสไม่พูด  ได้แต่ทำหน้าดุใส่ผม
            " พี่เจสคร้าบ...มาหามะนาวเจอได้ยังไงครับ...."  ผมถามอีก
            " .............. "  พี่เจสก็ไม่พูดอีก
            " พี่คร้าบ...โกรธอะไรมะนาวอ่ะคร้าบ...มะนาวไม่ได้ทำอะไรผิดเลยนะคร้าบ..."  ผมอ้อน  แต่ก็รู้น้าว่า..พี่เจสโกรธเรื่องอะไร
            " ทำอย่างนี้แล้ว..ยังมาบอกว่าไม่ผิดอีกเหรอ...มะนาว..."  พี่เจสพูดเสียงดัง
            " ก็...ผิดคร้าบ...มะนาวขอโทษคร้าบ..."  ผมบอกยอมรับผิด   ทั้งๆที่ผมแค่ไม่ได้บอกพี่เจสแค่นั้นเอง   ก็แล้วผมจะไปรู้ได้ยังไงล่ะว่าพี่แป้งจะพาผมมาที่นี่  แต่ผมก็ยอม เพราะไม่อยากจะทำให้พี่เจสโมโห ผมมากไปกว่านี้
            " บอกขอโทษ..แล้วทีหลังจะทำอีกมั้ย...เราน่ะ..."  พี่เจสยังคงว่าผมอีก  แต่เสียงเริ่มจะคลายความโมโหลงแล้ว
            " มะนาวไม่ทำแบบนี้ อีกแล้วคร้าบ...พี่ไม่โกรธมะนาวแล้วใช่หรือเปล่าคร้าบ..."  ผมพูดแล้วทำหน้าอ้อน เดินไปกอดพี่เค้าแน่นเลย
            " สัญญากับพี่สิ...ไม่งั้นพี่ไม่เชื่อหรอก..."  พี่เจสบอก
            " คร้าบ..มะนาวสัญญาคร้าบ...ว่าต่อไปจะไม่ทำแบบนี้อีก  ไม่ทำให้พี่เจสเป็นห่วงอีก..."  ผมพูดสัญญา กับอกแข็งแรงของพี่เจส ได้ยินเสียงหัวใจเต้นดังเป็นจังหวะอยู่ข้างในนั้น
            " พูดเบาอย่างนั้น พี่ไม่เห็นจะได้ยินเลย..."  พี่เจสบอก
            " ก็มะนาวพูดสัญญา กับหัวใจพี่ยังไงล่ะ...พี่ไม่ได้ยิน แต่หัวใจพี่รับรู้แล้วนะ..."  ผมเงยหน้าบอกพี่เจส แล้วยิ้มกวนๆให้พี่เค้า
            " เอ้อ..นะ  ไอ้ตัวแสบ...กวนนักนะเราน่ะ...โอ๊ย...."  พี่เจสยกมือมาเขกหัว  ผมก็เลยแกล้งกัดที่อกของพี่เจสซะเลย
            " ฮ่าฮ่า..."  ผมหัวเราะ แล้ววิ่งเข้าไปในห้อง
            " มานี่เลยนะ..ไอ้นาวตัวแสบ...มาให้จับซะดีๆ.."  พี่เจสพูดไป ยิ้มไป แล้วก็ตามเข้ามาในห้อง  พี่เค้าตัวโตเลยก้าวขายาว ทันจับมือของผม แล้วดึงผมล้มลงบนเตียงนอน...
            " โอ้ย..พี่เจสอ่ะ...ล้มเลยเห็นเปล่า..."  ผมพูดงอนๆ  แกล้งไปอย่างนั้นแหละ
            " ฮ่าฮ่า...ทีนี้จะหนีไปไหนอีกล่ะ ไอ้ตัวแสบ..."  พี่เจสพูดหัวเราะให้ผม
            " ไม่หนีแล้ว...เดี๋ยวมีคนโกรธมะนาวอีกอ่ะ..."  ผมบอกยิ้มๆ
            " ใครมันจะไปโกรธ...ไอ้นาวตัวแสบลงน้า..."  พี่เจสพูด แหย่ๆผม
            " ก็ผู้ชาย ขี้หึงสุดๆ..หน้าตาก็...ขี้เหร่มาก...นิสัยก็ไม่ดี เอาแต่ใจตัวเองที่หนึ่งเลย... แย่มากๆ..ไม่รู้...ใครก็ไม่รู้อ่ะ..."  ผมพูดแหย่คนขี้โมโหตรงหน้า
            " ใครขี้หึงสุดๆ...ใครขี้เหร่มาก...ใครนิสัยไม่ดี...ใครเอาแต่ใจตัวเอง...ใครแย่..บอกมานะ.."  พี่เจสงอนทำเสียงดุๆ ใส่ผม
            " อ่ะ...ลืมอีกอย่างขี้งอนมากๆ...แต่..."  ผมยังแหย่อีก
            " ที่พูดมาน่ะใคร...แล้ว..แต่..อะไร..พูดมานะ.."  พี่เจสยังคงทำเสียงดุใส่ผม
            " ...มะนาวยังพูดไม่จบเลยอ่ะ..."  ผมบอกขำๆกับท่าทางของพี่เจส
            " มีอะไรอีกล่ะ..."  พี่เจสถาม
            " ...แต่คนๆนั้น  มะนาวรักเค้าคร้าบ...ไม่รู้ว่าเค้าจะรักมะนาวหรือเปล่าก็ไม่รู้อ่ะ..."  ผมอ้อนสุดๆเลยคร้าบ...
            " คนๆนั้นเค้าชื่ออะไรล่ะ..."  พี่เจสพูดแล้วจ้องหน้าผมนิ่ง
            " เค้าก็ชื่อ...อะไรน้า..ลืมชื่ออ่ะ...อ๋อ..นึกได้ล่ะ...ชื่อเจสอ่ะคร้าบ...พี่รู้จักหรือเปล่าคร้าบ..."  ผมแกล้งถามพี่เค้าอีก
            " อ๋อ...ไอ้คนนั้นน่ะเหรอ...พี่รู้จักดีเลยล่ะ  แต่จะว่าไปไอ้คนนั้นมันก็ขี้หึงสุดๆ เลยเหมือนกันน้า..แต่ว่าเค้าหล่อนี่นา ไม่ขี้เหร่ซะหน่อย นิสัยก็ดีเป็นที่หนึ่ง แล้วไอ้คนๆนั้น มันก็รักคนชื่อ มะนาวมากที่สุดในโลกเลยน้า... "  พี่เจสบอกผม ยิ้มให้
            " เหรอคร้าบ..."  ผมยื่นหน้าไปหอมแก้มพี่เจส...รักคร้าบ...
บทที่ 64
            " ใช่แล้วคร้าบ...แล้ว..มะนาวรักเค้าหรือเปล่าล่ะคร้าบ..."  พี่เจสพูด...ผมมองแล้วก็อมยิ้ม ก็ปกติพี่เจสไม่เคยพูดอ้อนๆแบบนี้กับผมซักเท่าไหร่เลย  
            " เดี๋ยวขอคิดก่อน..ติ๊กต่อก..ติ๊กต่อก...ตัดสินใจได้แล้วแหละ...รักคร้าบ..."  ผมทำท่านึก  แล้วก็ตอบพี่เค้าไป
            " แน่ใจนะ...พูดแล้วห้ามคืนคำ...รักแล้วรักเลยน้า..."  พี่เจสถามยํ้ากับผม
            " จริงสิคร้าบ...มะนาวแน่ใจ.ไม่เปลี่ยนใจแน่นอน.แล้วคนขี้เหร่..อุ๊ย..คนรูปหล่อคนนั้น เค้าจะทิ้งมะนาว หรือเปล่าอ่ะครับ..."  ผมถามบ้าง ผมอยากแน่ใจครับ....
            " เค้าบอกว่า...เค้าแน่ใจแล้ว เค้าไม่ทิ้งมะนาวหรอกคร้าบ..." พี่เจสบอกผม
            " แล้ว......"  ผมจะพูดต่อ แต่พี่เจสส่ายหน้า
            " จุ๊..จุ๊.....ไม่พูดแล้ว..."  พี่เจสเอานิ้วมาแตะปิดปากผม ไม่ให้พูดต่อ
            พี่เจสดึงผมเข้าไปกอดแน่น...พี่เค้าอยู่อย่างนั้นสักพัก  แล้วพี่เจสก็ดันผมออก  ก่อนที่จะก้มลงมาหอมแก้มของผม  พี่เจสเงยหน้ามองผมอีกครั้ง  แล้วก้มลงมาจูบปากผมเนิ่นนาน
            " ขอบคุณที่รักพี่นะคร้าบ...สัญญา ว่าต่อไปพี่จะดูแลเราเอง...รักคร้าบ..."  พี่พูดจบ ก็ก้มลงมาจูบผมอีกครั้ง  
            ผมก็จูบตอบพี่เค้า  แล้วต่อจากนั้น พี่เจสกับผมก็ปล่อยความรู้สึกที่มีให้กันและกัน  ออกมา  ผมมีความสุขมาก  และก็รู้ว่าพี่เจสก็คงจะมีความสุขไม่แตกต่างไปจากผม  ตลอดเวลาพี่เจสบอกรักผม นับครั้งไม่ถ้วน  และก็ชอบที่จะให้ผมบอกรักพี่เค้ามากๆเหมือนกัน
            สุดท้ายก่อนที่ผมจะหลับลงไปเพราะความอ่อนเพลีย  ผมลืมตามองก็เห็นพี่เจสมองจ้องผมตลอดเวลา พี่เค้าเอามือมาลูบผม ลูบแก้ม พี่เจสเอามือสัมผัสใบหน้าของผมไปทั่ว  แล้วก่อนที่ผมจะหลับไป ผมก็บอกพี่เจส
            " มะนาวรักพี่เจสคร้าบ..."  
            " พี่ก็รักมะนาวครับ..."  
            เช้าแล้ว...ผมค่อยๆลืมตามองก็เห็นคนที่ผมรัก นอนกอดผมอยู่  พี่เจสยังคงหลับอยู่  ผมเอามือไปแตะปอยผมที่ระอยู่ที่ใบหน้า   ไรหนวดอ่อนที่เริ่มจะเข้มขึ้น  คิ้วดกหนา จมูกโด่งสวย ปากได้รูป  ผมนึกถึงเมื่อคืน ที่ปากนี้สัมผัสกับปากของผม  ตอนนี้มันเป็นของๆผมแล้ว... ทุกอย่างของร่างกายก็เป็นของของผม  
            ผมเงยหน้าขึ้นไปอีกนิด  ผมหอมแก้มพี่เจส  แล้วเอามือบีบจมูกพี่เค้า  อยากแกล้งคนที่กำลัง นอนหลับสบายอ่ะครับ...  แล้วพี่เจสก็ตื่นจนได้  แต่พอลืมตาได้เท่านั้นเองแหละ  ก็กอดผมแน่นเลยจนแทบหายใจไม่ออก  แล้วพี่เจสก็หอมแก้มผม
            " พี่เจสคร้าบ...หยุดก่อนคร้าบ...มะนาวมีเรื่องสงสัยอ่ะคร้าบ..."  ผมพูดอ้อนๆ  เมื่อนึกขึ้นได้ถึงเรื่องเมื่อวาน
            " อืม...อะไรเหรอครับ..."  พี่เจสบอก  แล้วก็หอมแก้มผมอีก
            " ก็...พี่แป้งอ่ะครับ...คือ..."  ผมกำลังจะถามแต่ก็เริ่มไม่ถูกว่าจะถามยังไงดี  แล้วพี่เจส เอานิ้วมาแตะปากผม
            " ไม่ต้องพูดหรอกครับ...พี่รู้ว่ามะนาวจะถามอะไรพี่...เอาง่ายๆ พี่แป้งของมะนาวเป็นคนดี  พี่เค้าแค่จะพามะนาวมาเที่ยวจริงๆ แต่พอพี่จะตามมาหา........"  พี่เจสหยุดพูดไปสักครู่
            " อะไรต่อครับ..."  ผมอดใจถามไม่ได้
            " ไอ้แป้งก็คงจะเห็นว่าพี่รักมะนาวจริงๆ เลยเปลี่ยนแผน บอกให้พี่มาหามะนาวที่นี่แทน...ไอ้แป้งมันยอมรับเรื่องของเรา
แล้ว..."  พี่เจสพูดแล้วหันมามองผมยิ้มๆ
            " แล้ว..แล้วพี่เจสรู้ได้ยังไงว่าพี่แป้งกับมะนาวอยู่ที่นี่อ่ะครับ...ก็พี่แป้งบอกว่าติดต่อกับพี่เจสไม่ได้นี่ครับ..."  ผมยังคงสงสัยอีก
            " เอ๊ะ...หรือว่าพี่แป้งแกล้งหลอกมะนาว...ใช่หรือเปล่าคร้าบ..."  ผมถามต่อเมื่อคิดได้
            " ก็คงจะอย่างนั้นนั่นแหละ...แป้งมันไม่อยากให้มะนาวรู้น่ะ..."  พี่เจสบอกผม
            " โห...นี่ก็แกล้งหลอกมะนาวกันน่ะสิ...พี่เจสอีกคน..รู้ไหมว่ามะนาวเป็นห่วงพี่เจสมากขนาดไหน ...พี่แป้งบอกติดต่อไม่ได้ด้วยอ่ะ...โกรธแล้ว...คนชอบหลอกมะนาว..."  ผมโกรธทำหน้างอ
            " โอ๋...ขอโทษคร้าบ...อย่าโกรธพี่เลยน้า...ต่อไปพี่ไม่ทำอย่างนี้อีกแล้ว...อย่าโกรธพี่เลยนะคร้าบ..."  พี่เจสง้อผม และบอกขอโทษผม
            " พี่สัญญาก่อนนะ...ว่าพี่จะไม่หลอกมะนาวอีก..."  ผมบอกพี่เจส
            " ครับพี่สัญญาว่าจะไม่ทำอีกครับ...ดีกันแล้วนะ..."  พี่เจสง้อผม
            " ก็ได้คร้าบ...มะนาวไม่โกรธพี่เจสกะพี่แป้งหรอกคร้าบ...มะนาวแกล้งพี่เล่นอ่ะคร้าบ...ฮะฮะ.."  ผมพูดแล้วก็หัวเราะ
            " แน่ะ...ร้ายนักนะเราน่ะ..."  พี่เจสเอามือขึ้นมาขยี้หัวผมเล่น...
            " แฮะ..แฮะ...ก็ต้องมีบ้างสิคร้าบ...ไม่งั้นก็โดนพี่แกล้งอยู่ตลอดอ่ะจิคร้าบ..."  ผมบอก
            " ฮะ..ฮะ..ฮะ..."  ผมทั้งผมกับพี่เจสก็มองหน้ากันแล้วก็หัวเราะด้วยกัน
            " มะนาว...พี่มีความสุขมากเลยครับ..."  พี่เจสบอกผม
            " มะนาวก็มีความสุขมากเหมือนกันคร้าบ...."  ผมก็บอกพี่เจส
            " ต่อไป พี่สัญญาว่าเราสองคนจะมีความสุขแบบนี้ตลอดไปครับ..."  พี่เจสพูด
            " คร้าบ....รักพี่เจสคร้าบ..."  ผมบอก
            " พี่ก็รักมะนาวมากครับ..."  พี่เจสพูด...แล้วผมกับพี่เจสก็ยิ้มให้กัน
             วันนั้นทั้งวันพี่เจสกับผมก็ไม่ได้ออกไปไหน...นั่งเล่นนอนเล่นกันอยู่บนเตียงนอน..คุยกันเรื่องต่างๆ ทำความรู้จักกัน ในเรื่องที่ไม่รู้ ทั้งเรื่องครอบครัว  ทั้งเรื่องชีวิตที่ผ่านมา...เราสัญญากันไว้ว่า จะบอกเรื่องต่างๆทุกเรื่องไม่มีปิดบัง ไม่มีการโกหกกัน...พี่เจสบอกว่าเราต้องไว้เนื้อเชื่อใจกันเพราะอย่างนั้น มีเรื่องอะไรก็ต้องคุยกัน  อย่าเก็บไว้คิดคนเดียว  เราต้องแก้ปัญหาที่มีเข้ามาด้วยกัน...เรื่องต่างๆ
เราก็จะผ่านมันไปได้...
             หลายวันต่อจากนั้น พี่เจสก็ขับรถพาผมเที่ยวไปเรื่อยๆ....เราสองคนมีความสุขกันมากๆ...... ...พี่เจสบอกว่าจะหาเวลาพาผมมาเที่ยวบ่อยๆหรือถ้าผมอยากมาก็ให้บอก  พี่เค้าจะพาผมมา... ....แล้วเราก็ ็กลับบ้านกัน...........
               หลังจากที่กลับมาบ้าน....พี่เจสก็บอกผมว่า จะไปหาพ่อกับแม่ของผม เพื่อจะบอกพวกท่านว่า พี่เค้ารักผม ให้ท่านเข้าใจ  
แต่เรื่องนี้ ผม และพี่มะยมห้ามไว้ก่อน ยังไม่ให้พี่เจสไปพูด เพราะรู้ว่า พ่อของผมจะไม่ยอมรับเรื่องนี้แน่ พ่อผมดุมาก และก็หัวโบราณ
แต่ทางแม่ของผม ท่านพอจะเข้าใจได้ง่ายกว่า ผมรู้ว่าแม่รักผมมาก ท่านก็คงไม่ว่าอะไรผม  พี่มะยมบอกว่าให้พี่เจสรออีกหน่อยก่อน
แล้วพี่มะยมจะคอยช่วยอีกทาง
               ไม่นานจากนั้น ยังไม่ทันที่พี่เจสจะได้คุยกับพ่อของผม  ท่านก็มาเสียกระทันหัน จากอาการป่วย ท่านสุขภาพไม่ดีมานานจากการที่สุบบุหรี่จัด และก็กินเหล้ามาก  เพราะท่านมีสังคมที่ต้องพบเจอคนมากมาย  ผมเสียใจมากร้องไห้ตลอด เพราะไม่ได้คิดว่าท่านจะมาจากไปเร็วอย่างนี้  ตลอดเวลาที่จัดงานศพ พี่เจสก็จะ คอยดูแลเรื่องงาน แบ่งเบาพี่มะยมไปได้มาก แม่ของผมเสียใจมาก ท่านยังทำใจไม่ได้ ผมก็ต้องคอยปลอบโยนท่าน  ทั้งๆที่ผมก็เป็นเหมือนแม่ของผม
               งานศพผ่านไปหลายเดือน แม่ของผมก็เริ่มทำใจได้  พี่มะยมบอกว่าโอกาสเหมาะดีแล้ว ให้พี่เจสไปบอก แม่เรื่องของผม  พี่เจสก็ไป โดยมีพี่มะยมคอยช่วยพูดด้วย   แม่ขอคุยกับผมสองคน  แม่ถามผมว่าผมรักพี่เจสจริง หรือเปล่า ผมก็ตอบแม่ว่าผมรักพี่เจสมาก
แม่โกรธมะนาวหรือเปล่า  แม่มองผมเงียบๆพักใหญ่โดยไม่พูดไม่ยิ้มให้ผมเลย  ตอนนั้นผมกลัวมาก แต่แล้วในที่สุด แม่ก็ยิ้มให้ผม
แล้วดึงผมไปกอด  แม่บอกกับผมว่า แม่รักผมมาก ถึงแม้ว่าผมจะเป็นอย่างไร แม่ก็รักผม แค่ให้ผมเป็นคนดี และมีความสุขกับสิ่งที่ผมเลือก แค่นี้แม่ก็ดีใจแล้ว  ผมก้มลงกราบแม่แม่ดึงผมให้ลุกขึ้น แล้วผมก็กอดแม่ร้องไห้ แม่ก็เอามือลูบหัวผม  และก็บอกว่า
" อย่าร้องไห้เลยนะ ไอ้เจ้าขี้แง แม่รักมะนาวนะ "
แล้วแม่ก็บอกให้ผมไปเรียกพี่เจสให้เข้ามาหา
บทที่ 65
                พอพี่เจสเข้ามา แม่ก็เรียกให้พี่เจสกับผมมานั่งตรงหน้าท่าน  ผมกับพี่เจสก็เดินไปแล้วก็นั่งลง ตรงข้ามที่แม่นั่งอยู่  ผมเงยหน้ามองแม่ก็เห็นแม่มองดูอยู่
               " เจส...เจสแน่ใจแล้วใช่ไหมกับลูกของแม่น่ะ..."  แม่ของผมถามพี่เจส
               " ครับ...ผมแน่ใจครับ..."  พี่เจสตอบแม่ของผม
               " ลูกของแม่มันดื้อ  มันขี้งอน แล้วก็มีความเป็นเด็กอยู่ในตัวเองสูงมาก นาวมันถูกตามใจมาตั้งแต่เล็ก  เพราะมีคนมารักมันเยอะ แล้วเจสคิดว่าจะสู้รบกันนาวมันไหวเหรอ  เจสไม่ลองคิดด ให้แน่ใจอีกครั้งเหรอ...ตอนนี้ยังมีโอกาส ยังเปลี่ยนใจทันนะ..."  ผมหันไปมองหน้าแม่ของผม ว่าทำไมแม่ต้องพูดอย่างนี้ด้วย  ก็เห็นแม่มองผมกับพี่เจสอยู่
               " ที่จริงแม่ก็ไม่ได้ห้ามอะไรเราสองคนหรอกนะ  แม่รู้ว่าเรื่องแบบนี้สำหรับคนทั่วไปมันเป็นสิ่งที่แปลก  แต่สำหรับแม่แล้ว  
แม่แค่ต้องการให้ลูกๆของแม่มีความสุข เป็นคนดีเท่านั้นเอง แม่รู้ว่าเรื่อง ความรักมันเป็นสิ่ง ที่คาดเดาอะไรไม่ได้  แล้วยิ่งเรื่องอย่างนี้ด้วยแล้ว มันยิ่งลำบากมากขึ้นไปอีก  "  แม่ผมพูดต่ออีก  พูดจบก็มองผมกับพี่เจสอีกครู่ใหญ่   เหมือนว่ากำลังตัดสินใจอะไรบางอย่างแล้วแม่ก็ถามพี่เจสอีกครั้ง
               " แม่ขอถามอีกข้อหนึ่ง....เจสรักลูกของแม่ขนาดไหน "  แม่ถามพี่เจส  
               " ผมก็ไม่รู้ว่า รักแค่ไหน แต่ที่รู้คือผมรักลูกของแม่หมดใจ รักอย่างที่ชีวิตทั้งชีวิตให้ลูกของแม่ได้ "  พี่เจสบอกแม่ของผมอย่างนี้ เป็นคำพูดที่ไม่ยาว แต่ในคำพูดนั้นมันก็บ่งบอกทุกๆอย่างได้หมด
               แม่ได้ยินที่พี่เจสพูดจบก็มองและก็ยิ้มให้ และก็บอกพี่เจสให้ดูแลผมอย่างดี รักผมมากๆ ให้เหมือนที่แม่ดูแลและก็รักผม  พี่เจสก็บอกกับแม่ว่า พี่เค้าสัญญาว่าจะดูแลผมอย่างดี จะรักผมให้เหมือนที่แม่รักผม  ตอนนั้นผมได้ฟังแล้วก็ร้องไห้ หันไปมองแม่ก็เห็นแม่นํ้าตาไหล แล้วแม่ก็เอามือลูบหัวทั้งพี่เจสและก็ผมด้วย แม่บอกว่า  
               " ขอให้มีความสุขมากๆนะ แล้วก็รักกันมากๆนะลูก  "  แม่บอกพี่เจส กับผม
               " ครับ...แม่..."  พี่เจสรับคำพูดที่แม่บอก
               " ครับ...มะนาวรักแม่คร้าบ..."  ผมพูดตามบ้าง  
               แล้ว พี่เจสก็ก้มลงไปกราบแม่  ผมเห็นก็ร้องไห้อีก แม่ดึงพี่เจสขึ้นมา ผมก็เห็นพี่เจสนํ้าตาไหลเหมือนกัน แม่เอามือเช็ดนํ้าตาให้พี่เจส และก็ผมด้วย แม่ยิ้มให้ ผมกับพี่เจส...แล้วพี่เจสก็พูดอะไรบางอย่างกับแม่ของผม
               " แม่ครับ...ผมขออนุญาติอะไรกับแม่สักอย่างได้ไหมครับ.."  พี่เจสบอกแม่ของผม
               " ได้สิ...อะไรเหรอ..."  แม่ถามกลับ
               " คือ...ผมขออนุญาติแม่ให้ผมพานาวไปอยู่ด้วยกันกับผมได้หรือเปล่าครับ..."  พี่เจสบอกแม่แล้วก็จ้องมองแม่ โดยที่ไม่ยอมหลบสายตาของแม่ที่มองมาเลย  แม่ก็เงียบไปสักพัก
               " อืม...แม่อนุญาติ แต่เจสต้องถามเจ้าตัวเอาเองนะแต่แม่ว่าไม่ต้องถามก็รู้คำตอบแล้วล่ะ..."  แม่พูดจบก็หันมายิ้มให้ผมซึ่งตอนนั้นผมอายจนหน้าแดงแล้ว ก็เขินแม่แหละครับที่รู้ใจของลูกตัวเองว่าเป็นอย่างไร

GBOMK

ขอบคุนคับ

gigusa

ขอบคุนมากครับ

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

nattan010

ขอบคุณครับ

cokebundit

ขอบคุนมากครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

minone

ขอบคุนคับ

Yhoon

กรี๊ดๆๆๆๆ สลบแป๊บ

pt200

ขอบคุณครับ

4_NAY

จบด้วยดี

pearl9845

ขอบคุนมากคับ