ลูกแก้วมังกร รามูนจ้าวแห่งสายลม ??? 30

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“พักผ่อนก่อนนะครับคืนนี้เหนื่อยมากคร๊าบ..ไปหาอะไรกินดีกว่าอย่าลืมว่ามื้อเย็นผมกับอาไม่มีข้าวตกท้องเลยสักเม็ด แค่นั้นอิ่มที่ไหน” สายตาวิ้งๆ จ้องมังกรใสแจ๋ว ทำให้เขาส่ายหน้าระอาอย่างไม่จริงจังหลานจอมแสบนับวันช่างกะล่อนซุกซ่อนความลับไว้เยอะกลับไปครั้งนี้ต้องง้างปากให้คายออกมาเสียบ้าง อยากรู้จะแก้ตัวยังไง..?
Part 30
วันนี้ที่รอคอย
             คฤหาสน์วิริยะทรัพย์
             มังกรให้ทุกคนไปพักรวมทั้งคนที่เขาอยากล้วงไส้ไขข้อสงสัยให้กระจ่างด้วยเช่นกัน เวลาล่วงเข้ามาค่อนรุ่ง เขารู้ว่าลูกแก้วเหนื่อยมามากไว้พรุ่งนี้ค่อยเรียกคุยทีเดียว ตัวเขาพอแยกย้ายเสร็จอาบน้ำเข้านอนอย่างหมดแรงไปเหมือนกัน..
    มารู้สึกตัวตื่นบ่ายแก่ๆ หลังทำธุระส่วนตัวเสร็จ เขาก็เดินลงมายังห้องอาหารเพื่อหาอะไรทาน แปลกใจพอสมควรที่ไม่เจอใครเลยนอกจากคนรับใช้และการ์ดซึ่งทำหน้าที่แข็งขัน คงเป็นคำสั่งของอาคมที่เพิ่มความเข้มงวดขึ้นอีกเท่าตัว
   “เจ้านายจะรับอะไรดีค่ะ” แม่บ้านเก่าแก่ถามขึ้นมา หลังเขานั่งเก้าอี้เรียบร้อย หยิบหนังสือพิมพ์มาวางให้อย่างรู้หน้าที่
   “ป้ามีอะไรให้ผมทานบ้าง” ปกติเขาไม่ค่อยเรื่องมากเท่าไหร่
   “วันนี้ป้าทำก๋วยเตี๋ยวคั่วไก่ ลองหน่อยไหมค่ะ” ป้าแกเสนอ เขาแค่พยักหน้าให้ หันไปหยิบหนังสือพิมพ์มาอ่านระหว่างรอ เป็นไปอย่างที่คิดอำนาจของคลังสมบัติสามารถปิดข่าวได้เหมือนเคย เจ้าสัวไกรสิงห์คงไม่ยอมเป็นตัวตลกในสายตาสังคม ที่โดนเด็กรุ่นลูกสร้างความปั่นป่วนให้แบบนั้น ไม่ถึงห้านาทีก๋วยเตี๋ยวคั่วไก่ร้อนๆ ก็ถูกจัดมาเรียกน้ำย่อยจนต้องวางหนังสือพิมพ์ลง นึกขึ้นได้เลยถามถึงคนอื่นๆ
   “แล้วที่เหลือไปไหนกันหมด” ป้าหยุดรินน้ำที่กำลังเติมใส่แก้ว   
   “เช้านี้ยังไม่เห็นใครเลย นอกจากคุณอาคม” เขาพยักหน้ารับรู้ หันมาสนใจก๋วยเตี๋ยวคั่วไก่ต่อ รู้สึกเจริญอาหารเป็นพิเศษขอเบิ้ลอีกจาน หลังทานอิ่มเขากดโทรศัพท์หาพยัคฆ์เป็นคนแรก
   “ครับเจ้านาย” ปลายสายรับทั้งที่เสียงเรียกเข้ายังไม่ทันไรเลย
   “อยู่บ้านหรือเปล่า”
   “ผมเพิ่งตื่น ขอทำธุระสักครู่” มังกรเข้าใจ แต่ละคนคงเพลียจัดถึงได้ตื่นสาย ยิ่งพยัคฆ์ต้องเข้าไปช่วยคงคาดับไฟแทบหมดแรงด้วยกันทั้งคู่
   “ตกลง..แล้วรีบมาพบผมด่วน” พูดจบตัดสายโทรต่ออีกเบอร์ทันที สายนี้รอนานหน่อยกว่าเจ้าของจะรับ
จนเขาเกือบตัดสายทิ้งด้วยซ้ำ แต่ปลายสายดันกดรับขึ้นมาเสียก่อน
           “หวัดดีคร๊าบ..” เสียงอ้อนมาอย่างทะเล้น
           “ตื่นหรือยังเรา”
           “ผมอยู่บริษัท” แปลกใจที่ปลายสายบอกเขา..ไปทำไมบริษัท
           “นึกยังไงถึงไปบริษัท”
           “ผมมากับครรชิต อายังไม่ตื่นเลยไม่ได้บอก” ฟังดูเหมือนไม่อยากรบกวน แต่กลับทำให้เขาหมั่นไส้ ดันรู้จักเกรงใจก่อนหน้าไม่เห็นจะสน
           “นั่นไม่ใช่คำตอบ” ที่เขาถามไปยังไม่ได้ความกระจ่าง
           “ผมขาดงานบ่อย แต่เงินเดือนยังคงรับเต็ม เกรงใจเจ้าของบริษัท อยากเป็นคนดีเลยเข้ามาทำงานชดเชยเสียหน่อย” กวนได้น่าตบกะโหลก
          “เจ้าของบริษัทขอสั่งให้กลับมาด่วน” น้ำเสียงจริงจังไม่มีล้อเล่น เขามีเรื่องต้องเคลียร์กับลูกแก้ว
หลายเรื่อง
          “รอเลิกก่อนไม่ได้หรือครับ เย็นก็ต้องเจอกันอยู่ดี” รู้สึกอีกฝ่ายพยายามบ่ายเบี่ยงเสียอย่างนั้น
          “ไม่ได้” เสียงเข้มดุ ปกติไม่เคยใช้น้ำเสียงแบบนี้กับลูกแก้วมาก่อน
          “โหทำดุ..กลับก็กลับครับ ไม่เกินสองชั่วโมงเจอกัน”
           “อืม” รับคำสั้นๆก่อนตัดสาย เขาไม่อยากจะคิดว่าลูกแก้วเจตนาหลบหน้าด้วยเหตุผลที่มีความลับปิดบังเขาอยู่ ตอนนี้คงไม่สามารถมองข้ามเรื่องเล็กน้อยอีกแล้ว นับวันองค์กรมหาหิงส์มีอะไรแปลกๆ เช่นที่พวกมันต้องการจี้ลูกแก้วมังกรคืออีกสาเหตุรบกวนจิตใจเขาอยู่ อยากรู้พวกมันจะเอาไปทำไม ถึงจะมีราคาแต่นั่นไม่ใช่ประเด็น พสุธาบอกเองทำขึ้นใหม่ก็ได้ แล้วทำไมพวกมันถึงต้องการจี้คู่นี้ ปมปริศนาหลายอย่างที่เขายังคิดไม่ตก จึงต้องการระดมสมองเพื่อช่วยกันวิเคราะห์ แต่ถึงยังไงก็ต้องเคลียร์เหตุการณ์ที่หลบออกมาจากคฤหาสน์คลังสมบัติกับลูกแก้วเสียก่อน ไปติดต่อรามูนตั้งแต่เมื่อไหร่วางแผนตอนไหน ทำไมกระทั่งเขาก็ไม่ให้รู้
            “we are together!..zzzzz” ริงโทนเสียงเรียกเข้าดังขัดจังหวะความคิดในหัว
            “ครับ” ตอบรับด้วยน้ำเสียงปกติหลังรู้เป็นเบอร์ใคร
            “เย็นนี้ท่านรัฐมนตรี เชิญร่วมงานเลี้ยงที่บ้าน” ดลภัทรบอกเหตุผลที่โทรมาโดยไม่ยอมให้เสียเวลา รู้สึกสายข่าวจะเร็วใช้ได้ ทั้งที่เขาเพิ่งหนีออกมาเมื่อคืน ถูกชวนไปงานเลี้ยงบ้านรัฐมนตรีทันที หูตาไวพอสมควร
            “สำคัญผมต้องไปใช่ไหม” ถามเพื่อรอดูท่าที ความจริงเขารู้ว่างานนี้จำเป็นต้องไป อิทธิพลนักการเมืองระดับรัฐมนตรีเป็นอย่างแรกที่ไม่ควรปฏิเสธ ฝ่ายโน้นก็คงไม่ยอมพลาดเช่นกัน ไม่อย่างนั้นสัมปทานบางอย่างอาจหายไปในพริบตา
           “ไม่สมควรถาม เรื่องนี้หลานรู้คำตอบดีอยู่แล้ว อาแค่โทรมาเตือน คิดว่าคงยังไม่มีใครบอก” ถือโอกาสอบรมเขาไปด้วย
           “อารู้ว่าผมกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่” ถามตรงๆ อยากรู้ดลภัทรจะตอบมาว่าอย่างไร
           “รู้เมื่อเช้า ถามอาแปลกๆ” คำตอบที่ได้ถึงจะยังไม่เคลียร์ เพราะคนตอบเจตนาตีรวนเอาดื้อๆ ซึ่งเขารู้ว่าตื้นลึกหนาบางดลภัทรคือกุญแจสำคัญที่ยังไม่มีหลักฐานพิสูจน์ เขาคิดว่าอ่านไม่พลาด
           “ครับ..เย็นนี้เจอกันในงาน” ตอบรับเพื่อตัดบท รู้สึกตัวเขาบรรจุไปด้วยปมคำถาม ซึ่งคนรอบข้างทำให้สงสัย หากผลีผลามหาคำตอบหรือเค้นเอาความจริงคงไม่ได้เรื่อง รูปการณ์เป็นแบบนี้เขาต้องพยายามไขความกระจ่างให้เนียนที่สุด ไม่งั้นจะไม่ได้ความจริงแม้แต่น้อย นอกจากการสร้างภาพและตีรวนอย่างที่ลองเชิงดลภัทรนั่นแหละ..
           “ขอโทษครับที่ให้รอ” พยัคฆ์ออกตัว หลังเข้ามาในห้องหนังสือ มังกรนั่งที่หัวโต๊ะแล้ว ยังมีอาคมอยู่ด้วย คงคากับพยัคฆ์จึงเดินเข้าไปนั่งลงยังที่ว่าง การเรียกหารือของมังกรรู้กันเพียงคนใกล้ชิด เป็นเรื่องไม่เหนือการคาดเดาของเขาเท่าไหร่
           “รอลูกแก้วอีกคน กำลังมา” เขาบอกทุกคนสั้นๆ ระหว่างรอก็ถามถึงความพร้อมของสภาพร่างกายทุกคนไปด้วย ได้รับคำยืนยันว่าโอเคดี ทำให้โล่งใจไปพอสมควร นับจากนี้พวกเขาต้องระวังตัวมากกว่าเดิม อัคนีแสดงตัวออกมาไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะรับมือเหมือนคนอื่นๆ
           “ขอโทรคร๊าบ..ผมมาเลทไปหน่อย” หน้าหล่อยิ้มทะเล้นของเด็กหนุ่มร่างสูงใหญ่เกินปกติ ดึงความสนใจของทุกคนให้หันมองตาม
           “กำลังรอเราอยู่ เริ่มประชุมกันเลยดีกว่า”มังกรตัดบท เขาต้องการเคลียร์เรื่องส่วนรวมก่อน ส่วนเรื่องคาใจคงต้องคุยกับลูกแก้วตามลำพังเพราะคนที่เหลือไม่มีใครรู้ต้นสายปลายเหตุ
          “ผมมีคำถามที่ต้องการความเห็นของทุกคน ใครรู้ช่วยอธิบายให้ผมเข้าใจด้วย ทำไมองค์กรมหาหิงส์ต้องการจี้ลูกแก้ว ถึงกับยอมยุติข้อบาดหมางเป็นการแลกเปลี่ยน พอจะรู้สาเหตุกันบ้างไหม”คำถามของมังกรทำให้แต่ละคนสบตากันนิ่ง ไม่มีใครเอ่ยปากคงไม่มีใครรู้จุดประสงค์ของพวกมันเช่นกัน คนที่มังกรคาดหวังว่าจะมีคำอธิบายจึงถูกสายตาคมสวยจ้องมองนิ่ง แปลว่าเขาต้องเป็นคนชี้แจง
   “ผมไม่รู้ครับ พ่อบอกพวกมันต้องการของบางอย่าง แต่ไม่ได้บอกว่าสิ่งนั้นจะเป็นสร้อยของผมกับอา เพิ่งรู้เหมือนกัน” คำตอบของลูกแก้วยืนยันว่าไม่รู้เช่นกัน
   “เรื่องนี้มีลับลมคมใน ไม่อย่างนั้นพวกมันคงไม่ยื่นเงื่อนไขแลกกับการยุติข้อบาดหมาง ทำให้ผมไม่กล้าวู่วามด่วนสรุป มันไม่เพียงต้องการจี้ของผมแต่รวมของลูกแก้วด้วย คิดว่ายังไงกันบ้าง” ประโยคท้ายหันไปทางจากเจ้าของจี้ มังกรอยากฟังความเห็นลูกแก้ว ในขณะที่คนอื่นๆก็รอฟัง   
             “ผมให้ไม่ได้ มันเป็นสมบัติของแม่ สร้อยเส้นนี้คู่กันมาตั้งแต่แรก อาเองก็ไม่สมควรให้พวกมัน” ลูกแก้วไม่เห็นด้วยเป็นไปตามที่คาด
   “ประเด็นไม่ได้อยู่ที่ว่ายอมหรือไม่ แต่ผมไม่เชื่อว่าพวกมันจะรักษาสัญญา พอได้ในสิ่งที่ต้องการแล้ว มันหันมาเล่นงานพวกเราแน่นอน” ลูกแก้วย้ำให้ทุกคนได้คิด
   “ผมเห็นด้วยกับคุณลูกแก้ว ที่ผ่านมาพวกมันไม่เคยรักษาคำพูด ลอบกัดเราไม่รู้กี่ครั้ง ต่อให้ยอมปัญหาทั้งหมดคงไม่จบลงที่จี้สองเส้นนี้แน่” พยัคฆ์สนับสนุนลูกแก้วอีกคน
   “แล้วต้องทำยังไง ฝีมืออัคนีเราก็เห็นกันอยู่” มังกรเจาะจงคำตอบจากคงคา ที่นั่งเงียบมาโดยตลอด
   “พี่ไฟฝีมืออันดับหนึ่งขององค์กร ผมไม่ใช่คู่ต่อสู้ คนที่จะรับมือเธอได้มีแต่พี่ลม ซึ่งเรื่องนี้จนปัญญาที่จะขอร้องด้วยสิ ตัวตนของพี่ลมไปมาไร้ล่องรอยไม่มีเบาะแสให้ติดต่อแม้แต่น้อย” คงคาพูดตามความเป็นจริง พร้อมกับเหลือบมองลูกแก้วเป็นการส่งสัญญาณไปในตัว ลูกชายนักฆ่าเทพพระกาฬนั่งอยู่นี่ทั้งคน หากลูกแก้วยังไม่สามารถคงไม่มีใครทำได้แล้ว
   “อารู้ว่าเราติดต่อพ่อได้ อาอยากให้เราขอร้องพ่อยื่นมือเข้าช่วยคลี่คลายปัญหานี้ให้หน่อย หากตัดภาระองค์กรมหาหิงส์ออกได้ เหลือแค่ตระกูลคลังสมบัติกับปัญหาภายใน อาคิดว่ารับมือไหว” เป็นการขอความช่วยเหลือและเห็นความสำคัญลูกแก้วเป็นครั้งแรก ซึ่งก่อนหน้าแต่ละคนมองข้ามกันหมด เพราะคิดว่าลูกแก้วไม่มีทักษะต่อสู้พานไม่อยากให้ยุ่งเกี่ยวมากเพื่อความปลอดภัยของเจ้าตัว ตอนนี้มังกรรู้ว่าเขามองพลาดความสามารถของลูกแก้วพิสูจน์แล้วไม่ธรรมดา ในความไม่ธรรมดาเขาก็ยังไม่แน่ใจว่าลูกแก้วมีความสามารถด้านไหนอีก ที่รู้มาล้วนจากเหตุการณ์ถูกกักตัวทั้งสิ้น ไหวพริบปฏิภาณการแก้ปัญหาเฉพาะหน้าลูกแก้วทำได้ดี แต่ก็ยังมีอะไรอีกหลายอย่างทำให้ไม่มั่นใจ ทักษะต่อสู้ยังคงไม่ได้เรื่อง ไม่อย่างนั้นคงไม่โดนเขาเสยจมูกจนเลือดหยดเป็นลมไปง่ายๆ ตามที่ได้ลองพิสูจน์มาด้วยตนเอง
   “ผมไม่มีช่องทางติดต่อกับพ่อเลยครับ ที่ผ่านมาเขามาเองไม่รู้ทำแบบนั้นไปทำไม แต่ผมมั่นใจว่าพ่อมีเหตุผลในการกระทำ คงเป็นเรื่องความปลอดภัยของเรามากกว่า ที่พ่อต้องทำตัวลึกลับเพราะการอยู่ในที่มืดสะดวกกว่าการอยู่ในที่แจ้ง ทำอะไรไปศัตรูคาดเดาลำบาก ไม่เหมือนพวกเราซึ่งต้องคอยระวังทุกฝีก้าว เข้าใจที่ผมพูดใช่ไหมครับ” เหตุผลของลูกแก้วทำให้แต่ละคนพยักหน้ารับอย่างไม่มีทางโต้แย้ง แม้แต่อาคมผู้โชกโชนมาทั้งชีวิตยังอดยอมรับไม่ได้
           สรุปเรื่องขอร้องรามูนคงยากพอกัน คนที่มีโลกส่วนตัวสูงทิฐิแรงไม่ยอมทำตามความต้องการใครแน่ นอกจากทำตามความพึงพอใจของตนเป็นหลัก ข้อนี้มังกรรู้ดีกว่าใคร ถ้าไม่เพราะความพึงพอใจส่วนตัว เขาหรือจะถูกใช้เป็นเครื่องระบายความใคร่แบบนั้น นึกถึงตรงนี้ต้องรีบสลัดความคิดออกจากหัวให้ไว ดึงความสนใจกลับมายังเรื่องที่คุยค้างอยู่
   “แล้วทุกคนคิดว่าเราควรทำยังไงดี” คำถามนี้เป็นสิ่งที่เขาต้องให้เกียรติพยัคฆ์ที่รับภาระหนักในการดูแลความปลอดภัยเป็นคนตอบ จึงเน้นพูดกับมือขวาเป็นพิเศษ
   “เรื่องสืบข่าวภายใน แผนล่อเสือออกจากถ้ำเราเดินต่อ ส่วนเรื่องที่ต้องรับมือองค์กรมหาหิงส์ คงต้องเพิ่มความระมัดระวังมากขึ้นอีกเท่าตัว” พยัคฆ์บอกหน้านิ่ง เขาเองก็ลำบากใจไม่น้อย พอได้สัมผัสฝีมือของอัคนีถือเป็นเรื่องเกินกำลังจริงๆ
   “เอาเถอะ ยังไงก็ไม่สามารถเก็บตัวอยู่แต่ในบ้าน เย็นนี้ผมมีงานเลี้ยงที่บ้านรัฐมนตรี รบกวนเตรียมตัวกันให้พร้อม คาดว่าอาจเจอพวกมันดักระหว่างทาง ผมปฏิเสธไม่ได้ทุกคนก็รู้ดี ยังมั่นใจด้วยว่าฝ่ายตรงข้ามจับตาดูการเคลื่อนไหวของผมแล้วเรียบร้อย รามูนได้รับบาดเจ็บเขาคงไม่สามารถออกมาช่วยเราได้ ดังนั้นเราต้องวางแผนช่วยตัวเอง” มังกรแจ้งเรื่องด่วนให้ทราบ พยัคฆ์ยักหน้ารับคำสั่ง ก่อนอาคมจะพูดขึ้นว่า
   “งั้นก็ใช้แผนหลอกด้วยรถสองขบวน เพื่อไม่ให้พวกมันรู้เส้นทางที่แน่นอน ทั้งขาไปและขากลับ” ข้อเสนอของอาคม ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วย ความหมายคือแบ่งขบวนรถออกเป็นสองขบวน ซึ่งมีขบวนหลอกและขบวนจริงในการเดินทาง เพื่อไม่ให้ศัตรูจับการเคลื่อนไหวเอาได้
   “ตกลงตามนี้ พยัคฆ์คุณรับไปจัดการ ไว้เราค่อยหารือกันครั้งหน้า ส่วนลูกแก้วอย่าเพิ่งไป อามีเรื่องต้องคุยกับเราต่อ” มังกรยุติการหารือ ทุกคนรู้หน้าที่พากันแยกย้ายออกไปเตรียมการตามแผน ซึ่งลูกแก้วขยับจะลุก ถูกรั้งตัวไว้เลยต้องนั่งอยู่กับที่
   “เย็นนี้เราไม่ต้องไป” ไม่สั่งไว้ก่อนรับรองวิ่งโล่ตามเขาเช่นเคย ลึกๆแล้วไม่ต้องการกังวลเรื่องความปลอดภัยของลูกแก้ว ถ้าเลี่ยงได้เขาเลือกที่จะกันลูกแก้วเอาไว้ให้มากที่สุด
   “ผมอยากไปด้วย อาไม่เชื่อว่าผมดูแลตัวเองได้หรือครับ” ลูกแก้วอิดออด สายตาที่มองมังกรไม่เห็นด้วยที่สั่งให้เขาอยู่เฝ้าบ้าน
   “ไม่ใช่ไม่เชื่อ..ที่ผ่านมาเราแสดงให้อาเห็นแล้ว แต่ต้องรู้ด้วยว่าความสามารถที่เรามี มันไม่ช่วยเลยหากเหตุการณ์จำต้องปะทะกันด้วยการต่อสู้ สิ่งนี้ต่างหากที่อาเป็นห่วง” เขาอธิบายให้เข้าใจ
   “แต่ผมวิ่งเร็ว” ลูกแก้วเถียงทันควัน
   “วิ่งไม่ใช่ทางออกที่ดี..ใช่จะรอดเสมอไป เรารู้นี่ถ้าพ่อเราไม่ช่วยไว้ แน่ใจว่าจะรอดออกมาได้” มังกรย้อน พร้อมกับหรี่ตาสวยจ้องเจ้าตัวนิ่ง ซึ่งลูกแก้วเงียบแทนการยอมรับ
   “บอกได้หรือยังคืนนั้นเกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงไปวิ่งอยู่บนกำแพงหลบกระสุนปืนแบบนั้น มันอันตรายมากรู้
ใช่ไหม” เขาถามสิ่งที่คาใจ ต้องการคำอธิบาย
   “พ่อมาที่ห้องวางแผนให้ผมดึงความสนใจพวกมัน ส่วนพ่อจะพาอาหนีไปก่อน..ค่อยย้อนกลับมาช่วยผมทีหลัง ถ้าพาออกไปพร้อมกันพวกเราคงไปไม่รอด พ่อบอกแบบนั้น” ลูกแก้วตอบเสียงอ้อมแอ้ม
   “แผนนี้รู้ก่อนหรือหลัง..ที่เราทำระเบิด” มังกรถามต่อ เขาต้องการปะติดปะต่อเรื่องให้ได้มากที่สุด
   “หลังครับ ผมอาบน้ำเตรียมตัวเข้านอนพ่อก็โผล่มา เดิมทีผมวางแผนจะล็อกภาพของกล้องไว้หลอกตาพวกมัน แล้วค่อยพาอาหลบออกไป ฉุกเฉินก็อาศัยระเบิดขวดเปิดทาง แต่พ่อบอกมันไม่รัดกุมไม่น่ารอด ให้ใช้วิธีล่อพวกมันสร้างความโกลาหล แล้วพ่อจะเป็นคนพาอาออกไปเอง” ฟังจากลูกแก้วมังกรเริ่มจะเห็นภาพบ้างแล้ว
   “เราไปวิ่งบนกำแพงได้ยังไง ทำไมพวกมันไม่เห็นตอนเราออกไป” เขาต้องการรายละเอียดอีกประเด็น เพื่อวิเคราะห์ความสามารถลูกแก้ว
   “พ่อพาผมไปทิ้งไว้บนนั้น  ออกไปเองไม่ได้หรอกครับ ผมวิ่งเก่งแต่ปีนกำแพงไม่เก่ง” เป็นอันหมดคำถาม หากเป็นรามูนไม่มีอะไรที่จ้าวแห่งสายลมจะทำไม่ได้ ถึงแม้ปมปริศนาที่คาราคาซังจะยังดูอึมครึมจนไม่สามารถจับประเด็นมาวิเคราะห์ให้กระจ่างได้ก็ตาม แต่มังกรเชื่อว่าในไม่ช้าทุกอย่างจะคลี่คลาย ดูเหมือนรามูนมีแผนไว้แล้ว เขามั่นใจว่าคิดไม่ผิด
   “ฝีมือพ่อเราไม่ธรรมดา อาไม่เข้าใจทำไมไม่ไปช่วยแม่เราออกมา แล้วจัดการพวกมันให้สิ้นซาก” ถามความเห็นของลูกแก้ว เผื่อมีคำตอบมายืนยันความคิดของเขาได้
   “องค์กรนี้พ่อเคยบอกไม่ง่ายที่จะทำลาย ถึงพ่อจะมีฝีมือแต่พวกมันก็ไม่ธรรมดา อัคนีฝีมืออันตราย ยังมีหัวหน้าที่พ่อไม่มั่นใจจะรับมือไหว โอกาสมีเพียงครั้งเดียว พ่อไม่อยากพลาด หมายถึงไม่มีโอกาสแก้ตัวอีก ผมคิดว่านี่คือเหตุผล สำหรับอาคนที่ผมรักย่อมไม่มีความลับจริงไหม” ประโยคท้ายหยอดมังกรเอาดื้อๆ ทำเอาคนที่ไม่ทันตั้งตัว เพราะคิดไม่ถึงจะโดนลูกหยอดตรงๆหน้าขึ้นสีอย่างช่วยไม่ได้ แต่ยังคงวางหน้านิ่งทั้งที่รู้ตัวว่าความร้อนมันวิ่งไปรวมกันที่หน้าแล้ว เขาตัดสินใจถามอย่างนักเลงไปเลย
   “ลูกแก้วเรารักอาจริงหรือ” มาถึงขั้นนี้เขาไตร่ตรองมาพอสมควร บางทีถึงเวลาต้องเคลียร์ให้มันชัดเจน หลังผ่านเหตุการณ์ความเป็นความตายมาหลายครั้ง ลูกแก้วมักอยู่เคียงข้างเขาตลอด คิดว่าสมควรที่จะเก็บเกี่ยวสิ่งดีๆเอาไว้ หากลูกแก้วยึดมั่นในความรักที่มีต่อเขา ไม่จำเป็นต้องปวดใจให้ทุกข์ทรมานอีกต่อไป วันข้างหน้าจะยังไงก็ช่างเขาขอทำตามหัวใจตัวเองก่อนดีกว่า
   “ผมรักอาไม่มีอะไรเปลี่ยนความรู้สึกผมได้” เสียงทุ้มหวานพร้อมสายตาฉ่ำเยิ้ม ยืนยันความรู้สึกจนมังกรสัมผัสได้ถึงความมั่นคงจริงใจ ทำให้หัวใจของเขาเต้นรัวฟูฟ่องอย่างท่วมท้น คำรักของลูกแก้วเติมเต็มหัวใจที่หนาวเหน็บให้อุ่นซ่านได้ในพริบตา
   “ถ้างั้นเราทำสำเร็จแล้วล่ะ ไม่ต้องรอถึงสามเดือนหรอก” น้ำเสียงแผ่วเบาจนแทบเป็นกระซิบจากปากได้รูปสวย แต่ลูกแก้วกลับได้ยินชัดเจนจนบังคับริมฝีปากของตนไม่ให้ฉีกยิ้มได้ รอยยิ้มกว้างที่ไร้สุ่มเสียงเผยออกจนสว่างจ้าพาให้คนมองมีความสุขตาม ไม่มีเสียงพูดระหว่างพวกเขาสองคน มีแค่รอยยิ้มอบอุ่นหวามไหวและสายตาที่สื่อสารแทนคำพูด ต่างฝ่ายต่างมอบให้กันอย่างไม่ปิดบัง สายตาที่สบประสานกันนิ่งนานไม่เหลือเส้นใยบางๆหรือกำแพงไร้สภาพมาขวางกั้นพวกเขาไว้อีกแล้ว มังกรเลือกที่จะทลายกำแพงเหล่านั้นด้วยตนเอง ร่างสมาร์ทสมส่วนลุกจากเก้าอี้ก้าวเข้าไปหาลูกแก้วที่จ้องตอบตาไม่กะพริบ ริมฝีปากยกยิ้มอย่างหล่อแสดงออกถึงความสุขที่ล้นทะลักในอกซ้าย สายตาที่มองกันดึงดูดให้พวกเขาเคลื่อนศีรษะเข้าหากันโดยอัตโนมัติ ก่อนริมฝีปากทั้งคู่จะประกบแนบสนิทมอบจูบหวานดื่มด่ำแทนความรู้สึกต่างๆ
             ห้องทั้งห้องตกอยู่ท่ามกลางบรรยากาศสีชมพู โดยเฉพาะลูกแก้วอกซ้ายเต้นกระหน่ำจนหัวใจแทบทะลุออกมาด้านนอก วันนี้เขาทำสำเร็จแล้วเขาได้หัวใจของมังกรสมปารถนา คุ้มกับที่รอคอยมานานแสนนาน ตั้งแต่ยังเด็กเขาก็ตั้งปณิธานไว้แล้วว่า ผู้ชายคนนี้คือคนที่เขาจะฝากชีวิตไว้ เป็นเพียงคนเดียวที่เป็นหุ้นส่วนชีวิต
ของเขาทั้งหมด มือแข็งแรงสอดนิ้วไปยังกลุ่มไหมสีดำนุ่ม เพื่อกระชับท้ายทอยสวยให้แนบสนิทยิ่งขึ้น เรียวลิ้นชื้นเกี่ยวกระหวัดรัดตรึงกันอย่างโหยหา ต่างตักตวงความหวานและมอบความรักผ่านการสัมผัสจากริมฝีปากของกันและกันอย่างไม่รู้จักพอ ก่อนอะไรจะเลยเถิดไปกว่านี้จนหยุดไม่อยู่ มังกรตัดสินใจถอนริมฝีปากออก
   “ไว้รอกลับจากงานเลี้ยง เราค่อยฉลองตกลงไหม” คำพูดสั้นๆ แต่มีความหมายที่เรียกรอยยิ้มจากหน้าหล่อคมเข้มของลูกแก้วได้ง่ายดาย มังกรทำให้เขาแปลกใจจริงๆ ที่เป็นฝ่ายเริ่มต้นก่อน แถมครั้งนี้ยังทำตัวน่ารักจนเขาแทบอดใจไม่ไหว แต่เมื่ออีกฝ่ายบอกให้รอ ลูกแก้วจึงเลือกที่จะทำตามอย่างไม่เซ้าซี้เหมือนเช่นที่เคยทำ
   “ครับ..ผมจะรออากลับมาฉลอง” มังกรไม่ตอบ นอกจากมอบจูบแทนคำพูดให้ลูกแก้วอีกครั้ง ฝ่ายรับถึงกับครางแผ่วอย่างพอใจ บทมังกรจะแสดงฝีมือความเชี่ยวด้านจูบก็ไม่ด้อยแม้แต่น้อย ลีลาพริ้วจนลูกแก้วถึงกับแทบสำลักความสุขที่ได้รับแบบไม่คาดฝัน
   “อืม..” ใจจริงเขาอยากฉลองตอนนี้ด้วยซ้ำ แต่เพราะรู้ว่ามังกรติดภารกิจสำคัญคืนนี้เขาเตรียมฉลองความรักที่ได้รับการตอบรับให้มังกรอย่างเต็มอิ่มความสุขล้นคืนสู่หัวใจของลูกแก้วอีกครั้ง แค่การตอบรับความรักที่เขามีให้ของมังกรถึงแม้ยังไม่เอ่ยคำรัก แค่นี้ลูกแก้วก็รู้แล้วว่ามังกรเดียวดายเปิดรับเขาไว้ในหัวใจเป็นที่เรียบร้อยแล้วและนับจากนี้มันจะเป็นการตอบรับอย่างถาวร ฉายามังกรเดียวดายจะหายไปต่อจากนี้ฉายาใหม่ต้องเรียกกันว่า ‘ลูกแก้วมังกร’..?

dung

ขอบคุณครับผม

Klong

ขอบคุนครับ

peemakung

ขอบคุณครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

cawee

ขอบคุนคราฟ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

G4G

ขอบคุณครับผม

x2_man

สนุกมาก ขอบคุณนะครับ

auto101

ขอบคุณครับ

4_NAY

สงสารก็แต่รามูน

Soyu

ขอบคุณนะครับ