ลูกแก้วมังกร รามูนจ้าวแห่งสายลม ??? 39

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
                “เพลิงอัคนี!” เสียงครางของคงคาซึ่งคุ้นเคยอาวุธชนิดนี้เป็นอย่างดีเอ่ยแทรกท่ามกลางการตกตะลึงพึงเพริดของบอร์ดบริหารที่หน้าซีดตามกันเป็นแถวเมื่อรับรู้ถึงรังสีอำมหิตและอันตรายของอาวุธที่ร้อนปานอยู่ในกองเพลิง?
Part 39
ฐานะเข็มอัปสร
   “จำแม่นนี่..มันคือเพลิงอัคนี” น้ำเสียงย้ำชัดของเข็มอัปสร ทำให้มังกร พยัคฆ์และคงคา ซึ่งรู้จักเปลวไฟชนิดนี้ถึงกับอึ้งปนมีคำถามในใจ
   “ผมไม่เชื่อว่ามันจะร้ายกาจเหมือนพี่ไฟ” พูดจบคงคาสะบัดแส้เข้าใส่เพื่อดับไฟอันร้อนแรง กระทั่งแอร์เย็นฉ่ำยังไม่สามารถช่วยพวกเขาได้
   “พรึ่บ!..ผลั๊ว!..เฟี้ยว!” ไร้ผล..แส้สายนทีอันเป็นท่าไม้ตายของคงคา ที่พลิ้วไหวเหมือนคลื่นน้ำ ไม่สามารถดับลูกไฟที่ห้อมล้อมพวกเขาได้ ซ้ำยังทำให้ลูกไฟทวีความรุนแรงขึ้น จนคนที่ตกอยู่ในวงล้อมชุ่มไปด้วยเหงื่อ ไม่เว้นแม้แต่คงคาที่อาศัยธาตุน้ำเข้าต้านยังทานไม่อยู่ หน้าแปลกคนที่อยู่นอกวงล้อมกับไม่สัมผัสถึงความร้อนปานเตาอบแม้แต่น้อย สังเกตจากสีหน้าพวกคลังสมบัติดูปกติไม่รู้ร้อนรู้หนาว หรือไฟนี้ให้ความร้อนเฉพาะคนในวงเท่านั้น มังกรอดคิดไม่ได้คิ้วเรียวถึงกับขมวดขึง ทำไมเข็มอัปสรมีฝีมือของอัคนี
  “ไม่มีประโยชน์หรอก เธอไม่สามารถจัดการลูกไฟพวกนี้ได้ อย่าพยายามให้สูญเปล่า ฉันเหนือกว่าอัคนีมาก” เข็มอัปสรยังคงพูดด้วยเสียงกังวานนุ่ม พร้อมกับรอยยิ้มพราวเสน่ห์อย่างมั่นใจ
   “ไม่ไหวคุณมังกร ทำอะไรสักอย่างเถอะ พวกผมร้อนจนจะสุกหมดแล้ว”  บอร์ดบริหารคนหนึ่งตะโกนถามมังกร
    “ปล่อยผมออกไปก่อนคุณเข็ม ผมร้อน” ดลภัทรบอกกับเข็มอัปสร เขาเองก็ตกอยู่ในเพลิงอัคนีแบบติดร่างแหเข้ามาด้วย
   อัคนีหันไปพยักหน้าให้พิมผกา หญิงสาวเดินเข้าไปสะบัดมือรวดเร็ว ลูกไฟอัคนีที่กักดลภัทรไว้ ก็ถูกมีดบินปักตรึงติดพื้นเปิดช่องให้เขาออกมา
   “มีดบินพสุธา!” เสียงครางของคงคา ที่ตะลึงไปกับท่าสะบัดมือปล่อยมีดบิน เปิดช่องไฟให้ดลภัทร
   “ฮิฮิ..” เสียงหัวเราะสดใสของพิมผกา แทนการยอมรับว่าเธอใช้อาวุธชนิดใดอย่างไม่คิดปฏิเสธ
   “พวกคุณมีความสัมพันธ์อะไรกับหัวหน้า” คงคาถามอย่างเคือง เขานึกว่าองค์กรถูกกวาดล้างไปแล้วเสียอีก ดันมีคนใช้ฝีมือหนึ่งในสี่ของจตุรเทพถึงสองคน แถมเหนือกว่าเขาด้วย
   “อยากรู้ตามไปถามอัคนีกับพสุธาเอาสิ รับรองได้คำตอบแน่” พิมผกายิ้มยั่ว วาจาที่แม้แต่มังกรยังคิดไม่ถึงว่าจะได้ยินจากเลขาหน้าสวยคงคาโกรธจนพุ่งท่าร่างเข้าใส่ เขาตั้งใจฝ่าตรงช่องที่ดลภัทรเพิ่งใช้หนีออกไปสมทบพวกคลังสมบัติ หนำซ้ำมองพวกเขาอย่างเยาะเย้ย
   “พรึ่บ!..เฟี้ยว!..พรึ่บ!” ไม่ง่ายดังคิด ลูกไฟอัคนีสามสี่ลูกลุกพรึ่บปิดหนทางจนเขาสะบัดแส้ต้านแทบไม่ทัน ต้องถอยร่นเข้ามาติดอยู่ในวงล้อมดังเดิม พลังแฝงที่มากับลูกไฟถึงกับทำให้ร่างเซ จนพยัคฆ์ต้องมาช่วยประคองไว้
   “ระวังด้วย..น้ำ” พยัคฆ์ถามอย่างห่วงใย
           “ร้ายกาจยิ่งกว่าพี่ไฟอีก” คงคาบอก สีหน้าเคร่งเครียดเห็นได้ชัด
           “พวกคุณเป็นใคร” มังกรถามเสียงนิ่ง หน้าหล่อแม้จะอาบไปด้วยเหงื่อจนต้องถอดสูทออก แถมปลดกระดุมอีกหลายเม็ด เผยหน้าอกขาวหยาดเหงื่อไหลเป็นทาง จนเชิ้ตตัวบางแนบร่างยากถอนสายตาออกได้
           “ฮิฮิ..ฉันไม่ยากทำร้ายคุณเลย แต่หากยังดื้อดึงไม่ยอมเซ็นฉันคงต้องตัดใจ น่าเสียดายผู้ชายรูปร่างหน้าตาดีมากความสามารถ หาได้ไม่ง่ายนัก” เธอตอบด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม เนียนไม่ตอบคำถามของมังกรอีกต่างหาก
           “บอกมาก่อนสิ คุณสองคนเป็นใคร เกี่ยวข้องอะไรกับรัฐมนตรี” มังกรถามเข้าเป้าตรงๆ มีฝีมือแบบนี้ต้องได้รับการถ่ายทอดจากหัวหน้าองค์กรมหาหิงค์ ที่เพิ่งสังเวยชีวิตไปพร้อมอัคนีกับพสุธา
           “พิมผกาบอกอยู่หยกๆ อยากรู้ต้องไปถามพวกเขาเมืองผี ตกลงจะยอมเซ็นไหม ความจริงฉันตั้งใจไว้ชีวิตคุณหากยอมแต่โดยดี แต่ถ้ายังดื้อดึงกระดูกก็ไม่เหลือซาก ตำแหน่งประธานสุดท้ายย่อมเป็นของดลภัทรอยู่ดี” เธอบอกด้วยน้ำเสียงไม่ล้อเล่นอีก พร้อมกับล้วงเอาลูกกลมๆออกมาถือในมือ พอพวกมังกรเห็นถึงกับหน้าถอดสี
            “ไฟบรรลัยกัลป์” คงคาสบตามังกร ต่างรู้ถึงอันตรายของอาวุธร้ายชนิดนี้ พวกเขาเห็นด้วยตาตัวเองมาแล้ว
             “คุณต้องปล่อยบอร์ดบริหาร ผมถึงจะยอมเซ็นให้” มังกรต่อรอง อย่างน้อยถ้าไม่เหลือทางรอด เขาก็ไม่ต้องการให้บอร์ดบริหารเกือบยี่สิบ ต้องมาทุกข์ทรมานกับลูกไฟอัคนีที่ร้อนระอุ จนหายใจไม่ทันหน้าซีดเป็นลมไปบ้างแล้ว คุณสมรเป็นคนแรก
             “ตกลง..” สิ้นคำสั่ง พิมผกาก็จัดการสะบัดมีดบินเปิดช่องให้พวกนั้นกรูกันออกมาอย่างกับมดหนีน้ำ ต่างตรงดันเป็นการหนีไฟนรก ในกลุ่มนั้นยังรวมคุณสมรกับเลขาของดลภัทรไว้ด้วย มังกรสั่งเฉียบขาดให้ตามพวกบอร์ดออกจากวงล้อม โดยให้ช่วยกันหิ้วปีกออกไป เหลือพวกเขาเพียงแค่สามคน
             “พวกคุณออกจากห้องไป อย่าอยู่ในนี้” มังกรตะโกนบอกพวกเขา
             “ไม่ได้..ฉันไม่รับปากเสียหน่อย ว่าจะปล่อยใครไปจากห้องนี้ แค่ยอมให้ออกจากวงล้อมไฟอัคนีเท่านั้น” เข็มอัปสรปฏิเสธ ทำให้พวกที่ตั้งท่าขยับมีอันต้องชะงักไปตามกัน
             “พวกเขาไม่จำเป็นต้องอยู่ คุณต้องการตำแหน่งของผม ปล่อยพวกเขาไปก่อนสิ” มังกรแย้งเสียงแข็ง
             “ใครบอก..พวกเขายังต้องลงนามยินยอมให้ฉันเป็นประธานที่ปรึกษาบอร์ดบริหารเสียก่อน ถึงไปจากห้องนี้ได้” ความจริงที่เฉลย ทำให้บอร์ดบริหารแต่ละคนถึงกับตาโต หมายความว่าเข็มอัปสรขอตำแหน่ง CEO ของวิริยะทรัพย์ ซึ่งเป็นตำแหน่งสูงสุดใหญ่กว่าประธานบริษัทเสียอีก ตำแหน่งนี้ยังไม่เคยมีใครได้รับแต่งตั้งมาก่อน
            “มากไปแล้ว” คงคาพุ่งร่างเข้าจู่โจม ฉวยโอกาสจากรอยแยกที่เปิดช่องให้บอร์ดบริหาร ข้อมือสะบัดแส้พลิ้วไหวเสียดสีอากาศดังหวีดหวิว
            “เฟี้ยว!...เช้งๆ..เคร้งๆ!..ฉึก!..โอย!” แต่เขากับต้องกระเด็นกลับเข้ามาเหมือนนกปีกหัก พร้อมกับมีดสั้นปักหัวไหล่อีกเล่ม เจอการสะกัดของพิมผกาที่ตอบโต้ด้วยมีดบินอย่างเหนือชั้น
            “น้ำ..คงคา” มังกรกับพยัคฆ์ พากันพุ่งเข้าไปประคองคงคาที่เกือบล้มไม่เป็นท่า..หิ้วปีกไว้คนละข้าง
              “ผมไม่เป็นไร” แม้ปากจะบอกแบบนั้น แต่หน้ากลับซีดเผือด ทำให้มังกรกับพยัคฆ์ไม่สบายใจอยู่ดี
              “คุณเลือดออกเยอะ ต้องรีบหยุดไว้ก่อน..ทนหน่อยนะ” พูดจบพยัคฆ์ตัดสิ้นใจดึงมีดที่ปักตรึงหัวไหล่ออกทันที
              “อร๊าก!” คงคากัดกรามแน่นครางลอดไรฟันอย่างห้ามไม่ได้ ปากซีดหน้าไร้สีเลือด เขาข่มความเจ็บอย่างยากลำบาก พยัคฆ์ฉีกชายเสื้อรัดปากแผลเอาไว้แน่น เพื่อห้ามเลือดไม่ให้ไหล
               “ทนไหวไหม..” พยัคฆ์ถามคนรัก เขาไม่คิดว่าเข็มอัปสรกับพิมผกาจะฝีมือร้ายกาจอย่างนี้ แม้แต่คงคายังสู้ไม่ได้ เข้าขั้นงำประกายไม่ต่างกับลูกแก้ว
               “เซ็นซะ..อย่ามัวแต่ถ่วงเวลา คุณเห็นแล้วนี่ผลลัพธ์เป็นยังไง” เข็มอัปสรเร่งมังกร พร้อมกับปรายตามองคงคาให้รู้เธอหมายถึงใคร
               มังกรสบตาพยัคฆ์ สถานการณ์แบบนี้คงต้องยอมเซ็นยกตำแหน่งให้ดลภัทร ที่ยืนยิ้มกริ่มอย่างดีใจ เมื่อเห็นพวกเขาจนมุม มังกรมั่นใจหลังเขาเซ็นยกตำแหน่งให้ไปแล้ว อาจถูกฆ่าทิ้งเพื่อตัดปัญหาภายหลัง สังเกตสายตาเจ้าสัวไกรสิงห์ อุเทน อุทัย อุทิศ แต่ละคนบ่งบอกชัด ไว้อาลัยกล่าวอำลาเขาเป็นนัยๆ
              มังกรหยิบปากกาออกมา กางกระดาษที่มีเนื้อหาผ่านตาคราวๆระบุไว้ว่า เขายินดีสละตำแหน่งโดยชอบธรรมให้ดลภัทร โดยทุกอย่างอยู่ภายใต้สติสัมปชัญญะครบถ้วนสมบูรณ์ ด้วยความยินยอมพร้อมใจ
              นิ้วเรียวกำด้ามปากกาจนข้อนิ้วเกร็ง ก่อนจะจรดปลายปากกาลงบนกระดาษ เตรียมตวัดชื่อตรงช่องว่างที่ถูกเว้นไว้ ใต้ช่องพิมพ์ตัวบรรจงกำกับไว้ด้วยเป็นชื่อนามสกุลของเขาเอง ‘นายนาคภัทร วิริยะทรัพย์’
              เขาหลับตาสูดหายใจลึก ก่อนลืมตาขึ้นพร้อมกับขว้างปากกาและกระดาษเข้าใส่พิมผกาไม่ให้ตั้งตัว เสียงปืนสาดตามมาติดๆ เน้นร่างศัตรูอย่างไม่เจาะจงคน โดยพยัคฆ์เป็นคนประเดิมยิงคนแรก เหมือนนัดกันไว้
              “ปังๆ!..ปังๆ!” ห่ากระสุนถูกบดบังจากกลุ่มควันคละคลุ้งที่ทำลายทัศนียภาพของพวกเขาไปจนหมด ไม่รู้ว่าควันหนาทึบมาจากไหน กลายเป็นอุปสรรคทำให้มองไม่เห็น กลัวพลาดไปยิงพวกบอร์ดบริหารเข้า นี่คือสาเหตุที่เขาสั่งให้พวกนั้นออกจากห้องนี้ แต่ถูกเข็มอัปสรขัดขวางไว้ จำต้องหยุดยิงอย่างไม่มีทางเลี่ยง
               “โยนปืนทิ้งก่อนฉันจะโมโห..ปัง!..โอย!” สิ้นเสียงปืน พยัคฆ์ก็ร้องออกมา พร้อมกับทรุดลงไปกองทันที เขาโดนยิงที่หน้าขาหนึ่งนัด
               “พยัคฆ์” คงคาทรุดดูอาการพยัคฆ์ที่หน้าเจื่อนไปแล้ว คงปวดไม่น้อย มังกรต้องรีบฉีกชายเสื้อตัวบางเอามารัดต้นขาให้คนสนิท
                “นี่คือบทเรียน พวกคุณไม่ต่างกับลูกไก่ในกำมือ เอาเอกสารแผ่นใหม่ให้เขาเซ็น ถ้ายังตุกติกอีกฉันจะเด็ดหัวพยัคฆ์คนแรก” เข็มอัปสรเกรี้ยวกราด ใบหน้าสวยแสยะยิ้มชั่วร้าย จนดูน่ากลัวในทันที
                อุทิศนำกระดาษยื่นให้มังกร ยิ้มเยาะให้เขาด้วย พวกคลังสมบัติรอซ้ำเขาทุกคน ใบหน้าหล่อยังคงเรียบนิ่ง อย่างน้อยมังกรทระนงยังคงสง่างาม ไม่เสื่อมไปกับสถานการณ์เป็นรองเลยสักนิด
                เขาหยิบปากกาด้ามใหม่ เซ็นชื่ออย่างไม่ยินยอมพร้อมใจ แต่จะปล่อยให้ทุกคนบาดเจ็บล้มตายเพราะเขาไม่ได้ โดยเฉพาะคนที่ถูกเลือกคือพยัคฆ์ ยิ่งไม่ได้เป็นอันขาด ไม่เพียงแต่อาคมจะหัวใจสลาย คงคาซึ่งทิ้งความเย็นชาของนักฆ่าจะรู้สึกอย่างไร เมื่อคนรักต้องมาตายต่อหน้า แค่สายตาที่สองคนสื่อให้กัน เขายังหวั่นไหวไปด้วย คงต้องรักษาชีวิตพวกเขาเอาไว้เท่าที่สามารถทำได้
                “ผมเซ็นแล้ว” มังกรบอกพร้อมโชว์กระดาษให้เห็น สร้างรอยยิ้มพึงพอใจปรากฏบนหน้าเข็มอัปสร รวมทั้งพิมผกาและพวกคลังสมบัติ โดยเฉพาะดลภัทรสีหน้าไม่มีปิดบังว่าดีใจมากกว่าใครทั้งหมด
               “ไปเอามา” เข็มอัปสรสั่งเลขา เธอตรงมาหยิบกระดาษในมือมังกร
               “เฟี้ยว!..พรึ่บ!..ปึ๊ก!..โอ๊ะ!” เสียงอุทานของพิมผกาและมังกร ไม่เพียงแต่เธอแม้แต่มังกรยังสะดุ้ง กระดาษแผ่นนั่นบัดนี้ไปติดอยู่กับผนัง เกิดการตื่นตัวระมัดระวังในทันที เสียงทุ้มนิ่งสะกดคนทั้งห้อง
               “ออกไปให้หมด” คำสั่งห้วน ดึงสายตาทุกคู่หันไปจ้องที่ประตู พร้อมกับร่างสูงใหญ่ในชุดดำรัดกุมโพกผ้าอำพราง โผล่นัยน์ตาคมดุอย่างมีอำนาจ ยืนเป็นรูปสลักแผ่รังสีพิฆาตกระจายฟุ้งขวางประตู
               “รามูน!” เสียงครางแผ่วแทบไม่ได้ยิน ทำให้พวกที่อยู่ในห้องรับรู้ชื่อของบุรุษแปลกหน้าที่โผล่มาโดยไม่ได้รับเชิญ
               “คุณสมรพาพวกเขาออกไป” คราวนี้คำสั่งเน้นไปยังเลขาสาวใหญ่ ซึ่งยังเรียกสติคืนร่างไม่สมบูรณ์ดี แต่พอบุรุษรูปร่างสูงใหญ่สั่งอีกครั้ง เจาะจงเธอโดยเฉพาะ ไม่รอช้าเธอดันหลังบอร์ดบริหารให้เดินตัวลีบออกประตูในทันที
               “ห้ามใครก้าวออกจากห้องเด็ดขาด” เสียงตวาดแหลมสูงดังขึ้น หยุดการเคลื่อนไหวอีกครั้ง
               “ไม่ต้องฟัง..ออกไป!” แต่ละคนถึงกับสะดุ้งเมื่อชายชุดดำตะคอกเสียงสะท้อนก้องจนหัวใจเต้นผิดจังหวะไปตามกัน ไม่มีใครสนใจเข็มอัปสร เมื่อสัมผัสถึงรังสีพิฆาตที่แผ่กระจาย กลบรังสีอำมหิตซึ่งครอบคลุมแต่แรกแตกกระเจิงไม่มีเหลือ
               “พรึ่บๆ!...ฟิ้วๆ!..ตุ๊บๆ!” ลูกไฟอัคนีกว่ายี่สิบลูกแฝงพลังมหาศาลพุ่งโจมตีพวกเขา ซึ่งกำลังสับขาออกจากห้อง กลับหล่นพื้นจนหมด ทิ้งระยะห่างเป้าหมายกว่าช่วงตัว มีอยู่ลูกปลิวไปติดผนังตรงกระดาษเอกสารลายเซ็นของมังกรพอดิบพอดี จนลุกไหม้กลายเป็นเถ้าไม่เหลือซากของกระดาษแผ่นเดิมอีกเลย
               “เข็มวายุ” เสียงสบถจากปากเข็มอัปสร ก่อนประตูจะปิดตามหลังผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่ใบหน้าคมดุเป็นคนจัดการ
               “เงาทมิฬ” คงคาเรียกคนมาทีหลัง เขาตรงเข้ามาคว้าแขนมังกร คงคากับพยัคฆ์ที่ได้รับบาดเจ็บให้หลบหลังชายชุดดำ
ไม่ยอมพูดสักคำ
                “หึหึ..ดีจริงพากันมาตาย บุญคุณความแค้นจะได้สะสางให้จบ” เข็มอัปสรใบหน้าบิดเบี้ยวพูดข่มขวัญ หัวเราะน้ำเสียงน่ารังเกียจ
               “ทำได้ก็เชิญ” รามูนเอ่ยสั้นๆ สายตาไร้ความรู้สึกจ้องเข็มอัปสรนิ่ง แต่ฝ่ายถูกจ้องรู้สึกกำลังโดนดูถูก
               “มันจะมากไปแล้ว อย่างน้อยศักดิ์ฉันคืออาจารย์หญิงของแก” เสียงตวาดอย่างเหลืออดของเข็มอัปสร เฉลยฐานะของตัวเองออกมา
               “อาจารย์หญิง..หมายความว่าไงพี่ลม” คงคาเป็นคนถาม แต่ดันสะดุด เพราะรู้ว่ารามูนหรือพี่ลมคนที่ยืนบดบังรังสีอำมหิตแผ่รังสีพิฆาตกดดันพวกเข็มอัปสร คือลูกแก้วไม่ใช่รามูนอย่างที่พวกนั้นคิด
               “เธอคือภรรยาหัวหน้า” คนตอบกลับเป็นเงาทมิฬ
                “ห๊ะ!..ไหนบอกแม่พี่ไฟตายไปแล้ว” คงคาค้าน เข็มอัปสรดูยังไงก็รุ่นราวคราวเดียวกับมังกรชัดๆ จะแก่ถึงกับเป็นแม่ของอัคนีไม่น่าใช่
                “เธอเป็นน้องสาวแม่คุณไฟ เป็นเมียลับของหัวหน้าที่ไม่มีชื่ออยู่ในองค์กร” คำบอกเล่าของเงาทมิฬ ทำให้มังกร คงคา พยัคฆ์ ประติดประต่อสายสัมพันธ์ของเข็มอัปสรกับองค์กรมหาหิงค์และฝ่ายคลังสมบัติได้ทันที
                “มิน่าผมไม่เคยรู้จักมาก่อน ที่แท้ความเป็นมาซับซ้อนนี่เอง” คงคาสรุป หัวหน้ายังปิดบังตัวตน ไม่แม้กระทั่งจะเห็นหน้าค่าตา คงคาไม่มีทางรู้ด้วยซ้ำว่าคือรัฐมนตรี
                ดังนั้นคงไม่แปลกที่จะซุกซ่อนผู้หญิงคนปัจจุบัน คือน้องสาวของภรรยาคนแรกไว้รับหน้าเสื่อกับธุรกิจเปิดเผย น่าจะมีหุ้นกับพวกคลังสมบัติ ถึงได้มีบริษัทฯเป็นนอมมินี่ขึ้นมา
               “รู้แล้วสิว่าฉันเป็นใคร ไม่ต้องเสียเวลาตามไปถามอัคนีที่เมืองผี แต่ยังไงพวกเธอคงได้ไปเจอกันอยู่ดี” เข็มอัปสรโปรยยิ้มอย่างมั่นใจ ก่อนจะปรายตาส่งให้พิมผกา
               “เฟี้ยวๆ!..ชิ้งๆ..เคร้งๆ..เกร้ง!..ฉึกๆ..โอย!” มีดบินที่ร้ายกาจออกจากท่าร่างรวดเร็วรุนแรงดังห่าฝน
แต่ไม่สามารถฝ่ากำแพงไร้สภาพเข้าไปทำร้ายใครได้เลยแม้แต่ปลายผม หนำซ้ำเธอยังร้องโอดโอยก่อนจะหน้าซีดเผือดทรุดฮวบลงไปกองกับพื้นอย่างสิ้นท่า
                “พิมผกา” อุเทนพุ่งเข้าไปพยุงกอดเธอไว้ด้วยอาการเป็นห่วงเกินกว่าคนรู้จักปกติจะแสดงต่อกัน
                “พิมคุณบาดเจ็บ” อุเทนถามร้อนรน หลังเห็นพิมผกาหน้าซีดเผือดไร้สีเลือด ริมฝีปากสั่นระริก
                 “ฉันถูกเข็มวายุ” คำตอบของเธอทำให้หน้าของอุเทนเผือดขาวด้วยความเป็นห่วง รีบอุ้มตัวเธอไปนั่งเก้าอี้อย่างไม่รอช้า
                “ผมช่วยคุณเอง” ท่าทางพวกเขา คงไม่ต้องอธิบายอะไรอีก
                “แกกล้าทำร้ายน้องสาวฉัน..พวกแกต้องชดใช้” สิ้นเสียงตะคอก เธอเคลื่อนไหวรวดเร็วจนมองไม่ทัน ปล่อยลูกกลมๆเปลวไฟสีน้ำเงินออกมานับสิบลูก เป้าหมายไม่เพียงแต่รามูน เผื่อแผ่ไปยังพวกมังกรด้วย
               “เงาทมิฬ พาพวกเขาหลบออกไป” น้ำเสียงห้วนดุ ได้ยินกันหมดก่อนเข็มวายุจะถูกซัดเข้าต้านลูกไฟเหล่านั้น กลับไม่สามารถทำให้พวกมันหล่นพื้นเหมือนเช่นเพลิงอัคนี เพียงแค่หยุดพวกมันให้ลอยคว้างได้ชั่วครู่
               ช่วงเวลาแค่นั้น ก็เพียงพอสำหรับให้เงาทมิฬพาร่างพยัคฆ์ที่เดินไม่สะดวกต้องอาศัยการประคอง พร้อมด้วยมังกร คงคา รีบออกจากห้องเหมือนรู้ว่าควรทำอย่างไร พวกเขารับรู้ถึงความรุนแรงของไฟบรรลัยกัลป์เป็นอย่างดี และเชื่อว่าวิธีจัดการกับลูกไฟเหล่านี้ ไม่ควรอยู่เป็นดีที่สุด
              “ปิดประตู” เสียงตะคอกดังกังวาน ไม่ต้องรอนานหางเสียงสิ้นสุดประตูห้องปิดบานลงพอดี ขังรามูน
ที่พวกมังกรรู้ดีว่าตัวตนแท้จริงคือใคร ให้อยู่กับเข็มอัปสรและพวกคลังสมบัติ รวมทั้งดลภัทรไว้ตามลำพัง
                เสียงอืออึ้งดังให้ได้ยิน เหมือนมวลอากาศกำลังหลั่งไหลถูกดูดผ่านช่องว่างเล็กน้อยของขอบประตูเข้าไปภายในห้อง มังกรรับรู้ฝีมือลูกแก้วแต่ยังคงอดกังวลไม่ได้
                “วายุพิโรธ” คงคาเอ่ยชื่อปรากฏการณ์ที่อากาศกรูกันลอดช่องว่าง เข้าไปในห้องแทนการบอกกลายๆ ว่าลูกแก้วในคราบรามูนกำลังใช้ท่าไม้ตายแล้วตอนนี้
                “ปังๆ!” เสียงปืนรัวสนั่น..หูดับตับไหม้ แม้จะอยู่นอกประตู แต่พวกเขายังได้ยินชัด บอร์ดบริหารที่ยังไม่ไปไหนออกันอยู่แน่นขนัด กระทั่งพนักงานที่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องยังมาเป็นไทยมุงเต็มไปหมด
                 “เกิดอะไรขึ้นประธานมังกร” เป็นคุณทรงยศถามมังกร
                 “ผมไม่แน่ใจ รอดูสักพัก” มังกรตอบอย่างขอไปที เขาเองก็ไม่รู้เหตุการณ์ในห้องเช่นกัน แม้ในใจจะห่วงลูกแก้วจนกระวนกระวาย แต่หน้าหล่อก็ยังคงนิ่ง ไม่แสดงอาการให้ผู้ใต้บังคับบัญชาอ่านพิรุธเลยแม้แต่น้อย
                 กระทั่งเสียงปืนเงียบลง พร้อมกับเสียงอืออึ้งอลหม่านที่ดังให้ได้ยินซาตามไปด้วย จนเงียบสนิทไม่ได้ยินเสียงอะไรเล็ดรอดออกมาแล้ว มังกรไม่รอช้า เขาเป็นคนแรกที่ผลักประตูเปิดเข้าไป บานประตูที่อ้ากว้างทำให้พวกที่มุ่งดูด้านนอกเห็น
                 สภาพภายในห้องซึ่งเละตุ่มเปะไม่มีชิ้นดี ข้าวของกระจัดกระจายเหมือนเพิ่งผ่านเหตุการณ์แผ่นดินไหวมา แต่ไม่มีสิ่งมีชีวิตหลงเหลือแม้แต่คนเดียวนอกจาก
                 “ลูกแก้ว!” มังกรพุ่งเข้าไปยังร่างที่นอนคว่ำอยู่กับพื้น บนร่างมีเก้าอี้ล้มทับเต็มไปหมด
                  “ช่วยผมหน่อย” เขาตะโกนลั่น ไม่รู้บอกกับใคร ก่อนที่เงาทมิฬจะเป็นคนช่วยเขายกเก้าอี้ที่ทับบนร่างคนชุดดำออกอย่าง
รีบร้อน
                  “ลูกแก้วต้องไม่เป็นไร..ได้ยินไหม” พอสิ่งกีดขวางถูกจัดการออกไปหมดแล้ว เขาไม่รอช้าเข้าไปสำรวจอาการร่างที่นอนคว่ำหน้าไม่ไหวติงเพื่อตรวจความเสียหายต่างๆในทันที
                  “เรียกรถพยาบาลให้ผมด่วน..เร็วเข้า!” ดวงตาปิดสนิทภายใต้ผ้าโพกสีดำ มังกรถึงกับควบคุมตัวเองไม่ได้ รีบเปิดผ้าคลุมหน้าออกเพื่อช่วยคนที่ไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองหายใจได้สะดวก อย่างน้อยจังหวะหายใจรวยรินอ่อนล้า ทำให้รู้ว่าลูกแก้วยังไม่ตาย
                  “ห้ามเป็นอะไรไปเด็ดขาด ได้ยินที่อาสั่งใช่ไหมลูกแก้ว” อ้อมกอดที่ประคองศีรษะอย่างอ่อนโยนไว้แนบอก หลังเงาทมิฬช่วยพลิกร่างใหญ่โตให้หงายร่างขึ้น ตกเป็นเป้าสายตาพนักงานที่มุงดูอย่างสงสัยใคร่รู้ แม้แต่บอร์ดบริหารที่ยังอยู่ครบ
                   หลายคนรู้จักลูกแก้ว แต่อดมีคำถามไม่ได้ ลูกแก้วทำไมแต่งกายปิดบังตัวเอง แล้วพวกคนที่เหลือหายไปไหนกันหมด เกิดอะไรขึ้นภายในห้องที่ข้าวของกระจัดกระจายเหมือนผ่านเหตุการณ์แผ่นดินไหวสดๆร้อน
                    คำถามเหล่านี้ไม่มีใครได้รับคำตอบ เพราะคนที่ล่วงรู้เหตุการณ์ดีที่สุดกลับไม่ได้สติ แถมได้รับบาดเจ็บอยู่ในอ้อมกอดของประธานหนุ่มหล่อ เพื่อรอรถพยาบาล บรรยากาศตอนนี้ ทำให้ไม่มีใครกล้าเอ่ยปากแม้แต่น้อย ต่างหุบปากเงียบ ลุ้นให้หน่วยพยาบาลมาพาคนเจ็บไปโดยด่วน รวมคงคาที่ถูกมีดบริเวณหัวไหล่ และพยัคฆ์ซึ่งโดนยิงตรงหน้าขากระสุนยังฝังอยู่เลย
                   เสียงไซเรนรถพยาบาล ไกลขึ้นเรื่อยๆก่อนจะเบาลงจนไม่ได้ยินอีก เมื่อพาหนะที่เป็นเจ้าของเสียงได้บรรทุกร่างบาดเจ็บไม่ได้สติของลูกแก้ว ไปพร้อมประธานวิริยะทรัพย์ที่ไม่ยอมห่างร่างนั้นแม้แต่น้อย ตรงดิ่งไปยังโรงพยาบาล
                   ส่วนภายในบริษัทเป็นหน้าที่ของพวกสิงขร ภูธร อานนท์ พงษ์เทพ ครรชิด จัดการเคลียร์ทุกอย่างให้คืนสภาพเดิม แต่คำถามคาใจสำหรับบอร์ดบริหารที่เห็นเหตุการณ์ ซึ่งถูกกำชับจากมังกรให้หุบปากสนิท ไม่ให้แพร่งพรายอะไรออกไป พวกเขายินดีให้ความร่วมมือเต็มที่
                   แต่ยังมีคำถาม คนในห้องหายไปไหนกันหมด แม้แต่ดลภัทรเองก็ไม่มีใครเห็น ใครเป็นคนยิงปืน เสียงปืนมาจากไหน ปอกกระสุนกับลูกปืน หรืออะไรที่เป็นหลักฐานสำคัญมันหายไปไหน ทำไมเห็นแต่รอยขี้เถ้าถูกเผาเป็นหย่อมๆ คำถามนี้ไม่มีใครได้รับความกระจ่างนอกเสียจากรอมังกรเป็นคนมาอธิบาย แต่ตอนนี้มังกรไม่สะดวก ดูจากสีหน้าแววตาซึ่งวิตกกังวลที่ฉายชัด แสดงออกว่าห่วงลูกแก้วที่มาในคราบบุรุษชุดดำมากมายแค่ไหน จนพวกเขารู้ว่าไม่ใช่เวลาที่จะถามเอาความจริงใน
เวลานี้
                    เป็นครั้งแรกที่พวกเขาได้เห็นสีหน้าแบบนี้ของมังกรก็ว่าได้แววตาห่วงใยไหวระริก ใบหน้าซีดเผือดจนไร้สีเลือด มือที่ไม่ยอมห่างจากอุ้งมือหนาที่เจ้าของร่างหลับใหลไม่ได้สติเดินกึ่งวิ่งตามรถเข็นพยาบาลตรงไปขึ้นรถฉุกเฉินไม่ยอมห่างกลายเป็นภาพติดตาที่น้อยครั้งพนักงานใต้บังคับบัญชาของประธานหนุ่มจะได้เห็นมังกรพิสูจน์ให้รู้ว่า เด็กหนุ่มที่ชื่อลูกแก้ว เป็นคนสำคัญที่สุดของประธานวิริยะทรัพย์...?

dung

ขอบคุณครับผม

Klong

ขอบคุนครับ

peemakung

ขอบคุณครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

cawee

ขอบคุนคราฟผม{:sm-52:}{:sm-28:}

tarsii

ขอบคุณมากนะ

x2_man

สนุกมาก ขอบคุณนะครับ

areen

Thx ขอบคุณสุดๆครับ

4_NAY

มีมารร้ายอีกสอง

Soyu

ขอบคุณนะครับ