ลูกแก้วมังกร รามูนจ้าวแห่งสายลม ??? 16

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
                                      จูบหวานแสนดูดดื่มยิ่งได้รสชาติอย่างไม่สามารถบรรยายได้ทั้งคู่ยืนแลกจูบอ่อนโยนปลอบประโลมให้กัน ไม่ได้จาบจ้วงดุดันแม้แต่น้อยตรงข้ามกับถ่ายทอดความรู้สึกห่วงใยปลอบประโลมให้กับความเลวร้ายที่ได้ร่วมชะตากรรมกันมาถ้าหากคิดแทนลูกแก้วได้ก็ถือว่าการเสียสละครั้งนี้ถึงกับทำให้หัวใจมังกรหนุ่มเปิดรับลูกแก้วดวงกลมให้มีโอกาสเข้าไปหลอมรวมกับหัวใจมังกรได้อย่างไม่น่าเชื่อใครจะรู้ว่าอนาคตจะเกิดอะไรขึ้น คงต้องรอดูกันต่อไปแต่วินาทีนี้รู้เพียงอย่างเดียวว่า ลูกแก้วได้ก้าวหน้าขยับรุกกินพื้นที่ของมังกรเข้าไปอย่างเหนือความคาดหมาย....?
Part  16
เข็มวายุปลิดวิญญาณ?
                        “อืม..อือ” มังกรครางเมื่อถูกลูกแก้วดูดกลืนลิ้นอย่างหิวโหย จูบที่อ่อนโยนวาบหวามกำลังไต่ระดับปลุกอารมณ์ให้ร้อนระอุอย่างไม่น่าเชื่อ อ้อมแขนแกร่งโอบรัดร่างมังกรจนแนบชิดแผ่นอกหนาของเจ้าตัว ทั้งที่มังกรตัวไม่ใช่เล็กๆ แต่พออยู่ในอ้อมกอดของลูกแก้วแทบจมมิดเข้าไปในร่างใหญ่เลยก็ว่าได้ มืออีกข้างคอยประคองท้ายทอยสวยผมดำนุ่มยังกับไหมบังคับให้รับจูบหวานโดยไม่สามารถบิดหนีได้  ขณะที่หน้าท้องรับรู้ถึงความผิดปกติร้อนระอุบดเบียดลอนกล้ามจนอารมณ์มังกรเตลิด  ลูกแก้วเจ้าหลานตัวแสบช่างเชี่ยวชาญการจูบเสียจนมังกรมึนไปหมด ก่อนอะไรจะเลยเถิดไปมากกว่านี้ เสียงเคาะประตูก็ดังขัดจังหวะขึ้นมากะทันหัน
                             “ก๊อกๆ นายครับ” การ์ดที่มังกรกำชับให้เฝ้าหน้าห้องเคาะเรียกคงมีเรื่องสำคัญไม่อย่างนั้นคงไม่กล้าเสี่ยงหรอก สองร่างผละออกจากกันอัตโนมัติ มังกรหน้าแดงก่ำลามไล้ไปทั่วลำคอและใบหู ในขณะที่ลูกแก้วตาฉ่ำหวานเลียริมฝีปากอย่างแสนเสียดาย กางเกงผู้ป่วยที่สวมอยู่โป่งนูนเน้นให้เห็นท่อนเนื้อเป็นลำยาวใหญ่ ทำให้ตาคมสวยของมังกรที่เผลอจ้องถึงกับอึ้งค้างไม่คิดว่าลูกแก้วจะเกิดอารมณ์กับตน ยอมรับว่าสมองหมุนมึนไปกับจูบก็จริง มังกรน้อยไม่ได้ผงาดพาขายหน้าเหมือนหลานร่างยักษ์ที่ยังคงจ้องตนปานจะกลืนกิน จนต้องเบือนหน้าหลบเฉทำเป็นเอ่ยถามการ์ด เพื่อสงบสติอารมณ์เพราะรู้สึกว่าหน้าร้อนปานจะระเบิด
                                         แต่มังกรหารู้ตัวไม่นอกจากหน้าขึ้นสีแลดูน่าหลงใหลแล้ว ปากได้รูปสีสดยังเจ่อเพราะการจูบ สิ่งนี้ต่างหากที่ทำให้ลูกแก้วมองตาเยิ้ม ถือเป็นครั้งแรกที่มังกรมีอารมณ์ร่วม หนำซ้ำไม่มีการถีบตามหลังเมื่อรู้สึกตัวเหมือนเช่นที่ผ่านมา นึกถึงตรงนี้ลูกแก้วอดยิ้มมุมปากไม่ได้
                                       “มีอะไร?” อาสุดหล่อถามออกไป พร้อมกับก้าวตรงไปยังประตูหนีสายตาคมเข้มที่จ้องจนใจสั่นอย่างหาตัวช่วย
                                   “โทรศัพท์คุณอาคมครับ” การ์ดตอบกลับมา ทำเอาอารมณ์ต่างๆ ลดลงอย่างรวดเร็ว
กลายเป็นความแปลกใจขึ้นมาแทน น้อยครั้งมากที่อาคมจะโทรหาถ้าไม่ใช่เรื่องสำคัญ ส่วนใหญ่อาวุโสท่านนี้จัดการเคลียร์ปัญหาด้วยตนเองเสร็จถึงจะรายงานให้รู้ทีหลัง กรณีนี้ต้องไม่ธรรมดา
                                   “ส่งมาให้ผม” มังกรเปิดประตู สั่งการ์ดยื่นโทรศัพท์ให้ก่อนจะส่งเสียงตอบไป
หน้าหล่อสมาร์ทถึงกับเคร่งเครียดในทันที หลังฟังทางโน้นคุยกลับมา ตัดบทบอกปลายสายด้วยเสียงทุ้มนิ่งว่า
                                    “ผมจะรีบไป อย่าเพิ่งวู่วามนะครับ” วางสายส่งโทรศัพท์คืนการ์ด เดินกลับมาหาลูกแก้ว
ที่นั่งห้อยขาลอบสังเกตุท่าทางของอาสุดหล่ออยู่บนเตียงผู้ป่วย ส่งสายตามองมาอย่างสงสัย
                                    “อาต้องกลับก่อนเราพักอีกสักคืนนะ พรุ่งนี้อาจะมารับ” พูดจบ มองตอบลูกแก้วที่จ้อง
ไม่วางตา ก่อนปากสีสดใช้ประกบจูบคุณอาไปหมาดๆ จะถามขึ้นว่า
                                     “ทำไมรีบร้อนจังครับ มีอะไรหรือเปล่า?” คำถามของลูกแก้วมาพร้อมสายตาที่จ้องเอา
คำตอบ มังกรไม่บอกรายละเอียด เลือกตัดบทเพื่อไม่ให้สุดหล่อหน้าคมเป็นกังวล โดยบอกแต่เพียงว่า
                                     “ไม่มีอะไรหรอกอาคมต้องการคุยธุระด้วยเฉยๆ เราดูแลตัวเองด้วยนะ” มือขาวสะอาด
ลูบลงบนเส้นผมสีน้ำตาลเข้มของหลานสุดหล่ออย่างลืมตัว คงเพราะความเสียสละของลูกแก้วที่มีให้ จนมังกรนึกเอ็นดูบวกสงสารถึงได้แสดงกิริยาอ่อนโยนออกไป ถือเป็นครั้งแรกอีกเช่นกันที่มังกรแสดงความรู้สึกแบบนี้
                                               ตาคมเข้มของลูกแก้วเป็นประกายวิบวับ ก่อนที่มือใหญ่จะรวบจับมือของมังกรมากดจูบบนหลังมืออย่างอ่อนโยน ทำเอาอาสุดหล่อที่หน้าเพิ่งกลับเป็นปกติกลายมาแดงก่ำอีกครั้ง เจ้าตัวไม่ชินที่เป็นฝ่ายถูกกระทำเหมือนผู้หญิงพอเจอแบบนี้ไปไม่เป็นกันเลยทีเดียว จะดึงมือหนีก็ทำไม่ได้เลยยืนนิ่งให้ลูกแก้วจูบหลังมือรับรู้ถึงปากนุ่มที่ร้อนรุ่มตรงบริเวณนั้นได้ชัดเจน เพื่อไม่ให้ตนรู้สึกแปลกๆไปมากกว่านี้ มังกรตัดสินใจชักมือหนีหันหลังเปิดประตูออกไปทันที ไม่แม้แต่จะทิ้งหางตาบอกลาคนที่นั่งอมยิ้มแก้มแตกมองตามร่างสูงสมาร์ทที่หูแดงแปร๋ดก้าวออกประตูไม่เหลียวหลัง
                                    จอมแสบแอบหัวเราะคิกๆ ขำอาการไปไม่เป็นของคุณอาอีกต่างหาก ขี้แกล้งแบบนี้มังกรจะรู้ตัวไหมว่า โดนหลานจอมแสบแกล้งเอาอย่างนึกสนุก
                                    มังกรกลับถึงคฤหาสน์วิริยะทรัพย์ ซึ่งถูกล้อมรอบด้วยกลุ่มชายฉกรรจน์สวมเสื้อยืดสีดำนับร้อยเต็มประตูทางเข้าไปหมด แถมยังมีรถเบ้นท์สีดำคันใหญ่ติดฟิมล์หนาจนไม่สามารถมองเห็นคนที่อยู่ด้านในจอดขวางทางอีกต่างหาก มังกรหลบไปเข้าทางลับในร้านขายของชำตรงตลาดหลังอาคมแนะนำล่วงหน้า โดยทางที่ว่าเป็นอุโมงค์ใต้ดินเชื่อมต่อยังตัวคฤหาสน์ ทางเข้าส่วนนี้น้อยครั้งจะได้ใช้ คุณอินทรีย์พ่อของมังกรสร้างขึ้นเพื่อใช้ยามฉุกเฉิน  
                                   มังกรเดินเข้ามายังโถงตามหลังด้วยการ์ดสี่คน เพื่อพบอาคม พยัคฆ์และคงคา สองคนหลังใส่เฝือกอ่อนหน้าตาอิดโรยอยู่ระหว่างพักฟื้นยังยอมฝืนสังขารมาร่วมวางแผนรับมือศัตรูที่มาราวีถึงถิ่น พอเห็นมังกรตรงเข้ามาต่างตั้งท่าลุกขึ้นต้อนรับ มังกรจำต้องโบกมือห้ามก่อนจะเดินไปนั่งยังเก้าอี้ประจำตำแหน่ง  
เพื่อฟังรายงานโดยไม่ต้องเอ่ยปากถาม อาคมก็ทำหน้าที่ทันที
                               “ลูกชายคนที่สี่คุณอุทิศ นำคนมาล้อมบ้านยื่นเงื่อนไขให้คุณออกไปพบ สาเหตุน่าจะมาจาก
เรื่องที่พี่ชายและน้องชายถูกฆ่า ตอนนี้สถานการณ์คนของเขามานับร้อย  ส่วนเรามีการ์ดอยู่ยี่สิบหากต้องปะทะเราคงรับมือไม่ไหว พวกเรารอคุณตัดสินใจจะให้เรียกกำลังเสริมมาสมทบหรือไม่?” อาคมพูดจบ มังกรนิ่งครุ่นคิดหาทางแก้ไข ก่อนจะบอกไปว่า
                                  “ให้ผมเจรจากับเขาดูก่อน  ต่อเบอร์เขาให้ที” พูดจบอาคมไม่ชักช้าจัดการต่อโทรศัพท์
สายตรงถึงอุทิศลูกชายคนที่สี่ของเจ้าสัวไกรสิงห์ ไม่นานฝ่ายนั่นก็รับสาย พ่อบ้านอาวุโสครูฝึกการ์ดจึงยื่นโทรศัพท์ส่งให้มังกรเป็นผู้เจรจา
                                  “ผมมังกร ทำแบบนี้ไม่สิ้นคิดไปหน่อยหรือครับคุณอุทิศ” มังกรพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง ไม่แสดงอาการให้ฝ่ายตรงข้ามจับความรู้สึกเอาได้
                                  “หึหึ! สิ้นคิดหรือ ถ้าสิ่งที่ผมทำเรียกว่าสิ้นคิดคุณเองไม่ยิ่งกว่าผมหรือไงคุณมังกร คุณฆ่า
พี่ชายกับน้องผมในถิ่นของเราไม่สิ้นคิดสินะ งานนี้คุณต้องออกมารับผิดชอบด้วยตัวเอง ไม่ต้องคิดตามตำรวจให้เสียเวลา คนของผมวางกำลังสกัดไว้ทุกจุดแล้ว ผมให้เวลาคุณสิบนาทีก่อนคฤหาสน์คุณจะไหม้เป็นจุล” น้ำเสียงที่ฝ่ายนั้นบอกกลับมาทำให้มังกรรู้ว่าไม่สามารถประนีประนอมได้แน่นอน หากเรียกกำลังเสริมคงพากันแตกตื่นไปทั้งเมืองมาเฟียสองตระกูลยกพวกล้างบางนับว่าไม่เป็นผลดีต่อทั้งสองฝ่าย ที่สำคัญตนเป็นฝ่ายเสียเปรียบอย่างไม่ต้องสงสัย ลูกชายคนที่สี่นำคนมานับร้อย แสดงว่าคนรองและคนที่สามคงวางกำลังเตรียมสกัดกำลังหนุนของตนไว้แล้ว ที่หลุดรอดเข้ามาในคฤหาสน์ได้เพราะอาศัยทางลับที่ใช้ในร้านขายของชำตรงตลาดซึ่งไม่ใช่จุดสังเกตของพวกมันนั่นเอง ไม่งั้นคงยากเข้ามาได้ถึงที่นี่  พวกมันคงดักจับระหว่างทางไปแล้ว
                                        บทจะร้ายเล่นไม่แคร์ใครเลย น่ากลัวสิงห์เฒ่าตัวพ่อกำลังลองภูมิมังกรอยู่เป็นแน่ ถึงได้กล้ารุกฆาตไม่ให้ตั้งตัวแบบนี้ ตอนนี้จำต้องปรับสถานการณ์ไหลตามมันไปก่อน รอตลบหลังใช้น้อยสู้มากลำพังฝีมือวัดตัวต่อตัวกับไอ้อุทิศมังกรเหนือกว่ามาก รบกันต้องเล่นแม่ทัพเพื่อไม่ให้ยืดเยื้อคงต้องใช้วิธีนี้เป็นการยุติปัญหาเสียแล้วสินะ
                             “ผมจะออกไปพบเขา รอหาจังหวะจับเขาเป็นตัวประกันใช้ต่อรองให้ถอนกำลังออกจากพื้นที่เรา” มังกรบอกกับอาคม พยัคฆ์และคงคาซึ่งอึ้งไปตามๆกัน แม้จะรู้ว่ามังกรมีฝีมือไม่ใช่ชั่วแต่ก็ไม่อาจรับประกันได้ว่าจะเอาตัวรอดในสถานการณ์ที่เป็นอยู่ได้ เห็นชัดว่าพวกมันต้องการตัวมังกร แทบไม่ต้องคิดว่าการทรมานเพื่อแก้แค้น โดยวิธีของพวกคลังสมบัติต้องถูกนำมาใช้แน่ๆ พยัคฆ์ยอมให้เกิดขึ้นไม่ได้ ค้านมาทันที
                             “ไม่ได้ผมไม่เห็นด้วย มันเสี่ยงเกินไปพลาดขึ้นมาหมากเราล้มทั้งกระดานเลยนะครับ” ถึงจะห้ามแต่ก็จนหนทางแก้ไขสถานการณ์ในตอนนี้ เพราะสภาพร่างกายไม่อำนวย แรงใช้พยุงตัวแทบไม่ไหว
                             “คงไม่มีทางเลือก ปล่อยพวกมันบุกเข้ามาเราก็ราบไม่ต่างกัน ถึงแม้ผมจะพลาดแต่ยังเหลือ
ที่มั่น พวกคุณยังพอมีเวลาช่วยผมได้ทีหลัง”  มังกรชี้แจงเหตุผลให้เข้าใจ
                             “คุณแน่ใจ ว่ามันจะไม่เล่นสกปรก” คงคาถามเพราะทราบถึงปัญหาที่มังกรกับลูกแก้วโดนพวกมันเล่นสกปรก แต่ก็รอดกลับมาไม่มีใครทิ้งชีวิตไว้ในตึกโดมเสียดฟ้า
                              “ผมจะระวัง ยังไงต้องลองดูก่อน” พูดจบไม่รอให้ใครทัดทานอีก กำหนดเวลาที่มันขีดเส้นตายไว้ใกล้จะครบสิบนาทีแล้ว ทั้งหมดพากันมุ่งไปยังหน้าคฤหาสน์ก่อนจะขึ้นรถตรงไปยังประตูใหญ่ห่างไม่ถึงสิบก้าว  การ์ดนำโทรโข่งส่งให้มังกรอย่างรู้หน้าที่  เสียงทุ้มนิ่งก็ประกาศดังให้ได้ยินไปทั่วบริเวณว่า
                                 “ผมมาแล้วใครจะเข้ามารับ อนุญาตให้เข้าประตูเล็กด้านข้างแค่สองคนเท่านั้น”  สิ้นเสียง
ของมังกร ประตูเล็กด้านข้างก็ได้ต้อนรับผู้นำของพวกมัน มังกรจำได้โดยไม่ต้องแนะนำมันคืออุทิศลูกชายคน
ที่สี่ ตามหลังด้วยการ์ดอีกหนึ่ง ก่อนที่คงคาจะร้องเตือนเสียงดังว่า
                                  “แย่แล้วมันพาพสุธามาด้วย” สิ้นเสียง อาคม พยัคฆ์ และการ์ดนับสิบต่างพุ่งเข้าบังมังกร
ไว้หมด เหตุการณ์เหนือความคาดหมายนักฆ่าอำมหิตยืนข้างไอ้อุทิศด้วยสีหน้าเรียบเฉย มุมปากกระตุกยิ้ม-เอี้ย-มให้เห็น
                                 “จริงสิพสุธาคนเดียวก็เล่นงานมือดีของคุณปางตาย ไม่แปลกเห็นเขาแล้วพวกคุณจะตื่นเต้น
แบบนี้” น้ำเสียงเยาะจากปากไอ้อุทิศ คงคาถึงกับกัดฟันกรอด ส่วนพยัคฆ์ขบกรามแน่นเพราะคนที่มันหมายถึงคือตน มังกรยังคงนิ่ง ก่อนพูดขึ้นว่า
                                 “ผมเคยสงสัยหาคำตอบมาตลอด อยากรู้ว่านักฆ่ามหาหิงส์ใครเป็นผู้จ้างวาน แม้คิดว่าน่าจะ
เป็นพวกคุณแต่ก็ไม่มีหลักฐาน วันนี้ข้อสงสัยของผมได้คำตอบแล้วสิ” ตาคมสวยจ้องตอบไอ้อุทิศไม่กะพริบ หาได้แสดงอาการหวาดหวั่นให้เห็นแม้แต่น้อย  
                                 “สมกับเป็นผู้นำ เอาล่ะไปกับผมถ้าไม่อยากให้คนของคุณตายเป็นใบไม้ร่วง” ประโยคหลัง
มันเอาจริง หากมังกรตุกติกบริวารคงได้ล้มตายอย่างมันพูด ใช่มังกรจะไม่รู้ฝีมือของพสุธา อาวุธที่ร้ายกาจคือการขว้างมีด สามารถขัดไม่ให้ลิฟท์ใช้งานได้ถือว่าฝีมือน่ากลัวจริงๆ แม้แต่คงคายังเงียบหัวคิ้วมุ่นออกอาการเครียดอย่างเห็นได้ชัด
                                  “ตกลง” มังกรก้าวออกมาข้างหน้าทำให้ทุกคนต้องเปิดทางให้เจ้านาย ขึ้นมาเผชิญหน้า
กับศัตรูอย่างไม่มีทางเลี่ยง ทั้งหมดเคารพการตัดสินใจผู้นำ ถึงแม้ในใจจะค้านอย่างหนักทำได้แค่สะกดกั้นเท่านั้น
                                 “หึหึ! สมฉายามังกรเดียวดายน่านับถือ” พสุธาที่ยืนเฉยพูดเสียงห้าวน้ำเสียงไม่ได้ออกอาการเยาะเย้ยเหมือนไอ้อุทิศ คงเพราะเจ้าตัวนึกชื่นชมมังกรจากใจจริงๆ
                                  “ถอยไปที่เดิม!” แต่แล้วทุกคนต้องตะลึงค้างตามกันเป็นแถว เมื่อเสียงทุ้มกระด้าง
แฝงอำนาจดังสะท้อนไปทั่ว ก่อนต้นเสียงจะยืนเด่นเป็นสง่าอยู่บนกำแพงในชุดสีดำปิดหน้าผ้าโพกหัว โผล่แต่ลูกตาคมดุอย่างน่าสะพึงกลัวแผ่รังสีพิฆาตจนสัมผัสได้ ทั้งที่อยู่สูงจากพื้นกว่าหกเมตรตรึงทุกสายตาให้มองเป็นจุดเดียว
                                   “รามูน/เทพพระกาฬ/จ้าวสายลม” เสียงครางเรียกตามฉายาที่จะนึกกันได้ ดังมาจากพวกที่อยู่ในบริเวณเต็มไปหมด
                                   “ได้ยินไหม?” คราวนี้เป็นคำสั่ง บอกกับหนุ่มหล่อร่างสมาร์ทที่ยังนิ่งไม่ยอมขยับ
จนอาคมต้องสะกิดแขนให้นายใหญ่แห่งวิริยะทรัพย์ถอยกลับเข้ามาในเกราะมนุษย์นับสิบของการ์ดดังเดิม เพราะเห็นสายตาดุของคนสั่งที่จ้องมังกรนิ่งก็รู้ว่าคนพูดหมายถึงใคร
                                  “แกยังไม่ตาย”  พสุธาเปรยขึ้นมาบ้าง
                                   “หึ!” เสียงขึ้นจมูกของร่างสูงใหญ่เด่นเป็นสง่าชายผ้าโพกปลิวไสวไปกับสายลมจนดู
น่าเกรงขาม ชั่วพริบตาไอ้อุทิศก็พุ่งหลบหลังพสุธาพร้อมกับมีดสั้นนับสิบๆเล่มทะลักทะลายออกจากตัวของนักฆ่าหน้า-เอี้ย-มอย่างต่อเนื่องรวดเร็ว เป้าหมายคือพวกการ์ดที่ยืนคุ้มกันมังกร ถือเป็นการลงมือที่โหด-เอี้ย-มอำมหิตยิ่งนัก เพียงมุ่งหวังกำจัดให้สิ้นซากไม่สนใจว่าใครจะต้องจบชีวิตลง สิ่งที่พสุธาต้องการคือกำจัดให้หมด
                                           สายตาทุกชีวิตต่างอึ้งค้างเบิกกว้างเล็งเห็นพญามัจจุราชกวักมือรออยู่ข้างหน้า
เพราะฝีมือศัตรูเหนือชั้นอย่างไม่มีทางตอบโต้ได้แม้แต่น้อย กระทั่งจะขยับตัวยังไม่มีโอกาส ได้แต่รอรับชะตากรรมที่จะปล่อยวิญญาณหลุดออกจากร่าง หลายคนเผลอพริ้มตาหลับเพราะไม่รู้จะทำอะไร แสงวาววับพุ่งตรงสู่หน้าพวกตนรวดเร็วปานห่าฝน
                                  “เกร็งๆ..เคร้งๆ! ตุ๊บๆ!”   
                                          แต่การณ์กลับไม่เป็นดังคาด มีดสั้นที่พุ่งฝ่าอากาศด้วยความเร็วจากพลังฝีมือคนซัด
ต่อเนื่องนับสิบๆเล่มร่วงระนาวตกสู่พื้นเหมือนโดนกำแพงอากาศที่มองด้วยตาเปล่าไม่เห็น ป้องกันมันไว้จนหล่นพื้นสิ้นฤทธิ์เกลื่อนไปหมดอย่างเหลือเชื่อ
                                  “เข็มวายุปลิดวิญญาณ”  เสียงพูดทำลายความสงสัยของทุกคนดังจากปากคงคา
โดยที่เจ้าตัวยังคงพูดต่ออีกว่า
                                   “สมคำเล่าลือ จ้าวแห่งสายลมกับเข็มวายุ” สิ้นคำบอก ทุกสายตาต่างจ้องยังร่างสูงสง่า
บนกำแพงที่ยังยืนนิ่งปล่อยผ้าโพกหัวปลิวว่อนสายตาคมดุกับจ้องพสุธาไม่กะพริบ ขณะคนที่ถูกจ้องก็มองตอบยังกับทั้งคู่กำลังปะทะกันทางจิตสัมผัสไม่มีใครพูดอะไรสักคำ บรรยากาศโดยรอบกดดันจนคนที่อยู่ในบริเวณนี้รวมถึงพวกนอกรั้วต่างนิ่งไม่มีใครกล้าขยับ ไม่รู้เป็นเพราะชื่อของบุรุษที่เป็นตำนาน หรือเพราะฝีมือที่เหนือคนปกติซึ่งทั้งสองต่างสำแดงให้เป็นที่ประจักษ์ จึงไม่มีใครกล้าขยับแม้แต่น้อย กลัวการขยับตัวจะกลายเป็นการเร่งให้ลมหายใจออกจากร่างเร็วขึ้น ดังนั้นนอกจากรอบบริเวณจะเงียบสนิทแม้แต่ลมหายใจยังแทบไม่ได้ยินด้วยซ้ำ
                                       และแล้วเวลาก็สิ้นสุดลง มีดสั้นชุดใหญ่สะบัดออกจากมือนักฆ่าพสุธาอีกครั้งอย่างรวดเร็วมองไม่ทันด้วยซ้ำว่าคนขว้างหยิบมาจากตรงไหน การเคลื่อนไหวท่าร่างรวดเร็วจนจับไม่ได้ เป้าหมายของมีดนับร้อยเล่มทะยานพุ่งเข้าใส่รามูนที่ยืนบนกำแพงปานห่าฝน ทุกคนถึงกับเบิกตากว้างเมื่อร่างสูงใหญ่ซึ่งยืนนิ่งกลับขยับเพียงวูบเดียว วูบเดียวจริงๆจนดูแทบไม่ออกว่าเจ้าตัวขยับร่าง เร็วมากเร็วจนเหมือนไม่ขยับ
ด้วยซ้ำ การขยับตัวครั้งนี้ส่งผลให้มีดสั้นนับร้อยเล่มร่วงสู่พื้นเสียงดังเคร้งคร้างอย่างน่าอัศจรรย์ พร้อมกับเจ้าของมีดขบปากนิ่งยืนแขนตกไปข้างเหงื่อซึมเต็มหน้าหายใจหอบ ก่อนจะยอมเปิดปากพูดออกมาว่า
                             “เข็มวายุปลิดวิญญาณร้ายสมคำร่ำลือ มืออันดับหนึ่งยังไม่สิ้นชื่อ จะทำอะไรเชิญ” การเอ่ยปากของพสุธาครั้งนี้ สร้างความฉงนให้ทุกคนมาก
                              “พากันกลับไป ครั้งหน้าไม่มีปราณี” เสียงห้าวแฝงอำนาจสั่งขึ้น  พสุธาไม่ต่อปากอีก
สบตากับอุทิศก่อนจะหันหลังเดินนำออกประตูเล็กด้านข้างไม่พูดจา อุทิศยืนหน้าเสียหันหลังก้าวตามไปติดๆ เพียงไม่ถึงอึดใจคนนับร้อยที่อยู่ด้านนอกประตูเหล็กก็หายหัวไม่มีเหลือ คฤหาสน์วิริยะทรัพย์กลับเงียบสงบยังกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นมาก่อนได้อย่างน่าเหลือเชื่อ ขณะที่ร่างสูงใหญ่ยังคงยืนบนกำแพงนิ่งปานเทพเจ้า มังกรเองไม่กล้าสบตาคมดุที่จ้องตนไม่วางตา ถึงจะไม่ได้มองตอบแต่ความรู้สึกของประธานวิริยะทรัพย์กับรับรู้ได้ว่าตนตกเป็นเป้าสายตาบุรุษมาดเข้มแผ่รังสีพิฆาตจนน่าเกรงขามอย่างไม่ต้องสงสัย
                               “หลบไปสักพัก ลูกแก้วรู้ว่าสถานที่นี้อยู่ที่ไหนไม่ต้องพาใครไป สถานการณ์ดีขึ้นค่อยกลับมา” รามูนพูดยาวครั้งแรก น้ำเสียงที่ใช้ไม่แข็งกระด้างวางอำนาจเหมือนที่ทำ คงไม่ต้องบอกว่าคุยกับใครทุกคนที่ได้ยินต่างเงียบไม่มีใครพูดแทรกแม้แต่น้อย ก่อนที่กระดาษแผ่นหนึ่งจะพุ่งตรงมายังคงคา โดยเจ้าตัวใช้มือซ้ายที่ไม่บาดเจ็บรับเอาไว้ ภายในกระดาษมีเข็มเล่มยาวกว่าสองนิ้วปักนำมันมา กระดาษแผ่นนี้คือสัญลักษณ์ที่เขียนเป็นรูปภูเขามีดวงอาทิตย์และนกบิน เหนือก้อนเมฆสีขาวฟ้าใสสว่าง เดาไม่ได้ว่าเป็นที่ไหน แต่รามูนบอกว่าลูกแก้วรู้ว่าเป็นที่ไหน ตัดปัญหาว่าใครจะเป็นคนพามังกรไป จากเข็มที่เห็นทำให้ทุกคนใช้สายตาสำรวจบนพื้นที่มีดนับร้อยเล่มตกเกลื่อนไปหมด ถึงได้เห็นเข็มแบบเดียวกันหล่นเต็มพื้นเช่นกัน  ต้องใช้สายตาเพ่งถึงมองออกเพราะเข็มเล่มเล็กมากแม้จะยาวถึงสองนิ้ว คงเป็นอาวุธที่ขึ้นชื่อของนักฆ่าเทพพระกาฬนามว่า
‘รามูน’  ทุกคนเรียกมันว่าเข็มวายุปลิดวิญญาณ ความร้ายกาจไม่ต้องพูดถึง มองด้วยตาเปล่าแทบไม่เห็น พางงว่ามีดสั้นนับร้อยเล่มหล่นสู่พื้นได้อย่างไร ที่พสุธายอมล่าถอยคงได้รับบาดเจ็บจากเข็มที่ว่า เจ้าตัวถึงได้เหงื่อซึมเต็มหน้าแขนตกแบบนั้นสินะ  ถึงว่าฝีมือขั้นเทพปะทะกันการ์ดที่อยู่ในเหตุการณ์พากันขนหัวลุกเมื่อลองนึกว่าหากต้องปะทะฝีมือกับบุคคลที่ยืนบนกำแพง คงมีทางเลือกหนทางเดียวคือยอมจำนนต่อพญายมอย่างไม่มีทางเลี่ยง มังกรมองภาพในกระดาษที่ถูกส่งมา ก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตาคมที่จ้องอยู่ก่อน อดใจเต้นแรงไม่ได้แต่เจ้าตัวยังคงปั้นหน้านิ่งไม่แสดงอาการเอ่ยปากถามขึ้นว่า
                                “ผมจำเป็นต้องไป ไม่มีวิธีที่ดีกว่าหรือไง?” คำถามของมังกรได้รับคำตอบกลับมาทันที
                                “ไม่มี ผมฆ่าพวกมันคุณเลยตกอยู่ในอันตราย รอคนของคุณหายดีเสียก่อนค่อยกลับมา”  
เสียงห้าวที่ตอบมา แม้จะไม่กระด้างจนระคายหูแต่ยังชวนให้ขนลุกอยู่ดี  คนๆนี้น่าสะพรึงกลัวยิ่งนักชักอยากเห็นหน้าจริงๆ ว่าเบื้องหลังผ้าโพกนั้นใบหน้าจะเป็นอย่างไร แวบหนึ่งมังกรดันผุดหน้าของลูกแก้วขึ้นมาในหัว จนเผลอหน้าร้อนขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยอดสบถในใจไม่ได้ที่ดันไปคิดว่าพ่อกับลูกหน้าตาเหมือนกันแบบถอดพิมพ์กันมาเลย
                                         ดูเหมือนร่างสูงใหญ่ที่มองมาจะเห็นอาการบนสีหน้าของมังกรที่เรื่อสีขึ้นอย่างไม่มีเหตุผล สายตาคมดุที่จ้องอยู่ก่อนอ่อนลงเล็กน้อย ก่อนเจ้าตัวจะพลิ้วร่างทะยานหายลับอย่างไร้ร่องรอย ไปมาสมฉายาจ้าวแห่งสายลมไม่มีคำกล่าวลา มีคำถามมากมายในหัวมังกรที่ต้องการคำตอบ  แต่พออยู่ต่อหน้าท่ามกลางบริวารนับสิบ มังกรกับพูดไม่ออกเสียอย่างนั้น หากไม่มีชะงักติดหลังคงไม่ลำบากใจอย่างที่เป็น เพราะเหตุการณ์ที่ได้รับการช่วยเหลืออย่างไม่น่ายินดี ทำให้มังกรรู้สึกร้อนหน้าเมื่อเจอรามูน ถอนหายใจสลัดความคิดในหัวออกให้หมด หันมาสั่งกับอาคมขึ้นว่า
                                            “ผมคงต้องหลบอย่างที่เขาแนะนำคงไปกับลูกแก้วเพราะเขาสั่งไว้แบบนี้  ติดต่อ
คุณอาดลภัทรมาพบผมด่วน” พูดจบเดินขึ้นรถกลับเข้าตัวคฤหาสน์ท่ามกลางบริวารที่ทยอยแยกย้ายตามไปโดยไม่มีใครพูดอะไรอีก ถือว่าเหตุการณ์ครั้งนี้จบลงเพราะรามูนช่วยไว้ไม่อยากจะคิดหากรามูนไม่ปรากฎตัวมาช่วย จะเลวร้ายสักแค่ไหนกัน?

dung

ขอบคุณครับผม

Klong

ขอบคุนครับ

peemakung

ขอบคุณครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

cawee

{:6_176:} ขอบคุนคราฟ {:7_264:}{:sm-52:}

tarsii

ขอบคุณมากนะ

x2_man

ขอบคุณครับ สนุกมาก

auto101

ขอบคุรครับ

titat

ขอบคุณครับ

4_NAY

แพ้แล้วพาล

Soyu

ขอบคุณนะครับ