++ " กว่าจะรักกันได้ของไอ้มะนาว "++ #38 ภาคสอง

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
" รักมากครับ....รักมากที่สุดด้วย "  พี่เจสตอบแล้วหันมายิ้มให้ผมด้วย
" ฮิ๊ว"  เสียงโห่ดังลั่นร้านเลยอ่ะคร้าบจากหนุ่มๆ แล้วก็สาวๆ
" เฮ๊ย...พวกมึงดูสิวะ ไอ้มะนาวมันนั่งหน้าแดงแจ๋เลยว่ะ....ฮ่าฮ่า..."  ไอ้นิคมันพูดชวนเพื่อนๆให้หันมามองผม
" ไอ้พวกบ้านี่  รู้ว่ากูอายแล้วยังมาแซวกูอยู่ได้...เอ่อ...พี่เจสคร้าบ...ขอมะนาวพูดไม่เพราะนิดนึงนะคร้าบ." ผมพูดต่อว่า
ไอ้เพื่อนบ้าๆออกไปก่อนที่นึกขึ้นได้ก็เลยหันกลับมาขอพี่เจส
" .................... "  พี่เจสไม่ตอบแต่พยักหน้าให้ผมแทน
" โห..จะพูดก็ต้องขออีกว่ะ.."  ไอ้บอมป์พูดแหย่กวนประสาทผม รู้สึกเริ่มไม่อยากคุยกับพวกเพื่อนๆแล้วน่ะครับคอยแต่ที่จะถูกแซวอยู่ตลอด
" ก็แล้วมันทำไมล่ะ....เรื่องของกู แล้วมึงจะมายุ่งทำไม " ผมหันกลับไปว่ามัน
แต่ไหนแต่ไรมา   ผมก็พูดเพราะเป็นปกตินิสัยของผม   แต่เมื่อเวลาที่อยู่ต่อหน้า กับ ไอ้พวกเพื่อนๆของผม โดยเฉพาะพวกเพื่อนผู้ชาย  ผมต้องพูดไม่เพราะแบบนี้กับพวกมัน  ก็คำแต่ละคำที่เวลามันพูดคุยกัน   ก็เป็นแบบนี้อ่ะครับ  นี่ผมแค่เรียกกูๆมึงๆ  
แค่นั้นก็เพื่อไม่รู้สึกแปลกแตกต่างจากพวกมันทั้งหลายเท่านั้นเองน่ะครับ  
แต่บางทีพวกมันก็พูดลํ้าเส้น  ก้าวก่ายมากเกินไป จนผมรู้สึกเหมือนถูกต้อน ถูกพูดแกล้งแหย่เล่น เพื่อเห็นเป็นเรื่องสนุก
ขำขันของพวกมัน จนผมทนไม่ได้  ผมรู้ว่ามีเพื่อนบางคนอาจจะรับเรื่องนี้ไม่ได้  ผมก็เข้าใจนะ เรื่องแบบนี้มันก็ไม่ใช่เรื่องปกติสำหรับคนทั่วไป ผู้ชาย 2 คนรักกัน อยู่ด้วยกัน ผมห้ามไม่ให้พวกเขาคิดเข้าใจได้  แต่พวกเค้าก็ไม่น่าจะพูดออกมานี่นะ
" กูไม่ได้ยุ่งโว๊ย  แค่แหย่มึงเล่นนิดหน่อยมึงโกรธกูเหรอวะ ถ้างั้นกูไม่แซวแหย่มึงก็ได้ว่ะ..."  ไอ้บอมป์พูดหน้าสลดลงมา
นิดนึง
" เฮ๊ยป่าว...กูไม่ได้ว่าอะไรมึง  เอ่อ...กูแค่อายพวกมึงนี่หว่า "  ผมบอกมัน ทั้งๆที่เมื่อสักครู่ผมก็เริ่มจะโกรธมันจริงๆแต่นี่ล่ะ นิสัยอีกข้อนึงของผม  คือผมกลัวคนอื่นจะโกรธผม  ก็เลยกลายเป็นว่าผมต้องพูดง้อมันแทน ทั้งๆที่ผมเองก็ไม่ได้ทำอะไรผิดสักนิด....
" ฮ่าฮ่า....ไอ้มะนาวเอ๊ย...ก็เหมือนเดิมทุกที มึงเคยโกรธใครมั่งหรือเปล่าวะ.."  ไอ้ที เพื่อนอีกคนพูด
" อ้าว...แล้วทำไมล่ะ  "  ผมก็งง กับที่ไอ้ทีมันพูด
" ฮ่าฮ่า...มึงรุ้มั๊ย ไอ้บอมป์มันแค่พูดแหย่มึง แล้วจะดูว่ามึงจะเป็นเหมือนเดิมหรือเปล่า  ก็พวกมันพนันกันว่าถ้า ไอ้บอมป์พูดแล้วทำแบบนี้ มึงจะโกรธมันมั๊ย "  ไอ้ทีมันหัวเราะ แล้วก็พูดบอกผม
" โห..ไอ้บ้าเอ๊ย..พวกมึงนี่ถึงกับพนันกันเลยเหรอวะ...เห็นเรื่องกูเป็นเรื่องขำกันนักใช่มั๊ย...งั้นกูกลับก็ได้  ชอบพูดแหย่กูกันนัก.......
พี่เจสคร้าบ.กลับบ้านกันเถอะคร้าบ...นาวไม่อยากอยู่นี่แล้วอ่ะ.."  พูดว่าพวกมัน เพราะรู้สึกโกรธพวกมันกันมาก  ที่เห็นเป็นเรื่องที่เอามาแหย่เล่น  แล้วผมก็หันมาลุกขึ้นยืนบอกกับพี่เจสให้กลับบ้าน  ผมเกิดอาการทั้งโกรธ ทั้งงอน  เห็นพี่เจสหน้า
เหรอหราที่ผมชวนพี่เค้ากลับดื้อๆแบบนี้
" เฮ๊ย...ไอ้มะนาว พวกกูแค่แกล้งมึงเอง  มึงอย่าโกรธสิวะ  "  เสียงไอ้ที มันบอกผม รวมทั้งเพื่อนๆคนอื่นๆด้วย ทั้งหญิง ทั้ง ชาย  
" ไม่เอา กูจะกลับแล้ว.... "  ผมบอกพวกมัน
แล้วผมก็จะออกเดิน พี่เจสก็ลุกขึ้นตามผมด้วย แต่ก็ออกไปไหนไม่ได้ ก็เพื่อน 3 คนของผม มันกั้นผม ไม่ให้เดินออกไป  
ดูพวกมันก็หน้าซีดไปเลยเหมือนกัน  มันคงไม่คิดว่าผมจะโกรธมันขนาดนี้
" มึงมากั้นกูไว้ทำไม  ก็พวกมึงไม่ชอบกูที่เป็นแบบนี้ไม่ใช่เหรอ   กูก็จะกลับแล้วไง จะได้ไม่ไปขวางหูขวางตาของพวกมึงน่ะ..."  ผมพูดกับมัน น้อยใจอ่ะคับ
" เอ่อ..พวกกูขอโทษมึงแล้วกันว่ะ..ไม่คิดว่ามึงจะเป็นแบบนี้  " ไอ้พวกเพื่อนๆทั้งสามคนของผมมันทำหน้าซึมมองหน้า ผมกับพี่เจส แล้วก็พูด
" ไม่...กูจะกลับ..."  ผมบอก รู้สึกถึงมือของผมที่ถูกพี่เจสดึงไว้  ผมก็หันไปมองหน้าพี่เจส แล้วอมยิ้มนิดๆ  ผมคิดว่าพี่เจสคงรู้ว่าคืออะไร
" มึงนี่...ใจเย็นๆสิวะ  อย่าโมโหหน่อยเลยว่ะ เรื่องมันก็แค่นิดเดียวเอง "  เพื่อนในกลุ่มก็พูดง้อผมอีก
" ไม่เอา กูจะกลับแล้ว "  ผมไม่ยอมคับ  แล้วก็ดึงมือพี่เจสให้เดินตามผม  พี่เค้าก็เดินตามอย่างว่าง่าย
" เฮ๊ย....เดี๋ยวก่อนสิวะ....น่าอย่างอนเลยโว๊ย แต่ก่อนมึงก็ไม่เห็นจะงอนแบบนี้นี่หว่า  สงสัยพอมีแฟนมึงก็กลายเป็นคนขี้งอนขึ้นมา "  
ไอ้ทีมันพูด พวกมันไม่รู้อะไรเองนี่หว่า แต่ก่อนผมก็งอนแบบนี้แหล่ะ แต่ผมไม่ได้แสดงอาการว่างอนแบบนี้น่ะครับ  ได้แต่เก็บในใจ ก็กลัวว่ามันจะรู้อ่ะคับ  แต่ตอนนี้สบายมากคร้าบเรื่องนี้
" กูบอกว่ากูจะกลับ.."  ผมบอกเสียงดังขึ้น ก็รู้แหล่ะครับว่าตรงที่นั่งนี่อยู่แยกออกมานอกร้าน มีซุ้มแยกเป็นส่วนตัวห่างออกมาจากซุ้มอื่นๆพอสมควร
" ขอโทษอีกทีแล้วกัน  มึงจะให้พวกกูทำยังไง ถึงจะหายงอนวะ...ยอมทุกอย่างด้วยเอ้า..."  ไอ้นิคพูดบ้าง  คนอื่นก็พยักหน้าตาม
" เหรอ...จริงนะ งั้นมึงห้ามคืนคำนะโว๊ย.... " ผมหันไปมองพวกมันทันที  ยิ้มในใจ พวกมึงหลงกลกูแล้ว...คิกคิก...
" เออ....ยอมจริงๆ.....มึงจะให้พวกกูทำยังไงล่ะวะ  "  พวกมันพูดอย่างยอมรับ
" ฮ่าฮ่า.....กูอยากได้ยินคำนั้นแหล่ะ....ฮ่าฮ่า....พวกมึงเลี้ยงกูก็แล้วกัน....."  ผมพูดไปหัวเราะไป
" อะไรวะ  "  เพื่อนคนนึงพูดแบบงงๆอ่ะคับ
" หึหึ...น้องโดนไอ้นาวมันแกล้งคืนแล้วแหล่ะครับ  "  พี่เจสพูดขำๆบอกเพื่อนๆของผม
" อ้าวนี่ มึงแกล้งโกรธพวกกูเหรอวะ  ไอ้แสบนี่  มึงนะมึง โดนซะเปื่อยสนิทเลย  "  ไอ้นิคพูดบ่นๆรวมทั้ง ไอ้บอมป์ไอ้ที ด้วย
" ฮ่าฮ่า...."  แล้วเพื่อนๆมันก็หัวเราะขำกันกับไอ้ สามคนนี้ที่มันเริ่มกันก่อน
ผมมองไอ้สามคนนี้ แล้วก็ขำกับท่าทีของมันที่ถูกผมแกล้งอำซะไม่เหลือดีเลยอ่ะคับ  ก็มันแกล้งผมก่อนนี่คร้าบ  ผมยังไม่ได้ไปทำอะไรมันเลยน้า.....
แล้วพอทุกอย่างยุติดีแล้ว  ผมกับพี่เจสรวมทั้งเพื่อนๆทุกคนก็กลับมานั่งคุยกันที่โต๊ะเหมือนเดิม  โดยที่ผมเองก็ต้องมานั่งที่หว่างขาพี่เจสเหมือนเดิม ทั้งๆที่มีที่ว่างเพิ่มให้นั่งแล้วก็ตาม  พี่เจสบอกว่าอยากให้ผมนั่งแบบนี่นี่คับ ก็เลยไม่มีใครกล้าขัดพี่เค้า  แต่ผมก็ชอบด้วยแหล่ะครับ....คิกคิก....
แล้วหัวข้อที่คุยกันก็ยังคงไม่พ้นเรื่องของผม กับพี่เจสอยู่ดี  แทบจะไม่ได้คุยกันเรื่องอื่นๆเลย  แล้วผมก็สังเกตุได้คือนายยู หายออกไปเลยครับ  ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่านายยูออกไปตั้งแต่เมื่อไหร่  จะถามใครก็ไม่ได้เหมือนกัน ก็คนที่นั่งกอดผมนี่ไงคับ  รู้อยู่ว่าหวงผมมากขนาดไหน  แต่ผมก็ปล่อยมันไปแหล่ะครับ  ผมไม่ได้รู้สึกอะไรกับมันตั้งนานแล้วอ่ะคับ.........
คืนนั้นงานเลี้ยงร้างลากันก็เกือบตี 2  ก่อนจะแยกกันกลับบ้านใครบ้านมัน  เพื่อนผู้หญิงของผมขอพี่เจสดึงผมไปคุยแต่ละคนต่างชมพี่เจสกันทุกคน แล้วก็บอกว่าผมโชคดีมากแล้วที่ได้เจอ แล้วก็รักกันกับพี่เจส  ทุกๆคนบอกอิจฉาผมบอกว่าผมเป็นผู้ชายแล้วทำไมถึงมีชีวิตคู่ที่ดีมากขนาดนี้  
บางคนก็ถามผมว่าทำยังไงพี่เจสถึงรักผมมากขนาดนี้  ผมเองก็ตอบไม่ถูกหรอกครับ เรื่องนี้อ่ะ....ผมเองก็ไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย....
พอไม่ตอบมันก็ถามผมอยู่นั่นแหล่ะครับ  ผมก็เลยบอกมันไปว่า ไม่มีอะไรมาก อยากให้เค้ารักเรา เราก็ต้องรักเค้าให้มากๆอ่ะครับ...ผมก็ไม่รู้ว่าแค่นี้จะพอหรือเปล่า........
หลังจากที่เพื่อนผู้หญิงคุยกับผมเสร็จแล้ว ก็พาผมกลับไปส่งให้พี่เจส ซึ่งก็กำลังถูกเพื่อนผู้ชายของผมรุมล้อมคุยกันอยู่  ผมไม่รู้หรอกครับว่าคุยอะไรกัน  มารู้ก็ตอนที่กลับเข้ามานั่งอยู่ในรถแล้วอ่ะครับ ว่าที่เพื่อนผุ้ชายมันคุยอะไรกันกับพี่เจส
" พี่คร้าบ...ไอ้พวกนั้นมันคุยอะไรกันกับพี่อ่ะคร้าบ..."  ผมถาม ด้วยความอยากรู้มาก
" อ๋อ...พวกเพื่อนนาวเหรอครับ...ก็ไม่มีอะไรมากหรอกครับ..." พี่เจสบอกผม
" แล้วมันอะไรอ่ะคร้าบ...บอกนาวหน่อยจิคร้าบ.."  ผมอ้อนถามพี่เจสต่ออีก
" ฮ่าฮ่า....ก็มันบอกวิธีปราบนาวน่ะครับ..."  พี่เจสบอกผม
" ปราบยังไงเหรอครับ...บอกน้า....นาวอยากรู้คร้าบ..."  ผมบอก
" ตอนนี้เหรอ...อืม....."  พี่เจสบอกผมแค่นั้น แล้วทำท่าหยุดคิด
" บอกตอนนี้เลยจิ..."  ผมพูดคะยั้นคะยอให้พี่เจสบอกผมให้ได้
" อืม....พี่ว่าเดี๋ยวกลับไปถึงบ้านก่อนแล้วกัน  บอกตอนนี้ไม่ได้มันต้องพูดกันนานน่ะครับ....หึหึ..."  พี่เจสพูด  แต่ไอ้หัวเราะ..หึหึ... นี่อ่ะ มันน่าสงสัยซะจริงๆ...
" ก็ได้คร้าบ...งั้นกลับบ้านแล้วพี่ต้องบอกนาวน้า  นาวจะได้รู้ด้วยไงคร้าบ..."  ผมบอก  แล้วก็ไม่ถามอะไรอีก
ไม่กี่นาทีก็ถึงบ้าน  ผมก็เปิดฉากถามทันที  แต่พี่เจสบอกให้อาบนํ้าให้ตัวสะอาดเรียบร้อยก่อน เดี๋ยวค่อยบอกให้ผมรู้   พอพี่เจสพูดจบผมก็ตั้งท่าจะอาบนํ้าทันที แต่พี่เจสบอกว่าถ้าอยากรู้เร็วๆ ก็ให้พี่เจสอาบนํ้าด้วยกันกับผม   อาบกันไม่นานหรอกคร้าบ  ก็เสร็จเรียบร้อย....พอมานอนกันอยู่บนที่นอน  ผมก็ถามพี่เจสทันทีว่าคุยอะไรกัน  แล้วคำตอบที่ผมได้รับเพราะความอยากรู้ก็มาถึงบางอ้อ......
" คุยกันเรื่องอะไรครับ..."  ผมถาม
" ก็เรื่องนี้ไงครับ....เรื่องบนเตียงไงคร้าบ...ฮ่าฮ่า.."  พี่เจสบอกผม พร้อมกับไฟหัวเตียงที่ถูกปิดลงอย่างรวดเร็ว...แฮะแฮะ....ตอนแรกนี่ผมไม่ชอบเพื่อน  แต่ตอนนี้ผมร้ากพวกมันมากเลยคร้าบ....คิกคิก......
ตอนพิเศษ 3.......พ่อค้าขายของทอด.....
ผมกลับมาที่บ้านเกิดของผม  เมืองที่ติดกับชายฝั่งทะเลทางภาคตะวันออกนั่นแหล่ะครับ  พอดีพี่เจสต้องมาทำธุระเรื่องงานของบริษัทที่จังหวัดหนึ่งติดกับจังหวัดบ้านเกิดของผม  พี่เจสเลยพาผมกลับมาพักที่บ้าน    ส่วนตัวของพี่เจสเองก็จะขับรถไปทำธุระที่จังหวัดนั้น  
แต่บางครั้งผมก็ไปด้วย  แต่ไม่ใช่วันนี้.....
ตอนเย็นผมก็รู้สึกเบื่อๆ ก็เลยคิดจะออกไปตลาดเพื่อซื้อของใช้  รวมทั้งซื้อของสด ของแห้งกลับมาไว้ที่บ้านด้วย  เพื่อที่จะเอาไปทำอาหารสำหรับพี่เจสเอง  แล้วก็ผมเองด้วย  
" ขอโทษคร้าบ.....ขอเอารถเข้าไปจอดหน่อยคร้าบ..."  ผมพูดไปยิ้มไปให้แก่เด็กหนุ่มสาววัยเรียน 5 คนที่ยืนขวางทางที่จอดรถมอเตอร์ไซด์อยู่
" ................................ "  หนุ่มสาวทั้งหมดหันมามองผม แล้วถอยหลบให้ผมเอารถเข้าไปจอดโดยที่ไม่มีใครพูดอะไรสักคำออกมา
ผมก็เอารถเข้าไปจอดตรงที่ว่างนั้น  ที่ตรงนี้เวลาที่มาตลาด ผมก็มักจะมาจอดรถบริเวณหน้าร้านขายของทอด
ซึ่งมีป้าหน้าตาใจดียืนเรียกคนเดินไปมาให้หันมาแวะซื้อของๆแก  ผมเองมาทีไรก็อดแวะซื้อของทอดของป้าคนนี้ไม่ได้สักที   
ผมถอดหมวกกันน็อคออกพร้อมกับล็อคคอเรียบร้อย  ก็เดินออกมาพร้อมกับที่รู้สึกเหมือนว่ามีคนมองผมอยู่ พอหันไปก็พบกับเด็กกลุ่มนั้นมองผมอยู่จริงๆ  แล้วก็พูดคุยกันซุบซิบด้วย  แต่ผมก็ยิ้มให้พวกเค้ากัน   แล้วผมก็เดินหายเข้าไปในหมู่คนที่กำลังเลือกซื้อของอยู่ในตลาด
ผมเลือกซื้อของสด เข้าร้านนั้นออกร้านนี้  ได้ของมาเต็มทั้งสองมือทั้งผัก ทั้งเนื้อสัตว์ โดยเฉพาะพวกปลา  ที่บ้านของผมทั้งบ้านเลยจะชอบอาหารที่ทำด้วยปลาเป็นพิเศษ  อาจจะเป็นเพราะที่บ้านของผมอยู่ใกล้กับแม่นํ้าที่อยู่ติดกับทะเล  พวกปลาที่เอามาขายกันก็จะเป็นของสดๆ  ไม่ใช่แช่แข็งเหมือนในกรุงเทพ
พอรู้สึกหนักที่ต้องหอบหิ้วของทั้งสองมือ ก็เลยเดินกลับมาที่รถแล้วใส่ตะกร้าหน้ารถ  เสร็จแล้วก็เดินกลับเข้าไปอีกครั้ง  คราวนี้ก็รู้สึกอีกแล้วว่าเหมือนมีใครมองจ้องผมอยู่  แต่พอหันกลับไปก็ไม่เห็นมีใครที่มองผมเลย
แล้วผมก็ไม่ได้สนใจอะไรอีก เลือกซื้อของแห้ง แล้วก็ที่ขาดไม่ได้ ก็พวกผลไม้ต่างๆ ผมกับพี่เจสชอบทานผลไม้กันมาก  เลือกซื้อได้ 3 อย่างก็เดินกลับมาที่รถ  ใส่ของลงวางเรียบร้อยแล้วก็กะว่าจะกลับบ้านเลย  
แต่พอกำลังจะถอยรถออกตาก็เหลือบไปเห็นร้านขายของทอดนึกอยากกินขึ้นมาทันที ก็เลยเลื่อนรถเข้ามาจอดที่เดิมก่อนแล้วก็เดินลงไปมอง ก็เห็น ทั้งเต้าหู้ทอด  ข้าวโพด แล้วก็พวกหัวไชท้าวชุบแป้งทอด  เห็นแล้วก็เลือกไม่ถูก ดูน่ากินไปหมด  
ผมยืนคิดตัดสินใจไม่ถูก  แล้วอยู่ๆก็มีเสียงของคนขายถามผมขึ้นมา ที่มากระทุ้งหูของผม เสียงนุ่มๆ  ฟังดูดี จนผมอดเงยหน้ามองคนพูดไม่ได้  
" หวัดดีครับ...จะรับอะไรดีครับ.."  เสียงนุ่มๆดังขึ้น
" ........................."  ผมเงยหน้าขึ้นมอง ก็ต้องหน้าแดง  เพราะความรู้สึกแปลกๆ  ก็เจ้าของเสียงทักทายผมนั้น เล่นแต่งตัวแบบนั้นนี่คร้าบ
ใส่กางเกงวอร์มยาวสีกรมท่า  เอวตํ่าใต้สะดือมากจนผมกลัวว่ามันจะหลุดง่ายๆถ้าถูกใครมาแกล้งดึงลง  มองเลยขึ้นไปก็ยิ่งหายใจไม่ทั่วท้องมากกว่าเดิมอีก ก็ใส่เสื้อวอร์มไม่รูดซิป แล้วเสื้อข้างในก็ไม่มีสักชิ้น อวดแผงอกกว้างที่มีกล้ามไม่ใหญ่มาก  แต่ดูสวยพองาม  
ผมจ้องมองตาค้าง  หน้าแดงแปร๊ดด้วยความอาย  หยุดชะงักอยู่ตรงนั้นลืมไปเลยว่าจะสั่งอะไร  ไม่กล้ามองหน้าเจ้าของเสียงด้วย  จนกระทั่งมีเสียงเดิมดังขึ้นอีกครั้ง  ผมถึงบังคับตัวเองให้เงยหน้าขึ้นไปมองเจ้าของเสียง
" น้องครับ....น้องมองอะไรพี่เหรอครับ..."  พี่เจ้าของร่างกายที่ผมจ้องมองดังขึ้น
" .........อ่า....เอ่อ...... "  ผมพูดติดอ่างไปซะอย่างนั้น  ยิ่งเงยหน้าขึ้นไปมองก็ยิ่งรีบเบือนหน้าหนี ก้มไปมองของทอดที่วางอยู่ตรงหน้า ด้วยความรวดเร็ว เพราะตอนนั้นไม่รู้จะทำยังไงแล้วครับ คนอะไรทำไมหน้าตาหล่อ แถมมีเสน่ห์อะไรขนาดนี้
" อ้าว....หน้าแดงขนาดนั้น  น้องเป็นไข้หรือเปล่าครับ  "  พี่สุดหล่อถามผม  
" เอ่อ...เอ่อ...ป่าวครับ  ไม่เป็นอะไรครับ  "  ผมรีบบอกปฎิเสธทันที
" แน่ใจนะครับ   "  พี่คนขายสุดหล่อพูดขึ้น  
" จริงครับ...เอ้อ...พี่ครับ ผมเอาทุกอย่างนี่อ่ะครับ  " ผมรีบบอกออกไป เพราะต้องการจะออกไปจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด
" ได้ครับ......รอสักครู่นะครับ  "  พี่คนขายบอกผม  แล้วยิ้มให้ด้วย  ก่อนจะหยิบของออกมาตัดเป็นชิ้นพอคำ  แล้วใส่ถุง  ก่อนจะยื่นถุงส่งมาให้ผม
" เท่าไหร่ครับ...."  ผมถาม
" 60 บาทครับ..."  พี่คนขายบอกผม
" นี่ครับ......อ๊ะ....."  ผมหยิบแบงค์ 500 ส่งไปให้   พี่เค้าก็ยื่นมือมารับ แต่ระหว่างที่รับเงินนั้น พี่คนขายก็คว้ามือของผมไว้ แล้วบีบเบาๆ  ผมตกใจก็เลยชักมือกลับทันที
" มือนิ่มจังครับ  "  พี่คนขายบอกผม แล้วยิ้มให้ผม
" ........เอ่อ.............ผมไปแล้วครับ  "  ผมพูดจบก็หันหลังจะเดินออกมา แต่ก็ต้องหยุดชะงัก  แล้วหันกลับไปมองพี่คนขายอีกครั้ง
" น้องครับ...จะรีบไปไหนครับ  เงินทอนไม่เอาเหรอครับ  พี่ยังไม่ได้ให้เงินทอนของน้องเลยครับ "  พี่คนขายบอกผม
" อ่า....ครับ..."  ผมพูด  แล้วก็ยืนหน้าแดงอยู่ตรงนั้นแหล่ะครับ  เมื่อถูกพี่คนขายยักคิ้วให้  ผมอายมากครับ  ถ้าไม่ติดต้องเอาเงินทอนตั้ง 440 บาทนะ  ผมเดินออกไปนานแล้วครับ......
ไม่นานพี่คนขายก็ส่งเงินทอนส่งมาให้  ผมก็ยื่นมือออกไปรับ  แล้วก็เหมือนเดิม  ผมถูกพี่เค้าจับมืออีกครั้ง โดยที่ผมคิดว่าระวังดีแล้วนะครับ  
" อืม....นิ่มจริงๆ...."  พี่คนขายพูดพึมพำกับตัวเอง  แต่ผมก็ยังได้ยินอยู่ดีอ่ะครับ
" ผมไปแล้วครับ..."  ผมบอกแล้วก็ก้าวขาออกเดิน  แต่ก็ได้ยินเสียงถามผมดังขึ้นตามผมมา
" น้องชื่ออะไรครับ...พี่ชื่อ เต้ ครับ..."  พี่คนขายพูดขึ้น
" ................... "  ผมไม่ตอบครับ  รีบเดินมาที่รถอย่างรวดเร็ว  โดยที่พี่คนขายที่บอกว่าชื่อ เต้ เดินตามมาติดๆ
" น้องครับ....บอกชื่อให้พี่รู้หน่อยสิครับ  พี่ยังบอกชื่อพี่ให้น้องรู้เลยครับ  "  พี่คนขายพูด เหมือนต่อว่า  แต่เสียงมันก็ไม่ใช่  เหมือนตัดพร้อยังไงไม่รู้อ่ะครับ....
" เอ่อ...มะนาวครับ  "  ผมตัดสินใจบอก เพราะคิดว่าคงจะไม่เจอพี่คนนี้อีกแล้ว ผมต้องกลับไปอยู่กรุงเทพ แล้วถ้ากลับมาเที่ยวบ้าน
แล้วต้องมาตลาด ผมเองก็คงไม่มาจอดแถวนี้แล้วอ่ะครับ  ก็กลัวอ่ะ  ไม่น่าไว้ใจเลยครับ...
" อืม...ชื่อน่ากินจัง...ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ  "  พี่ที่ชื่อเต้  บอกผม แล้วส่งยิ้มมาให้  แต่ครั้งนี้ผมคิดว่าพี่เค้ายิ้มจริงใจขึ้น ไม่เหมือนตอนแรกที่รู้สึกยังไงไม่รู้
" ครับ....ยินดีครับ...."  ผมก็พูดตอบ  แล้วก็ส่งยิ้มตอบ  แหม.....ก็แค่ครั้งเดียวเองครับ ส่งยิ้มให้ไปเถอะ
" น้องน่ารักจัง  พี่เริ่มชอบแล้วสิครับ  "  พี่เต้บอกผม
" แฮะแฮะ.........ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ....เดี๋ยวต้องไปซื้อของที่อื่นต่อครับ...."  ผมบอก  อยากรีบไปจากตรงนี้แล้วคร้าบ
" ครับ....โชคดีครับ...เจอกันก็ทักกันด้วยนะครับ  "  พี่เต้บอกผม
" ครับ...."  ผมพูดแล้วก็  ถอยรถออกไปด้วย  แต่เพราะความลนลาน  แล้วของที่ซื้อมาก็เยอะด้วย  ทำให้รถหนัก
มากขึ้นอีก  ผมพยุงไม่ไหว  รถจะล้มแต่ดีที่พี่เต้  คว้าแฮนด์รถไว้ได้ทัน  รถก็เลยไม่ล้ม เห็นคนเดินผ่านไปมาแถวนั้นหันมามองด้วยความสนใจ
" เฮ้อ.....ขอบคุณมากคร้าบ...."  ผมหันไปพูดขอบคุณพี่เต้  พร้อมกับส่งยิ้มให้ด้วย โชคดีจริงที่รถไม่ล้ม  ไม่งั้นผมคงได้แผล  แล้วกลับไปบ้าน  เจอพี่เจสมาเห็นแผลเข้า ผมคงแย่แน่ๆคร้าบ....ไม่อยากคิด  คงจะไม่ให้ออกไปไหนเองแน่ๆเลยอ่ะ
แล้วพอผมตั้งสติได้แล้ว  ผมก็บอกลาพี่เต้อีกครั้ง  โดยครั้งนี้ผมเองก็รู้สึกดีๆให้พี่เต้  ไม่เหมือนเมื่อสักครู่ ที่ตอนนั้น  ผมกลัวพี่เค้าอ่ะครับ
" ขับรถระวังตัวด้วยนะครับ......"  เสียงพี่เต้บอกผม  ด้วยความเป็นห่วงมั้งครับ
" คร้าบ...ผมไปก่อนนะครับ....บายครับ..."  ผมบอก แล้วก็ขี่มอเตอร์ไซด์คันสวยออกไปจากตรงนั้น  
กลับมาถึงบ้านเอาของแห้งจัดเก็บเข้าที่  ส่วนของสดก็เอามาวางไว้บนโต๊ะในห้องครัว  เพื่อจัดเตรียมที่จะทำอาหารมื้อเย็น  รอพี่เจสกลับมาบ้านอ่ะครับ
ระหว่างที่กำลังทำอาหารอยู่นั้น  ใจก็นึกไปถึงเรื่องเมื่อสักครู่ที่ตลาด  นึกไปถึง  พี่เต้ คนขายของทอดสุดหล่อที่ผมคิดดูแล้ว  หน้าตาแบบนั้น  รูปร่างแบบนั้น ไม่น่าจะมาเป็นคนขายของทอดแบบนี้ได้  แล้วชุดที่ใส่ มันก็เป็นชุดใส่ออกกำลังกายด้วย  
คิดไปคิดมา ก็ไม่คิดต่อดีกว่า  เพราะคิดว่าถึงยังไง  ผมเองก็คงจะไม่ได้เจอ  พี่เต้เค้าอีกแล้ว  พอคิดได้แบบนั้นแล้ว  ผมก็ลงมือทำอาหารมื้อเย็นแสนอร่อย  เพื่อรอรับแฟนผมกลับมาจากทำงานอ่ะครับ
แต่..........ผมคิดผิด....เรื่องพี่เต้ คนขายของทอดสุดหล่อ  ที่คิดไว้ทั้งผิด และก็ทั้งถูกครับ   ที่ผิดก็คือ ผมคาดว่าคงจะไม่เจอพี่เต้แล้ว  แต่อีกแค่วันต่อมาผมก็ต้องเจอพี่เค้าครับ แต่ไม่ใช่ที่ร้านขายของทอดนะครับ  แต่เป็นที่อื่น
ส่วนที่ถูกก็คือ  พี่เต้ไม่ได้มาขายของทอดประจำครับ  แต่พี่เค้าทำงานอื่นครับ วันที่เจอผม พอดีพี่เค้าไปออกกำลังกาย แล้วแวะมาเฝ้าร้านให้แม่ของพี่เค้าที่ออกไปทำธุระ   ส่วนงานที่พี่เค้าทำ ก็งานธนาคารอ่ะคร้าบ.....
แล้วตั้งแต่วันนั้น จนมาถึงวันนี้  ผมกับพี่เต้ ก็สนิทกันดีครับ  เป็นพี่เป็นน้องที่ดีต่อกัน  พี่เต้เค้าก็ดีกับผมครับ เข้าใจว่าผมเป็นยังไง...
แล้วผมมารู้ทีหลังว่าที่พี่เค้าคุยกับผมวันแรกน่ะครับ  พี่เค้าบอกว่าเห็นผมครั้งแรกก็รู้สึกชอบผมทันที  ชอบจริงๆอ่ะครับ  
แต่พอพี่คุยกับผม  แล้วก็รู้เรื่องของผมกับพี่เจส   พี่เค้าก็ตัดใจไม่คิดแบบนั้นกับผมอีกพี่เต้ยังบอกผมว่า  พี่เค้าก็คิดอยู่แล้วว่า คนหน้าตาแบบผม ก็คงจะมีเจ้าของแล้วอ่ะครับ  คงไม่รอดมาได้ถึงมือพี่เค้าหรอกคร้าบ...คิกคิก....แต่คิดแล้วก็....เฮ้อ..........พี่เค้าหล่อ แล้วก็หุ่นดีจริงๆน้าคร้าบ.......เฮ้อ......เฮ้อ.......น่าเสียดายจัง....แฮะแฮะ..........
ตอนที่ 70
" happy valentine 's day ครับ...ไอ้น่ารักของพี่...." เสียงเซย์ฮัลโหลดังขึ้นเมื่อผมกดรับสัญญาณจากมือถือ  ได้ยินแล้ว ทำเอาหน้าบานยิ้มไม่หุบเลยครับ
" คร้าบ...คิกคิกขอบคุณมากคร้าบ..."  ผมพูดแล้วก็หันไปมองคนที่นั่งขับรถอยู่ข้างๆผม  ที่เลิกคิ้วหันมามอง
" พี่ขอโทษเราด้วยนะที่ไม่ได้โทรไปหาหลายวันแล้ว  ไม่ใช่ว่าไม่คิดถึงนะ  แต่พอดีช่วงนี้มันยุ่งมากน่ะ"  เสียงทุ้มๆนุ่มหูพูดขึ้น
" คร้าบ ไม่เป็นไรคร้าบพี่แป้ง  นาวไม่ได้ว่าอะไรซะหน่อย แค่คิดว่าพี่คงลืมน้องของพี่คนนี้ไปแล้ว แค่นั้นเอง

gigusa

ขอบคุนมากครับ

cokebundit

ขอบคุณมากๆๆครับ

minone

ขอบคุนคับ

pt200

ขอบคุณครับ

watsana

ขอบคุณนะะคับ

pearl9845

ขอบคุนมากคับ