ลูกแก้วมังกร รามูนจ้าวแห่งสายลม ??? 34

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
              แต่อีกใจดันอยากซึมซับความสุขร่วมกับคนในอ้อมกอดเงียบๆแค่นอนฟังเสียงหัวใจเต้นประสานกันอย่างตอนนี้ก็เพียงพอแล้วสิ่งนี้หรือเปล่าที่เขาเรียกว่าอำนาจของ..‘ความรัก’
Part 34
ยอมแพ้
                 สีหน้าลูกแก้วและมังกรสดชื่นจนเห็นชัด พลอยทำให้คนที่เหลือมีกำลังใจขึ้นมาก เมื่อเห็นแม่ทัพและขุนพลอยู่ในสภาพพร้อมรบ หลังทุกคนทานมื้อเช้าเรียบร้อย ก็ทบทวนแผนการกันอีกครั้ง
                    “ทุกคนพร้อมนะครับ” ลูกแก้วถามย้ำ หลังทวนแผนเสร็จเรียบร้อย
                    “อืม/ครับ” แต่ละคนขานรับ ตามสถานภาพของตัวเอง
                    “แม่ละครับ..โอเคไหม” หันมาเจาะจงหงส์ฟ้าโดยเฉพาะ
                   “ไม่ต้องห่วงแม่..ขอแค่ลูกดูแลตัวเองให้ปลอดภัยก็พอ” สายตาแสดงความรักความห่วงใยมากับคำพูดบอกความรู้สึกชัด จนลูกชายตัวโตร่างยักษ์ถึงกับโผล่ซบหน้าลงบนตักเป็นเด็กๆ พาคนมองตื้นตันไปตามๆกัน
                   “เอาล่ะไปเตรียมตัวกันเถอะ พวกมันคงใกล้มากันแล้ว” หงส์ฟ้าลูบศีรษะลูกชาย ก่อนตัดบทบอกให้ทุกคนออกไปรอยังส่วนรับแขก    รอไม่ถึงห้านาทีประตูเลื่อนก็เปิดออก พสุธาเดินนำนักฆ่าระดับแถวหน้าสามคนตามหลังเข้ามา
                  “เชิญคุณมังกร..หลานชายกับคุณหงส์ฟ้า..ตามผมมา” ไม่รอเสียเวลาใบหน้าเคร่งขรึมเอ่ยปากสั่งสั้นๆ
                  “ฉันไปกับมังกรก็พอ ส่วนลูกชายฉันให้เขารอที่นี่” หงส์ฟ้าต่อรอง พสุธาจ้องเธออยู่ชั่วครู่ ก่อนจะพูดขึ้นว่า
                  “คนไม่สำคัญเท่าจี้” เป็นอันรู้กันว่าหมายถึงอะไร หงส์ฟ้าล้วงคอเสื้อดึงจี้ลูกแก้วที่สวมไว้ขึ้นแสดงหลักฐาน
                 “พอใจหรือยัง” แอบประชดทิ้งท้าย แต่พสุธาไม่สนใจปรายตามองไปยังมังกรบ้าง เพื่อให้ทำแบบเดียวกัน มังกรเลยต้องล้วงเอาจี้ที่ห้อยอยู่ออกมาแสดงเช่นกัน
                 “ตามผมมา” เมื่อตรวจสอบแน่ใจแล้ว เอ่ยสั้นๆก่อนหันหลังเดินนำออกไป หงส์ฟ้ากับมังกรส่งสายตาให้ลูกแก้วทิ้งท้าย ซึ่งได้รับการพยักหน้ากลับมาเล็กน้อย ก่อนทั้งคู่จะเดินตามพสุธาไป โดยมีนักฆ่าสองคนเดินรั้งท้าย ทิ้งอีกคนไว้ในห้องคอยจับตาดูลูกแก้วกับคนที่เหลือ พอประตูปิดด้วยระบบอัตโนมัติ คงคาก็เปิดการเจรจาทักทายนักฆ่าที่ยืนอยู่ทันที
                 “สบายดีไหม..เงาทมิฬ”
                 “ครับ..คุณน้ำ” อีกฝ่ายตอบสั้นๆ
                “นายได้รับคำสั่งให้มาคอยดูพวกฉันสินะ”
                “ครับ”
                “แน่ใจว่านายต้านฉันได้” คงคาเริ่มเขย่าขวัญ
                “ผมไม่ใช่คู่มือคุณ แค่คุณขยับคนที่เหลือจะแห่มาทันที” คราวนี้พูดยาวขึ้นมาแล้ว
        “ไม่คิดว่าฉันจะใช้นายล่อพวกเขาเข้ามาจัดการเลยหรือไง” สีหน้าคนฟังไม่ได้หวาดกลัวคำขู่ นอกจากยกยิ้มมุมปากเหมือนขำเสียอย่างนั้น
            คงคาเองยังนึกแปลกใจ อะไรที่ทำให้นักฆ่ามือรองไม่หวั่นคำขู่ที่เขาลองเชิงไป ทั้งที่ก็รู้ว่าเขาสามารถทำได้ตามที่พูด พยัคฆ์กับลูกแก้วนั่งฟังสงครามปั่นประสาทของคงคาเงียบๆ ไม่มีใครพูดแทรกแม้แต่น้อย คอยดูพฤติกรรมของนักฆ่าอย่างพิจารณา
ภายในห้องโถงใหญ่
                     แวดล้อมไปด้วยสมาชิกแถวหน้าขององค์กรมหาหิงค์ แต่ละคนอำพรางหน้าตาด้วยหน้ากาก บ้างก็ผ้าโพกปิด   คำนวณด้วยสายตาร่วมยี่สิบคนได้
               ใครก็ไม่น่าสนใจเท่าชายร่างใหญ่สวมสูทสีขาว แต่ดันโพกหัวเหมือนพวกอาหรับปิดบังครึ่งหน้าโผล่แต่ลูกตา นั่งเป็นสง่าบนเก้าอี้พนักสูง ด้านหน้ามีโต๊ะขนาดกลางตั้งอยู่ บนโต๊ะมีกล่องสีดำเงาวับไม่แน่ใจว่าทำจากวัสดุชนิดใดวางอยู่บนนั้นด้วย
                 ยืนข้างเขามีสาวชุดแดงสวมหน้ากากดำดูก็รู้ว่าเป็นสาวสวย สังเกตจากรูปโฉมโนมพรรณที่ปล่อยฟีโรโมนสะกดสายตาบุรุษให้กลืนน้ำลายลงคอแทบไม่ทัน แวดล้อมไปด้วยสมาชิกองค์กรที่ยืนเข้าแถวหน้ากระดานสองข้างซ้ายขวา
                 บรรยากาศเงียบสนิท ไม่มีแม้แต่เสียงกระซิบเล็ดลอดออกมาให้ได้ยิน ชายสูทขาวกับสาวชุดแดงรวมทั้งพวกที่มาอยู่ในนี้  ต่างกำลังรอคอย กระทั่งพสุธาเดินนำหงส์ฟ้าและมังกรผ่านการคุ้มกันแน่นหนา ตรงเข้ามาหยุดห่างหน้าโต๊ะที่ชายคนดังกล่าวนั่งประมาณห้าก้าว     พวกที่แวดล้อมอยู่ด้านข้างพากันจ้องพวกเขาตาไม่กะพริบ
                 “ผมพามาแล้วครับ..หัวหน้า” พสุธาค่อมศีรษะลงเล็กน้อย นักฆ่าที่ยืนด้านหลังหงส์ฟ้ากับมังกรก็ทำตามเช่นกัน
                 “เด็กหนุ่มอีกคนล่ะ” คนที่ถูกขานนามว่าหัวหน้าถามเสียงนิ่ง แต่แฝงอำนาจจนสัมผัสได้ถึงความน่าเกรงขาม
                 “คุณหงส์ให้รอที่ห้อง” พสุธาตอบ หัวหน้าตวัดสายตามองหน้าหงส์ฟ้าเพื่อขอเหตุผล
                 “ลูกชายหนูไม่เกี่ยว ของที่คุณอาต้องการหนูเอาติดมาด้วยแล้ว” คำอธิบายของหงส์ฟ้า ทำให้ทุกคน
รู้ว่า เธอรู้จักหัวหน้าเป็นอย่างดี พอเขาฟังหงส์ฟ้าพูดจบก็ไม่พูดอะไร เปลี่ยนมาถามมังกรแทน
            “เธอก็เอามาด้วยสินะ” มังกรพยายามสำรวจคนตรงหน้า บุคลิกน้ำเสียงมีอำนาจจนเขาหนาวเยือก แต่ก็ไม่สามารถคาดเดาใบหน้าได้เลย
                 “เอามาแล้ว” เขาตอบสั้นๆ
                 “ดี..เอาออกมาดูหน่อย” น้ำเสียงสั่งนิ่งๆแต่หนักแน่น ให้ต้องทำตามเท่านั้น  มังกรเลือกจะไม่ขยับยังคงนิ่งรอให้หงส์ฟ้าเป็นคนจัดการ
                 “หนูมีเงื่อนไขตกลงก่อนเปิดกล่องดำ” ท่าทางยืนกรานหนักแน่นไม่เกรงกลัวของหงส์ฟ้า ทำให้มังกรอดทึ้งไม่น้อย พี่สาวของเขายังคงเข้มแข็งไม่เปลี่ยน
                “เธอไม่อยู่ในฐานะที่จะต่อรอง” เสียงกร้าวกระด้างบ่งบอกถึงอารมณ์ของคนพูดว่าไม่พอใจเป็น
อย่างยิ่ง
                “เข้าใจผิดแล้ว หนูมีอำนาจต่อรองเต็มที่ นอกจากจี้สองอันนี้แล้ว ยังต้องอาศัยรหัสเปิดกล่องด้วย แน่ใจว่าไม่ต้องการรหัสจากหนู”    หงส์ฟ้าเชิดหน้าอย่างสง่า สบตาวาวโรจน์ที่จ้องมาอย่างไม่หวั่นไหว
               “หงส์ฟ้า..จนถึงวันนี้หลานยังคงอวดดี คงคิดว่าที่อาไม่ทำรุนแรง พานเข้าใจว่าอาไม่กล้าหลงมือสินะ” เสียงขุ่นที่ข่มต่ำดังให้ได้ยินกันทั่ว พาเอาขนหัวลุกได้ไม่ยาก
               มังกรถึงกับหนาวสันหลัง ชายคนนี้มีพลังอำนาจไม่น้อย สามารถข่มขู่คนด้วยคำพูดไม่กี่ประโยค แต่ใช้ไม่ได้กับหงส์ฟ้า
        “หนูไม่ได้ท้าทาย ทำไมหนูจะไม่รู้ว่าอาลงมือฆ่าได้ไม่เว้นแม้กระทั่งเพื่อนร่วมสาบานเพราะผลประโยชน์ ฆ่าโดยไม่กะพริบตาด้วยซ้ำ”
ฝีปากกล้าที่หงส์ฟ้าปะทะกับคนตรงหน้า เป็นสิ่งที่ทุกคนคาดไม่ถึง ไม่เคยมีใครยืนเชิดคอตั้งต่อปากกับหัวหน้ามาก่อน
               “พ่อค่ะ..ไฟขออนุญาตสั่งสอนเธอหน่อย จะได้รู้ตัวบ้างว่าอะไรควรพูดไม่ควรพูด” อัคนีที่ยืนฟังอยู่พูดกับหัวหน้า คงทนเห็นพ่อตัวเองถูกสบประมาทต่อไม่ไหว
               “อืม..แค่พอหอมปากหอมคอ” คำอนุญาตเบาๆ ได้ยินทั้งห้อง กลายเป็นสิ่งดึงดูดให้แต่ละคนกระ-เอี้ย-นกระหือรือ รอชมการสั่งสอนจากอัคนีที่จะจัดการกับหงส์ฟ้า พสุธาและนักฆ่าที่ยืนประกบ หลบออกไปรวมแถวหน้ากระดานด้านข้างอย่างรู้งาน เหลือแค่หงส์ฟ้ากับมังกรตีคู่กันตรงที่ว่างกลางห้อง ร่างในชุดเพลิงสีแดง ใช้สายตาจ้องหงส์ฟ้านิ่ง แววตาวาวโรจน์บอกชัดถึงความชิงชัง อัคนีไม่ปฏิเสธว่าเธอเกลียดผู้หญิงที่วางตัวเป็นนางพญาหงส์ตรงหน้าจนเข้าสายเลือด
               ที่ผ่านมาเธอไม่มีโอกาสสั่งสอนเพราะคำสั่งประกาศิตของหัวหน้า เธอจึงได้แต่ทนเก็บความพยาบาทผูกแค้นเอาไว้ถ้าไม่เพราะผู้หญิงคนนี้ รามูนหรือพี่ลมของเธอคงไม่ทรยศองค์กร ที่สำคัญหัวใจของนักฆ่าเทพพระกาฬย่อมเป็นของเธอแน่ แต่เพราะผู้หญิงคนนี้ ทำให้ความรักของเธอพังพินาศ ถึงเวลาที่ต้องสั่งสอนสยบท่าหยิ่งผยองของผู้หญิงคนนี้ลงเสียบ้าง ให้เธอได้พบกับรสชาติของความเจ็บปวด ใบหน้าสวยหวานที่จ้องตอบอย่างไม่กลัวเกรง ต้องกลายเป็นอีหน้าด่างด้วยไฟแค้นของเธอครึ่งซีก มาดูสิว่าหน้าสวยๆที่ไหม้เกรียมจนเสียโฉมครึ่งซีกจะยังกล้าดีเชิดคอตั้งจ้องตาตอบเธอได้อีกไหม
               “พี่หงส์ระวังนะครับ ผู้หญิงคนนี้ฝีมือน่ากลัวมาก” มังกรเตือนพี่สาวโดยไม่ลืมเตรียมพร้อมไว้ด้วยเช่นกัน เขาไม่ยอมให้ใครทำร้ายหงส์ฟ้าเด็ดขาด แม้ต้องแลกด้วยชีวิตก็สัญญาว่าจะปกป้องหงส์ฟ้าจนถึงที่สุด
               “ไม่ต้องกังวล..พี่รู้จักเธอดี” หงส์ฟ้ากระซิบเบาๆ สายตาไม่ละไปจากหน้าสวยที่ยิ้มเหยียดเอาเรื่องเธอแน่แล้วมังกรพอฟังค่อยโล่งขึ้น อย่างน้อยหงส์ฟ้ารู้ว่าอัคนีคือใคร น่าจะพอรับมือกับสถานการณ์ได้บ้าง
               “ฉันรอที่จะให้เธอชดใช้มาตลอด โชคดีที่พ่อเอ็นดูเธอ ไม่อย่างนั้นปานนี้เธอคงกลายเป็นผีเฝ้าหลุมไปแล้ว” คำพูดแสดงถึงความเกลียดชัง ไม่สามารถทำให้หงส์ฟ้าร้อนรนตอบโต้คืนแม้แต่น้อย
               “ทำเชิดดีนัก..รีบบอกลาหน้าสวยของเธอได้แล้ว ถึงไม่เป็นผีเฝ้าหลุม แต่เป็นอีหน้าดำคงทรมานไม่ต่างกันเท่าไหร่” อัคนียังคงเพิ่มน้ำหนักเสียงอย่างคนโมโห เมื่อเห็นว่าหงส์ฟ้าทำนิ่งไม่ทุกข์ร้อน กลับเป็นเธอที่เริ่มจะควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ ยามจ้องใบหน้าถือดีของผู้หญิงที่เป็นศัตรูหัวใจ
               “คิคิ..ฮาๆ” คราวนี้ทุกคนถึงกับงง จู่ๆหงส์ฟ้าดันหัวเราะเสียงใส ไม่กลัวคำขู่ของอัคนีเลยสักนิด
               “หัวเราะทำไม หรือกลัวจนขี้ขึ้นสมองกลายเป็นบ้าไปแล้ว” อัคนีถลึงตาใส่ก่อนตวาดด้วยถ้อยคำเจ็บแสบ เธอยังไม่อยากลงมือเร็ว แค่ต้องการขู่ให้นางหงส์ตัวนี้เกิดอาการหวาดกลัวเสียก่อนคงสุขใจพิลึก
               “ฉันหัวเราะสมเพชเธอต่างหาก ดูเหมือนพร้อมแต่กลับขาด แย่ที่สุดดันมีหัวใจไม่สมประกอบ” คำพูดนิ่มๆ แต่กลับเชือดเฉือนได้เจ็บแสบเหมือนเข็มนับพันเล่มทิ่มแทงหัวใจอัคนี จนถึงกับเผลอกำมือแน่น หงส์ฟ้าแทบไม่ต้องออกแรง กลับทำร้ายเธอได้ด้วยคำพูดเรียบๆจนแทบกระอัก
              “ปากดีนัก หัวใจไม่สมประกอบ ยังดีกว่าหน้าเธอจะเป็นผีเฝ้าหลุมอยู่รอมร่อ” พูดจบวาดมือที่กำแน่น สะบัดด้วยท่าร่างที่รวดเร็ว ลูกไฟนับสิบก็พุ่งเข้าจู่โจมหงส์ฟ้าทันที
                            “พรึ่บ!..ฟิ้วๆ!..ตุ๊บๆ!”                           
                                        เป็นอะไรที่ชวนอึ้ง ลูกไฟที่ลุกไหม้ร่วงลงพื้นจนหมด ยังไม่ทันเข้าใกล้รัศมีหนึ่งก้าวของหงส์ฟ้าด้วยซ้ำ มังกรยังอึ้ง   อย่าว่าแต่มังกรเลย พวกที่ยืนดูถึงกับเบิ่งตาโตไม่คิดว่าหงส์ฟ้าจะสามารถสกัดการจู่โจมของอัคนีไว้ได้ แม้แต่หัวหน้ายังหรี่ตาจ้องเขม็ง
              “แก..ใช้เข็มวายุได้ด้วยหรือนี่” สรรพนามเปลี่ยนทันที อัคนีปากสั่นระริก ดวงตาวาวโรจน์เบิกกว้างอย่างเอาเรื่อง แค่หงส์ฟ้าสะบัดมือเพียงวูบเดียวก็ปล่อยเข็มวายุสกัดลูกไฟอัคนีของเธอหล่นลงพื้น ก่อนจะมอดดับเป็นเรื่องเหนือความคาดหมายไม่น้อยทีเดียว
              “เธอคิดว่าสามี ต้องถ่ายทอดอะไรให้กับภรรยาที่เค้ารักบ้างล่ะ” เป็นประโยคที่กรีดเนื้อเฉือนหัวใจ
ของอัคนีเข้าเต็มเปา รามูนถึงกับถ่ายทอดเข็มวายุให้กับผู้หญิงคนนี้เจ็บปวดใจที่สุด วิชาเฉพาะของชายอันเป็นที่รัก กลับถ่ายทอดให้ผู้หญิงที่เป็นศัตรูหัวใจตรงหน้า
               “แน่มาก..ถ้าคิดว่าฝีมือแค่นี้จะหยุดฉันได้ก็ลองดู” พูดจบท่าร่างก็พลิ้วไหว สะบัดมือพรึบพับปล่อยลูกไฟเป็นระลอก ครั้งนี้เพิ่มความเร็วและแรงขึ้นอีกเท่าตัว ส่งผลให้หงส์ฟ้าขยับท่าร่างสะบัดเข็มวายุเข้าปะทะอย่างกินแรง จนเกือบจะเพลี่ยงพล้ำพลาดท่าไปหลายครั้ง มังกรเห็นเช่นนั้นไม่รอช้ากลัวหงส์ฟ้าจะได้รับบาดเจ็บ หลังเห็นพี่สาวเริ่มลำบาก ปืนพกที่แอบซุกไว้ถูกดึงขึ้นมารัวยิงเป็นตับ เสียงดังสนั่นกราดยิงเป็นชุดพุงเข้าใส่ร่างอัคนี ถึงกับพริ้วร่างหลบกระสุนอย่างทุลักทุเล
               “ปังๆ!..เห้ย! มันมีปืนได้ยังไง รีบจัดการเร็วเข้า” หัวหน้าและอัคนีพากันหลบกระสุนอุตลุด หงส์ฟ้าไม่ปล่อยให้โอกาสหลุดมือ กระโจนเข้าคว้ากล่องดำมาอุ้มเอาไว้ ตะโกนสั่งมังกรอย่างมีสติ
               “หลบเข้าหลังเสากันก่อนมังกร” สองพี่น้องพุ่งตัวเข้าหลบเสากลม เพราะไม่สามารถฝ่าไปถึงประตูได้แน่ ห่ากระสุนระดมยิงสวนแล้วเช่นกัน
               “ปังๆ!..ตุ๊บ!..ผลุ..ฟิ้ว!” เสียงสะเก็ดปูนจากเสาแตกกระจาย กลิ่นเขม่าควันปืนคละคลุ้งไปทั่ว แต่ยังไม่มีนักฆ่าหรือใครหน้าไหนเข้าไปใกล้รัศมีที่สองพี่น้องซ่อนตัวอยู่ได้ ส่วนหนึ่งมาจาก
              “ฟิ้วๆ!..ชิ้ว!..ปังๆ!” ทั้งเข็มวายุ..และลูกกระสุนจากปืนของมังกรที่สาดกระจายโต้ตอบไม่ลดละอย่างแข็งขันเช่นกัน
              “พี่หงส์กระสุนผมเหลือสองตลับ” มังกรบอกพี่สาว
               “ไม่เป็นไร..ใช้ปืนพี่สำรองไปก่อน เราต้องถ่วงเวลาให้ได้นานที่สุด” หงส์ฟ้าบอกหน้านิ่ง สองพี่น้องเหงื่อกาบไหลย้อย ยอมรับเริ่มตึงมือไม่น้อย โชคดีที่ได้จังหวะฉกกล่องดำพากันมาหลบหลังเสาได้..ถือว่าฟลุ๊คสุดๆ หัวหน้ากับอัคนีและพวกนักฆ่า ต่างคาดไม่ถึงว่ามังกรจะมีปืนพกแบบยิงเร็วรัว 20 นัดต่อแม็กนั่ม ซุกซ่อนติดมาด้วย แถมฝีมือยิงปืนไม่ธรรมดา หากพวกเขาไม่มีฝีมือเข้าขั้นละก็ คงได้สังเวยลูกกระสุนของมังกรกันบ้างแล้ว แต่เพราะต่างมีฝีมือจึงหลบกระสุนหาที่กำบังกันได้ทัน แค่จังหวะฉุกละหุกเพียงเสี้ยวนาที ก็เปิดโอกาสให้หงส์ฟ้าฉวยกล่องดำมาไว้ในมือได้ไม่น่าเชื่อ ในขณะที่มือข้างที่เหลือก็สะบัดสาดเข็มวายุเข้าสกัดกั้นการรุกไล่ของห่ากระสุนด้วยเหตุการณ์ชุลมุนที่เกิดขึ้นชั่วพริบตา หัวหน้าองค์กรฯถึงกับขบกรามกรอดอย่างหัวเสีย ก่อนจะตวาดเสียงเข้มได้ยินก้องไปทั่วห้องใหญ่
               "หยุดยิง..เดี๋ยวนี้!” คำสั่งประกาศิตได้ผลทันตา เสียงปืนที่ระดมยิงไปยังเสากลมซึ่งมังกรกับหงส์ฟ้าอาศัยหลบอยู่ หยุดลงทันที
                “หงส์ฟ้า..คิดดีแล้วหรือที่เลือกแบบนี้” เสียงทุ้มห้าวเอ่ยขึ้น ทำให้ทุกอย่างเงียบไปชั่วขณะ แม้แต่มังกรเองพอเห็นอีกฝ่ายหยุดยิงเขาก็เลือกเก็บกระสุนไว้รอใช้ให้คุมด้วยเช่นกัน
                “ไม่มีอะไรต้องคิดแล้วค่ะ” หงส์ฟ้าตอบเสียงเย็นอย่างไม่กลัวตาย ถึงขั้นนี้แล้วโอกาสที่จะรอดคงไม่ง่าย ไม่พวกมันก็คงเป็นฝ่ายเธอที่ต้องสูญเสีย ทุกอย่างต้องดำเนินไปตามแผน ถ่วงเวลาไว้ให้ได้นานที่สุด
                “ยอมแพ้เถอะ แล้วอาจะยกโทษให้” น้ำเสียงอ่อนเพื่อเกลี้ยกล่อมแต่ยังแฝงการบังคับ ไม่เป็นผลแม้แต่น้อย
                “หนูยังเชื่อคำพูดของอาได้หรือค่ะ ที่ผ่านมาก็พิสูจน์ให้เห็นแล้ว คนอย่างอาเชื่อถือไม่ได้” หงส์ฟ้ากวนกลับ..เพื่อถ่วงเวลาไปด้วย จังหวะที่มีการพูดคุย อัคนีค่อยพาร่างแฝงเร้นเข้าไปเพื่อหาทางจัดการกับสองพี่น้อง โดยอีกด้านก็มีพสุธาตีโอบช้าๆ โดยที่สองพี่น้องยังคงไม่รู้ตัว หากเข้าไปในรัศมีแค่สามก้าว หงส์ฟ้ากับมังกรต้องพลาดท่าแน่
                 “หึ..ต่อให้เธอคิดอย่างนั้นก็เถอะ อย่าให้อาต้องใจร้าย ไม่อย่างนั้นจะหาว่าไม่เตือน” หัวหน้าส่งสัญญาณให้อัคนีกับพสุธาจู่โจม ในขณะที่เขาทำหน้าที่ชวนหงส์ฟ้าคุยเพื่อดึงความสนใจ
                 แต่โชคยังเป็นของสองพี่น้อง เงาสะท้อนวูบวาบจากผนังด้านหลังทำให้มังกรไหวตัวได้ก่อน
                 “พี่หงส์ระวัง” พร้อมกับห่ากระสุนและเข็มวายุก็สาดเข้าขัดขวางเสียก่อนที่สองนักฆ่าจตุรเทพจะเข้ามาในระยะจู่โจมพวกเขา
                 “ปังๆ!...ฟิ้วๆ!..เคร้งๆ!...พรึ่บๆ!” ทำให้อัคนีและพสุธาต้องพาร่างหลบและปล่อยมีดบินสกัดกระสุนกับเข็มวายุ ไปพร้อมกับอัคนีที่ ส่งเพลิงอัคคีเข้าต้าน ก่อนถอยร่นออกไปเป็นครั้งที่สอง
                 “ชิส!..ฉันชักโมโหแล้วนะ..พ่อค่ะไม่ต้องจับเป็นแล้ว ให้หนูจัดการเผาพวกมันให้ไฟคลอกเลยดีกว่า” เสียงสบถของอัคนี บ่งบอกว่าหัวเสียอย่างสุดๆ ที่ไม่สามารถเข้าไปจัดการจับตัวสองพี่น้องออกมาสำเร็จโทษอย่างที่ตั้งใจ ไม่ติดว่าทั้งคู่มีเสากลมเป็นจุดกำบัง และหงส์ฟ้ามีฝีมือซัดเข็มวายุได้พอตัวแล้วละก็ คงไม่ต้องยุ่งยากให้เล่นเกมแมวล้อมจับหนูอยู่แบบนี้
                  เธอจึงเสนอทางเลือกเพื่อตัดปัญหา ความจริงอยากฆ่าหงส์ฟ้าจนใจจะขาด ส่วนมังกรหากไม่รักดีเธอก็ไม่เสียดายที่จะตัดใจสังหารทิ้งเช่นกัน ยังไงไฟอัคคีของเธอก็สามารถเผาทั้งคู่ให้ตายได้ไม่ยาก ไม่ติดพ่อของเธอเน้นให้จับเป็นเพราะห่วงเรื่องเปิดกล่องดำ ที่ทั้งสองชิงไปอยู่ในมือแล้วละก็ คงได้รู้ผลไปแล้ว....
                 หัวหน้าทำสีหน้าครุ่นคิด ก่อนจะพยักหน้าให้อัคนีลงมือ มาถึงขั้นนี้คงต้องเด็ดขาด ไม่อย่างนั้นจะยืดเยื้อ ถึงแม้สองพี่น้องที่ยึดกล่องดำไปจะไม่สามารถทำให้นักฆ่าบาดเจ็บล้มตายได้ แต่ไม่ควรปล่อยให้โอหังจนไม่เห็นหัวคนอย่างเขาอีกต่อไป
                  การส่งสัญญาณของหัวหน้าจุดรอยยิ้มชั่วร้ายของอัคนีขึ้นทันที ก่อนเธอจะล้วงเอาวัตถุก้อนกลมเหมือนลูกบอลขนาดเท่าลูกเทนนิสออกมาถือไว้ในมือ แต่ละคนที่เห็นของในมืออัคนีถึงกับหน้าซีดไปตามกัน ไม่เว้นแม้แต่หงส์ฟ้า ที่อาศัยเงาสะท้อนจากผนังซึ่งมังกรค้นพบสอดส่องพฤติกรรมฝ่ายตรงข้ามถึงกับออกอาการหน้าเจื่อนในทันที
                  “พี่หงส์เกิดอะไรขึ้น” มังกรถามสาเหตุอย่างร้อนใจ หลังเห็นสีหน้าของหงส์ฟ้าที่มองวัตถุในมืออัคนีผ่านเงาสะท้อน
                   “เพลิงประลัยกัลป์” หงส์ฟ้าครางเสียงแผ่ว
                  “มันคืออะไร..?” เขาไม่เข้าใจ อดถามไม่ได้
                   “อาวุธประจำตัวอัคนีที่ร้ายกาจที่สุด เป็นระเบิดไฟที่เผาร่างคนไหม้เกรียมได้ในพริบตา เหลือแค่ขี้เถ้าแม้แต่กระดูกยังป่นไม่มีเหลือ มันทำมาจากฮีเลี่ยมเหลวบริสุทธิ์” มังกรพอได้ฟังถึงกับหนาวยะเยือก
                  “หมายความว่า..” เขาไม่กล้าพูดจบประโยค แต่หงส์ฟ้าก็สบตาก่อนพยักหน้าช้าๆ แล้วบอกกับเขาเสียงแผ่ว
                  “พวกมันตัดสินใจเผาเราไม่เหลือซาก” แม้จะคาดเดาล่วงหน้า แต่พอได้ยินจากปากหงส์ฟ้า ใจเขาหล่นวูบอย่างช่วยไม่ได้ มังกรไม่ได้ห่วงตัวเองแต่เขาห่วงพี่สาวคนนี้มากกว่า
                  “ผมจะยิงสกัดพวกมันไว้ พี่หาทางหลบออกประตูไปสมทบกับพวกลูกแก้วให้ได้” มังกรเสนอทางเลือก
                  “ไม่ทันแล้วล่ะ ถ้าหัวหน้าลงมือพี่ก็คงไปไม่รอด” หงส์ฟ้าพูด ก่อนจะหันไปตะโกนบอกศัตรูเสียงดังว่า
                  “เดี๋ยว!..หนูยอมแพ้” เป็นการยืดเวลา เพื่อรักษาชีวิตมังกรเอาไว้ เธอตายไม่เสียใจเท่ากับมังกรต้องมาพบจุดจบ หมายถึงหัวใจของลูกแก้วคงสลายตามอย่างไม่มีชิ้นดี ทำไมเธอจะไม่รู้ว่าลูกชายรักน้องชายเธอมาก
                   “หึหึ..สุดท้ายก็ไม่มีทางเลือก ยอมเสียแต่แรกก็ไม่ต้องยุ่งยาก” เสียงหัวเราะอย่างผู้ถือไพ่เหนือกว่าของหัวหน้า ส่วนอัคนีตาลุกวาวอย่างขัดใจสะบัดค้อนข่มอารมณ์เต็มกลืน เธอกำลังจะได้ฆ่ามารหัวใจที่ทำลายความรักของเธออยู่แล้วเชียว ดันกลัวตายยอมแพ้ขึ้นมาเสียก่อน
                   “พี่แน่ใจว่าจะทำแบบนี้หรือครับ” มังกรจ้องหน้าหงส์ฟ้า
                   “เราไม่มีทางเลือก อย่างน้อยรักษาชีวิตไว้ก่อน เรื่องอื่นค่อยว่ากันทีหลัง” เสียงเนือยๆของหงส์ฟ้า แสดงให้เห็นว่าไม่มีวิธีไหนดีกว่านี้แล้ว มังกรจนคำพูด เพราะเขาเชื่อว่าเพลิงประลัยกัลป์ของอัคนีต้องน่ากลัวมาก ไม่อย่างนั้นหงส์ฟ้าที่ไม่หวาดหวั่นในตอนแรกคงไม่ยอมรามือ
                   “โยนปืนทิ้ง แล้วยกมือเหนือหัวเดินออกจากหลังเสา” เสียงพสุธาออกคำสั่งให้ทั้งคู่ปฏิบัติ มังกรไม่มีทางเลือกสบตาหงส์ฟ้า ก่อนพี่สาวเขาจะพยักหน้าให้ยอมทำตามพวกมัน
                   เขาจึงโยนปืนลงพื้นไถลออกไปไกล ก่อนจะแบมือชูสูงยกเว้นหงส์ฟ้าที่ถือกล่องดำด้วยมือข้างเดียว ส่วนอีกข้างยกขึ้นอย่างยอมจำนนแล้วสองพี่น้องค่อยโผล่ร่างออกไปจากหลังเสากลมที่ใช้กำบังตัว....?

dung

ขอบคุณครับผม

Klong

ขอบคุนครับ

peemakung

ขอบคุณครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

cawee

ขอบคุนคราฟ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

4_NAY

รามูนมาช่วยเมียทั้งสองด่วนนนนน

Soyu

ขอบคุณนะครับ