โลกกว้างไป หรือ ใจแคบ

nokky

เคยรู้สึกมั้ยว่า ..

ขณะที่เราเดินเข้าหา บางคนกลับกำลังเดินหนี

กับบางคนเรากำลังเดินหนี บางคนกลับเดินตาม...

กับบางคนเราก็ต้องการระยะห่างประมาณหนึ่ง ไม่ต้องใกล้มาก  แต่ไม่ต้องการห่างหายไปไหน..

ขณะที่บางคนวิ่งตาม

ล้มลุกคลุกคลานและเจ็บปวดกับระยะห่างของอีกคนที่ทิ้งไว้ตรงหน้า

และขณะเดียวกันกับที่อีกคนก็วิ่งหนี

โดยไม่คิดจะหันกลับมามองความเจ็บปวดของอีกคน

อะไรก็เกิดขึ้นได้ กับความรู้สึกคน..

เหนื่อยแสนเหนื่อย ล้าแสนล้า แต่สุดท้ายก็ยังพยายาม

พยายามที่จะยื้อยุดฉุดดึงอยู่เช่นนั้น

บางคนปล่อยความรู้สึกของอีกคนไว้ บนความห่าง ห่างจนลับตา ..

ไม่เคยหันกลับมามองหรือรับรู้ความเป็นไปของอีกคน ..  ไม่เคยรับรู้ว่า

ระยะห่างที่เขาทิ้งไว้อีกคนมันสร้างความเจ็บปวดได้ประมาณไหน

แต่ก็มีบางคนที่เหนื่อยล้ากับระยะห่างที่พยายามรักษาไว้เพียงแค่นั้น

ไม่ต้องห่างไป แต่ เข้าใกล้กว่านี้ไม่ได้ ..

ต้องการเพียงเส้นขนานที่ไม่มีทางมาบรรจบ ....

การทำลายระยะห่างของคนสองคนอาจไม่ใช่เรื่องยาก

แต่ก็ไม่ได้ง่ายดายนักสำหรับอีกหลาย ๆ คน...

บางคนพยายามมาเกือบทั้งชีวิต..

ระยะห่างที่ว่าก็ยังคงห่างอยู่เช่นเดิม..

ขณะที่บางคนอยู่นิ่ง ๆ ไม่วิ่งหนี ไม่วิ่งตาม

ปล่อยทุกอย่าง! ให้เป็นหน้าที่ของเวลา

ไม่เรียกร้องให้เกิดความคาดหวัง

ไม่ปล่อยละเลยจนเหมือนชาเฉย...

ระยะห่างนั้นกลับขยับเข้ามาใกล้ราวปฏิหารย์..

วันหนึ่งอาจรู้สึกว่าความพยายามมิได้ไร้ค่า

ร้องขอสำหรับคนที่กำลังเดินหนี ให้หันกลับมามองความรู้สึกของอีกคนบ้าง

เพราะบางทีอาจจะสูญเสียอะไรดี ๆ ไปเพราะระยะห่างที่ทิ้งไว้ให้อีกคน

เห็นใจกับการรักษาระยะห่างให้คงที่สำหรับบางคน

เพราะบางทีมันก็ทรมานมากกว่า การพยายามเดินเข้าใกล้หรือห่างหนี..เสียอีก..

เคยนึกย้อนกลับมามอง ระยะห่าง

ของคุณกับผู้คนรอบตัวกันบ้างไหม..

เคยรู้สึกมั้ยว่า บางที ความห่างไกล กับ ระยะห่างของความรู้สึก

กลับเป็นตัวแปรผกผันกัน

เคยรู้สึกได้ถึงระยะห่างทั้งที่ตัวอยู่ใกล้ ๆ

หรือรู้สึกใกล้กันแล้วทางความรู้สึกทั้งที่ตัวอยู่แสนไกล กันบ้างไหม.???

เคยคิดกันบ้างมั้ยว่า ระหว่างคนพยายามเดินหนี คนที่พยายามเดินตาม

และคนที่พยายามยังไงระยะห่างกลับ! เท่าเดิม คนไหนเจ็บปวดไปกว่ากัน ...

อาจเป็นเพราะ .... โลกกว้างเกินไป

หรือไม่ .... หัวใจเราแคบเกิน

tumkrabi

ขอบคุณครับผม