ลูกแก้วมังกร รามูนจ้าวแห่งสายลม ??? 9

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

                 “อืมปิดไฟเถอะ” พอบอกให้ปิดไฟเจ้าตัวยิ้มปากกว้างเลยจะดีใจอะไรนักแค่บอกให้ปิดไฟนอน กุลีกุจอรีบเดินไปปิดไฟทันทีร่างสูงใหญ่กล้ามเนื้อแผ่นหลังเป็นปีกตึงแน่นจนเห็นได้ชัด ทำไมมันได้ส่วนขนาดนี้มองแล้วแอบอิจฉานะนั่น  เสียดายจริงดันชอบผู้ชาย เฮ้อ!
Part  9
พยัคฆา?   
            “อืม..อ๊า..ซี๊ด!” หนุ่มหล่อหน้าสวยที่ร่างกายบิดเร่าใต้ร่างผมอยู่นี้  ส่งเสียงครางกระเส่าในขณะที่ผมกำลังกระแทกส่วนแข็งขึงเข้าไปในผนังนุ่มซึ่งตอดรัดท่อนลำขนาดเขื่องของผมเสียแน่น ทำเอาเสียวยันไขสันหลัง  
   “พั่บๆ! ปับๆ!..อืม..ซี๊ด!”  เสียงครางพร่าสอดประสานรับจังหวะอัดกระแทกท่อนลำเข้าออกเห็นเป็นเงามันเหลื่อมไปด้วยน้ำคัดหลั่งวาววับ ยิ่งกระตุ้นความรู้สึกของผมทะยานลิ่วไปให้ถึงฝั่ง ในขณะที่ร่างข้างใต้ก็เร่งสาวมือรัวกระชั้นด้วยเช่นกัน
   ในที่สุดเขาก็เกร็งกระตุกใบหน้าแหงนเชิดแดงก่ำ ก่อนกระฉูดพ่นน้ำรักออกมาเลอะไปทั่วแผ่นอกและกล้ามทองเป็นลอนสวยเผื่อแผ่ผมด้วยเล่นเอาเผลอกัดกรามกรอดเมื่อถูกบีบรัดจากช่องทางดังกล่าวจนแทบขยับท่อนลำไม่ได้ อดเสยกระแทกส่งเพราะไม่สามารถทนต่อความเสียวที่พุ่งเข้าใส่ยังกะน้ำป่าทะลักที่รู้สึกอยู่ในตอนนี้ได้อีก
   “พั่บๆ! ปัปๆ!..อ๊า” ก่อนจะเกร็งหยัดปลดปล่อยทุกหยาดหยดเข้าไปในร่างเขาแบบไม่มีกัก ท่อนลำผมกระตุกต่อเนื่องเป็นระยะ ผนังนุ่มก็บีบรัดผมทำเอาเสียวแทบขาดใจ ก่อนจะฟุบลงบนอกแน่นที่เจ้าของนอนชันเข่าแยกขากว้างขนาบสะโพกผมในขณะนี้ เผลอสูดกลิ่นเหงื่อที่พาเอาใจเต้นไม่เป็นส่ำ จนต้องซุกไซร์จมูกสูดดมไปทั่วแก้มใสใบหูและลำคอขาว ซึ่งเจ้าตัวยังนอนหลับตาพริ้มหายใจรัวกระชันปล่อยผมนัวไซร้ไปทั่ว กระทั่งลมหายใจของเราทั้งคู่กลับเป็นปกติ ในขณะที่ส่วนเชื่อมต่อด้านล่างยังคงคาอยู่ในตัวเขา โดยผมยังไม่ได้ถอนออกเลยด้วยซ้ำ
   “เอาออกได้แล้ว”  เสียงทุ้มพูดขึ้นมา
   “ใช้งานเสร็จหมดความหมายเลยเหรอ?” ผมหยอกกลับ
   “ผมใช้เมื่อไหร่? คุณต่างหากที่ใช้งานผม” เขาเถียงไม่จริง*อะไร
   “หึหึ!” ผมขำไม่ได้พูดไรอีก แต่ก็ไม่ยอมถอนสมอลำเขื่องออกจากตัวเขาเช่นกัน  ยังไงผมไม่จบแค่รอบ
เดียวหรอก
   “ลุกสิ”  เจ้าตัวเริ่มชักสีหน้าเข้าใส่แล้วสิ
   “อืม!ขออยู่อย่างนี้อีกสักพัก” ผมตีมึน สายตาเราสบกันนิ่ง
   “จำผมได้ตั้งแต่ตอนไหน?” ผมถามไป มีจ้องผมตอบแล้วพูดมาว่า
   “ไฟเปิดก็เอะใจแล้ว เห็นรอยสักพยัคฆ์บนต้นแขนยิ่งมั่นใจว่าเป็นคุณแน่”  พูดมาในขณะที่สายตาเรายังคงสบกันอยู่
   “อืม..ไม่คิดว่าคุณจะเป็นนักฆ่า”  ผมถามไปตรงๆ
   “ไม่คิดเหมือนกันว่าคุณจะเป็นการ์ดประจำตัวมาเฟียค่าหัวแพง” เขาก็สวนกลับหน้านิ่งได้อีก
   “ฮ่าๆ”  เราหลุดหัวเราะออกมาพร้อมกัน หลังต่างฝ่ายต่างจ้องตากันอยู่ พอหัวเราะร่างกายมันก็ขยับตามทำให้อะไรๆที่เชื่อมกันอยู่ตื่นตัวขึ้นอีกครั้ง ผมอาศัยจังหวะนี้บดคลึงซะเลยเสียวชะมัดให้ตาย
   “อ๊ะ! อืม..อ๊า” เจ้าตัวพยายามประท้วง เรื่องอื่นไว้ค่อยคุย ผมปิดปากบดจูบเป็นการห้ามในตัว ช่วงล่างก็สาวกระแทกไปด้วย ระหว่างผมกับนักฆ่าหน้าสวยฉายา ‘เพชฌฆาตหน้าหยก' เราเคยเจอกันก่อนหน้าแล้ว  ย้อนไปราวห้าปีได้ ตอนนั้นผมอายุ 27 ส่วนเขาประมาณ  20 ต้นๆ?  
          “ตึกๆ! ตุ๊บ! โอ๊ะ..แม่งเอ้ย”  ผมเซไปสองก้าว ในขณะที่อีกคนกระเด็นก้นกระแทกพื้น  หงุดหงิดเลยผม
ฝนก็ตกปรอยๆ กำลังออกมาจากเซเว่นหลังเข้าไปกดกาแฟร้อนได้มาแก้ว ตอนนี้กาแฟที่เพิ่งจิบได้คำเดียวปลิวไปตกข้างฟุตบาทเรียบร้อย ซวยอีกเพราะกาแฟหกเลอะสื้อผมด้วยสิ
   “เดี๋ยว! ไม่ขอโทษคิดจะหนีเหรอ?” ผมรีบคว้าหมับฉุดข้อมือของหนุ่มตรงหน้าไว้ทันที  หลังเขาลุกขึ้นตั้งท่าเตรียมเผ่น
   “โธ่เว้ย! ปล่อยสิอยากตายหรือไง?” นอกจากจะไม่ขอโทษแล้ว ยังตวาดเสียงห้วนจ้องผมตาวาวอีก
           “ไม่มากไปหน่อยหรือ เก่งมาจากไหนว่ะ?” พูดจบผมดึงคอเสื้อหิ้วร่างโปร่งที่สูงน้อยกว่าผมจนตัวลอย ถึงได้สังเกตใบหน้าไอ้หนุ่มคนนี้สะดุดตาไม่น้อย ทั้งที่ผมเผ้ากระเซิงเปียกชุ่มเพราะเจ้าตัวคงวิ่งฝ่าฝนมานั่นเอง
            “สัด!วุ่นวายชะมัด” พูดจบหมัดตรงก็พุ่งเข้าใส่ทันที ผมฉากหลบ ก่อนจะจับแขนที่ส่งหมัดมาบิดไขว้หลัง
            “โอ๊ะ! โอย” เจ้าตัวหน้านิ่วหลังถูกจับบิด  ยังไม่ทันทำอะไรก็ได้ยินเสียงตะโกนไล่กันมาไม่ต่ำกว่าเจ็ดแปดคนได้  ห่างไม่ถึงห้าร้อยเมตร
            “นั่น! มันอยู่นั่น ยิงเลย”  พูดจบเสียงปืนก็ดังขึ้นทันตา
           “เปรี้ยงๆ!” ผมผลักเขาพุ่งหลบยังรถที่จอดอยู่ริมฟุตบาทเปิดไฟขอทางไว้อยู่ รถของผมเองแวะจอดลงมาซื้อกาแฟ
          “ขึ้นเร็ว” เปิดประตู พร้อมกำชับหนุ่มแปลกหน้าขึ้นรถ ส่วนตัวผมเท้ามือกระโดดข้ามกระโปรงรถมาตรงฝั่งคนขับ
ในขณะพวกนั้นยังคงยิงไล่หลังอยู่ ผมรีบสตาร์ทรถกระชากตัวออกมาเลยโดยไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมถึงได้ยื่นมือไปยุ่งเรื่องนี้ ผมห้อรถเหยียบมิดจนแน่ใจว่าไม่มีใครตามมา ถึงค่อยชำเลืองดูคนนั่งมาด้วย ตั้งแต่ขึ้นรถกระทั่งตอนนี้ยังคงหลับไม่พูดไม่จาเลยถือโอกาสสำรวจหน้าตาหมอนี่เสียหน่อย ผมรู้ว่าเป็นผู้ชายคิดว่าไม่น่าจะเข้าใจในเพศของหมอนี่ผิด แต่ที่ทำให้ฉงน คือใบหน้าซีดกลับมีโครงหน้าสวย  ขนตายาวเป็นแพร คิ้วเรียวเข้ม จมูกโด่ง ริมฝีปากบนบางเฉียบในขณะที่ริมฝีปากล่าง กลับอิ่มเต็ม ผมกระเซิงตกระหน้าผากซ้ำยังเปียกด้วยสิ ดึงลิ้นชักหยิบผ้าขนหนูเล็กห่อพลาสติกอย่างดีที่ซื้อเก็บไว้ใช้ฉุกเฉินโยนลงบนตักเจ้าตัว
               “เช็ดหัวซะ” ไม่มีการขยับตัวสักนิด  
               “ได้ยินหรือเปล่า?” ผมย้ำเสียงเข็ม ผลยังคงเหมือนเดิมชักแปลกๆ  ตัดสินใจยื่นมือไปเขย่าเรียกเสียเลย
               “คุณๆ” ไม่มีการเคลื่อนไหวให้รู้ว่าเจ้าตัวอยู่ในสภาพที่รับรู้อะไรได้  ตัดสินใจหักพวกมาลัยเข้าจอดริมทางทันที  ก่อนจะปลดสายคาดเอี้ยวตัวไปตบแก้มเรียกเบาๆอีกครั้ง
               “คุณๆ” ไม่รู้สึกตัวเลยเหะ ผมรีบสำรวจทั่วร่างกระทั่งเห็นชายโครงด้านซ้ายฝั่งประตูมีรอยเลือดซึมออกมาเป็นวงกว้าง  รีบถลกชายเสื้อขึ้นดู  ให้ตายเขาถูกยิง ไม่ได้การต้องห้ามเลือดก่อน สบายใจอยู่อย่างที่เจ้าตัวยังหายใจอยู่แม้จะรวยรินไปสักหน่อย แต่ก็รู้ว่ายังไม่ตาย  
                ผมถอดสูทที่ใส่ออกเอามารัดแผลเขาไว้แน่น จากนั้นก็กระชากรถกลับที่พักด่วน ในขณะที่มืออีกข้างก็กดโทรศัพท์ให้ลูกน้องตามหมอไปรอบ้านพักผมเลย โดยกำชับให้เก็บเรื่องนี้เป็นความลับห้ามใครรู้เป็นอันขาด
               “ปลอดภัยแล้วครับคุณพยัคฆ์ วิถีกระสุนไม่ถูกจุดสำคัญ คนเจ็บเสียเลือดมาก คงต้องพักฟื้นสอง
สามวัน” หมอประจำตระกูลคุณมังกรบอกหลังผ่ากระสุนออกทำแผลเสร็จ ในขณะที่หนุ่มแปลกหน้ายังไม่รู้สึกตัว
                “เขาจะฟื้นเมื่อไหร่ครับ?” ผมถามหมอให้แน่ใจ
               “พรุ่งนี้เช้าก็ฟื้น ผมฉีดยาแก้ปวดกับลดไข้ให้แล้ว คืนนี้คงต้องระวังไข้ขึ้น อย่าให้ไข้ขึ้นสูงอาการจะทรุดได้” หมอกำชับพร้อมกับสาละวนจัดยาไปด้วย  ก่อนจะส่งซองยาให้ผม มีแนะนำการดูแลทำความสะอาดแผลเพิ่มอีกเล็กน้อย จากนั้นผมจึงให้ลูกน้องไปส่งเป็นดังที่หมอบอก  หนุ่มแปลกหน้าไข้ขึ้นทั้งคืนนอนเพ้อไม่รู้เรื่องกลายเป็นภาระผมต้องคอยเช็ดตัวลดไข้ให้ค่อนรุ่งกว่าจะได้หลับเอาเรื่องเหมือนกัน  หลังจากเจ้าตัวไข้ลดผมถึงได้พักผ่อนหลับยาวพอสมควร  
              ผมทำหน้าที่การ์ดส่วนตัวคุณมังกร  ซึ่งเขาเองอยู่ระหว่างเรียนรู้บริหารงานเพื่อสืบทอดตำแหน่งคุณอินทรีย์ในอนาคต คุณอินทรีย์ยังนั่งแท่นประธานวิริยะทรัพย์อยู่  ผมจึงมีเวลาส่วนตัวปกติ แต่ก็ไม่ลืมโทรศัพท์ไปบอกคุณมังกรขอลาพักร้อนสักสามวัน  ซึ่งแกก็อนุมัติให้ผมด้วยดี
              สิบโมงเกือบสิบเอ็ดโมงสายพอสมควร  ผมตื่นขึ้นอาบน้ำทำธุระส่วนตัวเสร็จค่อยไปดูหนุ่มแปลกหน้าที่ห้องติดกัน เปิดประตูเข้าไปเจ้าตัวยังหลับไม่รู้เรื่อง  พอเดินไปดูใกล้ๆ ถึงได้เห็นสีหน้าคนเจ็บมีสีสันกว่าเมื่อวานมากลองเอาหลังมือวัดไข้ตรงหน้าผากตัวไม่ร้อนแล้ว ค่อยยังชั่วไม่มีไข้  โทรไปสั่งแม่บ้านเตรียมอาหารไว้รอ  ผ่านไปกว่าครึ่งชั่วโมงเขาถึงรู้สึกตัว  ค่อยลืมตากลมสวยขึ้นมาจ้องผม ในขณะที่กำลังเช็ดตัวให้จวนเสร็จพอดี  
              “อ่าน้ำ..หิวน้ำ” เสียงแหบฟังแทบไม่ได้ยินร้องขอน้ำดื่ม ผมวางมือก่อนจะรินน้ำใส่แก้ว  แล้วประคองศีรษะเขาขึ้นจิบน้ำในแก้ว
               “เบาๆ..ชู่ว”  ผมปรามเมื่อเจ้าตัวดื่มเร็วไปหน่อย เดี๋ยวสำลักตาย
              “อืม..ที่นี่ที่ไหน?”  อิ่มเสร็จถามทันที  เพิ่งวางศีรษะลงหมอน
              “บ้านพักผมเอง”  ความจริงเรือนพักหลังนี้อยู่หลังตึกใหญ่ มีผมกับพ่ออยู่กันสองคน พร้อมแม่บ้านและคนรับใช้อีกสองคน ซึ่งคุณอินทรีย์จัดให้พิเศษเพราะพ่อผมคือการ์ดมือหนึ่งข้างกายเขา  ส่วนผมก็เพื่อนสนิทคุณมังกรควบตำแหน่งการ์ดด้วยเช่นกัน
                “คุณช่วยผมไว้สินะ”  ผมหันมาสบตาเขานิ่ง  ก่อนจะพยักหน้าให้
                “ผมคงต้องไปแล้ว  ขอบคุณมากที่ดูแล”  พูดจบจะยันตัวลุก  ก่อนจะหน้านิ่วทรุดลงไปนอนเหมือนเดิม
               “คุณไปไม่ไหวหรอกแผลยังใหม่อยู่ เสียเลือดมากด้วยใจเด็ดดีนี่ไม่ร้องสักเอะ”  ผมบอกพร้อมกับชมจากใจ  หนุ่มรุ่นน้องคนนี้โดนยิงไม่ร้องสักคำ  ผมจึงไม่รู้ว่าเจ้าตัวถูกยิง
              “หึ..ขอบคุณที่ชม”  เขายกยิ้มให้เป็นครั้งแรกที่เห็นรอยยิ้มบนหน้าสวยทำเอารู้สึกแปลกๆ จนต้องเฉหันไปหยิบอ่างใส่น้ำที่เพิ่งเช็ดตัวเขาตะกี้เดินหนีเข้าห้องน้ำไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน  กลับออกมาเจ้าตัวเขาจัดการพาตัวเองขึ้นนั่งพิงหัวเตียงเอาหมอนหนุนหลังจ้องผมตาใส
              “เออ..ชื่ออะไรละ?” ผมชวนคุยถามชื่อเสียเลย
              “คงคา”  เขาตอบกลับมา ชื่อแปลกดี
              “อืม..ดูเด็กอยู่เลย อายุเท่าไหร่ครับ?” ผมยังคงซักประวัติต่อ
              “ยี่สิบสี่” เค้าบอก
               “คุณละ ชื่ออะไร?”  เขาถามผมกลับ
                “พยัคฆ์”  ผมบอก
                “ชื่อเท่ห์ชะมัด”  เขาพูดพร้อมกับยิ้มกว้างให้ผมอีก  มองรอยยิ้มเขาแล้วผมบอกไม่ถูกเหะ  รู้สึกแปลกตัวเองพิกล
                 “ทานอะไรหน่อยค่อยกินยาที่หมอสั่ง” เขาพยักหน้าหลังผมพูดจบ  กลายเป็นผมคอยดูแลเขาตลอดสามวันที่เหลือ อาการเค้าดีขึ้นเป็นลำดับแม้จะไม่หายสนิทแต่ก็ไม่ถึงกลับอะไรมาก อดทึ่งไม่ได้คือเขาไม่แสดงความอ่อนแอให้เห็นสักครั้ง ดูเป็นคนยิ้มง่ายหน้าตาของเขาทำผมอดยอมรับไม่ได้ว่ามีแรงดึงดูดพิเศษที่มองแล้วไม่เบื่อ  ตอนนี้เขาพอดูแลตัวเองได้แล้วทั้งเช็ดตัวลุกเดินยืดเส้นยืดสาย  กระทั่งคืนที่สามจู่ๆเขาก็บอกกับผมว่า
                “ขอบคุณที่คอยดูแลผม” พาผมชะงักสบตาเขานิ่งไม่มีคำพูดอะไรแค่รู้สึกสังหรณ์เหมือนเขาบอกลากลายๆ ผมแยกกลับมานอน หลับไปนานเท่าไหร่ไม่รู้มารู้สึกตัวเมื่อสัมผัสแผ่วเบาชวนหวิวเหมือนฝันแต่ก็รู้สึกได้ กระทั่งลืมตาขึ้นดูถึงได้รู้ว่าคงคากำลังคล่อมทับผมอยู่ นี่ผมไม่รู้ตัวเลยว่าเขาเข้ามาในห้องตั้งแต่เมื่อไหร่ ซ้ำยังแนบชิดร่างกายผมด้วยนี่สิ  ถ้าเขาคือศัตรูผมคงไม่เหลือลมหายใจแล้ว
                   “หยุด!คิดจะทำอะไร?” ผมสั่งเขาหยุดการกระทำที่กำลังลวนลามร่างกายผมอยู่ตอนนี้
                  “รอยสักพยัคฆ์ตรงแขนขวา พาดยาวไปถึงแผ่นหลังสวยจนไร้ที่ติ” เขากลับพูดไปคนละเรื่อง
                  “ต้องการอะไร?” ผมเน้นเสียงรอดไรฟัน เชิงบอกว่าผมเอาจริงถ้าหากยังไม่มีคำตอบ
                  “ถือเป็นการตอบแทน เราจะได้ไม่ติดค้างกันอีก” พูดจบเขาบดริมฝีปากคลึงจูบผมทันที ตอบตัวเองไม่ถูกไม่รู้สิผมรู้สึกร่วมไปกับเขาด้วย โดยเฉพาะมือที่ล้วงเข้าไปในกางเกงนอนของผมกำลังทำหน้าที่ปลุกเสือหลับให้ตื่นจนร่างกายผมร้อนรุ่มได้ไม่ยาก นี่เป็นครั้งแรกที่ผมถูกผู้ชายสัมผัสแนบเนื้ออย่างนี้ ไม่เคยคิดมาก่อนว่าผมจะมีอารมณ์ร่วมได้ ที่ผ่านมาเคยแต่ กับผู้หญิง งงตัวเองที่ไม่รังเกียจรสจูบของเขาไม่นึกปฏิเสธในสิ่งที่เขาหยิบยื่นให้กระทั่งมือเขาล้วงไปยังด้านหลัง ผมยึดข้อมือเขาไว้ทันที
                     “ทำอะไร?”  ใช่ว่าไม่รู้เซ็กของผู้ชายเค้าทำกันแบบไหน เมื่อเดินเข้าสู่วงการนี้ต้องรอบรู้พอสมควร แต่ไม่ได้หมายความว่าผมเคยทำมาก่อน
                    “ก็ทำให้เราเป็นของกันและกันไงครับ” เขายิ้มสวยตอบผมด้วยแววตาซุกซนเช่นเคย  
                   “ไม่!ผมไม่ชอบ”  ผมบอกเขาไป
                    “เฮ้อ! นึกว่าจะไม่ปฏิเสธเสียอีก ลองดูก่อนสิเผื่อจะชอบขึ้นมา?”  เขากลับจ้องตาผมวิบวับ  แถมคะยั้นคะยอให้ผมลองหน้าตาเฉย
                    “ทำแบบนี้บ่อยสินะ?”  ผมถามให้หายสงสัย
                     “ไม่หรอก จัดตามความเหมาะสม”  เขาตอบได้หน้ามึนมาก
                      “ถ้าอยากให้ลอง ขอผมรุก”  พูดจบ หน้าเขาเหว่อไปทันที  
                      “ผมไม่เคยรับ รุกอย่างเดียว” เขาบอก
                        “คุณบอกจะตอบแทนผม นี่คือสิ่งที่ผมต้องการ” ผมใช้น้ำเสียงเรียบนิ่ง เห็นหน้าสวยๆออกอาการกลืนไม่เข้าคายไม่ออกแล้วอยากแกล้ง  ช่วยไม่ได้เข้ามาหาผมเอง
                       “อืมคำไหนคำนั้น หลุดปากไปแล้วจะไม่คืนคำ ผมให้คุณเป็นคนแรกคนเดียวในชีวิต”  พูดจบเขาก็ประกบจูบผมเลย จูบครั้งนี้ผมไม่ได้เป็นฝ่ายให้เขารุกไล่เหมือนทีแรก แต่กลับเป็นฝ่ายคุมเกมกวาดต้อนพันลิ้นเขาอย่างเมามัน ทำให้เราทั้งคู่เกิดความต้องการกระพือโหมตามอารมณ์ที่ระอุขึ้นอย่างต่อเนื่อง
                        “อืม..อือ” ผมค่อยๆพลิกร่างเขาลงอย่างเบามือ ก่อนจะเป็นฝ่ายยันตัวขึ้นคล่อมเหนือร่างเขาแทน โดยที่ปากเราไม่ได้หลุดจากกันเลย ระวังอย่างมากไม่ให้กระทบกระเทือนแผลเขา ดังนั้นครั้งแรกของผมที่ลองกับผู้ชายซึ่งคือครั้งแรกของเขาที่ยอมเปิดประตูหลังให้ผมบุกทะลวง เป็นการถ่อยทีถ่อยอาศัยเสียมากกว่า จังหวะสอดประสานรวมเป็นหนึ่งเดียว ต้องค่อยๆดันส่วนแข็งขึงขนาดเขื่องของผมเข้าไปในตัวเขาอย่างนุ่มนวล อาศัยครีมบำรุงเป็นตัวช่วยหล่อลื่นนำทางให้เสือหลับกลับเป็นพยัคฆ์สุดคึกคะนองแหวกว่ายในสายคงคาของเขาโดยไม่ทำตลิ่งพัง  
                     เขาเองในฐานะผู้เชี่ยวชาญการบุกทะลวงมาก่อน ก็ต้องทำหน้าที่กำกับคอยให้คำแนะนำผมด้วย  ช่วยผ่อนลมหายใจรับเอาผมเข้าไปในตัวเขาทีละนิดๆ ถึงกระนั้นสีหน้าก็ยังแสดงความเจ็บปวดอยู่ดี
ผมมองใบหน้าสวยมีน้ำคลอตายิ่งอยากครอบครองเป็นเจ้าของมากมาย แม้เขาจะกัดปากแน่นไม่ยอมร้องสักเอะแต่ผมก็พอรู้ว่าเขาเจ็บไม่น้อย  ตัวผมยังรับรู้ถึงแรงบีบรัดทำเอาแทบแตกเสียให้ได้ อาศัยหยุดแช่ไว้ก่อน ถึงค่อยโยกขยับบดสะโพกคลึงเบาๆไม่งั้นได้แตกเร็วพาอายเปล่าๆ  
                      เซ็กของเราครั้งนี้เป็นเซ็กที่นุ่มนวลอ่อนโยนที่สุดในชีวิตของผมที่เคยทำกับคู่นอนก็ว่าได้  กลับทำให้ผมดื่มด่ำล้ำลึกอิ่มในความรู้สึกอย่างไม่สามารถหาเหตุผลมาอธิบาย ผมต้องใช้ความอดทนเป็นอย่างมากที่จะไม่อัดกระแทกท่อนลำที่เป่งพองจนแข็งแทบระเบิดเข้าไปในร่างนุ่มที่บีบรัดอยู่ขณะนี้ ช่างเป็นความอดทนปนทรมานซ่านเสียวที่สุดสำหรับผม กว่าเราจะทะยานไปสู่ฝั่งฝันปลดปล่อยพร้อมกันได้ก็โยกคลึงสาวกดสะโพกสลับจูบอยู่ตลอดเวลา เสียงครางกระเส่าแหบพร่าที่เล็ดลอดจากปากบางได้รูป เป็นสิ่งที่ผมประทับใจจนลืมไม่ลง คงคาหนุ่มหน้าสวยเปี่ยมเสน่ห์ไม่แม้แต่จะร้องสักนิดตอนถูกยิง กำลังครวญครางทำสีหน้าชวนฝันใต้ร่างผมที่เสยดันท่อนลำเข้าออกในร่างเขาอย่างเป็นจังหวะจะโคน ก่อนจะพาเขาทะยานละลิ่วแตะก้อนเมฆปลดปล่อยหยาดรักทะลักทะลายพร้อมกันในที่สุด  ถามว่าผมมีความต้องการอีกไหม ตอบได้ทันทีว่าผมยังต้องการอีกไม่ได้รู้สึกพอแค่นี้ แต่เพราะสภาพร่างกายและบาดแผลของเขาทำให้ผมไม่อยากทรมานเขาต่างหาก  
หลังเสร็จกิจผมเลือกที่จะนอนกอดเขาไว้เฉยๆ กระทั่งผล่อยหลับไปด้วยกัน  
                     มารู้ตัวตื่นกลางดึกก็ต่อเมื่อร่างที่กอดอยู่ในอ้อมแขนอันตรธานหายไปอย่างไร้ร่องรอย ทิ้งไว้เพียงหลักฐานบนที่นอนยืนยันให้รู้ว่าไม่ได้ฝัน นับจากวันนั้นผ่านมาร่วมห้าปี หนุ่มเจ้าเสน่ห์ชื่อคงคากลายเป็นหนุ่มหน้าสวยฝีมือร้ายกาจอย่างเหลือเชื่อ ฉายาเพชฌฆาตหน้าหยก ผู้ที่องค์กรนักฆ่ามหาหิงส์ส่งมาลอบสังหารคุณมังกร
                       ใครจะรู้ว่าวันนี้ผมกับเขาจะได้มาพบกันอีก แถมยังอยู่คนละฝ่าย แต่ผมก็ดีใจเพราะอย่างน้อยระหว่างเรายังลงเอยกันแบบนี้ ผมไม่กล้าถามนอกจากผมแล้วเคยมีใครได้ล่วงล้ำร่างกายเขาเหมือนผมอีกไหม วันนั้นเขาพูดเองผมคือคนแรกและคนเดียวที่เขายอมให้ ส่วนผมเขาคือคนแรกและเป็นคนเดียวที่ทำให้ผมรู้สึกกับผู้ชาย...
                     “ได้เวลาต้องไปแล้ว” จู่ๆเขาก็พูดขึ้น ครั้งนี้ไม่หายไปเงียบๆเหมือนคราวนั้น  คงเห็นว่าผมไม่ได้หลับละมั้ง บอกตามตรงผมไม่กล้าหลับกลัวเขาจะหายไปโดยไม่ได้ลาอีก ที่สำคัญระหว่างเราผมมีคำถามมากมายต้องการฟังคำตอบจากปากเขา
                   “อยู่ก่อนได้ไหม?”  ผมกระชับอ้อมกอดแน่นเข้า ทำเอาร่างเพรียวสมส่วนแนบชิดตัวผมจนไม่เหลือช่องว่าง  เขาหน้านิ่วตากลมเป็นประกายในความมืดจ้องสบตาผมนิ่ง  ก่อนจะถามขึ้นว่า
               “คิดจะกักผมไว้หรือไง ต่อให้การ์ดอยู่รอบห้องมีเป็นร้อยก็รั้งผมไว้ไม่ได้หรอก” แววตาเขาจริงจัง
ผมเชื่อในฝีมือเขารามูนเองยังยอมรับแสดงว่าเขาสามารถทำได้อย่างที่พูด
                  “ไม่ใช่แบบนั้น นักฆ่าที่ทำงานพลาดจะได้รับโทษจากองค์กรสินะ  ที่สำคัญหากทรยศจะต้องแลกด้วยชีวิต”  ผมบอกเขาไป
                 “เป็นกฎเหล็กขององค์กร”  เขาตอบกลับมา
                 “ผมถึงไม่อยากให้คุณกลับไป อยู่กับผมได้ไหม?” เป็นครั้งแรกในชีวิตซึ่งพยัคฆ์อย่างผมขอร้องใครแบบนี้ ส่วนหนึ่งต้องการข้อมูลจากเขาเพื่อคุณมังกร แต่อีกส่วนหนึ่งผมปฏิเสธตัวเองไม่ได้ว่าต้องการเขาจริงๆ  
                “หึ..ฮะฮ่าๆ”  เขากลับหัวเราะชอบใจยกใหญ่
                “หัวเราะทำไม ผมไม่ได้ล้อเล่น”  ผมบอกเขาน้ำเสียงจริงจัง
                 “ผมไม่ได้คิดว่าคุณล้อเล่น  แต่ผมขำกับความคิดของคุณนึกยังไงถึงชวนผมอยู่ด้วย ติดใจผมเหรอ?”  ท่าทางแสบซนปนกวนที่เขาทำ ผมอดหมั่นไส้ไม่ได้บดปากประกบจูบเขาอีกจนได้
                 “อึก..อืม..ฮา” พอถอนปากออก เราต่างจ้องตากันนิ่ง ยังคงเป็นผมที่ยอมเอ่ยปากก่อน
                “ผมต้องการให้คุณช่วย ไม่ปฏิเสธผมติดใจคุณด้วยสิ” เขาอึ้งไปอึดใจ  ก่อนจะยกยิ้มมุมปากแล้วพูดขึ้นว่า
               “คิดใช้ผมเป็นประโยชน์สินะ รู้เบื้องหลังแบบนี้ไว้ใจผมอีกหรือ?”  เขาถามมา แววตาท้าทายฉายชัด
                “บอกมาสิ ต้องทำยังไงคุณถึงยอมอยู่กับผม” ไม่ยอมเสียเวลาผมพุ่งเข้าเป้าเลยดีกว่า  นิสัยแบบเขาว่ากันไปตรงๆ ไม่ต้องอ้อมค้อม
                “ผมเป็นนักฆ่าจากองค์กรอาชีพผมคือการฆ่าคน เป้าหมายคือเจ้านายคุณ  เมื่อทำงานพลาดย่อมต้องกลับไปรับโทษถ้าไม่กลับถือเป็นความผิดขั้นรุนแรง  เหมือนอย่างนักฆ่ามือหนึ่งขององค์กรในอดีตที่ทรยศองค์กรหัวหน้าจึงส่งคนออกตามล่าเขา คุณชวนผมอยู่ด้วยรู้หรือไม่ว่าจะเจอกับอะไรบ้าง?”  เขาพูดน้ำเสียงหนักแน่น ไม่ติดเล่นเหมือนทุกครั้ง
               “มือหนึ่งที่คุณหมายถึงคือรามูนนักฆ่าเทพพระกาฬแล้วละก็ เขาอยู่ข้างผมคอยช่วยเหลือคุณมังกร
ดีเสียอีกหากคุณยอมช่วยผมเจ้านายผมเขาอ้าแขนรับคุณแน่  ต่อให้องค์กรคุณแข็งแกร่งแค่ไหนเจ้านายผมก็พร้อมชน เพียงแค่คุณรับปากให้ข้อมูลเกี่ยวกับองค์กรคุณกับผมมันจะเป็นประโยชน์อย่างมาก”  ผมบอกเขาไป
               “นี่เป็นเรื่องเหนือความคาดหมาย  ผมรู้ว่าพี่รามูนยังไม่ตายกำลังหาทางช่วยคนรักเขาอยู่ ไม่คิดว่าเขาอยู่กับพวกคุณ นิสัยพี่เขารักสันโดษ  แม้แต่หัวหน้าพี่เขายังไม่แคร์  หากต้องการข้อมูลลองบอกมาดูก่อน ขอผมพิจารณาว่าสามารถให้ได้ไหม”  เขายอมอ่อนให้  ผมจึงบอกเขาไปว่า
               “เรื่องนั้นไว้ก่อน พรุ่งนี้พบคุณมังกรแล้วเราค่อยคุยกัน ตอนนี้ผมอยากรู้ว่าคุณจำผมได้ทำไมยังจะทำร้ายผมอีก” ผมแปลกใจเมื่อเขาบอกจำผมได้ตั้งแต่ไฟเปิดสว่าง  แต่ทำไมยังหวดแส้ใส่ผมอีก
              “ฮ่าๆ ใช่ผมจำคุณได้ คงไม่มีใครลืมคนที่ทำให้เราเดินหุบขาไม่ลงได้ตลอดชีวิต  ผมพูดเล่นไม่ต้องทำหน้าแบบนั้น ความจริงที่ผมไม่หยุดเล่นงานก็เพราะออมมือให้คุณแล้วนะ ถ้าตั้งใจจัดการจริงคุณคงไม่ได้ยืนคุยกับผมหรอก  พอรู้ว่าเป็นคุณซ้ำรู้ด้วยว่าผมโดนผงเมาเข้าไปเลยอยากทดสอบฝีมือคุณดูหน่อย เก่งแค่ไหนถึงเอาตัวมานอนเป็นเป้าแทนคุณมังกรตัวจริง  รู้ใช่ไหมไม่ว่าจะเป็นผมหรือใครในจตุรเทพทั้งสี่ คุณตายสถานเดียวถึงได้ลองทดสอบดูว่าคุณสามารถเอาตัวรอดได้ไหม  ไม่เห็นหรือไงว่าแผลที่คุณได้รับมันเล็กน้อยไม่ได้ลึกถึงกระดูก ยังมีแรงมาทำผมถึงสองรอบ พิสูจน์แล้วว่าผมยั้งมือให้คุณแล้ว” พอฟังเขาพูดจบ ผมอดยิ้มกว้างไม่ได้ แสดงว่าเขาเองก็รู้สึกไม่ต่างกับผมสินะ นึกว่าผมคิดฝ่ายเดียว
                  “ขอบคุณที่ยั้งมือให้  บอกได้ไหมทำไมถึงมาเป็นนักฆ่าตอนที่คุณโดนยิง คุณอยู่ในองค์กรหรือยัง?” ผมถามต่อเรื่องนี้แคลงใจผมไม่น้อย ห้าปีที่แล้วผมไม่รู้สาเหตุว่าเขาถูกไล่ยิงทำไม เราไม่ได้คุยกันด้วยซ้ำใน
เรื่องนี้  คิดว่าถามไปหากเขาไม่อยากบอกก็คงไม่ได้ความจริงอยู่ดี นอกจากเป็นเรื่องโกหกที่เขาแต่งขึ้น
                “เป็นแล้วผมเข้าวงการตั้งแต่อายุ 17 ถูกฝึกพร้อมรุ่นพี่อีกสามคน  ฝีมือผมตอนนั้นจัดอยู่ระดับสอง ออกงานครั้งที่สามหลังสังหารเป้าหมาย  ผมก็ถูกตามโดยทีมการ์ดของเหยื่อ กระทั่งมาเจอคุณ” เขาบอกผมเชื่อนะ  เพราะสายตาเขาไม่บ่งบอกว่าโกหก
                 “แล้วที่เคยมีอะไรกับผู้ชายนั้นละ คุณเป็นเกย์หรือ?” ผมถามเข้าประเด็นอีกเรื่อง ให้หายข้องใจกันไปเลย
                 “อะไรก็ได้ทั้งหญิงทั้งชายจะว่าผมเป็นเกย์ก็คงใช่ แต่ผมไม่เคยรับ  เพิ่งมีคุณครั้งนั้น และก็ครั้งนี้”  ประโยคหลังเบาเหมือนคนพูดเขินไม่น้อย
                 “ทำไมถึงยอมให้ผม”  ผมถาม ในใจก็ลุ้นคำตอบ
                  “ผมไม่อยากติดค้างใคร อาชีพผมคิดว่าเราคงไม่มีทางเจอกันอีก  ที่ตัดสินใจเข้าไปหาคุณในคืนนั้น เพราะผมมั่นใจสายตาตัวเองว่าคุณไม่ปฏิเสธผมหรอก  สายตาคุณที่ใช้มองผมทำให้ผมคิดแบบนั้น จะว่าผมหลงตัวเองก็ได้ผมมั่นใจจริงๆ แต่คุณกลับทำผมอึ้งขอเป็นคนรุกผม มันคือการตอบแทนไม่ติดค้างกันผมจึงเลือกที่จะยอม พอใจไหมกับคำตอบ?” เขาถามผมกลับ  ยอมรับว่ารู้สึกดีในสิ่งที่ได้ฟังจากปากเขา
                   “หลังจากนั้น เคยให้ใครล่วงล้ำเข้าในตัวคุณไหม?”  ผมถามตรงๆ  ทำเอาเขาอมยิ้มปนขำผมหน้า
ตาเฉย
                   “ไม่มีบอกแล้วคุณคือคนแรกและคนเดียวจำไม่ได้”  เขาพูดจบ ผมอดยิ้มตามไม่ได้ รู้สึกอุ่นซ่านแปลกๆ
                    “อืมไม่มีอะไรแล้วพักผ่อนเถอะพรุ่งนี้พบคุณมังกรไว้ค่อยคุยทีเดียวไม่ต้องคิดจะหลบออกไปนะ เพราะผมคงไม่หลับเป็นตายเหมือนเมื่อห้าปีก่อนอีกแล้ว”พูดจบผมกดจมูกลงบนหน้าผากมนของเขาไปที ก่อนจะกระชับอ้อมกอดให้เขารู้ว่าผมจะไม่ยอมปล่อยเขาไป..?

dung

ขอบคุณครับผม

Klong

ขอบคุนครับ

peemakung

ขอบคุณครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

cawee

ขอบคุนคราฟ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

auto101

ขอบคุณครับ

4_NAY

สาเหตุที่พยัคฆ์ไม่มีเมีย

Soyu

ขอบคุณนะครับ